It's already two months, but the feeling to have someone who is like me is still new. He never misses giving me letters and roses every day, I told him to stop it, because it is just a waste of money, but he insisted.
We are like the usual couple, holding our hands while walking, eating some street foods in front of our University. Teasing each other. We felt jealous sometimes, but it's not a reason for us to fight. Jranillo and I celebrate our monthsary playing in arcades, going to café restaurants, reading and buying a book sometimes and other going to other places to watch the sunset.
We're always together, sometimes with my friend Chelsea, we talked about our dreams, everything about ourselves, and the things we like about each other.
I gained more confidence, I didn't let my negative thoughts be the hindrance for me to love him. It's already January 13, 2020, labing-tatlong araw simula ng siya ay aking sinagot sa kaniyang panliligaw. I already met his mother, but not yet his father because it's out of the country, bago magpasko ay isinama niya ako sa kanila, kaya naman nakarating na ako sa kanilang bahay, kaya nga lang katulad ng kaniyang ama ay hindi ko nakita ang kaniyang kapatid sa ama dahil sa siyudad ito naga-aral.
He also came in our house, pangalawa na araw ng kaniyang panliligaw noon, pangyayari na hindi ko nga napaghandaan, that's why he met my father, and also my sister while she saw my mother through Skype. Natuwa pa nga ako ng nagsibak pa siya ng kahoy, I didn't even know why he did that, because I think it was just for the old days, but he told me that he just want to impress my father.
I fanned my self, kahit na umiihip naman ng bahagya ang hangin dito sa grandstand ay ini-init pa din ako, hindi ko naman maitali ang aking buhok dahil sa wala akong nadala na ponytail.
"Do you want to go to the conference room in our building?" Nilingon ko siya.
"Why?"
"Ini-init ka kasi, may aircon doon. Hindi naman kita mayayakap baka lalo ka lang mag-init." Napansin ko ang naglalarong ngiti sa labi niya.
"Kaya nga conference room."
"It just for a type of formal meeting, pwede lang tayo doon kapag doon tayo ikla-klase ng Professor natin." Tumawa siya, tumitig sa akin.
"Turn your back at me." I gave him a curious look.
"I'm going to tie your hair."
"Wala akong nadala na pantali." Ngumiti siya, pagkatapos ay ipinakita sa akin ang kaniyang panyo.
"Don't worry, this handkerchief of mine's clean." Tumalikod na ako sa kaniya, I felt the warm wind. Napapikit ako ng maramdaman ang paghagod ng kaniyang daliri sa aking buhok. Hindi ko maiwasan na mapa-ngiti.
I did not changed myself, but I know that I improved, at para sa akin ay magkaiba ang dalawa na ito. Changes for me are because someone influences you to do that, and improvement is a result of accepting your flaws.
"Now, look at me love." Dahan-dahan ay humarap ako sa kaniya, bahagya niyang hinawi ang mga maliit na buhok na humarang sa aking mga mata.
"You really looked gorgeous, inside and outside." Marahan niyang hinaplos ang aking pisngi, pagkatapos ay yinakap ako.
"And you're so clingy." His brows lift up, natawa na lamang ako. He's the reason, why I'm not afraid now to show what I feel, siya ang dahilan kung bakit napagtanto ko na ako lang naman ang walang tiwala sa aking sarili.
Nauna na ako maglakad pabalik sa classroom ng magpaalam siya na pupunta lamang siya ng restroom. Napahinto ako ng salubungin ako ni Eileen. I smile at her, but she keep that poker face.
"What's the feeling, Juliana?" She's being like that again, simula ng manligaw sa akin noon si Jranillo ay naging ganito na ang kaniyang pakikitungo sa akin.
"What do you mean?" She laughed sarcastically.
"Hmm, ano iyong pakiramdam na naka-bingwit ka ng katulad ni Jandred, knowing that you're not look good together?" Napatitig ako sa kaniya.
"Instead of answering that stupid question of yours Eileen, may you answer mine? Why don't you try to manage your own life?" Her eyes flared with annoyance, mula sa kaniyang likod ay nakita ko ang tumatakbo na si Paul, napahinto lamang siya ng mapansin kami.
"You know Juliana, I felt bad about you. Hindi mo ba naisip na baka hindi naman talaga ikaw iyong gusto ni Jandred, na si Chelsea naman talaga?" Nanatili ang tingin ko sa kaniya.
"Hindi ba sumagi diyan sa matalino mong utak na dahil kaibigan ka ni Chelsea at alam niya siguro na gusto mo si Jandred ay naki-usap siya na ikaw nalang muna ang ligawan?" Napalunok ako, bahagyang napakunot ang aking noo.
"Eileen, ano na naman ba ito?" Hinawakan ni Paul ang braso niya ng makalapit sa amin.
"Hinahanda ko lang naman si Juliana, Paul, kasi kapag may clue ka na tungkol sa mangyayari hindi ka na magugulat hindi ba? Hindi na din ganoon kasakit." Ngumisi siya at pinagtaasan ako ng kaniyang kaliwang kilay.
"Eileen, let's go back to classroom." Hindi niya pinansin si Paul. Napa-buntong hininga na lamang ako.
"If it is your hobby to stitch untruthful words? Why don't you try to apply as a scriptwriter or director? Malay mo ay sumikat ka pa Eileen." Ngumiti ako sa kaniya, nagsalubong ang kaniyang mga kilay.
"Aha! Andiyan ka lang pala-" Naputol ang pagsasalita ni Chelsea ng mapagtanto na hindi lamang si Paul ang nandito. Lumapit siya sa amin at tumabi sa akin.
"What's happening here? Hindi na naman ba naka-inom ng gamot itong si Eileen?"
"Ito kasing kaibigan mo ay umaastang parang tigre, but look, she's just like a poor kitten. Juliana, kahit anong gawin mo mahinhin ka pa din masiyado tingnan, you're not pretty, you're still to fragile to look at."
"Sira ka na-" Pinigilan ko si Chelsea sa akma niyang pagsugod dito.
"I'm just giving you a clue, or just say a warning Juliana, dapat nga ay magpasalamat ka pa. And you Chelsea, don't worry hindi ko naman sasaktan iyang kaibigan mo, who knows you're the one who'll going to hurt her." Ngumisi siya.
"Let's go!" Bago pa siya makapagsalita muli ay hinila na siya ni Paul, pabalik muli sa classroom. I took my sight to Chelsea, when I heard her sighed.
"Isang malaking stress talaga 'yung babae na iyon!" Nagtama ang paningin namin.
"May problema ba Hulya? Ano ba ang sinabi ng bruha na iyon sa 'yo?" Ngumiti ako, kasabay ng aking pag-iling.
"Wala, tsaka kahit ano naman ang sabihin niya ay hindi ako maniniwala."
Though there's a lot of negativity I got on other people, I never doubt Jranillo's love for me, and I never let my trust with Chelsea fade away.
It was February 06, and it's my birthday. Nagising ako sa pagbati sa akin ni Tatay, Ate at Nanay na naka-open camera na agad sa skype and it's became a reason why joy bubbled up inside me. Nang i-check ko ang aking cellphone ay marami din mensahe na bumungad sa akin, una na si Chelsea, sumunod si Jen at ang ilan pa na malapit sa akin, katulad ng aking mga pinsan.
It's a simple celebration, kahit na hindi kami masiyadong kapos sa pera ngayon ay pinili ko na hindi na maghanda pa sina Tatay. Having a complete family, and to feel their great love is enough for me, ang makaabot nga sa ganitong edad ay isa ng malaking pagpapala para sa akin.
Saktong alas-nuebe ng magulat ako sa pagdating ng aking mga pinsan na si Xeilyn at Asteria, sa kanilang likod ay kapwa kasama nila ang dalawang lalaki, si Clio at Raijin.
"Happy Birthday, 'insan!" Yinakap nila ako ng sabay, habang ang dalawa ay bumati din.
I wish that my friend's here too, ngunit bukod sa malayo si Jen, si Chelsea naman ay napag-utusan ng kaniyang ama na magbantay sa may sakit niyang kapatid, but I'm still glad that they remembered my birthday. Kadalasan kasi ay maa-alala lang ng iba ang kaarawan mo dahil magno-notification ito sa facebook o kaya naman ay malalaman nila sa iba, that's why I didn't put when is my birthday in any social media account, maliban sa nakatatak sa isip ko noon na wala naman babati sa akin, ay iba pa rin talaga ang pakiramdam ng kusa nila itong naalala.
It's already ten-fifteen in the morning, but Jranillo didn't have any text message for me, nagbukas pa nga ako ng Facebook, ngunit wala din siyang bati doon sa akin. Ito ang unang pagkakataon na mayroon akong katulad niya sa aking kaarawan, at ang isipin na nakalimutan niya ito ay sadyang nagpapalungkot sa akin ng labis.
"Anak, samahan mo ang mga pinsan mo doon na kumain, at ako ay magdadala lang nitong handa mo sa kapit-bahay." Itinago ko na ang cellphone ko sa aking bulsa.
"Hulya, come here!" Mula sa pintuan ay pagtawag sa akin ni Ate.
"Baka naman kasi hindi niya naalala," dagdag pa niya. Napatayo ako sa pagkakaupo dito sa harap ng aming bahay at lalong nawala ang aking ngiti ng dahil sa kaniyang sinabi.
"I'm just joking, Hulya!" Tumawa siya, ako naman ay pumasok nalang din sa loob ng bahay.
"Birthday mo ngayon Hulya, bakit parang namatayan iyang ekspresyon ng mukha mo?" Bahagyang siniko ni Asteria si Xeilyn dahil sa sinabi niya.
"Halika na, at kumain ka na din dito. Hindi na siguro naalala ng boyfriend mo itong birthday mo," maya-maya ay sabi naman ni Asteria. Napangiwi ako sa sinabi niya, tumawa sila habang ako ay tingin pa din ng tingin sa aking cellphone. He should at least text me if he can't go now, right? Ngunit bakit kahit tuldok ay wala?
"Asteria's right." Napalingon ako kay Clio, kahit na pansin ko ang naglalarong ngiti sa labi niya ay napalabas akong muli ng bahay.
Napakagat ako sa pang-ibaba ko na labi, habang ako ay nakayuko at tila dinudurog pa ang mga buhangin na pino naman na.
"Happy Birthday to my one and only Queen." Kaagad napa-angat ang aking tingin.
He's wearing a light blue short long sleeve, with distressed pants partnered with white sneakers. He's holding a bouquet of flowers. Sadyang nagulat ako ng makita sa kaniyang gilid si Chelsea, she's holding a pink glowing teddy bear plush. Lumapit ako sa kanila.
"A-Akala ko ay nakalimutan mo na." Yinakap ko siya, mabilis niya naman akong dinampian ng halik sa aking noo.
Back then, it's the one I imagined the most, iyong may isang lalaki na gagawa sa akin nito. It just so happy to felt a kissed on a forehead came from someone you really love. Parang dati lang palagi ko itinatanong sa isip ko kung ano kaya iyong pakiramdam ng mayakap ka mula sa likod o kaya naman ay mahalikan sa noo? It just nice too imagined back then, when someone do sweet gestures like that, ngunit ngayon ay alam ko na.
"Actually dapat ay kanina pa ako dito, kaya lang..." Nilingon niya si Chelsea at pinagtaasan ng kaniyang kilay.
"Okay. Sorry Hulya, ang totoo niyan ay dumating si Kuya galing sa trabaho niya, since nabanggit ko na birthday mo ay inako niya na muna iyong responsibilidad ko." Bahagya siyang tumawa.
"Sakto naman na nakatanggap ako ng text dito sa bebe mo, kung nandito na raw ba ako o kung pupunta ako, that time nagbibihis na ako, saktong malapit na daw siya sa bandang Carmen kaya dinaanan niya na ako," dugtong pa niya.
"And she suggested to make a bread roll, your favorite. Kaya inabot kami ng ganitong oras. It's my attention not to tell you that we're on the way, we just want to surprise you, and actually nag-text naman ako kay Clio." Napatango ako, I assured them that it's already fine for me.
"Flowers?" Tinanggap ko iyon, I can't help but to smile.
"Here's your bear, at tara ng kainin din ito sa loob dahil nagwawala na ang mga dragon sa tiyan ko." Napatitig ako kay Jranillo ng matawa siya, hinawakan niya ang aking kamay, at pumasok na kami sa loob ng bahay.
I'm really thankful of what I have, on those blessings I have on this special day of mine. Masaya ako na ang mga importante na tao sa akin ay nasa aking tabi, ngunit hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makatulog, kahit pasado ala-una na.
Ini-isip ko na magka-angkas sina Chelsea at Jranillo sa kaniyang motor, na masaya sila at naga-asaran habang gumagawa ng dalang pagkain para sa akin. Napabuntong-hininga ako ng malalim, tumagilid ng higa at napalingon sa maliit na bintana sa aking kwarto, at pumasok na naman sa aking isipan ang mga salitang galing kay Eileen. Tumama ang aking paningin sa bigay na teddy bear na umiilaw ni, Jranillo.
It's wrong to feel thatright? Dapat mayroon akong tiwala sa pagmamahal sa akin ni Jranillo, at dapatay hindi ko pagselosan ang aking kaibigan, kahit na ang katotohanan ay hamak natila mas lamang siya sa akin.