စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၁။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (1)
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွလုံးခုန္ရပ္ေတာ့မလို ျဖစ္သြား၏ ။
ဒီအေျခအေနကို သူမ တုံ႔ျပန္နိုင္စြမ္းမရွိပဲ
ေတာင့္ကာရပ္ေနမိသည္ ... သူမ ေျခလွမ္းေတြကို ေနာက္ဆုတ္လိုက္မိၿပီး ဂူယူရွန္းကို ၾကည့္လိုက္မိ၏ ..
သူ႔ပုခုံးမွာ ဓားဒဏ္ရာ အႀကီးႀကီးက ေနရာယူထားကာ
ေသြးေတြ ထြက္ေနတာေၾကာင့္ ခဏေလးအတြင္း
အကၤ်ီအျဖဴက အနီျဖစ္ေနေလၿပီ...
ခုဏက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ လဲေနခဲ့သည့္ အကၤ်ီအမည္းနဲ႔လူက ဓားတစ္ေခ်ာင္း ေကာက္ယူလာၿပီး ဂူယူရွန္းကို ထိခိုက္ေစခဲ့ျခင္း ။
ေသြးစြန္းေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္တို့က
အက္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ေၾကာက္လန႔္ဖို့
ေကာင္းသျဖင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ တုန္လွုပ္ေနမိသည္ ..
အကၤ်ီအမည္းနဲ႔လူက ဓားကို လက္ထဲကိုင္ကာ ဂူယူရွန္းကို ထပ္ထိုးဖို့ျပင္လာျပန္ခ်ိန္ သူ အျမန္ေရွာင္နိုင္ခဲ့ေပမည့္ ဒဏ္ရာရထားတဲ့လူအေနနဲ႔ ဒါက အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ ေရွာင္တိမ္းမွုတစ္ခုပင္ မဟုတ္ပါလား ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွလုံးအိမ္တစ္ခုလုံး တုန္ခါေနၿပီး
ႏွလုံးက သူမလည္ေခ်ာင္းထဲပင္ ထြက္လာေတာ့မလို ...။
ေျခေထာက္ေတြက ဆက္ရပ္ေနဖို့ အားပင္မရွိပဲ ေပ်ာ့ေခြခ်င္ေနသည္ ....ဒါေၾကာင့္ သူမ အမွီတစ္ခုခု ရွိေနဖို့ လိုတာေၾကာင့္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုၾကည့္ကာ နံရံဆီ ေရႊ႕သြားလိုက္သည္ ..
ဂူယူရွန္းသည္ ဓားထိသြားခဲ့ေပမည့္ သူ႔ပုံစံက နာက်င္မေနပဲ သြက္လက္မွုေတြ ျပည့္ေနဆဲ ...
သူတို့ မိနစ္ပိုင္းခန႔္ တိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီးတဲ့ေနာက္
ဂူယူရွန္း သူ႔ကို ကန္ပစ္လိုက္သျဖင့္ အခန္းထဲ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္အသံ ထြက္လာေတာ့သည္ ... အကၤ်ီအမည္းနဲ႔လူရဲ့ လက္ထဲက ဓားကလည္း ၾကမ္းေပၚ ျပဳတ္က်သြားၿပီး ထိုလူ လုံး၀မလွုပ္ရွားနိုင္ေတာ့ ။
ဓားကို ေနာက္ထပ္လူေတြ ထပ္ေကာက္လာမွာ စိုးတာေၾကာင့္
ဓားကို ေကာက္လိုက္ၿပီး အေ၀းတစ္ေနရာကို
လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ ဂူယူရွန္း က ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနတဲ့
သူ႔အကၤ်ီကို ေကာက္ယူကာ ခ်င္းက်ီအိုက္ဆီ ေလၽွာက္လာေတာ့သည္ ....
အရမ္းေၾကာက္ေနသည့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ ခမ်ာ ဂူယူရွန္း
သူမေရွ႕ ေရာက္ေနတာကိုပင္ မသိပဲ တစ္ေနရာကိုသာ
စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။
ဂူယူရွန္းက သူမမ်က္လုံးေရွ႕ လက္ေတြခါရမ္းျပေပမည့္
မျမင္နိုင္တာေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းလည္း သူမလက္ေကာက္၀တ္ကို ဆြဲကိုင္ကာ အျပင္ကို ေခၚထုတ္သြားလိုက္ေတာ့သည္..
သူတို့ကားေပၚေရာက္သည္အထိ ခ်င္းက်ီအိုက္သည္ ေငးေၾကာင္ေနတုန္း ... ခနအၾကာ ကားေမာင္းသူေနရာမွာ
ရွိေနသည့္ ဂူယူရွန္းသည္ မနာပင္ မနာေလဟန္
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ကားစထြက္လာေတာ့သည္ ..
“ရွင့္ရဲ့...”
သူမစကားေျပာတဲ့အခ်ိန္ တုန္ေနတဲ့အသံကို သူမကိုယ္တိုင္ပင္ သတိထားမိသည္ .. သက္ျပင္းရွိုက္လိုက္ရင္း
စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ ထားကာ စကားဆက္လိုက္သည္ ။
“ဒဏ္ရာ”
ဂူယူရွန္း သူမကို ေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဘာမွျပန္ေျပာပဲ ကားေမာင္းတာကိုပဲ ျပန္အာ႐ုံစိုက္သည္ .. လမ္းမထက္
အရွိန္ျမႇင့္ၿပီး အိမ္ကိုသာ ဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္ ..
၁၀ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းလာအၿပီးမွာေတာ့ ေဆး႐ုံကို ေတြ႕လိုက္တာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ အေလာတႀကီး
လွမ္းေအာ္သည္ ။
“ေဆး႐ုံ”
ဂူယူရွန္းကေတာ့ ကားရပ္ဖို့မေျပာႏွင့္ အရွိန္ပင္မေလ်ာ့ ...
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနေတာင္ ေဆး႐ုံက ေပ်ာက္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ...
သူတို့ မီးပြိဳင့္မိေနတုန္း ဂူယူရွန္းက သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက စီးကရက္ကို ထုတ္လိုက္ၿပီး သြားနဲ႔ကိုက္ထားကာ မီးျခစ္ကို ရွာသည္ ..မေတြ႕..။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ က်က်န္ခဲ့ပုံပင္ ။
ဒါေၾကာင့္ ကားက အံဆြဲေလးထဲကေန ေနာက္အသစ္တစ္ခု ထုတ္ယူလိုက္စဥ္ မီးပြိဳင့္က စိမ္းသြားခဲ့သျဖင့္
လက္တစ္ဖက္ျဖင့္သာ စတီယာတိုင္ကို ကိုင္လိုက္ၿပီး
တစ္ဖက္က မီးျခစ္ထုတ္ေနလိုက္သည္ ။
-----------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၂။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (2)
ဂူယူရွန္း အလုပ္မ်ားေနပုံမို့ ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း ရွာေပးၿပီး
မီးျခစ္ကို ေပးလိုက္ေတာ့ သူက ေတြေ၀သြားဟန္နဲ႔
လွမ္းယူသည္ ... မီးညႇိဖို့ လုပ္လိုက္ခ်ိန္ တစ္ခါက သူ႔ေဆးလိပ္ေငြ႕ေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ ေခ်ာင္းဆိုးေနခဲ့တာကို သတိရမိလိုက္သျဖင့္ ဆက္မေသာက္မိေတာ့ ။
ဂူယူရွန္းက ပုံမွန္အတိုင္းသာ ေနေနေပမည့္
ခ်င္းက်ီအိုက္ကေတာ့ သူ႔ပခုံးက ဒဏ္ရာကိုသာ ေတာက္ေလ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။
ဒဏ္ရာကေန ေသြးေတြထြက္ေနသည္မွာ အကၤ်ီအျဖဴပင္ ရစရာမရွိေတာ့ ။ ေသြးနံ့ကလည္ ကားထဲ ညီွစို့ေနေလၿပီ ။
သူ႔ဒဏ္ရာကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနၿပီးေနာက္
ခ်င္းက်ီအိုက္ မေနနိုင္ေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္မွုကို
ၿဖိဳခြင္းလိုက္ေတာ့သည္ ။
“ေဆး႐ုံကို သြားရမွာေလ”
ပထမတစ္ခါလိုပဲ ဒီတစ္ခါလည္း သူက မတုံ႔ျပန္ပဲ
မွန္ထဲကေန သူမကို ျပန္ၾကည့္လာသည္ ..
သူသည္ကား လိုရင္ေတာ့ သူမကို စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသည္ ။ ဒီေန႔ သူ႔ကို စကားျပန္ေျပာျပန္ေတာ့ သူက လ်စ္လ်ဴရွုသည္ ။
ဘာပဲေျပာေျပာ ဒီဒဏ္ရာက သူမေၾကာင့္ ရခဲ့တာပဲကို ....
ခ်င္းက်ီအိုက္ စိုးရိမ္ေနမိတုန္းမွာပဲ
ဂူယူရွန္းက ျပန္တုံ႔ျပန္လာသည္ ။
“မလိုဘူး”
သူ႔အသံက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိလွတာေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္
သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္မိရာ သူက အေရွ႕ကိုသာ ၾကည့္ေနၿပီး စကားထပ္ေျပာသည္ ။
“ဒဏ္ရာက ေသးေသးေလးပါ”
ဒဏ္ရာေသးေသးေလး … လား ။ ဒီေလာက္ေသြးေတြ
ထြက္ေနတာကို ဒဏ္ရာေသးေသးေလးတဲ့လား ။
သူ ဘယ္လိုမ်ား နာက်င္တာကို သည္းခံေနနိုင္ပါလိမ့္ ။
သူသာ မျမန္ခဲ့ရင္ အဲ့ဓားက သူမဆီ စိုက္၀င္လာခဲ့မွာ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွုတ္ခမ္းတို့ကို ဖိကိုက္ထားၿပီး မ်က္လႊာခ်ထားသည္ ။
ထို့ေနာက္ တိုးလ်လ်အသံနဲ႔ သူမ စကားေျပာမိသည္ ။
“ဒါေပမဲ့ ..ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳး ရွိလာရင္ေရာ”
ဂူယူရွန္း ျပန္မေျပာေတာ့ ...။
ခ်င္းက်ီအိုက္ သူ႔ကို ေဆး႐ုံသြားဖို့ ေဖ်ာင္းဖ်ခ်င္ေပမည့္
သူ ေဒါသထြက္မွာလည္း စိုးသည္ .. သူမေၾကာင့္ ဒီလို
ျပႆနာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား ...
တစ္ခဏေတြေ၀ေနၿပီးေနာက္တြင္ သူမ အရွုံးေပးလိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုသာ ေငးၾကည့္ေနလိုက္မိသည္ ။
ခနအၾကာတြင္ သူမ ဂူယူရွန္းကို မွန္ကေနတစ္ဆင့္ ခိုးခိုးၾကည့္ေနမိျပန္၏ ။
သူတို့ သြားေနတဲ့လမ္းမွာ သစ္ပင္ စိမ္းစိမ္းေတြ ရွိတာမို့ ကားျဖတ္ေမာင္းတဲ့အခါ ေနေရာင္က ဒီသစ္ပင္ေတြၾကားကေန ထိုးထြက္ေနၿပီး
သူ႔မ်က္ႏွာကို လာဟပ္သည္က
သူ႔ကို တကယ္ၾကည့္ေကာင္းေစသည္ ...
ပန္းခ်ီကားထဲက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လိုလို ..
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္ အိမ္အကူက ကားသံေၾကာင့္
ထြက္လာၿပီး တံခါးလာဖြင့္ေပးသည္ .. သူမက ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္တြင္ စိတ္သက္သာရာရသြားပုံႏွင့္
စကားဆိုသည္ ။
“မိန္းကေလး ျပန္ေရာက္လာၿပီလား .. မိုးနတ္မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး ဂူယူရွန္းကို လွမ္းၾကည့္မိရာ အိမ္အကူကလည္း သူမအတိုင္း လိုက္ၾကည့္မိသျဖင့္ ဂူယူရွန္း၏အကၤ်ီေပၚက ေသြးေတြကို ျမင္သြားေတာ့သည္ ။
-------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၃။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (3)
“ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ ။ ဘာလို့ ဒီေလာက္ေတာင္ ေသြးေတြ ထြက္ေနတာလဲ”
အိမ္အကူက ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ဂ႐ုမစိုက္အားေတာ့ ..
သူမက ဂူယူရွန္းရွိတဲ့ဘက္ကို သြားကာ ေမးသည္ ။
“ထြက္သြားတာ ခဏေလးပဲ ရိေသးတယ္ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ဒဏ္ရာေတြ ရလာတာလဲ ။ အာ ဒဏ္ရာက နက္တာပဲ
ပိုး၀င္လိမ့္မယ္ သခင္ေလး ..ဆရာ၀န္ ေခၚၿပီးၿပီလား”
သူမသည္ ေျပာၿပီးေနာက္ အိတ္ထဲက ဖုန္းကို ထုတ္ကာ ..
“ေဒါက္တာလု ကို ျမန္ျမန္လာဖို့ ေခၚလိုက္မယ္”
“သခင္ေလး ကားေပၚက အရင္ဆင္းလိုက္ ..
ကၽြန္မ ေသြးတိတ္ဖို့ ေဆးယူလာခဲ့မယ္”
အိမ္အကူက ပ်ာယာခတ္ေနသျဖင့္ ဂူယူရွန္း ခ်င္းက်ီအိုက္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ မ်က္ေမွာင္ ၾကဳံ႕လိုက္ၿပီး
အိမ္အကူဘက္ ျပန္လွည့္ကာ ေငါက္လိုက္ေတာ့သည္ ။
“ဘာေတြပ်ာေနတာလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္ေနလို့လဲ
သူ႔ကိုသာ ဂ႐ုစိုက္လိုက္”
အိမ္အကူခမ်ာ အဆူခံလိုက္ရတာေၾကာင့္
ေျခလွမ္းတို့ ဆုတ္သြားမိၿပီး အသံပင္ မထြက္ေတာ့ ။
ဂူယူရွန္းသည္ ကားေပၚကေန ဆင္းကာ
အိမ္ထဲ၀င္လာခဲ့လိုက္သည္ ...
အိမ္အကူကို ျဖတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူ ရပ္လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ..
“ဘာလို့ အခုထိ ရပ္ေနတာလဲ သူ႔ကို အခန္းထဲေခၚသြားၿပီး တစ္ခုခုေကၽြးလိုက္ .. ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ထား ထပ္ထြက္ေျပးၿပီး ျပႆနာထပ္မရွာနိုင္ေအာင္
ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္”
အိမ္အကူ လွုပ္လွုပ္ရွားရွားျဖစ္ေတာ့မွ ဂူယူရွန္း အိမ္ထဲ ဆက္၀င္လာေတာ့သည္ ...
ခ်င္းက်ီအိုက္ေရာ အိမ္အကူကပါ သူ႔ကို စိတ္ပူေနေပမည့္ အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက စိတ္တိုေနပုံမို့ ...
အေပၚထပ္ကို တက္မၾကည့္ရဲၾက။
ဂူယူရွန္းသည္ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို တစ္ခုခုေကၽြးဖို့ မွာသြားသည္မို့ အိမ္အကူလည္း ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ထမင္းစားခန္းထဲ ေခၚလာလိုက္ေတာ့သည္ ။
ဂူယူရွန္းက သူေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္ရင္ အိမ္အကူကို ဆူဦးမွာ စိုးသျဖင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဗိုက္မဆာေသာ္လည္း ဆန္ျပဳတ္ကို တစ္၀က္ေလာက္ကုန္ေအာင္ စားလိုက္ရ၏ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ စားလို့ၿပီးသြားေပမည့္ အိမ္အကူသည္ကေတာ့ ထမင္းစားပြဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနဆဲမို့
လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့သည္ ။
“ေဒါက္တာလုကို ေခၚမယ္လို့ ေျပာခဲ့တာမလား”
“ဟုတ္ကဲ့ ဒါေပမဲ့ သခင္ေလးက..”
အိမ္အကူပုံစံက စိတ္ပူေနပုံပင္ .. သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ
ေဒါက္တာကို ေခၚလိုက္ရင္ သူမ အဆူခံရလိမ့္မည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွုတ္ခမ္းကို အသာကိုက္ကာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္
တစ္ခုကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္တိုးတိုးအသံနဲ႔
ေျပာလိုက္သည္ ။
“ေဒါက္တာလုကို အခု ေခၚလိုက္ပါလား တကယ္လို့
သူတစ္ခုခုေျပာရင္ ကၽြန္မက လုပ္ခိုင္းတာလို့ပဲ ေျပာလိုက္ပါ”
“မိန္းကေလးလဲ သခင္ေလးဂူရဲ့ေဒါသကို သိရဲ့သားနဲ႔..”
အိမ္အကူက အခုထိေတြေ၀ေနေသးပုံပင္ ။
“စိတ္မပူပါနဲ႔ ဆရာ၀န္ေခၚလိုက္ပါ”
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း သူမ စိတ္ေအးသြားေအာင္
ျပဳံးျပလိုက္ေတာ့မွ သူမ ဖုန္းေခၚေတာ့သည္ ။
အိမ္အကူ ဖုန္းေျပာလို့ မၿပီးမခ်င္း ခ်င္းက်ီအိုက္
ထိုင္ရာကမထပဲ ေစာင့္ေနမိသည္ ...
အိပ္ခန္းထဲ သြားရင္းကေန ဧည့္သည္ခန္းကို ျဖတ္သြားမိစဥ္ ဧည့္သည္ခန္းတံခါးက ပြင့္ေနတာကို သတိထားမိလိုက္သျဖင့္
သူမလည္း သိခ်င္တာေၾကာင့္ အဲ့ေနရာကို ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ရာ ...
_______________________________________
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၄။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (4)
ဂူယူရွန္းသည္ ေသြးစြန္းေနသည့္ အကၤ်ီကို ခၽြတ္ၿပီး
တံခါးနားတြင္ လႊင့္ပစ္ထားကာ ...
အေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ ဆိုဖာနားမွာ ရပ္ၿပီး
သူ႔ကိုယ္သူ သဘက္နဲ႔ သန႔္စင္ေနေလသည္ ..
ဂူယူရွန္း သူမကို သတိျပဳမိပုံ မေပၚတာေၾကာင့္
သူမလည္း ဧည့္သည္ခန္းကို လွမ္းေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။
ထို့ေနာက္တြင္ ဂူယူရွန္းသည္ မွန္ေရွ႕ သြားရပ္ကာ
သဘက္နဲ႔ေသခ်ာ သုတ္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ေက်ာကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရသည့္အျပင္ ဒဏ္ရာရထားသည့္
ပခုံးေၾကာင့္ သိပ္လွုပ္ရွားလို့လည္း မလြယ္တာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီး ေဘစင္ေပၚ သဘက္ကို ပစ္တင္ကာ
ဆိုဖာေပၚ ပစ္ထိုင္လိုက္၏ ။ ထို့ေနာက္တြင္ ေဆးပုလင္းထဲက
ေဆးကို ယူကာ ပခုံးက ဒဏ္ရာကို ေဆးျဖန္းေနေတာ့သည္ ။ သို့ေသာ္ သူ ေနရာေသခ်ာမသိဘဲ စြတ္ျဖန္းေနမိသျဖင့္
ဆိုဖာေပၚကိုသာ ေဆးေတြ က်က်လာသည္ ..
ခ်င္းက်ီအိုက္ သူ႔ကို ေငးမၾကည့္နိုင္ေတာ့ဘဲ
သြားကူညီေပးဖို့ ေတြးလိုက္မိခ်ိန္ သူ႔နားသြားရင္
ေအာ္ခံရတာပဲ အဖက္တင္လိမ့္မွာကို ေတြးမိသြားျပန္သည္ ...။
သို့ေသာ္လည္း သူမ မၾကည့္ရက္ေတာ့တာေၾကာင့္
ဂူယူရွန္းဆီသို့ အရဲစြန္႔ကာ သြားလိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ ရပ္လိုက္ရာ သူက လွည့္ၾကည့္လာသည္ ..
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း သူ႔အၾကည့္ကို ေရွာင္ခ်င္တာေၾကာင့္
ေအာက္က ၾကမ္းခင္းကိုသာ ငုံ႔ၾကည့္ေနလိုက္မိ၏ .... ထို့ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ မ၀ံ့မရဲ စကားဆိုမိလိုက္၏ ။
“ေႏွာင့္ယွက္မလို့ မဟုတ္ပါဘူး ကူညီေပးခ်င္လို့ပါ”
သူ႔ေနာက္ေက်ာကို ခ်င္းက်ီအိုက္ လက္ညိဳးထိုးျပရင္း စကားဆက္ေျပာလိုက္သည္ ။
“ဟို .. ေဆးထည့္ေပးမလို့”
သူမ ျပန္ရတာကေတာ့ တိတ္ဆိတ္မွုသာ ...။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ေခါင္းသာ ငုံ႔ထားရင္း သူ႔အေျပာကို ေစာင့္ေနခဲ့ေပမည့္ သူက ဘာမွေျပာမလာတာေၾကာင့္ ..
သူမ ေဆးထည့္ေပးတာ မခံခ်င္ရင္ အိမ္အကူကို ထည့္ေပးခိုင္းရမလားဟု ေမးမလို့ စကားျပင္လိုက္မိခိုက္
သူက သူမဆီ ေဆးဗူးကမ္းေပးလာသည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ေဆးဗူးကို ယူကာ သူ႔ေနာက္နားကို ပိုကပ္သြားလိုက္ေတာ့သည္ ။
အခန္းသည္ကား တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး
သူတို့သည္လည္း ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾက ...
ခ်င္းက်ီအိုက္သည္ ဂူယူရွန္းရဲ့ဒဏ္ရာကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနခဲ့သလို ဂူယူရွန္းသည္လည္း ေခါင္းကို ငုံ႔ထားသည္ ။ ထို့ေနာက္တြင္ သူ႔ဒီအေနအထားက ထိုင္ရတာ အဆင္မေျပလို့ထင္သည္ ... ေနရာနည္းနည္းေရႊ႕ထိုင္လိုက္ရာ သူ႔ကို ေဆးထည့္ေပးေနသည့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ကို မွန္ကေနတစ္ဆင့္ လွမ္းျမင္နိုင္သြား၏ ။
ဂူယူရွန္း သူမကို မွန္ကေန ၾကည့္ေနမိရင္းက
သူမေျပာခဲ့တာေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္ ။
“ေႏွာင့္ယွက္မလို့မဟုတ္ပါဘူး ကူညီေပးခ်င္လို့ပါ
ဟို .. ေဆးထည့္ေပးမလို့”
သူမက စကားအစတည္းက ရွင္းျပတဲ့ပုံစံမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ
သူ ေဒါသထြက္မွာကို ေၾကာက္လို့ ထင္ပါရဲ့ ..။
ဂူယူရွန္း စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ သက္ေတာင့္သက္သာ
ျဖစ္မေနတာေၾကာင့္ သူ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖာတက္လာရ၏ .. သို့နွင့္ ေဆးလိပ္ဗူးကို လွမ္းယူလိုက္မိခ်ိန္ လုပ္ေနမိတာကို ရပ္လိုက္မိသည္ ... လက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္က လင္းလက္ေတာက္ပေနေသာ ေနအလင္းေရာင္ကို ၾကည့္လိုက္မိ၏ ....
-------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၅။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (5)
ခ်င္းက်ီအိုက္ ေဆးထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
ေျခာက္ေနတဲ့ေသြးေတြ မရွိေတာ့မွ ဒဏ္ရာက
အေပါက္ႀကီးႀကီး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့၏ ။
သူမ ဂူယူရွန္းကို ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ သူသည္ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို ေအးေအးေဆးေဆး
ေငးၾကည့္ေနေလရဲ့ ။
သူမလည္း မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္တာေၾကာင့္
ေဆးဗူးကို စားပြဲေပၚမွာ အသာတင္လိုက္ၿပီး
ေဘစင္ကေရအပူခ်ိန္ကို စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ေရေတြက
ေအးေနတာမို့ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေရပူတို့ကို ထပ္ျဖည့္ထားလိုက္သည္ ။
သူမ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန ျပန္ထြက္လာေတာ့
ဂူယူရွန္းက သူမကို ေငးၾကည့္ေနသည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း လွုပ္ရွားမွုကို ရပ္လိုက္ၿပီး
ေဘစင္ကို ပိုတင္းတင္း ကိုင္ထားလိုက္မိလိုက္၏ ...
သူမကို ၾကည့္ေနသည့္ သူ႔အၾကည့္တို့က တစ္ခုခု ေမးစရာရွိေနသလိုလိုပင္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ႏွုတ္ခမ္းတို့ကို ဖိကိုက္လိုက္ရင္း သူ႔ကို
ခပ္တိုးတိုးေလး ရွင္းျပလိုက္သည္ ။
“အခုထိ ရွင့္ေနာက္ေက်ာက သန႔္ရွင္းလို့ မၿပီးေသးလို့ပါ”
သူမအသံက ေအးေအးေဆးေဆးေပမည့္ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ တုန္လို့ေနတာေၾကာင့္ ေဘစင္ကိုသာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိ၏ ။
သူ႔ကို စကားေျပာတိုင္း ဘာလို့ အဲ့ေလာက္ စိတ္လွုပ္ရွားေနရသလဲဆိုတာ ဂူယူရွန္း ေတြးေနမိသည္ ။
ထိုအေတြးက သူ႔ကို မြန္းၾကပ္ေစၿပီး သူမကို ျပန္ေျပာဖို့
စကားေတြ ေပ်ာက္ရွေစသည္ ။
ဂူယူရွန္း ၿငိမ္သက္ေနတာေၾကာင့္
သူ႔စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ မသိရသည့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ခမ်ာ သူမ ကူညီေပးေနတာေၾကာင့္
သူ စိတ္ဆိုးသြားမွာကိုလည္း တစ္ဖက္ကေန စိုးရိမ္ေနမိျပန္သည္ ... ထို့ေၾကာင့္ ထပ္ေမးလိုက္မိေတာ့၏ ။
“ကၽြန္မ .. ကၽြန္မ အိမ္အကူကို အကူအညီေတာင္း...”
သူမ စကားမဆုံးလိုက္ခင္ ထြက္လာတဲ့ဂူယူရွန္း အသံက
တိုေတာင္းၿပီး ဒီစကားက ဘာလို့ သူ႔ပါးစပ္ကေန ထြက္လာလဲဆိုတာ ဂူယူရွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ မယုံနိင္။
“မင္းပဲလုပ္ေပး”
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း အၾကည့္တို့ကို သူ႔ေရွ႕က မွန္ဆီကိုသာ ပို့ထားလိုက္၏ ။ မွန္ထဲကေန ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ေသခ်ာျမင္ရသျဖင့္ မသိသာေအာင္ ခိုးၾကည့္လိုက္မိခ်ိန္ သူမေလးသည္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားဟန္ျဖင့္ မ်က္လုံးတို့ကို မွိတ္ခ်လိုက္လသည္ ... ထို့ေနာက္ မွန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဂူယူရွန္းမ်က္ႏွာကို လွမ္းေငးသည္ ။
ၾကည့္ရတာ သူ ေဒါသထြက္မထြက္ အတည္ျပဳေနတဲ့ပုံပင္ ...။
ဇလုံကို စားပြဲေပၚ တင္ၿပီး သူ႔ေနာက္ကို ေရာက္လာကာ
သဘက္နဲ႔ ေသခ်ာသုတ္ေပးေနသည္...
သူမရဲ့ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ဂ႐ုစိုက္မွုေၾကာင့္ ဂူယူရွန္း မ်က္လုံးတို့က ရြန္းလဲ့လဲ့....မၾကာခင္မွာပဲ ဒီမခ်ိမဆန႔္ ခံစားမွုႀကီးအစား
ခႏၶာကိုယ္ထဲ နာက်င္မွုက အစားထိုး၀င္လာေတာ့သည္ ..
ဒီနာက်င္မွုက သူ႔ကို ခဏတာ အသက္ရွုရပ္ေနေစမိတဲ့အထိ ျပင္းသည္ .. အဲ့ဒီေနာက္ မွန္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ သူမက
ဇလုံကို ယူကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ၀င္သြားေလၿပီ ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ေရသံေတြသာ ၾကားေနရၿပီး အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူမေျခသံ မၾကားမိ ။
အဲ့ဒီေနာက္ သူမက သူနဲ႔ခပ္ေ၀းေ၀းကေန ရပ္ကာ စကားလွမ္းေျပာသည္ ။
“ၿပီးသြားၿပီ”
သူ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူမက တျခားအိပ္ခန္းတစ္ခုကို
ညႊန္ျပကာ...
“အဲ့ဒီမွာ ရိွေနမယ္ေနာ္”
ဂူယူရွန္း ဘာမွ မေျပာနိုင္ေသးခင္မွာပဲ သူမက ခပ္သြက္သြက္ေလၽွာက္ကာ ထြက္သြားေလၿပီ ..
သူနဲ႔ေ၀းရာကို အျမန္ေျပးထြက္သြားပုံပင္ ..
သူမပုံစံကို ၾကည့္ရင္း ဂူယူရွန္း စိတ္ထဲ သိပ္ခံစားလို့မေကာင္း ....
အခန္းတံခါးနားထိ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ သူမကို
စကားလွမ္းေျပာဖို့ ျပင္ခဲ့ေပမည့္ စကားလုံးတို့က
လၽွာေပၚမွာတင္ ရပ္တန႔္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ....
-----------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၆။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (6)
ထြက္လာေတာ့မည့္ စကားတို့ကို ၿမိဳခ်ရင္း
ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည့္ သူမအရိပ္ကိုသာ ေငးၾကည့္ရင္း
သူမကို ထြက္မသြားဖို့ ေျပာခ်င္မိ၏ ။ သို့ေသာ္ ...
သူမ ဒီလို ေရွာင္ေနတာက သူ႔ေၾကာင့္ပဲ မဟုတ္လား ။
ဒါက သူ ေမၽွာ္လင့္ေစာင့္စားေနခဲ့တဲ့အရာပဲေလ....
ဘာလို့မ်ား ေမၽွာ္လင့္ေနခဲ့တဲ့အရာကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး
သူမကို သူနဲ႔အတူ ရွိေနေစခ်င္လဲဆိုတာ ဂူယူရွန္းမသိေပ ၊
ဂူယူရွန္း ၀မ္းနည္းသလို ခံစားရတာေၾကာင့္ စားပြဲေပၚက
ေဆးလိပ္ကို ယူကာ မီးညႇိၿပီး ဖြာထုတ္လိုက္ေတာ့သည္ ..
ေဆးလိပ္နံ့က သူ႔ရဲ့ေပ်ာ့ညံ့ေနတဲ့စိတ္ကို ေခ်ဖ်က္နိုင္၏ ...
ေဆးလိပ္ေငြ႕ကေနတစ္ဆင့္ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာၾကက္ကို
ၾကည့္ကာ သူ႔ႏွလုံးသားကိုသူ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနမိသည္ ...
သူ႔မွာ ေမးခြန္းေတြ တကယ္မ်ားေနသည္ ။
ဥပမာ .လန္၀မ္ ဆီက ဖုန္းလက္ခံရၿပီး
ဘာေၾကာင့္ သူမကို သြားေခၚခဲ့မိတာလဲ ။
သူမကိုယ္က ဒဏ္ရာေတြကို ျမင္ေတာ့ေရာ
ဘာလို့ ေဒါသထြက္မိတာလဲ ။
အိမ္အကူက သူမကို ဂ႐ုမစိုက္တုန္းကေရာ
ဘာလို့ စိတ္တိုေနမိတာလဲ ။
အခုသူ႔ပုံစံက သူမ အိမ္ကို စေျပာင္းလာခါစ
သူတို့၂ေယာက္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိစဥ္
သူ႔ကိုယ္သူ ေမးခြန္းေတြေမးေနခဲ့မိသည့္ အခ်ိန္လိုပင္ .။
သူ႔မွာ ေမးခြန္းေတြမ်ားေနခဲ့ေပမဲ့ အေျဖက မရွိ....
ေဆးလိပ္ကို ကိုက္ထားကာ စိတ္ရွုပ္ရွုပ္နဲ႔ ထလိုက္ၿပီး
တံခါးေဘာင္ကို မွီကာ သူ႔အခန္းေရွ႕က ခ်င္းက်ီအိုက္
ရွိေနတဲ့အခန္းကို ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္ ။
သူမအခန္းေရွ႕ ေရာက္ေနခဲ့ေပမဲ့ တံခါးလက္ကိုင္ကို ဖြင့္လိုက္ဖို့ လက္ကမရဲ .. အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေျခသံတစ္ခ်ိဳ့ ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို့ကို ေနာက္ဆုတ္မိၿပီးသား ။
သူ နံရံကို မွီဖို့ လုပ္လိုက္ေပမည့္
ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားတာေၾကာင့္ နံရံနဲ႔ ေက်ာနဲ႔ ေဆာင့္မိသြားၿပီး ဒဏ္ရာကေန နာက်င္မွုကို ခံစားလိုက္ရသည္ ။
သူ အသံခပ္တိုးတိုးနဲ႔ ညည္းလိုက္မိသလို
လက္ၾကားထဲက ေဆးလိပ္ကလည္း ျပဳတ္က်သြားေလၿပီ ။
ထိုအခိုက္ အိမ္အကူနဲ႔ ေဒါက္တာလ်ိဳက ေလွကားကေန အတူတက္လာၾကၿပီးေနာက္ အိမ္အကူက သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ..
“သခင္ေလးဂူ ဘာလို့ ဒီမွာ ရပ္ေနတာလဲ”
ဂူယူရွန္း ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္ေနေပမဲ့ ေဆးလိပ္ကလည္း ျပဳတ္က်သြားၿပီး ဒဏ္ရာကလည္း နာေနတာမို့
စိတ္က တိုလာရေတာ့သည္ ။
“ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူက ဆရာ၀န္ေခၚခိုင္းလို့လဲ”
အိမ္အကူခမ်ာ ေၾကာက္ၿပီး တစ္ခြန္းမွ မေျပာရဲေတာ့ ။ မိန္းကေလးလ်န္သည္ သူမ ခိုင္းလိုက္တာဟု ေျပာခိုင္းေပမဲ့
သူမ မလုပ္ရက္ .. ထိုသို့ ေျပာမိရင္ သခင္ေလးသည္ မိန္းကေလးလ်န္ကို ေဒါသထြက္လိမ့္မည္ ။
သူမ ေဒါက္တာလ်ိဳကို သူ႔ဒဏ္ရာကို ၾကည့္ေပးဖို့ ေျပာမလို့ျပင္တုန္း ဂူယူရွန္းက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ဆိုလာေတာ့သည္ ။
“ဆရာ၀န္ ေခၚလာေပးဖို့ ေျပာလိုက္မိလား ။ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ခင္ဗ်ားမွာ ဒီအိမ္မွာ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရသြားတာလဲ”
-------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၇။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (7)
“ဆရာ၀န္ ေခၚလာေပးဖို့ ေျပာလိုက္မိလား ။ ဘယ္အခ်ိန္ကစၿပီး ခင္ဗ်ားမွာ ဒီအိမ္မွာ ဆုံးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ ရသြားတာလဲ”
ဂူယူရွန္းက အိမ္အကူကို ဆူေငါက္ေနစဥ္
ခ်င္းက်ီအိုက္ ရွိေနတဲ့အခန္းက ပြင့္လာေတာ့သည္ ။
ထိုေတာ့မွ ဂူယူရွန္းလည္း ဆူေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး သူမကို လွမ္းၾကည့္သည္ ။ ခ်င္းက်ီအိုက္က ညအိပ္၀တ္စုံႏွင့္ ... တံခါးေနာက္မွာ ရပ္ေနၿပီး လက္က တံခါးလက္ကိုင္ကို
ကိုင္ထားသည္ ။
ထို့ေနာက္တြင္ သူမက နည္းနည္းေရွ႕ဆက္တိုးလာကာ
တံခါးကို နည္းနည္းထပ္ေစ့ၿပီး ေျပာသည္ ။
“ေဒါက္တာလုကို ကၽြန္မ ေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ”
ဂူယူရွန္း သူမကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ကာ ၾကည့္ေနမိ ၿပီး
အိမ္အကူေၾကာင့္ ေပၚလာတဲ့ ေဒါသရိပ္တို့က သူ႔မ်က္ႏွာထက္ရွိေနဆဲ ....
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း သူမအေပၚ ေဒါသေတြ ပုံက်လာၿပီအထင္နဲ႔ ေၾကာက္ေနမိၿပီး သူမေရွ႕က တံခါးကို ထပ္ေစ့ကာ စကားဆက္လိုက္သည္ ။
“ရွင့္ရဲ့ ဒဏ္ရာက ပိုး၀င္လိမ့္မွာမို့ ေဆးကုမွျဖစ္မယ္
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေဒါက္တာနဲ႔ ျပတာ ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္”
သူမက စကားေျပာတာ တကယ္ျမန္ေနခဲ့ၿပီး အသက္ေတာင္မရွုပုံပင္ ...
စကားေျပာတိုင္း ပိတ္ပိတ္သြားခဲ့တဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးနက္နက္တို့ကိုသာ ေသခ်ာျမင္ရေတာ့သည္ ...
သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ထပ္စကားတစ္ခြန္း ထပ္ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ တံခါးကို လုံး၀ပိတ္သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၿပီး
ဂူယူရွန္းကေတာ့ အခန္းတံခါးကိုသာ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။
ေဒါက္တာလ်ိဳက အိမ္အကူကို ၾကည့္လာတာေၾကာင့္
အိမ္အကူလည္း တိတ္ေနတဲ့ ဂူယူရွန္းကို သတိေပးရေတာ့သည္ ။
“သခင္ေလး”
“အင္း”
ဂူယူရွန္းျပန္ေျဖေပမဲ့ အၾကည့္တို့က တံခါးဆီမွာပဲ မခြာတမ္း ရွိေနေသးသည္ ...
သူ႔မ်က္ႏွာက တည္ၿငိမ္ေနေပမဲ့ ေဒါသရိပ္ ရွိေနေသးလားက မေသခ်ာတာေၾကာင့္ အိမ္အကူလည္း ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ စကားကို ေျပာရသည္ ။
“ေဒါက္တာလ်ဳိ ေစာင့္ေနတယ္”
ဂူယူရွန္းလည္း “အင္း” လို့သာ ျပန္ေျဖၿပီး
အိမ္အကူနဲ႔ ေဒါက္တာလု တို့ကို ၾကည့္ကာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ စကားေျပာၿပီး အခန္းထဲ အရင္ေလၽွာက္သြားလိုက္၏ ။
“၀င္လာခဲ့ပါ”
အိမ္အကူနဲ႔ ေဒါက္တာလုတို့လည္း အျပန္အလွန္ၾကည့္ကာ
အခန္းထဲ လိုက္၀င္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဒါက္တာက
ဂူယူရွန္း ဒဏ္ရာကိုၾကည့္ၿပီး စကားဆိုလာသည္ ။
“ခင္ဗ်ား ဒဏ္ရာက နက္တာပဲ နည္းနည္းေတာ့ ခ်ဳပ္ရမယ္ဗ်”
“အင္း ေကာင္းပါၿပီ”
“ထုံေဆးေပးရမလား"
“မလိုဘူး ဒီတိုင္းပဲလုပ္ပါ”
ဂူယူရွန္းလည္း ေျဖၿပီး အိပ္ယာေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္ ...
“နာရင္ခ်က္ခ်င္းေျပာေနာ္ ထုံေဆးေပးမယ္”
ဂူယူရွန္း ျပန္မေျဖေတာ့ပဲ ျပတင္းေပါက္ကိုသာ ၾကည့္ရင္း ခ်င္းက်ီအိုက္က ဆရာ၀န္ေခၚခိုင္းလိုက္တာလို့
ေျပာတဲ့ပုံစံေလးကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိတာေၾကာင့္
သူ႔ႏွုတ္ခမ္းတို့ ေကာ့တက္သြားမိသည္ ....
ဆရာ၀န္က စခ်ဳပ္ေတာ့ အိမ္အကူပင္ မၾကည့္ရဲတာေၾကာင့္ မၾကည့္ေတာ့ပဲ သခင္ေလးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္မိေတာ့
ျပဳံးေနတာေၾကာင့္ အံ့ၾသသြားမိသည္ ... အခ်ဳပ္ခံရရင္
လူေတြက ငိုတတ္ၾကတာကို သူက ျပဳံးေနသတဲ့လား.......
________________________________________
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၈။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (8)
သူမ ဂူယူရွန္းနဲ႔အတူ ရွိလာခဲ့တာ အေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ဒီလိုပုံစံကိုေတာ့ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတာ အမွန္.....
ခံစားရတာ သက္သာဖို့ နည္းလမ္းတစ္ခု
လုပ္တာပဲျဖစ္မွာပါလို့ ေတြးရင္း
အိမ္အကူလည္း ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္ ...
အဲ့ဒီေန႔ညက သူတို့၃ေယာက္လုံး ပင္ပန္းသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းအနားယူခဲ့ၾကသည္ ။
ဂူယူရွန္းနဲ႔ ခ်င္းက်ီအိုက္က အေပၚထပ္က တစ္ခန္းစီမွာ အိမ္အကူကေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာ ...
ခ်င္းက်ီအိုက္ကေတာ့ မအိပ္ခင္ ေရပူပူနဲ႔ ေရခ်ိဳးၿပီး
ဂူယူရွန္းအိမ္မွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ မိတ္ကပ္လည္း
လိမ္းထားရသည္ .. အဲ့ဒီေနာက္ မွန္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ အခန္းထဲက ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ ဂူယူရွန္းအခန္းကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမဲ့
သူ ရွိမေန ...။ အိမ္မွာမ်ား မရွိေတာ့ဘူးလားလို့ ေတြးၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာက ဒဏ္ရာအတြက္ စိတ္ပူေနမိသည္ ..
အဲ့ဒီေနာက္ သူမလည္း အေပၚထပ္က ဆင္းလာေတာ့
ဧည့္ခန္းထဲ ဘယ္သူမွ မရွိေပမဲ့ တီဗြီကေတာ့ သတင္းေတြကို ဖြင့္လ်က္သား ။
မီးဖိုခန္းက အသံၾကားတာေၾကာင့္ အိမ္အကူရွိေနတာပဲလို့ ေတြးလိုက္ၿပီး သူမလည္း ဗိုက္ဆာေနတာမို့ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္သြားလိုက္သည္ ။
ထမင္းစားခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့မွ ဂူယူရွန္း ကို စားပြဲထိပ္မွာ
ထိုင္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့သည္ ။
သူက ဖုန္းတစ္လုံး ေဆးလိပ္တစ္ဗူး ၊ မီးျခစ္နဲ႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို သူ႔ေရွ႕ခ်ထား၏ ..
အဲ့ဒီေနာက္ သူမကို သတိထားမိၿပီး မ်က္လုံးတို့ကို ပင့္ကာ ၾကည့္လာသည္ ... ဒါေပမဲ့ သူမကို ဘာမွမေျပာပဲ ဖုန္းကို ဆက္ေျပာေနသည္ ၊ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဖုန္းကို
လက္နဲ႔ကြယ္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲကေန
လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့သည္ ။
“အေဒၚႀကီးေရ”
အိမ္အကူ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စကားမေျပာပဲ
စားပြဲကို ထိုးျပၿပီး ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ထိုးျပသည္....
အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့သည္ ။
အိမ္အကူကလည္း ဂူယူရွန္းနဲ႔အတူ ေနလာတာ
အေတာ္ၾကာၿပီမို့ သူ႔အျပဳအမူကို နားလည္တာေၾကာင့္
စားပြဲဆီ ခပ္သြက္သြက္သြားကာ ခ်င္းက်ီအိုက္ ထိုင္ဖို့ ခုံထုတ္ေပးသည္ .. ၿပီးေတာ့ မီးဖိုခန္းဆီ သြားၿပီး စားစရာေတြ ျပင္ဆင္လာေတာ့သည္ ။
ဂူယူရွန္းဒဏ္ရာက ညာဘက္ပုခုံးမွာမို့ သူ႔ဖုန္းကို ဘယ္လက္နဲ႔ကိုင္ထားၿပီး ပန္းကန္ထဲက စားစရာကို ညာလက္နဲ႔လွမ္းယူေတာ့ မရ...။ ဒါေၾကာင့္ ဖုန္းကို ညာလက္နဲ႔ ေျပာင္းကိုင္လိုက္တာေၾကာင့္ နာသြားပုံပင္ ... အဲ့ဒီေနာက္
ဖုန္းကိုခ်ကာ စပီကာဖြင့္ေျပာေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္စားရင္း သူ႔ကို
ခိုးခိုးၾကည့္မိေတာ့ ဂူယူရွန္းက ဘယ္လက္နဲ႔ တူကို ကိုင္ေနပုံက ဘယ္လိုမွ အခ်ိဳးအစားမက်။ ဒါေၾကာင့္ အရြက္ေတြကိုသာ တူနဲ႔ကိုင္နိုင္ၿပီး အသားကေတာ့ စားပြဲေပၚတင္ ျပဳတ္က်ေတာ့သည္ ...
ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ စိတ္ရွုပ္လာပုံေပၚတဲ့ ဂူယူရွန္းက
တူကိုခ်ကာ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ပန္းကန္လုံးကို ကိုင္ၿပီး
စြပ္ျပဳတ္ပဲ ေသာက္ေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ တူကို ကိုင္ထားရင္း ထမင္းေစ့ေတြကို ၾကည့္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမ ထသြားကာ မီးဖိုခန္းထဲ
၀င္သြားသည္ ။ ျပန္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူမလက္ထဲ
ဇြန္းတစ္ေခ်ာင္း ပါလာေတာ့သည္ ။
အဲ့ဒီေနာက္ ဂူယူရွန္း၏ ပန္းကန္ကို ယူလိုက္ၿပီး
ဟင္းတစ္ခ်ိဳ့ကို ထမင္းပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးကာ ေရာၿပီး
သူ႔ကို ေပးလိုက္၏ ....
-------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၉။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ (9)
ဂူယူရွန္းလည္း ႐ုတ္တရက္မို့ ေၾကာင္ၿပီး
ခ်င္းက်ီအိုက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္ ....
သူမက သူဖုန္းေျပာတာကို မေႏွာင့္ယွက္ခ်င္သည့္ပုံနဲ႔
ပန္းကန္ကို ထိုးျပသည္ .. ဂူယူရွန္း သူမဆီက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အၾကည့္မလႊဲမိ ..ခဏအၾကာမွ ဖုန္းဆက္ေျပာရင္း ထမင္းစားေနလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း စားေနရင္း ေခါင္းကို ငုံ႔ထားမိေတာ့
ဂူယူရွန္းက သူမေရွ႕က စားပြဲေနရာကို လက္နဲ႔ လာရိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ့ပန္းကန္လြတ္ကို သူမေရွ႕ လာထားသည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ သူေျပာခ်င္တာကို နားလည္တာေၾကာင့္ ထမင္းထပ္ထည့္ေပးမလို့ ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ အိမ္အကူက ေရာက္လာၿပီး သူမလက္ထဲက ပန္းကန္ကို ဆြဲကိုင္ကာ..
“ကၽြန္မ ထည့္ေပးပါ့မယ္”
ဂူယူရွန္း အိမ္အကူကို မေက်နပ္သလို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ အိမ္အကူလည္း ေၾကာက္အားလန႔္အားနဲ႔
ခ်င္းက်ီအိုက္လက္ထဲ ပန္းကန္ကို ျပန္ထည့္သည္ ။
ၾကည့္ရတာ သခင္ေလးက မိန္းကေလးကိုပဲ ထမင္းထည့္ေပးေစခ်င္ပုံပင္ ...
ဒါေၾကာင့္ သူမလည္း ထမင္းစားခန္းထဲက
ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားေပးလိုက္ေတာ့သည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း ဂူယူရွန္းအတြက္ ထမင္းတစ္ပန္းကန္နဲ႔ စြပ္ျပဳတ္တစ္ပန္းကန္ကို ယူလာၿပီး ေပးလိုက္ေတာ့သည္ ...
အိမ္အကူလည္း ပန္းကန္ေဆးဖို့ ထမင္းစားခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့အခါ ထြက္လာေတာ့မဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္နဲ႔ တိုးတာေၾကာင့္
အိမ္အကူက ခ်င္းက်ီအိုက္ကို စကားေျပာလိုက္ေတာ့သည္ ။
“မိန္းကေလး သခင္ေလးကို ေဆးေသာက္ဖို့နဲ႔
သူ႔အနာကို ေဆးထည့္ဖို့ ကူညီေပးလိုက္ပါလား”
အိမ္အကူစကားေၾကာင့္ ခ်င္းက်ီအိုက္ ဂူယူရွန္းကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဂူယူရွန္းက ဖုန္းေျပာလို့ ၿပီးေနခဲ့ၿပီ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္လည္း အိမ္အကူကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ..
“ကၽြန္မ လုပ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္”
ဂူယူရွန္း ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဒဏ္ရာ မေပ်ာက္မခ်င္း ကုမၸဏီသြားလို့ မျဖစ္တာေၾကာင့္ ေရွာင္၀မ္က အိမ္ကို ေန႔တိုင္းလာသည္ ။
လာတိုင္း ဖိုင္အထပ္လိုက္ ယူလာၿပီး ဂူယူရွန္းကို ဒီဖိုင္ေတြနဲ႔ ထားခဲ့တတ္သည္ ။
ၿပီးေတာ့ အိမ္အကူကလည္း ခ်င္းက်ီအိုက္ကို ဂူယူရွန္းကို ညစာျပင္ေပးဖို့ ေဆးတိုက္ဖို့ ေဆးထည့္ေပးဖို့ကို
အကူအညီေတြ ေတာင္းလာတတ္သည္ ...
ႏွစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ သူ႔ကို ေဆးထည့္ေပးဖို့ လုပ္ေနတုန္း အေရးႀကီးအစည္းအေ၀း သြားရမွာမို့လို့ဟု
ဆိုကာ သူမကို ေစာင့္ခိုင္းခဲ့သည္ ..
အစည္းအေ၀းၿပီးလို့ ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က ၁၀ နာရီ ..
ခ်င္းက်ီအိုက္က အခန္းထဲမွာ ရွိုးပြဲအတြက္ ေျပာရမွာေတြ မွတ္ေနခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ။
ဂူယူရွန္းက အခန္းထဲ ၀င္လာကာ ေဆးေတြယူသြားခဲ့၏ ...
သူနဲ႔ တစ္ခန္းထဲ ေနရၿပီး သူ႔ကို အမ်ားႀကီး ကူညီေပးေနရေတာ့
တစ္ခုခု သူမ မွားလုပ္မိမွာကို ေၾကာက္ေနမိသည္ ..
လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြတည္းက သူမကို စကားလည္း မေျပာခဲ့ပဲ မျမင္ရတဲ့လူလို ဆက္ဆံေနခဲ့ေပမဲ့ တစ္ခါက
သူ ေသာက္စရာ ယူလာေပးဖို့ ေျပာလို့ သူမ ေကာ္ဖီ ယူသြားေပးခဲ့ေပမဲ့ စားပြဲေပၚ ေမွာက္က်ၿပီး
သူ ဖတ္ေနတဲ့ ဖိုင္ေတြေပသြားခဲ့ေပမဲ့
သူမကို စိတ္မဆိုးခဲ့.......
------------------------------------------------------------
စာစဥ္ ၇၊ အခန္း ၁၀။ အဲ့ဒီေန႔က ေက်းဇူးပါပဲ (10)
ေၾကာက္လန႔္ေနခဲ့တဲ့ သူမ ေျခေထာက္ေတြဟာ တုန္ရီလၽွက္ ။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္”
အဓိပၸာယ္တစ္ခုကို ေရေရရာရာ မေဖာ္ထုတ္နိုင္ေလာက္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ဂူယူရွန္းက ေဒါသ ထြက္ေနပုံေတာ့ မေပၚပါ ။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ဂူယူရွန္းက အေဒၚႀကီးကို လာရွင္းေပးဖို့ေျပာၿပီး ကုမၸဏီကို ဖုန္းဆက္ကာ စာရြက္စာတမ္းတစ္ခ်ိဳ့ လာပို့ေပးခိုင္းသည္ ။
ထို့ေနာက္မွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ အခန္းျပင္ပင္ မထြက္ေတာ့ပဲ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ မတိုင္ခင္အထိ
၃ နာရီေလာက္
အခန္းတြင္း ေအာင္းလိုက္ရသည္ ။
ဂူယူရွန္း သူမကို အျပစ္မေပးလို့ ေတာ္ပါေသးရဲ့ .....
…
စစ္ထဲမွာ ေနခဲ့တုန္းက ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ဒဏ္ရာေတြအမ်ားႀကီး ၾကဳံခဲ့ရတာေၾကာင့္ ဂူယူရွန္းအတြက္ ဒီေလာက္ကေတာ့ ပမႊားပင္ ။
နာက်င္မွုကို မေၾကာက္ေပမဲ့ ခြဲစိတ္တဲ့အခါ ခံစားရတဲ့
ကိုက္ခဲမွုကိုေတာ့ ဂူယူရွန္း သည္းမခံနိုင္ ။
အထူးသျဖင့္ ေဒါက္တာ လ်ဳိ ဒဏ္ရာကို ခ်ဳပ္တုန္းကဆို
ခံစားရတဲ့ ကိုက္ခဲမွုက အသည္းထဲ တဆစ္ဆစ္ ခံစားရသည္အထိ ။
ဂူယူရွန္း အခန္းထဲ ၀င္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်င္းက်ီအိုက္က အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ၿပီး ဂူယူရွန္းေျခသံဖြၿပီး လာခဲ့တာေတာင္
သူမက နိုးသြားသည္ ။
အခန္းမီးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ၾကားကေန ဂူယူရွန္းကို လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အခါ
သူမ ေဘးမွာလွဲေနတဲ့ ဂူယူရွန္းက ဒဏ္ရာကို ကုတ္ျခစ္ေနသည္မို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ သူ႔လက္ကို လွမ္းကိုင္ကာ တားရသည္ ။
“ကိုယ့္ေၾကာင့္ နိုးသြားတာလား”
“ဟင့္အင္း”
ခ်င္းက်ီအိုက္ ေခါင္းခါျပကာ သူ႔လက္ကို လႊတ္ဖို့ ျပင္တုန္းမွာပဲ
ဂူယူရွန္း လက္ေခ်ာင္းမွာ ေသြးတစ္ခ်ိဳ့ ေတြ႕လိုက္တာမို့ ပုခုံးကိုၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ထင္သည့္အတိုင္း
ဒဏ္ရာက ေသြးစို့ေနသည္ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ တစ္ရွူးထယူလိုက္ၿပီး ဂူယူရွန္း ပုခုံးေပၚက ေသြးေတြကို သုတ္ေပးကာ ...
“မကုတ္နဲ႔ေလ အမာရြတ္က်န္လိမ့္မယ္ ၿပီးေတာ့ ဒဏ္ရာက်က္ဖို့လည္း ခက္လိမ့္မယ္”
ဂူယူရွန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး သတိမဲ့ေနခ်ိန္
ထပ္ၿပီးကုတ္ေနမွာကို ခ်င္းက်ီအိုက္ စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္
ဂူယူရွန္းရဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်င္းက်ီအိုက္ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္ကို ဂူယူရွန္းကလည္း မျငင္းပါ ။
အခန္းက တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ေပမဲ့ ခ်င္းက်ီအိုက္ ကေတာ့ အိပ္လို့မေပ်ာ္နိုင္ ။
တစ္ေရး နိုးသြားသည္ေၾကာင့္ ထပ္မအိပ္ခ်င္ေတာ့တာလား
ဂူယူရွန္း လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားရလို့ေလလားေတာ့ မသိ ။
ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္လုံးေတြ ပိတ္ခ်လိုက္တဲ့အခါ အိပ္တာပုံစံမက်ေသးတဲ့ ဂူယူရွန္းက ဟိုလွိမ့္သည္လွိမ့္
လုပ္ေနသည္မို့ ခ်င္းက်ီအိုက္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ရျပန္၏ ။
ဒဏ္ရာက ကိုက္ခဲလို့ေလလား မသိပါ ။
ဂူယူရွန္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳံ႕ၿပီး ဒဏ္ရာကို ထပ္ၿပီးမကုတ္ျခစ္မိဖို့ ႀကိဳးစားေနပုံ ရသည္ ။
အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မနက္ ၃ နာရီပင္ ရွိေနေပမဲ့
ဂူယူရွန္းက ဒဏ္ရာေၾကာင့္ တစ္ညလုံး အိပ္ေပ်ာ္သည့္ပုံ
မေပၚ ။
ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ သူမကို ကယ္ခဲ့သည္ပဲျဖစ္ျဖစ္
သူမေၾကာင့္ ရခဲ့သည္ ဒဏ္ရာေပမို့
ဂူယူရွန္း ခံစားေနရသည္ကို ျမင္သည့္အခါ
ခ်င္းက်ီအိုက္ ၀မ္းနည္းမိသလို စိတ္လည္းမလုံျဖစ္ရသည္ ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
႐ုတ္တရက္ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာလာတာကို
နားမလည္စြာနဲ႔ သူမကို လွည့္ၾကည့္လာတဲ့
ဂူယူရွန္းမ်က္လုံးေတြကို ခ်င္းက်ီအိုက္ ေရွာင္ရွားရင္း
သူ႔ပုခုံးေပၚက ဒဏ္ရာကို ထိုးျပလိုက္သည္ ။
“အဲ့ေန႔က ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
-------------------------------------------------------------ေနာက္အပိုင္းကို ေသာၾကာေန႔မွ တင္မယ္ေနာ္ ။
ဒါေလးကို ႀကိဳက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ဖတ္ဖို႔ ၫြန္းၾကဦးေနာ္ 😍
......
Unicode
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၁။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (1)
ချင်းကျီအိုက် နှလုံးခုန်ရပ်တော့မလို ဖြစ်သွား၏ ။
ဒီအခြေအနေကို သူမ တုံ့ပြန်နိုင်စွမ်းမရှိပဲ
တောင့်ကာရပ်နေမိသည် ... သူမ ခြေလှမ်းတွေကို နောက်ဆုတ်လိုက်မိပြီး ဂူယူရှန်းကို ကြည့်လိုက်မိ၏ ..
သူ့ပုခုံးမှာ ဓားဒဏ်ရာ အကြီးကြီးက နေရာယူထားကာ
သွေးတွေ ထွက်နေတာကြောင့် ခဏလေးအတွင်း
အင်္ကျီအဖြူက အနီဖြစ်နေလေပြီ...
ခုဏက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လဲနေခဲ့သည့် အင်္ကျီအမည်းနဲ့လူက ဓားတစ်ချောင်း ကောက်ယူလာပြီး ဂူယူရှန်းကို ထိခိုက်စေခဲ့ခြင်း ။
သွေးစွန်းနေသည့် အဖြစ်အပျက်တို့က
အက်ရှင်ဇာတ်ကားတွေထဲကလို ကြောက်လန့်ဖို့
ကောင်းသဖြင့် ချင်းကျီအိုက် တုန်လှုပ်နေမိသည် ..
အင်္ကျီအမည်းနဲ့လူက ဓားကို လက်ထဲကိုင်ကာ ဂူယူရှန်းကို ထပ်ထိုးဖို့ပြင်လာပြန်ချိန် သူ အမြန်ရှောင်နိုင်ခဲ့ပေမည့် ဒဏ်ရာရထားတဲ့လူအနေနဲ့ ဒါက အန္တရာယ်များတဲ့ ရှောင်တိမ်းမှုတစ်ခုပင် မဟုတ်ပါလား ။
ချင်းကျီအိုက် နှလုံးအိမ်တစ်ခုလုံး တုန်ခါနေပြီး
နှလုံးက သူမလည်ချောင်းထဲပင် ထွက်လာတော့မလို ...။
ခြေထောက်တွေက ဆက်ရပ်နေဖို့ အားပင်မရှိပဲ ပျော့ခွေချင်နေသည် ....ဒါကြောင့် သူမ အမှီတစ်ခုခု ရှိနေဖို့ လိုတာကြောင့် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်ကာ နံရံဆီ ရွှေ့သွားလိုက်သည် ..
ဂူယူရှန်းသည် ဓားထိသွားခဲ့ပေမည့် သူ့ပုံစံက နာကျင်မနေပဲ သွက်လက်မှုတွေ ပြည့်နေဆဲ ...
သူတို့ မိနစ်ပိုင်းခန့် တိုက်ခိုက်နေကြပြီးတဲ့နောက်
ဂူယူရှန်း သူ့ကို ကန်ပစ်လိုက်သဖြင့် အခန်းထဲ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်အသံ ထွက်လာတော့သည် ... အင်္ကျီအမည်းနဲ့လူရဲ့ လက်ထဲက ဓားကလည်း ကြမ်းပေါ် ပြုတ်ကျသွားပြီး ထိုလူ လုံးဝမလှုပ်ရှားနိုင်တော့ ။
ဓားကို နောက်ထပ်လူတွေ ထပ်ကောက်လာမှာ စိုးတာကြောင့်
ဓားကို ကောက်လိုက်ပြီး အဝေးတစ်နေရာကို
လွှင့်ပစ်လိုက်တဲ့ ဂူယူရှန်း က ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျနေတဲ့
သူ့အင်္ကျီကို ကောက်ယူကာ ချင်းကျီအိုက်ဆီ လျှောက်လာတော့သည် ....
အရမ်းကြောက်နေသည့် ချင်းကျီအိုက် ခမျာ ဂူယူရှန်း
သူမရှေ့ ရောက်နေတာကိုပင် မသိပဲ တစ်နေရာကိုသာ
စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည် ။
ဂူယူရှန်းက သူမမျက်လုံးရှေ့ လက်တွေခါရမ်းပြပေမည့်
မမြင်နိုင်တာကြောင့် ဂူယူရှန်းလည်း သူမလက်ကောက်ဝတ်ကို ဆွဲကိုင်ကာ အပြင်ကို ခေါ်ထုတ်သွားလိုက်တော့သည်..
သူတို့ကားပေါ်ရောက်သည်အထိ ချင်းကျီအိုက်သည် ငေးကြောင်နေတုန်း ... ခနအကြာ ကားမောင်းသူနေရာမှာ
ရှိနေသည့် ဂူယူရှန်းသည် မနာပင် မနာလေဟန်
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြင့် ကားစထွက်လာတော့သည် ..
“ရှင့်ရဲ့...”
သူမစကားပြောတဲ့အချိန် တုန်နေတဲ့အသံကို သူမကိုယ်တိုင်ပင် သတိထားမိသည် .. သက်ပြင်းရှိုက်လိုက်ရင်း
စိတ်ကိုငြိမ်အောင် ထားကာ စကားဆက်လိုက်သည် ။
“ဒဏ်ရာ”
ဂူယူရှန်း သူမကို ဖြေးဖြေးချင်း လှမ်းကြည့်ပြီး ဘာမှပြန်ပြောပဲ ကားမောင်းတာကိုပဲ ပြန်အာရုံစိုက်သည် .. လမ်းမထက်
အရှိန်မြှင့်ပြီး အိမ်ကိုသာ ဦးတည်လိုက်တော့သည် ..
၁၀ မိနစ်လောက် မောင်းလာအပြီးမှာတော့ ဆေးရုံကို တွေ့လိုက်တာကြောင့် ချင်းကျီအိုက် အလောတကြီး
လှမ်းအော်သည် ။
“ဆေးရုံ”
ဂူယူရှန်းကတော့ ကားရပ်ဖို့မပြောနှင့် အရှိန်ပင်မလျော့ ...
ဒီလိုနဲ့ နောက်ကြည့်မှန်ကနေတောင် ဆေးရုံက ပျောက်သွားခဲ့တော့သည် ...
သူတို့ မီးပွိုင့်မိနေတုန်း ဂူယူရှန်းက သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက စီးကရက်ကို ထုတ်လိုက်ပြီး သွားနဲ့ကိုက်ထားကာ မီးခြစ်ကို ရှာသည် ..မတွေ့..။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ ကျကျန်ခဲ့ပုံပင် ။
ဒါကြောင့် ကားက အံဆွဲလေးထဲကနေ နောက်အသစ်တစ်ခု ထုတ်ယူလိုက်စဉ် မီးပွိုင့်က စိမ်းသွားခဲ့သဖြင့်
လက်တစ်ဖက်ဖြင့်သာ စတီယာတိုင်ကို ကိုင်လိုက်ပြီး
တစ်ဖက်က မီးခြစ်ထုတ်နေလိုက်သည် ။
-----------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၂။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (2)
ဂူယူရှန်း အလုပ်များနေပုံမို့ ချင်းကျီအိုက်လည်း ရှာပေးပြီး
မီးခြစ်ကို ပေးလိုက်တော့ သူက တွေဝေသွားဟန်နဲ့
လှမ်းယူသည် ... မီးညှိဖို့ လုပ်လိုက်ချိန် တစ်ခါက သူ့ဆေးလိပ်ငွေ့ကြောင့် ချင်းကျီအိုက် ချောင်းဆိုးနေခဲ့တာကို သတိရမိလိုက်သဖြင့် ဆက်မသောက်မိတော့ ။
ဂူယူရှန်းက ပုံမှန်အတိုင်းသာ နေနေပေမည့်
ချင်းကျီအိုက်ကတော့ သူ့ပခုံးက ဒဏ်ရာကိုသာ တောက်လျောက်ကြည့်နေမိသည် ။
ဒဏ်ရာကနေ သွေးတွေထွက်နေသည်မှာ အင်္ကျီအဖြူပင် ရစရာမရှိတော့ ။ သွေးနံ့ကလည် ကားထဲ ညှီစို့နေလေပြီ ။
သူ့ဒဏ်ရာကို အချိန်အတော်ကြာ စိုက်ကြည့်နေပြီးနောက်
ချင်းကျီအိုက် မနေနိုင်တော့ပဲ တိတ်ဆိတ်မှုကို
ဖြိုခွင်းလိုက်တော့သည် ။
“ဆေးရုံကို သွားရမှာလေ”
ပထမတစ်ခါလိုပဲ ဒီတစ်ခါလည်း သူက မတုံ့ပြန်ပဲ
မှန်ထဲကနေ သူမကို ပြန်ကြည့်လာသည် ..
သူသည်ကား လိုရင်တော့ သူမကို စကားတွေ အများကြီးပြောသည် ။ ဒီနေ့ သူ့ကို စကားပြန်ပြောပြန်တော့ သူက လျစ်လျူရှုသည် ။
ဘာပဲပြောပြော ဒီဒဏ်ရာက သူမကြောင့် ရခဲ့တာပဲကို ....
ချင်းကျီအိုက် စိုးရိမ်နေမိတုန်းမှာပဲ
ဂူယူရှန်းက ပြန်တုံ့ပြန်လာသည် ။
“မလိုဘူး”
သူ့အသံက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိလှတာကြောင့် ချင်းကျီအိုက်
သူ့ကို ကြည့်လိုက်မိရာ သူက အရှေ့ကိုသာ ကြည့်နေပြီး စကားထပ်ပြောသည် ။
“ဒဏ်ရာက သေးသေးလေးပါ”
ဒဏ်ရာသေးသေးလေး … လား ။ ဒီလောက်သွေးတွေ
ထွက်နေတာကို ဒဏ်ရာသေးသေးလေးတဲ့လား ။
သူ ဘယ်လိုများ နာကျင်တာကို သည်းခံနေနိုင်ပါလိမ့် ။
သူသာ မမြန်ခဲ့ရင် အဲ့ဓားက သူမဆီ စိုက်ဝင်လာခဲ့မှာ ။
ချင်းကျီအိုက် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိကိုက်ထားပြီး မျက်လွှာချထားသည် ။
ထို့နောက် တိုးလျလျအသံနဲ့ သူမ စကားပြောမိသည် ။
“ဒါပေမဲ့ ..နောက်ဆက်တွဲ ဆိုးကျိုး ရှိလာရင်ရော”
ဂူယူရှန်း ပြန်မပြောတော့ ...။
ချင်းကျီအိုက် သူ့ကို ဆေးရုံသွားဖို့ ဖျောင်းဖျချင်ပေမည့်
သူ ဒေါသထွက်မှာလည်း စိုးသည် .. သူမကြောင့် ဒီလို
ပြဿနာတွေ ဖြစ်ခဲ့သည် မဟုတ်လား ...
တစ်ခဏတွေဝေနေပြီးနောက်တွင် သူမ အရှုံးပေးလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်အပြင်ကိုသာ ငေးကြည့်နေလိုက်မိသည် ။
ခနအကြာတွင် သူမ ဂူယူရှန်းကို မှန်ကနေတစ်ဆင့် ခိုးခိုးကြည့်နေမိပြန်၏ ။
သူတို့ သွားနေတဲ့လမ်းမှာ သစ်ပင် စိမ်းစိမ်းတွေ ရှိတာမို့ ကားဖြတ်မောင်းတဲ့အခါ နေရောင်က ဒီသစ်ပင်တွေကြားကနေ ထိုးထွက်နေပြီး
သူ့မျက်နှာကို လာဟပ်သည်က
သူ့ကို တကယ်ကြည့်ကောင်းစေသည် ...
ပန်းချီကားထဲက ယောက်ျားတစ်ယောက်လိုလို ..
အိမ်ကို ပြန်ရောက်သွားချိန် အိမ်အကူက ကားသံကြောင့်
ထွက်လာပြီး တံခါးလာဖွင့်ပေးသည် .. သူမက ချင်းကျီအိုက်ကို တွေ့လိုက်ရချိန်တွင် စိတ်သက်သာရာရသွားပုံနှင့်
စကားဆိုသည် ။
“မိန်းကလေး ပြန်ရောက်လာပြီလား .. မိုးနတ်မင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ချင်းကျီအိုက် နှစ်လိုဖွယ် ပြုံးပြလိုက်ပြီး ဂူယူရှန်းကို လှမ်းကြည့်မိရာ အိမ်အကူကလည်း သူမအတိုင်း လိုက်ကြည့်မိသဖြင့် ဂူယူရှန်း၏အင်္ကျီပေါ်က သွေးတွေကို မြင်သွားတော့သည် ။
-------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၃။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (3)
“ဘာတွေဖြစ်ခဲ့တာလဲ ။ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် သွေးတွေ ထွက်နေတာလဲ”
အိမ်အကူက ချင်းကျီအိုက်ကို ဂရုမစိုက်အားတော့ ..
သူမက ဂူယူရှန်းရှိတဲ့ဘက်ကို သွားကာ မေးသည် ။
“ထွက်သွားတာ ခဏလေးပဲ ရိသေးတယ် ၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး
ဒဏ်ရာတွေ ရလာတာလဲ ။ အာ ဒဏ်ရာက နက်တာပဲ
ပိုးဝင်လိမ့်မယ် သခင်လေး ..ဆရာဝန် ခေါ်ပြီးပြီလား”
သူမသည် ပြောပြီးနောက် အိတ်ထဲက ဖုန်းကို ထုတ်ကာ ..
“ဒေါက်တာလု ကို မြန်မြန်လာဖို့ ခေါ်လိုက်မယ်”
“သခင်လေး ကားပေါ်က အရင်ဆင်းလိုက် ..
ကျွန်မ သွေးတိတ်ဖို့ ဆေးယူလာခဲ့မယ်”
အိမ်အကူက ပျာယာခတ်နေသဖြင့် ဂူယူရှန်း ချင်းကျီအိုက်ကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့်ကာ မျက်မှောင် ကြုံ့လိုက်ပြီး
အိမ်အကူဘက် ပြန်လှည့်ကာ ငေါက်လိုက်တော့သည် ။
“ဘာတွေပျာနေတာလဲ ၊ ကျွန်တော်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ
သူ့ကိုသာ ဂရုစိုက်လိုက်”
အိမ်အကူခမျာ အဆူခံလိုက်ရတာကြောင့်
ခြေလှမ်းတို့ ဆုတ်သွားမိပြီး အသံပင် မထွက်တော့ ။
ဂူယူရှန်းသည် ကားပေါ်ကနေ ဆင်းကာ
အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည် ...
အိမ်အကူကို ဖြတ်သွားပြီးတဲ့နောက် သူ ရပ်လိုက်ပြီး ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ..
“ဘာလို့ အခုထိ ရပ်နေတာလဲ သူ့ကို အခန်းထဲခေါ်သွားပြီး တစ်ခုခုကျွေးလိုက် .. ပြီးတော့ သူ့ကို စောင့်ကြည့်ထား ထပ်ထွက်ပြေးပြီး ပြဿနာထပ်မရှာနိုင်အောင်
သေချာစောင့်ကြည့်”
အိမ်အကူ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်တော့မှ ဂူယူရှန်း အိမ်ထဲ ဆက်ဝင်လာတော့သည် ...
ချင်းကျီအိုက်ရော အိမ်အကူကပါ သူ့ကို စိတ်ပူနေပေမည့် အိမ်ပြန်ရောက်ကတည်းက စိတ်တိုနေပုံမို့ ...
အပေါ်ထပ်ကို တက်မကြည့်ရဲကြ။
ဂူယူရှန်းသည် ချင်းကျီအိုက်ကို တစ်ခုခုကျွေးဖို့ မှာသွားသည်မို့ အိမ်အကူလည်း ချင်းကျီအိုက်ကို ထမင်းစားခန်းထဲ ခေါ်လာလိုက်တော့သည် ။
ဂူယူရှန်းက သူပြောတဲ့အတိုင်း မလုပ်ရင် အိမ်အကူကို ဆူဦးမှာ စိုးသဖြင့် ချင်းကျီအိုက် ဗိုက်မဆာသော်လည်း ဆန်ပြုတ်ကို တစ်ဝက်လောက်ကုန်အောင် စားလိုက်ရ၏ ။
ချင်းကျီအိုက် စားလို့ပြီးသွားပေမည့် အိမ်အကူသည်ကတော့ ထမင်းစားပွဲမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေဆဲမို့
လှမ်းမေးလိုက်တော့သည် ။
“ဒေါက်တာလုကို ခေါ်မယ်လို့ ပြောခဲ့တာမလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ဒါပေမဲ့ သခင်လေးက..”
အိမ်အကူပုံစံက စိတ်ပူနေပုံပင် .. သူ့ခွင့်ပြုချက်မရပဲ
ဒေါက်တာကို ခေါ်လိုက်ရင် သူမ အဆူခံရလိမ့်မည် ။
ချင်းကျီအိုက် နှုတ်ခမ်းကို အသာကိုက်ကာ ဆုံးဖြတ်ချက်
တစ်ခုကို ချလိုက်ပြီးနောက် ခပ်တိုးတိုးအသံနဲ့
ပြောလိုက်သည် ။
“ဒေါက်တာလုကို အခု ခေါ်လိုက်ပါလား တကယ်လို့
သူတစ်ခုခုပြောရင် ကျွန်မက လုပ်ခိုင်းတာလို့ပဲ ပြောလိုက်ပါ”
“မိန်းကလေးလဲ သခင်လေးဂူရဲ့ဒေါသကို သိရဲ့သားနဲ့..”
အိမ်အကူက အခုထိတွေဝေနေသေးပုံပင် ။
“စိတ်မပူပါနဲ့ ဆရာဝန်ခေါ်လိုက်ပါ”
ချင်းကျီအိုက်လည်း သူမ စိတ်အေးသွားအောင်
ပြုံးပြလိုက်တော့မှ သူမ ဖုန်းခေါ်တော့သည် ။
အိမ်အကူ ဖုန်းပြောလို့ မပြီးမချင်း ချင်းကျီအိုက်
ထိုင်ရာကမထပဲ စောင့်နေမိသည် ...
အိပ်ခန်းထဲ သွားရင်းကနေ ဧည့်သည်ခန်းကို ဖြတ်သွားမိစဉ် ဧည့်သည်ခန်းတံခါးက ပွင့်နေတာကို သတိထားမိလိုက်သဖြင့်
သူမလည်း သိချင်တာကြောင့် အဲ့နေရာကို လျှောက်သွားလိုက်ပြီး တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ရာ ...
_______________________________________
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၄။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (4)
ဂူယူရှန်းသည် သွေးစွန်းနေသည့် အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး
တံခါးနားတွင် လွှင့်ပစ်ထားကာ ...
အပေါ်ပိုင်းဗလာနဲ့ ဆိုဖာနားမှာ ရပ်ပြီး
သူ့ကိုယ်သူ သဘက်နဲ့ သန့်စင်နေလေသည် ..
ဂူယူရှန်း သူမကို သတိပြုမိပုံ မပေါ်တာကြောင့်
သူမလည်း ဧည့်သည်ခန်းကို လှမ်းငေးကြည့်နေမိသည် ။
ထို့နောက်တွင် ဂူယူရှန်းသည် မှန်ရှေ့ သွားရပ်ကာ
သဘက်နဲ့သေချာ သုတ်နေသော်လည်း နောက်ကျောကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရသည့်အပြင် ဒဏ်ရာရထားသည့်
ပခုံးကြောင့် သိပ်လှုပ်ရှားလို့လည်း မလွယ်တာကြောင့် လက်လျှော့လိုက်ပြီး ဘေစင်ပေါ် သဘက်ကို ပစ်တင်ကာ
ဆိုဖာပေါ် ပစ်ထိုင်လိုက်၏ ။ ထို့နောက်တွင် ဆေးပုလင်းထဲက
ဆေးကို ယူကာ ပခုံးက ဒဏ်ရာကို ဆေးဖြန်းနေတော့သည် ။ သို့သော် သူ နေရာသေချာမသိဘဲ စွတ်ဖြန်းနေမိသဖြင့်
ဆိုဖာပေါ်ကိုသာ ဆေးတွေ ကျကျလာသည် ..
ချင်းကျီအိုက် သူ့ကို ငေးမကြည့်နိုင်တော့ဘဲ
သွားကူညီပေးဖို့ တွေးလိုက်မိချိန် သူ့နားသွားရင်
အော်ခံရတာပဲ အဖက်တင်လိမ့်မှာကို တွေးမိသွားပြန်သည် ...။
သို့သော်လည်း သူမ မကြည့်ရက်တော့တာကြောင့်
ဂူယူရှန်းဆီသို့ အရဲစွန့်ကာ သွားလိုက်ပြီး သူ့နောက်မှာ ရပ်လိုက်ရာ သူက လှည့်ကြည့်လာသည် ..
ချင်းကျီအိုက်လည်း သူ့အကြည့်ကို ရှောင်ချင်တာကြောင့်
အောက်က ကြမ်းခင်းကိုသာ ငုံ့ကြည့်နေလိုက်မိ၏ .... ထို့နောက်တွင်တော့ သူမ မဝံ့မရဲ စကားဆိုမိလိုက်၏ ။
“နှောင့်ယှက်မလို့ မဟုတ်ပါဘူး ကူညီပေးချင်လို့ပါ”
သူ့နောက်ကျောကို ချင်းကျီအိုက် လက်ညိုးထိုးပြရင်း စကားဆက်ပြောလိုက်သည် ။
“ဟို .. ဆေးထည့်ပေးမလို့”
သူမ ပြန်ရတာကတော့ တိတ်ဆိတ်မှုသာ ...။
ချင်းကျီအိုက် ခေါင်းသာ ငုံ့ထားရင်း သူ့အပြောကို စောင့်နေခဲ့ပေမည့် သူက ဘာမှပြောမလာတာကြောင့် ..
သူမ ဆေးထည့်ပေးတာ မခံချင်ရင် အိမ်အကူကို ထည့်ပေးခိုင်းရမလားဟု မေးမလို့ စကားပြင်လိုက်မိခိုက်
သူက သူမဆီ ဆေးဗူးကမ်းပေးလာသည် ။
ချင်းကျီအိုက် ဆေးဗူးကို ယူကာ သူ့နောက်နားကို ပိုကပ်သွားလိုက်တော့သည် ။
အခန်းသည်ကား တိတ်ဆိတ်နေပြီး
သူတို့သည်လည်း ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်ကြ ...
ချင်းကျီအိုက်သည် ဂူယူရှန်းရဲ့ဒဏ်ရာကိုသာ အာရုံစိုက်နေခဲ့သလို ဂူယူရှန်းသည်လည်း ခေါင်းကို ငုံ့ထားသည် ။ ထို့နောက်တွင် သူ့ဒီအနေအထားက ထိုင်ရတာ အဆင်မပြေလို့ထင်သည် ... နေရာနည်းနည်းရွှေ့ထိုင်လိုက်ရာ သူ့ကို ဆေးထည့်ပေးနေသည့် ချင်းကျီအိုက်ကို မှန်ကနေတစ်ဆင့် လှမ်းမြင်နိုင်သွား၏ ။
ဂူယူရှန်း သူမကို မှန်ကနေ ကြည့်နေမိရင်းက
သူမပြောခဲ့တာတွေကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည် ။
“နှောင့်ယှက်မလို့မဟုတ်ပါဘူး ကူညီပေးချင်လို့ပါ
ဟို .. ဆေးထည့်ပေးမလို့”
သူမက စကားအစတည်းက ရှင်းပြတဲ့ပုံစံမျိုး ဖြစ်နေခဲ့သည်မှာ
သူ ဒေါသထွက်မှာကို ကြောက်လို့ ထင်ပါရဲ့ ..။
ဂူယူရှန်း စိတ်ရော ကိုယ်ပါ သက်တောင့်သက်သာ
ဖြစ်မနေတာကြောင့် သူ ဆေးလိပ်သောက်ချင်စိတ်တွေ ဖြာတက်လာရ၏ .. သို့နှင့် ဆေးလိပ်ဗူးကို လှမ်းယူလိုက်မိချိန် လုပ်နေမိတာကို ရပ်လိုက်မိသည် ... လက်ကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်က လင်းလက်တောက်ပနေသော နေအလင်းရောင်ကို ကြည့်လိုက်မိ၏ ....
-------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၅။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (5)
ချင်းကျီအိုက် ဆေးထည့်လိုက်ပြီးနောက်
ခြောက်နေတဲ့သွေးတွေ မရှိတော့မှ ဒဏ်ရာက
အပေါက်ကြီးကြီး ဖြစ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့၏ ။
သူမ ဂူယူရှန်းကို ကြည့်လိုက်မိတော့ သူသည် ပြတင်းပေါက်အပြင်ဘက်ကို အေးအေးဆေးဆေး
ငေးကြည့်နေလေရဲ့ ။
သူမလည်း မနှောင့်ယှက်ချင်တာကြောင့်
ဆေးဗူးကို စားပွဲပေါ်မှာ အသာတင်လိုက်ပြီး
ဘေစင်ကရေအပူချိန်ကို စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ရေတွေက
အေးနေတာမို့ ရေချိုးခန်းထဲက ရေပူတို့ကို ထပ်ဖြည့်ထားလိုက်သည် ။
သူမ ရေချိုးခန်းထဲကနေ ပြန်ထွက်လာတော့
ဂူယူရှန်းက သူမကို ငေးကြည့်နေသည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း လှုပ်ရှားမှုကို ရပ်လိုက်ပြီး
ဘေစင်ကို ပိုတင်းတင်း ကိုင်ထားလိုက်မိလိုက်၏ ...
သူမကို ကြည့်နေသည့် သူ့အကြည့်တို့က တစ်ခုခု မေးစရာရှိနေသလိုလိုပင် ။
ချင်းကျီအိုက် နှုတ်ခမ်းတို့ကို ဖိကိုက်လိုက်ရင်း သူ့ကို
ခပ်တိုးတိုးလေး ရှင်းပြလိုက်သည် ။
“အခုထိ ရှင့်နောက်ကျောက သန့်ရှင်းလို့ မပြီးသေးလို့ပါ”
သူမအသံက အေးအေးဆေးဆေးပေမည့် ရင်ထဲတွင်တော့ တုန်လို့နေတာကြောင့် ဘေစင်ကိုသာ ဆုပ်ကိုင်ထားမိ၏ ။
သူ့ကို စကားပြောတိုင်း ဘာလို့ အဲ့လောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေရသလဲဆိုတာ ဂူယူရှန်း တွေးနေမိသည် ။
ထိုအတွေးက သူ့ကို မွန်းကြပ်စေပြီး သူမကို ပြန်ပြောဖို့
စကားတွေ ပျောက်ရှစေသည် ။
ဂူယူရှန်း ငြိမ်သက်နေတာကြောင့်
သူ့စိတ်ထဲ ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ မသိရသည့် ချင်းကျီအိုက်ခမျာ သူမ ကူညီပေးနေတာကြောင့်
သူ စိတ်ဆိုးသွားမှာကိုလည်း တစ်ဖက်ကနေ စိုးရိမ်နေမိပြန်သည် ... ထို့ကြောင့် ထပ်မေးလိုက်မိတော့၏ ။
“ကျွန်မ .. ကျွန်မ အိမ်အကူကို အကူအညီတောင်း...”
သူမ စကားမဆုံးလိုက်ခင် ထွက်လာတဲ့ဂူယူရှန်း အသံက
တိုတောင်းပြီး ဒီစကားက ဘာလို့ သူ့ပါးစပ်ကနေ ထွက်လာလဲဆိုတာ ဂူယူရှန်း ကိုယ့်ကိုကိုယ်တောင် မယုံနိင်။
“မင်းပဲလုပ်ပေး”
ပြောပြီးပြီးချင်း အကြည့်တို့ကို သူ့ရှေ့က မှန်ဆီကိုသာ ပို့ထားလိုက်၏ ။ မှန်ထဲကနေ ချင်းကျီအိုက်ကို သေချာမြင်ရသဖြင့် မသိသာအောင် ခိုးကြည့်လိုက်မိချိန် သူမလေးသည် စိတ်သက်သာရာ ရသွားဟန်ဖြင့် မျက်လုံးတို့ကို မှိတ်ချလိုက်လသည် ... ထို့နောက် မှန်ကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဂူယူရှန်းမျက်နှာကို လှမ်းငေးသည် ။
ကြည့်ရတာ သူ ဒေါသထွက်မထွက် အတည်ပြုနေတဲ့ပုံပင် ...။
ဇလုံကို စားပွဲပေါ် တင်ပြီး သူ့နောက်ကို ရောက်လာကာ
သဘက်နဲ့ သေချာသုတ်ပေးနေသည်...
သူမရဲ့နူးနူးညံ့ညံ့ ဂရုစိုက်မှုကြောင့် ဂူယူရှန်း မျက်လုံးတို့က ရွန်းလဲ့လဲ့....မကြာခင်မှာပဲ ဒီမချိမဆန့် ခံစားမှုကြီးအစား
ခန္ဓာကိုယ်ထဲ နာကျင်မှုက အစားထိုးဝင်လာတော့သည် ..
ဒီနာကျင်မှုက သူ့ကို ခဏတာ အသက်ရှုရပ်နေစေမိတဲ့အထိ ပြင်းသည် .. အဲ့ဒီနောက် မှန်ကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူမက
ဇလုံကို ယူကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေပြီ ။
ရေချိုးခန်းထဲမှာ ရေသံတွေသာ ကြားနေရပြီး အချိန်အတော်ကြာတဲ့အထိ သူမခြေသံ မကြားမိ ။
အဲ့ဒီနောက် သူမက သူနဲ့ခပ်ဝေးဝေးကနေ ရပ်ကာ စကားလှမ်းပြောသည် ။
“ပြီးသွားပြီ”
သူ လှည့်ကြည့်မိတော့ သူမက တခြားအိပ်ခန်းတစ်ခုကို
ညွှန်ပြကာ...
“အဲ့ဒီမှာ ရှိနေမယ်နော်”
ဂူယူရှန်း ဘာမှ မပြောနိုင်သေးခင်မှာပဲ သူမက ခပ်သွက်သွက်လျှောက်ကာ ထွက်သွားလေပြီ ..
သူနဲ့ဝေးရာကို အမြန်ပြေးထွက်သွားပုံပင် ..
သူမပုံစံကို ကြည့်ရင်း ဂူယူရှန်း စိတ်ထဲ သိပ်ခံစားလို့မကောင်း ....
အခန်းတံခါးနားထိ ရောက်နေပြီဖြစ်သည့် သူမကို
စကားလှမ်းပြောဖို့ ပြင်ခဲ့ပေမည့် စကားလုံးတို့က
လျှာပေါ်မှာတင် ရပ်တန့်သွားခဲ့တော့သည် ....
-----------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၆။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (6)
ထွက်လာတော့မည့် စကားတို့ကို မြိုချရင်း
ထွက်သွားပြီဖြစ်သည့် သူမအရိပ်ကိုသာ ငေးကြည့်ရင်း
သူမကို ထွက်မသွားဖို့ ပြောချင်မိ၏ ။ သို့သော် ...
သူမ ဒီလို ရှောင်နေတာက သူ့ကြောင့်ပဲ မဟုတ်လား ။
ဒါက သူ မျှော်လင့်စောင့်စားနေခဲ့တဲ့အရာပဲလေ....
ဘာလို့များ မျှော်လင့်နေခဲ့တဲ့အရာကို ကျော်လွန်ပြီး
သူမကို သူနဲ့အတူ ရှိနေစေချင်လဲဆိုတာ ဂူယူရှန်းမသိပေ ၊
ဂူယူရှန်း ဝမ်းနည်းသလို ခံစားရတာကြောင့် စားပွဲပေါ်က
ဆေးလိပ်ကို ယူကာ မီးညှိပြီး ဖွာထုတ်လိုက်တော့သည် ..
ဆေးလိပ်နံ့က သူ့ရဲ့ပျော့ညံ့နေတဲ့စိတ်ကို ချေဖျက်နိုင်၏ ...
ဆေးလိပ်ငွေ့ကနေတစ်ဆင့် အဖြူရောင်မျက်နှာကြက်ကို
ကြည့်ကာ သူ့နှလုံးသားကိုသူ မေးခွန်းတွေ မေးနေမိသည် ...
သူ့မှာ မေးခွန်းတွေ တကယ်များနေသည် ။
ဥပမာ .လန်ဝမ် ဆီက ဖုန်းလက်ခံရပြီး
ဘာကြောင့် သူမကို သွားခေါ်ခဲ့မိတာလဲ ။
သူမကိုယ်က ဒဏ်ရာတွေကို မြင်တော့ရော
ဘာလို့ ဒေါသထွက်မိတာလဲ ။
အိမ်အကူက သူမကို ဂရုမစိုက်တုန်းကရော
ဘာလို့ စိတ်တိုနေမိတာလဲ ။
အခုသူ့ပုံစံက သူမ အိမ်ကို စပြောင်းလာခါစ
သူတို့၂ယောက် အကြည့်ချင်းဆုံမိစဉ်
သူ့ကိုယ်သူ မေးခွန်းတွေမေးနေခဲ့မိသည့် အချိန်လိုပင် .။
သူ့မှာ မေးခွန်းတွေများနေခဲ့ပေမဲ့ အဖြေက မရှိ....
ဆေးလိပ်ကို ကိုက်ထားကာ စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ ထလိုက်ပြီး
တံခါးဘောင်ကို မှီကာ သူ့အခန်းရှေ့က ချင်းကျီအိုက်
ရှိနေတဲ့အခန်းကို ငေးကြည့်နေမိတော့သည် ။
သူမအခန်းရှေ့ ရောက်နေခဲ့ပေမဲ့ တံခါးလက်ကိုင်ကို ဖွင့်လိုက်ဖို့ လက်ကမရဲ .. အဲ့အချိန်မှာပဲ ခြေသံတစ်ချို့ ကြားလိုက်ရတာကြောင့် ခြေလှမ်းတို့ကို နောက်ဆုတ်မိပြီးသား ။
သူ နံရံကို မှီဖို့ လုပ်လိုက်ပေမည့်
ဟန်ချက်ပျက်သွားတာကြောင့် နံရံနဲ့ ကျောနဲ့ ဆောင့်မိသွားပြီး ဒဏ်ရာကနေ နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရသည် ။
သူ အသံခပ်တိုးတိုးနဲ့ ညည်းလိုက်မိသလို
လက်ကြားထဲက ဆေးလိပ်ကလည်း ပြုတ်ကျသွားလေပြီ ။
ထိုအခိုက် အိမ်အကူနဲ့ ဒေါက်တာလျိုက လှေကားကနေ အတူတက်လာကြပြီးနောက် အိမ်အကူက သူ့ကိုကြည့်ကာ ..
“သခင်လေးဂူ ဘာလို့ ဒီမှာ ရပ်နေတာလဲ”
ဂူယူရှန်း ဆေးလိပ်သောက်ချင်နေပေမဲ့ ဆေးလိပ်ကလည်း ပြုတ်ကျသွားပြီး ဒဏ်ရာကလည်း နာနေတာမို့
စိတ်က တိုလာရတော့သည် ။
“ခင်ဗျားကို ဘယ်သူက ဆရာဝန်ခေါ်ခိုင်းလို့လဲ”
အိမ်အကူခမျာ ကြောက်ပြီး တစ်ခွန်းမှ မပြောရဲတော့ ။ မိန်းကလေးလျန်သည် သူမ ခိုင်းလိုက်တာဟု ပြောခိုင်းပေမဲ့
သူမ မလုပ်ရက် .. ထိုသို့ ပြောမိရင် သခင်လေးသည် မိန်းကလေးလျန်ကို ဒေါသထွက်လိမ့်မည် ။
သူမ ဒေါက်တာလျိုကို သူ့ဒဏ်ရာကို ကြည့်ပေးဖို့ ပြောမလို့ပြင်တုန်း ဂူယူရှန်းက ဒေါသတကြီးနဲ့ ဆိုလာတော့သည် ။
“ဆရာဝန် ခေါ်လာပေးဖို့ ပြောလိုက်မိလား ။ ဘယ်အချိန်ကစပြီး ခင်ဗျားမှာ ဒီအိမ်မှာ ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် ရသွားတာလဲ”
-------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၇။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (7)
“ဆရာဝန် ခေါ်လာပေးဖို့ ပြောလိုက်မိလား ။ ဘယ်အချိန်ကစပြီး ခင်ဗျားမှာ ဒီအိမ်မှာ ဆုံးဖြတ်ပိုင်ခွင့် ရသွားတာလဲ”
ဂူယူရှန်းက အိမ်အကူကို ဆူငေါက်နေစဉ်
ချင်းကျီအိုက် ရှိနေတဲ့အခန်းက ပွင့်လာတော့သည် ။
ထိုတော့မှ ဂူယူရှန်းလည်း ဆူနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး သူမကို လှမ်းကြည့်သည် ။ ချင်းကျီအိုက်က ညအိပ်ဝတ်စုံနှင့် ... တံခါးနောက်မှာ ရပ်နေပြီး လက်က တံခါးလက်ကိုင်ကို
ကိုင်ထားသည် ။
ထို့နောက်တွင် သူမက နည်းနည်းရှေ့ဆက်တိုးလာကာ
တံခါးကို နည်းနည်းထပ်စေ့ပြီး ပြောသည် ။
“ဒေါက်တာလုကို ကျွန်မ ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာပါ”
ဂူယူရှန်း သူမကို မျက်မှောင်ကျုံ့ကာ ကြည့်နေမိ ပြီး
အိမ်အကူကြောင့် ပေါ်လာတဲ့ ဒေါသရိပ်တို့က သူ့မျက်နှာထက်ရှိနေဆဲ ....
ချင်းကျီအိုက်လည်း သူမအပေါ် ဒေါသတွေ ပုံကျလာပြီအထင်နဲ့ ကြောက်နေမိပြီး သူမရှေ့က တံခါးကို ထပ်စေ့ကာ စကားဆက်လိုက်သည် ။
“ရှင့်ရဲ့ ဒဏ်ရာက ပိုးဝင်လိမ့်မှာမို့ ဆေးကုမှဖြစ်မယ်
အဲ့ဒါကြောင့် ဒေါက်တာနဲ့ ပြတာ ပိုကောင်းလိမ့်မယ်”
သူမက စကားပြောတာ တကယ်မြန်နေခဲ့ပြီး အသက်တောင်မရှုပုံပင် ...
စကားပြောတိုင်း ပိတ်ပိတ်သွားခဲ့တဲ့ တံခါးတစ်ချပ်ကြောင့် မျက်လုံးနက်နက်တို့ကိုသာ သေချာမြင်ရတော့သည် ...
သူ့ကို စိုက်ကြည့်ပြီး နောက်ထပ်စကားတစ်ခွန်း ထပ်ပြောပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ တံခါးကို လုံးဝပိတ်သွားခဲ့တော့သည် ။
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပြီး
ဂူယူရှန်းကတော့ အခန်းတံခါးကိုသာ ငေးကြည့်နေသည် ။
ဒေါက်တာလျိုက အိမ်အကူကို ကြည့်လာတာကြောင့်
အိမ်အကူလည်း တိတ်နေတဲ့ ဂူယူရှန်းကို သတိပေးရတော့သည် ။
“သခင်လေး”
“အင်း”
ဂူယူရှန်းပြန်ဖြေပေမဲ့ အကြည့်တို့က တံခါးဆီမှာပဲ မခွာတမ်း ရှိနေသေးသည် ...
သူ့မျက်နှာက တည်ငြိမ်နေပေမဲ့ ဒေါသရိပ် ရှိနေသေးလားက မသေချာတာကြောင့် အိမ်အကူလည်း ဂရုတစိုက်နဲ့ စကားကို ပြောရသည် ။
“ဒေါက်တာလျို စောင့်နေတယ်”
ဂူယူရှန်းလည်း “အင်း” လို့သာ ပြန်ဖြေပြီး
အိမ်အကူနဲ့ ဒေါက်တာလု တို့ကို ကြည့်ကာ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ စကားပြောပြီး အခန်းထဲ အရင်လျှောက်သွားလိုက်၏ ။
“ဝင်လာခဲ့ပါ”
အိမ်အကူနဲ့ ဒေါက်တာလုတို့လည်း အပြန်အလှန်ကြည့်ကာ
အခန်းထဲ လိုက်ဝင်သွားပြီးတဲ့နောက် ဒေါက်တာက
ဂူယူရှန်း ဒဏ်ရာကိုကြည့်ပြီး စကားဆိုလာသည် ။
“ခင်ဗျား ဒဏ်ရာက နက်တာပဲ နည်းနည်းတော့ ချုပ်ရမယ်ဗျ”
“အင်း ကောင်းပါပြီ”
“ထုံဆေးပေးရမလား"
“မလိုဘူး ဒီတိုင်းပဲလုပ်ပါ”
ဂူယူရှန်းလည်း ဖြေပြီး အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်သည် ...
“နာရင်ချက်ချင်းပြောနော် ထုံဆေးပေးမယ်”
ဂူယူရှန်း ပြန်မဖြေတော့ပဲ ပြတင်းပေါက်ကိုသာ ကြည့်ရင်း ချင်းကျီအိုက်က ဆရာဝန်ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာလို့
ပြောတဲ့ပုံစံလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိတာကြောင့်
သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ကော့တက်သွားမိသည် ....
ဆရာဝန်က စချုပ်တော့ အိမ်အကူပင် မကြည့်ရဲတာကြောင့် မကြည့်တော့ပဲ သခင်လေးမျက်နှာကို ကြည့်မိတော့
ပြုံးနေတာကြောင့် အံ့သြသွားမိသည် ... အချုပ်ခံရရင်
လူတွေက ငိုတတ်ကြတာကို သူက ပြုံးနေသတဲ့လား.......
________________________________________
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၈။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (8)
သူမ ဂူယူရှန်းနဲ့အတူ ရှိလာခဲ့တာ အတော်ကြာပြီဖြစ်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ဒီလိုပုံစံကိုတော့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတာ အမှန်.....
ခံစားရတာ သက်သာဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခု
လုပ်တာပဲဖြစ်မှာပါလို့ တွေးရင်း
အိမ်အကူလည်း ထွက်သွားလိုက်တော့သည် ...
အဲ့ဒီနေ့ညက သူတို့၃ယောက်လုံး ပင်ပန်းသွားခဲ့တာကြောင့် ကောင်းကောင်းအနားယူခဲ့ကြသည် ။
ဂူယူရှန်းနဲ့ ချင်းကျီအိုက်က အပေါ်ထပ်က တစ်ခန်းစီမှာ အိမ်အကူကတော့ အောက်ထပ်မှာ ...
ချင်းကျီအိုက်ကတော့ မအိပ်ခင် ရေပူပူနဲ့ ရေချိုးပြီး
ဂူယူရှန်းအိမ်မှာ ရှိနေတာကြောင့် မိတ်ကပ်လည်း
လိမ်းထားရသည် .. အဲ့ဒီနောက် မှန်ကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ အခန်းထဲက ထွက်လာလိုက်တော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက် ဂူယူရှန်းအခန်းကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပေမဲ့
သူ ရှိမနေ ...။ အိမ်မှာများ မရှိတော့ဘူးလားလို့ တွေးပြီး သူ့နောက်ကျောက ဒဏ်ရာအတွက် စိတ်ပူနေမိသည် ..
အဲ့ဒီနောက် သူမလည်း အပေါ်ထပ်က ဆင်းလာတော့
ဧည့်ခန်းထဲ ဘယ်သူမှ မရှိပေမဲ့ တီဗွီကတော့ သတင်းတွေကို ဖွင့်လျက်သား ။
မီးဖိုခန်းက အသံကြားတာကြောင့် အိမ်အကူရှိနေတာပဲလို့ တွေးလိုက်ပြီး သူမလည်း ဗိုက်ဆာနေတာမို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည် ။
ထမင်းစားခန်းထဲ ရောက်တော့မှ ဂူယူရှန်း ကို စားပွဲထိပ်မှာ
ထိုင်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့သည် ။
သူက ဖုန်းတစ်လုံး ဆေးလိပ်တစ်ဗူး ၊ မီးခြစ်နဲ့ ကော်ဖီတစ်ခွက်ကို သူ့ရှေ့ချထား၏ ..
အဲ့ဒီနောက် သူမကို သတိထားမိပြီး မျက်လုံးတို့ကို ပင့်ကာ ကြည့်လာသည် ... ဒါပေမဲ့ သူမကို ဘာမှမပြောပဲ ဖုန်းကို ဆက်ပြောနေသည် ၊ ခဏအကြာမှာတော့ ဖုန်းကို
လက်နဲ့ကွယ်ကာ ထမင်းစားခန်းထဲကနေ
လှမ်းအော်လိုက်တော့သည် ။
“အဒေါ်ကြီးရေ”
အိမ်အကူ ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ စကားမပြောပဲ
စားပွဲကို ထိုးပြပြီး ချင်းကျီအိုက်ကို ထိုးပြသည်....
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ဖုန်းဆက်ပြောတော့သည် ။
အိမ်အကူကလည်း ဂူယူရှန်းနဲ့အတူ နေလာတာ
အတော်ကြာပြီမို့ သူ့အပြုအမူကို နားလည်တာကြောင့်
စားပွဲဆီ ခပ်သွက်သွက်သွားကာ ချင်းကျီအိုက် ထိုင်ဖို့ ခုံထုတ်ပေးသည် .. ပြီးတော့ မီးဖိုခန်းဆီ သွားပြီး စားစရာတွေ ပြင်ဆင်လာတော့သည် ။
ဂူယူရှန်းဒဏ်ရာက ညာဘက်ပုခုံးမှာမို့ သူ့ဖုန်းကို ဘယ်လက်နဲ့ကိုင်ထားပြီး ပန်းကန်ထဲက စားစရာကို ညာလက်နဲ့လှမ်းယူတော့ မရ...။ ဒါကြောင့် ဖုန်းကို ညာလက်နဲ့ ပြောင်းကိုင်လိုက်တာကြောင့် နာသွားပုံပင် ... အဲ့ဒီနောက်
ဖုန်းကိုချကာ စပီကာဖွင့်ပြောတော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း တိုးတိုးတိတ်တိတ်စားရင်း သူ့ကို
ခိုးခိုးကြည့်မိတော့ ဂူယူရှန်းက ဘယ်လက်နဲ့ တူကို ကိုင်နေပုံက ဘယ်လိုမှ အချိုးအစားမကျ။ ဒါကြောင့် အရွက်တွေကိုသာ တူနဲ့ကိုင်နိုင်ပြီး အသားကတော့ စားပွဲပေါ်တင် ပြုတ်ကျတော့သည် ...
နောက်ဆုံးမှာတော့ စိတ်ရှုပ်လာပုံပေါ်တဲ့ ဂူယူရှန်းက
တူကိုချကာ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ပန်းကန်လုံးကို ကိုင်ပြီး
စွပ်ပြုတ်ပဲ သောက်တော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက် တူကို ကိုင်ထားရင်း ထမင်းစေ့တွေကို ကြည့်နေပြီးတဲ့နောက် သူမ ထသွားကာ မီးဖိုခန်းထဲ
ဝင်သွားသည် ။ ပြန်လာတဲ့အခါမှာတော့ သူမလက်ထဲ
ဇွန်းတစ်ချောင်း ပါလာတော့သည် ။
အဲ့ဒီနောက် ဂူယူရှန်း၏ ပန်းကန်ကို ယူလိုက်ပြီး
ဟင်းတစ်ချို့ကို ထမင်းပန်းကန်ထဲ ထည့်ပေးကာ ရောပြီး
သူ့ကို ပေးလိုက်၏ ....
-------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၉။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ် (9)
ဂူယူရှန်းလည်း ရုတ်တရက်မို့ ကြောင်ပြီး
ချင်းကျီအိုက်ကို လှည့်ကြည့်မိသည် ....
သူမက သူဖုန်းပြောတာကို မနှောင့်ယှက်ချင်သည့်ပုံနဲ့
ပန်းကန်ကို ထိုးပြသည် .. ဂူယူရှန်း သူမဆီက တော်တော်နဲ့ အကြည့်မလွှဲမိ ..ခဏအကြာမှ ဖုန်းဆက်ပြောရင်း ထမင်းစားနေလိုက်တော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း စားနေရင်း ခေါင်းကို ငုံ့ထားမိတော့
ဂူယူရှန်းက သူမရှေ့က စားပွဲနေရာကို လက်နဲ့ လာရိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ပန်းကန်လွတ်ကို သူမရှေ့ လာထားသည် ။
ချင်းကျီအိုက် သူပြောချင်တာကို နားလည်တာကြောင့် ထမင်းထပ်ထည့်ပေးမလို့ ပြင်နေတုန်းမှာပဲ အိမ်အကူက ရောက်လာပြီး သူမလက်ထဲက ပန်းကန်ကို ဆွဲကိုင်ကာ..
“ကျွန်မ ထည့်ပေးပါ့မယ်”
ဂူယူရှန်း အိမ်အကူကို မကျေနပ်သလို လှမ်းကြည့်တော့ အိမ်အကူလည်း ကြောက်အားလန့်အားနဲ့
ချင်းကျီအိုက်လက်ထဲ ပန်းကန်ကို ပြန်ထည့်သည် ။
ကြည့်ရတာ သခင်လေးက မိန်းကလေးကိုပဲ ထမင်းထည့်ပေးစေချင်ပုံပင် ...
ဒါကြောင့် သူမလည်း ထမင်းစားခန်းထဲက
ခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားပေးလိုက်တော့သည် ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း ဂူယူရှန်းအတွက် ထမင်းတစ်ပန်းကန်နဲ့ စွပ်ပြုတ်တစ်ပန်းကန်ကို ယူလာပြီး ပေးလိုက်တော့သည် ...
အိမ်အကူလည်း ပန်းကန်ဆေးဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာတဲ့အခါ ထွက်လာတော့မဲ့ ချင်းကျီအိုက်နဲ့ တိုးတာကြောင့်
အိမ်အကူက ချင်းကျီအိုက်ကို စကားပြောလိုက်တော့သည် ။
“မိန်းကလေး သခင်လေးကို ဆေးသောက်ဖို့နဲ့
သူ့အနာကို ဆေးထည့်ဖို့ ကူညီပေးလိုက်ပါလား”
အိမ်အကူစကားကြောင့် ချင်းကျီအိုက် ဂူယူရှန်းကို လှမ်းကြည့်မိတော့ ဂူယူရှန်းက ဖုန်းပြောလို့ ပြီးနေခဲ့ပြီ ။
ချင်းကျီအိုက်လည်း အိမ်အကူကို ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး ..
“ကျွန်မ လုပ်ပေးလိုက်ပါ့မယ်”
ဂူယူရှန်း ချုပ်ထားတဲ့ ဒဏ်ရာ မပျောက်မချင်း ကုမ္ပဏီသွားလို့ မဖြစ်တာကြောင့် ရှောင်ဝမ်က အိမ်ကို နေ့တိုင်းလာသည် ။
လာတိုင်း ဖိုင်အထပ်လိုက် ယူလာပြီး ဂူယူရှန်းကို ဒီဖိုင်တွေနဲ့ ထားခဲ့တတ်သည် ။
ပြီးတော့ အိမ်အကူကလည်း ချင်းကျီအိုက်ကို ဂူယူရှန်းကို ညစာပြင်ပေးဖို့ ဆေးတိုက်ဖို့ ဆေးထည့်ပေးဖို့ကို
အကူအညီတွေ တောင်းလာတတ်သည် ...
နှစ်ရက်အကြာမှာတော့ ချင်းကျီအိုက် သူ့ကို ဆေးထည့်ပေးဖို့ လုပ်နေတုန်း အရေးကြီးအစည်းအဝေး သွားရမှာမို့လို့ဟု
ဆိုကာ သူမကို စောင့်ခိုင်းခဲ့သည် ..
အစည်းအဝေးပြီးလို့ ပြန်လာတဲ့အချိန်က ၁၀ နာရီ ..
ချင်းကျီအိုက်က အခန်းထဲမှာ ရှိုးပွဲအတွက် ပြောရမှာတွေ မှတ်နေခဲ့တဲ့အချိန် ။
ဂူယူရှန်းက အခန်းထဲ ဝင်လာကာ ဆေးတွေယူသွားခဲ့၏ ...
သူနဲ့ တစ်ခန်းထဲ နေရပြီး သူ့ကို အများကြီး ကူညီပေးနေရတော့
တစ်ခုခု သူမ မှားလုပ်မိမှာကို ကြောက်နေမိသည် ..
လွန်ခဲ့တဲ့ရက်တွေတည်းက သူမကို စကားလည်း မပြောခဲ့ပဲ မမြင်ရတဲ့လူလို ဆက်ဆံနေခဲ့ပေမဲ့ တစ်ခါက
သူ သောက်စရာ ယူလာပေးဖို့ ပြောလို့ သူမ ကော်ဖီ ယူသွားပေးခဲ့ပေမဲ့ စားပွဲပေါ် မှောက်ကျပြီး
သူ ဖတ်နေတဲ့ ဖိုင်တွေပေသွားခဲ့ပေမဲ့
သူမကို စိတ်မဆိုးခဲ့.......
------------------------------------------------------------
စာစဉ် ၇၊ အခန်း ၁၀။ အဲ့ဒီနေ့က ကျေးဇူးပါပဲ (10)
ကြောက်လန့်နေခဲ့တဲ့ သူမ ခြေထောက်တွေဟာ တုန်ရီလျှက် ။
“တောင်းပန်ပါတယ်”
အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုကို ရေရေရာရာ မဖော်ထုတ်နိုင်လောက်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ သူမကို စိုက်ကြည့်နေခဲ့တဲ့ ဂူယူရှန်းက ဒေါသ ထွက်နေပုံတော့ မပေါ်ပါ ။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဂူယူရှန်းက အဒေါ်ကြီးကို လာရှင်းပေးဖို့ပြောပြီး ကုမ္ပဏီကို ဖုန်းဆက်ကာ စာရွက်စာတမ်းတစ်ချို့ လာပို့ပေးခိုင်းသည် ။
ထို့နောက်မှာတော့ ချင်းကျီအိုက် အခန်းပြင်ပင် မထွက်တော့ပဲ နေ့လည်စာစားချိန် မတိုင်ခင်အထိ
၃ နာရီလောက်
အခန်းတွင်း အောင်းလိုက်ရသည် ။
ဂူယူရှန်း သူမကို အပြစ်မပေးလို့ တော်ပါသေးရဲ့ .....
…
စစ်ထဲမှာ နေခဲ့တုန်းက ဒီထက်ဆိုးတဲ့ ဒဏ်ရာတွေအများကြီး ကြုံခဲ့ရတာကြောင့် ဂူယူရှန်းအတွက် ဒီလောက်ကတော့ ပမွှားပင် ။
နာကျင်မှုကို မကြောက်ပေမဲ့ ခွဲစိတ်တဲ့အခါ ခံစားရတဲ့
ကိုက်ခဲမှုကိုတော့ ဂူယူရှန်း သည်းမခံနိုင် ။
အထူးသဖြင့် ဒေါက်တာ လျို ဒဏ်ရာကို ချုပ်တုန်းကဆို
ခံစားရတဲ့ ကိုက်ခဲမှုက အသည်းထဲ တဆစ်ဆစ် ခံစားရသည်အထိ ။
ဂူယူရှန်း အခန်းထဲ ဝင်လာချိန်မှာတော့ ချင်းကျီအိုက်က အိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီး ဂူယူရှန်းခြေသံဖွပြီး လာခဲ့တာတောင်
သူမက နိုးသွားသည် ။
အခန်းမီးဖျော့ဖျော့ ကြားကနေ ဂူယူရှန်းကို လှမ်းကြည့်မိတဲ့အခါ
သူမ ဘေးမှာလှဲနေတဲ့ ဂူယူရှန်းက ဒဏ်ရာကို ကုတ်ခြစ်နေသည်မို့ ချင်းကျီအိုက် သူ့လက်ကို လှမ်းကိုင်ကာ တားရသည် ။
“ကိုယ့်ကြောင့် နိုးသွားတာလား”
“ဟင့်အင်း”
ချင်းကျီအိုက် ခေါင်းခါပြကာ သူ့လက်ကို လွှတ်ဖို့ ပြင်တုန်းမှာပဲ
ဂူယူရှန်း လက်ချောင်းမှာ သွေးတစ်ချို့ တွေ့လိုက်တာမို့ ပုခုံးကိုကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထင်သည့်အတိုင်း
ဒဏ်ရာက သွေးစို့နေသည် ။
ချင်းကျီအိုက် တစ်ရှူးထယူလိုက်ပြီး ဂူယူရှန်း ပုခုံးပေါ်က သွေးတွေကို သုတ်ပေးကာ ...
“မကုတ်နဲ့လေ အမာရွတ်ကျန်လိမ့်မယ် ပြီးတော့ ဒဏ်ရာကျက်ဖို့လည်း ခက်လိမ့်မယ်”
ဂူယူရှန်း အိပ်ပျော်သွားပြီး သတိမဲ့နေချိန်
ထပ်ပြီးကုတ်နေမှာကို ချင်းကျီအိုက် စိုးရိမ်မိတာကြောင့်
ဂူယူရှန်းရဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ချင်းကျီအိုက် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်ကို ဂူယူရှန်းကလည်း မငြင်းပါ ။
အခန်းက တိတ်ဆိတ်သွားခဲ့ပေမဲ့ ချင်းကျီအိုက် ကတော့ အိပ်လို့မပျော်နိုင် ။
တစ်ရေး နိုးသွားသည်ကြောင့် ထပ်မအိပ်ချင်တော့တာလား
ဂူယူရှန်း လက်တွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားရလို့လေလားတော့ မသိ ။
ချင်းကျီအိုက် မျက်လုံးတွေ ပိတ်ချလိုက်တဲ့အခါ အိပ်တာပုံစံမကျသေးတဲ့ ဂူယူရှန်းက ဟိုလှိမ့်သည်လှိမ့်
လုပ်နေသည်မို့ ချင်းကျီအိုက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ရပြန်၏ ။
ဒဏ်ရာက ကိုက်ခဲလို့လေလား မသိပါ ။
ဂူယူရှန်းက မျက်မှောင်ကြုံ့ပြီး ဒဏ်ရာကို ထပ်ပြီးမကုတ်ခြစ်မိဖို့ ကြိုးစားနေပုံ ရသည် ။
အချိန်ကို ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မနက် ၃ နာရီပင် ရှိနေပေမဲ့
ဂူယူရှန်းက ဒဏ်ရာကြောင့် တစ်ညလုံး အိပ်ပျော်သည့်ပုံ
မပေါ် ။
ဘယ်လိုအကြောင်းကြောင့် သူမကို ကယ်ခဲ့သည်ပဲဖြစ်ဖြစ်
သူမကြောင့် ရခဲ့သည် ဒဏ်ရာပေမို့
ဂူယူရှန်း ခံစားနေရသည်ကို မြင်သည့်အခါ
ချင်းကျီအိုက် ဝမ်းနည်းမိသလို စိတ်လည်းမလုံဖြစ်ရသည် ။
“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
ရုတ်တရက် ကျေးဇူးတင်စကား ပြောလာတာကို
နားမလည်စွာနဲ့ သူမကို လှည့်ကြည့်လာတဲ့
ဂူယူရှန်းမျက်လုံးတွေကို ချင်းကျီအိုက် ရှောင်ရှားရင်း
သူ့ပုခုံးပေါ်က ဒဏ်ရာကို ထိုးပြလိုက်သည် ။
“အဲ့နေ့က ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
-------------------------------------------------------------နောက်အပိုင်းကို သောကြာနေ့မှ တင်မယ်နော် ။
ဒါလေးကို ကြိုက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေကိုပါ ဖတ်ဖို့ ညွန်းကြဦးနော် 😍