Chapter 41
#Labrina Laine Acuzar-Anderson
No one likes to see someone possesses.
On the other hand , having someone being possess on you was something that makes you flipping a hair or chins up. But at the same time it’s disgusting!
And being disgusted is what I am feeling at this very moment.
''Let go of me!'' I keep on shouting , complaining but it seems like I am wasting the meaning of the words.
I also did all my might to pull my hand to disappear in his grasp but then it really him who is stronger no matter how I tried so hard. No matter I tried to cut my own arm just to not feel his touch.
A minute ago , I was peacefully sitting in the bleachers watching the practice of our schools soccer’s team. Mag isa lang ako sa areang yun , meron mang ibang students pero medyo malayo sila sa akin. Lucas and Keyla have classes , so drastically , I am alone.
To stop my boredom ---cause the practice was not that entertaining--- I just put my earphone and leave their world of noises.
I'm swiping my phone to change the playing song but all of the sudden bigla ko nalang naramdaman na may nakatayo sa harapan ko. I cocked up my head to check and I can't stop myself on frowning as I meet his glare. His gray eyes filled with darkness. You can feel that behind this gray eyes was the flaming one.
Mag sasalita na sana ako to ask the question na laging nagpaparating sakanya how I don't wanted to see him but then he violently grasped my arm that made me forcedly stand.
''O-ouch!'' I complained.
He didn't response , he just glaring at me. After killing me by his gaze , hinila nya ako. I keep on complaining , trying to stop and fight with him pero ano nga bang laban ko sa isang Red Felixx Montereal? Kung tutuusin , para lang akong isang gamit na kayang kaya nyang gawin kung anuman ang gusto nya. I remembered how he casted his opposition in basketball just because of bumping into each other. He was strong , real strong! Gamit na gamit nya talaga ang matipuno nyang pangangatawan! Para san pa nga ba ang pagiging no. 1 nya sa list as the hottest guy in the University diba?
''Saan mo na naman ba ako dadalhin ha!'' Sigaw ko sakanya , patuloy sa pagpupumiglas. Kanina nya pa kasi ako kinakaladkad! Ang sakit na ng buong katawan ko! Pati buong systema ko! Hanggang kailan paba ha?
All of the hell sudden he stops that made me dash on his chest. Sht! Tigas! I’m hurt but I won’t tolerate it. Walang wala pa iyon sa lahat ng sakit na naranasan ko.
Umayos ako at tinignan sya ng masama , ''Ano na naman bang kabaliwan to ha!'' I said in gritted teeth. May mga student sa paligid which we actually already have the attention, that’s why I tries to make everything look calm even how seriously I really wanted to punch the guy!
''Stop complaining.'' He said calmly but autoritively and dangerously. Kung iba ang pagsasabihan nya non for sure kakabahan na at walang ibang gagawin kundi ang sundin ang sinabi nya. But don't include me in the list , wala na akong takot sa kanya. Wala na.
I laughed sarcastically, ''Para mo na ding sinabing sumunod nalang ako sayo ganon?'' I sigh with frustration. Lagi nalang bang ganto?! I wanted to yelled at him! Punong puno na ako. Tangna! Bahala na! Wala na akong pakialam kung there's a prying eyes. Kung kailangang ulit ulitin ko , gagawin ko! Pero sana naman diba!
''My God Red! Kailan ka ba titi---'
''Stop that bullsh*t! You know when!'' He yelled , anger raged through me. Hindi ko mapigilan ang mapatulala. Hindi na maitago ang galit sa mga mata nya. Bakit na naman ba? Ano na naman bang ginawa ko sakanya? Sobrang nagpapakahirap ako sa pagtatago sa bawat oras ko dito sa school para lang di sya makita. But hell! Do he have some tracking device on me??! Fvck! This is seriously insaning! Kahit nasaang sulok ako , nahahanap nya ako! Damn it!
Dahil sa pagkakatulala , nawala ang control ko sa sarili kaya mas madali nya akong nahila. Nagulat nalang ako na nasa parking lot na kami , patuloy sya sa paghila hanggang sa huminto kami sa tapat ng isang Ford Mustang. Binuksan nya ang pinto , inaantay akong pumasok. He still holding my left wrist. Magsasalita na sana ako ng bigla syang magsalita ,
''Get in.'' He said calmly. Nakatingin sya loob ng sasakyan nya.
''Hindi ako sasa---''
''Fvck Labrina! Just Get in!'' He yelled again. Pakiramdam ko mababaliw na ako! Literally! Hindi ko na talaga sya maintindihan! Ang dali nyang mapakalma ang sarili but then andali nya ring magalit. My God? Sya pa ba ang may right?
It's really not the Red I used to know! Ano bang nagawa ko para magkaganyan sya? Kahit tarantado ang Red na nakilala ko dahil sa pumayag syang maging bedmate ko ---which I insisted---- sya parin yung tipong sobrang sweet , maalagain , maalalahanin , mapagpasensya at higit sa lahat marunong umintindi at makinig. But why he turned into this? A monster.
Fvck Brina. Why? It’s obviously because you just used him! Sabi ng isang banda ng isipin ko. Pero iyon naman talaga ang set up namin diba? Using each other's body just to fulfill our body? Reasoned out of the other part.
But that’s not your real intention. Ugh! God! Mababaliw na talaga ako. Seriously!
Naputol sa pagtatalo ang mga isipan ko ng bigla kong maramdaman ang pagkirot ng left wrist ko. Napapitlag ako at napahawak dito.
Maya maya biglang may humaplos dito. Hindi ako lumingon sakanya, naiinis ako! Nagagalit ako! Hinila ko ang kamay ko at tumingin nalang sa labas ng bintana habang binabaybay namin ang daan palabas ng campus.
Naramdaman kong hinawakan nya ulit ang kamay ko , aalisin ko sana but he held it tighter. This time with care , ''I'm sorry Heaven. I did not mean to hurt you. I... I'm really sorry.'' He said almost whispering.
Tumingin ako sakanya ng masama , in his eyes I saw sincerity and regrets. Regrets sa nagawa nya sa akin a while ago? Fvck! Ganan naman sya e! Gagawin nya na parang wala syang awa tapos kapag kalmado na ang situation bigla nalang magsosorry at magpapakita ng pagsisisi.
Bakit hindi nya nalang itigil itong kahibangan nya? Para wala ng pagsisi sa huli.
Sa lahat ng bagay ang ayokong maramdaman is regression dahil yun lang ang magpapagulo ng lahat.
I rolled my eyes on him and pulled my hand. It's no sense Red. It's no sense.
I wanted to cry pero it’s not my thing when I'm with someone. So I just bit my lower lip to control my inside. I heard him sigh with frustration and slowly let go of my hand. I’m in pain , in and out.
Ilang minuto na syang nagdradrive at hangang ngayn hindi ko alam kung saan nya ako dadalhin hanggang sa naramdaman ko dahil sa paraan ng pagkakatitig nya.
Naglakas loob na akong tanungin sya ng ang isagot nya lang sa akin ay ang mga makahulugan nyang tingin , lumipat ito sa aking leeg ---or should I say between my collarbone--- that made my heart beats fast but the next destination of his eyes made it even faster. He stared at my tummy. I widened my eyes pero di ko pinahalata , he was engross sa pagtitig sa tyan ko. Medyo traffic so mabagal lang ang andar ng sasakyan. Napahawak ako dito unconsciously , noong naramdaman kong pabalik na sa mga mata ko ang tingin nya ay agad akong umiwas ng tingin at humarap sa labas ng bintana. Ayokong makita nya ang kabang alam kong hindi ko kayang itago sa mga mata ko.
Hindi ko na alam ang gagawin ko! Nagkakagulo na pati ang utak ko!
Napansin kong patungong Makati ang daang binabaybay namin. Kung hindi ako nagkakamali doon nakatayo ang companya at ang...
Hospital nila.
Hindi kaya...
Mas lalong bumibilis ang pagtibok ng puso ko. Possible ngang sa hospital ang tungo namin. Sht! Nababaliw na talaga sya! But no! Hindi pwede! Dapat makalayo ako sakanya! Dapat makaalis ako dito!
The traffic light turns to red when his phone exactly rang. Tinignan nya muna ako bago ito sinagot.
''Yes Mom? No. I'm not at school. I'm going there.''
Habang busy sya sa pakikipag usap sa nasa kabilang linya which obviously his Mom , I made my decision. Bahala na! Tinignan ko muna sya , nang makita kung humarap sya sa kabilang gawi ng daan , unti unti kong inalis ang seatbelt ko.
''Yes.. I'll tell you---'' As I got the chance bigla akong lumabas ng sasakyan at agad na tumakbo. Laking pasasalamat ko dahil hindi ito nakalock!
Fudgee! Bahala na! Bahala na kung makasuhan man ako ng jail walking. Basta ang mahalaga makalayo ako sakanya , mapigilan ko sya sa binabalak nya! God! Ganon na ba sya kabaliw? Gagawin nya ang isang bagay na walang permiso ko? Na kung tutuusin eh ako ang usapan dito!
''Brina!'' I heard him yelled angrily. Kahit gano kasikip ang traffic , pilit akong dumaan between the cars.
''FVCK IT! BUMALIK KA DITO!'' Sigaw nya na talaga namang umalingawngaw sa pandinig ko. Damang dama ko ang galit. Tangina! Bakit ganto!
Napahinto ako dahil sa familiar na tono ng boses nya , that tone makes my body shaken. Tumingin ako sa kinaroroonan nya at kasalukuyan na syang nakalabas sa sasakyan. He was standing in his corner. Galit na galit ang mga mata nyang nakatingin sa akin pero binaliwala ko ito. I bit my lower lip to control the pain. Masakit na lahat Red. Sobrang sakit na.
Magpapatuloy na sana ulit ako sa pagtakbo ng biglang bumusina ang isang delivery truck na nasa likuran ko. Napapitlag ako , hindi ko na macontrol ang pagtibok ng puso ko.
''Magpapakatay kaba miss ha!'' Sigaw ng driver , nag green na pala ang TL.
''You fvcking assh*le! Don't you dare shouting with my girl!'' I heard him yelled in a distance. Narinig ko ding sumagot yung driver pero wala na akong pakialam sakanila.
Nagpatuloy na ako sa pagtakbo sa kabilang kalsada kahit na ang totoo ay bigat na bigat na ang mga paa ko sa paghakbang.
''Fvck Labrina! Bumalik ka dito!''
Nang makarating ako sa kabilang kalsada , agad akong pumara ng cab at sumakay.
''Pakibilsan po Manong'' I said with shaking voice.
''Okey ka lang ba Miss?'' Tanong ng driver.
''Just please , umalis nalang po tayo.'' I control myself not to sob. Nakahinga ako ng maluwag ng pinaandar na nga nya ito , lumingon ako sa kinaroroonan ni Red. Nakatayo parin sya sa labas ng sasakyan with his frustrated face. The other cars buzzing. He cussed and decided to enter to his car.
Thanks God! Akala ko susundan nya ako. Pero di nya naman siguro iiwan ang sasakyan nya sa gitna ng kalsada. Pero pwede din. Remember, he was insane? Luckily he didn't. Now we're in opposite direction. Malayo pa ang U turn sa area kaya kampante akong hindi nya ako masusundan. I seat back for a little relief I've got and sighed blatantly. I know this is not the ending. God! I just need a break. A peace.
I trace the way where I can find someone who will always understand me and my decisions.
"Miss? Wala ka bang payong?" The driver asked with concerned as I step out. Buti pa si Manong may pakialam sa akin. Bigla akong nakaramdam ng awa para sa sarili ko. Ang swerte siguro ng mga anak nya , I thought. I just smiled to him and walk away.
Life is like season , you don't know what will happened next. Kaninang umaga tirik na tirik ang araw but look it seems like the heaven wanted to share his sympathy for my situation.
I look up , close my eyes and let the rain drops into my face. Nang maramdaman kong kaya ko ng kontrolin ang nagbabadyang pagbasak ng likido sa king mga mata , I decided to go where I suppose to go.
It was almost 7:00 o’clock in the evening. Malayo palang kita ko na ang maaliwalas nyang muka , she's smiling sweetly that made my own lips twitched. I open the gate at agad na bumati sakanya.
"Sorry kung wala pong pasalubong ha? Biglaan po kase" I apologized.
"Kumusta kana po? Ako? Okey lang. Busy po sa school , kaya ngayn lang ulit ako nakadalaw." I reasoned out and walk towards her place.
I sigh. "Sabi mo dati ang true chapter of life was after studying. Para tuloy ayoko ng grumaduate." I crack a joke. "Oh! Don't worry I'm just kidding. Grabe no po. Ang bilis ng panahon! Ilang buwan nalang gragraduate na ako." I smile forcedly.
"Parang kelan lang nung grumaduate ako ng Grade school. Everything was seems like yesterday. And now it’s so near to graduate with my degree. And yet , it looks like de javu.'' I chuckled.
''Wala paring proud parents na aakyat sa stage kasama ko to hand my diploma" Kasabay ng pag alala sa dapat ay magandang pangyayari sa buhay ko , hindi ko na naiwasan ang paglungkot ng tono ng boses ko. Graduation , one event in our life that surely makes our parents proud, even us for ourselves, for our own achievement. Pero paano ako magiging masaya kung sa dinami dami ng tao sa mundo , bakit ako pa ang walang kasamang magulang sa pagakyat sa entablado. Buti nalang andyan si Tita Solenn , kahit papano hindi ako nagmumukang kawawa.
Naiintindihan ko naman e. Wala na si Momsy kaya di na nya ito magawa but him? He was seriously breathing pero bakit? Bakit hindi nya gawin?
Umupo ako sa tiled floor at sumandal sa wall to be more comfortable. Unti unti kong inabot ang larawan nya at tinitigan ito.
"I miss you Mom. I really missed you." I whispered staring at the picture.
Balak ko sanang linisan ang puntod nya pero malinis naman ito , araw araw kasing naglilinis dito ang caretaker. My Momsy was so sensitive when it comes to cleanliness.
Pinunas punasan ko nalang ang marble nyang lapida to shine it more while I'm telling my experiences this past few days. My good experiences.
"Kami po ni Lucas?" I said. By remembering the guy , a smile automatically plaster on my face pero agad din iyong nabura dahil sa pag eksena ng isang pangalan sa aking isipan. I sighed. But still managed to smile again. Alam kong kasama ko lang sya at alam ko ding she's going to be sad and worried more than I if she sees me one.
"Okey naman po. Masaya po kami. Yung kasal? Haha Momsy , wala pang exact date. Gusto nya kasi munang mag ipon for our future. Don't worry , alam mo naman pong ikaw ang unang makakaalam kapag ready ng patunugin ang wedding bells :)"
Patuloy ako sa pagkwento , pilit na pinapakitang okay ang lahat pero habang patuloy ang pagkukunwari ko , patuloy din sa pagbigat ang dinadala ng dibdib ko.
Feeling ko she knew that there's something I am hiding that she really wanted to know.
By that thought , kasabay ng pagbuhos ng mas pinalakas pang ulan ay ang pagpatak ng luha na kanina ko pa pinipigilan.
Umiyak lang ako ng umiyak , hindi ko na mapigilan. Hindi ko na kayang pigilan pa. Bakit lagi nalang ganto?
Bigla biglang naramdam ko ang pagyakap nya sa akin.
"Momsy" I cried out. Niyakap ko ang picture nya at saka ako nagkwento na animo nagsusumbong na isang bata.
"Momsy , bakit ganon? Bakit ito nangyayare sa akin? All I wanted is to have a peaceful life but now it seems like it’s too impossible to happen. Why Momsy? Why I have a karma? Hindi ba sila naman ang unang nanakit satin? Sila ang nanggulo at sumira sa pamilya natin? Ako ang naging karma nila Ma! But why after my revenge I'm still not happy? I'm not satisfied? It seems like it is no worth. All my sacrifices have no worth. Because this time I guess I'm having my own karma." Tuloy ang pagsambit ko sa lahat ng katanungan sa mga isipan ko. Bakit nga ba? Bakit akong karma ay kinakarma rin? And my karma was the tool I'd use , Red.
Pagkatapos kong magcomplain , ---a complain that is useless--- I decided to lean down on my knee and let myself cry.
May bubong ang puntod ni Momsy pero grills lang sa magkabilang gilid at ang pinto. At dahil na rin sa lakas ng ulan ay parang walang silbi ang bubong dahil nababasa ako ng anggi. But I don't care about that fact. I just really don't care.
Naramdaman kong may humaplos saking ulo ,
"Just let me cry Mom. I'll be okey. I promise you. Just... Just not now" I murmured and the next scene was a blank.
Kinusot ko ang mga mata ko , Nakatulog pala ako. I said on my mind.
Iuunat ko sana ang kamay ko to awaken my system but I can't straighten it fully dahil naramdaman ko ang pag abot ko sa bubong.
Wait! Bubong??
Agad akong nagmulat ng mata and to my surprise hindi ito ang lugar na kinalalagyan ko kanina! May mga streetlights akong nakikita at mangilan-ngilang naglalakihang mansyon. I decided to touch the between of my sight and for what I am gazing , it’s a mirror. So probably , nasa loob ako ng isang sasakyan! And by the familiar scent... Sht!
I turned my sight quickly at my left side and a glaring eyes welcomed mine.
"R-Red?" My mouth muttered in disbelief. Seriously?! Paano ako nakarating sa sasakyan nya? Hindi ba nakataas ako sa kanya?!
As far as I know nasa puntod ako ni Momsy. And the most how was, how did he found me! God! Dapat na ba talaga akong matakot sakanya? Yung mga nangyayari hindi na normal! Is he really having some tracking device in my body? Pero wala naman akong napapansin kapag naliligo ako! Or he just have his own GPS to locate me! God! It's scary! Seriously!
Magsasalita sana ako pero agad syang lumabas ng sasakyan nya. Sinundan ko lang sya ng tingin , still my mouth hanging. He's really impossible! His ways! Naglakad sya patungo sa pinto ng pwesto ko and open the door. Dahil sa ingay ng pagbukas nya ng pinto nagbalik ang systema ko at sa pagbalik nito nabuhay din ulit ang inis ko sakanya. I knitted my brows. Pero parang wala syang pakialam sa reaction ko dahil agad nya lang inalis ang seatbelt ko.
"Labas." he said coldly. Bigla akong kinilabutan sa paraan ng pananalita nya. This is the coldest voice I have ever heard! Hindi ko sya sinagot , I just glare at him , kahit na ang totoo ay nabubuo na naman ang takot saking kalooban dahil sa inaakto nya. Mas okey pala na galit sya kesa ganto.
''Ouch! Ano ba!'' I suddenly complained. He pulled my hand that forcedly went me out. Biglang may nahulog mula sa balikat ko , tinignan ko ito. Jacket ni Red , ni di ko napansin na suot ko ito. At sa unti unti paggising ng pakiramdam ko , naramdaman ko ding basang basa ang suot kong damit.
"Binatawan mo nga ak--- Aray! Ano ba! Sht!'' I cussed. Ang sakit kaya! Damn him! However he ignore my complains , he cut me by pulling me again.
Langya tong lalaking to! Simula ng maging monster sya , ginawa na nyang hobby ang paghila sa akin! Fvck him! Ang sakit kaya! I keep on disobeying him but he keep on pulling me. Yung tipong wala akong choice. I swear babatuhin ko to ng kahit na anong bagay na pwedeng pambato mamaya kapag nagsorry sya at nagpakita ng pagsisisi!
Pumasok kami sa malaking gate na katapat lang pala ng kinalalagyan ng kotse nya. Tuloy tuloy lang sya sa paglalakad at pagkaladkad sakin gang sa makapasok kami sa isang bahay.
"Fvck you Red! Stop it!" Sigaw ko sakanya , wala na akong pakialam kong nasan man kami at kung sino ang makakarinig sa pagsigaw ko. I just wanted to be out of his sight!
He stopped but didn't even look at me. I waited for a minutes waiting for his talk but he just stays standing , not the typical Monster Red I knew.
Without any hint bigla na naman syang naglakad , muntikan pa akong madapa! May nakasalubong kaming kasambahay , babati sana ito ng nakangiti pero napalitan ng takot yung mga ngiti nya ng tignan nya ang muka ni Red , yumuko sya and just say Good Evening Sir.
I can't blame her kahit sino talaga matatakot sa kanya , dahil sa unhidden anger in his eyes. If you are a determined person to win against him , then yon lang ang magiging armor mo to not be affected by him , and I am one. Di nya pinansin yung maid at nagpatuloy sa paglalakad patungo sa glass stairs.
San nya na naman ba ako dadalhin?? Bakit kahit anong gawin kong paglayo , nauuwi parin ako sa tabi nya! Na hindi naman talaga dapat!
Inabot ko ang hawakan sa gilid ng hagdan para malabanan ang lakas nya. Pero parang baliwala lang ito sakanya kaya naman mas hinigpitan ko ang kapit kahit alam kong masusugatan ako after this. He suddenly stops and glare at me.
Oh Mercy! Mas nakakatakot sya ngayn! Kung dati alam mong pwede mo syang paki usapan , ngayn? Wala kang ibang gagawin kundi ang sundin sya. Ito ang pinakanakakatakot sa lahat. Tinignan nya ang kamay kong nakakapit sa hawakan ng hagdan at para naman itong napaso at automatiko akong napabitaw. Para akong nahypnotize sa mga mata nyang lumiliyab. Nagulat nalang ako na wala syang hirap na madala ako sa isang silid , which I can obviously state that his.
"U-Uuwi na ako" I muttered with hesitation. Iyon lang naman talaga ang gusto kong mangyari kaso kasi he seriously scares me! I am sitting at the edge of his divan bed. Nakayuko ako , hindi ko kayang salubungin yung mga tingin nya.
Nakaupo lang naman sya sa small couch na nasa harapan ko , staring at me. God! Pakiramdam ko matutunaw na ako.
Tumayo sya na laking ipinagpasalamat ko ,
"No. You stay here" He said with a period. Calmly pero scary. Feeling ko ibabalibag nya ako kapag kumontra ako pero kasi ,
"Pero kaila---" I said decided to look at him but I stop my own self. Isang nakakatakot na Red na ang nakatayo sa harapan ko. King of all Monster , I can easily state.
Tumalikod sya and suddenly spoke , sinundan ko lang sya ng tingin.
He sigh deeply na para bang gulong gulo na.
"Please Brina , wag ka ng sumuway. Ilang beses mo na akong pinapatay." He said coldly. Bigla akong natulala sa sinabi nya , bakas sa boses nya ang pagod. Pagod na pagod , not only physically but also emotionally and morally. Hindi ko alam kong bakit parang biglang lumambot ang puso ko. Ugh! Sht! Stop being idiotic Brina! Kasalanan nya naman to diba! Hindi lang sya ang napapagod! Ako din! Pagod na pagod na! Ano ba kasing mahirap intindihin dito?! Ano ba kasing pilit nyang pinagpipilitan? Fvck! All I wanted is to stop this sh*t! Ayon lang. Give me a peace! A peace na pakiramdam ko hindi ko na makukuha.
"Maligo kana baka magkasakit kapa , I'll get some clothes for you." He said that stop me on my thoughts. Nasa tabi na pala sya ng pintuan , bago nya pa tuluyang maisara ang pinto he added the words that made my whole system froze ,
"Please lang. Wag mong idamay ang anak ko , dahil sya nalang ang alam kong dahilan para ipagpatuloy ang tinatawag mong kahibangang ito".