အခန်း ၁၇
"မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲ ဒါအီ့ဆီသွားရတော့မယ်မဟုတ်လား ? သေချာဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား ? "
မီယိုရဲ့အမေးကို ကိုးလ်က မချိတင်ကဲအပြုံးတစ်ခုနဲ့သာတုံ့ပြန်တယ် ။
ကိစ္စတွေဖြစ်ပျက်ပြီးတော့ ၉လအကြာမှာ ကိုးလ်ရဲ့စိတ်တွေလည်းတော်တော်အနည်ထိုင်သွားပြီ ။ အပြည့်အ၀ခွင့်လွှတ်တာမဟုတ်ပေမဲ့ ဘလက်ကိုနားလည်လာတယ် ။ ကိုယ်တိုင်လည်းချစ်ရတဲ့သူအတွက်သာဆိုရင် အဲ့လိုမျိုးတွေအထိလုပ်မိတယ်ထင်တယ် ။
ကိုးလ်က အိတ်ကပ်ထဲက ဓာတ်ပုံဟောင်းလေးကိုထုတ်တယ် ။ ဒီပုံလေးကို ဒါအီပေးကတည်းက ကိုယ်နဲ့မကွာဆောင်ထားခဲ့တာ ။ အထဲက 'တိမ်လွှာဖြူ'ဆိုတဲ့ကောင်မလေးကတော့ အရင်နေ့တွေတုန်းကအတိုင်းမပြောင်းမလဲ နူးနူးညံ့ညံ့လှနေတယ် ။
မီယိုပြောတဲ့သေချာပြီလားဆိုတဲ့အဖြေ ကိုးလ်မှာရေရေရာရာမရှိဘူး ။ ဒါအီက တစ်ခုပဲဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာမို့ သံစဉ်ဘ၀က မှတ်ဉာဏ်တွေအစား ချစ်ရတဲ့ကောင်မလေးရဲ့ မျက်စိအလင်းကို ပြန်ယူပေးဖို့ အလဲအလှယ်လုပ်ခဲ့တယ် ။
သူမဆီက မှတ်ဉာဏ်တွေကိုထုတ်ယူသိမ်းထားတဲ့အခန်းထဲကိုရောက်ခဲ့တယ် ။ ကြည်နူးဆွတ်ပျံ့စရာ ရနံ့တွေ၊ မြင်ကွင်းတွေ ၊ပြီးတော့....
"ငါရဲ့နှလုံးသား အသစ်ကလည်း နင့်အတွက်ပဲခုန်မှာ ...."
"ဘယ်သူက ငါ့ကိုကြည့်ကြည့်လေ ၊ ငါကတော့ နင့်ကိုပဲကြည့်နေတာကို ...."
အဲ့ဒီနူးညံ့တဲ့စကားသံတွေ ပြည့်လျှံနေတာများ နိဗ္ဗာန်လိုပဲ ။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် အဲ့ဒီကောင်မလေးရဲ့ လက်တွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားရတဲ့ခံစားချက်ကိုမှတ်မိချင်တယ် ၊ အဲ့ဒီအထိတွေ့တွေ ၊ ခံစားချက်တွေအကုန်လုံးကို သိမ်းထားချင်တယ် ။
ဒါပေမဲ့ ဖြူ့ကိုတကယ်ချစ်တယ် ။ အရမ်းချစ်တယ်။ သံစဉ်က 'တိမ်လွှာဖြူ'ကို ချစ်ခဲ့သလောက်ကို ကိုးလ်က 'ပျိုးခက်ဖြူ'ကိုချစ်တယ် ။ အဲ့တာကြောင့် ဖြူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေအလင်းရောင်ကိုပြန်ပြီးခံစားနိုင်ဖို့က ပထမဦးစားပေးဖြစ်တယ် ။ အဲ့တာက ချစ်ခြင်းမေတ္တာပဲ ။
"ကိုးလ် ....။"
ဖြူ့အသံကြားတော့ ကိုးလ်က အပြေးသွားပြီးခေါ်တယ် ။ ဖြူ့ကအခန်းထဲရောက်လာတော့ မီယိုကထွက်သွားတယ် ။
"ဘာလို့ အခန်းထဲခေါ်လာတာလဲ ? "
"ဘာလဲ အဲ့တာဆို ဘယ်ခေါ်သွားရမှာလဲ ? "
"လက်ဆေးဦးမယ်လေ ။ အိမ်သာထဲကထွက်လာတာရှင့် ။ "
"ဟားဟား ဟုတ်ပြီ ထ ။ "
ကိုးလ်က ဖြူ့ကိုစွေ့ကနဲ့ပွေ့ချီတော့ ဖြူ့ဆီက အမေ့ဆိုတဲ့အသံသေးသေးလေးထွက်လာတယ် ။ လက်ဆေးကန်ကိုပို့ပေးပြီး ဖြူ့ကို ကိုးလ်ကငေးနေတယ် ။ ဒီကောင်မလေးအတွက်ဆို ဘာပဲစွန့်လွှတ်ရ ၊စွန့်လွှတ်ရ တန်တယ်လို့တွေးနေတယ် ။
အဖြူရောင်က ကိုးလ်ဆီရောက်နေတယ် ။ တစ်နည်းအားဖြင့်ပြောရရင် ဒါကမီယို့ရဲ့အိမ် ။ ကိုးလ်မှာက အခုထိအိမ်ကောင်းကောင်းမရှိသေးလို့လေ။
ဖြူ့အိမ်ကိုတော့ ကိုးလ်တို့က အဖြူရောင်ရဲ့ မျက်လုံးကိုကုသပေးမဲ့ အဖွဲ့အစည်းက ဆေးအကူတွေလို့ လိမ်ထားတယ် ။ အဲ့တာကြောင့် စစ်ဆေးစရာလေးတွေရှိတယ် ဆိုပြီး သွားခေါ်လာနေကြ ။ မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲ ဒီကောင်မလေးက လောကကြီးကိုမြင်နိုင်တော့မယ် ။
"ကိုးလ် ဘာလို့အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာလဲ ?"
ဘေးနားမှာလှုပ်လှုပ်ရွရွနဲ့ အငြိမ်မနေတဲ့ကိုးလ်က လက်သည်းတွေလည်းကိုက်နေဟန်တူပါတယ် ။ မမြင်ရပေမဲ့ ကိုးလ်ကိုသိလာတာ မနေ့တနေ့က မဟုတ်တော့ အကုန်လုံးသိနေပြီ ။
"မလှုပ်ရှားရပါဘူး ။ "
"လှုပ်ရှားနေပါတယ် ။ မနက်ဖြန် အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားရမှာက ငါနော် ။ "
"အေးလေ ၊ ဖြူကရော ဘာလို့ အရမ်းအေးဆေးနေတဲ့ပုံပေါက်တာလဲ ? "
အမှန်အတိုင်းပြောရရင်သူမလည်း စိတ်လှုပ်ရှားတာပေါ့ ၊ တစ်ခုခုကိုကြားလို့သိတာမဟုတ်ဘဲ ၊အလင်းကိုပြန်မြင်နိုင်တော့မှာလေ ။ ပင်လယ်တွေ ၊ ကောင်းကင်တွေ ၊ အဆောက်အအုံတွေ ၊ မြင်ကွင်းတွေအကုန်လုံးကို ကြည့်ချင်တယ် ။ တောင်ထိပ်တွေဆီတက်ပြီး မြို့တမြို့လုံးကို တ၀ကြီးကြည့်ချင်တယ် ။ နေရာတွေအများကြီးကိုခရီးထွက်ပြီး မြင်နိုင်သမျှအရာတွေအကုန်လုံးကို ကြည့်ချင်တယ် ။
အဲ့တာကအရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းမယ်လို့ထင်တယ် ။ အဲ့ဒီအရာတွေအကုန်လုံးက စိတ်လှုပ်ရှားဖို့ကောင်းပေမဲ့ ကိုးလ်ကသူမဘေးမှာအမြဲပါနေဦးမှာဆိုတဲ့အရာက သူမကိုနွေးထွေးလုံခြုံစေတယ် ။ မနက်ဖြန်တွေအတွက် စိတ်ပူပန်မှုတွေနည်းနည်းတောင်ရှိမနေဘူး ။ ကိုးလ်ကိုတကယ် အများကြီးချစ်ပြီး ယုံတယ် ။
"ဘာလို့အများကြီးအေးဆေးနေလဲဆိုတော့ ဘေးမှာကိုးလ်ရှိနေလို့ ။ "
"မနက်ဖြန်က အလင်းမြင်ရတော့မှာမို့ ဖြူ့အတွက် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမယ်ထင်နေတာ။ "
"အင်းစိတ်လှုပ်ရှားတယ် ။ အလင်းမြင်ရမှာမို့မဟုတ်ဘဲ ကိုးလ်ကိုမြင်ရမှာမို့ ။ "
ကိုးလ်က သူမကိုလက်မောင်းတွေကြားထဲထွေးပွေ့လာသည် ။လည်ပင်းတွေနားမှာ ထိကပ်ထားတဲ့ ကိုးလ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေပြုံးနေတာကို ခံစားလို့ရသည် ။ ပိုမိုနစ်၀င်ပြီး သူမကိုခံစားရှူရှိုက်သွင်းယူနေတာမို့ ယားလာတာကြောင့် ဖြူကလည်းရယ်နေခဲ့တယ် ။
"ကိုးလ်ကရော ဘာလို့အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားနေတာလဲ ? ။ "
"ကိုယ့်ကိုမြင်ရင် ကြိုက်မှကြိုက်ပါ့မလားလို့ ။ "
"ကိုးလ်က ရုပ်ဆိုးလို့လား ? "
"အင်း အဲ့လိုတော့မဟုတ်ပေမဲ့ ဘယ်လိုပြောရမလဲ။အင်း .. နည်းနည်း တော့ဆိုးတယ်ထင်တယ် ။ "
မနက်ဖြန်တော့ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် နည်းနည်းပဲများထားရမယ် ထင်တယ် ။ အနည်းဆုံးတော့ ပထမဆုံးအကြိမ်အတွက် ဖြူ့အမြင်မှာကြည့်ကောင်းချင်တယ် ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိပ်ပြီးဖက်ရှင်မကျဘူးလို့မြင်သည် ။ ဒီလူပဲ တစ်ပုံစံတည်းဆိုပေမဲ့ ပုံထဲကသံစဉ်ကတော့ သန့်ပြန့်ပြီးကြည့်ကောင်းနေသည် ။ ကိုးလ်ရဲ့ အခုပုံစံကတော့ နည်းနည်းညှင်းသိုးသိုးနိုင်တယ်လို့ထင်တယ် ။
"ကိုးလ်က ရုပ်မဆိုးပါဘူး ။ "
"မမြင်ရဘဲနဲ့ ။ "
"ပန်းရောင်ရှိတယ်လေ ။ ကိုးလ်သာ ရုပ်ဆိုးရင် သူလားငြိမ်ငြိမ်နေမှာ ။ မမ နင့်လူကြီးက ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ တစ်ချိန်လုံးလိုက်ပြီး ဖျက်လိုဖျက်စီးလုပ်နေမှာ။ "
"ဟုတ်လား ။ "
ဒီကိုရောက်နေတာ အဖြူရောင် တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ဘဲ တကယ်က ပန်းရောင်လည်းပါလာသည် ။ သူတို့လည်း အစ်မရဲ့အခန်းထဲမှာ ကိုးလ်တို့နည်းတူ ချစ်ကြည်နူး တစ်တီတူးလုပ်နေမယ်ထင်တယ် ။
အမွှာလို့မပြောရဘူး တူတာတစ်ခုတော့ရှိသည် ။ ပန်းရောင်ကလည်း မီယို့ရဲ့ဘ၀အမှန်ကိုသိသွားပြီးတော့ ထွက်ပြေးဖို့မလုပ်ခဲ့ဘူး ။ အဖြူရောင်လုပ်ခဲ့သလိုတထပ်တည်း ချစ်တာတစ်ခုတည်းနဲ့ပဲလက်ခံပေးခဲ့တယ် ။ ဖြူနဲ့အတူတူအိမ်ကိုပါ မျက်လုံးခွဲဖို့ကိစ္စတွေအတွက် အကူလိုက်ပေးပါတယ်ဆိုပြီး လိုက်လိမ်ပေးတယ် ။ အမွှာနှစ်ယောက်မှာ နောက်ထပ်တူတာတစ်ခုကတော့ မိန်းကလေးတွေနဲ့ချစ်ကျွမ်း၀င်နေကြတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း ထည့်ပြောစရာမလိုတော့ဘူးထင်ပါတယ် ။
"ဖြူ အိမ်မပြန်နဲ့တော့ ။ "
"ဟယ် မာမားတို့ကို ကိုးလ်ပဲ ညနေလောက်ပြန်ရောက်မယ်ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား ?"
"ဟုတ်တယ်လေ ဒါပေမဲ့လည်း ပြန်မပို့ချင်တော့ဘူး ။ မပြန်နဲ့တော့ နော် ။ "
"အဲ့တာကိုများ အစကတည်းက ပြန်ရောက်မယ်လို့ပြောခဲ့သေးတယ် ။ "
"အဲ့တုန်းကတော့ ဟုတ်တယ် ။ မနက်ဖြန်က တကယ့်နေ့ဆိုတော့ ဒီနေ့ညတော့ ဖြူ့ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်ရေး၀၀ပေးအိပ်မလို့ပဲ ။ "
"အင်း အဲ့တာနဲ့ ။ "
"အခုတော့ မခွဲချင်တော့ဘူး ။ ပြီးတော့ ......"
ပုံမှန်အတိုင်းစကားပြောနေရင်းက ချက်ချင်းလေသံကို ကိုးလ်က အဆုံးထိနီးပါး လျှော့ချပြီးတီတိုးပြောနေတာမို့ ဖြူကလည်းလိုက်ပြီး တိုးတိုးလေး ပြန်ပြောသည် ။
"ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ ? "
"တစ်ယောက်တည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်ရေး၀၀ ပေးမအိပ်ချင်တော့ဘူး ။ "
အဲ့ဒီစကားသံနဲ့အတူ ကိုးလ်ရဲ့လက်ချောင်းတွေက ၀တ်ထားတဲ့ အင်္ကျီထဲ တစ်ခါတည်းရောက်လာတာမို့ အလိုလိုအသက်ကိုအောင့်ထားမိသည် ။ အချိန်တွေကြာပြီဖြစ်ပေမဲ့ ကိုးလ်ရဲ့အထိတွေ့တိုင်းကို ရင်ခုန်သဘောကျပြီး အခုထိကြက်သီးမွှေးညှင်းထတုန်းပဲ ။ အဲ့လောက်ထိတောင် ကိုးလ်ကိုသဘောကျတယ် ။ ဖော်ပြလို့ရနိုင်တာထက် အများကြီးမြတ်နိုးတယ် ။ကိုးလ်က လူသားတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာက စလို့ အဆန်းတကြယ်ကိစ္စတွေဟာ သူမဆီမှာဖြစ်နေတာ မယုံရဲစရာပဲ ။ ကန့်လန့်ကာနောက်ကွယ်က အရာတွေက လန့်ဖို့ နည်းနည်းကောင်းတယ်လို့ထင်ပေမဲ့ ကိုးလ်ဘေးမှာရှိနေသရွေ့အကုန်အဆင်ပြေသွားမယ်လို့ထင်တယ် ။ ဘယ်လိုအကြောင်းနဲ့မှ သူမဘ၀ထဲမှာ ကိုးလ်မရှိတော့မှာမလိုချင်ဘူး ။
ကိုးလ်ပြောနေကျလိုမျိုး ရာထူးမြင့်တဲ့လူတွေနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်မှာရပ်ရရပ်ရ ၊ မိုးကြိုးပစ်ပြီးအပြစ်ပေးခံရ ခံရဆိုတာတွေကို လူသားဖြစ်တဲ့သူမက မလုပ်နိုင်လောက်ပေမဲ့ စွန့်စားလို့မရတဲ့၊ အပိုမရှိတဲ့လက်ရှိဒီဘ၀ကိုတောင် အလုံးစုံပုံပေးနိုင်တဲ့အထိ ကိုးလ်ကိုချစ်တယ် ။
မနက်ဖြန်ဆိုရင်ပဲ ကိုးလ်ကိုမြင်ရတော့မယ် ။ ကိုးလ်သူမအခန်းထဲကို ပထမဆုံးရောက်လာတဲ့ညက အခုထိ မနေ့တနေ့ကလိုပဲ ခံစားရတုန်းပဲ ။ ကိုးလ်နဲ့ပထမဆုံးစကားပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီညရဲ့ မိုးရည်စက်တွေကျတဲ့အသံ ၊ မြေပြင်ကနေလှိုက်တက်လာတဲ့ မြေသင်းနံ့တွေ ၊ အနားတဝှိုက်ပျံ့နှံ့နေတဲ့ ခပ်အေးအေး လေထု ။ အကုန်လုံးက လောလောလတ်လတ်ဖြစ်ပျက်ထားတဲ့ ကိစ္စရပ်တွေလို အခုထိအသေးစိတ် ခံစားနိုင်တုန်းပဲ ။
ကိုးလ်က သူမအတွက်တော့ ကောင်းမွန်ပြည့်စုံလွန်းတာကြောင့် ဒီအတောအတွင်းရဲ့ တချို့အခိုက်အတန့်တွေမှာ ကိုးလ်အတွက်သူမလိုလူက ဘာမှမဟုတ်လောက်ပါဘူးဆိုပြီး စိုးရိမ် သိမ်ငယ်မှုတွေနဲ့ငိုခဲ့ရပေမဲ့ အဲ့ဒီအရာတွေအားလုံးထက် ကိုးလ်ကသူမကို အဆပေါင်းများစွာပိုချစ်ပေးခဲ့တယ် ။ အဲ့တာကြောင့်လည်းပိုကျေးဇူးတင်ပြီး ပိုချစ်ရသလို ကိုးလ်နဲ့ပတ်သက်ရင်ကောင်းတာတွေပဲမှတ်ထားချင်တယ် ။ ကိုးလ်ကလည်းကောင်းခြင်းတွေနဲ့ပဲ တကယ်ထိုက်တန်တာ ။
မျက်လုံးမမြင်ရပေမဲ့ ကိုးလ်ရဲ့အချစ်တွေကြောင့် သူမကဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ကံအကောင်းဆုံးလို့တောင် တစ်ခါတစ်လေထင်မိတယ် ။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီချစ်ရသူကပဲ သူမအတွက်ဆိုပြီး အလင်းကိုယူလာပေးပြန်တယ် ။
တဖြည်းဖြည်းခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ရောက်လာတဲ့ ကိုးလ်ကြောင့် ဒီညလည်း ဒီရင်ခွင်နွေးနွေးနဲ့ပဲ ချစ်ခြင်းမြစ်ထဲ ထပ်ကာထပ်ကာ မျှော်လွှင့်ဖို့ ရင်ခုန်လာပြန်တယ် ။
"ကိုးလ် အိမ်ကိုပြောရဦးမယ်လေ ။ "
"နောက်မှပန်းရောင်ကိုဖုန်းဆက်ခိုင်းလိုက်မယ် ။ သူလည်းအစ်မနဲ့ ဒီအချိန်ဆိုတစ်ခုခုလုပ်နေလောက်မှာပဲ ။ မနောက်ယှက်ချင်သေးဘူး ။ "
"ဟာ သူများညီမကို ။ "
"ထားလိုက်ပါ ။ အဲ့တာတွေမပြောနဲ့တော့ ၊ ကိုယ့်ကိုပဲ နမ်းစမ်းပါ အဖြူရောင်ရာ ။ "
အဲ့ဒီနောက်မှာ ကိုးလ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေက သူမကိုငတ်မွှတ်စွာသိမ်းပိုက်ပြန်ပါသည် ။ ရရှိနေတဲ့ အဲ့ဒီအနွေးဓာတ်တွေကို ပိုမိုတောင်းတလာတဲ့ သွေးသားဆန္ဒတွေကြောင့် ကိုးလ်ရဲ့ ကျောပြင်ကိုနှစ်၀င်သွားမတတ် ကုတ်တွယ်ထားပြီးတဲ့နောက် အပြာရောင်ပင်လယ်ထဲကို ခုန်၀င်လိုက်ဖို့ သူမတို့ နှစ်ယောက်လုံးကအဆင်သင့်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ ။
အခန္း ၁၇
"မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ ဒါအီ့ဆီသြားေရတာ့မယ္မဟုတ္လား ? ေသခ်ာဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီလား ? "
မီယိုရဲ့ေအမးကို ကိုးလ္က မခ်ိတင္ကဲၾအပဳံးတစ္ခုနဲ့သာတုံ့ျပန္တယ္ ။
ကိစၥေတြျဖစ္ပ်က္ၿပီးေတာ့ ၉ၾလအကာမွာ ကိုးလ္ရဲ့စိတ္ေတြလည္းေတာ္ေတာ္အနည္ထိုင္သြားၿပီ ။ ၾအပည့္အ၀ခြင့္လႊတ္တာမဟုတ္ေပမဲ့ ဘလက္ကိုနားလည္လာတယ္ ။ ကိုယ္တိုင္လည္းခ်စ္ရတဲ့သူအတြက္သာဆိုရင္ အဲ့လိုမ်ိဳးေတြအထိလုပ္မိတယ္ထင္တယ္ ။
ကိုးလ္က အိတ္ကပ္ထဲက ဓာတ္ပုံေဟာင္းေလးကိုထုတ္တယ္ ။ ဒီပုံေလးကို ဒါအီေပးကတည္းက ကိုယ္နဲ့မကြာေဆာင္ထားခဲ့တာ ။ အထဲက 'တိမ္လႊာျဖဴ'ဆိုတဲ့ေကာင္ေမလးေကတာ့ အရင္ေန့ေတြတုန္းကအတိုင္းေမျပာင္းမလဲ နူးနူးညံ့ညံ့ေလွနတယ္ ။
မီယိုေျပာတဲ့ေသခ်ာၿပီလားဆိုတဲ့ေအျဖ ကိုးလ္မွာေရေရရာရာမရွိဘူး ။ ဒါအီက တစ္ခုပဲျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္မွာမို့ သံစဉ္ဘ၀က မွတ္ဉာဏ္ေတြအစား ခ်စ္ရတဲ့ေကာင္ေမလးရဲ့ မ်က္စိအလင္းကို ျပန္ယူေပးဖို့ အလဲအလွယ္လုပ္ခဲ့တယ္ ။
သူမဆီက မွတ္ဉာဏ္ေတြကိုထုတ္ယူသိမ္းထားတဲ့အခန္းထဲကိုေရာက္ခဲ့တယ္ ။ ၾကည္နူးဆြတ္ပ်ံ့စရာ ရနံ့ေတြ၊ ျမင္ကြင္းေတြ ၊ၿပီးေတာ့....
"ငါရဲ့နွလုံးသား အသစ္ကလည္း နင့္အတြက္ပဲခုန္မွာ ...."
"ဘယ္သူက ငါ့ကိုၾကည့္ၾကည့္ေလ ၊ ငါေကတာ့ နင့္ကိုပဲၾကည့္ေနတာကို ...."
အဲ့ဒီနူးညံ့တဲ့စကားသံေတြ ျပည့္လၽွံေနတာမ်ား နိဗၺာန္လိုပဲ ။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အဲ့ဒီေကာင္ေမလးရဲ့ လက္ေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားရတဲ့ခံစားခ်က္ကိုမွတ္မိခ်င္တယ္ ၊ အဲ့ဒီအထိေတြ႔ေတြ ၊ ခံစားခ်က္ေတြအကုန္လုံးကို သိမ္းထားခ်င္တယ္ ။
ဒါေပမဲ့ ျဖဴ့ကိုတကယ္ခ်စ္တယ္ ။ အရမ္းခ်စ္တယ္။ သံစဉ္က 'တိမ္လႊာျဖဴ'ကို ခ်စ္ခဲ့ေသလာက္ကို ကိုးလ္က 'ပ်ိဳးခက္ျဖဴ'ကိုခ်စ္တယ္ ။ အဲ့တာေၾကာင့္ ျဖဴ့ရဲ့မ်က္လုံးေတြအလင္းေရာင္ကိုျပန္ၿပီးခံစားနိုင္ဖို့က ပထမဦးစားေပးျဖစ္တယ္ ။ အဲ့တာက ခ်စ္ျခင္းေမတၲာပဲ ။
"ကိုးလ္ ....။"
ျဖဴ့အသံၾကားေတာ့ ကိုးလ္က ေအျပးသြားၿပီးေခါ္တယ္ ။ ျဖဴ့ကအခန္းထဲေရာက္လာေတာ့ မီယိုကထြက္သြားတယ္ ။
"ဘာလို့ အခန္းထဲေခါ္လာတာလဲ ? "
"ဘာလဲ အဲ့တာဆို ဘယ္ေခါ္သြားရမွာလဲ ? "
"လက္ေဆးဦးမယ္ေလ ။ အိမ္သာထဲကထြက္လာတာရွင့္ ။ "
"ဟားဟား ဟုတ္ၿပီ ထ ။ "
ကိုးလ္က ျဖဴ့ကိုေစြ႔ကနဲ့ေပြ႔ခ်ီေတာ့ ျဖဴ့ဆီက ေအမ့ဆိုတဲ့အသံေသးေသးေလးထြက္လာတယ္ ။ လက္ေဆးကန္ကိုပို့ေပးၿပီး ျဖဴ့ကို ကိုးလ္ေကငးေနတယ္ ။ ဒီေကာင္ေမလးအတြက္ဆို ဘာပဲစြန႔္လႊတ္ရ ၊စြန႔္လႊတ္ရ တန္တယ္လို့ေတြးေနတယ္ ။
ၾအဖဴေရာင္က ကိုးလ္ဆီေရာက္ေနတယ္ ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ဒါကမီယို့ရဲ့အိမ္ ။ ကိုးလ္မွာက အခုထိအိမ္ေကာင္းေကာင္းမရွိေသးလို့ေလ။
ျဖဴ့အိမ္ကိုေတာ့ ကိုးလ္တို့က ၾအဖဴေရာင္ရဲ့ မ်က္လုံးကိုကုေသပးမဲ့ အဖြဲ့အစည္းက ေဆးအကူေတြလို့ လိမ္ထားတယ္ ။ အဲ့တာေၾကာင့္ စစ္ေဆးစရာေလးေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီး သြားေခါ္လာေနၾက ။ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ ဒီေကာင္ေမလးက ေလာၾကကီးကိုျမင္နိုင္ေတာ့မယ္ ။
"ကိုးလ္ ဘာလို့အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတာလဲ ?"
ေဘးနားမွာလႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ့ ၾအငိမ္ေမနတဲ့ကိုးလ္က လက္သည္းေတြလည္းကိုက္ေနဟန္တူပါတယ္ ။ ျမမင္ေရပမဲ့ ကိုးလ္ကိုသိလာတာ ေမန့ေတန့က မဟုတ္ေတာ့ အကုန္လုံးသိေနၿပီ ။
"မလႈပ္ရွားရပါဘူး ။ "
"လႈပ္ရွားေနပါတယ္ ။ မနက္ျဖန္ အတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားရမွာက ငါေနာ္ ။ "
"ေအးေလ ၊ ျဖဴေကရာ ဘာလို့ အရမ္းေအးေဆးေနတဲ့ပုံေပါက္တာလဲ ? "
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္သူမလည္း စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ ၊ တစ္ခုခုကိုၾကားလို့သိတာမဟုတ္ဘဲ ၊အလင္းကိုျပန္ျမင္နိုင္ေတာ့မွာေလ ။ ပင္လယ္ေတြ ၊ ေကာင္းကင္ေတြ ၊ ေအဆာက္အအုံေတြ ၊ ျမင္ကြင္းေတြအကုန္လုံးကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ။ ေတာင္ထိပ္ေတြဆီတက္ၿပီး ၿမိဳ့ၾတမို့လုံးကို တ၀ႀကီးၾကည့္ခ်င္တယ္ ။ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးကိုခရီးထြက္ၿပီး ျမင္နိုင္သမၽွအရာေတြအကုန္လုံးကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ ။
အဲ့တာကအရမ္းေပ်ာ္ဖို့ေကာင္းမယ္လို့ထင္တယ္ ။ အဲ့ဒီအရာေတြအကုန္လုံးက စိတ္လႈပ္ရွားဖို့ေကာင္းေပမဲ့ ကိုးလ္ကသူေမဘးမွာၾအမဲပါေနဦးမွာဆိုတဲ့အရာက သူမကိုေနြးေထြးလုံျခဳံေစတယ္ ။ မနက္ျဖန္ေတြအတြက္ စိတ္ပူပန္မႈေတြနည္းနည္းေတာင္ရွိေမနဘူး ။ ကိုးလ္ကိုတကယ္ အမ်ားႀကီးခ်စ္ၿပီး ယုံတယ္ ။
"ဘာလို့အမ်ားႀကီးေအးေဆးေနလဲဆိုေတာ့ ေဘးမွာကိုးလ္ရွိေနလို့ ။ "
"မနက္ျဖန္က အလင္းျမင္ေရတာ့မွာမို့ ျဖဴ့အတြက္ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းမယ္ထင္ေနတာ။ "
"အင္းစိတ္လႈပ္ရွားတယ္ ။ အလင္းျမင္ရမွာမို့မဟုတ္ဘဲ ကိုးလ္ကိုျမင္ရမွာမို့ ။ "
ကိုးလ္က သူမကိုလက္ေမာင္းေတြၾကားထဲေထြးေပြ႔လာသည္ ။လည္ပင္းေတြနားမွာ ထိကပ္ထားတဲ့ ကိုးလ္ရဲ့ နႈတ္ခမ္းေတြျပဳံးေနတာကို ခံစားလို့ရသည္ ။ ပိုမိုနစ္၀င္ၿပီး သူမကိုခံစားရႉရွိုက္သြင္းယူေနတာမို့ ယားလာတာေၾကာင့္ ျဖဴကလည္းရယ္ေနခဲ့တယ္ ။
"ကိုးလ္ေကရာ ဘာလို့အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနတာလဲ ? ။ "
"ကိုယ့္ကိုျမင္ရင္ ႀကိဳက္မွႀကိဳက္ပါ့မလားလို့ ။ "
"ကိုးလ္က ရုပ္ဆိုးလို့လား ? "
"အင္း အဲ့လိုေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။အင္း .. နည္းနည္း ေတာ့ဆိုးတယ္ထင္တယ္ ။ "
မနက္ျဖန္ေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နည္းနည္းပဲမ်ားထားရမယ္ ထင္တယ္ ။ အနည္းဆုံးေတာ့ ပထမဆုံးၾအကိမ္အတြက္ ျဖဴ့ၾအမင္မွာၾကည့္ေကာင္းခ်င္တယ္ ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ၿပီးဖက္ရွင္မက်ဘူးလို့ျမင္သည္ ။ ဒီလူပဲ တစ္ပုံစံတည္းဆိုေပမဲ့ ပုံထဲကသံစဉ္ေကတာ့ သန႔္ျပန႔္ၿပီးၾကည့္ေကာင္းေနသည္ ။ ကိုးလ္ရဲ့ အခုပုံစံေကတာ့ နည္းနည္းညွင္းသိုးသိုးနိုင္တယ္လို့ထင္တယ္ ။
"ကိုးလ္က ရုပ္မဆိုးပါဘူး ။ "
"ျမမင္ရဘဲနဲ့ ။ "
"ပန္းေရာင္ရွိတယ္ေလ ။ ကိုးလ္သာ ရုပ္ဆိုးရင္ သူလားၿငိမ္ၿငိမ္ေနမွာ ။ မမ နင့္လူႀကီးက ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္နဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံးလိုက္ၿပီး ဖ်က္လိုဖ်က္စီးလုပ္ေနမွာ။ "
"ဟုတ္လား ။ "
ဒီကိုေရာက္ေနတာ ၾအဖဴေရာင္ တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘဲ တကယ္က ပန္းေရာင္လည္းပါလာသည္ ။ သူတို့လည္း အစ္မရဲ့အခန္းထဲမွာ ကိုးလ္တို့နည္းတူ ခ်စ္ၾကည္နူး တစ္တီတူးလုပ္ေနမယ္ထင္တယ္ ။
အမႊာလို့ေမျပာရဘူး တူတာတစ္ခုေတာ့ရွိသည္ ။ ပန္းေရာင္ကလည္း မီယို့ရဲ့ဘ၀အမွန္ကိုသိသြားၿပီးေတာ့ ထြက္ေျပးဖို့မလုပ္ခဲ့ဘူး ။ ၾအဖဴေရာင္လုပ္ခဲ့သလိုတထပ္တည္း ခ်စ္တာတစ္ခုတည္းနဲ့ပဲလက္ခံေပးခဲ့တယ္ ။ ျဖဴနဲ့အတူတူအိမ္ကိုပါ မ်က္လုံးခြဲဖို့ကိစၥေတြအတြက္ အကူလိုက္ေပးပါတယ္ဆိုၿပီး လိုက္လိမ္ေပးတယ္ ။ အမႊာနွစ္ေယာက္မွာ ေနာက္ထပ္တူတာတစ္ခုေကတာ့ မိန္းေကလးေတြနဲ့ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ေအၾကာင္း ထည့္ေျပာစရာမလိုေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ ။
"ျဖဴ အိမ္ျမပန္နဲ့ေတာ့ ။ "
"ဟယ္ မာမားတို့ကို ကိုးလ္ပဲ ေညနေလာက္ျပန္ေရာက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား ?"
"ဟုတ္တယ္ေလ ဒါေပမဲ့လည္း ျပန္မပို့ခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ျမပန္နဲ့ေတာ့ ေနာ္ ။ "
"အဲ့တာကိုမ်ား အစကတည္းက ျပန္ေရာက္မယ္လို့ေျပာခဲ့ေသးတယ္ ။ "
"အဲ့တုန္းေကတာ့ ဟုတ္တယ္ ။ မနက္ျဖန္က တကယ့္ေန့ဆိုေတာ့ ဒီေန့ေညတာ့ ျဖဴ့ကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္ေရး၀၀ေပးအိပ္မလို့ပဲ ။ "
"အင္း အဲ့တာနဲ့ ။ "
"အခုေတာ့ မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ၿပီးေတာ့ ......"
ပုံမွန္အတိုင္းစကားေျပာေနရင္းက ခ်က္ခ်င္းေလသံကို ကိုးလ္က အဆုံးထိနီးပါး ေလၽွာ့ခ်ၿပီးတီတိုးေျပာေနတာမို့ ျဖဴကလည္းလိုက္ၿပီး တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာသည္ ။
"ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ ? "
"တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အိပ္ေရး၀၀ ေပးမအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး ။ "
အဲ့ဒီစကားသံနဲ့အတူ ကိုးလ္ရဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြက ၀တ္ထားတဲ့ အကၤ်ီထဲ တစ္ခါတည္းေရာက္လာတာမို့ အလိုလိုအသက္ကိုေအာင့္ထားမိသည္ ။ အခ်ိန္ေတြၾကာၿပီျဖစ္ေပမဲ့ ကိုးလ္ရဲ့အထိေတြ႔တိုင္းကို ရင္ခုန္ေသဘာက်ၿပီး အခုထိၾကက္သီးေမႊးညွင္းထတုန္းပဲ ။ အဲ့ေလာက္ထိေတာင္ ကိုးလ္ကိုေသဘာက်တယ္ ။ ေဖာ္ျပလို့ရနိုင္တာထက္ အမ်ားႀကီးျမတ္နိုးတယ္ ။ကိုးလ္က လူသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူးဆိုတာက စလို့ အဆန္းၾတကယ္ကိစၥေတြဟာ သူမဆီမွာျဖစ္ေနတာ မယုံရဲစရာပဲ ။ ကန႔္လန႔္ကာေနာက္ကြယ္က အရာေတြက လန႔္ဖို့ နည္းနည္းေကာင္းတယ္လို့ထင္ေပမဲ့ ကိုးလ္ေဘးမွာရွိေနေသရြ႔အကုန္အဆင္ေျပသြားမယ္လို့ထင္တယ္ ။ ဘယ္လိုေအၾကာင္းနဲ့မွ သူမဘ၀ထဲမွာ ကိုးလ္မရွိေတာ့မွာမလိုခ်င္ဘူး ။
ကိုးလ္ေျပာေနက်လိုမ်ိဳး ရာထူးျမင့္တဲ့လူေတြနဲ့ဆန႔္က်င္ဘက္မွာရပ္ရရပ္ရ ၊ မိုးႀကိဳးပစ္ၿပီးၾအပစ္ေပးခံရ ခံရဆိုတာေတြကို လူသားျဖစ္တဲ့သူမက မလုပ္နိုင္ေလာက္ေပမဲ့ စြန႔္စားလို့မရတဲ့၊ အပိုမရွိတဲ့လက္ရွိဒီဘ၀ကိုေတာင္ အလုံးစုံပုံေပးနိုင္တဲ့အထိ ကိုးလ္ကိုခ်စ္တယ္ ။
မနက္ျဖန္ဆိုရင္ပဲ ကိုးလ္ကိုျမင္ေရတာ့မယ္ ။ ကိုးလ္သူမအခန္းထဲကို ပထမဆုံးေရာက္လာတဲ့ညက အခုထိ ေမန့ေတန့ကလိုပဲ ခံစားရတုန္းပဲ ။ ကိုးလ္နဲ့ပထမဆုံးစကားေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီညရဲ့ မိုးရည္စက္ေတြက်တဲ့အသံ ၊ ေျမျပင္ေကနလွိုက္တက္လာတဲ့ ေျမသင္းနံ့ေတြ ၊ အနားတဝွိုက္ပ်ံ့နွံ့ေနတဲ့ ခပ္ေအးေအး ေလထု ။ အကုန္လုံးက ေလာေလာလတ္လတ္ျဖစ္ပ်က္ထားတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြလို အခုထိေအသးစိတ္ ခံစားနိုင္တုန္းပဲ ။
ကိုးလ္က သူမအတြက္ေတာ့ ေကာင္းမြန္ျပည့္စုံလြန္းတာေၾကာင့္ ဒီေအတာအတြင္းရဲ့ တခ်ိဳ့အခိုက္အတန႔္ေတြမွာ ကိုးလ္အတြက္သူမလိုလူက ဘာမွမဟုတ္ေလာက္ပါဘူးဆိုၿပီး စိုးရိမ္ သိမ္ငယ္မႈေတြနဲ့ငိုခဲ့ေရပမဲ့ အဲ့ဒီအရာေတြအားလုံးထက္ ကိုးလ္ကသူမကို အေဆပါင္းမ်ားစြာပိုခ်စ္ေပးခဲ့တယ္ ။ အဲ့တာေၾကာင့္လည္းပိုေက်းဇူးတင္ၿပီး ပိုခ်စ္ရသလို ကိုးလ္နဲ့ပတ္သက္ရင္ေကာင္းတာေတြပဲမွတ္ထားခ်င္တယ္ ။ ကိုးလ္ကလည္းေကာင္းျခင္းေတြနဲ့ပဲ တကယ္ထိုက္တန္တာ ။
မ်က္လုံးျမမင္ေရပမဲ့ ကိုးလ္ရဲ့အခ်စ္ေေတြၾကာင့္ သူမကဒီကမၻာေပါ္မွာ ကံေအကာင္းဆုံးလို့ေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလထင္မိတယ္ ။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီခ်စ္ရသူကပဲ သူမအတြက္ဆိုၿပီး အလင္းကိုယူလာေပးျပန္တယ္ ။
ၾတဖည္းျဖည္းခနၶာကိုယ္ေပါ္ေရာက္လာတဲ့ ကိုးလ္ေၾကာင့္ ဒီညလည္း ဒီရင္ခြင္ေနြးေနြးနဲ့ပဲ ခ်စ္ျခင္းျမစ္ထဲ ထပ္ကာထပ္ကာ ေမၽွာ္လႊင့္ဖို့ ရင္ခုန္လာျပန္တယ္ ။
"ကိုးလ္ အိမ္ကိုေျပာရဦးမယ္ေလ ။ "
"ေနာက္မွပန္းေရာင္ကိုဖုန္းဆက္ခိုင္းလိုက္မယ္ ။ သူလည္းအစ္မနဲ့ ဒီအခ်ိန္ဆိုတစ္ခုခုလုပ္ေနေလာက္မွာပဲ ။ ေမနာက္ယွက္ခ်င္ေသးဘူး ။ "
"ဟာ သူမ်ားညီမကို ။ "
"ထားလိုက္ပါ ။ အဲ့တာေေတြမျပာနဲ့ေတာ့ ၊ ကိုယ့္ကိုပဲ နမ္းစမ္းပါ ၾအဖဴေရာင္ရာ ။ "
အဲ့ဒီေနာက္မွာ ကိုးလ္ရဲ့နႈတ္ခမ္းေတြက သူမကိုငတ္မႊတ္စြာသိမ္းပိုက္ျပန္ပါသည္ ။ ရရွိေနတဲ့ အဲ့ဒီေအနြးဓာတ္ေတြကို ပိုမိုေတာင္းတလာတဲ့ ေသြးသားဆနၵေေတြၾကာင့္ ကိုးလ္ရဲ့ ေက်ာျပင္ကိုနွစ္၀င္သြားမတတ္ ကုတ္တြယ္ထားၿပီးတဲ့ေနာက္ ၾအပာေရာင္ပင္လယ္ထဲကို ခုန္၀င္လိုက္ဖို့ သူမတို့ နွစ္ေယာက္လုံးကအဆင္သင့္ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ။