BPOV
We hadden besloten om de volgende dag op Yasmine af te stappen. Misschien werd dan meer over haar duidelijk.
Ik zat met mijn hoofd bij Renesmee en Yasmine toen ik werd aangetikt. 'Hoi' Zei Jasper en hij kwam naast me zitten.'Hey Jasper' Zei ik. Hij keek me bezorgt aan. 'Hoe doe je dat toch?' Ik keek hem vragend aan. 'Huh? Wat bedoel je? Hoe doe ik wat?'. 'Je dorst! Je ogen zijn bijna zwart, maar ik voel geen dorst in je emoties.' Toen hij dat zei bedacht ik dat ik al een paar dagen niet had gejaagd. Ineens brandde mijn keel zo erg dat ik het gevoel had dat mijn keel in de brand stond. 'Mijn, mijn keel!' fluisterde ik. Het deed zo'n pijn! 'Wow!' zei Jasper geschrokken. 'Ik voel de dorst! Hoe kan dat zo ineens?' Ik luisterde al niet meer. Ik rende naar buiten, rechtstreeks het bos in. Ik rook meteen een Jaguar en zonder te aarzelen rende ik erop af.
Ik liep terug richting mijn huisje toen ik langs Jacobs huisje kwam. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging naar binnen. Het zag er nog precies hetzelfde uit als voor het gevecht, maar het was stil té stil. Het was niet hetzelfde zonder Jacob. Ik ging op zijn bed zitten en ineens voelde ik me meer verloren dan ooit tevoren. Als ik nog kon huilen, had ik me helemaal droog gehuild. Ik wist niet hoe lang ik daar gezeten heb, maar toen Edward naar binnen kwam zag ik dat het buiten al donker was. 'Bella? We waren ongerust.' Hij kwam naast me zitten. Ik ging dichter tegen hem aanzitten. 'Het is zo stil zonder Jacob en Renesmee. En ik houd zo veel van Renesmee. Ze is zo ver weg. Ik kan er gewoon niet tegen!' Edward sloeg zijn armen om me heen en drukte me tegen zich aan. 'Het komt allemaal wel goed.' suste hij. 'Als Dimitri en Alec uit de weg zijn geruimd, kan Renesmee weer veilig bij ons komen wonen.' Ik voelde me al rustiger worden terwijl ik in zijn armen lag. 'Kom je mee naar binnen? Carlisle wil je wat vragen over je dorst.' Ik zuchtte. Ik had kunnen weten dat Jasper het aan Carlisle had verteld en die vond dat natuurlijk interessant en wilde weten hoe het kwam. Ik stond op en samen met Edward liep ik hand in hand naar huis.
'Hoi Carlisle' zei ik terwijl ik zijn kantoor in liep. 'Je wilde me wat vragen?' Carlisle keek op. 'Hey Bella! Ga zitten.' Dat deed ik. 'Jasper vertelde me over vanmiddag. Gebeurt dat vaker?' 'Ja' zei ik. 'Ik weet niet hoe het komt. Het is me inderdaad al vaker opgevallen dat ik geen last van de dorst heb tot ik eraan denk.' 'Hmm..' Carlisle dacht na. 'Dat is vreemd.' Ik knikte. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk met Edward naar onze kamer. 'Okee, dat wilde ik even weten. Bedankt!' zei Carlisle. Ik wilde net opstaan, toen mijn mobiel ging. Het was Charlie.
'Shit!' zei ik. 'Sorry?' Vroeg Carlisle. 'Oh het spijt me. Mijn vader belt.' Ik liep naar buiten met de telefoon. Charlie dacht dat ik in Alaska zat om te studeren! Ik twijfelde, maar nam toch op. 'Hee pap' Zei ik op een gemaakt vrolijke toon. 'Hey Bells! Hoe gaat het? Ik heb je al een tijdje niet gesproken!' Ik ging op de veranda zitten. 'Met mij gaat het goed! En bij jullie daar?'
Na het standaard gesprek gingen we over op andere zaken. Charlie en Sue waren nu officieel een setje. Charlie dacht dat Jacob studeerde in een ver en warm land en wist ook niet dat Renesmee niet bij mij was en in gevaar was. En ik was ook niet van plan om hem de waarheid te vertellen.
Nadat ik had opgehangen ging ik naar mijn huisje. Om mijn gedachten af te leiden pakte ik een willekeurig boek en begon te lezen. Tegen de ochtend had ik 5 boeken uitgelezen en zat ik nog steeds voor de boekenkast op de grond toen Edward binnen kwam. 'Hoi schat' zei hij en hij kwam naast me zitten. 'We moeten zo naar school. We gaan Yasmine aanspreken, weet je nog?' Ik was het helemaal vergeten, maar knikte toch mijn hoofd. Ik ademde diep in en stond op. 'Ik kan dit. Ik kan deze dag levend door komen.' sprak ik mezelf hardop moed in. Edward glimlachte mijn favoriete lach en dat gaf me nog meer moed. Ik trok snel een eenvoudige broek en licht blauwe bloes aan.
De les was afgelopen en we liepen naar de kantine. En zoals verwacht stond Yasmine weer aan de andere kant van de kantine. Toen we de kantine in liepen keek ze ons meteen aan. Gewone mensenoren hadden het niet kunnen horen. Ze keek me strak aan. Ik voelde me wat ongemakkelijk, maar bleef recht op haar aflopen. Edward liep naast me en dat gaf me een goed gevoel. Rechts van me liep Jasper en achter ons liepen de andere.
'Hoi, Ik ben Edward en dit is mijn familie: Bella, mijn vrouw, Jasper, Alice, Rosalie en Emmet.' Zei Edward toen we voor haar stonden. Ze keek even verward naar Edward, maar herstelde zich. 'Ik ben Yasmine.' zei ze. 'Jullie zijn allemaal vampiers, en jij' ze wees mij aan. 'Jij hebt een half vampier, half mens dochter.' Ik keek haar verbaast aan. Hoe wist zij dat? Ik kende haar niet eens. Ik herstelde me en ging recht staan. 'Ja, ik ben van haar bevallen toen ik nog mens was. Op het laatste moment kon Edward zijn gif in mijn hart spuiten, waardoor ik het overleefde als vampier.' Ik keek onzeker op naar Edward, maar die knikte bemoedigend. 'Ik zou graag willen weten hoe je over ons weet. En wat je van ons wil.' zei ik zo beleefd mogelijk. Ze begon heel snel en laag te praten:
'Ik ben ook half mens, half vampier. Net als jou dochter, alleen heeft mijn moeder het niet overleefd. Mijn vader zei, dat dat de natuur is. En toen, kort geleden, hoorde ik dat Jane vermoord was. Ik vroeg waarom en kreeg zo het hele verhaal te horen. Jane was mijn oppas toen ik net geboren was. Tot ze zich aansloot bij de Volturie. Mijn vader was toen al vermoord, door de Volturie, dus ik was op mezelf aangewezen. Ik haatte en haat nog steeds de hele Volturie, behalve Felix. Daar kon ik nog wel mee opschieten. Hij viel in als Jane niet kon oppassen. Behalve hem wilde ik de hele Volturie vermoorden, ze hadden mijn vader vermoord en mijn oppas afgepakt. Zelfs Felix mocht niet meer langskomen! Ik had niemand meer. Ik voelde me woedend, toen ik hoorde dat Jane was vermoord, werd het nog erger. Ik moest en zou diegene opzoeken. Toen ik hoorde dat diegene ook nog bevallen was van een half mens, half vampier, werd dat gevoel nog sterker. En hier sta ik nu tegenover de vrouw die mijn oppas heeft vermoord.'
JPOV
'Jake! Kom ook zwemmen!' Riep Renesmee vanuit het water. 'Ik lig net zo lekker!' Riep ik terug. Ik lag heerlijk in de zon, Renesmee was na een week al wat minder verdrietig en gister belde Billy om te vragen hoe het ging. het enige minpuntje was, was dat ik nog niks had gehoord van de Cullens. Ik bleef tegen mezelf zeggen: 'Geen nieuws, is goed nieuws' Maar ik bleef ongerust.
'Kom nou!' Zei Renesmee terwijl ze me het water in trok. Ze zag eruit als 13 jaar, maar groeide al minder snel dan eerst. 'Okee, okee!' Zei ik terwijl ik haar in één beweging optilde en het water in rende. 'Aaah!' gilde ze. Ze dook onder water, want daar was ze in haar voordeel. Ik dook ook onder water om haar achterna te gaan, maar ze was al weg. Ik kwam net boven om adem te halen, toen ik het zag. Een speed boot kwam recht op het eiland af. Dit kon niet veel goeds beteken!
'Nessie! Renesmee!' Riep ik om me heen. Ze kwam lachend achter me uit het water. 'Boe!' Ik draaide me om en toen ze mijn gezicht zag, besefte zij ook dat er iets niet klopte. Ze keek om me heen naar de boot. 'Wie zijn dat?' vroeg ze geschrokken. 'Ik weet het niet, maar we kunnen er beter vandoor gaan.' We zwommen snel naar het strand en renden naar binnen. We begonnen onze spullen te pakken terwijl ik om de minuut naar buiten keek, naar de boot die elke seconde dichterbij kwam. Met de koffers renden we naar buiten en sprongen in de boot. Ik startte de boot en vaarde om het eiland heen naar het oosten. Ik zag ze niet achter ons aan komen, dus waarschijnlijk hadden ze ons niet zien vertrekken. Ze zouden dus eerst onze geur het huis in volgen, voordat ze erachter kwamen dat we al waren gevlucht.
'Wat nu?' vroeg Renesmee bang. Ze zat naast me een keek steeds achterom. 'We varen eerst naar een haven en vanuit daar bellen we Bella.
BPOV
Zittend voor het raam keek ik naar buiten. Yasmine, Alice en Emmet waren aan het boomstamtrekken. Ik keek naar Yasmine, ze zag er eindelijk blij uit. Zij en Alice hadden het meteen goed kunnen vinden met elkaar. Ik dacht terug aan vorige week, toen we haar hadden aangesproken in de kantine;
Flashback
'En hier sta ik nu tegenover de vrouw die mijn oppas heeft vermoord.' Zei Yasmine. Ik deed angstig een stap achteruit. Jasper en Edward gingen allebei half voor mij staan. Yasmine keek me boos aan terwijl ze een stap vooruit deed. Jasper wilde net door zijn knieën zakken toen ze begon te lachen. We keken haar allemaal verward aan. Waarom lacht ze nou? dacht ik. 'Haha, ik wil je niet vermoorden!' zei ze lachend, maar haar gezicht werd weer serieus. 'Ik wil je bedanken!' Ze keek weer naar mij. En voor het eerst sinds dit gesprek zag ik dat onder dat serieuse strakke masker een zielig, verdrietig meisje verscholen zat. 'Ik, ik snap het niet?' Vroeg ik aarzelend. 'Ik zal het uitleggen.' zei ze. 'Jane was mijn oppas. Mijn vader was er nooit, dus zij was de enige die er voor mij was. Ze zorgde goed voor me, maar ze gaf niks om me. Ze deed me pijn als ik niet goed naar haar luisterde, maar ik ging er niet tegenin, omdat ik anders helemaal alleen zou zijn. Toen de Volturie haar inpikte, kwam Felix die avond langs. Hij vertelde mij dat ik alleen verder kon. Hij legde me alles uit wat ik moest weten. Ik kwam erachter dat ik zelf had kunnen overleven, zonder Jane en dat maakte me woedend! Daarom wilde ik je bedanken. Je hebt de druk op mijn schouders lichter gemaakt.' Ze liep naar me toen en omhelsde me. 'Ik ik kan nu alleen verder. Ik wil Felix opzoeken en hem ook bedanken.' Snikte ze op mijn schouder. Ik keek elke Cullen aan, ze wisten welke vraag ik wilde stellen en knikten allemaal. Zelfs Rosalie. 'Weet je?' zei ik terwijl ik haar een stukje van me af duwde, zodat ik haar in haar gezicht kon kijken. 'Kom met ons mee! Wij kunnen je helpen Felix te zoeken. Wij kennen hem.' Ze keek me opgetogen aan. 'Meen je dat?' Ik knikte.
Einde Flash back
Alice was de volgende dag meteen met Yasmine gaan shoppen. Dat had Yasmine al heel lang niet kunnen doen. Ze was een protector. Dat was een gave, waarbij je andere gave's kan blokken. Je moet wel weten wat de gave van je tegenstander is.
Het enige probleem van Yasmine, was voedingspatroon. Ze moest erg wennen aan het dierenbloed, maar ze deed haar best.
Ik schrok op van een telefoon. TRRRRING!! 'Bella je mobiel!' Hoorde ik Carlisle zeggen vanuit de keuken. 'Oh, het is Jacob!' Huh? Wat? Jacob? Hoe kan dat? Hij zou alleen bellen als er iets aan de hand zou zijn! Ik sprintte naar de keuken en nam met een op. 'Jake?' Vroeg ik meteen. Jacob begon meteen super snel te praten.
'Bella, we waren net op Isle Esmé toen er een boot aan kwam. We zijn er meteen vandoor gegaan. we zitten nu ten oosten van Isle Esmé op het vliegveld. Hoe kon dit gebeuren? Heeft Alice dit niet aan zien komen? Naja, dat maakt niet meer uit. Maar waar moeten ik en Nessie nou heen? Ssst Nessie, wacht even. Nessie wilt je ook nog even spreken, maar eerst even waar we heen moeten!'
Shit! Dacht ik! Hoe kon Alice dit nou niet zien? 'Yasmine!' Bedacht ik me hardop. 'Huh? Yamine? Wie is dat?' Vroeg Jacob. 'Laat maar. Dit hadden we niet voorzien.' mompelde ik. 'Waar gaat het eerst volgende vliegtuig naartoe?' Ik hoorde wat gestommel aan de andere kant van de telefoon. 'Toronto. We zouden dat vliegtuig kunnen nemen?' Ik dacht even na. Het was het slimst om ze daar zo snel mogelijk weg te halen, dus ik stemde voor. 'Ga daarheen en meng je tussen de bewoonde wereld. Ik zoek wel info op voor een school voor Renesmee. Daar zullen jullie een tijdje veilig zijn. Probeer niet op te vallen.' zei ik. 'Zou ik nu Renesmee mogen?' vroeg ik. 'Nessie!' Hoorde ik Jacob roepen. 'Hier komt ze.' 'Doei Jake.' zei ik. 'Dag Bells. Ik houd van je.' Ik slikte in een poging de brok in mijn keel weg te halen. 'Ik houd ook van jou.' Ik hoorde dat de telefoon werd overgegeven. 'Hoi mam!' Hoorde ik het mooie stemmetje van Renesmee. 'Heei schat. Hoe gaat het met je?' Mijn ogen begonnen te prikken. 'Goed, het eiland van opa Carlisle is echt mooi! Ik ging wedstrijdjes rennen met Jake en ik won!' Ik hoorde aan haar stem dat ze het naar hun zin hadden gehad op het eiland. De brok in mijn keel werd erger. Waarom vond ik dat zo vervelend? Ik was blij voor haar dat ze minder verdrietig was, maar ik voelde wel een steek van jaloezie. Ik probeerde het weg te drukken terwijl Renesmee vertelde wat ze allemaal hadden gedaan op het eiland. 'Oh, ik moet gaan!' Zei ze ineens. 'Jake zegt dat we naar het vliegtuig moeten. Ik houd heel van jou mam! En ook van pappa en de andere! Wil jij dat tegen hun zeggen?' zei ze met een lief stemmetje. 'Ik houd ook van jou, de rest ook. Ik zal het tegen ze zeggen.'
'Ik mis je mammie' Ik hoorde dat ze nu wel huilde. 'Ik mis jou ook schat. Heel erg.' Zei ik voordat we ophingen. Ik bleef zitten op de tafel met de mobiel in mijn handen. Ik voelde een hand op mijn schouder en draaide me om. Ik had niet gemerkt dat de andere binnen waren gekomen. 'En?' vroeg Jasper om de stilte te verbreken.
'Jacob en Renesmee hebben moeten vluchten. Er kwam een speed boot recht op het eiland af. Ze konden net op tijd inpakken en vluchten. Ze vliegen nu door naar Toronto om daar te beginnen met leven. Renesmee groeit nu minder snel.' Alice liep naar me toe. 'Huh? Er kwam een boot?' vroeg ze ongelovig. 'Maar dat had ik gezien moeten hebben!' Ze keek me verward aan. 'Het komt door Yasmine.' Zei ik. Ik zag Yasmine schrikken. 'Hoe kan dat? Wat heb ik gedaan?' Ik legde een arm op haar schouder. 'Rustig maar. Jij kan er niks aan doen.' Ik wende me weer tot Alice. 'Je bent de hele tijd bij Yasmine geweest. Daardoor zag je Alec en Dimitri niet meer.'
'Oh nee! En nu?' Vroeg Alice. Ik keek naar Carlisle. Hij wilde net antwoord geven toen Yasmine hem onderbrak. 'Ik ga wel op zoek naar Felix. Dat wilde ik al een tijdje nu is het de perfecte tijd.' Ik schrok. 'Wat? Nee, dat hoeft niet hoor. We verzinnen er wel wat op. Je hoeft echt niet weg te gaan.' Ze liep naar me toe en gaf me een knuffel. 'Jawel. Dat moet ik wel. Voor de veiligheid van je dochter, voor jullie veiligheid en voor mezelf. Ik wil Felix al een tijdje opzoeken. Jullie zeiden dat jullie wisten waar hij ongeveer was. Ik vind hem wel.'
Ze gaf ons allemaal een knuffel en vertrok. Iedereen was nog verbijsterd over haar vertrek, toen de telefoon weer ging.