#Unicode
"ဒီဒီ...."
ဒီခေတ်ကို မယုံနိုင်ကြည်နိုင်တဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ အံ့သြထိတ်လန့်စွာ ကြည့်လာခဲ့တဲ့ နှင်းဧကရီ။
" နှင်း အကို တောင်းပန်ပါတယ်။
နှင်းတို့ မိသားစုလေးကို စစ်မှန်တဲ့သူဆီ ပြန်အပ်ခွင့်ပြုပါ။
အကိုတောင် သားလေးကို သားအရင်းလေးလို ချစ်နိုင်ရင် မင်းဘုန်းနေ ကရော ဘယ်လောက် ချစ်ရှာမလဲ နှင်းရယ်။
နှင်း ရဲ့ အတ္တတွေကို စွန့်လွှတ်ပြီး ပျော်ရွှင်တဲ့ မိသားစုလေး ဖန်တီးလိုက်ပါ နှင်း။ "
သူမလည်း ဘာမှပြန်မပြောနိုင်တော့ဘဲ မျက်ရည်တွေသာ ကျနေခဲ့တော့သည်။
" အကို သားလေးကိုခေါ် ပြီး ပြန်နှင့်လိုက်မယ်။
နှင်းတို့ အေးဆေး စကားပြောပြီးမှ ပြန်ခဲ့ကြပါ"
လို့ပြောပြီး ဘေးက ကလေးကို ကောက်ချီကာ
"သားကြိုက်တဲ့ ရေခဲမုန့် သွားစားကြမယ်"လို့
ကလေးကို ချော့ခေါ်ကာ ထွက်သွားလေသော သူ့ ကျောပြင်ကို ငေးရင်း ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိ ကြောင်အ နေသော ပွဲကြည့်ပရိသတ် ကျွန်တော်ရယ်ပါ။
သော်တာယံ့ က ပုခုံးကို ပုတ်ကာ
" ငါတို့လည်း ပြန်ကြရအောင်လေ "
ဆိုမှ အသိ၀င်လာခဲ့ပြီး စားပွဲပေါ်က ဖုန်းနဲ့ ကားသော့ ဆွဲယူကာ အမှောင်ထဲသို့ တိုး၀င်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ ကျောပြင်ငယ်လေးနောက် ပြေးလိုက်ခဲ့တော့သည်။
ကားပါကင်မှာ ကလေးကို တဖက်က ပွေ့ထားရင်း တစ်ဖက်က ကားတံခါးဖွင့်နေသော သူလေးနား အပြေးသွားကာ သူ့နောက်တွင် ခြေစုံရပ်လိုက်သည်။
ဒူးပေါ် လက်ထောက်ကာ ခါးအနည်းငယ် ကုန်းပြီး အသက်ကို မနည်းရှူသွင်းရင်း သူ့နာမည်ကို တိုးဖျဖျ ခေါ်လိုက်တော့ ဖွင့်လက်စ ကားတံခါးလေးက ရပ်တန့်သွားသည်။
သို့ပေမယ့် တစ်ခဏတာ သာ ပြီးတော့ သူလုပ်စရာရှိတဲ့အတိုင်း ကားတံခါးကိုအဆုံးထိဖွင့်ပြီး ကလေးကို ခုံပေါ် နေရာချပေး ခါးပတ်သေချာပတ်ပေးပြီးမှ ကျွန်တော့်ကို လှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။
" မင်း ဘာပြောချင်လို့လဲ ။
မင်း ဘာပဲပြောပြော ဘာပဲမေးမေး ငါဖြေမှာမဟုတ်ဘူး။
အဲ့ကြောင့် သွားလိုက်ပါအုံးမယ်"
လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်လိုက်တာမို့ လက်ကောက်၀တ်ကို လှမ်းဖမ်းဆွဲလိုက်တော့ အကြည့်စူးစူး တစ်ချက်က ကျွန်တော့ဆီ စိုက်စိုက်မြိုက်မြိုက် လွင့်စင်လာသည်။
တံတွေးတစ်ချက်မြိုချရင်း ကိုင်ထားတဲ့ လက်ကောက်၀တ်လေးကို လွှတ်ပေးကာ
" မင်းတို့ရေခဲမုန့် သွားစားမလို့ မလား ။ ငါရောလိုက်ခဲ့မယ်။
ကားသော့ ပေး ငါမောင်းခဲ့ပေးမယ်"
" မင်းကားက ဘယ်ရောက်သွားလို့ ငါ့ကား မောင်းချင်နေရတာလဲ "
ခပ်တည်တည်မျက်နှာထားနဲ့ မျက်ခုံးတစ်ဖက် ပင့်ကာ မေးလာတော့
" ငါ ကားမပါခဲ့ဘူး ညနေက ပျက်သွားလို့ ၀ပ်ရှော့ ပို့ထားရတာ။ အလာတုန်းက တက္ကဆီ နဲ့ လာတာ။
အခု မင်းလည်းလမ်းကြုံတာပဲ ငါ့ကို ပြန်ပို့ပေးပါ နော်"
မျက်နှာလေးငယ်ကာ သနားချင်စဖွယ်ဖြစ်အောင် အသံကို နှိမ့်ပြောလိုက်တော့
" အမလေးး ကြက်သီးထတယ် အဲ့ အသံနဲ့ လာမပြောနဲ့ ။
လူကဖြင့်အသက်ကြီးလှပြီ မျက်နှာပြောင်တုန်း။
ရော့ ကားသော့ မောင်းခဲ့ "
ကားသော့ကို ပစ်ပေးကာ ပွစိပွစိပြောရင်း ကလေးကို ချီကာ အနောက်ခန်းမှာ သွားထိုင်နေသည်။
" မလာသေးဘူးလား ။သွားမယ်လေ အတောင့်လိုက်ကြီး သေနေတာလား"
ကျွန်တော်လည်း ပြုံးကာ ၀မ်းသာအားရဖြင့် မောင်းသူနေရာ ၀င်ထိုင်လိုက်သည်။
ဘယ်လောက်တောင် ကြာခဲ့ပြီလဲ။ အခုလို မကျေမချမ်းအချိုးမပြေတဲ့ အသံလေးကို မကြားခဲ့ရတာ။
ကျွန်တော် အမြဲ တောင့်တ သတိရခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်နှလုံးသားဝိညာဥ်ရဲ့ တေးတမန်လေး။
ကားလေးက ထိုဆိုင်နဲ့ အတန်ငယ်လှမ်းတဲ့ နေရာကိုရောက်လာခဲ့ပြီး အနီးနားမှာ ရေခဲမုန့်ဆိုင် ရှိမရှိ ကြည့်ရင်း မောင်းနေတုန်း
" မင်း ရေခဲမုန့် တကယ်စားချင်နေတာလား။
သားသားက မစားလောက်တော့ဘူး အိပ်ငိုက်နေပြီ။
မင်းမစားချင်ဘူးဆိုရင် ငါ့အိမ်ကိုပဲ အရင်မောင်းလိုက်ပါ"
အမိန့်ပေးသံမပါ၀င်တဲ့ စကားသံတစ်ခွန်းကပင် ကျွန်တော် ငြင်းဆိုလို့မရအောင် ချည်နှောင်လိုက်တော့လည်း ထိုသူ့နှုတ်ထွက်စကားအတိုင်းသာ သူ့အိမ်ရှိရာသို့ ဦးတည်လိုက်တော့တယ်။
ပေါ်တီခုံအောက်မှာ ကားရပ်လိုက်တော့ ကလေးကိုပွေ့ချီကာ ဆင်းသွားရင်း အိမ်တံခါးပေါက်နားရောက်မှ ကားပေါ်ကနေ ဆင်းမလာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို
" အိမ်ထဲ၀င်ဦးလေ ငါ့အိမ်က မင်းခြေချဖို့တောင် မတန်လို့လား "
စကားကို အကန်တွေပဲပြောတတ်တဲ့ ကောင်လေးက မပြောင်းလဲသေးဘူးပဲ။
အလုပ်မှာသာ လူကြီးလူကောင်း ပုံဖမ်းပြီး မာန တစ်ခွဲသားနဲ့ နေနေတဲ့ ကျွန်တော့် လူဆိုးလေး လို့ တွေးမိတော့ မျက်နှာက အလိုလို ပြုံးမိသွားတယ်။
သူ့ကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ ဘာပြုံးဖြီးဖြီး လုပ်နေတာလဲဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ မျက်မှောင်ကြုတ် ကြည့်နေတာလေးက အရင်ချိန်ကနဲ့ မတူစွာ ခန့်ညားမှုတွေ ရောခြယ်နေတဲ့ ချစ်စရာအကောင်ပေါက်လေးပေါ့ဗျာ။
ကားပေါ်ကနေ အမြန်ဆင်းရင်း သူ့နောက်ကနေ လိုက်၀င်သွားတော့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်စောင့်ဖို့ ပြောလာတာမို့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေလိုက်သည်။
သိပ်မကြာ လက်ထဲမှာ အသီးဖျော်ရည်တစ်ခွက်ကို ကိုင်လို့ ကျွန်တော့်ဆီ လျှောက်လာတဲ့ ဒီခေတ်။
**ကျွန်တော်က ရယ်ဒီမိတ် အအေးဘူးတွေ မကြိုက်တာကို သူမှတ်မိနေတာလား ဆိုတဲ့ အတွေးလေးက ကျွန်တော့်ကို ပျော်ရွှင်မြူးတူးသွားစေတယ်**
အသေးအမွှားပင် ဖြစ်နေစေအုံးတော့ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်တဲ့အရာကို သူသတိတရရှိသေးတယ် ဆိုတာကပင် ကျွန်တော်ပျော်ရွှင်ရတဲ့ အကြောင်းရင်းလေး ဖြစ်လို့နေခဲ့သည်။
"ဘာတွေ ငေးနေတာလဲ။
ရော့..အအေးသောက်လိုက်အုံး"
သူ့ကမ်းပေးတဲ့ အအေးခွက်လေးကို လှမ်းယူပြီးတာနဲ့ သူကလည်း ကျွန်တော်နဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာ ၀င်ထိုင်လာခဲ့တယ်။
" ခေတ် ... ငါတစ်ခုလောက် မေးလို့ရမလား"
ထို့နောက် သူ့ရှေ့မှာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်တော့ သူက အံ့သြသွားကာ ထိုင်ရမလို ထမရလို ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပုံစံလေးကို လျစ်လျူရှုရင်း ဆက်ပြောလိုက်တယ်။
" ငါ့ကို မင်းဆီ နောက်တစ်ကြိမ်လှမ်းလာဖို့ ကြိုးစားခွင့်ပေးလို့ ရမလား..."
သူ့မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ကာ နှလုံးသားရဲ့ စကားသံတွေကို ဖွင့်ဟမိတော့ ခေါင်းငုံ့ကာ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ သူ့ကြောင့် စိုးထိတ်သွားရတယ်။
" မင်း...မင်းဘာလို့ ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ။
ငါက မင်းဒီလိုတောင်းဆိုဖို့ ဘာတွေများ ကြီးမြတ်နေလို့လဲ အရူးကောင်ရဲ့ "
အသံ စူးစူးနဲ့ အော်ဟစ်လာကာ ကိုယ်လေးပါ တုန်ယင်နေခဲ့သည်။ သူ ငိုနေခဲ့သည်။
သူဆိုလိုတဲ့ စကားတွေကို နားမလည်ပေမယ့် သူ့
မျက်ရည်တွေကြောင့် ကျွန်တော့် ရင်ထဲမှာတော့ တဆစ်ဆစ် ခံစားနေရပါသည်။
ကျွန်တော့် ဒူးထောက်တဲ့ရှေ့ သူကပါ ဒူးထောက် ထိုင်လာကာ
" ငါက မင်းရဲ့ အဲ့လိုတောင်းဆိုမှုကို ခွင့်ပြုပေးဖို့
ထိုက်တန်နေသေးရဲ့လား နှောင်းရိပ်ရယ်။
မင်းပြောတဲ့ နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုတဲ့ အခွင့်အရေးက ငါ့ဘက်က တောင်းဆိုခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင် ဒီကမ္ဘာမှာ ငါ့လောက် ယုတ်မာရက်စက်တဲ့ သူ ရှိပါအုံးမလား "
ပြောရင်း ကျွန်တော့်ပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေးမှောက်ကာ သူ့မျက်ရည်တွေကို ကျွန်တော့်မမြင်အောင် ဖုံးကွယ် ထားခဲ့တယ်။
" မင်းဖြစ်နေလို့ပါ။ ဆောင်းဒီခေတ် ဆိုတဲ့ မင်း မဟုတ်ရင် ငါဒီလိုတွေ လုပ်မိမှာ မဟုတ်ဘူး။
ငါ့နှလုံးသားကို မင်းဆီမှာ အပ်နှံထားခဲ့တဲ့ အချိန်က စ လို့ ထာ၀ရ မင်းအတွက်ပဲ ရှင်သန်နေပါစေလို့ ကျိန်ဆို ထားခဲ့တာပါ။ "
ကျွန်တော်လည်း မျက်ရည်တွေကျရင်း သိမ်းဆည်းထားခဲ့ရတဲ့ ရင်တွင်းက စကားသံတွေကို ၀န်ခံ ဖွင့်ဟနေမိတယ်။
" ငါ...အရင်က ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို မင်းကို မရှင်းပြဘူးဆိုရင်ရော။ ပြီးတော့ မင်းကို ဘာလို့ထားခဲ့တယ်ဆိုတာလည်း ငါ မပြောပြနိုင်ဘူး။
ငါ့ဆီ လှမ်းလာပေးလို့လည်း ကျေးဇူးတင်မှာ
မဟုတ်ဘူး။
ရင်ဆိုင်ကျော်လွှားရမယ့် အခက်ခဲတွေတွက်ရော မင်း လက်ခံနိုင်ပါ့မလား"
ကျွန်တော့် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း မေးလာတဲ့ သူ့မျက်၀န်းတွေက မျက်ရည်စတွေကြောင့် လဲ့စိုနေပေမယ့် မကြည်လင်နေခဲ့ပေ။
" မင်း မပြောပြရင် ငါ မသိချင်ပါဘူး ။ ငါမင်းကို မေးမှာလည်း မဟုတ်ဘူး။
မင်းပြောပြလာခဲ့ရင် နားထောင်ပေးမယ် မင်းမပြောပြရင်လည်း ငါသိစရာမလိုဘူးလို့ မှတ်ယူမယ်။
မင်း ကျေးဇူးတင်စရာမလိုပါဘူး မင်းကသာ ငါ့ရဲ့ ကောင်းချီးလေးမို့ ငါကပဲ ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ။
ငါ့နှလုံးသားရဲ့ အဝေးမှာ ရှင်သန်နေထိုင်ရတဲ့ အခက်ခဲ လောက် ဘယ်အခက်ခဲက ကြီးမားအုံးမှာလဲ။
မင်း နဲ့သာ အတူဆို ငါဘယ်လို အခက်အခဲမဆို ရင်ဆိုင်နိုင် .... အင့်"
" ငါ့နှလုံးသားကလည်း ဟိုးအစကတည်းက မင်း
တစ်ယောက်တည်း အပိုင် အဖြစ် ပေးအပ်ခဲ့တာပါ"
ကျွန်တော်စကား မဆုံးခင်မှာဘဲ ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်လာကာ သူ့နှလုံးသားက ကျွန်တော့်အပိုင်ပါလို့ ဆိုလာတဲ့ ကျွန်တော့် နှလုံးသားလေး။
ကျွန်တော့် နှလုံးသားလေးက နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်တော့်ကို ပြန်လည် ချည်နှောင်လာခဲ့ပြီ။
ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်ကိုမှ လွတ်မထွက်သွားအောင်
ချစ်ခြင်းကြိုးကို အုတ်မြစ် ချလို့ မေတ္တာကြိုးတွေ ထပ်ဆင့်ကာ ယုံကြည်မှု ကြိုးနဲ့ အနားသပ်ရင်း နားလည်မှုကြိုးကို လွှမ်းကာခြုံပေးလို့ ကျွန်တော့်တို့ နှလုံးသားလေး မြဲမြံအောင် ထာ၀ရ ကြိုးစား ချည်နှောင်ထားပါတော့မယ်....။ ။
** ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ကြားက ကြိုးလေးကို စတင် ဖန်တီးခဲ့သူက ကျွန်တော်ဆိုတာ ကျွန်တော့် ကိုယ်စောင့်နတ် နဲ့ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်က လွဲလို့ မည်သူမှ သိခဲ့မယ် မထင်ပါ။ **
ဆောင်းဒီခေတ်
" ချည်နှောင်မိတဲ့ ကြိုးလေးက
ထပ်တူကျ နှလုံးသားတစ်စုံကို
အခြေတည်လို့
စစ်မှန်တဲ့ သစ္စာ တရားတို့သာ
တည်တံ့နေခဲ့ရင်
ထာ၀ရဆိုတဲ့ ကြိုးနီလေးက
နှလုံးသားတစ်စုံကို
ဘယ်လို အခက်ခဲကြားကမဆို
ရစ်ပတ်ချည်နှောင် ပေးမှာပါ...
စစ်မှန်မှုကို ရှာဖွေတွေ့ ရှိလို့
ကြိုးနီလေး မြဲမြံပါစေ"
ပကတိ
AN/ ဇာတ်သိမ်းထိ အတူ လိုက်ပါခဲ့ကြတဲ့ စာဖတ်သူ တစ်ယောက်စီတိုင်းကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်။ အရေးသား လိုအပ်ချက်တွေရှိနေပေမယ့် ဖတ်ပေးခဲ့ကြတဲ့ သူတွေကို ကျေးဇူးတင်သလို အားလည်းနာပါတယ်။
ဒီဇာတ်လမ်းလေးကတော့ ဒီမှာပဲ ဇာတ်သိမ်းလိုက်ပါပြီ။
Extraကတော့ ရှိပါမယ် ဘယ်တော့လို့ မပြောနိုင်ပေမယ့် ကိုယ် ပြန်လာအုံးမှာပါ😁
ဒီဇာတ်လမ်းလေးကို သဘောကျပေးတဲ့ သူလေးတွေကို အများကြီး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်နော်။
နောက်ထပ် ပိုမိုကောင်းမွန်တဲ့ အရေးသားတွေနဲ့ ကြိုးစားပြီး ပြန်လာခဲ့ပါ့မယ်။
အားပေးကြပါအုံး နော်❤❤❤။ ။
#Zawgyi
"ဒီဒီ...."
ဒီေခတ္ကို မယုံနိုင္ၾကည္နိုင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ အံ့ၾသထိတ္လန္႔စြာ ၾကည့္လာခဲ့တဲ့ ႏွင္းဧကရီ။
" ႏွင္း အကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ႏွင္းတို႔ မိသားစုေလးကို စစ္မွန္တဲ့သူဆီ ျပန္အပ္ခြင့္ျပဳပါ။
အကိုေတာင္ သားေလးကို သားအရင္းေလးလို ခ်စ္နိုင္ရင္
မင္းဘုန္းေန ကေရာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ရွာမလဲ ႏွင္းရယ္။
ႏွင္း ရဲ့ အတၱေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ မိသားစုေလး
ဖန္တီးလိုက္ပါ ႏွင္း။ "
သူမလည္း ဘာမွျပန္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္ရည္ေတြသာ က်ေနခဲ့ေတာ့သည္။
" အကို သားေလးကိုေခၚ ၿပီး ျပန္ႏွင့္လိုက္မယ္။
ႏွင္းတို႔ ေအးေဆး စကားေျပာၿပီးမွ ျပန္ခဲ့ၾကပါ"
လို႔ေျပာၿပီး ေဘးက ကေလးကို ေကာက္ခ်ီကာ
"သားႀကိဳက္တဲ့ ေရခဲမုန္႔ သြားစားၾကမယ္"လို႔ ကေလးကို
ေခ်ာ့ေခၚကာ ထြက္သြားေလေသာ သူ႔ ေက်ာျပင္ကို ေငးရင္း ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ ေၾကာင္အ ေနေသာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ပါ။
ေသာ္တာယံ့ က ပုခုံးကို ပုတ္ကာ
" ငါတို႔လည္း ျပန္ၾကရေအာင္ေလ "
ဆိုမွ အသိ၀င္လာခဲ့ၿပီး စားပြဲေပၚက ဖုန္းနဲ႔ ကားေသာ့ ဆြဲယူကာ အေမွာင္ထဲသို႔ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ ေက်ာျပင္ငယ္ေလးေနာက္ ေျပးလိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။
ကားပါကင္မွာ ကေလးကို တဖက္က ေဖြ႕ထားရင္း တစ္ဖက္က ကားတံခါးဖြင့္ေနေသာ သူေလးနား အေျပးသြားကာ သူ႔ေနာက္တြင္ ေျခစုံရပ္လိုက္သည္။
ဒူးေပၚ လက္ေထာက္ကာ ခါးအနည္းငယ္ ကုန္းၿပီး အသက္ကို မနည္းရႉသြင္းရင္း သူ႔နာမည္ကို တိုးဖ်ဖ် ေခၚလိုက္ေတာ့ ဖြင့္လက္စ ကားတံခါးေလးက ရပ္တန္႔သြားသည္။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ခဏတာ သာ ၿပီးေတာ့ သူ႔လုပ္စရာရွိတဲ့အတိုင္း ကားတံခါးကိုအဆုံးထိဖြင့္ၿပီး ကေလးကို ခုံေပၚ ေနရာခ်ေပး ခါးပတ္ေသခ်ာပတ္ေပးၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို
လွည့္ၾကည့္လာခဲ့သည္။
" မင္း ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ ။
မင္း ဘာပဲေျပာေျပာ ဘာပဲေမးေမး ငါေျဖမွာမဟုတ္ဘူး။
အဲ့ေၾကာင့္ သြားလိုက္ပါအုံးမယ္"
လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္လိုက္တာမို႔ လက္ေကာက္၀တ္ကို လွမ္းဖမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ အၾကည့္စူးစူး တစ္ခ်က္က ကၽြန္ေတာ့ဆီ စိုက္စိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ လြင့္စင္လာသည္။
တံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်ရင္း ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ေလးကို လႊတ္ေပးကာ
" မင္းတို႔ေရခဲမုန္႔ သြားစားမလို႔ မလား ။ ငါေရာလိုက္ခဲ့မယ္။
ကားေသာ့ ေပး ငါေမာင္းခဲ့မယ္"
" မင္းက ဘယ္ေရာက္သြားလို႔ ငါ့ကား ေမာင္းခ်င္ေနရတာလဲ "
ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ ပင့္ကာ ေမးလာေတာ့
" ငါ ကားမပါခဲ့ဘူး ညေနက ပ်က္သြားလို႔ ၀ပ္ေရွာ့ ပို႔ထားရတာ။ အလာတုန္းက တကၠဆီ နဲ႔ လာတာ။
အခု မင္းလည္းလမ္းၾကဳံတာပဲ ငါ့ကို ျပန္ပို႔ေပးပါ ေနာ္"
မ်က္ႏွာေလးငယ္ကာ သနားခ်င္စဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ အသံကို ႏွိမ့္ေျပာလိုက္ေတာ့
" အမေလးး ၾကက္သီးထတယ္ အဲ့ အသံနဲ႔ လာမေျပာနဲ႔ ။
လူကျဖင့္အသက္ႀကီးလွၿပီ မ်က္ႏွာေျပာင္တုန္း။
ေရာ့ ကားေသာ့ ေမာင္းခဲ့ "
ကားေသာ့ကို ပစ္ေပးကာ ပြစိပြစိေျပာရင္း ကေလးကို ခ်ီကာ အေနာက္ခန္းမွာ သြားထိုင္ေနသည္။
" မလာေသးဘူးလား ။သြားမယ္ေလ အေတာင့္လိုက္ႀကီး ေသေနတာလား"
ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပဳံးကာ ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ေမာင္းသူေနရာ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ အခုလို မေက်မခ်မ္းအခ်ိဳးမေျပတဲ့ အသံေလးကို မၾကားခဲ့ရတာ။
ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ ေတာင့္တ သတိရခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသား၀ိညာဥ္ရဲ့ ေတးတမန္ေလး။
ကားေလးက ထိုဆိုင္နဲ႔ အတန္ငယ္လွမ္းတဲ့ ေနရာကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီး အနီးနားမွာ ေရခဲမုန္႔ဆိုင္ ရွိမရွိ ၾကည့္ရင္း ေမာင္းေနတုန္း
" မင္း ေရခဲမုန္႔ တကယ္စားခ်င္ေနတာလား။
သားသားက မစားေလာက္ေတာ့ဘူး အိပ္ငိုက္ေနၿပီ။
မင္းမစားခ်င္ဘူးဆိုရင္ ငါ့အိမ္ကိုပဲ အရင္ေမာင္းလိုက္ပါ"
အမိန္႔ေပးသံမပါ၀င္တဲ့ စကားသံတစ္ခြန္းကပင္ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းဆိုလို႔မရေအာင္ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ေတာ့လည္း ထိုသူ႔ႏႈတ္ထြက္စကားအတိုင္းသာ သူ႔အိမ္ရွိရာသို႔ ဦးတည္လိုက္ေတာ့တယ္။
ေပၚတီခုံေအာက္မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ ကေလးကိုေပြ႕ခ်ီကာ ဆင္းသြားရင္း အိမ္တံခါးေပါက္နားေရာက္မွ ကားေပၚကေန ဆင္းမလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
" အိမ္ထဲ၀င္ဦးေလ ငါ့အိမ္က မင္းေျခခ်ဖို႔ေတာင္ မတန္လို႔လား "
စကားကို အကန္ေတြပဲေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးက မေျပာင္းလဲေသးဘူးပဲ။
အလုပ္မွာသာ လူႀကီးလူေကာင္း ပုံဖမ္းၿပီး မာန တစ္ခြဲသားနဲ႔ ေနေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ လူဆိုးေလး လို႔ ေတြးမိေတာ့ မ်က္ႏွာက အလိုလို ျပဳံးမိသြားတယ္။
သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဘာျပဳံးၿဖီးၿဖီး လုပ္ေနတာလဲဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ ၾကည့္ေနတာေလးက အရင္ခ်ိန္က
နဲ႔ မတူစြာ ခန္႔ညားမႈေတြ ေရာျခယ္ေနတဲ့ ခ်စ္စရာအေကာင္ေပါက္ေလးေပါ့ဗ်ာ။
ကားေပၚကေန အျမန္ဆင္းရင္း သူ႔ေနာက္ကေန လိုက္၀င္သြားေတာ့ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ဖို႔ ေျပာလာတာမို႔ ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ေနလိုက္သည္။
သိပ္မၾကာ လက္ထဲမွာ အသီးေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ကို ကိုင္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေလၽွာက္ လာတဲ့ ဒီေခတ္။
**ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ဒီမိတ္ အေအးဘူးေတြ မႀကိဳက္တာကို သူမွတ္မိေနတာလား ဆိုတဲ့ အေတြးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးသြားေစတယ္**
အေသးအမႊားပင္ ျဖစ္ေနေစအုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အရာကို သူသတိတရရွိေသးတယ္ ဆိုတာကပင္ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလး ျဖစ္လို႔ေနခဲ့သည္။
"ဘာေတြ ေငးေနတာလဲ။
ေရာ့..အေအးေသာက္လိုက္အုံး"
သူ႔ကမ္းေပးတဲ့ အေအးခြက္ေလးကို လွမ္းယူၿပီးတာနဲ႔ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခုံမွာ ၀င္ထိုင္လာခဲ့တယ္။
" ေခတ္ ... ငါတစ္ခုေလာက္ ေမးလို႔ရမလား"
ထို႔ေနာက္ သူ႔ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ သူက
အံ့ၾသသြားကာ ထိုင္ရမလို ထမရလို ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ပုံစံေလးကို လ်စ္လ်ဴရႈရင္း ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
" ငါ့ကို မင္းဆီ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လွမ္းလာဖို႔ ႀကိဳးစားခြင့္ေပးလို႔ ရမလား..."
သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ကာ ႏွလုံးသားရဲ့ စကားသံေတြကို ဖြင့္ဟမိေတာ့ ေခါင္းငုံ႔ကာ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ သူ႔ေၾကာင့္ စိုးထိတ္သြားရတယ္။
" မင္း...မင္းဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ။
ငါ့က မင္းဒီလိုေတာင္းဆိုဖို႔ ဘာေတြမ်ား ႀကီးျမတ္ေနလို႔လဲ
အ႐ူးေကာင္ ရဲ့ "
အသံ စူးစူးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္လာကာ ကိုယ္ေလးပါ တုန္ယင္ေနခဲ့သည္။ သူ ငိုေနခဲ့သည္။
သူဆိုလိုတဲ့ စကားေတြကို နားမလည္ေပမယ့္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ တဆစ္ဆစ္ ခံစားေနရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဒူးေထာက္တဲ့ေရွ႕ သူကပါ ဒူးေထာက္ ထိုင္လာကာ
" ငါက မင္းရဲ့ အဲ့လိုေတာင္းဆိုမႈကို ခြင့္ျပဳေပးဖို႔
ထိုက္တန္ေနေသးရဲ့လား ေႏွာင္းရိပ္ရယ္။
မင္းေျပာတဲ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးက ငါ့ဘက္က ေတာင္းဆိုခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒီကမၻာမွာ ငါ့ေလာက္ ယုတ္မာရက္စက္တဲ့ သူ ရွိပါအုံးမလား "
ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပုခုံးေပၚကို ေခါင္းေလးေမွာက္ကာ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မျမင္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ ထားခဲ့တယ္။
" မင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေဆာင္းဒီေခတ္ ဆိုတဲ့ မင္း မဟုတ္ရင္ ငါဒီလိုေတြ လုပ္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။
ငါ့ႏွလုံးသားကို မင္းဆီမွာ အပ္ႏွံထားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္က စ လို႔ ထာ၀ရ မင္းအတြက္ပဲ ရွင္သန္ေနပါေစလို႔ က်ိန္ဆို ထားခဲ့တာပါ။ "
ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း သိမ္းဆည္းထားခဲ့ရတဲ့ ရင္တြင္းက စကားသံေတြကို ၀န္ခံ ဖြင့္ဟေနမိတယ္။
" ငါ...အရင္က ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို မင္းကို မရွင္းျပဘူးဆိုရင္ေရာ။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို ဘာလို႔ထားခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း ငါ မေျပာျပနိုင္ဘူး။
ငါ့ဆီ လွမ္းလာေပးလို႔လည္း ေက်းဇူးတင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရမယ့္ အခက္ခဲေတြတြက္ေရာ မင္း လက္ခံနိုင္ပါ့မလား"
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေမးလာတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက မ်က္ရည္စေတြေၾကာင့္ လဲ့စိုေနေပမယ့္
မၾကည္လင္ေနခဲ့ေပ။
" မင္း မေျပာျပရင္ ငါ မသိခ်င္ပါဘူး ။ ငါမင္းကို ေမးမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
မင္းေျပာျပလာခဲ့ရင္ နားေထာင္ေပးမယ္ မင္းမေျပာျပရင္လည္း ငါသိစရာမလိုဘူးလို႔ မွတ္ယူမယ္။
မင္း ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး မင္းကသာ ငါ့ရဲ့ ေကာင္းခ်ီးေလးမို႔ ငါကပဲ ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ။
ငါ့ႏွလုံးသားရဲ့ အေဝးမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ရတဲ့ အခက္ခဲ ေလာက္ ဘယ္အခက္ခဲက ႀကီးမားအုံးမွာလဲ
မင္း နဲ႔သာ အတူဆို ငါဘယ္လို အခက္ခဲမဆို ရင္ဆိုင္နိုင္ .... အင့္"
" ငါ့ႏွလုံးသားကလည္း ဟိုးအစကတည္းက မင္း
တစ္ေယာက္တည္း အပိုင္ အျဖစ္ ေပးအပ္ခဲ့တာပါ"
ကၽြန္ေတာ္စကား မဆုံးခင္မွာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိုင္းဖက္လာကာ သူ႔ႏွလုံးသားက ကၽြန္ေတာ့္အပိုင္ပါလို႔ ဆိုလာတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားေလး။
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားေလးက ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္လာခဲ့ၿပီ။
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္ကိုမွ လြတ္မထြက္သြားေအာင္
ခ်စ္ျခင္းႀကိဳးကို အုတ္ျမစ္ ခ်လို႔ ေမတၱာႀကိဳးေတြ ထပ္ဆင့္ကာ ယုံၾကည္မႈ ႀကိဳးနဲ႔ အနားသပ္ရင္း နားလည္မႈႀကိဳးကို
လႊမ္းကာျခဳံေပးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ႏွလုံးသားေလး ျမဲၿမံေအာင္ ထာ၀ရ ႀကိဳးစား ခ်ည္ေႏွာင္ထားပါေတာ့မယ္။
** ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ႀကိဳးေလးကို စတင္ ဖန္တီးခဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္
ကိုယ္ေစာင့္နတ္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က လြဲလို႔ မည္သူမွ သိခဲ့မယ္ မထင္ပါ။ **
ေဆာင္းဒီေခတ္
" ခ်ည္ေႏွာင္မိတဲ့ ႀကိဳးေလးက
ထပ္တူက် ႏွလုံးသားတစ္စုံကို
အေျခတည္လို႔
စစ္မွန္တဲ့ သစၥာ တရားတို႔သာ
တည္တံ့ေနခဲ့ရင္
ထာ၀ရဆိုတဲ့ ႀကိဳးနီေလးက
ႏွလုံးသားတစ္စုံကို
ဘယ္လို အခက္ခဲၾကားကမဆို
ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္ ေပးမွာပါ...
စစ္မွန္မႈကို ရွာေဖြေတြ႕ ရွိလို႔
ႀကိဳးနီေလး ျမဲၿမံပါေစ"
AN/ ဇာတ္သိမ္းထိ အတူ လိုက္ပါခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္စီတိုင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေနာ္။ အေရးသား လိုအပ္ခ်က္ေတြရွိေနေပမယ့္ ဖတ္ေပးခဲ့ၾကတဲ့ သူေတြကို ေက်းဇူးတင္သလို အားလည္းနာပါတယ္။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့ ဒီမွာပဲ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ပါၿပီ။
Extraကေတာ့ ရွိပါမယ္ ဘယ္ေတာ့လို႔ မေျပာနိုင္ေပမယ့္
ကိုယ္ေရးမွာပါ။
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို သေဘာက်ေပးတဲ့ သူေလးေတြကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေနာ္။
ေနာက္ ထပ္ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အေရးသားေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။
အားေပးၾကပါအုံး ေနာ္❤❤❤။ ။