Wooyoung zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek w życiu stresował się bardziej niż w tym momencie. Nie potrafił udzielać wywiadów, nie miał w tym żadnego doświadczenia. Na dodatek wizja, że zobaczy to kilka milionów ludzi, potęgowała jego przerażenie. Był już gotowy i zaraz miał rozpocząć się wywiad. Mało nie podskoczył na krześle, gdy drzwi do pomieszczenia otwarły się z hukiem i do środka wpadł jakiś mężczyzna.
- Dobra, zaczynamy, bo się spóźniłem, mamy mało czasu - powiedział na jednym wydechu i zajął miejsce naprzeciwko Woo. Kamera była skierowana centralnie na jego twarz, przez co czuł się bardzo niezręcznie - Zacznijmy od tego, jak się nazywasz. Przedstaw się, powiedz ile masz lat, ile tańczysz i co cię przywiodło do programu.
- Um - Jung naprawdę się stresował, przez co przez chwilę żadne słowo nie chciało opuścić jego ust - Więc Nazywam się Jung Wooyoung, mam 19 lat, tańczę właściwie od dziecka.
- Szczegóły - wtrącił, zanim chłopak zaczął mówić dalej. W czasie gdy Woo opowiadał, on dokładnie wszystko zapisywał - Opowiedz coś więcej. O rodzinie, twojej historii z tańcem.
- Uh... Po raz pierwszy styczność z tańcem, tak na poważnie, miałem w wieku sześciu lat, gdy mama zapisała mnie na zajęcia dodatkowe, bo byłem zbyt ruchliwy - zaśmiał się cicho i próbował przypomnieć sobie początek swojej przygody z tańcem - Po jakimś czasie odkryłem, że jest to coś, co naprawdę lubię i nie wyobrażałem sobie życia bez tańca. Ubłagałem mamę, żeby zapisała mnie na warsztaty z zespołem tanecznym, do którego chciałem się dostać. Okazało się, że nie było to trudne wyzwanie i przyjęli mnie pół roku później. Miałem wtedy osiem lat. Podobno byłem bardzo wkurzający - powoli wracając do wspomnień i tego, co mówili mu rodzice, zaczął się śmiać pomiędzy swoimi wypowiedziami. Reporter jednak nie miał nic przeciwko i go nie uciszał. O to w tym programie chodziło - żeby pokazać ich od naturalnej strony - W zespole tańczyłem przez... osiem lat? Tak. Gdy skończyłem szesnaście lat, odszedłem z zespołu i skupiłem się na nauce, z którą nie było za kolorowo. Było mi ciężko bez treningów i konkursów, ale dopóki moje oceny się nie poprawiły, nie mogłem wrócić do tańca, taki był warunek rodziców. Gdy wszystko się ułożyło, zacząłem trenować indywidualnie, a w zeszłym roku wygrałem swój pierwszy konkurs jako solista. Nie mam zbyt wiele osiągnięć w tańcu solowym, bo większość mojego życia tańczyłem w zespole, ale nie mam blokady przed wyjściem na scenę w pojedynkę.
- Dlaczego zdecydowałeś się wziąć udział w programie?
- Czułem, że mogę więcej. Chciałem pokazać, ile taniec dla mnie znaczy i ile można osiągnąć realizując swoje pasje. Nie przyszedłem tutaj, żeby pokazać, że jestem nalepszy, bo zresztą nie o to chodzi. Myślę, że najważniejszą częścią tego programu jest współpraca z innymi i zdobywanie umiejętności radzenia sobie ze stresem.
- Kto będzie cię najbardziej wspierał podczas programu? - zadał ostatnie pytanie jakie miał przygotowane.
- Moja mama będzie mnie na pewno wspierać, razem z całą rodziną. Jej zawdzięczam najwięcej, więc mam nadzieję, że będzie ze mnie dumna - odparł niepewnie, po czym zwrócił się w stronę kamery - Kocham cię, mamo.
Sprzęt został wyłączony i wywiad dobiegł końca. Woo poczuł jakby zrzucił z siebie ogromny ciężar i cieszył się, że pierwszą rozmowę ma za sobą. Wiedział, że nie będzie to ostatni wywiad i im dalej zajdzie w programie, tym więcej będzie się wypowiadał przed kamerą.
- Dziękuję za wywiad. Możesz już iść - zwrócił się do niego mężczyzna i jak powiedział, tak Jung opuścił pomieszczenie, kierując się już do domu, by w przyszłym tygodniu zobaczyć gotowy materiał w telewizji.