Chapter 3
"Thanks for today, Belinda," I said.
Agad akong nakatanggap ng batok mula sa kaniya.
"Welcome. Take care."
"You too," sabi ko at bumaba na ng kotse.
I waved at her, she waved back and drove the car off.
Nang hindi ko na matanaw ang kotse niya, pumasok na ako sa loob ng gate ng bahay. Ni-lock ko ito nang makapasok na ako sa loob.
I stop mid-step when I saw Zeiger's car. He's home?
I looked at my wrist watch and saw it's just 9:30 PM. Hindi naman kasi madilim dahil may ilaw naman sa dalawang haligi ng gate.
Maaga siya ngayon? Did something happen?
Nagmamadali akong pumasok ng bahay at ni-lock din ito nang makapasok na ako.
Bukas ang ilaw sa sala, pero wala siya.
I checked if everything's lock at nakapatay na ang mga ilaw bago pumanhik sa taas.
Nang makarating sa harap ng pinto ng aming kwarto, dahan-dahan ko itong binuksan at sinilip kung nandoon ba siya.
And there he is. Sleeping peacefully.
Napabuga ako ng hangin at dahan-dahang pumasok.
Nilapag ko muna ang mga gamit ko sa coffee table sa loob ng kwarto bago dumiretso sa Cr para maligo.
While on the shower, I tried to clear my mind from everything that might hurt me again and again.
Nang matapos ako sa pagligo, agad akong pumasok sa walk-in closet at nagsuot nang palagi kung suot kapag natutulog. My PJs.
Lumabas ako, at agad dumiretso sa harap ng vanity table. I stared at my face blankly as I blow-dried my hair at nang matapos ay saka na ako tumayo at lumapit sa kama.
Naka-upo lang ako doon, nakatingin sa maamong mukha ni Zeiger habang tulog ito. Nakatagilid at nakaharap kasi ito sa gawi ko.
I took the remote on the bedside table to turn off the lights. Tanging ilaw nalang sa lampshade sa side ko ang bukas at sapat na iyon para matitigan ko pa ang mukha ni Zeiger.
While staring at him, dahan-dahan kong inangat ang aking kamay at hinaplos ang kaniyang mukha.
Mula sa kaniyang noo na natatabunan ng bangs, sa makapal niyang kilay, mga matang malalim, walang emosyon at kulay abo na nakapikit, mahabang pilik mata, matangos niyang ilong, sa kaniyang pisngi, sa kaniyang panga, at sa mga labi niyang tama ang kurba at medyo mapula. Everything is perfect. He is an epitome of perfection.
I stayed my hands on his cheeks while caressing it in circular motion.
"Ang gwapo mo," mahinang saad ko.
"Kahit ilang beses mo na akong sinaktan, mahal pa din kita. Sobra. And... I found it unfair..." Pumiyok ang boses ko kaya naman kinalma ko ang sarili ko at pilit pinigilan ang pagtulo ng aking mga luha. "Kasi ako lang ang nagmamahal sa ating dalawa... H-Hindi ba pwedeng ako nalang, Zeig? Hmm?"
Then a lone tear fell. I cannot stop it anymore. It hurts so much, and my tears wants to be free.
I laughed humorlessly at hinimas ang dibdib ko kung saan ang puso ko. It's breaking. I can feel it bleeding.
"Zeig, I waited for you... I thought you would be there... To save me. I expected too much, and I got hurt so much. H-Hindi kita masisisi kasi hindi mo naman ako sinabihan na umasang pupunta ka doon... I'm sorry if I love you this much."
I bit my lower lip to stifled my sobs.
People should really stop expecting. Because expectation leads to disappointments, and disappointment leads to pain. You'll end up hurting yourself by your own expectations.
Dahan-dahan kong nilapit ang mukha ko sa mukha niya at pinatakan siya ng isang halik.
I closed my eyes and felt his lips against mine.
Sa tuwing tulog ka lang pwede kitang mahalikan...
Nang ihiniwalay ko na ang mga labi ko mula sa kaniya ay humiga na ako patalikod mula sa gawi niya.
I wiped my tears away and forced myself to sleep.
***
I woke up next morning and felt a sting on my head.
Napakagat ako sa labi ko at dahan-dahang bumangon at naupo sa kama. Sinandal ko ang ulo ko sa headboard at ipinikit ang aking mga mata habang minamasahe ang aking sintido.
Hindi naman ako sobrang lasing kagabi, eh! I'm just tipsy.
Ipinilig ko ang ulo ko bago tumayo at dumiretso sa Cr.
I took a shower. Nang matapos ay suot ang roba sa ibabaw ng underwear ko at may towel na nakabalot sa buhok ko, lumabas na ako ng kwarto.
I stop mid-step on the stairs when I smell something. An aroma of food. Like someone's cooking!
Z-Zeiger's cooking?
Kami lang naman dalawa dito kaya surely it's him!
My heart skipped a beat as the thought of him cooking our breakfast invaded my hopeless mind.
Dali-dali akong bumaba ng hagdan at natigilan din nang makita kung sino ang nakaupo sa couch sa may sala.
I-It's Zeiger!?
Confusion's written all over my face as I looked at him questioningly while he's tapping on his laptop.
Naramdaman niya yata ang presensya ko kaya tumingala siya sa akin at tinaasan ako ng kilay.
"W-Who's cooking?" I asked.
Naririnig ko kasi ang tunog ng mantika na tila ba may nagpi-prito or something.
He sighed before closing his laptop then looked at me intently.
"Kenji," maikling sagot niya.
Napatunganga ako sa kaniyang mukha. I felt a pang of disappointment in my heart.
Sino daw? Ken...ji?
"Who—what?!"
"Your boy friend. Kenji," sabi niya.
Napakurap-kurap ako bago nagmamadaling lumiko sana sa kusina nang magsalita si Zeiger. And it made my heart skipped a beat.
"Where are you going?"
Kalmado ko siyang hinarap kahit ang totoo ay pilit kong ipinapakalma ang naghuhuramentado kong puso.
"Uhm, kay Kenji?" may pag-alinlangang sagot ko.
His brows slightly furrowed habang pinapasadahan ng tingin ang buong katawan ko.
"With only wearing that?" kunot-noong tanong niya.
Napatingin din ako sa suot kong roba bago ibinalik ang tingin sa kaniya.
"Oo? He's my friend anyways, and he's a gay—"
"But it doesn't change the fact that he's a guy. Go to our room, Elaine, and get clothes," maawtoridad na saad ni Zeiger sabay bukas ulit ng kaniyang laptop at doon itinuon ang tingin at atensyon.
W-What?
I felt my heart pounding so fast like it was chased by a horse.
Nang iangat niya ulit ang tingin niya sa akin at pinagtaasan ako ng kilay, agad akong tumalikod at dumiretso sa hagdan at pumanhik na sa taas.
Dali-dali akong pumasok ng closet at naghanap ng maisusuot nang makarating ako sa kwarto.
I wore a simple denim shorts and a fitted T-shirt. I blow-dried my hair, and tied it up into a messy bun before going out of the room.
Nang makababa ako, nandoon pa din si Zeiger nagta-type ng kung ano sa laptop. Nagkalat din ang mga folders at blueprints sa coffee table sa harap niya.
"Good morning, by the way," I greeted him.
Nakita kong natigilan siya dahilan sa patago kong pagngiti.
He glanced at me and nodded.
'pag talaga ginreet ako ng lalakeng ito, papalayasin ko sa Pilipinas si Kenji.
And speaking of Kenji, kailangan ko pa pala siyang puntahan.
"Puntahan ko muna si Kenji," pagpapaalam ko.
"Go on," sagot niya habang ang mga mata'y nakatuon sa laptop.
Sana laptop nalang ako para ako naman ang pagkaabalahan niya.
Ipinilig ko ang ulo ko bago nagsimulang humakbang patungong kusina.
Nang makita ko si Kenji na magluluto habang may earphones na nakapaslak sa magkabilang taenga, napangiti ako.
He's wearing denim jeans and a plain white round neck shirt that hugs his body.
Kung hindi lang 'to bakla, siguro naging crush ko 'to.
Lumapit ako sa gawi niya at kinuha ang isang earphone para makuha ang atensyon nito. Agad siyang lumingon sa akin at ningitian ako.
"Good morning!" masiglang bati ko.
Tinanggal niya ang isa pang earphones niya sa taenga at kinuha niya din ang hawak kong pares at ibinulsa ito.
"Good morning, Laine. Upo ka." Saad niya at iminuwestra ang highchair.
Ngumisi ako at naupo.
"Awit sayo. Crush mo ko, 'no?" panunukso ko.
Agad umiba at umasim ang mukha niya na tila ba sobrang nakakadiri ko. Ang OA lang! Ang ganda ko kaya.
"Alam mo, matulog ka nalang ulit. Hangover lang 'yan," ani'ya.
Tumawa ako. Tinalikuran niya ako at hinarap ang niluluto niya.
"Ano 'yan?" tanong ko.
"Piniritong manok."
"Ah. Ikaw lang mag-isa?"
He glanced at me from his shoulder and he shook his head.
"Kasama ko si Belinda at Lily. May binili lang sa Department store," sagot niya.
Buti pa 'to kausap, sumasagot! Hindi katulad ng magaling kong asawa na mukhang hotdog. Gwapong hotdog. At siguro... malaki ang hotdog?
I mentally smacked my head. Ikaw ang hotdog, Elaine. Shiz. Kung ano-ano ang iniisip mo diyan. Kadiri!
I was about to open my mouth to utter a word when I heard Belle and Lily's voice.
Agad akong tumayo at umalis ng kusina para salubongin sila.
"Ah, Zeig, is Elaine awake?" tanong ni Belle habang may dalang isang supot ng junkfoods.
"Yeah," maikling sagot ni Zeiger.
"Elaine!" saad ni Lily nang magtagpo ang aming tingin.
I smiled at her widely at nilapitan sila para yakapin sila.
"Upo muna kayo," sabi ko.
"'di, titignan ko muna ang niluluto ni bakla. Baka nilagyan niya ng gayuma pagkain natin," saad ni Lily at nilapag ang mga gamit sa sofa.
"Hoy, Fortaleza! Naririnig kita!" sigaw ni Kenji mula sa kusina.
Tumawa kami habang si Lily at nagsimula nang maglakad patungo sa kusina.
"Tutulong na din ako sa paghahanda ng umagahan! Chiao," sabi ni Belle at agad kumiripas ng takbo pasunod kay Lily.
Iwan ba naman daw ako?
Napakagat ako ng labi ko sabay tingin kay Zeiger na may hawak at binabasang folder na walang pake sa nangyayari sa paligid.
Tinignan ko ang wall clock at napagtantong malapit na maga-alas otso. Wala ba siyang trabaho? It's Saturday. Tuwing Sunday lang naman ang off niya.
"You don't have work?" tanong ko.
"I have." Tumingin siya sa wall clock at marahang napamura.
Isinara niya ang folder niya at sinimulang sakopin ang mga gamit niya.
Lumapit ako sa kaniya at inagaw ang mga nagkukumpulang folders at blueprints sa kamay niya.
He stilled. Inangat ko ang tingin sa kaniya at marahang ningitian.
"Ako na. Maligo ka na doon. You'll be late," I said.
I don't really know why my voice sounds tender, caring and sweet despite of the tears I've cried and the pain I've felt for him.
He sighed. "Okay."
Binitawan niya ang mga hawak niya para umalis at pumanhik sa taas.
Ako naman ay tinuon ang tingin sa folders niya. Naupo ako sa sofa habang ina-arrange ito alphabetically.
When I'm done, I put it inside his attache, including his laptop and the blueprints. Iniwan ko ito sa sofa at tumayo na nang matapos.
Naglakad ako patungo sa kusina para tulongan na ang tatlo. Nang maramdaman nila ang presensya, agad may nakakalokong ngisi ang gumuhit sa kanilang mga labi. Parang mga timang.
"Ano?" natatawang tanong ko at tinulongan si Lily sa paglagay ng mga plato.
Si Kenji ay naghahain ng tinola sa bowl, at si Belle naman sa kanin.
"You're really a wife material. Pwede na ding mother material. Kailan ba kami magkakaroon ng inaanak?" tanong ni Lily.
Muntikan ko nang mahulog ang hawak kong mga kubyertos.
"Saka na daw kapag siya na ang mahal, sis," nakangising ani Belle.
"May ganun?" dugtong ni Kenji.
Napairap nalang ako sa kanila.
"Inggit lang kayo. Palibhasa walang mga love life," pangu-uyam ko.
"Love life ba 'yang iyo? Ano 'yon? One-sided?
Tangina talaga ni Kenji. Masyadong pasmado ang bunganga ng futa.
"Kenj, maging violet sana betlog mo," naiinis na saad ko sabay irap.
Humagalpak sila ng tawa.
Pumwesto na kami sa dining table nang matapos at timing naman na bumaba si Zeiger.
I looked at him at nakitang wala siyang dalang necktie. He's wearing a gray long sleeves polo, black slacks, and black shoes. No coat and tie. With his simple get up, he still looks dashing. Like in my eyes, he's twinkling.
Ipinilig ko ang ulo ko at tinignan ulit si Zeiger. Siguro sa site ang punta nito ngayon.
Well, aside for being the President of their company, Zeiger is also an engineer. Since their company is a construction company.
"Engineer Alcante, kain na. Sumabay ka na sa amin," pag-aaya ni Kenji na akala mo may-ari ng bahay.
Agad ko naman siyang sinamaan ng tingin. Ako dapat ang nag-aaya, eh! Epal 'tong lalakeng 'to!
Lumingon ako kay Zeiger na natigilan sa pagtutupi ng sleeves niya at medyo kunot ang noong tinignan si Kenji.
Tinignan ko din si Kenji na may parang nanguuyam na tingin kay Zeiger.
"I'll eat in my office," mariing sagot ni Zeiger.
"Bakit sa office pa kung pwede naman dito? Nandito naman din ang asawa mo." Tumaas ang dalawang kilay ni Kenji at pinagdiinan ang salitang asawa.
Pabalik-balik ang tingin ko sa dalawa habang matalim ang tingin nila sa isa't isa.
"You have no say about what I want, Architect Alvarez."
Nagkatinginan kami nina Belle at Lily na parehas nanlalaki ang mga mata at nagtataka.
Tangina... Ano 'to? Bromance?
"I don't. But your wife has."
Napaigtad ako ng marinig ang salitang wife. Shit! Ba't ba ako dinadamay nito?
Fucking epal, eh.
Nagaalinlangang tinignan ko si Zeiger at ningitian.
"Sumabay ka na sa amin," marahang saad ko.
He blinked twice before sighing as he finished folding his sleeves.
Lumapit siya sa gawi namin at naupo sa tabi ko. Jusko, heart, kalma!
We ate with an awkward air surrounding us.
Nabasag lang ang katahimikan na bumabalot sa amin nang magring ang aking cellphone.
Agad ko itong kinapa sa bulsa ng aking shorts at tinignan kung sino ang tumatawag.
Celeste calling...
Kasamahan ko ito sa pago-organize ng event and one of Zeiger's friend way back since high school.
"Excuse me," I excused myself before standing up and went out of the dining room.
Pumunta ako sa sala at sinagot ang tawag niya.
"Hey, Cel!" I greeted.
"Hi, Elaine dear. Are you busy?" tanong niya.
"No. Why? May event ba?"
"Ah, yes! Reunion daw. 2 weeks from now. At tayo Ang naatasan para sa pag-organize!" excited na saad niya.
Mahina akong napatawa sa pagiging excited niya. Akala mo naman first time niya, eh.
"Alright. Send the coordinates and the information about the event," nakangiting ani ko.
"You won't ask who will reunite?" she asked greedily.
"Sino?"
"For the first time, our highschool batch will be reunited! Gagi, I'm so excited!" tumitiling sabi niya.
Nanlaki ang mata ko at napatili din kasama niya.
Napatalon pa ako at napaikot-ikot sa sobrang excitement, nang makita ko si Zeiger na lumabas mula sa dining area.
Naitikom ko ang bibig ko at napaayos ng tayo. Tumikhim muna ako at umiwas ng tingin dahil sa kahihiyan.
"Sige, Cel. Let's talk later nalang."
"Alright! I'll just email the informations about the event, bye!" she said as she ended the call.
Bastos 'to.
Ngumiwi ako. Agad kong binaba ang cellphone ko at hinarap si Zeiger.
I smiled at him nang makita siyang palapit sa gawi ko.
"You're not wearing your coat and tie. Sa site ka?" tanong ko habang pinagmamasdan siyang kinuha ang attache case at mga blueprints.
"Oo," maikling sagot niya.
Umayos siya ng tayo. He looked at me intently, making my heart pounded loudly.
Inisang hakbang ko ang pagitan namin at inayos ang collar niya at ang pagkatupi ng sleeves niya.
Tiningala ko siya at nakitang matiim pa din ang titig niya sa akin.
I stared deeply in his dark gray eyes, trying to enter his mind and to know what his thoughts are. Trying to unveil his emotionless eyes that I know, deep inside, it holds a lot of emotions.
And he looked away.
Napatikhim ako at umatras.
"I'll be going," he said and took the car keys on the coffee table with him.
Tumango ako at hinayaan siyang umalis.
Napabuga ako ng hangin nang mapagtantong kanina ko pa pinipigilan ang aking paghinga.
"Hey, Laine."
Napalingon ako sa likuran ko at pinagtaasan ng kilay ang tatlo na kakalabas lang ng dining.
"Aalis na din kami. Work, bhe," sabi ni Lily.
"Ha? Akala ko dito muna kayo?"
"Dito kami makikikain. Naubusan ng bigas sa unit," sabi ni Kenji.
Napatampal ako sa noo ko at napangiwi.
"Sige, magsi-layas na kayo," pananaboy ko.
Mahinang tawa ang sinagot nila saka lumapit sa akin para makipag-beso.
"Take care, Laine," usal ni Lily.
"Babye, see you later. Daan ako sa cafe mo mamaya," sabi naman ni Belle.
Tumango ako bilang sagot. Kinuha nila ang mga gamit nila. Hinatid ko naman sila hanggang sa gate.
Nag-convoy pala sila. Gagara ng kotse, walang bigas.
Umalis na ang dalawa at nahuli si Kenji.
"Kailangan mo, Alvarez?" mataray na tanong ko.
"Bye, Laine. Take care," sabi niya at niyakap ako.
I hugged him back. Agad din naman siyang humiwalay at naglakad na palapit sa kotse niya.
He opened his car, and he looked at me once again. He smiled and said, "Paki-hugasan nalang din ang plato."
Aba, gago!
Nagmamadali siyang pumasok sa kotse niya at pinaharurot ito palayo bago ko pa man siya mabato.
I sighed and went inside the house after locking the gate.
Hinugasan ko ang mga pinagkainan namin at pumanhik sa taas nang matapos.
I need to go to the cafe. MWF at Sat kasi ako namamalagi sa cafe. Then every TTH and Sunday, sa flower shop.
I wore a simple white floral dress, that ends up right above my knees, and I paired it with white sandals.
I tied my hair into a messy bun. I put light makeups on my face, and I'm done.
I stared at my own reflection on the life-size mirror and sighed.
I tried to smile. I forced myself to smile. But as I keep doing it, I always feel disappointed. This isn't my smile.
Napakurap-kurap ako at kinuha ang sling bag ko bago lumabas ng kwarto. I took my car keys at ni-lock ang buong bahay bago lumabas.
Nasa labas na ang kotse ko kaya naman diretso na akong lumabas ng gate, ni-lock ito nang makalabas, at pumasok sa kotse.
I fixed the rear view mirror and stared at my eyes that reflects on the mirror. Another thing, the glow in my eyes were familiarly unfamiliar.
I pushed away the thoughts and cleared my mind before turning on the engine and maneuvered it.
Dahil nga hindi gaanong malayo ang cafe mula sa bahay, madali lang ako nakarating doon. Hindi din traffic.
I went out of my car, and faced the cafe that I've been managing.
It's modern. White, black, and brown, and yellow are the only colors that can be seen in and out of the cafe. Quotes are everywhere. Pero hindi naman sobrang dami. Just enough to make the cafe look better.
Sa loob naman, may bookshelves na naka-hang or naka-tayo sa pader and small tables and pillows for the costumers to be comfortable while reading the books freely.
May isang parte sa pader kung saan nagsisilbing freedom wall. They can put and write their thoughts there. What they feel. Anything. Different colors of sticker note were pasted on it.
The ambiance of the cafe makes the costumers feel at home.
"Good morning, Ma'am Elaine!" bati ng mga empleyado ko.
I smiled at them and greeted them back. Dumiretso ako sa isang pintoan sa bandang gilid kung saan nakaakupa para sa munting office ko sa cafe.
I put my bag, and sitted on my chair and faced the computer.
I checked my email for any reservations, orders, and event to organize before going out and helped my workers on working.
"Hi, Ma'am Elaine! Wala ka po kahapon, ah?" tanong ni Jessie. One of my employees.
Tumabi ako sa kaniya sa counter at nagsuot ng apron.
"Nagkayayaan ang mga kaibigan ko, eh. Bakit? Marami bang costumers kahapon? You should've called me para matulongan ko kayo," ani ko.
"Ay, hindi naman, ma'am! Mabuti nga iyon, eh. Para makapag-relax ka rin. Puro ka pa naman trabaho," sabi ni Jessie.
Tumango ako at ibinigay sa kaniya ang isang papel. Agad niya namang tinanggap.
"Iyan ang mga orders and reservation for the next 2 weeks," saad ko.
"Okay, ma'am."
We stop on talking nang dumagsa na ng costumers ang cafe.
Tumulong ako sa pagse-serve at pagre-ready ng mga orders ng mga costumers. Kung wala mang gagawin, nagpupunas ako ng lamesa o di kaya nakikipag-usap sa mga empleyado ko.
That's my whole routine for the morning. We stop at 12:00 to eat lunch, then back to work again.
Around 8:00 when we finished the day.
Nagwawalis ako ng sahig, at tagaktak ang mga pawis ko dahil sa sobrang pagod sa dami ng costumers kanina.
"Ma'am, ako na diyan. Mauna na po kayo. Kami na po ang magsasara ng cafe," saad ni Rosemarie. Isa din sa mga empleyado ko.
"Ah, okay. Kayo na bahala dito ah?" sabi ko at hinayaang agawin ni Rosemarie sa akin ang basahang hawak ko.
"Yes, ma'am!" sagot ng mga empleyadong natira dahil ang iba ay umuwi na. Bali 5 nalang silang natira.
I smiled at them. Agad kong hinubad ang suot kong apron at sinampay ito bago naglakad patungo sa office ko.
I took my things, turned off my computer, checked the plugs, and fixed myself before walking out the office.
"Aalis na ako," pagpapaalam ko sa kanila while fishing my keys on my bag.
I pushed the glass door open using my foot while still busy looking for my keys, and then I found it.
"Bye, ma'am!"
Lumingon ako sa kanila at ningitian ang mga ito. Kumaway ako bago naglakad patungo sa kung saan naka-park ang kotse ko.
I silently maneuvered the car to our house. 'gaya kanina, hindi gaanong traffic dito malapit sa amin.
Nang makarating sa bahay, the gates were open kaya I freely drove my car inside and parked it on the garage next to Zeiger's car.
Teka... Zeiger's car? Maaga ulit siya?
Mabilis kong pinatay ang engine nang mai-park na ng maayos ang kotse at hinugot ang susi bago nagmamadaling lumabas dito at pumasok sa bahay.
I halted on my steps the moment I saw what's happening on the living room.
Bottles of beer were scattered around. On the floor, on the couch, and even on the coffee table.
And what really stops me is Zeiger who's sitting on the single sofa with a beer on his hands, jaw clenching, and his free hand was rolled into a fist. Nakasandal siya sa sofa at bahagyang nakatingala, making his Adam's apple protruded. His eyes were shut closed tightly.
Everything was a mess. He looks like a mess as well. A beautiful mess.
Slowly, I make steps towards him.
What happened?
"Zeig," I called.
Ilang metro nalang ang layo namin nang huminto ako. He then slowly opened his eyes, and his dark gray sharp eyes pierced into mine. He looks really...mad.
"W-What happened?" nag-aalala at kinakabahang tanong ko.
For the passed year being with him, I never saw Zeiger like this. I used to see him as an emotionless and stoic person. But now, he looks furious. Livid.
"What happened last night?" he asked in a hoarse voice.
Anger was evident as his voice roared all over the four corners of the living room.
I blinked a couple of times as I tried to process what he said.
Last night?
"Goddamn it, Elaine!"
Bahagya akong napatalon sa sigaw niya at sumikdo ang kaba sa aking dibdib. Mariin kung hinawakan ang bag ko at tinignan si Zeiger. He really looks really mad! His neck and face turn into a shade of red with so much anger.
"Tell me what happened to you last night!?" he spatted angrily.
He looks like a ticking bomb right now. Iyong kunting kembot nalang sasabog na siya sa galit.
I stood still, and cleared the lump on my throat. I didn't mind my heart pounding rapidly and loudly as I composed myself.
I don't know what I wanted to see. The emotionless Zeiger who never let anyone see a single emotion, or the Zeiger that has an emotion plastered on him, but he's enraged. Like he could kill by the looks on his face.
I better choose the former.
"I...ah...may...n-nambuso sa akin k-kagabi—"
"And you didn't bother to tell me?" he asked a little bit calm, but still anger slipping in his voice.
My heartbeat tripled than it's normal pace.
"If no one told me what happened to you last night, I wouldn't know! Damn it!" he said frustratedly.
Itinukod niya ang mga siko niya sa tuhod at ihinalamos ang kamay sa mukha sa sobrang frustrasyon.
I didn't told you because I thought you wouldn't care about me. Kailan ka ba nagkaroon ng pake?
"I'm sorry..." mahinang saad ko.
I heard him sighed like he's really having a hard time calming himself.
"Where did he touched you?" mahinang tanong niya pero sapat na para marinig ko.
My chest throbbed as my heart continues to pound loud and fast.
Napalunok ako. Should I tell him? If yes, what will he do, then?
I heaved a sigh and bit my lower lip. Ibinaba niya ang kamay niya at tinignan ako ng matalim.
"Where did he touched you, Elaine?" he asked sobersided. His face was stern.
I was perturbed by his looks that's why I cleared my throat once again.
"H-He...touched me on my...w-waist, tummy, and b-butt," I answered lowly.
I closed my eyes tight dahil sa takot na makita ang reaksyon niya.
And before I knew it, I heard a loud thud and the broken pieces of bottle scattering on the floor and muttered curses.
My heart remained palpitating. I slowly opened my eyes. My eyes widened when I saw Zeiger in front of me.
And without further ado, his arms snaked on my waist as he pulled me closer and slammed me on his chest.
My palpitating heart...
Natigilan ako at nanigas sa kinatatayuan ko ng isiniksik niya ang mukha niya sa leeg ko.
Oh my God. What's happening? Is this real? Zeiger's hugging me?
"You're not going to a bar again without me. Never," he said with a raspy voice.
"I won't let you go..."
And with that, my heart throbbed as I felt the thing they called butterflies in my stomach.
____________