Zawgyi
ဒီေန႔ကစေနေန႔မို႔လို႔ ထက္ဘုန္းတို႔projectကိစၥေဆြးေႏြးဖို႔ ေတြ႕ရန္စီစဥ္ထားၾကသည္။ဘယ္မွာေတြ႕ရင္ ေကာင္းမလဲစဥ္းစားၾကေတာ့ ထက္ဘုန္းတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီးဖြင့္ထားေသာ cafeမွာဆုံၾကရန္ လက္ခံလိုက္ၾကသည္။ဒါၿပီးသြားရင္ ၿဖိဳးဉာဏ္ကလြဲလို႔ ထက္ဘုန္းတို႔ေလးေယာက္လုံးကbasketball trainingဆင္းရဦးမွာျဖစ္သည့္အတြက္ ေစာေစာစီးစီးေတြ႕ၾကရန္ ခ်ိန္းထားၾကသည္။
ထက္ဘုန္း၊ေစာျမတ္ႏွင့္ေကာင္းထက္တို႔ကေတာ့ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေဆာင္းဦးတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္ေနရင္းႏွင့္ပင္ projectကိစၥကိုနည္းနည္းပါးပါးေဆြးေႏြးေနၾကသည္။
"မဂၤလာပါ Cuppa Cafe မွႀကိဳဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ"
ဆိုင္အဝမွဧည့္ႀကိဳေကာင္ေလး၏ႏႈတ္ဆက္သံႏွင့္အတူ ဆိုင္တံခါးပြင့္လာသည္ကို ျမင္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔သုံးေယာက္စလုံး၏အၾကည့္ေတြက ဆိုင္ေပါက္ဝကိုေရာက္သြားသည္။
ၿဖိဳးဉာဏ္ကဆိုင္ထဲကို အရင္ဝင္လာၿပီး ေဆာင္းဦးကေတာ့ ၿဖိဳးဉာဏ္၏တီရွပ္အစကိုဆြဲကာ အေနာက္ကေနကုပ္ကုပ္ေလးဝင္လာသည္။ေဆာင္းဦးဝင္လာတဲ့ပုံစံေလးေၾကာင့္ ထက္ဘုန္းၿပဳံးလိုက္မိသည္။ဝင္လာတဲ့ပုံကမသိရင္ တစ္ခုခုခိုးထားတဲ့သူခိုးလိုမ်ိဳးေလး။
ဝတ္ထားတဲ့ပုံစံကလည္း အေပၚအနက္၊ေအာက္အနက္နဲ႔။ဒီေလာက္ပူအိုက္တဲ့ ေႏြရာသီႀကီးမွာ တစ္ကိုယ္လုံး အနက္ေရာင္ဝတ္လာေသာသူ႔ကိုထက္ဘုန္းနားမလည္ႏိုင္ေတာ့။မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ကာ ေလွ်ာက္လာေသာ သူကတကယ္ကိုဘာပုံစံမွန္းကိုမသိ။ေသခ်ာတာကေတာ့ တကယ္ကိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္လြန္းလွသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထက္ဘုန္းနားကိုေရာက္ေတာ့ ၿဖိဳးဉာဏ္ကစကာ ေတာင္းပန္စကားဆိုလာသည္။
"ေစာင့္ရတာၾကာသြားရင္ေဆာရီးေနာ္။ဒီေကာင္ေဆာင္းဦးေလ သြားခါနီးမွမ်က္မွန္ေပ်ာက္လို႔ဆိုၿပီး တစ္အိမ္လုံးပတ္ရွာေနရလို႔"
"ၿဖိဳးဉာဏ္ ငါ့ကိုပဲမေျပာနဲ႔ေလ။မင္းငါ့ဆီေနာက္က်မွလာတာကိုလည္း ထည့္ေျပာဦး။ၿပီးေတာ့မင္းကိုႀကီးနဲ႔လည္း........."
ေဆာင္းဦးရဲ႕စကားမဆုံးမီ ၿဖိဳးဉာဏ္ကသူ႔ပါးစပ္ကို လက္ျဖင့္ျမန္ျမန္ပိတ္လိုက္ရသည္။ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လူၾကားထဲမွာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေလွ်ာက္ေျပာေနလဲကိုမသိဘူး။ေဆာင္းဦးကေတာ့ ၿဖိဳးဉာဏ္လက္ကို႐ိုက္ၿပီး လႊတ္ဖို႔ေျပာေနသည္။ၿဖိဳးဉာဏ္ကပါးစပ္ပိတ္ထားတာကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ေဆာင္းဦးကမ်က္ေစာင္းထိုးကာ ထက္ဘုန္းေဘးရွိခုံအလြတ္မွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
"ကိုထက္ ေစာင့္ရတာၾကာသြားလား"
"ဟင့္အင္း ကိုယ္တို႔လည္းခုနေလးတင္မွေရာက္တာ"
"ဟုတ္တယ္ ေဆာင္းဦးရဲ႕။ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္းေရာက္တာသိပ္မၾကာေသးဘူး"
ေကာင္းထက္ကပါဝင္ေျပာေတာ့မွ ေဆာင္းဦးကဟူးကနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"အဲ့လိုဆိုေတာ္ေသးတာေပါ့။ကြၽန္ေတာ္ကေစာင့္ရတာၾကာၿပီထင္လို႔ အားနာေနတာ"
"ေနဦး။ေဆာင္းဦးနဲ႔ၿဖိဳးဉာဏ္ဘာေသာက္မလဲ။ကိုယ္သြားမွာေပးမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ကLatte"
"ကြၽန္ေတာ္က Iced Coffee"
"အိုေက ခဏေစာင့္ေနာ္။ကိုယ္သြားမွာလိုက္ဦးမယ္။ၿပီးမွ projectကိစၥကိုေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့"
ေဆာင္းဦးတို႔ကေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ထက္ဘုန္းကထကာ ထြက္သြားေတာ့သည္။(၅)မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့မွ ခြက္ႏွစ္ခြက္ကိုကိုင္ကာ သူတို႔ဝိုင္းသို႔ျပန္ေရာက္လာသည္။
"ဒီမွာ ရၿပီ"
"အာ ေက်းဇူးပါ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုထက္"
"အင္း ရတယ္ မလိုပါဘူး။ကဲ ဒါဆို project ကိစၥကိုေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့"
ထက္ဘုန္းကခုံမွာထိုင္ကာ laptopကိုဖြင့္လိုက္သည္။ၿဖိဳးဉာဏ္ကေတာ့ သူရွာလာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြကို ထက္ဘုန္းကိုျပလိုက္သည္။ပထမဆုံးအတူတူတြဲလုပ္တာ ဆိုေပမယ့္လို႔ ေဆာင္းဦးတို႔ႏွင့္တြဲလုပ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကိုအဆင္ေျပသည့္အတြက္ တစ္ရက္တည္းမွာပင္ သူတို႔ခရီးေတာ္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။
ထက္ဘုန္းကေတာ့ သူတို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူကအဓိကဦးေဆာင္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္ေလးေယာက္အတြက္ေတာ္ေတာ္ကိုသက္သာသည္။ဘာလို႔ဆိုထက္ဘုန္းကအလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲတမ္းေသေသခ်ာခ်ာလုပ္သည္ေလ။တစ္ခါတေလလြဲတတ္တဲ့အက်င့္ေလးရွိတာကလြဲလို႔ေပါ့။
ႏွစ္နာရီနီးပါးေလာက္ေဆြးေႏြၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔projectရဲ႕ ေလးပုံတစ္ပုံေလာက္ကၿပီးသြားသည္။Deadlineကတစ္လေလာက္လိုေသးသည့္အတြက္ ဒါကေတာ္ေတာ္ေလးၿပီးသြားသည္ဟုေျပာလို႔ရသည္။
"ဒီေန႔ေတာ့ဒီေလာက္ပဲလုပ္ၾကတာေပါ့။ေနာက္ေန႔က်မွ က်န္တဲ့ဟာဆက္မယ္ေလ"
"အင္း ေကာင္းတယ္။ဒီေန႔ေတာင္ေတာ္ေတာ္ေလးၿပီးသြားတာဆိုေတာ့ ဒီေန႔အတြက္ေတာ့ေတာ္ေလာက္ၿပီ"
"ေတာ္ေတာ္ေလးၿပီးတယ္ ဘာညာလုပ္မေနပါနဲ႔ ေကာင္းထက္ရာ။မင္းပ်င္းလာလို႔မလား"
"ဟဲဟဲ အဲ့ဒါလည္းနည္းနည္းေတာ့ပါတာေပါ့"
ထက္ဘုန္းက လက္ပတ္နာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ စကားစလာသည္။
"Training စဖို႔ကလိုေသးတာဆိုေတာ့ ခဏေနမွသြားၾကရေအာင္"
"အင္း ငါလည္းဦးေႏွာက္ကိုခဏအနားေပးဖို႔လိုေနၿပီ"
"ငါတို႔ကအဖြဲ႕သာဆိုတယ္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ေသခ်ာမသိေသးသလိုပဲေနာ္"
ေစာျမတ္ကေျပာေတာ့ ေလးေယာက္သားက ေခါင္းညိမ့္ျပၾကသည္။
"အင္း အဲ့ဒါဆိုအစကေနျပန္မိတ္ဆက္ၾကရေအာင္။ငါတို႔နာမည္ေတြကိုေတာ့သိတယ္မလား"
ေစာျမတ္ကေမးေတာ့ ၿဖိဳးဉာဏ္ကေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ေဆာင္းဦးကေတာ့ ေခါင္းခါျပေသာေၾကာင့္ ေစာျမတ္ထပ္ေျပာမယ့္စကားက လည္ပင္းဝမွာတင္တစ္သြားသည္။
"အဟမ္း ထားပါေတာ့။မိတ္ဆက္ေပးမယ္ ငါ့နာမည္ကေစာျမတ္၊သူကေကာင္းထက္၊ထက္ဘုန္းညီကေတာ့သိတယ္မလား"
"အင္း သိတယ္"
"ေတာ္ေသးတာေပါ့"
"ဒါနဲ႔ေဆာင္းဦးနဲ႔ၿဖိဳးဉာဏ္နဲ႔ကဘယ္ကတည္းကေပါင္းလာတာလဲ။ၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့ပုံပဲ"
"သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္စသိတာကဒီကိုေရာက္မွ စသိတာ။သူကတစ္ေယာက္တည္းေနတတ္လို႔ သတိထားမိသြားတာ။အဲ့ေကာင္ကအရမ္းေခ်တာသိလား။ကြၽန္ေတာ္အရင္ကစကားဆယ္ခြန္းေလာက္ေျပာရင္ သူကတစ္ခြန္းေတာင္ျပည့္တာမဟုတ္ဘူး။ေနာက္ပိုင္းမွေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးသြားတာ"
"ဟုတ္ယ္ေနာ္။ေဆာင္းဦးကေအးမယ့္ပုံပဲ"
ေကာင္းထက္ကေျပာေတာ့ ေဆာင္းဦးကေခါင္းကိုကုတ္ကာ ရီျပလိုက္သည္။
"အဲ့ဒါကအက်င့္နည္းနည္းျဖစ္ေနလို႔။ငယ္ငယ္ကတည္းက ေက်ာင္းမွာကေပါင္းတဲ့သူရွားေတာ့ ၾကာလာေတာ့ အဲ့လိုျဖစ္သြားတာ"
"အရင္ကအဲ့လိုေပမယ့္ အခုေတာ့ ငါတို႔နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနေပါ့။အဲ အသက္ကအတူတူပဲဆိုေတာ့ ငါတို႔၊မင္းတို႔ သုံးလို႔ရတယ္မလား"
"ရတာေပါ့ ရတယ္ ရတယ္"
"မင္းတို႔ဖုန္းနံပါတ္ေပးထားဦးေလ။တစ္ခုခုဆိုဆက္သြယ္လို႔ရတာေပါ့"
"အင္း ခဏ"
"ၿပီးေတာ့Facebook သုံးတယ္မလား။တစ္ခါတည္းaddလိုက္မယ္ေလ"
"အာ ငါကသုံးေပမယ့္ ေဆာင္းဦးကမသုံးဘူး"
ၿဖိဳးဉာဏ္စကားေၾကာင့္ ထက္ဘုန္းတို႔သုံးေယာက္စလုံးက ေဆာင္းဦးကိုမ်က္လုံး အျပဴးသားႏွင့္ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။သူကဒီဘက္ေခတ္ကလူေရာ ဟုတ္ရဲ႕လား။
"တကယ္ေျပာတာလား"
"အင္း ငါ့အထင္ေတာ့အဲ့ဒါသုံးတာက သက္သက္မဲ့အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတာနဲ႔ တူတယ္မလား။Facebookသုံးၿပီး အခ်ိန္ကုန္ေနမယ့္အစား စာလုပ္တာကပိုအက်ိဳးရွိတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့Facebookကိုသြင္းထားရင္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မႏိုင္ဘဲ သုံးမိမွာစိုးလို႔ တမင္မသြင္းထားတာ"
ၿဖိဳးဉာဏ္ကေတာ့ မထူးဆန္းေတာ့ေပမယ့္ ေကာင္းထက္တို႔ သုံးေယာက္ကေတာ့ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ နားေထာင္ေနရသည္။အဲ့ေလာက္စာႀကိဳးစားလို႔လည္း ေဆာင္းဦးစက္က Top-1 ေနရာကမဆင္းတာျဖစ္မည္ဟု သုံးေယာက္သား ေတြးမိၾကသည္။
"မင္းအရင္ကမသုံးလည္း အခုသုံးေလကြာ။မဟုတ္ရင္တစ္ေယာက္တည္း ေခတ္ေနာက္က်က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္"
"အယ္ အဲ့ဒါကကိစၥမရွိ............."
"မရဘူး မရဘူး ေပး မင္းဖုန္း"
ေဆာင္းဦးမေပးခ်င္ေပးခ်င္ႏွင့္ သူ႔ဖုန္းကိုေကာင္းထက္လက္ထဲသို႔ ေပးလိုက္ရသည္။ေကာင္းထက္ကေဆာင္းဦးရဲ႕ဖုန္းကို wifiႏွင့္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး app storeထဲကိုဝင္ကာ Facebookကိုdownloadလုပ္လိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ေဆာင္းဦးရဲ႕ ဖုန္းနံပါတ္ကိုထည့္လိုက္ကာ log in ဝင္လိုက္သည္။Profile မွာဘာပုံထည့္ရမလဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွားရွားပါးပါးလက္ေလးႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ၿပီး ႐ိုက္ထားတဲ့ပုံတစ္ပုံသာရွိတာေၾကာင့္ ထိုပုံကိုပဲထည့္လိုက္ရသည္။သူတို႔ရဲ႕accountေတြကိုaddလိုက္ၿပီးမွ ေဆာင္းဦးကိုဖုန္းျပန္ေပးလိုက္သည္။
"ေရာ့ ရၿပီ။ျပန္မဖ်က္နဲ႔ေနာ္။ျပန္ဖ်က္ရင္လည္းျပန္သြင္းပစ္မွာ"
"အင္းပါ အင္းပါ"
ေဆာင္းဦး သူ႔မ်က္မွန္ကိုတစ္ခ်က္ပင့္တင္ကာ ဆူပုတ္ပုတ္ႏွင့္ ဖုန္းကိုျပန္ယူလိုက္သည္။ေဆာင္းဦးပုံကိုၾကည့္ၿပီး ထက္ဘုန္းတို႔ သုံးေယာက္သား သေဘာတက်ရီၾကသည္။
"ကိုထက္!!!"
ဆိုင္ေပါက္ဝမွၾကားလိုက္ရေသာ အသံဆာဆာေလးေၾကာင့္ ထက္ဘုန္းရယ္ေနရင္းႏွင့္ပင္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈိင္းကသူတို႔ဆီကိုေျပးလာသည္။
"အာ ညီပါလား။တစ္ေယာက္တည္းလာတာလား။အလကၤာေရာမပါဘူးလား"
"ကိုကိုပါတယ္ အေနာက္မွာက်န္ခဲ့တာ။ကြၽန္ေတာ္ကဆိုင္ထဲကိုေျပးဝင္လာလို႔ ဟီးဟီး"
"ဒီကိုဘာလာလုပ္တာတုန္း ညီက"
"ကိုထက္ေရာက္ေနတယ္လို႔ ကိုဘုန္းျပည့္ကဖုန္းဆက္လို႔ေလ။မေတြ႕တာၾကာလို႔ ကိုကို႔ကိုပူဆာၿပီး လာတာ"
"ညီကေတာ့ေလ ျဖစ္ရမယ္"
"အယ္ ဒါနဲ႔သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က......."
"သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကအကိုတို႔အတန္းထဲကပဲေလ။သူကၿဖိဳးဉာဏ္ေသာ္၊သူကေဆာင္းဦးစက္"
"ဟင္ အဲ့ဒါဆိုကြၽန္ေတာ့္ထက္အသက္ႀကီးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္လည္း ေဆာင္းဦး!!!"
"ဗ်......ဗ်ာ"
"အကိုကကြၽန္ေတာ့္ထက္အသက္ႀကီးေပမယ့္ ေဆာင္းဦးလို႔ပဲေခၚလို႔ရတယ္မလား"
"အမ္ ရ....ရပါတယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကႏႈိင္းေစရာ။ရာရာလို႔ေခၚလို႔ရတယ္"
ႏႈိင္းကလက္ကိုကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးကလည္း မရဲတရဲႏွင့္ လက္ကိုျပန္ကမ္းေပးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ႏႈိင္းကေတာ့ သူ႔အေရွ႕ကမရဲတရဲႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ေနေသာ အကို႔ကိုၾကည့္ကာ အသည္းယားၿပီးရင္းကို ယားေနသည္။ထို႔ေၾကာင့္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုသြားဆြဲလိုက္သည္။
"ေဆာင္းဦးကအရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။ကိုထက္နဲ႔ဆိုေတာ္ေတာ္လိုက္မွာ"
"ဟင္"
"ညီရယ္ ဘာေတြသြားေျပာေနတာလဲ။မင္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့"
"ဪ ဟဲဟဲ ေဆာရီး ေဆာရီး"
ထိုအခ်ိန္မွာပဲ အလကၤကာက cafeထဲကို ဝင္လာသည္။ႏႈိင္းကသူမသိေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ပါးကိုဆြဲေနတာကို ျမင္ေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ သူ႔အနားကိုသြားလိုက္သည္။ႏႈိင္းအနားေရာက္ေတာ့ ခါးကေနဖက္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေအာင္ သြင္းလိုက္သည္။
"အယ္ ကိုကို"
"ႏႈိင္း ဘာလို႔သူမ်ားပါးေတြသြားဆြဲေနတာလဲ"
"ကိုကို သူကေဆာင္းဦးစက္တဲ့။ကိုထက္တို႔နဲ႔အတန္းအတူတူပဲတဲ့သိလား။ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္"
"အင္း မသိဘူးေလ"
"ကိုကို႔မ်က္ႏွာႀကီးကဘာလို႔အဲ့ေလာက္ဆူပုတ္ေနတာလဲ။နည္းနည္းပါးပါးၿပဳံးပါဦး"
"မၿပဳံးခ်င္ပါဘူး"
"ဘာလို႔လဲဟင္။ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္မိလို႔လဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ဘူး ညီေရ။အဲ့ေကာင္ကအလကားေနရင္းသဝန္တိုေနတာ။ညီခုနကေဆာင္းဦးကိုခ်စ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလို႔သဝန္တိုေနတာ"
"ဪ အဲ့လိုလား။ကိုကိုကလည္း ေဆာင္းဦးကတကယ္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းလို႔ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာလိုက္မိတာပါ။ဘာစိတ္မွမပါပါဘူး။ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တာ ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းဆိုတာသိရဲ႕သားနဲ႔"
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကိုအတင္းဝင္ကာ ခြၽဲေနေသာႏႈိင္းေၾကာင့္ အလၤကာ့မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္းျပန္ၿပဳံးလာကာ ႏႈိင္းရဲ႕ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးကို နမ္းလိုက္သည္။
"အဟမ္း အလကၤာေရ အဲ့ေလာက္အျဖစ္သည္းမေနနဲ႔။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာမဟုတ္ဘူး"
"ကိုထက္ကလည္း........."
"ေနဦး မင္းတို႔ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ငါလျပည့္တို႔ကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္"
"အင္း ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ"
ထက္ဘုန္းကအေနာက္ဘက္ကိုသြားကာ သဇင္၊လျပည့္ႏွင့္ဘုန္းျပည့္တို႔ကို သြားေခၚလိုက္သည္။တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေပးၾကရင္းႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕စကားဝိုင္းေလးကစည္ကားသြားေတာ့သည္။နာရီဝက္ေလာက္ၿပီးေတာ့ ထက္ဘုန္းကနာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ငါတို႔သြားေတာ့မယ္ ေဟ့ေရာင္။Training ခ်ိန္နီးေနၿပီမို႔လို႔"
"အင္း ဟုတ္ၿပီ။အဲ့ဒါဆိုေနာက္မွေအးေဆးေတြ႕ၾကတာေပါ့"
"အိုေက တစ္ရက္ေလာက္ခ်ိန္းလိုက္မယ္"
ထက္ဘုန္းတို႔ငါးေယာက္အလကၤာတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ အျပင္ကိုထြက္လာလိုက္သည္။ကားနားကိုေရာက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးကၿဖိဳးဉာဏ္ကားေပၚတက္မလို႔လုပ္တုန္း အေနာက္ကေနထက္ဘုန္းကလွမ္းေခၚေသာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ေဆာင္းဦး ကိုယ္နဲ႔တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့မလား။တစ္ေနရာတည္းသြားမွာပဲကိုေရာ္"
"ရပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ၿဖိဳးဉာဏ္နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေတာ့မယ္"
"ၿဖိဳးဉာဏ္ကtrainingဆင္းတဲ့အထဲမွာ မပါေတာ့ ေဆာင္းဦးကိုသက္သက္လိုက္ပို႔ေနရဦးမွာမို႔လို႔ ကိုယ္ကေျပာတာပါ"
"အင္း အဲ့ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ။ၿဖိဳးဉာဏ္ ငါကိုထက္နဲ႔ပဲဘိုက္သြားေတာ့မယ္။အျပန္မွငါ့ကိုလာႀကိဳေတာ့"
"ျဖစ္ရဲ႕လား"
"အင္း ျဖစ္ပါတယ္"
"အဲ့ဒါဆိုၿပီးေရာ။ငါ့ကိုဖုန္းဆက္လိုက္ေနာ္"
ၿဖိဳးဉာဏ္ကိုႏႈတ္ဆက္ကာ ထက္ဘုန္းရဲ႕ကားေပၚကိုတက္သြားလိုက္သည္။ကားေမာင္းေနသည့္တစ္ေလွ်ာက္လုံးဘာမွမေျပာျဖစ္ၾက။အဲ့အစားေဆာင္းဦးကေတာ့ ကားမွန္ကိုမွီကာ မ်က္လုံးကိုေပကလပ္ေပကလပ္လုပ္ေနသည္။
"အိပ္ခ်င္လို႔လား"
"အင္း ညကစာလုပ္တာ(၂)နာရီထိုးသြားတယ္။မနက္က်ေတာ့ ဒီကိုလာရမွာမို႔လို႔(၆)နာရီထရတာအိပ္ေရးမဝေသးလို႔"
"ခဏအိပ္လိုက္ေလ။ေရာက္ဖို႔ကနာရီဝက္ေလာက္လိုေသးတယ္။ေရာက္ရင္ႏႈိးလိုက္မယ္"
"ဟုတ္ ေက်းဇူး ကိုထက္"
ေဆာင္းဦးကမ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ကာdashboardေပၚတင္လိုက္ၿပီး ကားမွန္ကိုမွီကာ ခဏေလာက္အိပ္စက္လိုက္သည္။ခလူးခလူးႏွင့္ေဟာက္သံတိုးတိုးေလးကိုၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ထက္ဘုန္းၿပဳံးလိုက္သည္။ဒီေကာင္ေလးတကယ္ကိုအိပ္ေရးမဝပုံပဲ။
ကြၽီ.............
အားကစား႐ုံကိုေရာက္ေတာ့ ထက္ဘုန္းကားကိုရပ္လိုက္သည္။ေဘးဘက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးကအခုထိမႏိုးေသး။သူခါးပတ္ကိုျဖဳတ္ကာ ေဆာင္းဦးကိုႏႈိးလိုက္သည္။
"ေဆာင္းဦး ေဆာင္းဦး"
ေဆာင္းဦးကမႏိုးလာသည့္အျပင္ တစ္ဖက္ကိုေတာင္လွည့္၍ အိပ္သြားေသးသည္။ထက္ဘုန္း သူ႔ကိုယ္ကိုနည္းနည္းကိုင္းလိုက္ကာ ေဆာင္းဦးပတ္ထားေသာ ကားခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။႐ုတ္တရက္ေဆာင္းဦးကဒီဘက္အလွည့္ သူ႔မ်က္ႏွာကေဆာင္းဦးႏွင့္တစ္တန္းတည္းျဖစ္သြားသည္။
သူပထမဆုံးအၾကည့္ေရာက္သြားတာက ေဆာင္းဦးရဲ႕မ်က္လုံးဆီကို။မ်က္လုံးဆိုမွသူ႔ကိုစသတိထားမိတဲ့ေန႔ကို တစ္ဖန္သတိရသြားျပန္သည္။မ်က္မွန္ခြၽတ္ထားေသာေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ေကာ့ေကာ့ေလးေတြကထင္းေနသည္။မ်က္မွန္ကိုအၿမဲတပ္ထားရလို႔ ထင္ပါသည္။မ်က္႐ိုးေလးေတြကေတာ့ ခ်ိဳင့္ေနသည္။မ်က္ႏွာမွာလည္း ေမႊးညႇင္းႏုႏုေလးေတြကိုေတြ႕ေနရသည္။သို႔ေသာ္မ်က္ႏွာမွာ ဟိုအဖု၊ဒီအဖုနည္းနည္းေလးေပါက္ေနသည္။
ထိုမွတစ္ဆင့္သူ႔အၾကည့္က ေဆာင္းဦးရဲ႕ႏွာေခါင္းလုံးလုံးေလးဆီကို။ထက္ဘုန္းလိုမ်ိဳးႏွာတံခြၽန္ခြၽန္မဟုတ္ဘဲ ေဆာင္းဦးရဲ႕ႏွာေခါင္းက ေမြးကင္းစကေလးေတြလိုမ်ိဳး လုံးလုံးေလး။
ႏႈတ္ခမ္းေလးကက်ေတာ့ ႏွာေခါင္းလိုပဲလုံးလုံးေလး။အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလးမဟုတ္ေပမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းကပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသန္းေနသည္။တစ္ဖက္ကိုေစာင္းအိပ္ေနေသာေၾကာင့္ နည္းနည္းေလးဆူထြက္ေနသည္။ထက္ဘုန္းသူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို လက္မႏွင့္ပြတ္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းဦးကမ်က္လုံးပြင့္လာသည္။
"ကိုထက္"
အိပ္ရာမွႏိုးလာေသာေၾကာင့္ အသံကအက္အက္ေလးျဖစ္ေနသည္။ထိုအသံအက္အက္ေလးႏွင့္သူ႔ကိုၾကည့္လာေသာ မ်က္ဝန္းေမွးေမွးေလးေၾကာင့္ ထက္ဘုန္းႏွလုံးသားတစ္ေနရာက ပုံမွန္ထက္ပိုၿပီးခုန္လာေတာ့သည္။အသက္ရွဴၾကပ္လာသလိုလို၊ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မူမမွန္ေတာ့သလိုခံစားလာရေသာေၾကာင့္ သူေဆာင္းဦးကိုျမန္ျမန္အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။ထိုအခါမွနည္းနည္းသက္သာသြားေတာ့သည္။
"ကိုယ္.....ကိုယ္ကမင္းအိပ္ေနလို႔ႏႈိးတာ။အဲ့ဒါမင္းကမထေသးလို႔။ကားခါးပတ္ျဖဳတ္ၿပီးမွထပ္ႏႈိးေပးမလို႔လုပ္တုန္းမင္း.....မင္းကႏိုးလာတာ"
"အာ ဟုတ္သား ေရာက္ေတာင္ေရာက္ၿပီပဲ။အိပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔အိပ္လိုက္တာ ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္းေတာင္မသိဘူး"
"အင္း ဆင္းေတာ့ေလ။ကိုယ္ကားကိုlockခ်ၿပီးလိုက္လာခဲ့မယ္"
ထက္ဘုန္းကေျပာေတာ့ ေဆာင္းဦးကသူ႔အဝတ္အစားထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ကိုယူကာ ကားေပၚမွဆင္းသြားသည္။ေဆာင္းဦးမရွိေတာ့မွ ထက္ဘုန္းကကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုယ္ဖိကာ တိုးတိုးေလးညည္းညဴလိုက္သည္။
"Shit ငါဘာျဖစ္သြားတာလဲကြာ"
သူေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလိုက္ကာ အသက္ကိုဝဝရွဴလိုက္ၿပီး နည္းနည္းစိတ္တည္ၿငိမ္သြားေတာ့မွ လြယ္အိတ္ကိုယူကာ တံခါးlockခ်ၿပီး အဝတ္လဲခန္းဘက္သို႔ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤
Unicode
ဒီနေ့ကစနေနေ့မို့လို့ ထက်ဘုန်းတို့projectကိစ္စဆွေးနွေးဖို့ တွေ့ရန်စီစဉ်ထားကြသည်။ဘယ်မှာတွေ့ရင် ကောင်းမလဲစဉ်းစားကြတော့ ထက်ဘုန်းတို့သူငယ်ချင်းတွေစုပြီးဖွင့်ထားသော cafeမှာဆုံကြရန် လက်ခံလိုက်ကြသည်။ဒါပြီးသွားရင် ဖြိုးဉာဏ်ကလွဲလို့ ထက်ဘုန်းတို့လေးယောက်လုံးကbasketball trainingဆင်းရဦးမှာဖြစ်သည့်အတွက် စောစောစီးစီးတွေ့ကြရန် ချိန်းထားကြသည်။
ထက်ဘုန်း၊စောမြတ်နှင့်ကောင်းထက်တို့ကတော့ ရောက်နှင့်နေပြီဖြစ်ပြီး ဆောင်းဦးတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်နေရင်းနှင့်ပင် projectကိစ္စကိုနည်းနည်းပါးပါးဆွေးနွေးနေကြသည်။
"မင်္ဂလာပါ Cuppa Cafe မှကြိုဆိုပါတယ်ခင်ဗျာ"
ဆိုင်အဝမှဧည့်ကြိုကောင်လေး၏နှုတ်ဆက်သံနှင့်အတူ ဆိုင်တံခါးပွင့်လာသည်ကို မြင်သောကြောင့် သူတို့သုံးယောက်စလုံး၏အကြည့်တွေက ဆိုင်ပေါက်ဝကိုရောက်သွားသည်။
ဖြိုးဉာဏ်ကဆိုင်ထဲကို အရင်ဝင်လာပြီး ဆောင်းဦးကတော့ ဖြိုးဉာဏ်၏တီရှပ်အစကိုဆွဲကာ အနောက်ကနေကုပ်ကုပ်လေးဝင်လာသည်။ဆောင်းဦးဝင်လာတဲ့ပုံစံလေးကြောင့် ထက်ဘုန်းပြုံးလိုက်မိသည်။ဝင်လာတဲ့ပုံကမသိရင် တစ်ခုခုခိုးထားတဲ့သူခိုးလိုမျိုးလေး။
ဝတ်ထားတဲ့ပုံစံကလည်း အပေါ်အနက်၊အောက်အနက်နဲ့။ဒီလောက်ပူအိုက်တဲ့ နွေရာသီကြီးမှာ တစ်ကိုယ်လုံး အနက်ရောင်ဝတ်လာသောသူ့ကိုထက်ဘုန်းနားမလည်နိုင်တော့။မျက်မှန်ကိုပင့်တင်ကာ လျှောက်လာသော သူကတကယ်ကိုဘာပုံစံမှန်းကိုမသိ။သေချာတာကတော့ တကယ်ကိုကြောင်တောင်တောင်နိုင်လွန်းလှသည်။
သူတို့နှစ်ယောက် ထက်ဘုန်းနားကိုရောက်တော့ ဖြိုးဉာဏ်ကစကာ တောင်းပန်စကားဆိုလာသည်။
"စောင့်ရတာကြာသွားရင်ဆောရီးနော်။ဒီကောင်ဆောင်းဦးလေ သွားခါနီးမှမျက်မှန်ပျောက်လို့ဆိုပြီး တစ်အိမ်လုံးပတ်ရှာနေရလို့"
"ဖြိုးဉာဏ် ငါ့ကိုပဲမပြောနဲ့လေ။မင်းငါ့ဆီနောက်ကျမှလာတာကိုလည်း ထည့်ပြောဦး။ပြီးတော့မင်းကိုကြီးနဲ့လည်း........."
ဆောင်းဦးရဲ့စကားမဆုံးမီ ဖြိုးဉာဏ်ကသူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖြင့်မြန်မြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ဘယ်လိုဖြစ်လို့လူကြားထဲမှာ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်လျှောက်ပြောနေလဲကိုမသိဘူး။ဆောင်းဦးကတော့ ဖြိုးဉာဏ်လက်ကိုရိုက်ပြီး လွှတ်ဖို့ပြောနေသည်။ဖြိုးဉာဏ်ကပါးစပ်ပိတ်ထားတာကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ ဆောင်းဦးကမျက်စောင်းထိုးကာ ထက်ဘုန်းဘေးရှိခုံအလွတ်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"ကိုထက် စောင့်ရတာကြာသွားလား"
"ဟင့်အင်း ကိုယ်တို့လည်းခုနလေးတင်မှရောက်တာ"
"ဟုတ်တယ် ဆောင်းဦးရဲ့။ကျွန်တော်တို့လည်းရောက်တာသိပ်မကြာသေးဘူး"
ကောင်းထက်ကပါဝင်ပြောတော့မှ ဆောင်းဦးကဟူးကနဲသက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"အဲ့လိုဆိုတော်သေးတာပေါ့။ကျွန်တော်ကစောင့်ရတာကြာပြီထင်လို့ အားနာနေတာ"
"နေဦး။ဆောင်းဦးနဲ့ဖြိုးဉာဏ်ဘာသောက်မလဲ။ကိုယ်သွားမှာပေးမယ်"
"ကျွန်တော်ကLatte"
"ကျွန်တော်က Iced Coffee"
"အိုကေ ခဏစောင့်နော်။ကိုယ်သွားမှာလိုက်ဦးမယ်။ပြီးမှ projectကိစ္စကိုဆွေးနွေးကြတာပေါ့"
ဆောင်းဦးတို့ကခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်တော့ ထက်ဘုန်းကထကာ ထွက်သွားတော့သည်။(၅)မိနစ်လောက်ကြာတော့မှ ခွက်နှစ်ခွက်ကိုကိုင်ကာ သူတို့ဝိုင်းသို့ပြန်ရောက်လာသည်။
"ဒီမှာ ရပြီ"
"အာ ကျေးဇူးပါ"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုထက်"
"အင်း ရတယ် မလိုပါဘူး။ကဲ ဒါဆို project ကိစ္စကိုဆွေးနွေးကြတာပေါ့"
ထက်ဘုန်းကခုံမှာထိုင်ကာ laptopကိုဖွင့်လိုက်သည်။ဖြိုးဉာဏ်ကတော့ သူရှာလာတဲ့အချက်အလက်တွေကို ထက်ဘုန်းကိုပြလိုက်သည်။ပထမဆုံးအတူတူတွဲလုပ်တာ ဆိုပေမယ့်လို့ ဆောင်းဦးတို့နှင့်တွဲလုပ်ရတာ တော်တော်ကိုအဆင်ပြေသည့်အတွက် တစ်ရက်တည်းမှာပင် သူတို့ခရီးတော်တော်ရောက်သွားသည်။
ထက်ဘုန်းကတော့ သူတို့အဖွဲ့ရဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည့်အတွက် သူကအဓိကဦးဆောင်သူဖြစ်သောကြောင့် ကျန်လေးယောက်အတွက်တော်တော်ကိုသက်သာသည်။ဘာလို့ဆိုထက်ဘုန်းကအလုပ်လုပ်တဲ့နေရာမှာ အမြဲတမ်းသေသေချာချာလုပ်သည်လေ။တစ်ခါတလေလွဲတတ်တဲ့အကျင့်လေးရှိတာကလွဲလို့ပေါ့။
နှစ်နာရီနီးပါးလောက်ဆွေးနွေပြီးသည့်နောက်မှာတော့ သူတို့projectရဲ့ လေးပုံတစ်ပုံလောက်ကပြီးသွားသည်။Deadlineကတစ်လလောက်လိုသေးသည့်အတွက် ဒါကတော်တော်လေးပြီးသွားသည်ဟုပြောလို့ရသည်။
"ဒီနေ့တော့ဒီလောက်ပဲလုပ်ကြတာပေါ့။နောက်နေ့ကျမှ ကျန်တဲ့ဟာဆက်မယ်လေ"
"အင်း ကောင်းတယ်။ဒီနေ့တောင်တော်တော်လေးပြီးသွားတာဆိုတော့ ဒီနေ့အတွက်တော့တော်လောက်ပြီ"
"တော်တော်လေးပြီးတယ် ဘာညာလုပ်မနေပါနဲ့ ကောင်းထက်ရာ။မင်းပျင်းလာလို့မလား"
"ဟဲဟဲ အဲ့ဒါလည်းနည်းနည်းတော့ပါတာပေါ့"
ထက်ဘုန်းက လက်ပတ်နာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်ကာ စကားစလာသည်။
"Training စဖို့ကလိုသေးတာဆိုတော့ ခဏနေမှသွားကြရအောင်"
"အင်း ငါလည်းဦးနှောက်ကိုခဏအနားပေးဖို့လိုနေပြီ"
"ငါတို့ကအဖွဲ့သာဆိုတယ် တစ်ယောက်အကြောင်းတစ်ယောက်သေချာမသိသေးသလိုပဲနော်"
စောမြတ်ကပြောတော့ လေးယောက်သားက ခေါင်းညိမ့်ပြကြသည်။
"အင်း အဲ့ဒါဆိုအစကနေပြန်မိတ်ဆက်ကြရအောင်။ငါတို့နာမည်တွေကိုတော့သိတယ်မလား"
စောမြတ်ကမေးတော့ ဖြိုးဉာဏ်ကခေါင်းညိမ့်ပြပြီး ဆောင်းဦးကတော့ ခေါင်းခါပြသောကြောင့် စောမြတ်ထပ်ပြောမယ့်စကားက လည်ပင်းဝမှာတင်တစ်သွားသည်။
"အဟမ်း ထားပါတော့။မိတ်ဆက်ပေးမယ် ငါ့နာမည်ကစောမြတ်၊သူကကောင်းထက်၊ထက်ဘုန်းညီကတော့သိတယ်မလား"
"အင်း သိတယ်"
"တော်သေးတာပေါ့"
"ဒါနဲ့ဆောင်းဦးနဲ့ဖြိုးဉာဏ်နဲ့ကဘယ်ကတည်းကပေါင်းလာတာလဲ။ကြည့်ရတာတော်တော်ရင်းနှီးတဲ့ပုံပဲ"
"သူနဲ့ကျွန်တော်စသိတာကဒီကိုရောက်မှ စသိတာ။သူကတစ်ယောက်တည်းနေတတ်လို့ သတိထားမိသွားတာ။အဲ့ကောင်ကအရမ်းချေတာသိလား။ကျွန်တော်အရင်ကစကားဆယ်ခွန်းလောက်ပြောရင် သူကတစ်ခွန်းတောင်ပြည့်တာမဟုတ်ဘူး။နောက်ပိုင်းမှတော်တော်ရင်းနှီးသွားတာ"
"ဟုတ်ယ်နော်။ဆောင်းဦးကအေးမယ့်ပုံပဲ"
ကောင်းထက်ကပြောတော့ ဆောင်းဦးကခေါင်းကိုကုတ်ကာ ရီပြလိုက်သည်။
"အဲ့ဒါကအကျင့်နည်းနည်းဖြစ်နေလို့။ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျောင်းမှာကပေါင်းတဲ့သူရှားတော့ ကြာလာတော့ အဲ့လိုဖြစ်သွားတာ"
"အရင်ကအဲ့လိုပေမယ့် အခုတော့ ငါတို့နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီးနေပေါ့။အဲ အသက်ကအတူတူပဲဆိုတော့ ငါတို့၊မင်းတို့ သုံးလို့ရတယ်မလား"
"ရတာပေါ့ ရတယ် ရတယ်"
"မင်းတို့ဖုန်းနံပါတ်ပေးထားဦးလေ။တစ်ခုခုဆိုဆက်သွယ်လို့ရတာပေါ့"
"အင်း ခဏ"
"ပြီးတော့Facebook သုံးတယ်မလား။တစ်ခါတည်းaddလိုက်မယ်လေ"
"အာ ငါကသုံးပေမယ့် ဆောင်းဦးကမသုံးဘူး"
ဖြိုးဉာဏ်စကားကြောင့် ထက်ဘုန်းတို့သုံးယောက်စလုံးက ဆောင်းဦးကိုမျက်လုံး အပြူးသားနှင့်ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။သူကဒီဘက်ခေတ်ကလူရော ဟုတ်ရဲ့လား။
"တကယ်ပြောတာလား"
"အင်း ငါ့အထင်တော့အဲ့ဒါသုံးတာက သက်သက်မဲ့အချိန်ဖြုန်းနေတာနဲ့ တူတယ်မလား။Facebookသုံးပြီး အချိန်ကုန်နေမယ့်အစား စာလုပ်တာကပိုအကျိုးရှိတယ်လေ။ပြီးတော့Facebookကိုသွင်းထားရင် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မနိုင်ဘဲ သုံးမိမှာစိုးလို့ တမင်မသွင်းထားတာ"
ဖြိုးဉာဏ်ကတော့ မထူးဆန်းတော့ပေမယ့် ကောင်းထက်တို့ သုံးယောက်ကတော့ ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် နားထောင်နေရသည်။အဲ့လောက်စာကြိုးစားလို့လည်း ဆောင်းဦးစက်က Top-1 နေရာကမဆင်းတာဖြစ်မည်ဟု သုံးယောက်သား တွေးမိကြသည်။
"မင်းအရင်ကမသုံးလည်း အခုသုံးလေကွာ။မဟုတ်ရင်တစ်ယောက်တည်း ခေတ်နောက်ကျကျန်ခဲ့လိမ့်မယ်"
"အယ် အဲ့ဒါကကိစ္စမရှိ............."
"မရဘူး မရဘူး ပေး မင်းဖုန်း"
ဆောင်းဦးမပေးချင်ပေးချင်နှင့် သူ့ဖုန်းကိုကောင်းထက်လက်ထဲသို့ ပေးလိုက်ရသည်။ကောင်းထက်ကဆောင်းဦးရဲ့ဖုန်းကို wifiနှင့်ချိတ်လိုက်ပြီး app storeထဲကိုဝင်ကာ Facebookကိုdownloadလုပ်လိုက်သည်။ပြီးနောက်ဆောင်းဦးရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကိုထည့်လိုက်ကာ log in ဝင်လိုက်သည်။Profile မှာဘာပုံထည့်ရမလဲကြည့်လိုက်တော့ ရှားရှားပါးပါးလက်လေးနှစ်ချောင်းထောင်ပြီး ရိုက်ထားတဲ့ပုံတစ်ပုံသာရှိတာကြောင့် ထိုပုံကိုပဲထည့်လိုက်ရသည်။သူတို့ရဲ့accountတွေကိုaddလိုက်ပြီးမှ ဆောင်းဦးကိုဖုန်းပြန်ပေးလိုက်သည်။
"ရော့ ရပြီ။ပြန်မဖျက်နဲ့နော်။ပြန်ဖျက်ရင်လည်းပြန်သွင်းပစ်မှာ"
"အင်းပါ အင်းပါ"
ဆောင်းဦး သူ့မျက်မှန်ကိုတစ်ချက်ပင့်တင်ကာ ဆူပုတ်ပုတ်နှင့် ဖုန်းကိုပြန်ယူလိုက်သည်။ဆောင်းဦးပုံကိုကြည့်ပြီး ထက်ဘုန်းတို့ သုံးယောက်သား သဘောတကျရီကြသည်။
"ကိုထက်!!!"
ဆိုင်ပေါက်ဝမှကြားလိုက်ရသော အသံဆာဆာလေးကြောင့် ထက်ဘုန်းရယ်နေရင်းနှင့်ပင် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နှိုင်းကသူတို့ဆီကိုပြေးလာသည်။
"အာ ညီပါလား။တစ်ယောက်တည်းလာတာလား။အလင်္ကာရောမပါဘူးလား"
"ကိုကိုပါတယ် အနောက်မှာကျန်ခဲ့တာ။ကျွန်တော်ကဆိုင်ထဲကိုပြေးဝင်လာလို့ ဟီးဟီး"
"ဒီကိုဘာလာလုပ်တာတုန်း ညီက"
"ကိုထက်ရောက်နေတယ်လို့ ကိုဘုန်းပြည့်ကဖုန်းဆက်လို့လေ။မတွေ့တာကြာလို့ ကိုကို့ကိုပူဆာပြီး လာတာ"
"ညီကတော့လေ ဖြစ်ရမယ်"
"အယ် ဒါနဲ့သူတို့နှစ်ယောက်က......."
"သူတို့နှစ်ယောက်ကအကိုတို့အတန်းထဲကပဲလေ။သူကဖြိုးဉာဏ်သော်၊သူကဆောင်းဦးစက်"
"ဟင် အဲ့ဒါဆိုကျွန်တော့်ထက်အသက်ကြီးတာပေါ့။ဒါပေမယ့်လည်း ဆောင်းဦး!!!"
"ဗျ......ဗျာ"
"အကိုကကျွန်တော့်ထက်အသက်ကြီးပေမယ့် ဆောင်းဦးလို့ပဲခေါ်လို့ရတယ်မလား"
"အမ် ရ....ရပါတယ်"
"ကျွန်တော့်နာမည်ကနှိုင်းစေရာ။ရာရာလို့ခေါ်လို့ရတယ်"
နှိုင်းကလက်ကိုကမ်းပေးလိုက်တော့ ဆောင်းဦးကလည်း မရဲတရဲနှင့် လက်ကိုပြန်ကမ်းပေးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။နှိုင်းကတော့ သူ့အရှေ့ကမရဲတရဲနှင့်နှုတ်ဆက်နေသော အကို့ကိုကြည့်ကာ အသည်းယားပြီးရင်းကို ယားနေသည်။ထို့ကြောင့်ပါးနှစ်ဖက်ကိုသွားဆွဲလိုက်သည်။
"ဆောင်းဦးကအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။ကိုထက်နဲ့ဆိုတော်တော်လိုက်မှာ"
"ဟင်"
"ညီရယ် ဘာတွေသွားပြောနေတာလဲ။မင်းတစ်ယောက်နဲ့တော့"
"ဪ ဟဲဟဲ ဆောရီး ဆောရီး"
ထိုအချိန်မှာပဲ အလင်္ကကာက cafeထဲကို ဝင်လာသည်။နှိုင်းကသူမသိသောကောင်လေးတစ်ယောက်၏ပါးကိုဆွဲနေတာကို မြင်တော့ မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ သူ့အနားကိုသွားလိုက်သည်။နှိုင်းအနားရောက်တော့ ခါးကနေဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်အောင် သွင်းလိုက်သည်။
"အယ် ကိုကို"
"နှိုင်း ဘာလို့သူများပါးတွေသွားဆွဲနေတာလဲ"
"ကိုကို သူကဆောင်းဦးစက်တဲ့။ကိုထက်တို့နဲ့အတန်းအတူတူပဲတဲ့သိလား။ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်နော်"
"အင်း မသိဘူးလေ"
"ကိုကို့မျက်နှာကြီးကဘာလို့အဲ့လောက်ဆူပုတ်နေတာလဲ။နည်းနည်းပါးပါးပြုံးပါဦး"
"မပြုံးချင်ပါဘူး"
"ဘာလို့လဲဟင်။ကျွန်တော်ဘာလုပ်မိလို့လဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ဘူး ညီရေ။အဲ့ကောင်ကအလကားနေရင်းသဝန်တိုနေတာ။ညီခုနကဆောင်းဦးကိုချစ်စရာကောင်းတယ်လို့ပြောလို့သဝန်တိုနေတာ"
"ဪ အဲ့လိုလား။ကိုကိုကလည်း ဆောင်းဦးကတကယ်ချစ်ဖို့ကောင်းလို့ကောင်းတယ်လို့ပြောလိုက်မိတာပါ။ဘာစိတ်မှမပါပါဘူး။ကျွန်တော်ချစ်တာ ကိုကိုတစ်ယောက်တည်းဆိုတာသိရဲ့သားနဲ့"
သူ့ရင်ခွင်ထဲကိုအတင်းဝင်ကာ ချွဲနေသောနှိုင်းကြောင့် အင်္လကာ့မျက်နှာက တဖြည်းဖြည်းပြန်ပြုံးလာကာ နှိုင်းရဲ့ဆံပင်အုပ်အုပ်လေးကို နမ်းလိုက်သည်။
"အဟမ်း အလင်္ကာရေ အဲ့လောက်အဖြစ်သည်းမနေနဲ့။မင်းတို့နှစ်ယောက်တည်းရှိတာမဟုတ်ဘူး"
"ကိုထက်ကလည်း........."
"နေဦး မင်းတို့ရောက်ပြီဆိုတော့ ငါလပြည့်တို့ကို သွားခေါ်လိုက်ဦးမယ်"
"အင်း ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ"
ထက်ဘုန်းကအနောက်ဘက်ကိုသွားကာ သဇင်၊လပြည့်နှင့်ဘုန်းပြည့်တို့ကို သွားခေါ်လိုက်သည်။တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မိတ်ဆက်ပေးကြရင်းနှင့် သူတို့ရဲ့စကားဝိုင်းလေးကစည်ကားသွားတော့သည်။နာရီဝက်လောက်ပြီးတော့ ထက်ဘုန်းကနာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။
"ငါတို့သွားတော့မယ် ဟေ့ရောင်။Training ချိန်နီးနေပြီမို့လို့"
"အင်း ဟုတ်ပြီ။အဲ့ဒါဆိုနောက်မှအေးဆေးတွေ့ကြတာပေါ့"
"အိုကေ တစ်ရက်လောက်ချိန်းလိုက်မယ်"
ထက်ဘုန်းတို့ငါးယောက်အလင်္ကာတို့ကို နှုတ်ဆက်ကာ အပြင်ကိုထွက်လာလိုက်သည်။ကားနားကိုရောက်တော့ ဆောင်းဦးကဖြိုးဉာဏ်ကားပေါ်တက်မလို့လုပ်တုန်း အနောက်ကနေထက်ဘုန်းကလှမ်းခေါ်သောကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ဆောင်းဦး ကိုယ်နဲ့တစ်ခါတည်းလိုက်ခဲ့မလား။တစ်နေရာတည်းသွားမှာပဲကိုရော်"
"ရပါတယ်။ကျွန်တော်ဖြိုးဉာဏ်နဲ့ပဲသွားလိုက်တော့မယ်"
"ဖြိုးဉာဏ်ကtrainingဆင်းတဲ့အထဲမှာ မပါတော့ ဆောင်းဦးကိုသက်သက်လိုက်ပို့နေရဦးမှာမို့လို့ ကိုယ်ကပြောတာပါ"
"အင်း အဲ့ဒါလည်းဟုတ်တာပဲ။ဖြိုးဉာဏ် ငါကိုထက်နဲ့ပဲဘိုက်သွားတော့မယ်။အပြန်မှငါ့ကိုလာကြိုတော့"
"ဖြစ်ရဲ့လား"
"အင်း ဖြစ်ပါတယ်"
"အဲ့ဒါဆိုပြီးရော။ငါ့ကိုဖုန်းဆက်လိုက်နော်"
ဖြိုးဉာဏ်ကိုနှုတ်ဆက်ကာ ထက်ဘုန်းရဲ့ကားပေါ်ကိုတက်သွားလိုက်သည်။ကားမောင်းနေသည့်တစ်လျှောက်လုံးဘာမှမပြောဖြစ်ကြ။အဲ့အစားဆောင်းဦးကတော့ ကားမှန်ကိုမှီကာ မျက်လုံးကိုပေကလပ်ပေကလပ်လုပ်နေသည်။
"အိပ်ချင်လို့လား"
"အင်း ညကစာလုပ်တာ(၂)နာရီထိုးသွားတယ်။မနက်ကျတော့ ဒီကိုလာရမှာမို့လို့(၆)နာရီထရတာအိပ်ရေးမဝသေးလို့"
"ခဏအိပ်လိုက်လေ။ရောက်ဖို့ကနာရီဝက်လောက်လိုသေးတယ်။ရောက်ရင်နှိုးလိုက်မယ်"
"ဟုတ် ကျေးဇူး ကိုထက်"
ဆောင်းဦးကမျက်မှန်ကိုချွတ်ကာdashboardပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကားမှန်ကိုမှီကာ ခဏလောက်အိပ်စက်လိုက်သည်။ခလူးခလူးနှင့်ဟောက်သံတိုးတိုးလေးကိုကြားလိုက်ရသောကြောင့် ထက်ဘုန်းပြုံးလိုက်သည်။ဒီကောင်လေးတကယ်ကိုအိပ်ရေးမဝပုံပဲ။
ကျွီ.............
အားကစားရုံကိုရောက်တော့ ထက်ဘုန်းကားကိုရပ်လိုက်သည်။ဘေးဘက်ကိုကြည့်လိုက်တော့ ဆောင်းဦးကအခုထိမနိုးသေး။သူခါးပတ်ကိုဖြုတ်ကာ ဆောင်းဦးကိုနှိုးလိုက်သည်။
"ဆောင်းဦး ဆောင်းဦး"
ဆောင်းဦးကမနိုးလာသည့်အပြင် တစ်ဖက်ကိုတောင်လှည့်၍ အိပ်သွားသေးသည်။ထက်ဘုန်း သူ့ကိုယ်ကိုနည်းနည်းကိုင်းလိုက်ကာ ဆောင်းဦးပတ်ထားသော ကားခါးပတ်ကို ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ရုတ်တရက်ဆောင်းဦးကဒီဘက်အလှည့် သူ့မျက်နှာကဆောင်းဦးနှင့်တစ်တန်းတည်းဖြစ်သွားသည်။
သူပထမဆုံးအကြည့်ရောက်သွားတာက ဆောင်းဦးရဲ့မျက်လုံးဆီကို။မျက်လုံးဆိုမှသူ့ကိုစသတိထားမိတဲ့နေ့ကို တစ်ဖန်သတိရသွားပြန်သည်။မျက်မှန်ချွတ်ထားသောကြောင့် မျက်တောင်ကော့ကော့လေးတွေကထင်းနေသည်။မျက်မှန်ကိုအမြဲတပ်ထားရလို့ ထင်ပါသည်။မျက်ရိုးလေးတွေကတော့ ချိုင့်နေသည်။မျက်နှာမှာလည်း မွှေးညှင်းနုနုလေးတွေကိုတွေ့နေရသည်။သို့သော်မျက်နှာမှာ ဟိုအဖု၊ဒီအဖုနည်းနည်းလေးပေါက်နေသည်။
ထိုမှတစ်ဆင့်သူ့အကြည့်က ဆောင်းဦးရဲ့နှာခေါင်းလုံးလုံးလေးဆီကို။ထက်ဘုန်းလိုမျိုးနှာတံချွန်ချွန်မဟုတ်ဘဲ ဆောင်းဦးရဲ့နှာခေါင်းက မွေးကင်းစကလေးတွေလိုမျိုး လုံးလုံးလေး။
နှုတ်ခမ်းလေးကကျတော့ နှာခေါင်းလိုပဲလုံးလုံးလေး။အနီရောင်တောက်တောက်လေးမဟုတ်ပေမယ့် နှုတ်ခမ်းကပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေးသန်းနေသည်။တစ်ဖက်ကိုစောင်းအိပ်နေသောကြောင့် နည်းနည်းလေးဆူထွက်နေသည်။ထက်ဘုန်းသူ့နှုတ်ခမ်းကို လက်မနှင့်ပွတ်လိုက်တော့ ဆောင်းဦးကမျက်လုံးပွင့်လာသည်။
"ကိုထက်"
အိပ်ရာမှနိုးလာသောကြောင့် အသံကအက်အက်လေးဖြစ်နေသည်။ထိုအသံအက်အက်လေးနှင့်သူ့ကိုကြည့်လာသော မျက်ဝန်းမှေးမှေးလေးကြောင့် ထက်ဘုန်းနှလုံးသားတစ်နေရာက ပုံမှန်ထက်ပိုပြီးခုန်လာတော့သည်။အသက်ရှူကြပ်လာသလိုလို၊ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မူမမှန်တော့သလိုခံစားလာရသောကြောင့် သူဆောင်းဦးကိုမြန်မြန်အကြည့်လွှဲလိုက်သည်။ထိုအခါမှနည်းနည်းသက်သာသွားတော့သည်။
"ကိုယ်.....ကိုယ်ကမင်းအိပ်နေလို့နှိုးတာ။အဲ့ဒါမင်းကမထသေးလို့။ကားခါးပတ်ဖြုတ်ပြီးမှထပ်နှိုးပေးမလို့လုပ်တုန်းမင်း.....မင်းကနိုးလာတာ"
"အာ ဟုတ်သား ရောက်တောင်ရောက်ပြီပဲ။အိပ်ကောင်းကောင်းနဲ့အိပ်လိုက်တာ ရောက်လို့ရောက်မှန်းတောင်မသိဘူး"
"အင်း ဆင်းတော့လေ။ကိုယ်ကားကိုlockချပြီးလိုက်လာခဲ့မယ်"
ထက်ဘုန်းကပြောတော့ ဆောင်းဦးကသူ့အဝတ်အစားထည့်ထားသည့် လွယ်အိတ်ကိုယူကာ ကားပေါ်မှဆင်းသွားသည်။ဆောင်းဦးမရှိတော့မှ ထက်ဘုန်းကကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုယ်ဖိကာ တိုးတိုးလေးညည်းညူလိုက်သည်။
"Shit ငါဘာဖြစ်သွားတာလဲကွာ"
သူခေါင်းကိုတွင်တွင်ခါလိုက်ကာ အသက်ကိုဝဝရှူလိုက်ပြီး နည်းနည်းစိတ်တည်ငြိမ်သွားတော့မှ လွယ်အိတ်ကိုယူကာ တံခါးlockချပြီး အဝတ်လဲခန်းဘက်သို့လျှောက်သွားတော့သည်။
♤♤♤♤♤♤♤♤♤♤