Ben Duygu,yaşadıklarımı anlatırken hâlâ atlatamadığım o korkunç günleri düşündükçe çok korkuyorum. Unuttuğum belki de hiç hatırlamak istemediğim, kapattığım o karanlık kutuyu tekrar açıyorum.Belki de bunca seneden sonra artık birilerinin neler yaşadığımı bilmesine ihtiyacım var,herşeyi tekrar ve tekrar yaşamaktan o kadar çok yoruldum ki birileri bilsin istiyorum...
Genç kızlığım; yaşadığım hayatımla gece gördüğüm kabuslar arasında bocalayarak geçti. İlk başlarda çok masum kabuslar görüyordum. O zamanlar basit korkuların yansıması olarak görüyordum kabuslarımı. Her gece tavandan aşağıya ağ örerek gelen büyük bir örümcek yüzümün ortasında duruyor ve sonra uyanıyordum. Annemle babam sadece basit bir kabus geçti diyerek bana sarılıyorlardı ama annemin yüzündeki endişeli ifadeyi farkediyordum. Normalde örümceklerden korkan bir kız değildim ama niye her gece rüyama giriyorlar bir türlü anlayamıyordum. Zamanla aynı kabusu görmeye alışmıştım. Artık çok fazla korkmuyordum. Ama bir gün kabuslarımın değişmeye başladığını hissettim. Eskiden uyurken gördüğüm örümcek gözümü açtığımda da karşıma çıkıyordu. Bunu kime nasıl açıklayacağımı bilemiyordum,başta ben de herkes gibi bir hayal ürünü olduğunu düşündüm ama sonraki gece farklı bir kabus gördüm,sanki yerinde durup sürekli tekrar eden olaylar birden bire ilerlemeye başlamıştı, hem de çok hızlı bir şekilde. Ve bu yeni yaşamımın sadece başlangıcıydı...