It's been a month since our father passed away. I came back to the University and continued my studies. That's the only thing I can do for now, and I will make him proud.
Ginawa ko lahat ang mga pinapagawa ng mga professors namin noong hindi ako nakakapasok sa klase. Tinutulungan din ako ni Zie kapag may hindi ako naiintindihan. Natambakan ako ng mga gawain kaya sa loob ng ilang linggo ay puro pag-aaral lang talaga ang inaatupag ko at saka wala naman akong ibang pupuntahan.
Maliban na lang kapag dadalaw ako sa puntod ni Papa, isang beses sa isang linggo. Hinding-hindi ko nakakaligtaan 'yon.
Linggo ngayon at katatapos ko lang maligo at magbihis. Napagpasiyahan ko kasing pumunta ng mall para bumili ng mga materyales para sa bagong proyektong ipinapagawa sa amin.
Lumabas na ako ng kwarto at nagtungo sa harap ng kwarto ni Alice. Tatanungin ko lamang siya kung gusto niyang sumama sa akin.
Kumatok ako sa pinto at ilang sandali lang ay binuksan niya na rin ito. Kumunot ang noo niya, nagtataka kung bakit ako nasa harapan ng kwarto niya.
Binuksan ko ang bibig ko upang magsalita. "Pupunta ako sa mall, gusto mong sumama?" Nginitian ko siya.
"Uh, hindi na. May ginagawa ako, e'." Mahinang sagot niya.
Napatango-tango ako. "Ah, ganoon ba? Baka may gusto kang ipabili? Isasabay ko na," pag-iinsist ko.
"Wala naman."
"Okay, I'm going."
"Take care," nginitian ko siya muli bago tumalikod upang bumaba.
Sa loob ng isang buwan, masasabi kong medyo napalapit na ang loob niya sa akin. Hindi na siya naiinis sa akin kapag kinakausap ko siya hindi katulad dati na hindi pa ako tuluyang nakakalapit sa kaniya pero pakiramdam ko pinapaalis niya na agad ako.
"Ma?" Pagtawag ko kay Mama pagkababa.
"Bakit?" Narinig ko ang boses niya sa may kusina kaya't nagpunta ako roon.
Nadtanan ko siyang naghihiwa ng mga sangkap para sa lulutuin niya. Matamlay ang mukha niya habang ginagawa 'yon. Hindi katulad dati na kahit anong ginagawa niya ngumingiti siya.
Sa aming tatlo, siya ang pinaka naapektuhan sa pagkawala niya. Hindi ko naman siya masisisi. Masakit mawalan ng taong minamahal.
"Ma, may pupuntahan lang po ako. Bibili lang ako ng mga materials para sa project ko." Paalam ko sa kaniya.
"Kasama mo si Zierra?" Tanong niya at bahagyang tumingin sa kinatatayuan ko.
"Hindi po, ako lang po." Sagot ko naman. Tumango siya habang nakatalikod sa akin.
"Sige, mag-iingat ka, a'. H'wag kang magpapagabi," aniya.
Lumapit ako sa kaniya at niyakap siya patalikod. Napahinto naman siya sa ginagawa niya dahil sa ginawa ko.
"Magiging ayos din ang lahat, Mama." Mahinang sambit ko.
"Sana nga, Kierre. Kakayanin natin 'to." Napangiti ako sa tinuran niya. Akala ko tuluyan na siyang nawalan ng pag-asa.
Kumalas ako sa pagkakayakap sa kaniya at nagpaalam muli bago lumabas.
Pinapaikot-ikot ko ang susi ng kotse sa daliri ko habang binubuksan ko ang gate namin. Pumasok ako sa loob ng sasakyan at binuksan ang makina nito at minaneho ito palabas ng bahay namin.
Hininto ko muna ito panandalian at saka ako lumabas muli para isarado ang gate.
Pumasok na muli ako sa kotse at minaneho ito patungo sa mall.
Noong nakaraan ay nag-usap-usap kaming tatlo nina Mama at Alice kung ano ang gagawin namin dito sa sasakyan ni Papa.
Sabi ko sa kanila h'wag naming ibenta dahil marunong naman ako magmaneho nito at saka may driver's license na rin naman ako. Inasikaso ito ni Papa noong matutuhan ko kung paano magmaneho.
Hindi ko lang talaga nagagamit 'tong sasakyan na ito dahil nga ginagamit niya kapag papunta siyang trabaho. Nahihiram ko lang talaga kapag wala.
Inabot ata ako ng isang oras bago makarating ng mall. Sobrang traffic kasi kanina.
I parked my car on the basement of this mall. I went out of it and locked it so no one can get inside. I have some important things inside. Baka ma-carnap pa, but I hope not.
I looked around and saw an elevator near where I was standing. I started walking towards there. I entered it and tapped the ground floor button. Seconds passed and the elevator opened.
I went out and quietly wandered around. I can't help but to look at the people happily roaming around.
On my right side, is a man with a woman. I think they're on their mid 30s. Oh, wait, there's also a cute little kid, he's around 4 to 5 years old. The man is carrying him.
My lips curved into a smile while watching them. They're indeed a happy family.
I wish I could have it too in the future. Said by the voice at the back of my mind.
I immediately shook my head. I don't think I'll have kids though.
I just turned my gaze at my left side, and there, I saw a couple holding each other's hand while eating the ice cream they bought at the nearest ice cream stall.
Before I could think about other things, I started walking again and I ended up window shopping.
Napatigil ako bigla sa paglalakad nang maalala ko kung bakit nga ba ako nandito. Iniwasan ko na lang tumingin sa mga stores na nadadaanan ko dahil baka maakit ako ng mga products nila sa loob at mapabili pa nang wala sa oras.
Nasa NBS na ako ngayon at tumitingin ng mga materials na kailangan ko. May nakita rin akong mga notebooks na may nakalagay na mga iba't-ibang quotes. Kumuha ako ng isa at binasa ito.
'Do not think about what other people think about you. You know yourself more than anyone else.'
Tumaas ang sulok ng labi ko pagkatapos mabasa iyon.
Tama naman, h'wag nating isipin kung ano ang pananaw sa atin ng mga tao sa paligid natin. Hindi ka naman nila kilala, ikaw lang ang bukod tanging nakakakilala sa totoong pagkatao mo at wala naman silang karapatang husgahan ka dahil hindi naman sila ikaw. Pero... Hindi pa rin naman natin maiiwasang isipin dahil tatatak na ito sa puso't-isipan natin. H'wag lang tayong magpapadala sa kanila.
Nagbasa pa ako ng ibang quotes at napagpasiyahang bumili ng isa. Hindi ko naman siya gagamitin para sa mga subjects namin. Siguro susulatan ko lang siya kapag gusto kong maglabas ng mga nararamdaman ko.
Pumunta na ako sa counter upang bayaran lahat ng mga pinamili ko. Nagpasalamat ako sa cashier bago kuhain ang supot ng mga pinamili ko.
Nagsimula na akong maglakad ngunit nakayuko ako habang tinitingnan isa-isa kung nalagay ba lahat ng pinamili ko. Gusto ko lang idouble-check.
Naramdaman kong tumama ako sa isang tao. Nabitawan ko tuloy ang dala-dala ko. Yumuko ako upang pulutin ito ngunit natigilan ako nang makaamoy ng pamilyar na amoy.
Dahan-dahan akong nag-angat ng tingin at naramdaman ko na lang ang pamimilog ng mga mata ko.
Unti-unti akong tumayo habang bitbit ang supot nang hindi inaalis ang tingin sa kaniya.
Nakatingin din siya sa akin ngunit...
Iba na.
Hindi na katulad dati na may sigla. Ngayon kasi ang lamig-lamig na at wala pang buhay.
Tinitingnan niya ako na parang isang estranghero na lamang.
Naalala ko bigla ang sinabi niya.
'We'll treat each other again like strangers, right?'
Bakit pa nga ba ako magtataka?
Ilang minuto rin kaming nagtitigan ngunit ni isa walang nagtangkang magsalita.
"Hey! I'm done buying all the things I need!" A beautiful woman suddenly showed up and clung her arms to his but he didn't give a reply and a glance to the woman.
He's still looking at me and I don't know why. I looked down on my feet, I can no longer bear to look at him. The woman noticed him staring at me and I heard her asking him.
"Hey, do you know her?" I looked up to them.
We both waited for him to answer. "No, I don't know her. Let's go." I saw him gently grabbed the girl's arm and they walked away.
I felt my chest tightened. I placed my clenched fist at where my heart located. I felt my tears formed into my eyes so I immediately wiped it off before anyone see me crying.
Tinanaw ko silang dalawa habang nag-uusap. Dati ako 'yun. Dati ako 'yung kasama niya pero ngayon iba na.
Tulala ako habang naglalakad papuntang parking lot. Paulit-ulit kong naaalala ang pangyayari kanina. Hindi ko akalain na makikita ko pa siyang muli. Ilang buwan na ang nakalipas magmula nang mangyari 'yon.
Limang buwan na.
Ang bilis ng panahon.
Umuwi ako sa amin habang iniisip siya...
At ang kasama niya.
Ano niya kaya 'yon? Sila kaya? Nakahanap na siya ng taong kaya siyang mahalin nang walang pag-aalinlangan. Mabuti na rin 'yon. Mukha naman siyang masaya kaya dapat maging masaya na rin ako para sa kaniya at tanggapin 'yon.
Pero bakit ko nga ba iniisip 'yon? Ako ang nagtulak sa kaniya papalayo kaya bakit nasasaktan ako? Ginusto ko 'to kaya kailangan kong panindigan kung anong ginawa ko.
Pagkapasok ko ng bahay namin ay naglakad muna ako papalapit kay Mama upang magmano. Hindi ko nakita ang kapatid ko kaya't naisip kong nasa itaas siya.
"Ang bilis mo atang nakauwi, Kierre." Sabi ni Mama.
"Bumili lang talaga ako ng kailangan ko, Ma." Mahinang sagot ko. Napalitan ng pag-aalala ang ekspresyon niya nang mapansing matamlay ako.
Ngunit bago pa siya makapagtanong ay nagpaalam na akong aakyat na sa kwarto upang gumawa ng proyekto. Pero ibinagsak ko lang ang sarili ko sa higaan ko at nakipagtitigan sa puting kisame ng kwarto ko.
Ilang minuto ata akong nakaganoon nang bigla akong may maalala. Si Alice, naalala ko pa ang sinabi niyang gagawa siya ng paraan para magkalapit sila ni Sky. Ano kayang nangyari?
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at tumayo mula sa pagkakahilata ko upang magtungo sa kwarto niya. Nasa harap na ako ng pinto at nagdadalawang-isip pa kung tatanungin ko ba talaga siya tungkol doon.
I heaved a deep sigh before knocking. She opened it after a few seconds. I smiled at her before opening my mouth to speak.
"Can I talk to you?" Her brows furrowed but she still nodded and opened the door wider so I can come in. My eyes automatically roamed around her room. It was filled by pastel colors starting from the walls to her things.
So she likes pastels. This is my first time entering her room.
She motioned me to sit on the couch at the side of her window. From here, I can clearly see the beautiful view of our village. The skies were blue and I saw some birds flying freely above the sky.
"So, what do you want to talk about?" She curiously asked as she sat at the edge of her bed.
I looked down and bit my lip, still unsure if I will really ask her the question I wanted to ask since then.
What if she gets mad at me again? What will I do?
"I just want to ask..." I paused for a moment before continuing what I was going to say. "What happened between you and him?" I played with my fingers after asking that risky question to her.
I saw a glint of surprise in her eyes. I think she didn't expect me to ask her that.
"Should I really tell it?" She replied with a question too.
I immediately shook my head and gave her a look that it's fine if she won't tell it to me.
"No, it's okay. I'm going back to my room now." I just slightly smiled at her and stood up, ready to leave.
But before I could move my feet, she told me to stop.
"Wait up! I'll tell it even if it's embarrassing." Her voice softened, I heard a hint of shyness in it.
"Why?"
"Uh, first of all, it's true that I had a crush on him. I mean, who wouldn't have, right?" She chuckled so did I.
That's true, Sky has this charm that every girl can easily fall for him. I'm not exaggerating, it's a fact.
"I told you to stop hanging out with him. That's not really my intention. I just think about, what if you experience what I'm always experiencing. Being alone. Being no one to hold onto. I really... Really envy you since then." Her voice broke, tears formed into her eyes but she wiped it off immediately and smiled slightly.
"And I'm sorry..." She said genuinely.
"No, don't apologize. You didn't do anything wrong---" I was cut off guard when she whispered.
"I did, I did a lot. Especially to you, I took you away from the person you love.
I saw how your eyes gradually lost life when he disappeared from your life. Every night, I hear your cries inside your room. I witnessed all of it that's why I regret it. I'm sorry." She bowed her head. I stood up and sat beside her.
I caressed her hair and told her that it's alright. She didn't have to blame herself for what happened to me.
"And about him, I actually confessed my feelings but I really don't have plans to chase him and do what I told you. He said he likes someone else and I guess, it's you." She gave me a smile, a genuine one.
"It's not me." I sighed.
"Huh?" Napaayos siya ng upo at tumingin sa akin. "Bakit hindi ikaw? Nakita ko kung paano ka niya tingnan," dagdag niya ngunit umiling lamang ako.
"Nagpunta ako ng mall kanina, 'di ba?" Paalala ko sa kaniya at mabilisan naman siyang tumango.
"What happened? Did you..." Binitin niya ang sasabihin niya upang hintayin ang sagot ko.
"Yes, I saw him." Tuluyan nang nanlaki ang mga mata niya at tila atat na sa susunod kong sasabihin.
"But he's not alone." Napakunot na naman ang mga kilay niya.
"He's with someone else. He's with a beautiful woman," pahina nang pahina sng boses ko habang sinasabi ang mga iyon.
"You're beautiful as well."
Natawa ako ng marahan. "Bolera."
"It's true kaya! Baka naman kapatid niya lang 'yon?" Pagpapagaan niya ng loob ko.
"Wala siyang kapatid na babae." Napatigil naman siya roon at mukhang naging malalim na rin ang iniisip.
"Baka pinsan?"
"Hindi ko alam, ang alam ko lang, nasasaktan ako sa lahat ng mga nakita ko kahit pa kasalanan ko kung bakit kami humantong sa ganito."