"မနက္ျဖန္ ငါ့ေမြးေန႔ေလ..မနက္ေစာေစာ.ဘုရားသြားၿပီး ေလ်ွာက္လည္ၾကမယ္ေနာ္..."
အဖြဲ႔ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ပိတ္ရက္တြင္ နားခ်င္သည့္စိတ္ကို ေဘးဖယ္ကာ ကြၽန္ေတာ္အျပင္ထြက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ လိုက္မသြားခဲ့ရရင္ ငါေတာ့ ေနာင္တရလိမ့္မယ္ ဆိုသည့္ အေတြးျဖင့္ လိုက္လာခဲ့ရျခင္းပင္။
ေငြ႐ိႈင္းနဲ႔ ကန္ေတာ္ျကီးထဲမွာ ေတြ႔ရမယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခံစားမိေနတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမလား။ မနက္ကတည္းက ထူးဆန္းေနတဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ႀကီးကို အေျဖမေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ေငြ႐ိႈင္းကို ေတြ႔လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အရာအားလံုး ႐ွင္းလင္းသြားၿပီေလ။
"ညီတို႔၊ ညီမတို႔...." ဟူေသာ အသံကိုၾကားလိုက္ကတည္းက ရင္းႏွီးေနေသာအသံမွန္း သတိထားမိခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လိုက္လို႔ သူမဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ စိတ္ပ်က္သြားရမည္ စိုး၍ ခဏေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူလွည့္ထြက္သြားေတာ့မည့္အခ်ိန္တြင္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္က မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။ လက္ဖဝါးအျပည့္ကိုင္ထားေသာ ခဲလံုးမ်ားကို အျမန္ပစ္ခ်ၿပီး အေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုျမင္ရံုနဲ႔ သူဟာ ေငြ႐ိႈင္းပဲဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ေလသည္။
*ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေရစက္ျပန္ဆံုၾကၿပီေပါ့။ သံုးႏွစ္ၾကာၿပီးမွေလ...။ ဒီေရစက္ေတြ ဆံုဖို႔အတြက္ တစ္သက္လံုး မေစာင့္လိုက္ရလို ႔ေတာ္ပါေသးရဲ႕...။*
*သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားတယ္ဆိုေတာ့
ငါ့အသံကို မွတ္မိေနတာလား....။ *
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ပီတိျဖစ္ရသည္။ အျပင္ပန္းတြင္ တည္ၿငိမ္ေနႏိုင္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့ရင္ထဲတြင္ ေျဗာင္းဆန္ေနမည္ကို ကြၽန္ေတာ္သာလ်ွင္ သိႏိုင္သည္။
သူဘာေတြမ်ားေျပာင္းလဲသြားမလဲ...။ ငါ့ကိုေရာ စိတ္ဆိုးေနေသးလား..။ ျပီးေတာ႔ သူစိမ္းဆန္သြားမလား ဆိုသည့္ အေတြးမ်ိဳးစံုက သူလွည့္မၾကည့္ခင္ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေရာက္႐ွိလာသည္။ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့ထံကိုေပါ့....။
.
.
.
ေငြ႐ိႈင္းသည္ အသံလာရာဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူေတြ႔လိုက္ရေသာ ေကာင္ေလးမွာ တကယ္ကိုပင္ အလင္းေဝျဖစ္ေနေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ပံုပန္းသြင္ျပင္အား တစ္ခုခ်င္းစီ စစ္ေဆးေနၾကသည္။ အလင္းေဝကေတာ့ ဘာမွမေျပာင္းလဲေပ။ ေငြ႐ိႈင္းသည္သာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္မွန္တစ္ခု အပို႐ွိေနေလသည္။
အလင္းေဝသည္ မ်က္မွန္အနက္ေအာက္မွ ေငြရွိုင္း၏ မ်က္လံုးမ်ားကို ေသခ်ာၾကည့္႐ႈေနေလသည္။ သူသိခ်င္တာက ေငြ႐ိႈင္းမ်က္လံုးေတြမွာ သူနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဘယ္လိုခံစားခ်က္ေတြကို ေတြ႔ရမလဲ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...။
"နင္တို႔က သိေနၾကတာလား...."
မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အလင္းေဝသည္ေခါင္းညိတ္ျပရင္း "အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္း..."ဟူ၍ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွလည္း ငါလြမ္းေနတဲ့ ငါ့ငယ္ခ်စ္ဦးေပါ့..ဆိုၿပီးေတာ့လည္း ေရရြတ္ေနမိသည္။
"ငါ့ကို ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနၾကေလ...
မေတြ႔ရတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ စကားနည္းနည္းေျပာခ်င္ေသးလို႔..."
အလင္းေဝသည္ သူ႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ထြက္သြားေတာ့မွ
ေငြ႐ိႈင္းကို စကားျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
"ငါမင္းကို လြမ္းေနခဲ့တာ..." ဟူ၍...။
ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာမည့္စကားကို
သူေစာင့္ေမ်ွာ္ေနရင္း ရင္ေတြခုန္လာရသည္။ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းတုန္းက ေျပးဖက္လိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္ကိုလည္း မနည္းထိန္းထားရေလသည္။ မရိုးသားေသာစိတ္ကို ဖြင့္ဟထားၿပီးျဖစ္၍ အရင္လို ထင္တိုင္းၾကဲလို႔ မရေတာ့သည္မွာလည္း အခက္သားပင္...။
"ငါလည္း သတိရေနပါတယ္...."
ခပ္တိုးတိုးထြက္လာေသာ စကားသံျဖစ္သည္။ အသက္႐ွဴသံေတြ ျမန္ေနတာကေရာ ဘာေၾကာင့္လဲ...။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့...မင္းရဲ႕မွတ္ဥာဏ္ထဲမွာ
ငါဆိုတာ႐ွိေနေသးလို္႔...."
ေငြ႐ိႈင္းက အလင္းေဝကိုျကည့္ျပီး ခပ္ဟဟျပံဳးေလသည္။ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ အလင္းေဝတစ္ေယာက္ ေျပာင္းလဲသြားၿပီလား။ သူဖြင့္ဟခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ သူ႕မွာ႐ွိေနေသးလားဟု စိတ္ထဲမွ ေတြးေနမိသည္။
"အလင္းေဝ...."
ေငြ႐ိႈင္းေခၚလိုက္ေတာ့ အလင္းေဝက ေျမႀကီးကို ငံု႔ၾကည့္ေနရာမွ အေပၚျပန္ေမာ့လာသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေနခက္ေနၾကသည္ ကိုေတာ့ ဝန္ခံရမည္ျဖစ္သည္။ မေတြ႕ရတာျကာျပီျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းေနဖက္ေတြအေနျဖင့္ ေျပာစရာ စကား ႐ွားပါးေနျခင္းမွာ မျဖစ္သင့္ဟု ယူဆရသည္။ သို႔မဟုတ္ ေျပာစရာေတြ မ်ားျပားေနသျဖင့္ ဘယ္ကစေျပာရမွန္း မသိေတာ့တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
"အလင္းေဝ...ငါမင္းကိုစိတ္မဆိုးပါဘူး.."
အလင္းေဝက ဘာမွမေျပာဘဲ သူ႕ကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့ေသာေၾကာင့္ ေငြ႐ိႈင္းကပင္ ထပ္ေျပာလိုက္ရသည္။
"ငါေျပာခ်င္တာက မင္းေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြအတြက္ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ေဒါသမထြက္ခဲ့ပါဘူးလို႔..ဒီအတိုင္း အံ့ျသျပီး လန္႕သြားရံုေလးပါပဲ..."
ထိုအခ်ိန္တြင္ မ်ိဳးေဇာ္က ေငြ႐ိႈင္းကို လွမ္းေအာ္ေလသည္။
"ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား...ေငြ႐ိႈင္းရ..ငါတို႔ပံုေတြ
လက္စသတ္ရဦးမယ္ေလ..." ဟူ၍...။
ေငြ႐ိႈင္းသည္ မ်ိဳးေဇာ္ကို ခဏေလးပါဆိုသည့္
သေဘာႏွင့္ လက္ကာျပလိုက္သည္။ သူျပန္လွည့္လာေတာ့ အလင္းေဝရဲ႕မ်က္ႏွာကို ျပံဳးလ်ွက္သားျဖင့္ ျမင္လိုက္ရသည္။ထိုအျပံဳးကိုျမင္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ေပ်ာ္သြားမိပါသည္။
"မင္းစိတ္ဆိုးေနမယ္လို႔ ငါထင္ထားတာ.."ဆိုၿပီး အလင္းေဝက ေျပာလာေသာအခါတြင္ ေငြ႐ိႈင္းသည္ " ေျပာခ်င္ရာေျပာၿပီး ထြက္သြားခဲ့တာ ဘယ္သူလဲ' ဟူ၍ စိတ္ထဲမွျပန္ေမးမိေလသည္။
"ေငြ႐ိႈင္း...အခုကေတာ့ စကားေျပာလို႔ အဆင္မေျပဘူးေနာ္...မင္းဖုန္းနံပါတ္ေလး ငါ့ကိုေပးပါလား..ညက်ရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေလ.."
ေတာင္းမယ့္သာ ေတာင္းရတာ မေပးရင္
ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုၿပီး ေတြးမိေတာ့ စိတ္လႈပ္႐ွားရသည္။
"ဘယ္မွာလဲ...မွတ္စရာ..."
"တကယ္ၾကီးေပးမယ္ေပါ့...
ရတယ္ ရြတ္သာျပလိုက္... မင္းဖုန္းနံပါတ္ကို
မွတ္ထားဖို႔အတြက္ စာရြက္မလိုဘူး...ငါက ဥာဏ္ေကာင္းၿပီးသား..."
"မင္းနဲ႔ပတ္သတ္ရင္"ဆိုၿပီး ထပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းက ေခါင္းခါရင္း ရယ္ေလသည္။
ဒါက အေျခအေနေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာပဲေပါ့...။
သူေပ်ာ္လိုက္ပါသည္။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႏွင့္ကို သူေပ်ာ္ခ်လိုက္ပါေတာ့ သည္။
>>>>>>>>>>>>>
ျပံဳးတံု႔တံု႔ ျဖစ္ေနေသာ ေငြ႐ိႈင္းကို ေငးၾကည့္ေနသူကေတာ့ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးျဖစ္သည္။ ေငြ႐ိႈင္းသည္ ထမင္းစားပြဲတြင္ ထမင္းထိုင္စားေနေသာ္လည္း စိတ္ကေတာ့ တျခားေရာက္ေနသည္ဟု သူထင္ေနေလသည္။ ပို၍ သံသယျဖစ္စရာေကာင္းသြားျခင္းမွာ မိႈင္းေခါင္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္း ဆံုသြားခ်ိန္၌ ေငြ႐ိႈင္းရဲ႕မ်က္လံုးမ်ားက ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲ..."
"ဟင္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုကို..."
မိႈင္းေခါင္သည္ သူ႕ေခါင္းကိုသာ ခပ္ေလးေလး ခါျပလိုက္သည္။ သူထပ္မေမးခ်င္ေတာ့ပါ။ ေတာ္ၾကာ မသိခ်င္တာေတြကို သိလာရမည္ဆိုလ်ွင္ သူ႔ရဲ႕စိတ္သာ ပင္ပန္းရလိမ့္မည္။ အစကတည္းက ေခါင္းသိပ္မၾကည္တာမို႔ ထမင္းစားၿပီးၿပီးခ်င္း အခန္းထဲသို႔သာ ဝင္သြားလိုက္သည္။
ကုတင္ေခါင္းရင္းတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားကိုေငးၾကည့္ရင္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူလည္းပန္းခ်ီကားထဲကလူလို တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲဆိုၿပီး ေတြးမိေတာ့ သူ႔ရင္ထဲတြင္ မြန္းျကပ္မွုမ်ား ျဖစ္ေပၚလာသည္။
သူ႔ရဲ႕သက္တမ္းတစ္ေလ်ွာက္တြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္တည္း႐ွိရံုႏွင့္ လံုေလာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြ႐ိႈင္းကေတာ့ သူနဲ႔အေတြးတူခ်င္မွ တူလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔စိတ္ထဲမွ ေသာကသည္ တစ္ေန႔တျခား ပိုပိုႀကီးမားလာရသည္။ အလုပ္ထဲမွာ အာရံုေတြကို နစ္ျမႇဳပ္ထားေသာ္လည္း မသက္သာေပ။ အေတြးမ်ားကေတာင္ မွိုင္းေခါင္ကို ဒီေလာက္ႏွိပ္စက္ေနရင္ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက် သူခံႏိုင္ရည္မ႐ွိ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္။
မိႈင္းေခါင္မျမင္ရေသာ တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ ေငြ႐ိႈင္းကေတာ့ အလင္းေဝရဲ႕ဖုန္းကို ပန္းခ်ီဆြဲရင္း ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနမိသည္။ မိနစ္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ကုန္ဆံုးလာေလေလ၊ သူ႔စိတ္ထဲတြင္လည္း ေနမထိ၊ထိုင္မသာ ျဖစ္လာေလေလျဖစ္သည္။
"ညက်ရင္ ဖုန္းဆက္မယ္လို႔ ေျပာထားတာပဲကို.." မေက်မနပ္ျဖင့္ သူေရရြတ္မိေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖုန္းျမည္လာေသာအခါ ဖုန္းသံၾကားရေသာ ကုတင္ေခါင္းရင္းဆီသို႔ အျမန္ေျပးသြား လိုက္သည္။ ကုတင္တိုင္ႏွင့္ သူ႔ေျခေထာက္ထိမိ၍ နာသြားသည္ကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္အားဘဲ ဖုန္းက်သြားမည္ကိုသာ စိုးရိမ္ေနမိသည္။
"ဟယ္လို..."
သူကိုင္လိုက္ေတာ့ အလင္းေဝရဲ႕အသံက ဖုန္းထဲမွ ဟိန္း၍ထြက္လာသည္။
"ေန႔လည္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ဖုန္းနံပါတ္ေပးသြားလို႔ခင္ဗ်..ခပ္ေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ေကာင္ေလးေလ နာမည္က ေငြ႐ိႈင္းဆိုလားပဲ..
သူ႔နဲ႔စကားေျပာခ်င္လို႔..."
"အလင္းေဝ...ေနာက္မေနနဲ႔ေတာ့..
အခ်ိန္ကိုလည္းျပန္ၾကည့္ဦး..ဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မယ္.."
"မင္း မအိပ္ေသးဘူးမလား..."
"အိပ္ေတာ့ မအိပ္ေသးပါဘူး.."
"ေအာ္...ငါ့ဖုန္းကိုေမ်ွာ္ေနတာ ထင္တယ္..."
"ေအး...ထားပါေတာ့..."
တစ္ဖက္မွ ရယ္သံကို ျကားလိုက္ရေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းလည္းျပံဳးမိသည္။
"ေငြ႐ိႈင္း...အဲ့တုန္းကေလ ငါမင္းကိုမေမးခဲ့ရဘူး
အခုမင္းလည္း စိတ္မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ ငါေမးခ်င္တယ္.."
တစ္ဖက္မွ အသက္႐ႈသံျမန္ေနသလို ေငြ႐ိႈင္းသည္လည္း ရင္ခုန္ေနသည္။ အလင္းေဝေမးမယ္ဆိုတာကို သူျကိုသိေနသည္။
"ငါ့ရဲ႕ခံစားခ်က္က သံုးႏွစ္ၾကာၿပီးတာေတာင္ မေျပာင္းေသးဘူး ေငြ႐ိႈင္း...ငါေမးခ်င္တာက မင္းေရာ ငါ့ကို ဘယ္လိုသေဘာထားလဲ..ဒီအတိုင္း သူငယ္ခ်င္းပဲလား..."
ေငြ႐ိႈင္းသည္ ကုတင္ေပၚတြင္ လွဲခ်လိုက္ၿပီး
မ်က္ႏွာက်က္ကို ေငးေနမိသည္။ သူ႔ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကို ေသခ်ာမသိေသးခင္မွာ အလင္းေဝဆီက ဖြင့္ဟဝန္ခံမႈကို သူၾကားခဲ့ရသည္ကို ျပန္သတိရသည္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ သူလန္႔ေနေပမယ့္ မညာတမ္းဝန္ခံရရင္ အလင္းေဝဖြင့္ေျပာၿပီးေတာ့မွ သူရဲ႕ခံစားခ်က္က ပိုေသခ်ာသြားခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ေယာက်္ားေလး ႏွစ္ေယာက္ဆီမွာလည္း ဒီလိုမ်ိဳးခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ပါလားဆိုၿပီး ထိုအခ်ိန္က်မွ သူသေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။
သူလည္း အလင္းေဝႏွင့္ ထပ္တူထပ္မ်ွ ခံစားေနရေလသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားေတြကိုေတာ့ ဖုန္းထဲတြင္ ေျပာမျပခ်င္။ အလင္းေဝႏွင့္ေတြ႔ၿပီး ေသခ်ာေဆြးေႏြးခ်င္ေသးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုေ႐ွ႕ဆက္ၾကမလဲ ဆိုတဲ့
အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးလိုျခင္းျဖစ္သည္..။
ေငြ႐ိႈင္းသည္ သက္ျပင္းခ်ရင္း...
"ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေခါက္ေလာက္ ထပ္ဆံုရေအာင္..
အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာေပါ့..ငါမင္းနဲ႔ေတြ႔ၿပီးမွ ေျပာခ်င္တယ္.."
"အင္း....ေနာက္တစ္ပတ္ပိတ္ရက္ဆိုရင္ေရာ..
.ေနရာကေတာ့ငါ့အိမ္မွာေလ..အိမ္မွာက ပိုလြတ္လပ္တယ္...ငါ့ႀကီးႀကီး တစ္ေယာက္တည္းပဲ႐ွိတာ..."
"ေအး ေကာင္းသားပဲ...
မင္းအိမ္လိပ္စာသာေျပာ ..ငါလာခဲ့မယ္"
ဒီလိုႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားျဖတ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕planကို မိႈင္းေခါင္ေဝဦးၾကားသြားခဲ့တာကို မသိဘဲနဲ႔ေပါ့...။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
AN/
အပိုင္းေလးဆယ္ေလာက္ဆို ဇာတ္သိမ္းမယ္ထင္တယ္။မွန္းေျပာရတာပါ။ ဇာတ္သိမ္းဖို႔က နီးနီးလာပါၿပီ။
Love you all❤
Han_Me
(7.10.2020)