53.
Τρίτη εβδομάδα.
«Λυπάμαι.Αληθεια.»λέει καθισμένος και καθαρός στην καρέκλα.
«Δεν έγινε και τίποτα»
«Ποπό ντρέπομαι τόσο πολύ...»λέει και τον πιστεύω.
«Δεν πειράζει αλήθεια.»λέω.
Κατουρήθηκε στο κρεβάτι του στον ύπνο του.
Άλλαξε αυτός και τώρα αλλάζω τα σεντόνια.
«Συγνώμη Νικόλα...λες και είμαι κανένας παππούς...»
Νιώθει άσχημα.Δεν μπορεί σχεδόν τίποτα να κάνει μόνος.Ντρεπεται και το καταλαβαίνω.
Όταν τελειώνω τον πιάνω από το μπράτσο και τον παω πάλι στο κρεβάτι.Τον ξαπλώνω.
«Κρυώνεις;»
«Ναι.Πολυ»λέει.
Ήρθε ο Σεπτέμβρης για τα καλά.
Παίρνω το σεντόνι του και τον σκεπάζω αλλά ίσως πρέπει να βρω κάτι πιο χοντρό.
«Θες τίποτα από μένα άλλο;»
«Όχι.Αρκετα έκανες.Αντε να ξεκουραστείς.Βγες καμία βόλτα αν θες.Ολη μέρα σπιτι θα πάθεις τίποτα»
«Θα είμαι στο σαλόνι.Αν θες κάτι φώναξε.»λέω.
«Εντάξει...»λέει και έχει κλείσει ήδη τα μάτια του και νομίζω τον πήρε ο ύπνος και ολας.
Δεν μπορώ να πιστεψω πως ήταν πριν από ένα μήνα και πως είναι τώρα.Μεγαλη διαφορά.Λες και είναι άλλος άνθρωπος.Εχει χάσει πολλά κιλά.
Και κάτι μου λέει ότι θα υπάρξει και χειρότερα.
***
Μπορείς να βγεις λίγο στην αυλή;
Δεν περιμένω άλλο και σηκώνομαι από τον καναπέ και τρέχω έξω να την δω.
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ήρθε η μαμά της δεν την βλέπω τόσο συχνά.Και σίγουρα δεν μπορώ να παω από εκεί το βράδυ.
«Καλησπέρα.Μηπως είδατε πουθενά την κοπέλα μου;Αγνοείται»την πειράζω.
«Χα χα.Γελασαμε»λέει και έρχεται και με αγκαλιάζει.Βαζω και εγώ τα χέρια στην μέση της και την μύτη μου στον λαιμο της.
Ωραία είναι εδώ.
«Μου έλειψες...»λέει σιγά στο αυτι μου.
«Ποτέ θα φύγει η μαμά σου είπαμε;»λέω αν και δεν θα έπρεπε.
«Αύριο»λέει και σταματάω την αγκαλιά.
«Σοβαρά τώρα;Και ολας;»
«Και πολύ έκατσε...»λέει.
Α δεν θα τα πάμε καλά.
Εγώ πλάκα έκανα και αυτή φεύγει ακόμα δεν ήρθε;
«Ελλη πρέπει να της μιλήσεις.Δεν γίνεται εσυ πάλι να τραβάς τα πάντα.»
«Νικόλα μου αλήθεια βαρέθηκα να λέω τα ίδια και τα ίδια.Αν θέλει ας φύγει.Κουραστηκα»
«Αν δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της ας μην σας έκανε!»φωνάζω τώρα γιατί νευρίασα.
Ανοίγει αμέσως η πόρτα της Έλλης και βγαίνει η μαμά της.
«Πάλι μαζί εσεις;»λέει και πλησιάζει.
«Για εσάς λέγαμε...»της λέω και δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο.
«Νικόλα άστο...»λέει η Ελλη.Τιποτα δεν αφήνω.
«Συμβαίνει κάτι;»λέει αυτή.
«Τι μάνα είστε εσείς μου λέτε;Τι γονείς;Που παρατάτε τα παιδιά σας και φεύγετε.Γιατι τα κάνατε;Αν δεν θέλετε να τα μεγαλώσετε γιατί τα κάνατε;»λέω.
Είμαι μπουχτισμένος με όλα αυτά,είμαι και κουρασμένος και μου βγαίνουν και πιο εύκολα.
«Ορίστε;»
«Δεν μπορείτε να φύγετε πάλι!Ο Μηνάς;Πάλι η Ελλη θα τον μεγαλώσει;Πάλι όλα η Ελλη θα τα κάνει;Το καταλαβαίνετε ότι είναι μόνο 18 και είναι για τον Μηνά και μάνα και αδερφή και φίλη και όλα;!»λέω.
«Μεγάλη γλώσσα έχεις!»
«Όταν είναι για ανθρώπους που αγαπώ ναι!»λέω.
«Να κοιτάς την δουλειά σου.Ετσι και αλλιώς θα τους πάρω εκεί μαζί μου»λέει.
Τι;
«Μαμά τα είπαμε αυτά...»λέει η Ελλη.
«Τα είπες.Δεν τα είπαμε.Θα πάμε εκεί κοντά στο μαγαζί.»
«Να πας μόνη σου!»
«Ωραία.Θα πάρω τον Μηνά τότε.Κατσε εσυ εδώ.»
«Μαμά,ξέρεις ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά από τον Μηνά.Για αυτό το λες.Επειδη ξέρεις ότι θα έρθω !»
«Πάμε μέσα να το συζητήσουμε...»λέει εκείνη και μπαίνει μέσα και η Ελλη την ακόλουθει.
«Μαμά δεν θα συζητήσουμε τίποτα!Τα είπαμε αυτά!»λέει εκείνη και χάνονται μέσα
Ναι.
Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό όταν σκέφτηκα να της μιλήσω.
***
Μπαίνω μέσα να δω τι κάνει και ενώ έχει κλειστά τα μάτια και τα κράταγε σφιχτά κουνιόταν πέρα δώθε.Τρομαξα λίγο έτσι όπως τον είδα έτσι πλησίασα και άλλο.
«Σταύρο;»λέω και σαν να είναι βρεγμένος στο μέτωπο έτσι βάζω το χέρι μου εκεί αλλά δεν είχε πυρετό.Μονο ιδρωμένος ήταν.
«Σταύρο;Είσαι καλά;»ρωτάω πάλι.
«Μαμά;Μπαμπά;»λέει ενώ κούναγε το κεφάλι πέρα δώθε.
Τώρα δεν είναι ξύπνιος σίγουρα.Σαν να κοιμάται είναι.Λες και βλέπει όνειρο ας πούμε.
Και βλέπει τους γονείς του;
Μήπως ήρθε...
Όχι όχι.Εχουμε ακόμα εβδομάδες.Ο γιατρός έδωσε και άλλες εβδομάδες.Δεν μπορεί τώρα να φύγει.
Απλά βλέπει ένα κακό όνειρο.
Τον σκεπάζω και όταν το κάνω με το χέρι του πιάνει τον καρπο μου και το τραβάει κοντά του.Το κρατάει δυνατά και ακόμα και αν προσπάθησα να το βγάλω δεν μπόρεσα.
«Έρχομαι...μαμά...έρχομαι...»είπε μετά σιγά και ανατρίχιασα ολόκληρος με αυτό.Το ότι ζητάει τους γονείς του.Οτι τους βλέπει στο όνειρο του.
Τράβηξε πιο κοντά του το χέρι μου και το έβαλε στο πρόσωπο του.Στο μάγουλο του.Και ήταν κρύο.
Μετά σταμάτησε να παραμιλάει και να κουνιέται αλλά το χέρι το κράταγε ακόμα.Καθομαι πάνω στο κρεβάτι του δίπλα του.Μολις το αφήσει λίγο θα το βγάλω.
Τον βλέπω που κοιμάται και δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι στο μυαλό μου ήταν ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος τόσα χρόνια.Και τώρα που τον γνώρισα καλύτερα,που είμαι σχεδόν όλη μέρα μαζί του μπορώ να καταλάβω πολλά.
Είναι καλός άνθρωπος.Ακομα τον βρίζω που παρατησε την μαμά μου και εμένα αλλά αν εξερεσεις αυτό είναι καλός άνθρωπος.Ολοι στο χωριό τον σέβονται και έχει βοηθήσει πολύ από ότι έχω καταλάβει.Δεν έχει χωθεί ποτέ σε τίποτα ούτε έχει δώσει δικαίωμα.Ολοι λένε ότι είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που απλά κοιτάει την δουλειά του και πότε δεν προκάλεσε φασαρία.
Σχεδόν μου θυμίζει την μαμά μου.
Είχε δίκιο ο Παντελής που έλεγε πάντα ότι δεν πίστευε ότι ο «μπαμπάς μου» θα ήταν κακός αφού ήταν μαζί με την μαμά μου και δεν πίστευε ότι εκείνη θα ήταν με κάποιον τέτοιο.
Τώρα το έχω καταλάβει πλέον πως είναι.Πως είναι ο χαρακτήρας του.
Πάντα έλεγα ότι ήταν νεκρός για μένα και τώρα εύχομαι να μπορούσα να πάρω τα λόγια αυτά πίσω.Γιατι νιώθω κάποιες φορές λες και φταιω και εγώ για αυτό.
Τέτοιες κουβέντες δεν πρέπει να λες.Ποτε.