"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 23.

23.
Σε δυο μέρες.

Άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα και την έκλεισε πάλι απαλά.
«Κοιμάται;»την ρωτάω αφού πήγε να δει τον αδερφό της.
«Κοιμάται ναι.Κουραστηκε σήμερα...»λεει και έρχεται δειλα δειλά κοντά μου.Οχι πολύ κοντά μου όμως επειδή ξέρετε...είναι η Ελλη.

Παω εγώ στην μια άκρη του κρεβατιού και χτυπάω με το χέρι μου πάνω στο κρεβάτι για να της κάνω νόημα να έρθει και αυτή.Ερχεται απλά όχι κοντά μου.Στην άλλη άκρη.

«Γιατί το έκανες αυτό Νικόλα;»ρωτάει και δείχνει το παράθυρο.
«Τα κάνω καμία φορά κάτι τετοια...»λέω να γελάσουμε αλλά πάλι εκεινη δεν το κάνει.

«Μην με ρωτάς πράγματα που δεν θες να ακούσεις την απάντηση Ελλη.»λέω μετά σοβαρά αφού πάει γύρευοντας.

Δεν της άρεσε αυτό.

«Τελοσπαντων άσε με εμένα.Δεν ήρθα εδώ να μιλήσω για μένα.Τι έχεις;Γιατί κλαις;»ρωτάω.
«Τίποτα»
«Ναι οκ τίποτα.Τωρα πες μου.Τι έχεις;»
«Νικό...»γκρινιάζει.
«Για να με λες Νικο είναι σοβαρά τα πράγματα.»λέω.

Εκείνη βγάζει τις παντόφλες της και ανεβαίνει πάνω στο κρεβάτι και κάθετε με την πλάτη στον τοίχο.Τον τοίχο αυτό γεμάτο με αφίσες.

«Σου έχει τύχει ποτέ να νιώθεις ότι πνίγεσαι;Ότι το ίδιο σου το σωμα είναι ξένο πλέον;Ότι ζεις για άλλους;Ότι δεν ζεις βασικά,ότι μόνο αναπνεύεις;Γιατί κάποιες φορές το νιώθω και σήμερα είναι μια τέτοια φορά...»λέει και ξεκινάει πάλι να κλαίει.

Όχι και το πιο ωραίο θέαμα.Να βλέπεις την Ελλη να κλαίει.

«Ελλη...»λέω.
«Δεν θέλω να κλαίω.Δεν μαρεσει.Αλλα δεν μπορώ να σταματήσω...δεν ξέρω τι με εποιασε.Μιλησα και με την μαμά μου.Δεν ήθελα και πολύ.»λέει για να δικαιολόγησει το κλάμα.
«Οικογενειακά δράματα δηλαδή.»λέω.
«Όλη μου την ζωή.»είναι η απάντηση της.

Σκούπιζε τα δάκρυα της αλλά αυτά έπεφταν ακόμα παρόλα αυτά.

Μετά θυμήθηκα κάτι και με το χέρι μου  αφού ανοίγω την παλάμη μου ακουμπάω το πρόσωπο της.

Τρόμαξε.
«Τι έκανες;Τι ήταν αυτό;»ρωτάει τώρα.
«Όταν ήμουν μικρός και στεναχωριόμουν για κάτι η μαμά μου έκανε αυτό.Και καλά μου επερνε την λύπη μακριά.Και εγώ το πίστευα φυσικά και μετά γελαγα.Αυτο σου έκανα λοιπόν.Πηρα την λύπη μακρια»της εξηγώ.
«Τι γλυκιά η μαμά σου.Αλλα εδώ δεν πιάνει.Δεν είμαι μικρή»λέει.

Ανεβαίνω και εγώ στο κρεβάτι και ακουμπάω και εγώ την πλάτη μου στο τοίχο δίπλα της.Κοιταξα το παράθυρο μου απέναντι.Δεν το πιστεύω ότι το έκανα αυτό.Οτι πήδηξα μέχρι εδώ.