"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 37.

37.
Υπόσχεση.

Τα μαζευε όλα μέσα και έκλεισε το κουτί.

«Είμαι καλός έτσι;Όλα τα σπίτια τα πήρα.»
«Και έμεινες άφραγκος!»
«Κυριολεκτικά και μεταφορικά...»λέω.

Πήρα κάποια λεφτά αλλά δεν το ήξερα ότι θα κάτσω τόσο και ότι θα χρειαζόταν να πληρώσω για ραντεβού έτσι σχεδόν ξέμεινα.

Μόλις παω πρέπει να δουλέψω φουλ στο συνεργείο .Αν θέλω να έχω λεφτά.

Δεν έχω παράπονα.Συνεχεια ο Μαριος με ρωτάει αν έχω λεφτά για να μου δώσει.Αλλα ντρέπομαι κάπως ολόκληρο γαϊδούρι να παίρνω λεφτά από αυτόν.Αλλωστε δίνει συνέχεια και στα κορίτσια άρα δεν θέλω να ζητάω και εγώ.

Ότι παίρνω στο συνεργείο μου φτάνουν άλλωστε.

«Αύριο θα πληρώσω εγώ»λέει αμέσως και σηκωνόμαστε από το πάτωμα.
«Δεν το λέω για αυτό Ελλη»
«Το ξέρω.Αλλα θέλω να πλήρωσω και εγώ.»
«Ξεχνά το.»λέω.

Άλλωστε έχω την κάρτα.Θα πληρώσω με αυτήν.

Αυτήν μου την έδωσε η μαμά όταν έκλεισα τα 18 με ένα ποσό μέσα να το κάνω ότι θέλω.Δεν τα έχω αγγίξει αφού δεν τα χρειάζομουν αλλά αν χαλάσω κάποια δεν πειράζει.

«Πήγε αργά.Θα είσαι κουρασμένος»λέει.
«Είμαι»
«Να κοιμηθούμε;»ρωτάει.

Τι εννοεί;
«Μαζί;»ρωτάω.
«Όχι βεβαια.Εσυ σπιτι σου και εγώ σπιτι μου.»λέει.

Προσπαθώ να μην ξενερώσω και άλλο σήμερα.

«Να παω δηλαδή στην Σαντα Ροζα;»την πειράζω.
«Όχι εξυπνάκια.Εννοω να πας απαναντι.»
«Και εγώ ηλπιζα να κοιμηθώ εδώ...πάλι...»
«Όχι»
«Να κοιμηθούμε αγκαλιά...»λέω μετά γιατί το κρεβάτι της είναι πιο άνετο και ας μην κοροϊδευόμαστε και η αγκαλια της.

«Δεν ξέρω....»
«Έλαααα...»γκρινιάζω και την τραβάω κοντά μου.
«Θα είσαι καλό παιδί;»
«Ο καλύτερος!»φωνάζω σαν στρατιωτάκι.
«Καλα τότε.»λέει και σηκώνομαι και ανοίγω το κουμπί του τζιν και παω να τα κατεβάσω.

«Τι ακριβώς κανείς;»ρωτάει η Ελλη και σταμάτησα αυτό που έκανα και την κοίταξα.
«Βγάζω το παντελόνι;Τι;Με το τζιν θα κοιμηθώ;»ρωτάω.

Εκείνη σηκώνει τα φριδια της τώρα.

«Με το τζιν θα κοιμηθώ....»λέω και κλείνω πάλι το κουμπί.

«Είσαι άκαρδη...»
«Και γιάτι αυτό;Επειδή δεν θέλω να κοιμηθείς με το ποξερακι;»
«Ναι....!»λέω και παω να ξαπλώσω στο κρεβάτι της.