"Νικόλας" (#2 Σαντα Ροζα Τζουνιορ)

Κεφαλαιο 54.

54.
Χαρούμενη Ελλη.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

«Κάποια κοιμήθηκε καλά...»λέω ενώ πλησιάζει.
«Ο Σταύρος;»
«Κοιμάται»λέω και πριν καν τελειώσω να πω την λέξη με τραβάει από το χέρι μέσα.Οταν φτάνει στο δωμάτιο μου κλείνει την πόρτα και πέφτει σχεδόν πάνω μου και αρχίζει να με φιλάει.Κανω δυο βήματα πίσω και κάθομαι στο κρεβάτι και αυτή βγάζει ότι είναι αυτό που φόραγε κάτω στα ποδια και ανέβαινει στο κρεβάτι και βάζει τα ποδια της γύρω από την μέση μου χωρίς να σταματήσει λεπτό να με φιλάει.

Οκ.Καποια έχει ορεξουλες.
Μαρεσει αυτό.Μαρεσει.
Αν βγει και κανενα ρούχο θα μαρεσει πιο πολύ.

Βάζει το χέρι της στα μαλλιά μου και το άλλο στον λαιμο μου.Βρισκω ευκαιρία και βάζω το χέρι μου κάτω από την μπλούζα της,στην κοιλιά της και την χάϊδευα εκεί.Ηξερα ότι της αρέσει.Σε όλες αρέσει αυτό.Τωρα ανέβηκα πάνω και πήγα στην πλάτη της και όταν βρίσκω το σουτιέν ψάχνω για το κούμπωμα.Με μια κίνηση το ανοίγω και χαλαρώνει αμέσως.

Ναι.Και αυτό ο Μαριος μου το έχει δειξει.Ειχαμε πάρει ένα σουτιέν και με έβαζε να το ανοίγω το ξανανοίγω με κλειστά τα μάτια μέχρι να το μάθω.
Μην ρωτάτε.

Μόλις παω να βάλω το χέρι μου στο στήθος της σταματάει να με φιλάει.Με κοίταζε σοβαρά.
«Τι;»λέω.
«Δεν θα το κάνουμε εδώ.Ετσι.»λέει.
«Το ξέρω»λέω αφού δεν περίμενα να γίνει και τόσο γρήγορα.
«Τότε τι κανείς;»ρωτάει.
«Υπάρχουν και αλλά πράγματα που μπορείς να κανείς ξέρεις χωρίς να κανείς σεξ...»της εξηγώ και βγάζει τα ποδια της από γύρω από την μέση μου.

Τόσο κράτησε.

«Δεν ήρθα για αυτό εδώ.Ηρθα για να σου πω τα καλά νέα.»
«Ποια καλά νέα;»ρωτάω αφού σκέφτηκα ότι κάτι θα έχει γίνει για να είναι τόσο χαρούμενη.
«Μίλησα χθες με την μαμά και αφού μαλωσαμε για κάνα τρίωρο καταλήξαμε στο ότι δεν θα μετακομίσουμε εκεί.Εγω και ο Μηνάς θα μείνουμε εδώ!»λέει.
«Και οι γονείς σου;»ρωτάω.
«Έχουν δουλειά εκεί.Δεν μπορούν να μένουν εδώ.Αλλα δεν με νοιάζει αυτό Νικόλα.Με νοιάζει που δεν θα φύγω από εδώ.»
«Θα έπρεπε να σε νοιάζει μωρό μου»
«Δεν με νοιάζει επειδή το έχω συνηθίσει.Και στο κάτω κάτω και εδώ που είναι τι κάνει;Μιλάει στο τηλεφωνο για την δουλειά πάλι.Πως με βοηθάει αυτό εμένα;Το θέμα είναι ότι δεν θα αλλάξει μέρος ο Μηνάς επειδή όπως σου έχω πει λατρεύει εδώ το....»λέει και σταματάει απότομα.Ανοιγει τα μάτια της πολλές φορές.

«Τι είναι πάλι;»ρωτάω.
«Με είπες μωρό μου»λέει και πάλι ρίχνει ένα μεγάλο χαμόγελο.
«Α ναι;Δεν το κατάλαβα...»λέω αφού δεν το σκέφτηκα.
«Πρόσεχε προσέχε κύριε Νικόλα.Σαν πολλά τέτοια λες...»λέω με σηκωμένο φρύδι.

Γιατί τι άλλο έχω πει;

«Ο άλλος λόγος που ήρθα είναι για χθες.Που είπες όλα αυτά στην μαμά μου.»
«Τον θέμα είναι να της έβαζα μυαλό...»
«Δεν της έβαλες αλλά δεν με νοιάζει αυτό τώρα.Νοιαζεσαι για μένα και ξέρεις τι;Όταν είπες ότι έχεις μεγάλη γλώσσα όταν είναι για ανθρώπους που αγαπάς έλιωσα μέσα μου...»

Το είπα;
Σωστά.Το είπα.

«Δεν το κατάλαβα ότι το είπα...»
«Επειδή το λες χωρίς να το σκέφτεσαι.Και σε λατρεύω για αυτό.»λέει και προσπαθει να κουμπώσει το σουτιέν στα τυφλά αλλά δεν τα καταφέρνει.

«Έλα να στο κουμπώσω εγώ...»λέω και παω πίσω της σηκώνω την μπλούζα και αφού βλέπω το πολύ όμορφο τατουάζ της κουμπώνω το σουτιέν και κατεβάζω την μπλούζα.

Άκυρο Νικόλα πάλι.

«Ξεκούμπωσες αμέσως το σουτιέν....μήπως αυτό θα έπρεπε να με τρομάζει;»λέει.
«Όχι.Να μην σε τρομάζει»λέω και ξαπλώνω πίσω και βάζω τα χέρια πίσω από το κεφάλι μου και πάνω από το μαξιλάρι.

«Κοιμήθηκες καθόλου το βράδυ;»με ρωτάει.
«Δυο ώρες περίπου.»λέω και ξαπλώνει πάνω μου και βάζει το κεφάλι της στο στήθος μου.Ανοιγω λίγο τα ποδια και βάζει τα δικά της μέσα για να είναι άνετα.
«Τι θα γίνει με εσενα;Θα πέσεις κάτω καμία μέρα»
«Δεν παθαίνω τίποτα.Μην ανχωνεσαι.»
«Φυσικά και ανχωνομαι.Κουραζεσαι όλη μέρα με τον Σταύρο.»λέει.

Ότι είναι κουραστικό είναι.Γενικα δεν το εύχομαι σε κανέναν αυτό.Πιο πολύ είναι ψυχολογικό παρά σωματικό.Να βλέπεις έναν άνθρωπο,ένα σωμα μέρα με την μέρα να αλλάζει.Να πέφτει.

Και παρόλα αυτά πάλι δεν μπορώ να κοιμηθώ.Ειμαι σε υπερένταση όλη μέρα.Παντα να θέλω κάτι να κανω.

Σηκώνει τα χέρια της και τα βάζει στο πρόσωπο μου και αρχίζει να το χαϊδεύει ενώ είναι ακόμα ξαπλωμένη πάνω μου.

«Πολύ άσχημα είναι...»σχολιάζει και κατάλαβα τι εννοεί.Ειναι άσχημα ναι.

Βήχει συνέχεια.Εχει αλλάξει η φωνή του.Επιπλεει στα ρούχα του.Δεν τρωει.Παραμιλαει στον ύπνο του.Ακουγεται ότι αναπνευει δύσκολα.Και αλλά τόσα κάθε μέρα.

«Τουλάχιστον έχω εσενα»λέω και σηκώνει το πρόσωπο της να με δει.

«Σε όλη αυτήν την μαυρίλα τουλάχιστον έχω εσενα να δώσεις λίγο φως.»