Zawgyi
"အေမ...အေဖက ဘာလို႔မျပန္လာတာလဲဟင္..
ႏွစ္ရက္ေတာင္ရွိေနၿပီေရာ..."
ခ်ည္ထည္ထိုးေနတဲ့ အေမ့ကို Seokjin စိုးရိမ္
တႀကီးေမးမိသည္။
အငယ္ႏွစ္ေကာင္ ေက်ာင္းသြားေနတာေျကာင့္ေရာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လဲ မသြားရတာေၾကာင့္ အိမ္မွာ
သူတစ္ေယာက္ထဲ ပ်င္းေနရ၏။
အေဖျဖစ္သူကို မစိုးရိမ္ႏိုင္ေရာလား...ႏွစ္ရက္ေတာင္
ရွိေနၿပီ...ဖုန္းလဲမဆက္ဘဲ...company ကိုဆက္
ေတာ့လဲ မလာဘူးတဲ့...သူတို႔စိတ္ပူေနရၿပီ။
"အေမလဲစိတ္ပူတာေပါ့ သားရယ္.....မင္းအေဖ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုခုရွိလို႔ေနမွာပါ"
"အဲ့ဒါဆိုလဲ ဖုန္းေတာ့ဆက္သင့္တာေပါ့ဗ်ာ... အေဖကတကယ္ မေကာင္းဘူး"
"Seokjin....ဖေအကို အဲ့လိုမေျပာရဘူးေလ"
"ဟုတ္"
ေမေမ့ဆီက အေငါက္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ Seokjin ဆက္မေမးေတာ့ေပ.....
ဧည့္ခန္းထဲမွာ TV ၾကည့္ေနတုန္း အိမ္ဖုန္းသံျမည္
လာတာေၾကာင့္ Seokjin အေမထကိုင္လိုက္သည္။
<< Hello >>
<< ေယာက်္ား...ရွင္ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ...
ကၽြန္မတို႔ကို ဖုန္းမဆက္ဘာမဆက္နဲ႔....
အိမ္ကလူေတြ ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေနလဲ ရွင္သိလား >>
အေမျဖစ္သူရဲ႕စကားေၾကာင့္ Seokjin ခ်က္ခ်င္းထလာၿပီး ဖုန္းေျပာေနတဲ့နားကို တိုးကပ္သည္။
<< ဘာ....Hello....Hello.....က်စ္ >>
ဖုန္းကို ကြက္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္သံက အေမ ေဒါသဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထြက္ေနလဲဆိုတာ သိႏိုင္သည္။
"အေဖလား အေမ..ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"
သူေမးတာကိုမေျဖဘဲ အခန္းထဲေျပးဝင္သြား
တာေၾကာင့္ Seokjin အေနာက္ကေနတေကာက္
ေကာက္လိုက္၏။
အဝတ္အစားလဲၿပီး အိတ္ကိုလြယ္ေနေသာ အေမ
ေၾကာင့္...
"အေမ..ဘယ္သြားမလို႔လဲ"
"အေမျပန္လာမွ ေျပာၾကတာေပါ့..Seokjin အခုခ်ိန္မွာ သားက အိမ္မွာအႀကီးဆံုးေနာ္...ညီေလး
ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္...ၾကားလား..အေမ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္"
"အေမ !! အေမ !!"
သူဘယ္ေလာက္ပဲေအာ္ေအာ္ အေမ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ပါ....ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ သူမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့..။
.
.
.
.
.
"CEO...ေငြအလြဲသံုးစားလုပ္တဲ့သူကို သိရပါၿပီ"
ဖိုင္တြဲေတြကို စစ္ေဆးေနတုန္း Jungkook ခ်က္ခ်င္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဘယ္သူလဲ"
"မန္ေနဂ်ာ Min....သူပဲ CEO....သူက ေငြကိုင္
ေလ...ျပီးေတာ့ သူ႔မွာ အေႂကြးေတြပတ္လည္
ဝိုင္းေနတယ္လို႔ သိရတယ္ CEO"
"ဘာ....."
ေတာက္...💥💥
Jungkook ေဒါသတႀကီး တက္ေခါက္လိုက္သည္။
"အဲ့ဒါ ေကၽြးတဲ့လက္ကို ျပန္ကိုက္တာ"
မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး လက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း ေဒါသနဲ႔အတူေျပာေနေသာ Jungkook ပံုဟာ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းသည္။
"သူ႔အိမ္အခုခ်က္ခ်င္း သြားမယ္...လူ (၁၀) ေယာက္
ကို ေခၚလိုက္...အတြင္းေရးမႉး Jung.. ဥကၠဌကို
ေျပာလိုက္ပါ ..ကၽြန္ေတာ္ျပႆနာသြားရွင္းတယ္
လို႔...မင္းမလိုက္နဲ႔ေတာ့...ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲသြားမယ္"
"ျဖစ္ပါ့မလား CEO"
"မျဖစ္ႏိုင္စရာလား...ကၽြန္ေတာ္မွာတာ မေမ့နဲ႔ေနာ္"
"Nae..."
Hoseok ကိုမွာစရာရွိတာမွာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုလာ
ေျပာျပတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔အတူ အခန္းထဲက ထြက္
လာၿပီး အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ Bodyguard (၁၀) ေယာက္နဲ႔အတူ မန္ေနဂ်ာ Min အိမ္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
.
.
.
.
.
.
.
.
"Taehyung က ကေလးေတြကို တစ္ခါတည္းေက်ာင္းက ဝင္ေခၚလာမယ္တဲ့"
"ဟုတ္...သူကၽြန္ေတာ့ကို ဖုန္းဆက္တယ္ အန္တီ"
"Seokjin..သား Taehyung ကို လက္ထပ္ဖို႔
ေစာင့္ခိုင္းထားတယ္ဆို"
"အာ...အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး အန္တီ....ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္မရွိေသးဘူးေလ...အလုပ္မယ္မယ္ရရရွိမွ အိမ္ေထာင္ေရးကို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားခ်င္လို႔ပါ...
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ Taehyung ကိုပဲ လက္ထပ္မွာပါ...ဟီး..."
"အန္တီတို႔က သေဘာတူတယ္ဆိုတာ သိတယ္
မလား...Taehyung ကသားကို သိပ္ခ်စ္တယ္...
သူစကားေျပာရင္ သားအေၾကာင္းက မပါမျဖစ္ဘဲ"
"ဟုတ္..သားသိပါတယ္ အန္တီ...သားလဲ Taehyung ကို ခ်စ္ပါတယ္"
သူတစ္ေယာက္ထဲ အိမ္မွာျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပ်င္း
ေနမွာစိုးလိုဆိုၿပီး Taehyung အေမက စကား
ေျပာေဖာ္လာလုပ္ေပးသည္။
"ဒါနဲ႔ အန္တီ....အေမ ဘယ္ကိုသြားတယ္ဆိုတာ အန္တီ့ကို ေျပာသြားလားဟင္"
"သားကို စိတ္မပူေစ....."
Ting...Tong.....💥💥
စကားေျပာေနတုန္းမွာ ျခံတံခါး ဘဲလ္သံျမည္
လာတာေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္မိသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ျခံတံခါးကို ေရာက္လာေတာ့ လာတဲ့ ဧည့္သည္ကိုျမင္ၿပီး Seokjin အံ့ဩသြား၏။
"CEO Jeon Jungkook-ssi..ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"ခင္ဗ်ားအေဖေရာ....."
အာဏာစက္ျပင္းထန္လြန္းေသာ Jungkook အသံဟာ ခက္ထန္လြန္းေနသည္။
"အေဖမရွိဘူး...."
"မလိမ္နဲ႔...ခင္ဗ်ားးအေဖကို ဖြက္ထားတယ္မလား...
အကုန္ဝင္ရွာ..."
"Nae CEO...."
အေနာက္က ဝတ္စံုအမဲနဲ႔လူေတြကို အမိန္႔ေပးလိုက္
ေတာ့ ဝင္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ထိုလူေတြကို Seokjin လိုက္တားသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ...သူမ်ားအိမ္ကို ဒီလိုခြင့္ျပဳခ်က္
မရွိဘဲ ဝင္ရွာလို႔ရေရာလား...ခင္ဗ်ားတို႔အခုခ်က္
ခ်င္း ရပ္လိုက္ေနာ္...မရပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္
ရဲေခၚလိုက္မွာ"
Seokjin တားေနေပမယ့္လဲ သူတို႔အကုန္လံုး အိမ္ထဲေရာက္ေနၾကေခ်ၿပီ.....ေဘးက Taehyung အေမကလဲ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ....
"ဟက္...ေခၚလိုက္ေလ...က်ဳပ္တို႔ပဲေထာင္က်မလား...ခင္ဗ်ားအေဖပဲေထာင္က်မလားဆိုတာ...စမ္းၾကည့္
လိုက္ေလ...မင္းတို႔ေတြ တစ္ခန္းမက်န္အကုန္
လိုက္ရွာ...."
"ဘာေတြေျပာေနတာလဲ....အေဖ ကဘာလို႔
ေထာင္က်ရမွာလဲ....မင္း မဟုတ္
တာေတြမေျပာနဲ႔"
"ခင္ဗ်ားအေဖ ဘယ္လိုလုပ္ရပ္ကို လုပ္ခဲ့လဲ သိ
လား....Company က ခင္ဗ်ားတို႔ဆယ္သက္ဆပ္
ရင္ေတာင္ မကုန္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို လိမ္သြားတာ...
ငါ့အေဖလက္ထပ္ထဲက လုပ္လာတဲ့သူဆိုၿပီးဘယ္
ေလာက္ေတာင္ယံုၾကည္ခဲ့ရလဲ...အဲ့ယံုၾကည္မႈ
ေတြကို ပ်က္ေအာင္လုပ္လိုက္တာပဲ"
"မင္းမလိမ္နဲ႔...ငါ့အေဖက ဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမလုပ္
ဘူး....မင္းတို႔လုပ္ၾကံေနတာ...မင္းညာေနတာ...ငါ
လံုးဝမယံုဘူး"
"CEO....လူကိုရွာမေတြ႕ေပမယ့္ ဥပေဒအရ အေထာက္အကူျပဳတဲ့ သက္ေသစာရြက္
စာတမ္းေတြကို ေတြ႕လာပါတယ္"
ႏွစ္ေယာက္သား ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနတုန္း အေပၚထပ္
ကဆင္းလာတဲ့ Bodyguard တစ္ေယာက္က စာရြက္စာတမ္းေတြလွမ္းေပးသည္။
"ဟက္ ....ဒီမွာ ေတြ႕လား...သက္ေသေတြ...ခင္ဗ်ား
အေဖလိမ္ယူသြားတဲ့ ေငြေတြရဲ႕သက္ေသ"
"ငါအဲ့ဒါေတြနားမလည္ဘူး.....ငါသိတာ ငါ့အေဖ ကဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး"
"ခင္ဗ်ား..."
သူ႔စကားကို မယံုဘူးဆိုတဲ့ စြာေတးလန္ကို Jungkook ေဒါသထြက္ေနေခ်ၿပီ.....
မထိန္းႏိုင္တဲ့အဆံုး Seokjin ရဲ႕လည္တိုင္သြယ္
သြယ္ေလးကို လက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ၿပီးအသက္ရႉက်ပ္
သည္အထိ အားနဲ႔ညႇစ္ေနမိသည္။
"အ့...အစ္..."
ေဘးက Taehyung အေမျဖစ္သူမွာ ဝင္တားမလို႔
လုပ္ေနေပမယ့္လဲ ေဘးက Boduguard ႏွစ္
ေယာက္က ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတာေၾကာင့္ သူ႔မွာမလႊဲသာခဲ့...
"က်ဳပ္ကို လာမစမ္းနဲ႔ေနာ္....က်ဳပ္ေဒါသကို လာမဆြနဲ႔....ဒီေလာက္ေျပာျပေနတာေတာင္ ခင္ဗ်ားကခံေျပာေနတုန္းပဲ....ဘာလုပ္ရမလဲ....
ခင္ဗ်ားကိုသတ္ပစ္လိုက္ရမလား...ခင္ဗ်ားအတြက္
ေတာ့ ခင္ဗ်ားအေဖက သူရဲေကာင္းႀကီး ျဖစ္ခ်င္
ျဖစ္လိမ့္မယ္...က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ လူလိမ္
တစ္ေယာက္ပဲ....စာရြက္စာတမ္းေတြ နားမလည္ရင္ နားမလည္သလိုေန...ေျပာတာ နားလည္လား"
Seokjin ပါးေပၚ စီးက်လာတဲ့ မ်က္ရည္ကိုျမင္မွ Jungkook အသိစိတ္ဝင္လာၿပီး Seokjin ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"မဟုတ္ဘူး....ငါ့အေဖကဘယ္ေတာ့မွ အဲ့လိုမလုပ္
ဘူး....ငါ့အေဖက ဒီေလာက္ရိုးသားတာကို..ဘယ္
ေတာ့မွ...ငါမယံုဘူးလို႔....သားသမီးတိုင္းက ကိုယ့္
အေဖကိုယ္ ခ်စ္ၾကတာပဲေလ...Arrnyi...မင္းတို႔
မွားတာေနမွာပါ....ျပန္စစ္ၾကည့္ေပးပါ...Please..
ငါ့အေဖက အဲ့လိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔..."
Seokjin ထိုေနရာမွာတင္ ေခြက်သြားၿပီး ရိွုက္ႀကီးတငင္ငိုၿပီး ေျပာသည္။
"မင္းကို နားလည္ေပးေစခ်င္တယ္....ဒီအိမ္မွာ ကေလး (၃) ေယာက္ပဲက်န္ခဲ့တာ...သူတို႔အေမကလဲ အေႂကြးရွင္ေတြလိုက္ဖမ္းေနလို႔ ထြက္ေျပးေနရတဲ့
သူ႔ေယာက်္ားကိုရွာဖို႔ ထြက္သြားတယ္....ကေလးေတြ
က ဘာဆိုဘာမွ မသိရွာပါဘူးကြယ္...မင္းတို႔လိုခ်င္တဲ့ သက္ေသေတြရရင္လဲ ယူၿပီး ျပန္ၾကပါေတာ့...
ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးေတြကို ဒုကၡမေပးပါနဲ႔...
မဟုတ္ရင္ ငါတကယ္ရဲေခၚရလိမ့္မယ္..."
ထိုမိန္းမ ရင္ခြင္ထဲမွာ ခနၱာကိုယ္ေလးတုန္တက္ၿပီး ရိွုက္ငိုေနတဲ့ Seokjin ဟာ သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္
ေၾကာက္သြားသလို...
"ခင္ဗ်ားမသိေပမယ့္ ခင္ဗ်ားအေဖဆက္သြယ္လာ
ႏိုင္တာပဲ....အဲ့လူဆက္သြယ္လာရင္သာ က်ဳပ္
ကိုေျပာဖို႔မေမ့ပါနဲ႔...မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္အဆိုးမဆို
နဲ႔.... ခင္ဗ်ားတို႔တစ္မိသားစုလံုးကို ေထာင္ခ်ပစ္မယ္"
Seokjin မ်က္ႏွာကိုသာ တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး သူေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုခက္ထန္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပန္ၾကည့္သည္။
"ျပန္ၾကမယ္"
သူ႔လူေတြသူေခၚၿပီး ျပန္ဖို႔တံခါးေပါက္ေရာက္
တုန္းပဲရွိေသး...
"အက်င့္မေကာင္းတဲ့ ေကာင္...အရူးေကာင္...
ရုပ္ကိုက က်က္သေရမရွိ ...*sob*...ဘယ္သြားသြား အမႈိက္ကားနဲ႔တိုးၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးအပုပ္အပြေတြနဲ႔ နံေစာ္ေနပါေစ....မုန္းစရာေကာင္...*sob*...ေစာက္ ကေလး...အႀကီးကို အႀကီးမွန္းမသိ..."
Seokjin ေအာ္သံေၾကာင့္ Jungkook တစ္ဖန္ျပန္
လွည့္ၾကည့္လာသည္။
ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေလး...ငိုေနတာေတာင္ သူ႔ကိုမရရေအာင္ ျပန္ခံေျပာလိုက္ေသးသည္။
"Seokjinie...."
"Hyung...."
ထိုေကာင္ေလးဆီ ျပန္သြားဖို႔လုပ္ေနတုန္းမွာပဲ အေနာက္ကထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ သူလွည့္
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္ေလး (၃) ေယာက္......
"Tae ah....."
Taehyung ကိုျမင္တာနဲ႔ Seokjin အားကိုးစရာ
သူေပၚလာသလို ရင္ခြင္ထဲေျပးဝင္သည္။
"ဘာျဖစ္တာလဲ....ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ...ဟမ္...ဘယ္သူဘာလုပ္လို႔လဲ"
"Hyung ....ဘာျဖစ္တာလဲ"
Seokjin ျပန္မေျဖဘဲ ရိွုက္သာငိုေနမိသည္။
Taehyung ကိုသာ ဖက္တြယ္ထားတာေၾကာင့္ ဟို CEO ေလး ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္လိုျပန္သြားလဲ သူမသိလိုက္ပါ ။
.
.
.
.
.
"ဟုတ္တယ္ Seokjin...မင္းအေမက မင္းအေဖကို သြားရွာတာ....မင္းအေဖက အရမ္းေလာင္းကစား
မက္တာ....မင္းတို႔အေမ ဒီဒုကၡေတြမင္းတို႔ကိုေပး
မသိဘဲ တစ္ေယာက္ထဲႀကိတ္ၿပီး ခံစားေနရွာတာ...
ဒါေတြ အန္တီ့ကို အျမဲတမ္းလာလာတိုင္ပင္လို႔ အန္တီသိရတာ Seokjin....Company ေငြယူ
တာလဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ အန္တီေျပာခ်င္တယ္ ....
ျပီးေတာ့ မင္းအေဖအေႂကြးေတြတင္ထားေသး
တယ္လို႔လဲ အန္တီသိထားတယ္ ကေလး.."
သူတို႔အကုန္ဧည့္ခန္းမွာစုၿပီး ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။
"ဘာလို႔လဲ...အေဖက ဘာလို႔အဲ့လိုလုပ္ရတာ
လဲ....ကၽြန္ေတာ္သာ အလုပ္မယ္မယ္ရရရွိရင္..
မိသားစုလဲ ဒီလိုဒုကၡေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး...
အသံုးမက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ေၾကာင့္ဘဲ.."
"ဘာလို႔ Hyung ေၾကာင့္ ျဖစ္ရမွာလဲကြာ..
ေျဖရွင္းဖို႔နည္းလမ္းရွိမွာပါ"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က Taehyung ႏွစ္သိမ့္ေပးေနေပမယ့္လဲ သူ႔နားထဲမဝင္...
သူ႔ေၾကာင့္ဆိုတဲ့ စိတ္ႀကီးက သူ႔အား ႏွိက္စက္၏။
မိသားစုရဲ႕ အႀကီးဆံုးသားတစ္ေယာက္က ဒီျပႆနာကို မသိခဲ့ရဘူးတဲ့လား..သူေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာဘဲ..
"ဟုတ္တယ္ Jin Hyung....Hyung ေၾကာင့္မွ
မဟုတ္တာ..ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဒါေတြမသိခဲ့ဘူးေလ"
သူက အငယ္ေတြကိုမေခ်ာ့ရဘဲ အငယ္ေတြက သူ႔အားျပန္ေခ်ာ့ေနရသည္။
Taehyung ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ Seokjin ေၾကာင့္ထိုင္ခံုဆီထသြားေတာ့ Namjoon တို႔ကအလိုက္တသိပင္ Seokjin ေဘးက ဖယ္ေပးၾကသည္။
Seokjin ပုခံုးေလးကေန ထိန္းကိုင္ရင္း ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး..
"မငိုပါနဲ႔ေတာ့ကြာ...ကၽြန္ေတာ္ရွိတယ္ေလ....ဘာမွမ
ျဖစ္ဘူးေနာ္...အႀကီးျဖစ္တဲ့ Hyung က ငိုေနေတာ့ အငယ္ေတြက ပိုငိုခ်င္ၾကမွာေပါ့...ဟိုမွာ Hyung ထက္အငယ္ေတြေတာင္မငိုပဲထိန္းႏိုင္တာ..Hyung ကအႀကီးမလား..သူတို႔ကိုေစာင့္ေရွာက္ရမွာေလ"
သူေျပာလိုက္မွ တစ္ေနရာထဲကိုသာ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ Seokjin အၾကည့္ေလးေတြ သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။
"ဟုတ္တယ္...ငါကအႀကီးပဲ...စံျပျဖစ္ရမွာေလ...မငိုေတာ့ဘူး...ဒီကိစၥကိုေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းရွိမွာပါ...
ဟုတ္တယ္မလား Tae"
"အင္း...ဟုတ္တာေပါ့...လိမၼာတယ္"
ငိုထားလို႔ ရဲေနတဲ့ Seokjin ႏွာေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္ဆြဲရင္း Taehyung ေျပာသည္။
ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖဆိုတာ ရွိၿပီသားဘဲမဟုတ္လား...
.
.
.
.
.
.
Seokjin ျခံထဲက ဒန္းေလးမွာ မိွုင္ေတြေတြသာ ထိုင္ေနမိသည္။
သူ ဘာလုပ္ရမလဲ...အေမ့ဆီကေရာ အေဖ့ဆီကေရာ အဆက္အသြယ္မရတာ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့မည္...
သူစိတ္ပူလွၿပီ..
"Hyung...ေဘဘီ..."
Taehyung ဒီေန႔နားရက္ရထားတာမို႔ Seokjin ျခံေလးထဲလာေတာ့ မႈိင္ေတြေတြထိုင္ေနတာေၾကာင့္ သူေခၚေပမယ့္လဲ သူ႔ေခၚသံကိုမၾကားပံုပင္....
"Hyung ပိစိ...ဘာေတြငိုင္ေနတာလဲ"
ေဘးနားဝင္ထိုင္ၿပီး ေမးေတာ့မွ Seokjin သတိဝင္လာသည္။
"ဟင္....Tae ah...."
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ..."
"အခုတေလာ ဘာေတြးစရာရွိရမွာလဲကြာ"
"အရမ္းလဲ ေတြးမေနပါနဲ႔....အဆင္ေျပသြားမွာပါ"
"အဲ့လိုပဲေမၽွာ္လင့္ရတာေပါ့...ၿပီးေတာ့ ငါ အလုပ္ေတြပိုလုပ္ရေတာ့မယ္ Tae.."
"Hyung ပင္ပန္းမွာေပါ့"
"မပင္ပန္းပါဘူး....မိသားစုအတြက္ပဲကို..."
"ကၽြန္ေတာ္ အႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးမယ္ေလ"
"အင္း....Komawo Tae ah...."
"Hyung...ဒီလိုအေျခအေနမွာ ေျပာသင့္လားမသိ
ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္ျမန္ေလးလက္ထပ္ရ
ေအာင္..ကၽြန္ေတာ္ Hyung ကို အျပည့္အဝ
ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္...ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္တယ္ Hyung"
ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ Seokjin လက္ေလးကို အုပ္ကိုင္ရင္း Taehyung ေျပာသည္။
"ငါတို႔မိသားစုအေျခအေနလဲ မင္းသိရဲ႕သားနဲ႔....
မိသားစုျပႆနာထဲ မင္းကိုဆြဲမထည့္ခ်င္ဘူး Tae...ဒီကိစၥေျဖရွင္းၿပီးတာနဲ႔ ငါတို႔လက္ထပ္ၾကမယ္ေလ...အဲ့အခ်ိန္ထိေတာ့ ငါ့ကိုေစာင့္ေပးပါ...ေနာ္...."
"အင္းပါ....ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမယ္ေနာ္"
"အင္း....ခ်စ္တယ္ Tae ah...ဒီလိုအေျခအေနမွာ ငါ့ကိုပစ္မသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးလဲတင္ပါတယ္"
သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္လာတဲ့ Seokjin ကိုယ္ေလးကို Taehyung အလိုက္သင့္ေလး
ျပန္ဖက္ထားလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ကဘာလို႔ပစ္သြားရမွာလဲ...ကၽြန္ေတာ္ Hyung ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲ သိရဲ႕သားနဲ႔"
"အင္း....Komawo...ငါ့ကိုအရမ္းခ်စ္ေပးလို႔"
"ခ်စ္တယ္ Hyung"
Seokjin နဖူးေလးကို Taehyung ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနမ္းရႈိက္သလို Seokjin မွာလဲ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ရင္း အနမ္းကို ခံယူေနသည္။
.
.
.
.
.
.
.
.
Seokjin အလုပ္မယ္မယ္ရရမရွိေသးတာေၾကာင့္ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြသာ တေနကုန္ မနားမေနလုပ္ေနရသည္။
ဒီေန႔ Seokjin အလုပ္ေနာက္က်တာမို႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္
က ေမွာင္ေနေခ်ၿပီ......Taehyung က night duty မို႔ သူ႔ကိုလာမႀကိဳႏိုင္...
ေတာ္ေသးတယ္ Yoongi ကလမ္းထိပ္မွာ လာႀကိဳေနလို႔....မဟုတ္ရင္ လမ္းက လူပ်က္လြန္းတာေၾကာင့္ အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေသသြားႏိုင္သည္။
ဝိညာဥ္သရဲေတြ ထြက္လာရင္ ဒုကၡ....
ေယာက်္ားေလးလဲ လူဘဲ... ေၾကာက္တတ္သည္။
"Joonie ေရာ...."
သူ႔ကိုေစာင့္ေနတဲ့ Yoongi ဆီသြားရင္း သူေမးလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တာဝန္ခြဲထားတယ္ေလ...
တစ္ေယာက္က Hyung ကိုသြားႀကိဳရင္ တစ္ေယာက္ကထမင္းဟင္းခ်က္ ....သူက ထမင္းဟင္းခ်က္မယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္လာႀကိဳတာ"
"ေဟ်ာင့္....မီဖိုေခ်ာင္ မီးေလာင္ေနဦးမယ္"
"Hyung ကလဲ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ယံုၾကည္ေပးလိုက္ပါ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေလၽွာက္လာၾကတာ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔ေရွ႕ထိုးရပ္လာတဲ့ အမဲေရာင္ ကားတစ္စီးေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လံုးလန္႔သြားသည္။
"ဘယ္....ဘယ္သူေတြလဲ"
Seokjin မရဲတရဲေလးေမးလိုက္ေတာ့ ကားေပၚက လူ (၅) ေယာက္ဆင္းလာသည္။
"မင္းတို႔က Min Kwang Jae ရဲ႕ သားေတြလား"
"ဟုတ္...ဟုတ္ပါတယ္...ဘာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"
"မင္းအေဖက အေႂကြးမဆပ္ေတာ့ မင္းတို႔နဲ႔
ၿခိမ္းေျခာက္ရမွာေပါ့...ေဟ်ာင့္ေတြ ေခၚကြာ !"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔က ဖမ္းခ်ဳပ္လာသည္။
"Yah...ခင္...ခင္ဗ်ားတို႔..ဘာ..ဘာလုပ္တာလဲ Yoongi ah...."
"မလုပ္ပါနဲ႔...အား....Jin Hyung"
သူ႔လက္ကိုေနာက္ျပန္ ဖမ္းခ်ဳပ္လာတဲ့ လက္ေတြ
ထဲက Seokjin ရုန္းလိုက္ၿပီး ထိုလူႀကီးမ်က္ႏွာအား အားပါပါနဲ႔ တစ္ခ်က္အမိအရ ထိုးလိုက္သည္။
Yoongi ကလဲ အေသအေၾကေဆာ္ေန၏။
သူတို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေလး ျပန္ထိုးႀကိတ္ေပမယ့္လဲ လူအင္အားမမၽွတဲ့အျပင္ ဟိုဘက္ကလူေကာင္ႀကီးေတြက နည္းတာမဟုတ္....
.
.
.
.
.
.
<< ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကေလးေတြကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔သြားေနတယ္ အေမ ..... >>
<< စိတ္ခ်ပါ....ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ပိုက္ဆံေတြကို မရရေအာင္ျပန္ယူမွာ... >>
"CEO...CEO...ဟိုဟာ...ဟိုတစ္ေန႔က မန္ေနဂ်ာ Min ေခၚလာတဲ့ေကာင္ေလးမလား"
အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတုန္း ကားအေရွ႕ခန္းက Hoseok စကားေၾကာင့္ သူလဲဖုန္းကိုခ်ၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုစြာေတးလန္ေလးပင္....
ၾကည့္ရတာ ပြဲက မမၽွမတ....
လူေကာင္ေသးေသးေလး ၂ ေကာင္နဲ႔ လူေကာင္းႀကီးႀကီး ၅ ေကာင္ ဖိုက္ေနၾကတာ မမၽွတတာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
မျဖစ္ေတာ့ဘူး...သူကိုယ္တိုင္ဝင္ပါမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
"အတြင္းေရးမႉး Jung..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလ့က်င့္ခန္းေလးဘာေလး လုပ္ၾကမလား"
"အာ...ရတာေပါ့...ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးေစာင့္ေနတာ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ကားေပၚက ဆင္းၿပီး လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ၾကေတာ့မည္။
အဲ့လိုေျပာလို႔ သူတို႔ႏိုင္မယ္ထင္လား...ႏိုးပါ..
ဘာမွမေျပာမဆိုနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဝင္ထိုးေတာ့ Seokjin တို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင္ေနသလို လူဆိုးေတြမွာလဲ ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္ကုန္မွန္းမသိ....
အ့....💢💢
"CEO..."
မ်က္ႏွာလွလွေလးကို တစ္ခ်က္အထိုးခံလိုက္ရတာမို႔ Jungkook ေအာ္မိေတာ့ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္သူ Hoseok က အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္လာ၏။
ပြဲကမမၽွတေတာ့ မႏိုင္မွန္းသိလာတာမို႔သူတို႔ထြက္
ေျပးမွရေတာ့မည္။
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ရပ္ေနတဲ့ Seokjin လက္ကို Jungkook ေျပးဆြဲသလို Yoongi လက္ကို Hoseok ေျပးဆြဲသည္။
"အဲ့မွာ မတ္တပ္ႀကီး ေသမေနနဲ႔...."
Jungkook ေျပာၿပီးတာနဲ႔ Seokjin လက္ကိုဆြဲၿပီး ကားဆီေျပးေပမယ့္ ေျပးမယ့္လမ္းကို ပိတ္ရပ္လာေသာ ထိုလူဆိုးမ်ား..
"Shit...."
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လမ္းကို သူတို႔ေျပးၾကရေတာ့သည္။
သူတို႔မနားတမ္းေျပးေနသလို ေနာက္ကလူေတြကလဲ အဆက္မျပတ္လိုက္သည္။
လူဆိုဂိုဏ္းမို႔ သူတို႔မွာ ေသနတ္ရွိေပမယ့္ ထုတ္မသံုးရဲ.....ေတာ္ၾကာလမ္းထဲ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ကုန္စိုးလို႔ပင္..
Jungkook တို႔ေျပးရင္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုးလမ္းဆံုးကို ေရာက္လာသည္။
ထိုလမ္းဆံုးမွာမွ တိုက္ပ်က္ႀကီးႏွစ္ခုရွိသည္။
တစ္တိုက္ထဲ အတူတူဝင္ပုန္းဖို႔ျပင္ေပမယ့္ Seokjin လက္ကိုဆြဲၿပီး ပထမတိုက္ထဲ Jungkook ဝင္သြားသလို Yoongi လက္ကိုဆြဲၿပီး ဒုတိယတိုက္ထဲ Hoseok ဝင္သြားသည္။
ေတာ္ေတာ္အတိုင္အေဖာက္ညီတဲ့ CEO နဲ႔ အတြင္းေရးမႉးပင္...
လူဆိုး ၅ ေယာက္မွာလဲ ၃ ေယာက္က Jungkook ပုန္းတဲ့ တိုက္ထဲဝင္ရွာသလို ၂ ေယာက္က Hoseok ပုန္းတဲ့တိုက္ထဲဝင္ရွာ၏။
အေဆာက္အအံုပ်က္ႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းသည္။
နဂို သရဲတေစၧေၾကာက္တတ္တဲ့အခံရွိတာေၾကာင့္ Jungkook လက္ကို Seokjin တင္းတင္း
ဆုပ္ကိုင္မိသည္။
အခန္းေတြကလဲ ဖရိုဖရဲမို႔ သူတို႔မွာ ပုန္းမယ့္ေနရာမရွိ....
"ဒီထဲမွာရွိရမယ္...ျမန္ျမန္ေတြ႕ေအာင္ရွာ"
ထိုလူေတြရဲ႕အသံေၾကာင့္ Seokjin ပိုေၾကာက္
လာသည္။မိမ်ားမိသြားရင္ အသတ္ဘဲခံရၿပီး ျမစ္ထဲဘဲေမၽွာခ်ခံရမလား..ေရာင္းစားဘဲခံရမလား..
Kim Seokjin ေလးေတြးရင္း ေၾကာက္ေနရပါၿပီ..
Jungkook ဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုသာ Seokjin တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရင္း..
Jungkook အခန္းနံရံႏွစ္ခုၾကားမွာ ဝင္ပုန္းလိုက္သည္။
Seokjin ကိုနံရံထက္ ေက်ာမွီေစရင္း သူက Seokjin မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရပ္ၿပီး လူဆိုးေတြ
ရဲ႕အေျခအေနကို ေခါင္းေလးျပဴရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္သည္။
"အေဖနဲ႔အေမ သားကိုဒီတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနေတာ့မွာလား....သားကိုကယ္ပါဦး"
Seokjin ရဲ႕တီးတိုးေရရြတ္သံေၾကာင့္ Jungkook ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးစံုမွိတ္ၿပီး တစ္ေယာက္
ေယာက္လာကယ္ဖို႔ ေျပာေနပံုေလးက ေတာ္ေတာ္
ေၾကာက္ေနတဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုပင္...
Seokjin လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ေတြကို ေျဖေလ်ာ့ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့သည္။
"ေဟ့...တိတ္တိတ္ေန....ဒီလိုခ်ိန္မွာ စကားလာမမ်ားနဲ႔"
"စကားမ်ားတာမဟုတ္ပါဘူး...င..ငါ..ေၾကာက္လို႔ပါ"
"ေဟ်ာင့္ေတြ ဒီနားက အသံၾကားတယ္..."
Jungkook နားကားေခ်ၿပီ....ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ....
သူတို႔နားမေရာက္လာပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပမယ့္ သူတို႔နားေရာက္ေနေခ်ၿပီ.....
သူတို႔မျမင္ေအာင္ ခနၱာကိုယ္ကို က်ံဳ႕ႏိုင္သမၽွ က်ံဳ႕လိုက္ေတာ့ Seokjin ခနၱာကိုယ္နဲ႔ နီးကပ္သြားသည္။
အေၾကာက္လြန္ေနတဲ့ Seokjin ဟာလဲ သူ႔ရင္ခြင္ထဲပိုတိုးဝင္လာသည္။
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပူးကပ္ေနတဲ့ ရင္ဘတ္ႏွစ္ခုၾကားညႇပ္ထားရင္း မ်က္လံုးစံုမွိတ္ရင္း နဖူးခ်င္းထိကပ္ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ သူတို႔သတိမထားမိခဲ့....
သူ႔တို႔နားကပ္လာတဲ့ ေျခသံေတြ
တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာတာနဲ႔အမၽွ Jungkook လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ Seokjin လက္ေတြပိုတင္းက်ပ္လာသည္။
"အား !! "
"ဟိုဘက္တိုက္ကပဲ...ငါတို႔သြားၾကည့္ၾကမယ္"
သူတို႔နားေရာက္ဖို႔ ေျခတစ္လွမ္းေလာက္အလိုမွာ ေအာ္သံၾကားတာေၾကာင့္ ထိုလူေတြ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။
သူတို႔လဲ တျဖည္းျဖည္းထၿပီး လိုက္ၾကည့္ရာ တိုက္ႏွစ္တိုက္ၾကားမွာ လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ Hoseok တို႔အတြဲ ဖိုက္ေနၾကသည္ပင္...
အလယ့္...ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ သူ႔အတြင္းေရးမႉးက.....
(ဘာမွဟုတ္ဘူး...တုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ပတ္ရမ္းေနတာ😆)
"Yoongi ah......."
သူ႔လက္ကိုျဖဳတ္ၿပီး ေလလိုအလ်င္နဲ႔ ပြဲထဲဝင္သြားတဲ့ Seokjin ကို သူေတာင္တားဖို႔မမွီလိုက္......
မျဖစ္ေတာ့ဘူး.....ဒီလိုဆို သူတို႔လြတ္မွာမဟုတ္ .....
နည္းနည္းလွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ သူ႔ကားကိုသြားယူဖို႔
ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
Hoseok ကေတာ့ တိုင္ပတ္ေနၿပီ။
ဟိုမထိုးတတ္မႀကိတ္တတ္ ဂ်ပုေလးကိုေတာင္ မနည္းကာကြယ္ေနရတာ ေနာက္တစ္ေယာက္ကပါ တိုးလာသည္။
အမယ္ေလး...CEO ဘယ္ေပ်ာက္သြားရတာတုန္း....
ကိုယ့္လူကိုယ္ မထိန္းဘဲနဲ႔...
"Jin Hyung....အဆင္ေျပရဲ႕လား..
ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ"
"Arrnyi...Hyung အဆင္ေျပတယ္...မင္းေရာ..."
"ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
Seokjin ေဘးဘီဝဲယာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဝါးလံုးတုတ္ေတြက္ို ျမင္ၿပီး သူတစ္ေခ်ာင္းယူရင္း Hoseok ကိုေရာ Yoongi ကိုပါေပးလိုက္သည္။
တုတ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္ေလ....
"ေဟ့ေကာင္ေလး...မင္းနဲမဆိုင္ဘူးထင္တယ္...ငါတို႔လိုခ်င္တာ ဒီေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္...မင္းနဲ႔
မဆိုင္ရင္ မဆိုင္သလိုေန"
ထိုလူေတြက အေရွ႕က Hoseok ကိုၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။
"ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ သူ႔ကိုမေၾကာက္ဘူးေပါ့ေလ...
သူဘယ္သူလဲ ခင္ဗ်ားတို႔မသိဘူးလား....သူက သမၼတရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ေတာင္ လုပ္ခဲ့တာေနာ္....
ခင္ဗ်ားတို႔အထိမနာခ်င္ရင္ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္
လစ္လိုက္ေတာ့"
အေနာက္က ပုပုေသးေသးေလးက ဝင္ေျပာလို႔ Hoseok လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို
မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပလာေသာ ေကာင္ေလး.....
ဘယ္လိုေကာင္ေလးလဲ...ခ်စ္ဖို႔ေတာ့ေကာင္းသား....
သူတို႔စကားအေခ်အတင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ကားမီးေရာင္ေပၚလာတာေၾကာင့္ သူတို႔သံုးေယာက္ေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္သည္။
လူ (၅) ေယာက္ရပ္ေနတဲ့ေနရာကို Jungkook ကားနဲ႔အရွိန္ျပင္းျပင္း အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္လိုက္ေတာ့ ေျမႀကီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ဖုန္ေတြတလူးလူးထလ်က္.....
ထိုလူေတြ ဖုန္ေတြနဲ႔ အျမင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနတုန္းမွာ ကားေပၚကို Hoseok တို႔ (၃) ေယာက္အား အျမန္တက္ေစသည္။
ၿပီးမွ ကားကို အရွိန္ျပင္ျပင္း Jungkook ေမာင္းထြက္လာလ်က္...
🍃 My Beloved 🍃
To be continued....
အားလံုးပဲ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ၾကပါေနာ္❤
Thank you for reading and voting
Love you all💜💜
_________________________________________
UNICODE
"အမေ...အဖေက ဘာလို့မပြန်လာတာလဲဟင်..
နှစ်ရက်တောင်ရှိနေပြီရော..."
ချည်ထည်ထိုးနေတဲ့ အမေ့ကို Seokjin စိုးရိမ်
တကြီးမေးမိသည်။
အငယ်နှစ်ကောင် ကျောင်းသွားနေတာကြောင့်ရော အချိန်ပိုင်းအလုပ်လဲ မသွားရတာကြောင့် အိမ်မှာ
သူတစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေရ၏။
အဖေဖြစ်သူကို မစိုးရိမ်နိုင်ရောလား...နှစ်ရက်တောင်
ရှိနေပြီ...ဖုန်းလဲမဆက်ဘဲ...company ကိုဆက်
တော့လဲ မလာဘူးတဲ့...သူတို့စိတ်ပူနေရပြီ။
"အမေလဲစိတ်ပူတာပေါ့ သားရယ်.....မင်းအဖေ အလုပ်ကိစ္စတစ်ခုခုရှိလို့နေမှာပါ"
"အဲ့ဒါဆိုလဲ ဖုန်းတော့ဆက်သင့်တာပေါ့ဗျာ... အဖေကတကယ် မကောင်းဘူး"
"Seokjin....ဖအေကို အဲ့လိုမပြောရဘူးလေ"
"ဟုတ်"
မေမေ့ဆီက အငေါက်ခံလိုက်ရတာကြောင့် Seokjin ဆက်မမေးတော့ပေ.....
ဧည့်ခန်းထဲမှာ TV ကြည့်နေတုန်း အိမ်ဖုန်းသံမြည်
လာတာကြောင့် Seokjin အမေထကိုင်လိုက်သည်။
<< Hello >>
<< ယောကျ်ား...ရှင်ဘယ်ရောက်နေတာလဲ...
ကျွန်မတို့ကို ဖုန်းမဆက်ဘာမဆက်နဲ့....
အိမ်ကလူတွေ ဘယ်လောက်စိတ်ပူနေလဲ ရှင်သိလား >>
အမေဖြစ်သူရဲ့စကားကြောင့် Seokjin ချက်ချင်းထလာပြီး ဖုန်းပြောနေတဲ့နားကို တိုးကပ်သည်။
<< ဘာ....Hello....Hello.....ကျစ် >>
ဖုန်းကို ကွက်ခနဲမြည်အောင် ချလိုက်သံက အမေ ဒေါသဘယ်လောက်တောင် ထွက်နေလဲဆိုတာ သိနိုင်သည်။
"အဖေလား အမေ..ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
သူမေးတာကိုမဖြေဘဲ အခန်းထဲပြေးဝင်သွား
တာကြောင့် Seokjin အနောက်ကနေတကောက်
ကောက်လိုက်၏။
အဝတ်အစားလဲပြီး အိတ်ကိုလွယ်နေသော အမေ
ကြောင့်...
"အမေ..ဘယ်သွားမလို့လဲ"
"အမေပြန်လာမှ ပြောကြတာပေါ့..Seokjin အခုချိန်မှာ သားက အိမ်မှာအကြီးဆုံးနော်...ညီလေး
တွေကို စောင့်ရှောက်...ကြားလား..အမေ စိတ်ချမယ်နော်"
"အမေ !! အမေ !!"
သူဘယ်လောက်ပဲအော်အော် အမေ လှည့်မကြည့်ခဲ့ပါ....ဘာတွေဖြစ်နေလဲ သူမစဉ်းစားနိုင်တော့..။
.
.
.
.
.
"CEO...ငွေအလွဲသုံးစားလုပ်တဲ့သူကို သိရပါပြီ"
ဖိုင်တွဲတွေကို စစ်ဆေးနေတုန်း Jungkook ချက်ချင်းမော့ကြည့်လာသည်။
"ဘယ်သူလဲ"
"မန်နေဂျာ Min....သူပဲ CEO....သူက ငွေကိုင်
လေ...ပြီးတော့ သူ့မှာ အကြွေးတွေပတ်လည်
ဝိုင်းနေတယ်လို့ သိရတယ် CEO"
"ဘာ....."
တောက်...💥💥
Jungkook ဒေါသတကြီး တက်ခေါက်လိုက်သည်။
"အဲ့ဒါ ကျွေးတဲ့လက်ကို ပြန်ကိုက်တာ"
မျက်မှောင်ကျုံ့ပြီး လက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း ဒေါသနဲ့အတူပြောနေသော Jungkook ပုံဟာ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းသည်။
"သူ့အိမ်အခုချက်ချင်း သွားမယ်...လူ (၁၀) ယောက်
ကို ခေါ်လိုက်...အတွင်းရေးမှူး Jung.. ဥက္ကဌကို
ပြောလိုက်ပါ ..ကျွန်တော်ပြဿနာသွားရှင်းတယ်
လို့...မင်းမလိုက်နဲ့တော့...ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲသွားမယ်"
"ဖြစ်ပါ့မလား CEO"
"မဖြစ်နိုင်စရာလား...ကျွန်တော်မှာတာ မမေ့နဲ့နော်"
"Nae..."
Hoseok ကိုမှာစရာရှိတာမှာပြီးတာနဲ့ သူ့ကိုလာ
ပြောပြတဲ့ ကောင်လေးနဲ့အတူ အခန်းထဲက ထွက်
လာပြီး အပြင်မှာစောင့်နေတဲ့ Bodyguard (၁၀) ယောက်နဲ့အတူ မန်နေဂျာ Min အိမ်ကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
.
.
.
.
.
.
.
.
"Taehyung က ကလေးတွေကို တစ်ခါတည်းကျောင်းက ဝင်ခေါ်လာမယ်တဲ့"
"ဟုတ်...သူကျွန်တော့ကို ဖုန်းဆက်တယ် အန်တီ"
"Seokjin..သား Taehyung ကို လက်ထပ်ဖို့
စောင့်ခိုင်းထားတယ်ဆို"
"အာ...အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး အန်တီ....ကျွန်တော်က အလုပ်မရှိသေးဘူးလေ...အလုပ်မယ်မယ်ရရရှိမှ အိမ်ထောင်ရေးကို ကျွန်တော်စဉ်းစားချင်လို့ပါ...
ပြီးတော့ ကျွန်တော် Taehyung ကိုပဲ လက်ထပ်မှာပါ...ဟီး..."
"အန်တီတို့က သဘောတူတယ်ဆိုတာ သိတယ်
မလား...Taehyung ကသားကို သိပ်ချစ်တယ်...
သူစကားပြောရင် သားအကြောင်းက မပါမဖြစ်ဘဲ"
"ဟုတ်..သားသိပါတယ် အန်တီ...သားလဲ Taehyung ကို ချစ်ပါတယ်"
သူတစ်ယောက်ထဲ အိမ်မှာဖြစ်နေတာကြောင့် ပျင်း
နေမှာစိုးလိုဆိုပြီး Taehyung အမေက စကား
ပြောဖော်လာလုပ်ပေးသည်။
"ဒါနဲ့ အန်တီ....အမေ ဘယ်ကိုသွားတယ်ဆိုတာ အန်တီ့ကို ပြောသွားလားဟင်"
"သားကို စိတ်မပူစေ....."
Ting...Tong.....💥💥
စကားပြောနေတုန်းမှာ ခြံတံခါး ဘဲလ်သံမြည်
လာတာကြောင့် သူတို့တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ခြံတံခါးကို ရောက်လာတော့ လာတဲ့ ဧည့်သည်ကိုမြင်ပြီး Seokjin အံ့ဩသွား၏။
"CEO Jeon Jungkook-ssi..ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"ခင်ဗျားအဖေရော....."
အာဏာစက်ပြင်းထန်လွန်းသော Jungkook အသံဟာ ခက်ထန်လွန်းနေသည်။
"အဖေမရှိဘူး...."
"မလိမ်နဲ့...ခင်ဗျားးအဖေကို ဖွက်ထားတယ်မလား...
အကုန်ဝင်ရှာ..."
"Nae CEO...."
အနောက်က ဝတ်စုံအမဲနဲ့လူတွေကို အမိန့်ပေးလိုက်
တော့ ဝင်ဖို့ပြင်နေတဲ့ ထိုလူတွေကို Seokjin လိုက်တားသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ...သူများအိမ်ကို ဒီလိုခွင့်ပြုချက်
မရှိဘဲ ဝင်ရှာလို့ရရောလား...ခင်ဗျားတို့အခုချက်
ချင်း ရပ်လိုက်နော်...မရပ်ရင် ကျွန်တော်
ရဲခေါ်လိုက်မှာ"
Seokjin တားနေပေမယ့်လဲ သူတို့အကုန်လုံး အိမ်ထဲရောက်နေကြချေပြီ.....ဘေးက Taehyung အမေကလဲ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ....
"ဟက်...ခေါ်လိုက်လေ...ကျုပ်တို့ပဲထောင်ကျမလား...ခင်ဗျားအဖေပဲထောင်ကျမလားဆိုတာ...စမ်းကြည့်
လိုက်လေ...မင်းတို့တွေ တစ်ခန်းမကျန်အကုန်
လိုက်ရှာ...."
"ဘာတွေပြောနေတာလဲ....အဖေ ကဘာလို့
ထောင်ကျရမှာလဲ....မင်း မဟုတ်
တာတွေမပြောနဲ့"
"ခင်ဗျားအဖေ ဘယ်လိုလုပ်ရပ်ကို လုပ်ခဲ့လဲ သိ
လား....Company က ခင်ဗျားတို့ဆယ်သက်ဆပ်
ရင်တောင် မကုန်တဲ့ ပိုက်ဆံတွေကို လိမ်သွားတာ...
ငါ့အဖေလက်ထပ်ထဲက လုပ်လာတဲ့သူဆိုပြီးဘယ်
လောက်တောင်ယုံကြည်ခဲ့ရလဲ...အဲ့ယုံကြည်မှု
တွေကို ပျက်အောင်လုပ်လိုက်တာပဲ"
"မင်းမလိမ်နဲ့...ငါ့အဖေက ဘယ်တော့မှ အဲ့လိုမလုပ်
ဘူး....မင်းတို့လုပ်ကြံနေတာ...မင်းညာနေတာ...ငါ
လုံးဝမယုံဘူး"
"CEO....လူကိုရှာမတွေ့ပေမယ့် ဥပဒေအရ အထောက်အကူပြုတဲ့ သက်သေစာရွက်
စာတမ်းတွေကို တွေ့လာပါတယ်"
နှစ်ယောက်သား ထိပ်တိုက်တွေ့နေတုန်း အပေါ်ထပ်
ကဆင်းလာတဲ့ Bodyguard တစ်ယောက်က စာရွက်စာတမ်းတွေလှမ်းပေးသည်။
"ဟက် ....ဒီမှာ တွေ့လား...သက်သေတွေ...ခင်ဗျား
အဖေလိမ်ယူသွားတဲ့ ငွေတွေရဲ့သက်သေ"
"ငါအဲ့ဒါတွေနားမလည်ဘူး.....ငါသိတာ ငါ့အဖေ ကဘယ်တော့မှ အဲ့လိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူး"
"ခင်ဗျား..."
သူ့စကားကို မယုံဘူးဆိုတဲ့ စွာတေးလန်ကို Jungkook ဒေါသထွက်နေချေပြီ.....
မထိန်းနိုင်တဲ့အဆုံး Seokjin ရဲ့လည်တိုင်သွယ်
သွယ်လေးကို လက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ပြီးအသက်ရှူကျပ်
သည်အထိ အားနဲ့ညှစ်နေမိသည်။
"အ့...အစ်..."
ဘေးက Taehyung အမေဖြစ်သူမှာ ဝင်တားမလို့
လုပ်နေပေမယ့်လဲ ဘေးက Boduguard နှစ်
ယောက်က ဖမ်းချုပ်ထားတာကြောင့် သူ့မှာမလွှဲသာခဲ့...
"ကျုပ်ကို လာမစမ်းနဲ့နော်....ကျုပ်ဒေါသကို လာမဆွနဲ့....ဒီလောက်ပြောပြနေတာတောင် ခင်ဗျားကခံပြောနေတုန်းပဲ....ဘာလုပ်ရမလဲ....
ခင်ဗျားကိုသတ်ပစ်လိုက်ရမလား...ခင်ဗျားအတွက်
တော့ ခင်ဗျားအဖေက သူရဲကောင်းကြီး ဖြစ်ချင်
ဖြစ်လိမ့်မယ်...ကျုပ်အတွက်တော့ လူလိမ်
တစ်ယောက်ပဲ....စာရွက်စာတမ်းတွေ နားမလည်ရင် နားမလည်သလိုနေ...ပြောတာ နားလည်လား"
Seokjin ပါးပေါ် စီးကျလာတဲ့ မျက်ရည်ကိုမြင်မှ Jungkook အသိစိတ်ဝင်လာပြီး Seokjin ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"မဟုတ်ဘူး....ငါ့အဖေကဘယ်တော့မှ အဲ့လိုမလုပ်
ဘူး....ငါ့အဖေက ဒီလောက်ရိုးသားတာကို..ဘယ်
တော့မှ...ငါမယုံဘူးလို့....သားသမီးတိုင်းက ကိုယ့်
အဖေကိုယ် ချစ်ကြတာပဲလေ...Arrnyi...မင်းတို့
မှားတာနေမှာပါ....ပြန်စစ်ကြည့်ပေးပါ...Please..
ငါ့အဖေက အဲ့လိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့..."
Seokjin ထိုနေရာမှာတင် ခွေကျသွားပြီး ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုပြီး ပြောသည်။
"မင်းကို နားလည်ပေးစေချင်တယ်....ဒီအိမ်မှာ ကလေး (၃) ယောက်ပဲကျန်ခဲ့တာ...သူတို့အမေကလဲ အကြွေးရှင်တွေလိုက်ဖမ်းနေလို့ ထွက်ပြေးနေရတဲ့
သူ့ယောကျ်ားကိုရှာဖို့ ထွက်သွားတယ်....ကလေးတွေ
က ဘာဆိုဘာမှ မသိရှာပါဘူးကွယ်...မင်းတို့လိုချင်တဲ့ သက်သေတွေရရင်လဲ ယူပြီး ပြန်ကြပါတော့...
ဘာမှမသိတဲ့ ကလေးတွေကို ဒုက္ခမပေးပါနဲ့...
မဟုတ်ရင် ငါတကယ်ရဲခေါ်ရလိမ့်မယ်..."
ထိုမိန်းမ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခန္တာကိုယ်လေးတုန်တက်ပြီး ရှိုက်ငိုနေတဲ့ Seokjin ဟာ သူ့ကို တော်တော်
ကြောက်သွားသလို...
"ခင်ဗျားမသိပေမယ့် ခင်ဗျားအဖေဆက်သွယ်လာ
နိုင်တာပဲ....အဲ့လူဆက်သွယ်လာရင်သာ ကျုပ်
ကိုပြောဖို့မမေ့ပါနဲ့...မဟုတ်ရင် ကျုပ်အဆိုးမဆို
နဲ့.... ခင်ဗျားတို့တစ်မိသားစုလုံးကို ထောင်ချပစ်မယ်"
Seokjin မျက်နှာကိုသာ တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး သူပြောလိုက်တော့ သူ့ကိုခက်ထန်တဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ပြန်ကြည့်သည်။
"ပြန်ကြမယ်"
သူ့လူတွေသူခေါ်ပြီး ပြန်ဖို့တံခါးပေါက်ရောက်
တုန်းပဲရှိသေး...
"အကျင့်မကောင်းတဲ့ ကောင်...အရူးကောင်...
ရုပ်ကိုက ကျက်သရေမရှိ ...*sob*...ဘယ်သွားသွား အမှိုက်ကားနဲ့တိုးပြီး တစ်ကိုယ်လုံးအပုပ်အပွတွေနဲ့ နံစော်နေပါစေ....မုန်းစရာကောင်...*sob*...စောက် ကလေး...အကြီးကို အကြီးမှန်းမသိ..."
Seokjin အော်သံကြောင့် Jungkook တစ်ဖန်ပြန်
လှည့်ကြည့်လာသည်။
တော်တော်ဆိုးတဲ့ကောင်လေး...ငိုနေတာတောင် သူ့ကိုမရရအောင် ပြန်ခံပြောလိုက်သေးသည်။
"Seokjinie...."
"Hyung...."
ထိုကောင်လေးဆီ ပြန်သွားဖို့လုပ်နေတုန်းမှာပဲ အနောက်ကထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် သူလှည့်
ကြည့်လိုက်တော့ ကောင်လေး (၃) ယောက်......
"Tae ah....."
Taehyung ကိုမြင်တာနဲ့ Seokjin အားကိုးစရာ
သူပေါ်လာသလို ရင်ခွင်ထဲပြေးဝင်သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ....ဘာလို့ငိုနေတာလဲ...ဟမ်...ဘယ်သူဘာလုပ်လို့လဲ"
"Hyung ....ဘာဖြစ်တာလဲ"
Seokjin ပြန်မဖြေဘဲ ရှိုက်သာငိုနေမိသည်။
Taehyung ကိုသာ ဖက်တွယ်ထားတာကြောင့် ဟို CEO လေး ဘယ်အချိန်ဘယ်လိုပြန်သွားလဲ သူမသိလိုက်ပါ ။
.
.
.
.
.
"ဟုတ်တယ် Seokjin...မင်းအမေက မင်းအဖေကို သွားရှာတာ....မင်းအဖေက အရမ်းလောင်းကစား
မက်တာ....မင်းတို့အမေ ဒီဒုက္ခတွေမင်းတို့ကိုပေး
မသိဘဲ တစ်ယောက်ထဲကြိတ်ပြီး ခံစားနေရှာတာ...
ဒါတွေ အန်တီ့ကို အမြဲတမ်းလာလာတိုင်ပင်လို့ အန်တီသိရတာ Seokjin....Company ငွေယူ
တာလဲ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ အန်တီပြောချင်တယ် ....
ပြီးတော့ မင်းအဖေအကြွေးတွေတင်ထားသေး
တယ်လို့လဲ အန်တီသိထားတယ် ကလေး.."
သူတို့အကုန်ဧည့်ခန်းမှာစုပြီး ဆွေးနွေးနေကြသည်။
"ဘာလို့လဲ...အဖေက ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာ
လဲ....ကျွန်တော်သာ အလုပ်မယ်မယ်ရရရှိရင်..
မိသားစုလဲ ဒီလိုဒုက္ခရောက်မှာမဟုတ်ဘူး...
အသုံးမကျတဲ့ ကျွန်တော့ကြောင့်ဘဲ.."
"ဘာလို့ Hyung ကြောင့် ဖြစ်ရမှာလဲကွာ..
ဖြေရှင်းဖို့နည်းလမ်းရှိမှာပါ"
မျက်နှာချင်းဆိုင်က Taehyung နှစ်သိမ့်ပေးနေပေမယ့်လဲ သူ့နားထဲမဝင်...
သူ့ကြောင့်ဆိုတဲ့ စိတ်ကြီးက သူ့အား နှိက်စက်၏။
မိသားစုရဲ့ အကြီးဆုံးသားတစ်ယောက်က ဒီပြဿနာကို မသိခဲ့ရဘူးတဲ့လား..သူတော်တော် အသုံးမကျတဲ့ သားတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာဘဲ..
"ဟုတ်တယ် Jin Hyung....Hyung ကြောင့်မှ
မဟုတ်တာ..ကျွန်တော်တို့လဲ ဒါတွေမသိခဲ့ဘူးလေ"
သူက အငယ်တွေကိုမချော့ရဘဲ အငယ်တွေက သူ့အားပြန်ချော့နေရသည်။
Taehyung ဘာမှပြန်မပြောဘဲ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ Seokjin ကြောင့်ထိုင်ခုံဆီထသွားတော့ Namjoon တို့ကအလိုက်တသိပင် Seokjin ဘေးက ဖယ်ပေးကြသည်။
Seokjin ပုခုံးလေးကနေ ထိန်းကိုင်ရင်း ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး..
"မငိုပါနဲ့တော့ကွာ...ကျွန်တော်ရှိတယ်လေ....ဘာမှမ
ဖြစ်ဘူးနော်...အကြီးဖြစ်တဲ့ Hyung က ငိုနေတော့ အငယ်တွေက ပိုငိုချင်ကြမှာပေါ့...ဟိုမှာ Hyung ထက်အငယ်တွေတောင်မငိုပဲထိန်းနိုင်တာ..Hyung ကအကြီးမလား..သူတို့ကိုစောင့်ရှောက်ရမှာလေ"
သူပြောလိုက်မှ တစ်နေရာထဲကိုသာ တွေတွေကြီး စိုက်ကြည့်နေတဲ့ Seokjin အကြည့်လေးတွေ သူ့ဆီရောက်လာသည်။
"ဟုတ်တယ်...ငါကအကြီးပဲ...စံပြဖြစ်ရမှာလေ...မငိုတော့ဘူး...ဒီကိစ္စကိုဖြေရှင်းဖို့ နည်းလမ်းရှိမှာပါ...
ဟုတ်တယ်မလား Tae"
"အင်း...ဟုတ်တာပေါ့...လိမ္မာတယ်"
ငိုထားလို့ ရဲနေတဲ့ Seokjin နှာခေါင်းလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ဆွဲရင်း Taehyung ပြောသည်။
ပြဿနာတိုင်းမှာ အဖြေဆိုတာ ရှိပြီသားဘဲမဟုတ်လား...
.
.
.
.
.
.
Seokjin ခြံထဲက ဒန်းလေးမှာ မှိုင်တွေတွေသာ ထိုင်နေမိသည်။
သူ ဘာလုပ်ရမလဲ...အမေ့ဆီကရော အဖေ့ဆီကရော အဆက်အသွယ်မရတာ တစ်ပတ်ပြည့်တော့မည်...
သူစိတ်ပူလှပြီ..
"Hyung...ဘေဘီ..."
Taehyung ဒီနေ့နားရက်ရထားတာမို့ Seokjin ခြံလေးထဲလာတော့ မှိုင်တွေတွေထိုင်နေတာကြောင့် သူခေါ်ပေမယ့်လဲ သူ့ခေါ်သံကိုမကြားပုံပင်....
"Hyung ပိစိ...ဘာတွေငိုင်နေတာလဲ"
ဘေးနားဝင်ထိုင်ပြီး မေးတော့မှ Seokjin သတိဝင်လာသည်။
"ဟင်....Tae ah...."
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ..."
"အခုတလော ဘာတွေးစရာရှိရမှာလဲကွာ"
"အရမ်းလဲ တွေးမနေပါနဲ့....အဆင်ပြေသွားမှာပါ"
"အဲ့လိုပဲမျှော်လင့်ရတာပေါ့...ပြီးတော့ ငါ အလုပ်တွေပိုလုပ်ရတော့မယ် Tae.."
"Hyung ပင်ပန်းမှာပေါ့"
"မပင်ပန်းပါဘူး....မိသားစုအတွက်ပဲကို..."
"ကျွန်တော် အကြိုအပို့လုပ်ပေးမယ်လေ"
"အင်း....Komawo Tae ah...."
"Hyung...ဒီလိုအခြေအနေမှာ ပြောသင့်လားမသိ
ပေမယ့် ကျွန်တော်တို့မြန်မြန်လေးလက်ထပ်ရ
အောင်..ကျွန်တော် Hyung ကို အပြည့်အဝ
ကာကွယ်ပေးချင်တယ်...စောင့်ရှောက်ပေးချင်တယ် Hyung"
ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ Seokjin လက်လေးကို အုပ်ကိုင်ရင်း Taehyung ပြောသည်။
"ငါတို့မိသားစုအခြေအနေလဲ မင်းသိရဲ့သားနဲ့....
မိသားစုပြဿနာထဲ မင်းကိုဆွဲမထည့်ချင်ဘူး Tae...ဒီကိစ္စဖြေရှင်းပြီးတာနဲ့ ငါတို့လက်ထပ်ကြမယ်လေ...အဲ့အချိန်ထိတော့ ငါ့ကိုစောင့်ပေးပါ...နော်...."
"အင်းပါ....ကျွန်တော် စောင့်နေမယ်နော်"
"အင်း....ချစ်တယ် Tae ah...ဒီလိုအခြေအနေမှာ ငါ့ကိုပစ်မသွားတဲ့အတွက် ကျေးဇူးလဲတင်ပါတယ်"
သူ့ရင်ခွင်ထဲ တဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်လာတဲ့ Seokjin ကိုယ်လေးကို Taehyung အလိုက်သင့်လေး
ပြန်ဖက်ထားလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်ကဘာလို့ပစ်သွားရမှာလဲ...ကျွန်တော် Hyung ကို ဘယ်လောက်ချစ်လဲ သိရဲ့သားနဲ့"
"အင်း....Komawo...ငါ့ကိုအရမ်းချစ်ပေးလို့"
"ချစ်တယ် Hyung"
Seokjin နဖူးလေးကို Taehyung မြတ်မြတ်နိုးနိုးနမ်းရှိုက်သလို Seokjin မှာလဲ မျက်လုံးလေးမှိတ်ရင်း အနမ်းကို ခံယူနေသည်။
.
.
.
.
.
.
.
.
Seokjin အလုပ်မယ်မယ်ရရမရှိသေးတာကြောင့် အချိန်ပိုင်းအလုပ်တွေသာ တနေကုန် မနားမနေလုပ်နေရသည်။
ဒီနေ့ Seokjin အလုပ်နောက်ကျတာမို့ အိမ်ပြန်ချိန်
က မှောင်နေချေပြီ......Taehyung က night duty မို့ သူ့ကိုလာမကြိုနိုင်...
တော်သေးတယ် Yoongi ကလမ်းထိပ်မှာ လာကြိုနေလို့....မဟုတ်ရင် လမ်းက လူပျက်လွန်းတာကြောင့် အကြောက်လွန်ပြီး သေသွားနိုင်သည်။
ဝိညာဉ်သရဲတွေ ထွက်လာရင် ဒုက္ခ....
ယောကျ်ားလေးလဲ လူဘဲ... ကြောက်တတ်သည်။
"Joonie ရော...."
သူ့ကိုစောင့်နေတဲ့ Yoongi ဆီသွားရင်း သူမေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တာဝန်ခွဲထားတယ်လေ...
တစ်ယောက်က Hyung ကိုသွားကြိုရင် တစ်ယောက်ကထမင်းဟင်းချက် ....သူက ထမင်းဟင်းချက်မယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်လာကြိုတာ"
"ဟျောင့်....မီဖိုချောင် မီးလောင်နေဦးမယ်"
"Hyung ကလဲ တစ်ခါလောက်တော့ ယုံကြည်ပေးလိုက်ပါ"
သူတို့နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနဲ့ လျှောက်လာကြတာ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့ သူတို့ရှေ့ထိုးရပ်လာတဲ့ အမဲရောင် ကားတစ်စီးကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးလန့်သွားသည်။
"ဘယ်....ဘယ်သူတွေလဲ"
Seokjin မရဲတရဲလေးမေးလိုက်တော့ ကားပေါ်က လူ (၅) ယောက်ဆင်းလာသည်။
"မင်းတို့က Min Kwang Jae ရဲ့ သားတွေလား"
"ဟုတ်...ဟုတ်ပါတယ်...ဘာ...ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"မင်းအဖေက အကြွေးမဆပ်တော့ မင်းတို့နဲ့
ခြိမ်းခြောက်ရမှာပေါ့...ဟျောင့်တွေ ခေါ်ကွာ !"
ပြောပြီးတာနဲ့ သူတို့က ဖမ်းချုပ်လာသည်။
"Yah...ခင်...ခင်ဗျားတို့..ဘာ..ဘာလုပ်တာလဲ Yoongi ah...."
"မလုပ်ပါနဲ့...အား....Jin Hyung"
သူ့လက်ကိုနောက်ပြန် ဖမ်းချုပ်လာတဲ့ လက်တွေ
ထဲက Seokjin ရုန်းလိုက်ပြီး ထိုလူကြီးမျက်နှာအား အားပါပါနဲ့ တစ်ချက်အမိအရ ထိုးလိုက်သည်။
Yoongi ကလဲ အသေအကြေဆော်နေ၏။
သူတို့ တတ်သလောက်မှတ်သလောက်လေး ပြန်ထိုးကြိတ်ပေမယ့်လဲ လူအင်အားမမျှတဲ့အပြင် ဟိုဘက်ကလူကောင်ကြီးတွေက နည်းတာမဟုတ်....
.
.
.
.
.
.
<< ကျွန်တော် သူ့ကလေးတွေကို စောင့်ကြည့်ဖို့သွားနေတယ် အမေ ..... >>
<< စိတ်ချပါ....ကျွန်တော် အဲ့ပိုက်ဆံတွေကို မရရအောင်ပြန်ယူမှာ... >>
"CEO...CEO...ဟိုဟာ...ဟိုတစ်နေ့က မန်နေဂျာ Min ခေါ်လာတဲ့ကောင်လေးမလား"
အမေနဲ့ဖုန်းပြောနေတုန်း ကားအရှေ့ခန်းက Hoseok စကားကြောင့် သူလဲဖုန်းကိုချပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ဟိုစွာတေးလန်လေးပင်....
ကြည့်ရတာ ပွဲက မမျှမတ....
လူကောင်သေးသေးလေး ၂ ကောင်နဲ့ လူကောင်းကြီးကြီး ၅ ကောင် ဖိုက်နေကြတာ မမျှတတာတော့ သေချာသည်။
မဖြစ်တော့ဘူး...သူကိုယ်တိုင်ဝင်ပါမှ ဖြစ်တော့မည်။
"အတွင်းရေးမှူး Jung..ကျွန်တော်တို့ လေ့ကျင့်ခန်းလေးဘာလေး လုပ်ကြမလား"
"အာ...ရတာပေါ့...ကျွန်တော်က ဒါမျိုးစောင့်နေတာ"
သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ကားပေါ်က ဆင်းပြီး လူစွမ်းကောင်းလုပ်ကြတော့မည်။
အဲ့လိုပြောလို့ သူတို့နိုင်မယ်ထင်လား...နိုးပါ..
ဘာမှမပြောမဆိုနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက် ဝင်ထိုးတော့ Seokjin တို့နှစ်ယောက်ကြောင်နေသလို လူဆိုးတွေမှာလဲ ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်ကုန်မှန်းမသိ....
အ့....💢💢
"CEO..."
မျက်နှာလှလှလေးကို တစ်ချက်အထိုးခံလိုက်ရတာမို့ Jungkook အော်မိတော့ အတွင်းရေးမှူးဖြစ်သူ Hoseok က အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်လာ၏။
ပွဲကမမျှတတော့ မနိုင်မှန်းသိလာတာမို့သူတို့ထွက်
ပြေးမှရတော့မည်။
ကြောင်တောင်တောင်ရပ်နေတဲ့ Seokjin လက်ကို Jungkook ပြေးဆွဲသလို Yoongi လက်ကို Hoseok ပြေးဆွဲသည်။
"အဲ့မှာ မတ်တပ်ကြီး သေမနေနဲ့...."
Jungkook ပြောပြီးတာနဲ့ Seokjin လက်ကိုဆွဲပြီး ကားဆီပြေးပေမယ့် ပြေးမယ့်လမ်းကို ပိတ်ရပ်လာသော ထိုလူဆိုးများ..
"Shit...."
နောက်ဆုံးတော့ ကားနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းကို သူတို့ပြေးကြရတော့သည်။
သူတို့မနားတမ်းပြေးနေသလို နောက်ကလူတွေကလဲ အဆက်မပြတ်လိုက်သည်။
လူဆိုဂိုဏ်းမို့ သူတို့မှာ သေနတ်ရှိပေမယ့် ထုတ်မသုံးရဲ.....တော်ကြာလမ်းထဲ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်ကုန်စိုးလို့ပင်..
Jungkook တို့ပြေးရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးလမ်းဆုံးကို ရောက်လာသည်။
ထိုလမ်းဆုံးမှာမှ တိုက်ပျက်ကြီးနှစ်ခုရှိသည်။
တစ်တိုက်ထဲ အတူတူဝင်ပုန်းဖို့ပြင်ပေမယ့် Seokjin လက်ကိုဆွဲပြီး ပထမတိုက်ထဲ Jungkook ဝင်သွားသလို Yoongi လက်ကိုဆွဲပြီး ဒုတိယတိုက်ထဲ Hoseok ဝင်သွားသည်။
တော်တော်အတိုင်အဖောက်ညီတဲ့ CEO နဲ့ အတွင်းရေးမှူးပင်...
လူဆိုး ၅ ယောက်မှာလဲ ၃ ယောက်က Jungkook ပုန်းတဲ့ တိုက်ထဲဝင်ရှာသလို ၂ ယောက်က Hoseok ပုန်းတဲ့တိုက်ထဲဝင်ရှာ၏။
အဆောက်အအုံပျက်ကြီးဖြစ်တာကြောင့် ထိတ်လန့်စရာကောင်းသည်။
နဂို သရဲတစ္ဆေကြောက်တတ်တဲ့အခံရှိတာကြောင့် Jungkook လက်ကို Seokjin တင်းတင်း
ဆုပ်ကိုင်မိသည်။
အခန်းတွေကလဲ ဖရိုဖရဲမို့ သူတို့မှာ ပုန်းမယ့်နေရာမရှိ....
"ဒီထဲမှာရှိရမယ်...မြန်မြန်တွေ့အောင်ရှာ"
ထိုလူတွေရဲ့အသံကြောင့် Seokjin ပိုကြောက်
လာသည်။မိများမိသွားရင် အသတ်ဘဲခံရပြီး မြစ်ထဲဘဲမျှောချခံရမလား..ရောင်းစားဘဲခံရမလား..
Kim Seokjin လေးတွေးရင်း ကြောက်နေရပါပြီ..
Jungkook ဆွဲခေါ်ရာနောက်ကိုသာ Seokjin တကောက်ကောက်လိုက်နေရင်း..
Jungkook အခန်းနံရံနှစ်ခုကြားမှာ ဝင်ပုန်းလိုက်သည်။
Seokjin ကိုနံရံထက် ကျောမှီစေရင်း သူက Seokjin မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရပ်ပြီး လူဆိုးတွေ
ရဲ့အခြေအနေကို ခေါင်းလေးပြူရင်း ချောင်းကြည့်သည်။
"အဖေနဲ့အမေ သားကိုဒီတိုင်းပဲ ကြည့်နေတော့မှာလား....သားကိုကယ်ပါဦး"
Seokjin ရဲ့တီးတိုးရေရွတ်သံကြောင့် Jungkook ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး တစ်ယောက်
ယောက်လာကယ်ဖို့ ပြောနေပုံလေးက တော်တော်
ကြောက်နေတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုပင်...
Seokjin လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်တွေကို ဖြေလျော့ဖို့ မေ့လျော့နေခဲ့သည်။
"ဟေ့...တိတ်တိတ်နေ....ဒီလိုချိန်မှာ စကားလာမများနဲ့"
"စကားများတာမဟုတ်ပါဘူး...င..ငါ..ကြောက်လို့ပါ"
"ဟျောင့်တွေ ဒီနားက အသံကြားတယ်..."
Jungkook နားကားချေပြီ....ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ....
သူတို့နားမရောက်လာပါစေနဲ့လို့ ဆုတောင်းပေမယ့် သူတို့နားရောက်နေချေပြီ.....
သူတို့မမြင်အောင် ခန္တာကိုယ်ကို ကျုံ့နိုင်သမျှ ကျုံ့လိုက်တော့ Seokjin ခန္တာကိုယ်နဲ့ နီးကပ်သွားသည်။
အကြောက်လွန်နေတဲ့ Seokjin ဟာလဲ သူ့ရင်ခွင်ထဲပိုတိုးဝင်လာသည်။
ဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ပူးကပ်နေတဲ့ ရင်ဘတ်နှစ်ခုကြားညှပ်ထားရင်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ရင်း နဖူးချင်းထိကပ်နေတယ်ဆိုတာတောင် သူတို့သတိမထားမိခဲ့....
သူ့တို့နားကပ်လာတဲ့ ခြေသံတွေ
တဖြည်းဖြည်းကျယ်လာတာနဲ့အမျှ Jungkook လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ Seokjin လက်တွေပိုတင်းကျပ်လာသည်။
"အား !! "
"ဟိုဘက်တိုက်ကပဲ...ငါတို့သွားကြည့်ကြမယ်"
သူတို့နားရောက်ဖို့ ခြေတစ်လှမ်းလောက်အလိုမှာ အော်သံကြားတာကြောင့် ထိုလူတွေ ပြန်လှည့်ထွက်သွားသည်။
သူတို့လဲ တဖြည်းဖြည်းထပြီး လိုက်ကြည့်ရာ တိုက်နှစ်တိုက်ကြားမှာ လူနှစ်ယောက်နဲ့ Hoseok တို့အတွဲ ဖိုက်နေကြသည်ပင်...
အလယ့်...ဘယ်ဆိုးလို့လဲ သူ့အတွင်းရေးမှူးက.....
(ဘာမှဟုတ်ဘူး...တုတ်တစ်ချောင်းနဲ့ ပတ်ရမ်းနေတာ😆)
"Yoongi ah......."
သူ့လက်ကိုဖြုတ်ပြီး လေလိုအလျင်နဲ့ ပွဲထဲဝင်သွားတဲ့ Seokjin ကို သူတောင်တားဖို့မမှီလိုက်......
မဖြစ်တော့ဘူး.....ဒီလိုဆို သူတို့လွတ်မှာမဟုတ် .....
နည်းနည်းလှမ်းလှမ်းမှာရှိတဲ့ သူ့ကားကိုသွားယူဖို့
ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
Hoseok ကတော့ တိုင်ပတ်နေပြီ။
ဟိုမထိုးတတ်မကြိတ်တတ် ဂျပုလေးကိုတောင် မနည်းကာကွယ်နေရတာ နောက်တစ်ယောက်ကပါ တိုးလာသည်။
အမယ်လေး...CEO ဘယ်ပျောက်သွားရတာတုန်း....
ကိုယ့်လူကိုယ် မထိန်းဘဲနဲ့...
"Jin Hyung....အဆင်ပြေရဲ့လား..
ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ"
"Arrnyi...Hyung အဆင်ပြေတယ်...မင်းရော..."
"ကျွန်တော် ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
Seokjin ဘေးဘီဝဲယာကိုကြည့်လိုက်တော့ ဝါးလုံးတုတ်တွေကို မြင်ပြီး သူတစ်ချောင်းယူရင်း Hoseok ကိုရော Yoongi ကိုပါပေးလိုက်သည်။
တုတ်နဲ့ဆိုရင်တော့ အဆင်ပြေလောက်ပါတယ်လေ....
"ဟေ့ကောင်လေး...မင်းနဲမဆိုင်ဘူးထင်တယ်...ငါတို့လိုချင်တာ ဒီကောင်လေးနှစ်ယောက်...မင်းနဲ့
မဆိုင်ရင် မဆိုင်သလိုနေ"
ထိုလူတွေက အရှေ့က Hoseok ကိုကြည့်ရင်း ပြောသည်။
"ဒီမှာ ခင်ဗျားတို့ သူ့ကိုမကြောက်ဘူးပေါ့လေ...
သူဘယ်သူလဲ ခင်ဗျားတို့မသိဘူးလား....သူက သမ္မတရဲ့ သက်တော်စောင့်တောင် လုပ်ခဲ့တာနော်....
ခင်ဗျားတို့အထိမနာချင်ရင် ကိုယ့်လမ်းကိုယ်
လစ်လိုက်တော့"
အနောက်က ပုပုသေးသေးလေးက ဝင်ပြောလို့ Hoseok လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို
မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြလာသော ကောင်လေး.....
ဘယ်လိုကောင်လေးလဲ...ချစ်ဖို့တော့ကောင်းသား....
သူတို့စကားအချေအတင်ဖြစ်နေချိန်မှာပဲ ကားမီးရောင်ပေါ်လာတာကြောင့် သူတို့သုံးယောက်နောက်ကိုဆုတ်လိုက်သည်။
လူ (၅) ယောက်ရပ်နေတဲ့နေရာကို Jungkook ကားနဲ့အရှိန်ပြင်းပြင်း အပတ်ပေါင်းများစွာ ပတ်လိုက်တော့ မြေကြီးဖြစ်တာကြောင့် ဖုန်တွေတလူးလူးထလျက်.....
ထိုလူတွေ ဖုန်တွေနဲ့ အမြင်ပျောက်ကွယ်နေတုန်းမှာ ကားပေါ်ကို Hoseok တို့ (၃) ယောက်အား အမြန်တက်စေသည်။
ပြီးမှ ကားကို အရှိန်ပြင်ပြင်း Jungkook မောင်းထွက်လာလျက်...
🍃 My Beloved 🍃
To be continued....
အားလုံးပဲ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ကြပါနော်❤
Thank you for reading and voting
Love you all💜💜