ဆရာမရဲ႕လက္ေကာက္သံမွာ မိႈင္းေခါင္တို႔ႏွင့္ပိုၿပီး နီးကပ္လာသည္။ အေစာပိုင္းတုန္းက လႈပ္ရြေနေသာ ေငြ႐ိႈင္းသည္လည္း မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စာအုပ္ေမွာက္ထားကာ အိပ္ေမာက်ေနဟန္ အသြင္ရွိသည္။ မိႈင္းေခါင္ကေတာ့ နဖူးေပၚလက္တင္လ်ွက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနဟန္ႏွင့္ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
မိႈင္းေခါင္တို႔၏ လိုက္ကာနားအေရာက္တြင္ ေျခသံေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္ ဆရာမသည္ ေက်ာင္းသားေတြအိပ္၊မအိပ္ စစ္ေဆးေနေၾကာင္း မ်က္လံုးဖြင့္မၾကည့္ေသာ္လည္း သိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ညာဘက္ျခမ္း႐ွိ အခန္းတံခါးဖြင့္သံကို ျကားလိုက္ရၿပီး ဆရာမရဲ႕အသံဝဲဝဲပါ တစ္ပါတည္း ထြက္ေပၚလာသည္။
"ဟင္း....ငါအသံေတြၾကားေနရတယ္ေနာ္..." ဟုေျပာၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ကာ အေနာက္ဘက္သို႔ ထြက္သြားျပန္သည္။ မိႈင္းေခါင္ေရာ၊ေငြ႐ိႈင္းပါ ျငိမ္ၿငိမ္ေလးေနၿပီး နားစြင့္ေနၾကသည္။ ဆရာမသည္ ေအာက္ထပ္တြင္ ျကာၾကာမေနပါ။ စစ္ေဆးၿပီးသည္ႏွင့္ ၊စကားသံထြက္ေနသူမ်ားကို ဆူပူၿပီးသည္နွင့္ အေပၚထပ္သို႕ ျပန္တက္သြားေလသည္။
ဒီေတာ့မွ ေငြ႐ိႈင္းလည္း မ်က္ႏွာေပၚတြင္
အုပ္ထားေသာစာအုပ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဖြင့္ကာ သက္ျပင္းခ်ရင္း
" ကြၽန္ေတာ္တို႔လည္း အခုမွ မူျကိုကေလးေတြလို ျပန္ျဖစ္ေနၿပီေနာ္ကိုကို..." ဟူ၍ အသံတိုးတိုးႏွင့္ ေျပာေလသည္။ ေငြ႐ိႈင္း၏ ရယ္သံေႏွာေနေလေသာ စကားသံေၾကာင့္ မိႈင္းေခါင္ပါျပံဳးခဲ့မိေလသည္။
"ဟိုတစ္ေယာက္ အသံတိတ္ေနပါလား..
အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီလား မသိဘူး..."
ေငြ႐ိႈင္းသည္ ေျပာလည္းေျပာ၊ ေဘးဘက္သို႔လည္း ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ လက္ပိုက္လ်ွက္႐ွိသူသည္ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္ေသာပံုစံႏွင့္ လက္႐ွိေလာကမွ ေဝးကြာသြားဟန္႐ွိသည္။ ထို႕အျပင္ လႈပ္ခတ္ေရြ႕လ်ားျခင္း မ႐ွိေသာ မ်က္ခြံတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး အလင္းေဝတစ္ေယာက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြား႐ွာၿပီဟု အမွန္တကယ္ပင္ အတည္ျပဳလိုက္ရသည္။
"သူက ရြက္က်ပင္ေပါက္ပဲကိုး...႐ိႈင္းငယ္..
အိပ္သြားတာလည္း ေကာင္းတယ္..မဟုတ္ရင္ နားေတြၿငီးလို႔..."
"အလင္းေဝက ခင္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ ကိုကိုရ...အခု ကိုကိုေတာင္မွ သူနဲ႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အဆင္ေျပလာတာပဲ မဟုတ္လား..."
ေငြ႐ိႈင္းသည္ မေျပာရဲ၊ေျပာရဲႏွင့္ ေျပာမိၿပီးမွ သူ႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ မိႈင္းေခါင္စိတ္ကြက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ေနသည္။ သို္႔ေသာ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ ျကာသည္အထိ ေစာင့္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ဘာစကားသံမွ မၾကားခဲ့ရေပ။
"ကိုကို...."
ေငြ႐ိႈင္းသည္ တိုးညႇင္းသည္ထက္ ပို၍တိုးညႇင္းေသာအသံျဖင့္ ေခၚၾကည့္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွည့္ကာ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္သည္။
ကိုကိုသည္ သ႐ုပ္ေဆာင္လည္း သိပ္ေကာင္းသည္။ ေငြ႐ိႈင္းစကားကို ျပန္ေျဖမည့္အစား သူ႔ခႏၶာကိုယ္ထက္ ေသးငယ္ေသာ ခံုေလးေပၚတြင္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ဟန္မ်ိဳးသာ ေဆာင္ပစ္လိုက္သည္။ ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေငးၾကည့္ေနမိေသာ္လည္း ဘာမွထူးျခားမလာေပ။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေငြ႐ိႈင္း၏ မ်က္လံုးေတြလည္း အေမွာင္ထုထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္း နစ္ျမဳပ္သြားပါေတာ့သည္။
.
.
.
ဆယ္တန္းသို႔ေရာက္လာမွ ကိုကိုနဲ႔ အတူ႐ွိေနရခ်ိန္ေတြ ပိုမ်ားလာသည္။ Green leafမွာလည္းအတူတူ၊ လူငယ့္ပန္းတိုင္မွာလည္းအတူတူ၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာပါ စာအတူတူလုပ္ျဖစ္ေနသည္။
အစပိုင္းတြင္ေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး အတူ႐ွိေနရျခင္းကို သေဘာမေတြ႕ေသာ္လည္း အခ်ိန္ပိုၾကာေညာင္းလာသည္ ႏွင့္အမ်ွ ကိုကိုႏွင့္အတူ႐ွိေနရျခင္းမွာ ေငြြ႐ိႈင္းအတြက္ သေဘာက်စရာျဖစ္လာသည္။
ေငြ႐ိႈင္းနားမလည္ေသာ physicပုစၦာမ်ားကို ကိုကိုက နားလည္သေဘာေပါက္လြယ္ေအာင္ ႐ွင္းျပေလ့႐ွိသည္။ အဲ့လိုအခ်ိန္တိုင္း ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ေနေလ့႐ွိသည္။
ကိုကိုနဲ႔သူဟာ ေသြးမေတာ္၊သားမစပ္ဘူးဆိုတဲ့
အေတြးမ်ိဳးေတာင္ မေတြးမိခဲ့တာ ျကာၿပီေလ။
ေငြ႐ိႈင္းသည္ မိႈင္းေခါင္ကို အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပို၍ခ်စ္ခင္လာခ်ိန္တြင္ မိႈင္းေခါင္သည္လည္း ေငြ႐ိႈင္းကို ပို၍နင့္နဲစြာ ခ်စ္လာမိသည္။
ေငြရွိုင္းတစ္ေယာက္ စာကို အေလးအနက္ အာရံုစိုက္ေနခ်ိန္မ်ားသည္ မိႈင္းေခါင္ သူ႔ကို ခိုးေငးတတ္ခ်ိန္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ခုႏွစ္ႏွစ္၊႐ွစ္ႏွစ္အရြယ္ ႏုနယ္ေသာ ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလး၏ မ်က္ႏွာကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္သည့္အခါတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားသည္က ႐ိႈင္းငယ္မဟုတ္ဘဲ မိႈင္းေခါင္သာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
"အနာဂတ္ကို စဥ္းစားၾကည့္ဖူးလား...႐ိႈင္းငယ္"
သူ အဲ့လိုေမးေတာ့ ႐ိႈင္းငယ္က နားမလည္ဟန္ႏွင့္
ေငးၾကည့္ၿပီး ေခါင္းခါျပသည္။ ၿပီးေတာ့" ကိုကိုကေရာ" ဟု မိႈင္းေခါင္ကိုျပန္ေမးသည္။
"ငါကေတာ့ အနာဂတ္ကိုစဥ္းစားတိုင္း ငါ့မွာ အေၾကာက္တရားေတြ ပိုမ်ားလာတယ္လို႔ ခံစားရၿပီး ပစၥဳပၸန္ မွာေနထိုင္ဖို႔အတြက္ေတာင္ ခက္ခဲလာတယ္...
အဲ့တာကလည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ဆံုး႐ွံုးသြားရမွာ ေျကာက္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္.."
"တစ္စံုတစ္ခုက...ဘာမ်ားလဲ..ကိုကို"
ျကိုတင္ခန္႕မွန္းထားသည့္ ေမးခြန္းကိုပဲ ေမးလာသည္။ ဒီေမးခြန္းကိုေတာ့ မိႈင္းေခါင္လိမ္ၿပီးေတာ့လည္းမေျဖခ်င္၊ အမွန္အတိုင္းလည္း မေျပာျပခ်င္ပါ။
"ငါမပိုင္ဆိုင္ေသးတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုေပါ့...မပိုင္ရေသးခင္မွာ ဆံုး႐ွံုးလိုက္ရမလားလို႔ စိုးရိမ္ေနရတဲ့ တစ္စံုတစ္ခု..."
မိႈင္းေခါင္၏ ပေဟဠိဆန္ေသာအေျဖက္ို
႐ိႈင္းငယ္တစ္ေယာက္ နားမလည္ပါ။
"ကြၽန္ေတာ့ကို ပိုၿပီး နားလည္ေအာင္႐ွင္းျပပါလား..." ဟူ၍ ေျပာကာ မိႈင္းေခါင္၏စကားကို ေစာင့္ဆိုင္းေနေသးသည္။
ေမးခြန္းေတြကို ျပန္မေျဖခ်င္တိုင္း လူလည္က်ေနက်ျဖစ္ေသာ မိႈင္းေခါင္ကေတာ့ ႐ိႈင္းငယ္၏ ဆံပင္ေတြကိုသာ ႐ႈပ္ပြေအာင္ လုပ္ခဲ့ရင္း အခန္းထဲမွ ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
*ေမေမေရာ..တစ္ဖက္လူဆီ ေရာက္မသြားတဲ့.
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတြက္ ကြၽန္ေတာ့လိုပဲ နာက်င္ခဲ့လား....။*
ေမွာင္မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္ထက္တြင္
ျကယ္ကေလးတစ္ပြင့္က မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္...။
ေလျပင္းတစ္ခ်က္ တိုက္ခတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ မိႈင္းေခါင္ရဲ႕လက္ေတြ ပို၍ေအးစက္သြားသည္။
ေႏြးေထြးေသာ လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္မိေသာ္လည္း မွိုင္းေခါင္မွာ အခြင့္အေရး႐ွိပါရဲ႕လား...။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
အားကစားအခ်ိန္ျဖစ္၍ ဖူဆယ္ကြင္းထဲတြင္ ေငြရွိုင္းတို႔ဆယ္တန္းက ေက်ာင္းသားေတြ စုစုရံုးရံုးျဖစ္ေနၾကသည္။ ခ်ာလီနဲ႔ေဂၚလီတို႔ကို တစ္သင္းစီမွာ ေနခိုင္းလိုက္သည္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္မွ အသင္းနွစ္သင္းတြင္ ပါဝင္ကစားမည့္သူမ်ားကို random ေရြးခ်ယ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးရလဒ္အရ အလင္းေဝႏွင့္ေငြ႐ိႈင္းက ခ်ာလီ္တို႕အသင္းတြင္ တစ္ဖြဲ႔တည္းက်ၿပီး မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကေတာ့ ေဂၚလီတို႔အသင္းတြင္ျဖစ္သည္။
အလင္းေဝသည္ ေငြ႐ိႈင္း၏လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လ်ွက္ ေပ်ာ္ျမဴးေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အား မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ စိုက္ၾကည့္ေနသူမွာ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးပင္။ ထိုအၾကည့္ကို ေငြ႐ိႈင္းက ျမင္ေလေသာအခါ အလင္းေဝရဲ႕လက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဘးသို႔ ေရႊ႔လိုက္သည္။
ေငြ႐ိႈင္းရဲ႕အျပဳအမူေၾကာင့္ အလင္းေဝက "မင္းကလည္း ေျကာက္လိုက္တာကြာ..." ဟူ၍ ေထ့ေထ့ေငါ့ေငါ့ ေရရြတ္ၿပီး ခပ္ေဝးေဝးတြင္ သြားရပ္ေနေတာ့သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေငြ႐ိႈင္းမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရျပန္သည္။
အလင္းေဝသည္ သူ႔ကိုၾကည့္မေနေတာ့...။
.
.
ကစားပြဲစၿပီးေနာက္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အၾကာတြင္
အလင္းေဝတို႔အသင္းမွ ႏွစ္ဂိုးရေနၿပီျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္အသင္းမွာ ဥမကြဲေသးေပ။ မိႈင္းေခါင္၏ေျခစြမ္းက မေသးေသာ္လည္း အာရံုေထြျပားေနေသာေၾကာင့္ ဂိုးသြင္းလိုက္တိုင္း လြဲေခ်ာ္သြားတာခ်ည္းပင္။ အေပ်ာ္တမ္းကစားၾကေသာ ျပိဳင္ပြဲေလးျဖစ္ေသာ္လည္း မိႈင္းေခါင္၏စိတ္ထဲတြင္ ႏိုင္လိုစိတ္မ်ား ျပင္းထန္ေနသည္။ တစ္ဂိုးရတိုင္း ပခံုးဖက္ၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကသူ နွစ္ေယာက္အား ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း မိႈင္းေခါင္၏ ရင္ထဲတြင္လည္း ပူေလာင္ေနရသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ကစားပြဲမွာ အက္ဆီးဒင့္တစ္ခုေျကာင့္ ႐ုတ္တရက္ ရပ္ဆိုင္းသြားေလသည္။
"မိႈင္းေခါင္ေဝဦး ေခ်ာ္လဲသြားတယ္..." ဟူ၍ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ အကုန္လံုး ကစားပြဲကိုရပ္လိုက္ၾကသည္။ ေငြ႐ိႈင္းသည္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ေျခဆင္းထိုင္ေနေသာ မိႈင္းေခါင္အနားသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးလာသည္။
"ဟာ....ဒူးေခါင္းမွာ ေသြးေတြနဲ႔ပါလား...
လာ..လာ..ကြၽန္ေတာ့ ပခံုးကိုကိုင္ၿပီးထလိုက္...
အလင္းေဝ...ရပ္ၾကည့္မေနဘဲ ဟိုဘက္ကေန ကူေပးပါဦး..."
ဒူးေခါင္းက ပြန္းသြားရံုေလးပါ ...။ခ်က္ခ်င္းႀကီး ထေတာင္မထႏိုင္ေတာ့ဘူးလား...။
အလင္းေဝသည္ မိႈင္းေခါင္ကိုၾကည့္ရင္း ေတြေဝေနေသာ္လည္း ေငြ႐ိႈင္းေျပာသည့္အတိုင္း ကူေပးလိုက္ပါသည္။ မတ္တပ္ ရပ္ႏိုင္သြားေသာအခါ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ေငြ႐ိႈင္းကိုသာ အမွီျပဳထားၿပီး အလင္းေဝကိုေတာ့ တြန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။
မိႈင္းေခါင္ႏွင့္ေငြ႐ိႈင္းတို႕၏ ေက်ာျပင္ႏွစ္ခုသည္
ေက်ာင္းသားမ်ားေ႐ွ႕မွ ေဝးကြာသထက္ ေဝးကြာသြားသည္။ ထိုအခ်ိန္အထိ အလင္းေဝသည္ ေငြ႐ိႈင္းတို႔ကို ေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္ကာ ရပ္ၾကည့္ေနမိဆဲ...။
တစ္ဖက္မွာေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းက မိႈင္းေခါင္ကို ေက်ာင္းေဆးခန္းသို႔ ေခၚသြားေနၿပီျဖစ္သည္။ ေဆးခန္းတြင္ တစ္ေယာက္မွမ႐ွိသျဖင့္ မိႈင္းေခါင္ကိုခံုေပၚတြင္ ထိုင္ခိုင္းထားၿပီး ဗီ႐ိုထဲ႐ွိ ေဆးေသတၱာကို ယူထုတ္လာသည္။ စကားေတြလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနလ်ွက္...။
"ကိုကို႔ကို တစ္ေယာက္ေယာက္
တြန္းလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
မိႈင္းေခါင္သည္ ေငြ႐ိႈင္းကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူဒဏ္ရာရသြားေတာ့ ပ်ာယာခတ္ၿပီးေျပးလာတဲ့ပံုေလးကို အခုထိမ်က္လံုးထဲက မထြက္ေသးေပ..။
"တြန္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္မလို႔လဲ..."
"အဲ့ေကာင္ကို ျပန္တြန္းပစ္မွာေပါ့...ကိုကိုရ...
ဘယ္သူလဲ...ဘယ္သူလုပ္လိုက္တာလဲ..."
"တြန္းရဲတြန္းၾကည့္ပါလား... ငါက ၿငိမ္ခံေနမယ့္ေကာင္မွ
မဟုတ္တာ...အခုကလည္း ကိုယ့္ဘာသာ ေျခေခါက္ၿပီး လဲသြားတာမို႔ စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္ေတာ့..."
မေတာ္တဆလား....၊ တမင္တကာလား ဆိုတာကိုေတာ့ ေသခ်ာသဲကြဲေအာင္ မေျပာျဖစ္ခဲ့...။
ေဆးတို႔ေပးေနစဥ္ တစ္ေလ်ွာက္လံုး မိႈင္းေခါင္ရဲ႕အနာကို ေလမႈတ္ေပးေနတဲ့ ႐ိႈင္းငယ္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈကို နည္းနည္းေလးမွ မခံစားရေပ။
မိႈင္းေခါင္ကို တကယ္တမ္းနာက်င္ေစတာက ႐ိႈင္းငယ္ကို တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူ႐ွိေနတာကို ျမင္ရတာပဲေလ။
.
.
ေဆးခန္းရဲ႕တံခါးဝတြင္ အလင္းေဝတစ္ေယာက္
ျငိမ္သက္စြာ မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ျပံဳးေနတယ္တဲ့လား...။ အဲ့တာကလည္း ေငြ႐ိႈင္းကို တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔...။
အခုအခ်ိန္တြင္ မိုးႀကိဳးပစ္မည္ဆိုလ်ွင္ အလင္းေဝလည္း စက္ကြင္းလြတ္မည္ မဟုတ္ေပ...။ ဘာေတြလဲကြာ...ဟုသာ ေရရြတ္ရင္း ထိုေနရာမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
အလင္းေဝသည္ သူ႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ကို ဖိကိုင္ရင္း
ေလပူေတြခ်ည္းသာ မႈတ္ထုတ္ေနမိေတာ့သည္။
ဒီပေဟဠိကို သိေအာင္ လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္ ဟုလည္း မာန္တင္းလ်ွက္ေပါ့....။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Love you all❤
Han_Me
(26.9.2020)