အေ႐ွ႕ဘက္ခန္း႐ွိ ကိုးတန္းဝိုင္းမွ စကားသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးတြန္းဖြင့္သံ ျကားရၿပီးသည္ႏွင့္မၾကာ လိုက္ကာေနာက္မွ ထြက္လာေသာ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္႐ွည္႐ွည္ႏွင့္ အသက္ေလးဆယ္အရြယ္ ပိန္သြယ္ေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပါးဆံု႐ိုးႏွစ္ဖက္ ထင္းလ်ွက္႐ွိေသာ ထိုအမ်ိဳးသားသည္ လူငယ့္ပန္းတိုင္မွ အဂၤလိပ္စာဆရာျဖစ္သည္။
"Good evening... "
"Good evening sir..."
တျခားသူမ်ားနည္းတူ ေငြ႐ိႈင္းတို႔လည္း ေရာေယာင္၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ဆရာ့နာမည္မွာ ဦးေအာင္ေအာင္ဟု သိရေလသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳျပီး ေအးေဆးပံုရေသာ္လည္း ဆရာ့တြင္ အ႐ွိန္အဝါတစ္ခု ကိန္းဝပ္ေနသကဲ့သို႔ ဆရာေရာက္လာကတည္းက ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ျငိမ္ကုတ္ေနၾကသည္။
ဆရာဦးေအာင္ေအာင္သည္ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးႏွင့္ ေငြ႐ိႈင္းတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး
"အသစ္ေရာက္လာတဲ့..ေနာက္ဆံုးက သားႏွစ္ေယာက္.
မင္းတို႔နာမည္ကို အားလံုးသိရေအာင္ မိတ္ဆက္စမ္းကြာ..." ဟုေျပာေလသည္။
ေငြ႐ိႈင္းႏွင့္မိႈင္းေခါင္ေဝဦးတို႔သည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ျကည့္ေနၾကသည္။ အေ႐ွ႕တန္းမွ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္ေနသျဖင့္ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ၿပီး အရင္ထရပ္လိုက္သည္။
"ေန....ေန....ထိုင္ၿပီးေတာ့ေျပာ..."
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ထိုင္ခံုတြင္ ျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီး
သူ႔နာမည္ကို ေျပာလိုက္သည္။
"My name is Hmine Khaung Wai Oo..."
မိႈင္းေခါင္၏ အဂၤလိပ္စကားသံမွာ ၾကည္လင္ပီသစြာ ထြက္ေပၚသြားခဲ့သည္။
"မိႈင္းေခါင္ေဝဦး...နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္..
မ်က္ႏွာကလည္း မႈန္မိႈင္းထားတာလားကြ..."
အလင္းေဝအပါအဝင္ က်န္တဲ့သူေတြက ဆရာ့ေနာက္မွ လိုက္ရယ္ၾကသည္။ မိႈင္းေခါင္ကေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ မရယ္ျဖစ္ပါ။ သူက အငယ္ေတြ ဝိုင္းရယ္တာကို ခံလိုက္ရတဲ့သူ မဟုတ္လား..။
"ကဲ...ကဲ...ေနာက္သားတစ္ေယာက္နာမည္ကေရာ..."
"ေငြ႐ိႈင္းပါ...ဆရာ..."
"ေတာက္ပေနတဲ့နာမည္နဲ႔သားက..
မ်က္ႏွာလည္းမလန္းပါလား...လူငယ္ဆိုတာ တက္တက္ႂကြႂကြေနရတယ္...ဆရာတို႔လို အရြယ္က်မွ အရမ္းတက္ႂကြေနရင္ မိန္းမက မ်က္ေစာင္းထိုးတာ ခံရလိမ့္မယ္...မင္းတို႔ဆရာမကိုပဲၾကည့္ ဆရာ့ကိုဆိုရင္ မ်က္ေစာင္းတကဲကဲနဲ႔ပဲေလ..."
ေငြ႐ိႈင္းသည္ အူတူတူမ်က္ႏွာေဘးႏွင့္ ဆရာဦးေအာင္ေအာင္ကို ၾကည့္ေနေသာေၾကာင့္ အလင္းေဝက ေဘးသို႔ကပ္ၿပီး ခပ္တိုးတိုး႐ွင္းျပေလသည္။
"ဆရာနဲ႔ဆရာမက လင္မယားေတြေလ...
အေပၚမွာ မင္းတို႔ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေရြဆြဲႀကိဳးႀကီးနဲ႔ဆရာမေပါ့...
ဆရာက အဲ့လိုပဲ.. ငါတို႔ေ႐ွ႕မွာလည္း ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ေျပာေနက်....."
ဆရာဦးေအာင္ေအာင္၏ ပံုစံကို တစ္စြန္းတစသိရၿပီျဖစ္၍ ရက္ၾကာလာလ်ွင္ပိုသိရလိမ့္မည္ဟု ေငြ႐ိႈင္းယူဆလိုက္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာက ပိုၿပီးေလးနက္ တည္ျကည္သြားကာ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ဆရာသင္ေသာ ဘာသာရပ္ကို အထူးအာရံုစိုက္ရေလသည္။
စာသင္ခ်ိန္တစ္နာရီခြဲတြင္ ဆရာဦးေအာင္ေအာင္က စာခ်ည္းလွိမ့္သင္ေနသည္မဟုတ္။ ေက်ာင္သားမ်ား မၿငီးေငြ႔ရေအာင္ ဟာသ အတိုအစေလးေတြကိုလည္း ထည့္ထည့္ေျပာတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ေတြက်လ်ွင္ အေျကာင္းသိေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားက မက္မက္ေမာေမာ ရယ္ၾကေသာ္လည္း မရယ္ေသာ တခ်ိဳ႕သူမ်ားလည္း ႐ွိေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာေျပာတတ္ေသာ စကားတစ္ခြန္း႐ွိသည္။
" ဟာသကို မခံစားႏိုင္တဲ့သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားဟာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြနဲ႔ ေပက်ံေနတတ္တယ္..အဲ့ဒါေတြ ေျပာင္စင္သြားဖို႔အတြက္ မ်ားမ်ားရယ္ေပးရမယ္...."တဲ့...။
အလင္းေဝလည္း ဆရာဦးေအာင္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ဟာသေတြျကားတဲ့အခါတိုင္း ရယ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရယ္ရသည္ျဖစ္ေစ မေမ့မေလ်ာ့ ျပံဳးတတ္လာခဲ့တာေပါ့...။
ဆရာဦးေအာင္ေအာင္သည္ သူ႔ရဲ႕ဟာသကို မခံစားႏိုင္သူ တစ္ေယာက္အား ရယ္သံေႏွာလ်ွက္ စကားပစ္လိုက္သည္။
"မစ္စတာ မိႈင္းေခါင္...မင္း
ရည္းစားပူမ်ား မိေနတာလား..." ဟူ၍။
ဆရာသည္ မိႈင္းေခါင္၏ သူခိုးလူမိျဖစ္သြားေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္ခဲ့ရရ၍လားမသိ တဟားဟားႏွင့္ ေအာ္ရယ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းကိုသာ လွည့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အနားမွာ႐ွိေနလ်ွက္ႏွင့္
ဟာတာတာျဖစ္ေနရေသာ ႏွွလံုးသားသည္ မိႈင္းေခါင္ကို
ဘယ္အခ်ိန္ထိမ်ား ႏွိပ္စက္ေနမွာလဲ....။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
မိႈင္းေခါင္းေဝဦး ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီးမွ အတန္းထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလဲသြားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားေပၚေပါက္လာသည္။ အထူးသျဖင့္ ေအာင္သစၥာႏွင့္ေနာင္သစၥာတို႔ အႁမႊာညီအစ္ကိုတို႔၏ အိေႃႏၵရေသာ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ သူတို႔စေနာက္ေနက် လူမ်ားပါ ေအးခ်မ္းသြားရေသာ ကိစၥရပ္ျဖစ္သည္။
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးတစ္ေယာက္ အတန္းထဲမွာ႐ွိေနတာကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလို စိတ္မ်ိဳး ထိုသူမ်ားထံသို႔ ေရာက္လာသည္။ အလင္းေဝကေတာ့ ႐ွင္းသည္။ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္က ၿငိမ္ေနလ်ွင္ေတာင္ သူက သြားစတတ္သူမို႔ အတန္းျပင္ပတြင္ေတာ့ ေန႔ရက္တို႔က ပံုမွန္အတိုင္းလည္ပတ္ေနဆဲ...။
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတစ္ေယာက္လည္း အေနအထိုင္တို႔ေျပာင္းလဲေနသည္။ အလွအပေတြျပင္ဆင္လာၿပီး အေနာက္တန္းသို႔ ခဏခဏ လွည့္ၾကည့္သည္။ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကို ေငးေငးၾကည့္ေနမွန္း အလင္းေဝက သိေတာ့ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးႏွင့္ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကို ေလွာ္ေလွာ္ေပးသည္။
"ဟဲ့ခ်စ္ျမတ္ႏိုး....နံရံႀကီးကို သိပ္မၾကည့္နဲ႔... နင္အုန္းလြဲသြားဦးမယ္..." ဟူ၍... အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ေအာ္တိုင္း ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေခါင္းက ေဘးဘီဝဲယာပင္ မလွည့္ရဲဘဲ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္သြားေသာအခါ ေအာ္ရယ္ရသည္ကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳး။
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးရဲ႕မ်က္ႏွာႀကီး ဆူပုတ္ေနသည္ကို ျကည့္ေနရျခင္းကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳး...။ ထိုအထဲတြင္ ပို၍အရသာအ႐ွိဆံုးကေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို တစိမ့္စိမ့္ ေငးၾကည့္ေနရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ေငြ႐ိႈင္းကို ေငးျကည့္ခ်ိန္တိုင္းတြင္ angry birdအနီေကာင္၏ မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ဆံုရသည္ကေတာ့ ဇာတ္လမ္းအရွိန္ေကာင္းမွ လ်ွပ္တျပက္ ဝင္ဝင္လာေသာ ေၾကာ္ျငာႏွင့္တူ၏။
ထိုအခ်ိန္တိုင္း အလင္းေဝရဲ႕စိတ္ထဲတြင္ ထူးဆန္းသြားရသည္ကေတာ့ ပေဟဠိတစ္ခုလိုပင္ က်န္ရစ္ေနခဲ့သည္။
ဘာလို႔မ်ား ဤအေျခအေနမ်ိဳးကို ေႁမြေႁမြခ်င္းေျချမင္တယ္ ဟု သံုးႏႈန္းခ်င္ရတာလဲ...။ အလင္းေဝ၏သံသယကို သူတို႔က ညီအစ္ကိုေတြ ဟူေသာ တံတိုင္းက အျမဲတမ္း ကာရံပစ္ေနပါ၏။
.
.
>>>>>>>>>>>
စေနေန႔ျဖစ္ေသာ္လည္း အိပ္ယာထဲတြင္ ေခြေခါက္ခ်င္ေန၍မရပါ။ မနက္ေစာေစာထၿပီး ေန႔တက္ေဘာ္ဒါ သြားတက္ရန္ျပင္ဆင္ရသည္။ တစ္ရက္ကေလးမွပင္ အိပ္ေရးဝဝ မအိပ္ရေသးေသာေၾကာင့္ ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္ တစ္လမ္းလံုး သမ္းေဝလာသည္။
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက သူ႕ရဲ႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကပ္ထဲမွ ဘာလီသၾကားလံုးတစ္လံုး ထုတ္ေပးသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ဟူသမ်ွ မစားတတ္သူတစ္ေယာက္၏ အိတ္ကပ္ထဲတြင္ ခ်ိဳေသာ၊ခ်ဥ္ေသာ သၾကားလံုးေလးေတြ ႐ွိေနသည္။ ထိုသၾကားလံုးေလးေတြကလည္း ႐ိႈင္းငယ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္း အတြက္သာ...။
"စာသင္မွ အိပ္ငိုက္ေနရင္ ဒုကၡပဲ...ကိုကိုရဲ႕
ဆရာက တစ္ေၾကာင္း႐ွင္းျပၿပီးတိုင္း အလြတ္ျပန္ျပန္ေမးေနေတာ့ ေသခ်ာအာရံုစိုက္ႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်တယ္..."
မိႈင္းေခါင္ကေတာ့ ႐ိႈင္းငယ္ရဲ႕ ညည္းညဴစကားသံကို
နားေထာင္ၿပီး ခပ္ျပံဳးျပံဳးျဖစ္ေနသည္။ လူငယ့္ပန္းတိုင္နဲ႔က်မွ ႐ိႈင္းငယ္လည္း အဘိုးအိုေလးလို ညည္းေနတတ္ၿပီေလ။
ငါးထပ္တိုက္ေအာက္တြင္ ဖယ္ရီကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ တူညီဝတ္စံုႏွင့္ လူငယ္ေလးမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း စကားေဖာင္ဖြဲ႔ၿပီး တက္ႂကြေနၾကသေလာက္ တခ်ိဳ႕ကလည္း အိပ္မႈန္စံုမႊားႏွင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးေတြကိုင္လို႔ အေပၚတက္သြားၾကသည္။
မနက္ခုႏွစ္နာရီကေန ညခုႏွစ္နာရီအထိ တက္ရတယ္ဆိုတာ နည္းတဲ့အခ်ိန္မွမဟုတ္တာ။ မိႈင္းေခါင္ေတာင္မွ ပိတ္ရက္ကို အခ်ိန္အၾကာႀကီးတက္ရလို႔ စိတ္ညစ္ေပမယ့္ အိမ္မွာေနရတာထက္ စာရင္ေတာ့ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ႐ွိသျဖင့္ သည္းခံျဖစ္ေနသည္။
အလင္းေဝတစ္ေယာက္ကေတာ့ အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသည္။ အခုအခ်ိန္အထိ မိႈင္းေခါင္ႏွင့္အလင္းေဝတို႔ မ်က္ႏွာေၾကာမတည့္ၾကေသး။မိႈင္းေခါင္ကလည္း အလင္းေဝကိုျမင္တိုင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ စူးရဲစြာၾကည့္ုျဖစ္ၿပီး အလင္းေဝသည္လည္း မိႈင္းေခါင္ကို စကားေတြႏွင့္ မထိတထိစေနျမဲ။
"အစ္ကိုမိႈင္းေခါင္...ေခါင္းေမွာက္အိပ္ဖို႔ၾကံမေနနဲ႔ဗ်...
အေပၚထပ္မွာ ဘုရားသြား႐ွိခိုးရမယ္..."
မိႈင္းေခါင္တစ္ေယာက္ ခံုေပၚေမွာက္အိပ္ရန္ၾကံေနကာမွ အလင္းေဝေၾကာင့္ တြန္႔ဆုတ္သြားရေလသည္။ မိႈင္းေခါင္ျပန္ေျပာဖို္႕ ၾကံရြယ္လိုက္ေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းက စကားဝင္ေထာက္သည္။
"ဘုရားလည္း႐ွိခိုးရတယ္ ဟုတ္လား..."
"ေအးဆို...ေန႔ခင္းက်ရင္လည္း တေရးတေမာ အိပ္ရေသးတယ္.."
ထိုအခ်ိန္တြင္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ လာေခၚေသာေၾကာင့္ ေငြ႐ိႈင္းတို႔ သံုးေယာက္စလံုး အေပၚထပ္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေျပးရေလေတာ့သည္။
.
.
.
ေန႔လည္ဆယ့္ႏွစ္နာရီအတိမွစ၍ ႏွစ္နာရီအထိသည္ နားခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါလာေသာ ထမင္းခ်ိဳင့္မ်ားကို ဖြင့္စားျဖစ္ျကသည္။ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔ အလင္းေဝက မီးလံုးေတြ လိုက္ပိတ္သည္။ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ တိုက္အိမ္ႀကီး႐ွိေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္မဝင္သျဖင့္ မီးပိတ္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေလးျဖစ္ေနသည္။
မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အေပၚထပ္တြင္ သြားအိပ္ၾကသည္ဟု ေျပာသည္။ ထို႔အတူ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာေသာ ေယာက်္ားေလးတခ်ိဳ႕ကလည္း ေအာက္ထပ္တြင္ လာအိပ္ၾကသည္။ ပထမေတာ့ အလင္းေဝ၏စကားကို ေနာက္ေနျခင္းဟုပင္ ထင္ခဲ့ေသာ္လည္း တေရးတေမာ အိပ္ရတာက တကယ္ျဖစ္ေနသည္။
ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာ ဘယ္လိုအိပ္ၾကသလဲဆိုေတာ့ အလင္းေဝျပန္ေျဖသည္က စာသင္ခံုေတြေပၚမွာ ဒီလိုပဲ တက္အိပ္ၾကတာတဲ့...။
မအိပ္ခ်င္ဘူးဆိုလည္းမရ....။ တစ္နာရီထိုးခါနီးဆို ဆရာမက လာလာေခ်ာင္းတတ္ၿပီး မအိပ္ဘဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ ျမင္ရင္ အဆူခံရတတ္သည္ဟု ေျပာျပန္သည္။
မိႈင္းေခါင္သည္ စိတ္ညစ္ေနပံုႏွင့္ နံရံကို မွီထိုင္ေနသည္။ အေ႐ွ႕ဆံုးအတန္းတြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ႏွင့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ေတြကို တင္ထားေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ထိုင္ေသာ ေယာက်္ားေလးသံုးေယာက္က အေနာက္ဘက္တြင္ သြားအိပ္ၾကသည္။
အလင္းေဝကေတာ့ ဒုတိယတန္း႐ွိ ဖင္ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ေလးကို ေခါင္းအံုးကဲ့သို႔ျပဳလုပ္ၿပီး လွဲအိပ္ေနၿပီ။ ေငြ႐ိႈင္းသည္လည္း တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ လိုက္ကာအျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ေတာ့လည္း တျခားအခန္းေတြမွာ ခံုေပၚအသီးသီး လွဲအိပ္ေနၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားေၾကာင့္ အစ္ကိုျဖစ္သူကိုသာ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ေမးလိုက္ရသည္။
"ကိုကို...စာေရးခံုေပၚမွာ အိပ္မွာလား....ဖင္ထိုင္ခံုေပၚမွာ အိပ္မွာလား..." ဟူ၍...။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ စာေရးခံုေပၚတက္အိပ္လိုက္ရသည္က ေငြ႐ိႈင္းပင္။ မိႈင္းေခါင္ကေတာ့ ထိုင္ေနျမဲ။ အလင္းေဝသည္ အေဖာ္ရသြားျပီဟု ေတြးမိေသာစိတ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ျမဴးေနမိသည္။အရင္ကဆိုရင္ ဒီလိုမ်ိဳးဒုကၡေတြကို တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတာေလ။
"ကိုကို လွဲအိပ္လိုက္ပါလား...ေျခရင္းဘက္က ႏွစ္ခံုက လႈပ္စိလႈပ္စိနဲ႔...ဖင္ထိုင္ခံုမွာ ဝိတ္နဲ႔ဆိုရင္ လႈပ္တာရပ္သြားမယ္..."
ထိုအခ်ိန္တြင္ စာေရးခံုေပၚလွဲအိပ္လိုက္ေသာ ေငြ႐ိႈင္းသည္ ခံုကလႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ ျပဳတ္က်မွာစိုး၍ မိႈင္းေခါင္ကို အတင္းအိပ္ခိုင္းေလသည္။ အရပ္ေတြက ဂလန္ဂလားနဲ႔မို႔ ခံုေပၚမွာအိပ္ရျခင္းက အဆင္လံုးဝမေျပ။
မိႈင္းေခါင္သည္ ေငြ႐ိႈင္းရဲ႕စကားအတိုင္း ေက်ာပိုးအိတ္ခု၍ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လွဲခ်လိုက္သည္။
"အခုမွ မူႀကိဳကို ေရာက္ေနတာပဲ..." ဟူ၍လည္း ညည္းတြားလိုက္ေသးသည္။ ေဘးသို႔လွည့္ျကည့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေဝတစ္ေယာက္ တခြိခြိႏွင့္ ရယ္ေနျခင္းကို ခံုက အပိတ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ထင္ထင္႐ွား႐ွားျမင္ေနရသည္။
"မင္းက ဘာရယ္ေနတာလဲ..."
"အစ္ကို႔ကို မွန္ပဲျပလိုက္ခ်င္တယ္...အီးမွန္ထားတဲ့
မ်က္ႏွာဆိုတာ ဘယ္လိုပံုစံလည္း သိသြားေအာင္လို႔ေလ..."
"ငါ့စိတ္ကိုလာမဆြဘဲ..ၿငိမ္ၿငိမ္အိပ္..အလင္းေဝ...
ဂ်ိဳကာလိုမ်ိဳး ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္မေနနဲ႔..."
"ကြၽန္ေတာ္က ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးအိပ္ေနတာပါ...
လႈပ္ေနတာက အစ္ကိုနဲ႔အစ္ကို႔ညီ..."
ထိုအခ်ိန္တြင္ သူတို႔ေျပာတာကို တိတ္တဆိတ္ နားေထာင္ေနေသာေငြ႐ိႈင္းက ဝင္ေျပာေလေတာ့သည္။
"ငါတို႔က ေမြ႔ယာေပၚမွာ အိပ္ေနရတာမွ မဟုတ္တာ...
ခံုကလည္း သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိေတာ့ အဆင္မေျပဘူး...."
"ေအးေလ မင္းကေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး
ဇိမ္႐ွိတဲ့ပံု ေပါက္ေနရတာလဲ...."
မိႈင္းေခါင္ေဝဦး၏ ေလသံက ခပ္တိုးတိုးပင္ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔သံုးေယာက္စလံုး အသံတိုး၍ေျပာေနရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေရာမေရာက္၍ ေရာမလို က်င့္ၾကံေနရၿပီျဖစ္ေသာ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္သည္ အလင္းေဝ၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ ေဒါသျဖစ္ခ်င္စရာမေကာင္းဘဲ ရယ္စရာသာေကာင္းေနသည္။
"လက္စသတ္ေတာ့ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့ကိုၾကည့္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနတာကိုး...ဟား..ဟား..."
"ငါမင္းကို ဘယ္တုန္းကမွ မနာလိုမျဖစ္ဘူး..." ဟူ၍ မိႈင္းေခါင္က ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ျပန္ေျပာသည္။ ေငြ႐ိႈင္းသည္ ေအာက္ဘက္တြင္ တက်က္က်က္ျဖစ္ေနၾကသူႏွစ္ေယာက္၏ အသံကိုနားစြင့္ကာ မ်က္ႏွာက်က္ကိုေငးၾကည့္၍ ျပံဳးေနမိသည္။
အနာတရျဖစ္သည္အထိ ထိုးၾကတာထက္စာရင္ ဒီလိုမ်ိဳးအေျခအေနက ပိုေက်နပ္စရာေကာင္းသည္ ဟူ၍လည္း ေတြးေနမိသည္။ ဒါဆိုရင္ ေငြ႐ိႈင္းလည္း ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ အေနရခက္ မေနေတာ့ဘူးေပါ့....။
.
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးႏွင့္ အလင္းေဝတို႔ကေတာ့ သူတစ္ျပန္၊ကိုယ္တစ္ျပန္ စကားႏိုင္လုေနၾကဆဲ...။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေလွကားမွ ေျခသံႏွင့္အတူ ထြက္ေပၚလာေသာ လက္ေကာက္သံေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုး အပ္က်သံပင္ ၾကားရႏိုင္သည္အထိ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားျကသည္။
အလင္းေဝက မိႈင္းေခါင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"အစ္ကိုနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္မွဆက္ျငင္းမယ္...ဆရာမ လက္ေကာက္သံၾကားတယ္...အရင္ဆံုး မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး...
အိပ္ခ်င္ေယာင္သာေဆာင္ေနလိုက္ေတာ့..." ဟူ၍...။
ထို႔ေနာက္ တံခါးဖြင့္ရာမွ ထြက္လာေသာ တကြၽီကြၽီျမည္သံေၾကာင့္ မိႈင္းေခါင္လည္း မ်က္လံုးမွိတ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဟု ေရရြတ္ေနမိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မိႈင္းေခါင္ေပ်ာ္ေနမိသည္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့....။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Love you all❤
Han_Me
(24.9.2020)