(zawgyi)
ရီရွင္း ဟြန္းနီးနဲ႕ဖုန္းဆက္ၿပီး
အထဲဝင္လာေတာ့
"ဘယ္သူလဲ အကိုရီရွင္း"
"ဟြန္းနီးဆီ စိတ္ပူလို႔ဖုန္းဆက္တာပါ
အခုအဆင္ေျပတယ္ ၾကားမွစိတ္ေအးရတယ္
ရီဖန္အိပ္ေနရာမွ ထလာၿပီး
"အကို သူ႕အဆင္ေျပတာေသခ်ာလို႔လား".
"အင္း အကိုလာခဲ့မယ္ေျပာတာေတာင္
မလာနဲ႕ေတာ့လို႔ေျပာေနတယ္"
ရီဖန္တစ္ခုခုကိုေတြးေတာၿပီး ေခါင္းခါရမ္း
လိုက္သည္
"မဟုတ္ေသးဘူးအကို ဆယ္ဟြန္း
စိတ္မခ်ရဘူး "
"ဘယ္လို"
"အကိုခ်န္းေယာလ္ပုံၾကည့္ရတာ အခ်္ိန္မေ႐ြး
စိတ္ထေဖာက္တဲ့ပုံစံမ်ိဳး သူ႕စိတ္ေဖာက္ရင္လည္း ဘာအသိစိတ္မွ
မရွ္ိဘူး အကို ခံခဲ့ရတဲ့ က်ေနာ္အသ္ိဆုံးပဲ"
ရီဖန္ စကားေၾကာင့္ ရီရွင္း စိတ္ေတြေလး
လာကာ....
"အဲ့ဆို အကိုဘာလုပ္ရမလဲ"
"ဆယ္ဟြန္းဆီလိုက္သြားပါအကို
အကိုခ်န္းေယာလ္ကို သူဘယ္လိုမွခုခံ
နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး "
"ဒါမဲ့ မင္းက ဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲ
ျဖစ္ပါ့မလား"
"က်ေနာ္တြက္ စိတ္မပူပါနဲ႕
မင္ေဆာ့လည္းလာမယ္ေျပာထားတာ"
"အြန္း အဲ့ဆို အကိုသြားလိုက္မယ္"
ရီရွင္းအခ်္ိန္ဆြဲမေနပဲ အေပၚအကၤ်ီ
ေကာက္ဝတ္ကာ ကားေသာ့ဆြဲၿပီး
ခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ့သည္
ရီဖန္စကားမ်ားေၾကာင့္ ရီရွင္း
စိတ္ပူကာ ကားကိုအရွိန္တင္လိုက္သည္
မနက္မိုးလင္းရင္ေတာ့ ေရာက္ေကာင္းပါရဲ႕
ဟြန္းနီး အကိုလာတဲ့အခ်္ိန္ထိ
ေတာင့္ခံထားေနာ္...
ရီရွင္း သူေရာက္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွ
မျဖစ္ေစဖို႔ အထပ္ထပ္ဆုေတာင္းမိသည္....
......................
"အားးးးးးးးးးးး"
ဆယ္ဟြန္း အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ကာ
ဖင္ထိုင္ရက္ အေနာက္ကို တေျဖးေျဖး
ဆုတ္သြားမိသည္...
ဗီဗီကို ဗီဗီကို အ အကိုႀကီး သတ္လိုက္တာလား...
ဆယ္ဟြန္း ခဏတာ ေၾကာင္အေနမိစဥ္..
ဆံပင္ေတြေဆာင့္ဆြဲခံရကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚ
တ႐ြတ္တိုင္းႀကီး အဆြဲခံလိုက္ရၿပီ
"အားးး နာတယ္ အကိုႀကီး
လႊတ္ေပး..."
ထိုပုံစံတိုင္း အိမ္ေရွ႕ထိဆြဲလာတာ
ဆယ္ဟြန္းနာလြန္းလာလို႔
အတင္းသူ႕လက္ထဲက ႐ုန္းကန္ပစ္ကာ
ဖင္ထိုင္ရက္ေလးပဲ ေအာ္မိတယ္
"လႊတ္ေပး!"
"တိတ္စမ္း!!"
"မတိတ္ဘူး ဗီဗီကို အကိုႀကီးသတ္လိုက္
တာမလား ဟမ္!"
"အဟက္ ဟုတ္တယ္ သတ္တယ္
ငါအကုန္သတ္ပစ္တယ္ အခုလည္း
ငါ့ကိုပုန္းၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္ေနတဲ့
မင္းကို သတ္မယ္"
ဆယ္ဟြန္း အခုမွ သူ႕လက္ထဲကသံလုံးနဲ႕
ဓားကိုျမင္ကာ ဖင္ထိုင္ရက္ အေနာက္ကို
တေျဖးေျဖးဆုတ္မိသြားသည္
"အကိုႀကီး စိတ္ေလ်ာ့ပါအုံး
က်ေနာ္ ဆယ္ဟြန္းေလ"
ခ်န္းေယာလ္က အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းနဲ႕
ဘာတစ္ခြန္းမွမဆိုပဲ သူ႕ကိုသာစူးစိုက္
ၾကည့္ေနတာ...
ဆယ္ဟြန္း ၾကက္သီး တျဖန္းျဖန္း
ထသြားကာ ရသေလာက္ထြက္ေျပးဖို႔
ႀကိဳးစားထရပ္လိုက္သည္..
ေျခေထာက္နာေနတာတေၾကာင္း
ေၾကာက္လို႔တုန္ေနတာတေၾကာင္း
ျပန္ေခြက်သြားတယ္...
ျပန္ထအရပ္....
"အားးးး"
ေျခေထာက္ကို သံလုံးနဲ႕ရိုက္ခံလိုက္ရ၏
ပထမအႀကိမ္ရိုက္ခံထားရတဲ့ေျခေထာက္
မို႔ နာက်င္မူက အေသြးသားထဲထိ...
"အဟင့္ ဟင့္....
ေျခေထာက္ကိုဖိကာ ကူရာမဲ့ေအာ္ငို
ေနတုန္း လက္ကေန တ႐ြတ္တိုက္
ဆြဲျပန္သည္ ၾကည့္ရတာ ဒီပုံစံတိုင္း
အေပၚထပ္ကေျမေအာက္ခန္းထဲထိ
ေခၚသြားမဲ့ပုံပင္....
"လႊတ္ လႊတ္ က်ေနာ္ကို လႊတ္ေပး!
ခင္မ်ားကို မုန္းတယ္ မုန္းတယ္!"
ဒီခ်ိန္မွာ မထြက္လာသင့္တဲ့စကားမွန္း
သိေပမဲ့ ဆယ္ဟြန္းအရမ္းနာက်င္လြန္းလို႔
သူ႕ေျခလမ္းေတြ ရပ္သြားေအာင္ ေအာ္ပစ္လိုက္တယ္....
အဲ့ေတာ့မွ ရပ္သြားကာ ဆယ္ဟြန္းကို
ပါးကေနညစ္ကိုင္ၿပီး
"ျပန္ေျပာစမ္း! ျပန္ေျပာလိုက္စမ္း!"
အကိုႀကီးမ်က္လုံးေတြက မီးထေတာက္မတတ္နီရဲေနတာ...
"အား နာတယ္ အကိုႀကီး အ့"
"ငါ့ကို မုန္းတယ္ ဟုတ္လား "
ေျဖာင္း!
"ျပန္ေျပာစမ္း"
ေျဖာင္း!
"ျပန္ေျပာလို႔!"
ေျဖာင္း!
ေနာက္ဆုံး အခ်က္မွပင္ ပါးေတြပူထူကာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေမွာက္ရက္..
တစ္စိမ့္စိမ့္ထြက္လာတဲ့ ပါးေစာင္းက
ေသြးေတြ.....
ဒါတင္မၿပီးေသးပဲ ဆယ္ဟြန္းကိုဆြဲမကာ
"ေျပာ အခုနအတိုင္း ျပန္ေျပာ"
သူက ခုနလို ျပန္မေျပာမခ်င္း
ရိုက္ႏွက္ေနအုံးမွာပင္
"ေျပာ ေျပာ!"
လႈပ္ရမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္
လူကမူးေဝကာ ေခါင္းပင္မထူခ်င္ေတာ့
သတ္ရင္လည္း သတ္ပါေစေတာ့
သူျပန္ၾကားခ်င္တဲ့ စကားကို ျပန္ေျပာ
ေပးရမွာပဲ....
သတ္ေတာ့လည္း တျခားလူသတ္တာမွ
မဟုတ္တာ သူအရမ္းခ်စ္ရတဲ့ အကိုႀကီး
ကသတ္တာပဲ ေသရတာတန္ပါတယ္
"မုန္းတယ္ အကိုႀကီး ကိုမုန္းတယ္"
ထိုစကားေတြကို ဆယ္ဟြန္းအားယူကာ
ေျပာအၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ေလေပၚျမႇောက္
တတ္သြားသည္
ဗြမ္း!!
ေအာက္ျပန္အက် ေရေတြအလုံးအရင္း
သူ႕ပါးစပ္ထဲဝင္လာၾကတယ္
ေအာ္ ေရကူးကန္ထဲ ပစ္ခ်လိဳက္တာပဲ
ဆယ္ဟြန္းေရမကူးတတ္မွန္း အကိုႀကီး
အသိဆုံးပါ
အရမ္းဝါသနာပါေပမဲ့ ဆယ္ဟြန္းထိခိုက္
မွာဆိုးလို႔ မသင္ေစတဲ့အကိုႀကီးကိုယ္တိုင္က
အခု ေရကန္ထဲကိုပစ္ခ်လိဳက္ၿပီ
"အ ကို ႀကီး "
ေအာ္ေခၚေပမဲ့ အသံေတြက ေရထဲတင္
ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီ
အကိုႀကီးက သူ႕ကိုရပ္ၾကည့္ေနတယ္
ေဝဝါးစြာျမင္ေနရတဲ့ အကိုႀကီးပုံရိပ္ကို
လက္ေတြနဲ႕အသာထိေတြ႕မိသည္..
ခ်စ္တယ္
က်ေနာ္ အကိုႀကီးကို အရမ္းခ်စ္တယ္...
လက္ကေလး ျပဳတ္က်သြားမူနဲ႕အတူ
ခႏၶာကိုယ္လည္း ေရကန္ေအာက္ထိ
တေျဖးေျဖး ျမႇပ္သြားေတာ့၏....
မ်က္လုံးမမွိတ္ခင္ထိေတာ့ အကိုႀကီးပုံရိပ္
ကိုအရ အဆုံးထိၾကည့္သြားမိတယ္
ေရကန္ထဲက ေရေတြၿငိမ္သက္ကုန္ၿပီ
မိုးလည္းလင္းသြားၿပီ....
အခ်စ္ကလည္း ေရေပၚ ေမွာက္ရက္ေလး
ေပၚေနတယ္
ခ်န္းေယာလ္လည္း မ်က္ေတာင္မခတ္ အသာ ရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္
"အ ခ်စ္ "
ခပ္တိုးတိုးေခၚသံေလး....
ဒါမဲ့ မၾကားနိုင္ေတာ့ဘူး....
ေရကန္နားတေျဖးေျဖး ကပ္သြားမိတယ္
အခ်စ္က ေရကန္ေဘာင္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာမို႔
ဆြဲယူကာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္သည္
မ်က္ႏွာေတြျဖဴေဖ်ာ့ေနလိုက္တာ
အားနည္းေနတာ ထင္တယ္
ေအးစက္စက္နဖူးေလးကို အသာနမ္းရွိုက္ရင္း အိမ္ေပၚထပ္က ေျမေအာက္ခန္းထဲ ေခၚလာမိ၏
ကုတင္အျဖဴေလးေပၚ တင္ေပးၿပီး
ေစာင္အျဖဴေလး အသာၿခဳံေပးလိုက္တယ္
"ေအးေနေရာေပါ့ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့မွာပဲ"
ေအးစက္စက္လက္တစ္ဖက္ကို ပါးနား
အသာကပ္ကာ...
"အဟင္း အကိုႀကီးနဲ႕ ဒီအျဖဴေရာင္
အခန္းႀကီးထဲ တသက္လုံးေနၾကရေအာင္"
ျပန္မေျဖပဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ အခ်စ္က
သူ႕အေျပာကိုလက္ခံတဲ့ပုံပဲ
"လိမၼာလိုက္တာ အခ်စ္က
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္ေနရတာ "
ခ်န္းေယာလ္ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကို
ဆယ္ဟြန္း မၾကားနိုင္ေတာ့ဘူးေလ
ဒါကို ခ်န္းေယာလ္ မသိပါဘူး
...................
ရီရွင္း ကားကို အၾကမ္းပတမ္းထိုးရပ္ကာ
အိမ္ထဲဝင္မဲ့အလုပ္...
"ေရေတြ....
အိမ္ထဲဝင္တဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေရေတြ
ခ်က္ခ်င္းပဲ ေရကန္ဘက္သြားၾကည့္ေတာ့
ေရကန္ေဘးမွာ ေရေတြ႐ြဲနစ္ေနသည္
ၿပီးေတာ့ ေရကန္နဲ႕ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ
ေသြးေတြေပေနတဲ့ ဓားတစ္ေယာက္ရယ္
သံလုံးရယ္...
ဘုရား ဘုရား ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ
အိမ္ထဲေျပးဝင္မိေတာ့ ေရေတြကအေပၚ
ထပ္ၫႊန္ျပေနတာမို႔ ခ်က္ခ်င္းေျပးတတ္မိတယ္
"ဟြန္းနီး... ဟြန္းနီး"
အခန္းတံခါးဖြင့္ေတာ့ ဘယ္သူမွရွ္ိမေန
ဒါမဲ့ ေျမေအာက္ခန္းႀကီးကေတာ့ ပြင့္ေနတယ္
သတိႀကီးစြာဆင္းသြားမိေတာ့...
ရီရွင္းကိုေက်ာေပးကာထိုင္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္ ကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္သက္စြာလွဲေနတဲ့ဟြန္းနီး..
"ခ်န္း ေယာလ္...
ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္ေတာ့...
လွည့္ၾကည့္လာတယ္
".ရီရွင္း လာေလ အခ်စ္ကအိပ္ေနတာ"
တေျဖးေျဖးတိုးကပ္သြားမိေတာ့
ရီရွင္း ေအာ္မိမတတ္ပဲ
ဟြန္းနီး တစ္ကိုယ္လုံး ဒဏ္ရာ
အနည္းငယ္နဲ႕ျပာႏွမ္းေနၿပီ
"ပတ္ခ်န္းေယာလ္ မင္း မင္း!...
ေရွ႕ဆက္မေျပာနိုင္ပဲ ရီရွင္း တုန္ယင္စြာ
ထိုင္ငိုမိေတာ့၏...
အကို ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီပဲ...
"က်န္းရီရွင္း ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ
အခ်စ္နိုးသြားေအာင္..."
ခ်န္းေယာလ္ရာ.....
ရီရွင္း ဟြန္းနီးနားကပ္သြားကာ
ႏွာေခါင္းဝဆီ လက္စမ္းမိေတာ့
အသက္မရႈေတာ့ဘူး...
"ရႉးးးး နိုးသြားမယ္ ေရကူးထားတာ
ပင္ပန္းေနၿပီ"
အသံတိတ္ ငိုေကြၽးေနမိတဲ့ ရီရွင္း..
"သတိထားစမ္း ပတ္ခ်န္းေယာလ္!
ဟြန္းနီး ဟြန္းနီးက..........
ထိုစကားေျပာဖို႔ ရီရွင္း ေျပာမထြက္..
"ေသၿပီကြ!"
ခ်န္းေယာလ္ ဖ်က္ခနဲ ေမာ့ၾကည့္လာကာ
"ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ အိပ္ေနတာ
အခ်စ္က ဒီအခန္းထဲမွာ ငါနဲ႕တသက္လုံး
အတူတူေနမွာတဲ့ ေနာ္ အခ်စ္ရယ္"
အခ်ိန္ၾကာမွ....
ရီရွင္း ငိုေနလို႔လည္းမၿပီးေသး
လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ရမွာမို႔
ဟြန္းနီးကိုေပြ႕ခ်ီဖို႔ လုပ္လိုက္တာ
"ဘာလုပ္တာလဲ က်န္းရီရွင္း!
ျပန္ေပးစမ္း မထိနဲ႕ မထိနဲ႕! "
ခ်န္းေယာလ္က ခ်က္ခ်င္းျပန္လုကာ
ဟြန္းနီးကို အတင္းေပြ႕ဖက္ထားသည္
နားလည္ေအာင္ေျပာၿပီး
ျပန္ဆြဲတာလည္းမရဘူး ....
မင္းက သြက္သြက္ခါသြားၿပီပဲ ခ်န္းေယာလ္
...........................
(၇)ႏွစ္ခန့္ၾကာေသာ္အခါ.....
"ဟိတ္ေကာင္ေတြ လာကြ!
ငါေျပာတာ ဒီအိမ္ပဲ"
ကေလးတစ္ေယာက္မွ ဦးေဆာင္ၿပီး
ကေလးတစ္သိုက္ကို နန္းေတာ္တမွ်
ခမ္းနားတဲ့ အိမ္ႀကီးေရွ႕ေခၚလာသည္
"ေၾကာက္စရာႀကီးေနာ္ လွသာလွတာ"
ထိုထဲက ကေလးတစ္ေယာက္က
ေျပာလိုက္တယ္
"ေအးေနာ္ ငါ့အေမေျပာပုံေထာက္
ဒီအိမ္ႀကီးက သရဲအရမ္းေျခာက္တာတဲ့"
"ဟုတ္လား အမေလး ေၾကာက္လိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္ ၿပီးေတာ့ အကိုႀကီး
တစ္ေယာက္လည္း ေရနစ္ေသထားေသးတယ္တဲ့"
"ဘယ္လို အဲ့ဆို အဲ့အကိုႀကီးက
ေျခာက္တာလား"
"အဲ့ဒါေတာ့မသိဘူး ဒါမဲ့ သူ႕အေလာင္းက
အခုထိဒီအိမ္ထဲမွာရွိေသးတယ္တဲ့ကြ!"
ဦးေဆာင္ေခၚလာတဲ့ ကေလးစကားေၾကာင့္
က်န္ကေလးေတြ ေနာက္ဆုတ္မိသား...
"ဘာလဲ မင္းတို႔ကေၾကာက္တာလား"
"ေၾကာက္တာေပါ့ သရဲပဲဟာ"
"ငါေတာ့ မေၾကာက္ပါဘူး
အခုလည္း ငါအိမ္ထဲထိခိုးဝင္ဖို႔
ေတြးထားတယ္"
"အာ ေဟ်ာင့္ မဝင္နဲ႕ကြ သရဲက
ေတြ႕ရင္ မင္းကို စားလိမ့္မယ္"
"မေၾကာက္ပါဘူး... ၾကည့္ေန
ငါသြားျပမယ္"
ၿခံေပၚ ေက်ာ္တတ္ဖို႔လုပ္ေနတဲ့
ထိုကေလးက စကားသံၾကားလိုက္မွ
ရပ္တန့္သြား၏
"ဒီနားမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကေလးတို႔"
ထိုၿခံႀကီးထဲက ထြက္လာတဲ့
ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္
ခုနကေလးက အနားအျမန္ေျပးကပ္သြားကာ
"ဦးေလးႀကီး သားတစ္ခုေမးခ်င္လို႔"
"ေမးေလ "
"ဒီအိမ္က သရဲေျခာက္တယ္ဆို
ၿပီးေတာ့ ေရနစ္ေသတဲ့ အကိုႀကီး
တစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္ဆို
သူ႕အေလာင္းက အခုထိရွိေသးတာလား"
"ဟင္း ဟင္း ေပါက္ကရေတြ ကေလးတို႔ရယ္
ဘယ္သူကေျပာတာလဲ"
"ဟင္! တကယ္မဟုတ္ဘူးလား
လူႀကီးေတြေျပာတာၾကားလို႔ "
"မင္းတို႔ အရမ္းကစားၾကလို႔ေလွ်ာက္ေျပာ
တာ ဒီအိမ္ထဲမွာ ဘာမွမရွ္ိဘူး ရွိရင္ ဦးလည္း
ဘယ္ေနရဲပါ့မလဲ"
"အင္း ဟုတ္တယ္ေနာ္"
က်န္တဲ့ကေလးေတြကလည္း ေခါင္းတၿငိမ့္ျင္ိမ့္ျဖင့္....
"ေအး သရဲေတာ့မရွ္ိဘူး မင္းတို႔အ႐ြယ္
ေခြးအႀကီးႀကီးေတြေတာ့ရွိတယ္"
အဲ့က်မွ ကေလးေတြက ေနာက္ဆုတ္ကာ
"အီးစ္စ္ ေၾကာက္လိုက္တာ"
"အဲ့ဆို ေနာက္ဒီနားမလာခဲ့နဲ႕
ေခြးေတြကိုက္ရင္ အရိုးတျခား အသား
တျခား ျဖစ္လိမ့္မယ္ ၾကားလား"
"ဟုတ္ ေတာ္ေသးတယ္ သား
ၿခံထဲ ဝင္မိေတာ့မလို႔"
"ေရာ့ မုန့္ဝယ္စားၿပီး ျပန္ၾကေတာ့"
"ဟုတ္"
မုန့္ဖို႔းထုပ္ေပးလိုက္မွ ျပန္သြားၾကသည္
ကေလးေတြထြက္သြားမွ ရီရွင္း
အသာၿပဳံးလိုက္မိသည္
ထိုကေလးေတြ ေမးသြားတာေတြက
အမွန္ေတြဆိုတာ
ဘယ္သူလာေမးေမး ရီရွင္းေျပာလိမ့္မည္မဟုတ္ပါေလ
ၿခံတံခါးေသခ်ာေသာ့ခတ္ကာ
အိမ္ႀကီးဆီ ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္သြားမိတယ္
ဒီေန႕ေရာ ခ်န္းေယာလ္ ထမင္းစားရဲ႕လား
အိမ္ႀကီးဆီေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္အျမန္
တတ္ကာ ေျမေအာက္ခန္းထဲ အသာဆင္းၾကည့္မိေတာ့
ေဆးရည္စိမ္ထားတဲ့ ဟြန္းနီးေဘးမွာ
ထိုင္ၿပီး စကားေျပာရင္း ထမင္းေတြစားေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္
ရီရွင္း မ်က္ရည္ေတြေပါက္ခနဲ...
၇ႏွစ္
၇ႏွစ္လုံးလုံး ဒီအခန္းက တဖဝါးမွမခြာတဲ့
ခ်န္းေယာလ္...
ဆံပင္ေတြရွည္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြပါ
ထြက္ေနၿပီ
အခုခ်ိန္ သူ႕ကိုဘယ္သူမွမမွတ္မိေလာက္ဘူး
အင္း အားလုံးက သူနဲ႕ဟြန္းနီးကို
နိုင္ငံျခားထြက္သြားၿပီလို႔ပဲ သိၾကတာ
အဲ့လိုျဖစ္ေအာင္လည္း ဥကၠ႒ႀကီးနဲ႕
ရီရွင္းလုပ္ခဲ့တာပဲ
ယုတ္စြဆုံး ဟြန္းနီး သူငယ္ခ်င္းေတြ
ျဖစ္တဲ့ ရီဖန္နဲ႕မင္ေဆာ့ေတာင္မသိပါေလ
ရီရွင္း သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး အေပၚျပန္တက္မယ္လုပ္တုန္း..
"အကိုရွင္း...
ပီပီျပင္ျပင္ၾကားလိုက္ရတဲ့
အသံတစ္ခု
ရီရွင္းမ်က္ရည္ေတြၾကားမွ ၿပဳံးလိုက္မိသည္
"ဟြန္းနီး.."
အခုထိ ခ်န္းေယာလ္အသက္ရွင္ေနနိုင္တာ
ဟြန္းနီးေၾကာင့္
သူမ်ားေတြယုံခ်င္မွယုံလိမ့္မယ္
ရီရွင္းကေတာ့ အျပည့္ဝယုံတယ္
အခုခ်ိန္ထိ ခ်န္းေယာလ္ေဘးမွာ
ဟြန္းနီးဝိညာဥ္ရွိေသးတုန္း..
တစ္ခ်က္ခ်က္ ဖ်က္ခနဲအသံၾကားလိုက္ရတယ္
တခ်က္ခ်က္ ညႀကီးသန္းေခါင္
ရီရွင္း ခ်န္းေယာလ္ကိုလာၾကည့္ရင္
ဖ်က္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတဲ့ အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလး...
ဒါေတြက သက္ေသေတြပင္
ရီရွင္း ေနာက္လွည့္ၾကည့္ကာ
ခ်န္းေယာလ္ ေဘးက ထိုင္ခုံအလြတ္ေလး
အား ၿပဳံးျပရင္း.
"အဆုံးထိ ခ်န္းေယာလ္ေဘးမွာ
ရွိေနေပးတဲ့တြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ဆယ္ဟြန္းနီး......"
the end......💔
စာဖတ္သူ အားလုံးကို
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ 🙏
............................
(unicode)
ရီရှင်း ဟွန်းနီးနဲ့ဖုန်းဆက်ပြီး
အထဲဝင်လာတော့
"ဘယ်သူလဲ အကိုရီရှင်း"
"ဟွန်းနီးဆီ စိတ်ပူလို့ဖုန်းဆက်တာပါ
အခုအဆင်ပြေတယ် ကြားမှစိတ်အေးရတယ်
ရီဖန်အိပ်နေရာမှ ထလာပြီး
"အကို သူ့အဆင်ပြေတာသေချာလို့လား".
"အင်း အကိုလာခဲ့မယ်ပြောတာတောင်
မလာနဲ့တော့လို့ပြောနေတယ်"
ရီဖန်တစ်ခုခုကိုတွေးတောပြီး ခေါင်းခါရမ်း
လိုက်သည်
"မဟုတ်သေးဘူးအကို ဆယ်ဟွန်း
စိတ်မချရဘူး "
"ဘယ်လို"
"အကိုချန်းယောလ်ပုံကြည့်ရတာ အချ်ိန်မရွေး
စိတ်ထဖောက်တဲ့ပုံစံမျိုး သူ့စိတ်ဖောက်ရင်လည်း ဘာအသိစိတ်မှ
မရှ်ိဘူး အကို ခံခဲ့ရတဲ့ ကျနော်အသ်ိဆုံးပဲ"
ရီဖန် စကားကြောင့် ရီရှင်း စိတ်တွေလေး
လာကာ....
"အဲ့ဆို အကိုဘာလုပ်ရမလဲ"
"ဆယ်ဟွန်းဆီလိုက်သွားပါအကို
အကိုချန်းယောလ်ကို သူဘယ်လိုမှခုခံ
နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး "
"ဒါမဲ့ မင်းက ဒီမှာတစ်ယောက်ထဲ
ဖြစ်ပါ့မလား"
"ကျနော်တွက် စိတ်မပူပါနဲ့
မင်ဆော့လည်းလာမယ်ပြောထားတာ"
"အွန်း အဲ့ဆို အကိုသွားလိုက်မယ်"
ရီရှင်းအချ်ိန်ဆွဲမနေပဲ အပေါ်အင်္ကျီ
ကောက်ဝတ်ကာ ကားသော့ဆွဲပြီး
ချက်ချင်းထွက်လာခဲ့သည်
ရီဖန်စကားများကြောင့် ရီရှင်း
စိတ်ပူကာ ကားကိုအရှိန်တင်လိုက်သည်
မနက်မိုးလင်းရင်တော့ ရောက်ကောင်းပါရဲ့
ဟွန်းနီး အကိုလာတဲ့အချ်ိန်ထိ
တောင့်ခံထားနော်...
ရီရှင်း သူရောက်တဲ့အချိန်ထိ ဘာမှ
မဖြစ်စေဖို့ အထပ်ထပ်ဆုတောင်းမိသည်....
......................
"အားးးးးးးးးးးး"
ဆယ်ဟွန်း အသံကုန်အော်ဟစ်ကာ
ဖင်ထိုင်ရက် အနောက်ကို တဖြေးဖြေး
ဆုတ်သွားမိသည်...
ဗီဗီကို ဗီဗီကို အ အကိုကြီး သတ်လိုက်တာလား...
ဆယ်ဟွန်း ခဏတာ ကြောင်အနေမိစဥ်..
ဆံပင်တွေဆောင့်ဆွဲခံရကာ ကြမ်းပြင်ပေါ်
တရွတ်တိုင်းကြီး အဆွဲခံလိုက်ရပြီ
"အားးး နာတယ် အကိုကြီး
လွှတ်ပေး..."
ထိုပုံစံတိုင်း အိမ်ရှေ့ထိဆွဲလာတာ
ဆယ်ဟွန်းနာလွန်းလာလို့
အတင်းသူ့လက်ထဲက ရုန်းကန်ပစ်ကာ
ဖင်ထိုင်ရက်လေးပဲ အော်မိတယ်
"လွှတ်ပေး!"
"တိတ်စမ်း!!"
"မတိတ်ဘူး ဗီဗီကို အကိုကြီးသတ်လိုက်
တာမလား ဟမ်!"
"အဟက် ဟုတ်တယ် သတ်တယ်
ငါအကုန်သတ်ပစ်တယ် အခုလည်း
ငါ့ကိုပုန်းပြီး ထွက်ပြေးဖို့လုပ်နေတဲ့
မင်းကို သတ်မယ်"
ဆယ်ဟွန်း အခုမှ သူ့လက်ထဲကသံလုံးနဲ့
ဓားကိုမြင်ကာ ဖင်ထိုင်ရက် အနောက်ကို
တဖြေးဖြေးဆုတ်မိသွားသည်
"အကိုကြီး စိတ်လျော့ပါအုံး
ကျနော် ဆယ်ဟွန်းလေ"
ချန်းယောလ်က အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းနဲ့
ဘာတစ်ခွန်းမှမဆိုပဲ သူ့ကိုသာစူးစိုက်
ကြည့်နေတာ...
ဆယ်ဟွန်း ကြက်သီး တဖြန်းဖြန်း
ထသွားကာ ရသလောက်ထွက်ပြေးဖို့
ကြိုးစားထရပ်လိုက်သည်..
ခြေထောက်နာနေတာတကြောင်း
ကြောက်လို့တုန်နေတာတကြောင်း
ပြန်ခွေကျသွားတယ်...
ပြန်ထအရပ်....
"အားးးး"
ခြေထောက်ကို သံလုံးနဲ့ရိုက်ခံလိုက်ရ၏
ပထမအကြိမ်ရိုက်ခံထားရတဲ့ခြေထောက်
မို့ နာကျင်မူက အသွေးသားထဲထိ...
"အဟင့် ဟင့်....
ခြေထောက်ကိုဖိကာ ကူရာမဲ့အော်ငို
နေတုန်း လက်ကနေ တရွတ်တိုက်
ဆွဲပြန်သည် ကြည့်ရတာ ဒီပုံစံတိုင်း
အပေါ်ထပ်ကမြေအောက်ခန်းထဲထိ
ခေါ်သွားမဲ့ပုံပင်....
"လွှတ် လွှတ် ကျနော်ကို လွှတ်ပေး!
ခင်များကို မုန်းတယ် မုန်းတယ်!"
ဒီချိန်မှာ မထွက်လာသင့်တဲ့စကားမှန်း
သိပေမဲ့ ဆယ်ဟွန်းအရမ်းနာကျင်လွန်းလို့
သူ့ခြေလမ်းတွေ ရပ်သွားအောင် အော်ပစ်လိုက်တယ်....
အဲ့တော့မှ ရပ်သွားကာ ဆယ်ဟွန်းကို
ပါးကနေညစ်ကိုင်ပြီး
"ပြန်ပြောစမ်း! ပြန်ပြောလိုက်စမ်း!"
အကိုကြီးမျက်လုံးတွေက မီးထတောက်မတတ်နီရဲနေတာ...
"အား နာတယ် အကိုကြီး အ့"
"ငါ့ကို မုန်းတယ် ဟုတ်လား "
ဖြောင်း!
"ပြန်ပြောစမ်း"
ဖြောင်း!
"ပြန်ပြောလို့!"
ဖြောင်း!
နောက်ဆုံး အချက်မှပင် ပါးတွေပူထူကာ
ကြမ်းပြင်ပေါ် မှောက်ရက်..
တစ်စိမ့်စိမ့်ထွက်လာတဲ့ ပါးစောင်းက
သွေးတွေ.....
ဒါတင်မပြီးသေးပဲ ဆယ်ဟွန်းကိုဆွဲမကာ
"ပြော အခုနအတိုင်း ပြန်ပြော"
သူက ခုနလို ပြန်မပြောမချင်း
ရိုက်နှက်နေအုံးမှာပင်
"ပြော ပြော!"
လှုပ်ရမ်းလိုက်တဲ့အတွက်ကြောင့်
လူကမူးဝေကာ ခေါင်းပင်မထူချင်တော့
သတ်ရင်လည်း သတ်ပါစေတော့
သူပြန်ကြားချင်တဲ့ စကားကို ပြန်ပြော
ပေးရမှာပဲ....
သတ်တော့လည်း တခြားလူသတ်တာမှ
မဟုတ်တာ သူအရမ်းချစ်ရတဲ့ အကိုကြီး
ကသတ်တာပဲ သေရတာတန်ပါတယ်
"မုန်းတယ် အကိုကြီး ကိုမုန်းတယ်"
ထိုစကားတွေကို ဆယ်ဟွန်းအားယူကာ
ပြောအပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လေပေါ်မြှောက်
တတ်သွားသည်
ဗွမ်း!!
အောက်ပြန်အကျ ရေတွေအလုံးအရင်း
သူ့ပါးစပ်ထဲဝင်လာကြတယ်
အော် ရေကူးကန်ထဲ ပစ်ချလိုက်တာပဲ
ဆယ်ဟွန်းရေမကူးတတ်မှန်း အကိုကြီး
အသိဆုံးပါ
အရမ်းဝါသနာပါပေမဲ့ ဆယ်ဟွန်းထိခိုက်
မှာဆိုးလို့ မသင်စေတဲ့အကိုကြီးကိုယ်တိုင်က
အခု ရေကန်ထဲကိုပစ်ချလိုက်ပြီ
"အ ကို ကြီး "
အော်ခေါ်ပေမဲ့ အသံတွေက ရေထဲတင်
ပျောက်ဆုံးသွားပြီ
အကိုကြီးက သူ့ကိုရပ်ကြည့်နေတယ်
ဝေဝါးစွာမြင်နေရတဲ့ အကိုကြီးပုံရိပ်ကို
လက်တွေနဲ့အသာထိတွေ့မိသည်..
ချစ်တယ်
ကျနော် အကိုကြီးကို အရမ်းချစ်တယ်...
လက်ကလေး ပြုတ်ကျသွားမူနဲ့အတူ
ခန္ဓာကိုယ်လည်း ရေကန်အောက်ထိ
တဖြေးဖြေး မြှပ်သွားတော့၏....
မျက်လုံးမမှိတ်ခင်ထိတော့ အကိုကြီးပုံရိပ်
ကိုအရ အဆုံးထိကြည့်သွားမိတယ်
ရေကန်ထဲက ရေတွေငြိမ်သက်ကုန်ပြီ
မိုးလည်းလင်းသွားပြီ....
အချစ်ကလည်း ရေပေါ် မှောက်ရက်လေး
ပေါ်နေတယ်
ချန်းယောလ်လည်း မျက်တောင်မခတ် အသာ ရပ်ကြည့်နေမိတယ်
"အ ချစ် "
ခပ်တိုးတိုးခေါ်သံလေး....
ဒါမဲ့ မကြားနိုင်တော့ဘူး....
ရေကန်နားတဖြေးဖြေး ကပ်သွားမိတယ်
အချစ်က ရေကန်ဘောင်နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာမို့
ဆွဲယူကာ ပွေ့ချီလိုက်သည်
မျက်နှာတွေဖြူဖျော့နေလိုက်တာ
အားနည်းနေတာ ထင်တယ်
အေးစက်စက်နဖူးလေးကို အသာနမ်းရှိုက်ရင်း အိမ်ပေါ်ထပ်က မြေအောက်ခန်းထဲ ခေါ်လာမိ၏
ကုတင်အဖြူလေးပေါ် တင်ပေးပြီး
စောင်အဖြူလေး အသာခြုံပေးလိုက်တယ်
"အေးနေရောပေါ့ နေမကောင်းဖြစ်တော့မှာပဲ"
အေးစက်စက်လက်တစ်ဖက်ကို ပါးနား
အသာကပ်ကာ...
"အဟင်း အကိုကြီးနဲ့ ဒီအဖြူရောင်
အခန်းကြီးထဲ တသက်လုံးနေကြရအောင်"
ပြန်မဖြေပဲ ငြိမ်သက်နေတဲ့ အချစ်က
သူ့အပြောကိုလက်ခံတဲ့ပုံပဲ
"လိမ္မာလိုက်တာ အချစ်က
အဲ့ဒါကြောင့် ချစ်နေရတာ "
ချန်းယောလ်ပြောနေတဲ့ စကားတွေကို
ဆယ်ဟွန်း မကြားနိုင်တော့ဘူးလေ
ဒါကို ချန်းယောလ် မသိပါဘူး
...................
ရီရှင်း ကားကို အကြမ်းပတမ်းထိုးရပ်ကာ
အိမ်ထဲဝင်မဲ့အလုပ်...
"ရေတွေ....
အိမ်ထဲဝင်တဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် ရေတွေ
ချက်ချင်းပဲ ရေကန်ဘက်သွားကြည့်တော့
ရေကန်ဘေးမှာ ရေတွေရွဲနစ်နေသည်
ပြီးတော့ ရေကန်နဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ
သွေးတွေပေနေတဲ့ ဓားတစ်ယောက်ရယ်
သံလုံးရယ်...
ဘုရား ဘုရား ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ
အိမ်ထဲပြေးဝင်မိတော့ ရေတွေကအပေါ်
ထပ်ညွှန်ပြနေတာမို့ ချက်ချင်းပြေးတတ်မိတယ်
"ဟွန်းနီး... ဟွန်းနီး"
အခန်းတံခါးဖွင့်တော့ ဘယ်သူမှရှ်ိမနေ
ဒါမဲ့ မြေအောက်ခန်းကြီးကတော့ ပွင့်နေတယ်
သတိကြီးစွာဆင်းသွားမိတော့...
ရီရှင်းကိုကျောပေးကာထိုင်နေတဲ့ချန်းယောလ် ကုတင်ပေါ်မှာ ငြိမ်သက်စွာလှဲနေတဲ့ဟွန်းနီး..
"ချန်း ယောလ်...
ခပ်တိုးတိုးခေါ်လိုက်တော့...
လှည့်ကြည့်လာတယ်
".ရီရှင်း လာလေ အချစ်ကအိပ်နေတာ"
တဖြေးဖြေးတိုးကပ်သွားမိတော့
ရီရှင်း အော်မိမတတ်ပဲ
ဟွန်းနီး တစ်ကိုယ်လုံး ဒဏ်ရာ
အနည်းငယ်နဲ့ပြာနှမ်းနေပြီ
"ပတ်ချန်းယောလ် မင်း မင်း!...
ရှေ့ဆက်မပြောနိုင်ပဲ ရီရှင်း တုန်ယင်စွာ
ထိုင်ငိုမိတော့၏...
အကို နောက်ကျသွားခဲ့ပြီပဲ...
"ကျန်းရီရှင်း ဘာလို့ငိုနေတာလဲ
အချစ်နိုးသွားအောင်..."
ချန်းယောလ်ရာ.....
ရီရှင်း ဟွန်းနီးနားကပ်သွားကာ
နှာခေါင်းဝဆီ လက်စမ်းမိတော့
အသက်မရှုတော့ဘူး...
"ရှူးးးး နိုးသွားမယ် ရေကူးထားတာ
ပင်ပန်းနေပြီ"
အသံတိတ် ငိုကျွေးနေမိတဲ့ ရီရှင်း..
"သတိထားစမ်း ပတ်ချန်းယောလ်!
ဟွန်းနီး ဟွန်းနီးက..........
ထိုစကားပြောဖို့ ရီရှင်း ပြောမထွက်..
"သေပြီကွ!"
ချန်းယောလ် ဖျက်ခနဲ မော့ကြည့်လာကာ
"ဘာတွေလာပြောနေတာလဲ အိပ်နေတာ
အချစ်က ဒီအခန်းထဲမှာ ငါနဲ့တသက်လုံး
အတူတူနေမှာတဲ့ နော် အချစ်ရယ်"
အချိန်ကြာမှ....
ရီရှင်း ငိုနေလို့လည်းမပြီးသေး
လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ရမှာမို့
ဟွန်းနီးကိုပွေ့ချီဖို့ လုပ်လိုက်တာ
"ဘာလုပ်တာလဲ ကျန်းရီရှင်း!
ပြန်ပေးစမ်း မထိနဲ့ မထိနဲ့! "
ချန်းယောလ်က ချက်ချင်းပြန်လုကာ
ဟွန်းနီးကို အတင်းပွေ့ဖက်ထားသည်
နားလည်အောင်ပြောပြီး
ပြန်ဆွဲတာလည်းမရဘူး ....
မင်းက သွက်သွက်ခါသွားပြီပဲ ချန်းယောလ်
...........................
(၇)နှစ်ခန့်ကြာသော်အခါ.....
"ဟိတ်ကောင်တွေ လာကွ!
ငါပြောတာ ဒီအိမ်ပဲ"
ကလေးတစ်ယောက်မှ ဦးဆောင်ပြီး
ကလေးတစ်သိုက်ကို နန်းတော်တမျှ
ခမ်းနားတဲ့ အိမ်ကြီးရှေ့ခေါ်လာသည်
"ကြောက်စရာကြီးနော် လှသာလှတာ"
ထိုထဲက ကလေးတစ်ယောက်က
ပြောလိုက်တယ်
"အေးနော် ငါ့အမေပြောပုံထောက်
ဒီအိမ်ကြီးက သရဲအရမ်းခြောက်တာတဲ့"
"ဟုတ်လား အမလေး ကြောက်လိုက်တာ"
"ဟုတ်တယ် ပြီးတော့ အကိုကြီး
တစ်ယောက်လည်း ရေနစ်သေထားသေးတယ်တဲ့"
"ဘယ်လို အဲ့ဆို အဲ့အကိုကြီးက
ခြောက်တာလား"
"အဲ့ဒါတော့မသိဘူး ဒါမဲ့ သူ့အလောင်းက
အခုထိဒီအိမ်ထဲမှာရှိသေးတယ်တဲ့ကွ!"
ဦးဆောင်ခေါ်လာတဲ့ ကလေးစကားကြောင့်
ကျန်ကလေးတွေ နောက်ဆုတ်မိသား...
"ဘာလဲ မင်းတို့ကကြောက်တာလား"
"ကြောက်တာပေါ့ သရဲပဲဟာ"
"ငါတော့ မကြောက်ပါဘူး
အခုလည်း ငါအိမ်ထဲထိခိုးဝင်ဖို့
တွေးထားတယ်"
"အာ ဟျောင့် မဝင်နဲ့ကွ သရဲက
တွေ့ရင် မင်းကို စားလိမ့်မယ်"
"မကြောက်ပါဘူး... ကြည့်နေ
ငါသွားပြမယ်"
ခြံပေါ် ကျော်တတ်ဖို့လုပ်နေတဲ့
ထိုကလေးက စကားသံကြားလိုက်မှ
ရပ်တန့်သွား၏
"ဒီနားမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ ကလေးတို့"
ထိုခြံကြီးထဲက ထွက်လာတဲ့
ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်
ခုနကလေးက အနားအမြန်ပြေးကပ်သွားကာ
"ဦးလေးကြီး သားတစ်ခုမေးချင်လို့"
"မေးလေ "
"ဒီအိမ်က သရဲခြောက်တယ်ဆို
ပြီးတော့ ရေနစ်သေတဲ့ အကိုကြီး
တစ်ယောက်လည်း ရှိတယ်ဆို
သူ့အလောင်းက အခုထိရှိသေးတာလား"
"ဟင်း ဟင်း ပေါက်ကရတွေ ကလေးတို့ရယ်
ဘယ်သူကပြောတာလဲ"
"ဟင်! တကယ်မဟုတ်ဘူးလား
လူကြီးတွေပြောတာကြားလို့ "
"မင်းတို့ အရမ်းကစားကြလို့လျှောက်ပြော
တာ ဒီအိမ်ထဲမှာ ဘာမှမရှ်ိဘူး ရှိရင် ဦးလည်း
ဘယ်နေရဲပါ့မလဲ"
"အင်း ဟုတ်တယ်နော်"
ကျန်တဲ့ကလေးတွေကလည်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြ်ိမ့်ဖြင့်....
"အေး သရဲတော့မရှ်ိဘူး မင်းတို့အရွယ်
ခွေးအကြီးကြီးတွေတော့ရှိတယ်"
အဲ့ကျမှ ကလေးတွေက နောက်ဆုတ်ကာ
"အီးစ်စ် ကြောက်လိုက်တာ"
"အဲ့ဆို နောက်ဒီနားမလာခဲ့နဲ့
ခွေးတွေကိုက်ရင် အရိုးတခြား အသား
တခြား ဖြစ်လိမ့်မယ် ကြားလား"
"ဟုတ် တော်သေးတယ် သား
ခြံထဲ ဝင်မိတော့မလို့"
"ရော့ မုန့်ဝယ်စားပြီး ပြန်ကြတော့"
"ဟုတ်"
မုန့်ဖို့းထုပ်ပေးလိုက်မှ ပြန်သွားကြသည်
ကလေးတွေထွက်သွားမှ ရီရှင်း
အသာပြုံးလိုက်မိသည်
ထိုကလေးတွေ မေးသွားတာတွေက
အမှန်တွေဆိုတာ
ဘယ်သူလာမေးမေး ရီရှင်းပြောလိမ့်မည်မဟုတ်ပါလေ
ခြံတံခါးသေချာသော့ခတ်ကာ
အိမ်ကြီးဆီ ခပ်မြန်မြန်လျှောက်သွားမိတယ်
ဒီနေ့ရော ချန်းယောလ် ထမင်းစားရဲ့လား
အိမ်ကြီးဆီရောက်တော့ အပေါ်ထပ်အမြန်
တတ်ကာ မြေအောက်ခန်းထဲ အသာဆင်းကြည့်မိတော့
ဆေးရည်စိမ်ထားတဲ့ ဟွန်းနီးဘေးမှာ
ထိုင်ပြီး စကားပြောရင်း ထမင်းတွေစားနေတဲ့ချန်းယောလ်
ရီရှင်း မျက်ရည်တွေပေါက်ခနဲ...
၇နှစ်
၇နှစ်လုံးလုံး ဒီအခန်းက တဖဝါးမှမခွာတဲ့
ချန်းယောလ်...
ဆံပင်တွေရှည်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးတွေပါ
ထွက်နေပြီ
အခုချိန် သူ့ကိုဘယ်သူမှမမှတ်မိလောက်ဘူး
အင်း အားလုံးက သူနဲ့ဟွန်းနီးကို
နိုင်ငံခြားထွက်သွားပြီလို့ပဲ သိကြတာ
အဲ့လိုဖြစ်အောင်လည်း ဥက္ကဋ္ဌကြီးနဲ့
ရီရှင်းလုပ်ခဲ့တာပဲ
ယုတ်စွဆုံး ဟွန်းနီး သူငယ်ချင်းတွေ
ဖြစ်တဲ့ ရီဖန်နဲ့မင်ဆော့တောင်မသိပါလေ
ရီရှင်း သူ့ကိုကြည့်ပြီး အပေါ်ပြန်တက်မယ်လုပ်တုန်း..
"အကိုရှင်း...
ပီပီပြင်ပြင်ကြားလိုက်ရတဲ့
အသံတစ်ခု
ရီရှင်းမျက်ရည်တွေကြားမှ ပြုံးလိုက်မိသည်
"ဟွန်းနီး.."
အခုထိ ချန်းယောလ်အသက်ရှင်နေနိုင်တာ
ဟွန်းနီးကြောင့်
သူများတွေယုံချင်မှယုံလိမ့်မယ်
ရီရှင်းကတော့ အပြည့်ဝယုံတယ်
အခုချိန်ထိ ချန်းယောလ်ဘေးမှာ
ဟွန်းနီးဝိညာဥ်ရှိသေးတုန်း..
တစ်ချက်ချက် ဖျက်ခနဲအသံကြားလိုက်ရတယ်
တချက်ချက် ညကြီးသန်းခေါင်
ရီရှင်း ချန်းယောလ်ကိုလာကြည့်ရင်
ဖျက်ခနဲ မြင်လိုက်ရတဲ့ အဖြူရောင်အရိပ်လေး...
ဒါတွေက သက်သေတွေပင်
ရီရှင်း နောက်လှည့်ကြည့်ကာ
ချန်းယောလ် ဘေးက ထိုင်ခုံအလွတ်လေး
အား ပြုံးပြရင်း.
"အဆုံးထိ ချန်းယောလ်ဘေးမှာ
ရှိနေပေးတဲ့တွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
ဆယ်ဟွန်းနီး......"
the end......💔
စာဖတ်သူ အားလုံးကို
ကျေးဇူးတင်ပါတယ် 🙏