Have you ever feel so broken?
Have you ever feel so empty inside?
That you can't even understand yourself.
That you just want to cry and stop from breathing.
That's how I feel everytime. I don't know anymore. I don't know myself.
I just want to lay down and think about the past I have.
Hindi ko alam kung saan ako lulugar sa mundong ginagalawan ko. Hindi ko na alam kung ano pa ang dapat kong gawin.
Saan nga ba nararapat ang isang gaya ko na maging ang sarili niya ay hindi na niya maintindihan.
My heart is so broken that even myself can't fix it again.
"I love you, I love you, I love you.." it's here again. My mind thinks about him again.
His sweet I love you's, the way he smile at me everytime we see each other.
I want him back, I want to hold him again but how? I'm the reason why he leave me like this. It's all my fault.
"Vanie.. Anak, lumabas ka naman ng kwarto, nag-aalala na ako sa'yo." katok ni Mama sa kwarto ko.
Hindi ako sumagot, tulala lang sa kisame habang yakap ang litrato ng lalaking mahal ko.
"I love you, Matthew.. P-please, comeback.." bulong ko sa hangin habang patuloy sa pagtulo ang luha ko.
"I'm sorry, I'm sorry.. I'm..sorry.." hindi ko na alam kung ilang beses ko na lang sinabi ang salitang iyon habang iniisip kung paano nga ba ako tuluyang iniwan ni Matt.
"Vanie, anak. Nag-aalala na si Mama sa'yo." mom's voice is pleading.
Ilang sigawan ang narinig ko sa labas ng kwarto ko pero wala akong maintindihan sa bawat salita na binibitawan nila.
My mind is too pre-occupied by him. He's the only one in my mind.
It breaks my heart everytime I see how he suffered because of me.
Hindi na ako nagulat ng mabuksan nila ang kwarto ko. I saw my mom crying because of me. Again.
Lumapit sa akin si mama at niyakap ako. Akala ko mababawasan ang sakit sa dibdib ko pero hindi pala, mas sumakit lang hanggang sa sumabog ang sakit na nararamdaman ko.
I cried so hard but the pain is still here.
"Shh.. Tahan na, anak. Nandito si Mama, I'll never leave you, okay?" hinaplos ni Mama ang buhok ko na para bang maiwawala niyong ang sakit sa dibdib ko.
"Punyeta naman, Vanie! Ilang linggo na ang lumipas ng namatay 'yang punyetang Matthew na 'yan pero ikaw-- ayan! Ngawa ng ngawa!" sigaw ni Papa na halatang lasing na naman.
Mas lalo pang tumulo ang mga luha ko ng sabihin ni Papa ang katotohanang wala na nga si Matthew.
Wala na ang lalaking mahal ko, ang lalaking lagi akong pinapangiti kahit malungkot ako. The only guy in my life that complete my broken life because of my family.
"Ano ba, Anjo! Tumigil ka nga!" sigaw ni Mama kay Papa habang nakayakap sa akin.
"Putangina naman, Alejandra! Huwag mo ngang ipagtanggol 'yang anak mo, eh, siya naman talaga ang may kasalanan kung bakit namatay si Matthew, ah!" nabubulol man ay malinaw pa rin sa akin ang sinabi niya.
It's all my fault, Matthew died because of me.
"Sinabing tumigil ka na! Ano ba?!" singhal ni Mama.
"Hoy, Vanie, dahil sa katangahan mo, namatay si Matthew, bobo! Mayaman na nga 'yung tao nawala pa dahil sa'yo, tsk. Kung pinakasalan mo muna 'yon, eh di sana mayaman na din tayo ngayon! Bar, bar ka pa kasi kaunting away lang! Tapos lalandi ka pa doon, alam mo nang may syota ka-tapos mayaman pa! Ayan! Ayan ang napala mo! Patay. Saksak lang pala katapat, eh." sabi ni Papa bago lumabas ng kwarto ko.
It's really my fault, Papa is right, ako ang dahilan kung bakit nawala sa akin si Matthew.
"Huwag mong pakinggan ang matandang iyon, Vanie, wala kang kasalanan." she cupped my cheek, trying to wipe my tears.
"Kasalanan ko po kung bakit nawala si Matthew, Mama.." hindi ko maawat ang mga luha na patuloy sa pagbagsak mula sa mga mata ko.
"Hindi, anak, wala kang kasalanan." umiling siya habang patuloy na pinapaalis ang mga luha ko.
I know she just said that to ease the pain inside my chest but it's not effective. Parang mas pinapamukha lang sa akin na ako ang may kasalanan ng lahat.
If I only listened to him, maybe he's still with me. Holding my hands, hug me to calm me.
I really missed the way he sing for me everytime that I don't know what to do anymore.
I missed the way he hold my hands, telling me that everything will be okay.
Pero lahat ng iyon, wala na. At kahit kailan hindi na maibabalik.
I lost him. I lost the guy who stay in me even I have a lots of flaws.
Niyakap lang ako ni Mama hanggang sa mapagod ang mata ko sa pag-iyak. I let myself sleep after I cry.
"Please, listen to me, love." pagsusumamo ni Matt sa akin, hindi ko siya pinakinggan dahil sa inis na nararamdaman ko para sa kanya.
"Who the hell is she, Matt?" I asked him.
"My office mate, love, she's nothing, okay?" he hugged me.
"Magsama kayo ng office mate mo!" singhal ko, inis pa rin.
"Love, pag-aawayan ba natin ito?" naglalambing na sabi niya habang nakayakap sa bewang ko.
"I called you several times, Matthew, pero wala ka man lang sinagot sa mga 'yon. Nagpunta ako dito para makita ka tapos makikita kita may babae kang kasama. Kainis ka."
I looked so immature but I can't help myself to be irritated.
Sumama ako sa mga kaibigan ko na mag-bar, Matthew didn't know about this, I'm so irritated until now. Maalala ko lang kung paano lumingkis ang babaeng iyon sa boyfriend ko.
May mga alak sa harap naming magkakaibigan, we're all having fun. Kakalimutan ko ang lahat ng inis ko kay Matt at magsasaya ngayong gabi.
"Vanie, come on, let's dance!" aya sa akin ni Maeca na hindi ko tinanggihan.
Nagpunta kami sa dance floor at nakihalo sa mga tao. Everyone is having fun together with the music.
Sigawan at tawanan ang nangingibabaw sa paligid ko kasama na ang musika na pinapatugtog ng DJ.
"Vanie, tumawag si Matthew, hinahanap ka. Hindi ka daw sumasagot sa mga phone calls niya!" sigaw ni Lloyd sa akin para magkaintindihan kami.
"Sinabi mo kung nasaan tayo?!" malakas na tanong ko dahil sa lakas ng music ay hindi kami halos magkarinigan.
"Oo!"
"Why did you tell him!" medyo iritadong tanong ko.
"Nag-aalala sa'yo 'yung tao!"
I didn't pay attention to him, I just dance. Nakisabay kami ni Maeca sa sigawan ng mga tao.
I feel someone dancing behind me, he hold my waist. I'm irritated to my boyfriend but I'm not stupid to dance with random guy.
"Don't touch me!" I pushed him away from me.
"Huwag nang pakipot, miss." ngumisi ang lalaki sa akin.
Gwapo nga mukha namang adik. Shit. Matthew save me from this pervert!
"Alis nga! I have a boyfriend, get lost!" sigaw ko pero hindi niya ako pinakinggan.
Hinawakan niya ako sa kamay at pilit na hinila. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin, the music is so loud, shouting is useless in this shit.
"Get off of me!" sigaw ko sa lalaking pilit akong hinihila.
"Let. Her. Go." dinig kong sabi ng pamilyar na boses.
"Matthew.." I felt so relieved that he's here.
"Sino ka ba?" maangas na tanong ng lalaki.
"She's mine." he's voice is so serious that can make me shiver.
"Give her to me, the girl you're holding right now is mine. Get off of her."
Pilit akong kumawala sa lalaking iyon at nang magtagumpay ako ay dali-dali akong lumapit kay Matthew.
"I'm sorry, love.." bulong ko kay Matt. Nagsisisi na ganito ang kinalabasan ng pagsasaya sana namin.
"It's okay," bulong niya sa akin habang nakayakap sa akin.
"Tss, pakialamero kang puta ka!" sigaw ng lalaking mukhang adik.
Nagulat ako nang makita ko na may nakasuksok na maliit na kutsilyo sa may pantalon niya.
"H-he have a knife, Matt.." takot na bulong ko kay Matt.
"Shh.."
Umatras kami ni Matt, akala ko okay na dahil hindi kami sinundan ng lalaki pero I was wrong.
Unti-unting lumapit ang lalaki sa amin habang hawak niya ang kutsilyo, may ilang nakapansin sa amin pero walang nakiaalam dahil sa takot na madamay.
Everything is fast. Nakita ko na lamang na naisaksak niya ang kutsilyo sa dibdib ni Matt.
Nagkagulo ang lahat, I don't know what to do. Umiiyak lang ako habang pilit sumisigaw na tulungan kami ni Matthew.
Ilang minuto ang lumipas bago makarating ang ambulansya. Tuloy-tuloy ang paglabas ng dugo sa saksak na tinamo ni Matthew. I hold his hand, it's cold.
"Love, don't close your eyes, okay? Don't sleep, hmm?"
"I love you, always.. r-remember that, o-okay?"
I cupped his cheek, he looks paled at this moment.
"I love you too, Matt, please hang in there, okay? I love you so much.." pigil hikbi na sabi ko sa kanya.
But my heartbeat stop when he slowly close his eyes..
"Check his blood pressure!"
Hindi ko maintindihan ang bawat salitang sinasabi ng mga nurse at doctor na kasama ko sa ambulansya. I just cried, calling his name.
"Time of Death, 11:36 PM.."
And my world stop. I just stared at him..
"No! No! Stop kidding me! Hey, asikasuhin mo siya! He's not dead!" sigaw ko sa mga nurses na kasama ko.
Nang makarating kami sa hospital, sa halip sa emergency room dalhin ang katawan ni Matthew ay sa morgue siya dinala.
"He's not dead! Save him, save him!"
"I'm sorry, Miss, we did our best.." the doctor tapped my shoulder.
Someone gave me his things, wallet, phone, and a red velvet box.
I have an idea what's with the box but I'm still shocked when I see the thing inside. A diamond ring.
Mas lalo akong napaiyak. Sobrang sakit na nga dibdib ko.
I opened his phone, it doesn't have a password.
There's an unread messages. I opened it. It was girl he's with when we have arguments.
Nagbackread ako sa messages nila.
Matthew: 'Bridgette, can you help me to buy an engagement ring for her?'
Bridgette: 'Yes, sure. I would love to.'
Matthew: 'Let's meet,'
Seen 10:54 AM.
Bridgette: 'Is she mad? I'm sorry, Matthew.'
Matthew: 'Ako na ang bahala, sorry for disturbing you, Gette.'
Bridgette: 'Don't mention it, couz.'
Bridgette: 'Good luck for your proposal, Matt, please send me the invitation, k?'
Matthew: 'Sure, thanks.'
My world literally stop when I read their messages. Shit, I'm such a stupid for being jealous.
"I'm sorry, Matthew, please wake up!" sigaw ko habang nakayakap sa katawan ng lalaking mahal ko.
"Matt, please, magpapakasal pa tayo, hindi ba? Please, please, please, Matthew.. My answer is yes, love, please, wake up!"
"Matthew!"
"Anak, shh, nananaginip ka, shh.. Nandito si Mama."
"Mama, s-si Matthew.. Si Matthew.." umiiyak na sabi ko kay Mama habang nakayakap sa kanya.
The pain in my chest is deadly. I want to end my life so I can end my pain.
"Shh, calm down, anak.."
Madilim ang paligid, maybe midnight again. Ganitong oras lagi akong nagigising dahil sa panaginip ko na paulit-ulit lang. I always dreaming about Matthew's death.
"Ano bang iyak na naman 'yan?! Vanie, madaling araw na, iyak ka pa din ng iyak! Magpatulog ka naman!" sigaw ni Papa habang lumalapit sa amin ni Mama.
He hold my shoulder, pilit na pinapaharap sa kanya. I suddenly remembered the way that guy hold me before Matthew came.
"Get lost! Don't touch me! Matthew, help.. Matthew, please, Matthew!" the fear inside me is eating my system.
Nagwala ako habang hawak ako ni Papa. Natatakot ako, the way he hold me feels like the same guy who killed my Matthew.
"Tangina!" he slapped me, "Hoy, Vanie! Huwag mo akong pagwawalaan! Ikaw ang may kasalanan kung bakit namatay ang lalaking 'yon! Huwag kang umiyak na para bang ikaw ang biktima! Ikaw ang tumulak para mamatay si Matthew! Tanga!" sigaw niya sa akin, nanatili akong nakatingin sa kanya habang umiiyak.
"Anjo! Huwag mong sasaktan ang anak ko! Umalis ka d'yan! Alis!" tinulak ni Mama si Papa at niyakap ako.
"Kampihan kampihan, tanginang 'yan." bulong ni Papa saka padabog na naglakad palayo.
"Sorry about that, Vanie, don't mind that old man, okay?" hinaplos ni Mama ang buhok ko at sinabayan niya iyon ng paborito kong kanta.
She always doing that to calm me down when I was a child.
Umiiyak man ay unti-unting bumigat ang talukap ng mga mata ko.
Kinabukasan ay tanghali na ako nagising, the pain is still there.
"Good morning, love. I missed you." I kiss Matthew's picture.
Today is an another day without him. Another day that full of tears.
I wipe my tears and sigh.
"Good morning, anak. Let's eat." aya ni Mama nang bumaba ako.
Naghahanda si Mama ng almusal namin.
"How are you, anak?" she asked me like she doesn't know what is the answer.
I just smile and didn't answer.
"Oh!? Himala yata na lumabas ang prinsesa!" sarcastic na sabi ni Papa ng makita ako na tumutulong sa kusina.
Hindi na lang ako kumibo. Hahaba lang ang usapan at baka mapunta pa sa pagkawala ni Matt kung sasagot pa ako.
"Tsk, tsk, tapos na ba ang drama mo para sa pagkamatay ni Matt?! Kung oo, humanap ka na ng bago! 'Yung mas mayaman, ah?!" sabi ni Papa habang umuupo sa silya na para sa kanya.
Napapikit na lang ako sa inis at sakit. I really love Matthew and I hate it when he told me to find someone else.
"Anjo, kay aga naman niyan, tigilan mo 'yan." pagpigil ni Mama kay Papa.
"Magtigil ka d'yan, Alejandra! Hoy, ikaw, Vanie, sinasabi ko sa'yo na tigilan mo na ang pag-iyak mo, ah! Kalimutan mo na 'yang aagnasing Matthew na 'yan. Maghanap ka na ng mas mayaman para yumaman na tayo."
"Pwede ba, Papa, kamamatay lang ni Matthew, the pain is still fresh! Pwede po ba na huwag niyo namang ipamukha na kasalanan ko, kasi I know that it was my fault!" sigaw ko ng hindi ko na mapigilan ang sarili ko.
"Aba, sumasagot ka na! Puta, kasalanan mo naman talaga, eh! Kung hindi ka nag-inarte baka kasal na kayo! Mayaman na tayo! Pero dahil tanga kang babae ka, ayan, namatay! Isang saksak lang naman pala katapat! Puta!" sigaw ni Papa sa akin na ngayon ay nakatayo na at tinuturo ako.
"Pwede bang respetuhin mo naman si Matthew, Papa?! Pwede bang respetuhin mo naman ako! Papa, masakit pa sa akin para tanggapin na wala na siya!" pilit kong pinipigilan ang luha ko.
"Ako ba nirespeto mo?! Eh, kung sigawan mo nga ako ngayon parang hindi ako ang nag-alaga sa'yo, eh! Bobo!"
"Ano ba?! Vanie, anak, please, calm down, okay.." pigil ni Mama sa akin, "Anjo, tumigil ka na, nakikiusap ako."
"Hindi ka na makasagot d'yan?! Tama ako di ba? Huwag ka nang magtaka kung bakit namatay si Matthew, kasalanan mo 'yon kasi lumandi ka pa kahit may syota ka na!" sigaw niya, pinipigilan siya ni Mama.
Nakagat ko ang ibabang labi ko para hindi mapakawalan ang hikbi.
"May singsing ka na galing sa kanya bago mamatay 'yon, 'di ba? Nasaan?! Isangla na natin nang may silbi naman ang pagkamatay niya!" sabi ni Papa habang pilit inaabot ang kamay ko kung saan nakasuot ang singsing na ibibigay dapat sa akin ni Matthew bilang patunay na engage na kami.
"No! Let me go! Bitawan mo ako!" sigaw ko kay Papa habang pilit na iniiwas ang kamay ko para hindi niya makuha ang isang bagay na alaala ni Matt sa akin.
"Tama na, maawa naman kayo sa akin!" sigaw ni Mama, umiiyak na din siya gaya ko.
I really tried my best to push my papa away from me.
"Papa, isipin mo naman ako! Masakit para sa akin na mawala si Matthew, I blame myself because of my stupid decision! Papa-- no, are you even my father? No, right?! You're not my Papa! Hindi ko nga maintindihan si Mama kung bakit pinakasalan ka niya, eh! Hindi ka nga naging Tatay para sa akin tapos susumbatan mo ako?! You are not my Papa, you will never be!" umalis ako sa harap nila.
He's not my biological father, he's just my step-dad. My real dad died when I was seven years old.
Nagpunta ako sa sementeryo kung saan nakalibing si Matthew.
"Love, I need you.. Nag-away kami ni Papa.." panimula ko, maybe he's not with me but I know he's listening out there.
"Matt, hindi ko na alam ang gagawin ko.. I feel so broken, love.. I want to end my life. Gusto ko ng sumunod sa'yo but I know you'll be mad at me." nakahiga ako sa tabi ng puntod niya.
Asul na kalangitan ang nakikita ko and I know he's there, listening and watching me crying and calling his name.
"Hindi ko na alam kung saan ako pupunta, Matt, I feel so empty inside.. I'm asking you, love, where do broken hearts go? How can I find my way to go home if I already lost you? I'm lost. I already lost my way. You taught me how to love you so much but you didn't teach me how to stop.." patuloy ako sa pag-iyak, hindi man lang mabawasan ang sakit na nararamdaman ko kahit patuloy sa pagbagsak ang mga luha ko.
I stare at my ring. A diamond ring with our names engraved in it.
Matthew and Vanie.
Nang maghapon na ay nagpasya ako na pumunta sa lugar kung saan madalas kami ni Matt, isang maluwang na park iyon and may isang lumang simbahan.
I decided to stroll around. There's a lot of family, couples and children. Lahat masaya maliban sa akin.
While watching them smiling makes my heart hurt, I remember how happy we are when walking around here while holding hands.
I remember how sweet we are while waiting for our ice cream. I remember our conversation everytime we're here.
All of happy and stressful moments here came back in my mind. Parang kailan lang ay masaya kaming naglalakad sa lugar na ito pero ngayon eto at ako na lang mag-isa.
Nagulat ako nang may mabangga akong batang babae.
She looks so innocent. I remember our conversation when we talked about our future. He wants our first baby is a girl.
"I'm sorry, are you okay?" I ask her gently. She smiled at me.
"Okay lang po,"
"What's your name?" I ask her again. Naupo ako para magpantay ang height naming dalawa.
"Angel po, ikaw po?" she really looks so innocent.
"I'm Vanie," nagulat ako ng haplusin niya ang pisngi ko.
"You are crying, ate Vanie," she hugged me, napigil ko bigla ang hininga ko. "Tahan na po, everything will be okay.."
Mas lalo akong napaiyak dahil naalala ko na naman si Matthew, he always doing this when I'm crying.
"Here, ate, take this.." inabot niya sa akin ang isang asul na rosary.
"My mom gave that to me, sabi po niya na mawawala ang lahat ng sakit sa pamamagitan po Niya." tinuro niya ang krus sa rosary.
"Nasaan si Mama mo?" I wiped my tears and ask her.
"She's here," may itinuro siya kaya naman nilingon ko iyon, she's pointing the heaven kaya napalingon ako sa kanya.
"Angel na po si Mama, she's always guiding me po." she smiled at me kaya kita ko ang bungi niya.
"She.. she gave you this?" I asked her and show the rosary.
"Yes po, before po siya sumama kay Papa Jesus.. Sabi po niya na magiging okay po ang lahat dahil po sa Kanya," she pointed the cross again in the rosary.
"Hala, bye bye na po, ate, baka hinahanap na po ako ni Dada!" she run away from me.
Tinitigan ko ang rosary na ibinigay niya sa akin.
Tumayo ako at naglakad lakad ulit. Dinala ako ng mga paa ko sa chapel na narito.
Kaunti lang ang mga tao dahil walang misa, halos mga matatanda rin ang narito.
Nilingon ko ang malaking krus sa harapan. Lumuhod ako.
I pray, I thank Him.
Matapos kong magdasal ay pumunta ako sa kung saan pwede magkumpisal.
I sat in the chair.
"Father, I'm.. I'm a sinner.." panimula ko.
"He'll forgive you,"
"F-father, my past keeps hunting me. I.. I can't even move forward.. The thought of that..that I'm the reason why he die keeps making my heart broken.. Ako po, ako po ang may kasalanan kung bakit namatay ang lalaking mahal ko.. If I only listened to him.. And, now.. My papa and I having an argument, I also leave my mom crying.. Hindi ko na po alam ang gagawin ko.. Sobrang sakit na po ng dibdib ko.. I'm always having a nightmare about his death.. Father, please, help me po.. I'm.. I'm so lost.. Hindi ko na po alam kung saan ako papunta... My heart is so broken to the point I want to end my life.."
"Do you know that thinking about killing yourself is a sin?" he asked me so I nodded.
"You told me that you can't move forward, it's because you choose to stay in your past. Paano ka nga ba makaaalis kung patuloy mong binabalikan ang nakaraan? If you don't move forward paano ka nga makaalis? I'm not saying that forget the past, I'm saying is why don't you look at the lesson on your past. Everything happens for a reason, you know that?"
I nodded as I listen to him.
"Ang bawat nangyayari sa ating mga nakaraan, masaya o malungkot, matamis o mapait, puno ng liwanag o puno ng kadiliman, ay may kaakibat na aral. You just need to open your mind for the lessons they bring. Hindi gagawa ang Diyos ng isang pagsubok nang wala lang, He always doing that because He wants us to be learned." he sighed.
"Ang maipapayo ko sa iyo ay lumakad paabante at hindi paurong. Ang nakaraan, kasalukuyan at hinaharap ay parang isang laro kung saan may mga level, paano ka nga naman makararating sa level three kung paulit ulit kang bumabalik sa level one, kinalimutan mo na kung paano ka makalalampas sa level two.. I hope this can open your mind, hija."
A week after since I talked to the priest. He succeeded in opening my mind and eyes. Yes, the pain is still here but I really tried my best to move forward.
I'm in love with Matthew and it will never change. I'll be forever in love with my Matthew but it doesn't mean that I'll keep myself be imprisoned in him.
I focused on things I can enjoy. I'll help in the orphanage, nagturo sa ilang mga batang kalye sa parke.
Lahat ng mga bagay na makatutulong hindi lang sa akin kung hindi maging sa ibang mga tao ay ginawa ko para malibang. It was a big help actually because it can ease the pain. After a month, the smile on my face came back.
And now, I have an answer in my long time question, where do broken hearts go?
It's goes to Him. To the one who made us. Every broken hearts goes to Him. To our great King. Our God.