ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လာေသာ အလင္းေဝတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွျပန္ေရာက္ေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းမနားရေသးဘဲ ေရမိုးခ်ိဳး ၊အဝတ္အစား ကမန္းကတန္းလဲကာ က်ဴ႐ွင္သြားရန္ျပင္ဆင္ရသည္။ အလင္းေဝရဲ႕ က်ဴ႐ွင္မွာ ပိတ္ရက္မ်ားတြင္ တစ္ေနကုန္နီးပါး တက္ရျပီး ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာေတာ့ ညေနေလးနာရီမွ ည႐ွစ္နာရီအထိ တက္ရေလသည္။
႐ွစ္နာရီတြင္ က်ဴ႐ွင္လႊတ္ေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ကားၾကပ္ပံုေၾကာင့္ အလင္းေဝမွာ ညကိုးနာရီထိုးခါနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္ျမဲျဖစ္သည္။ ျပန္ေရာက္ျပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္အဝင္ဝကတည္းက"ႀကီးစန္းေရ...ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ိဳ႕.." ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ အရင္ဝင္သည္။ ျကီးႀကီးစန္းမွာလည္း ကားသံၾကားသည္ႏွင့္ ထမင္းပန္းကန္ အသင့္ျပင္ၿပီးျဖစ္သည္။
ဒီေန႔တြင္လည္း ထံုးစံအတိုင္း ကိုးနာရီထိုးခါနီးမွ ကြၽန္ေတာ္ က်ဴ႐ွင္က ျပန္ေရာက္သည္။ ျခံထဲတြင္ ရပ္ထားေသာ ကားကို ျမင္ျမင္ခ်င္း အေဖျပန္ေရာက္ေနၿပီပဲဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။ ခါတိုင္းဆို ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ အရင္သြားျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ေနာက္လာေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲသို႔သာ သြားလိုက္သည္။ က်ဴ႐ွင္ယူနီေဖာင္းကို လဲၿပီးမွ ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခဲ့သည္။
အေဖ့ေ႐ွ႕တြင္ ႐ွိေနေသာ ထမင္းပန္းကန္မွာ အရာမယြင္းေသးေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ကို ေစာင့္ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ အရင္မဝင္ျဖစ္သည့္အတြက္ အားတံု႔အားနာျဖစ္ရျပန္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ သည္လည္း ဆယ္တန္းေရာက္ခါမွ အိမ္မွာေနရခ်ိန္ နည္းပါးေနသည္ေလ။ အေဖဆိုသည္မွာလည္း အျမဲတမ္း ညဥ့္နက္မွ အိမ္ျပန္လာတတ္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အတူဆံုခ်ိန္မွာ နည္းလြန္းလွသည္။ အဲ့တာေၾကာင့္ တစ္အိမ္တည္းေန သားအဖေတြအဖို႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနၾကသည္မွာ မထူးဆန္းလွေပ။
အေဖနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း အၾကည့္ခ်င္းဆံုေသာေၾကာင့္ ျပံဳးျပျဖစ္ခ်ိန္တြင္ သားအဖခ်င္းျဖစ္ေသာ္လည္း ရွိန္ေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ ျပန္ျပံဳးျပခဲ့ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အဲ့လိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘဲ အေဖလည္း ထပ္တူ ခံစားရမည္ထင္သည္။ ထမင္းလက္ဆံုစားေနၾကေသာ္လည္း စကားမ်ားမ်ားမေျပာျဖစ္ၾကေပ။
ႀကီးစန္းကသာ မေနႏိုင္၊မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး
ေဘးကေန စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔ေပးေနသည္။
"သားငယ္အေဖက ခုႏွစ္နာရီကတည္းက ျပန္ေရာက္ေနတာေလ သားနဲ႔အတူ ထမင္းစားမယ္ဆိုၿပီး ေစာင့္ေနတာ..."
"ဟုတ္လား....အင္း...စားထားလိုက္တာမဟုတ္ဘူး...
သားက တစ္ေယာက္တည္းဆိုလည္း စားတတ္ပါတယ္..."
မ်က္လႊာေအာက္ခ်ထားေသာ္လည္း အေဖ ကြၽန္ေတာ္ကို အျကာျကီး ေငးျကည့္ေနမွန္း သိေလသည္။ စကားသံေတြ ရပ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ဇြန္းသံမ်ားသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌ႀကီးစိုးေနသည္။
အေတာ္ေလး ၾကာၿပီးခ်ိန္မွ...
"က်ဴ႐ွင္မွာ အဆင္ေျပတယ္မလား..." ဟု ေမးသျဖင့္
"တက္ရတဲ့အခ်ိန္မ်ားတာကလြဲရင္ အဆင္ေျပပါတယ္...
ဆရာနဲ႔ဆရာမကလည္း စာသင္ေကာင္းတယ္..." ဟူ၍ ျပန္ေျဖျဖစ္သည္။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူသိခဲ့မွာလဲ။ ဒီလိုေမးတာက
ကိုယ္ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေရာက္ဖို႔ အစပ်ိဳးတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနမယ္လို႔...။
"ေနာက္ေန႔က် ဦးမင္းေခါင္ဦးရဲ႕ သားႏွစ္ေယာက္ပါ အဲ့မွာလာတက္လိမ့္မယ္...သားက အရင္ေရာက္ေနတဲ့သူ ဆိုေတာ့..သူတို႔ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးလိုက္ဦး..."
ကြၽန္ေတာ္ အေဖ့ကို စိုက္ၾကည့္ျပီး ဆြံ႔အေနမိသည္။
.*ဘာလို႔...ငါတက္ေနတဲ့ေနရာမွလဲ...။ သူတို႔အဆင့္နဲ႔ဆို အိမ္မွာဆရာေခၚသင္လည္း ရတာပဲမလား...။ ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ေတာင္ ငါက ဂ႐ုစိုက္ေပးမွာေပါ့လို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးျပန္ေျဖမိဦးမွာ...။*
"မိႈင္းေခါင္ေဝဦးပါ...တက္မယ္ေပါ့...ဒါနဲ႕
သားက်ဴ႐ွင္မွာလာတက္ဖို႔ အေဖေျပာလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
အေဖႏႈတ္ဆိတ္ေနေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သိလိုက္ၿပီေလ...။
"သားတို႔အဆင္မေျပတာလည္း သိသားနဲ႔ဗ်ာ...
သူ႔ဘာသာ တျခားမွာ တက္ပါေစလား..."
"အေဖက ဦးမင္းေခါင္ဦးရဲ႕လက္ေအာက္မွာ လုပ္ေနရတာေလ..သူက ေမးလာေတာ့ တျခားေနရာကိုလည္း အေဖမၫႊန္းရဲဘူး...
တစ္လက္စတည္းအဆင္ေျပေအာင္ ေနၾကေပါ့ကြာ...
သားတို႕က လူငယ္ေတြပဲေလ...ခဏေလးနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားၾကမွာပါ..."
အေဖ မသိပါဘူး....လို႔သာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရရြတ္ေနမိသည္။ ႀကီးစန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွမသိေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္မို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဆက္မေျပာျဖစ္ေတာ့။
*ေရစက္ဆံုမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေငြ႐ိႈင္းနဲ႔ပဲ ဆံုခ်င္တယ္ေလ။
angry birdအနီေကာင္နဲ႔ေတာ့ မဆံုခ်င္ဘူး။ ငါက သူ႔ညီကို အပိုင္သိမ္းမယ့္ပံုစံမ်ိဳး ေျပာထားခဲ့တာမလား...။*
ထိုအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ညလံုးေပါက္ေတြးေနခဲ့တာေတာင္ လံုေလာက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အထိပါ ဆက္ေတြးေနမိသည္။ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ကြၽန္ေတာ္ ေငြ႐ိႈင္းနဲ႔ေပါင္းတာကို မႀကိဳက္ေတာ့ က်ဴ႐ွင္မွာဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္တို ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ခပ္တန္းတန္းေနခိုင္းမည့္ အေရးကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ေတာင္မကပ္ခ်င္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေက်ာင္းမွာ ေတြ႔ေနရတာပဲေလ...ဟု စိတ္ျပန္ေျဖလိုက္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ျမင္ရေသးေသာ အနာဂတ္ကို
ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ မွန္းဆတတ္ၾကသည္။ အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထင္ထားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မလာရင္လည္း ေရာက္ေနသည့္ ပစၥဳပၸန္ကို လက္ခံလိုက္ရံုကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ေပ။
ကြၽန္ေတာ္ထင္ထားတာကလည္း မိႈင္းေခါင္ေဝဦးနဲ႔ က်ဴ႐ွင္မွာပဲ ဆံုရမည္ဟုပင္။ သို႔ေသာ္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔မနက္၌ အတန္းထဲသို႔ အတူတူေရာက္လာၾကေသာ သူ႔တို႔ညီအစ္ကိုျမင္လိုက္ရမွ ကြၽန္ေတာ္ကံၾကမၼာသည္ အဆိုးဘက္ကိုသာ ဦးတည္ေနေျကာင္း သိလိုက္ရပါသည္။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ေငြ႐ိႈင္းအခန္းထဲ႐ွိ ဝရန္တာတြင္ ေငြ႐ိႈင္းနွင္႔ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးတို႔ တစ္ညလံုး ထိုင္ေဆြးေႏြးျဖစ္သည့္ ရလဒ္မွာ အေျပာင္းအလဲမ႐ွိခဲ့ေပ။ ကိုကိုသည္ ေဖေဖ့စကားကို နာခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ ေငြ႐ိႈင္းကသာ ကာယကံ႐ွင္အတြက္ စဥ္းစားၿပီး အေလ်ွာ့မေပးဘဲ ဆက္ေျပာခဲ့သည္။
"ေဖေဖက ကိုကို႔ကို ကိုကို႔လုပ္ရပ္အတြက္ ေနာင္တရေစခ်င္လို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ခိုင္းတာမွန္း ကိုကိုလည္း သိေနတာပဲ. အိမ္မွာပဲ သင္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာလိုက္ပါလား ကိုကိုရာ...ကြၽန္ေတာ္လည္း ဝိုင္းေျပာေပးမွာေပါ့..."
"မေျပာဘူး...မင္းလည္းမေျပာနဲ႔...သူက ငါ့အေဖေလ...သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ ငါအျမဲေနေပးေနရတာ...ငါ့မွာ ေစာဒက တက္ခြင့္မ႐ွိဘူး..စကားအဖက္တင္ မခံတာဘဲ ေကာင္းပါတယ္..."
"ဒါေပမယ့္...."
"မင္းငါ့ကို တရားလာမခ်ခင္ ငါအရင္ေျပာျပမယ္...
မေန႔ညက ကိစၥကိုပဲၾကည့္...သူငါ့ကိုထိုးဖို႔ရြယ္တယ္...
အဲ့ေတာ့ငါဘာလုပ္ႏိုင္လဲ...အေဖျဖစ္ေနေတာ့ ျပန္ထိုးလို႔လည္းမရဘူးေလ...
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သူကငါ့ကို သူ႔အိမ္ေပၚက
ဆင္းသြားဆိုလည္း ငါဘာမွေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး...
ငါအရြဲ႕တိုက္ခ်င္ေနတဲ့သူက ငါ့ရဲ႕အေဖဆိုတာကို နည္းနည္းေမ့သြားတယ္....
ငါ့မွာ ဘာအာဏာမွလည္းမရွိ...ပိုက္ဆံလည္းမရွိ...
သူေပးတဲ့ေကြၽးတဲ့ဟာနဲ႔ ...အသက္႐ွင္ေနရတာမဟုတ္လား..
ငါအဲ့ဒီ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး တစ္ခုေတာ့ သိလိုက္ရတယ္ ႐ိႈင္းငယ္..
ေတာင္ကိုၿဖိဳဖို႕အတြက္ ငါ့ရဲ႕လက္ထဲမွာ
တူကေလးတစ္ေခ်ာင္း႐ွိရံုနဲ႔ မလံုေလာက္ဘူး..
ဆိုတာကိုေပါ့..ဟက္."
ကိုကိုရဲ႕ ရယ္သံထဲမွာ မေက်နပ္ေသာ အသံမ်ားလည္း ေရာယွက္ေနသည္။ ထိုရယ္သံေၾကာင့္လား...၊ ေလေအးတစ္ခ်က္ ေဝ့တိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္လားမသိ.. ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္ ၾကက္သီးထသြားမိတာေတာ့ အမွန္။
ထို႔ေနာက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာက
"ဒါေပမယ့္ ကိုကို တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး...
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔ေဘးမွာ႐ွိေပးမွာပါ...." ဟူ၍။
ေငြ႐ိႈင္း၏စကားကို ပီပီသသၾကားခဲ့ရေသာ
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးသည္ အသက္႐ႈရန္ ေခတၱေမ့သြားသကဲ့သို႔ ၿငိမ္ေနခဲ့ၿပီးမွ ေငြ႐ိႈင္းထံမွ ကတိတစ္ခုကို ကေလးဆန္ဆန္ ေတာင္းခဲ့သည္။
"ဘယ္အေျခအေနပဲေရာက္ေရာက္ ငါ့ေဘးမွာ
မင္း႐ွိေနရမွာေနာ္ ႐ိႈင္းငယ္...ကတိေပးဆိုရင္ေရာ ေပးႏိုင္လား..."
ျပံဳးတံု႔တံု႔မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေခါင္းညိတ္လာေသာ
ေကာင္ေလးက မိႈင္းေခါင္အတြက္ေတာ့ ျဖဴစင္လြန္းေနသည္။ ေဖေဖ့စကားကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တာကလည္း မိႈင္းေခါင္ရဲ႕ ေမြးစားညီငယ္ေလးေၾကာင့္သာ အဓိကျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကိုေတာ့ မိႈင္းေခါင္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာပဲ သိမ္းထားခဲ့ပါသည္။
.
.
.
အတူတူရပ္တည္ေပးမယ့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာ႐ွိေနရင္ တစ္ေလာကလံုးက လက္ညႇိဳးဝိုင္းထိုးေနလည္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္တဲ့ သတၱိေတြ ေပၚလာတယ္တဲ့...။
႐ိႈင္းငယ္က မိႈင္းေခါင္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာဘက္ကေနသာ ကပ္လိုက္လာတတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အစ္ကိုလို႔ေတြးထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ကာကြယ္ေပးခ်င္ဖို႔အတြက္ မိႈင္းေခါင္ရဲ႕အေ႐ွ႕ကေန ဦးေဆာင္သြားနိုင္တဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသြင္ယူႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
"မင္းဘယ္သူ႔ကိုမွ ေၾကာက္စရာမလိုဘူး" လို႔...မိႈင္းေခါင္ေျပာထားတဲ့အတိုင္း ႐ိႈင္းငယ္က ေနႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
အခုအခ်ိန္မွာ မိႈင္းေခါင္အေနနဲ႔ Green Leafကို ေျခခ်ဖို႔အတြက္ ခက္ခဲလြန္းေနေပမယ့္ မိႈင္းေခါင္က မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ျခင္းဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကို တပ္ဆင္ထားၿပီးၿပီေလ။
ျပီးေတာ့ မွိုင္းေခါင္နဲ႔အတူ ႐ိႈင္းငယ္ပါ႐ွိေနလို႔ ဒီလိုခက္ခဲတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္း ခဏေလးနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္သြားမွာပါ။
.
.
.
.
.
ဆယ္တန္းအတန္းေ႐ွ႕ေရာက္လာေတာ့ ေကာ္ရစ္တာမွာရပ္ေနေသာ အႁမႊာႏွစ္ေယာက္သည္ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း မ်က္ျပဴးဆန္ျပာျဖစ္ကာ အတန္းထဲသို႔ေျပးဝင္သြားၾကသည္။ ခ်ာလီမွာ အ႐ွိန္လြန္ၿပီး အလင္းေဝရဲ႕ထိုင္ခံုကို ဝင္တိုက္သြားေသာေၾကာင့္ အလင္းေဝက ဆဲလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေငြ႐ိႈင္းႏွင့္အတူ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကိုပါ ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူပါအံ့ျသေနသည္။
ေငြ႐ိႈင္းသည္ အတန္းထဲေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုင္ခံုတြင္ ဝင္မထိုင္ေသးေပ။ တစ္ခုခုကို အႀကိတ္အနယ္စဥ္းစားေနပံုရသည္။ ထို႔ေနာက္ အလင္းေဝကို အားနာေသာအၾကည့္ႏွင့္.ျကည့္လာသည့္အတြက္ သေဘာေပါက္သြားေသာ အလင္းေဝမွာ စိတ္မပါေသာ္လည္း တစ္ခ်က္ရယ္ျဖစ္လိုက္သည္။
မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကေတာ့ ေဘးဘက္အတန္း႐ွိ နံရံဘက္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။ ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္သာ လူသြားလမ္းအလယ္မွာ ရပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေငြ႐ိႈင္းက ေျပာဖို႔ခက္ခဲေနပံုရေသာေၾကာင့္
အလင္းေဝကသာ စကားစေပးလိုက္သည္။
"ငါနဲ႔မထိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမလို႔မွတ္လား..."
"ငါ့ကို နားလည္ေပးပါေနာ္..."
"Please ေငြ႐ိႈင္း...မင္းငါ့ကို ေတာင္းပန္သလိုမ်ိဴးမေျပာနဲ႔...
သြားပါ...မင္းအကိုနဲ႔ပဲ သြားထိုင္လိုက္...ငါက တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ေနသားက်ေနပါၿပီ..."
ေငြ႐ိႈင္းတစ္ေယာက္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ တစ္ဖက္မွာလည္း သူ႔ကိုအရမ္းခင္မင္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၊ တစ္ဖက္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ခိုင္းထား၍ မျဖစ္ျပန္ေသာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ။
ထိုသူတို႕ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ ဘယ္သူႏွင့္ထိုင္ရမည္ကို အခ်ိန္အျကာျကီး ေရြးခ်ယ္ရခက္ေနၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးေဘးတြင္သာ ဝင္ထိုင္ျဖစ္ခဲ့သည္။
အလင္းေဝသည္ ထိုအခ်ိန္ကတည္းကစၿပီး ေငြ႐ိႈင္းတို႔ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္မလာေတာ့ေပ။ ေငြ႐ိႈင္းသည္ အလင္းေဝ၏ ဆူပုတ္ေနေသာမ်က္ႏွာကို ငဲ့ၾကည့္၊ငဲ့ၾကည့္ျဖစ္ေနေလသည္။ မိႈင္းေခါင္ေဝဦးကေတာ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကို တစ္လွည့္စီ ေငးၾကည့္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေနခဲ့သည္။
ဤသို့ျဖင့္ Whiteboard ေ႐ွ႕တြင္ ဆရာမက အားႀကိဳးမာန္တက္ စာသင္ေနေသာ္လည္း စိတ္လြင့္ေနသူ သံုးေယာက္႐ွိခဲ့ပါသည္..။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Love you all❤
Han_Me
(21.9.2020)