31.
Ζώης ο Γόης.
«Στο ορκίζομαι τρώω.Μια χαρά είμαι.»της απαντάω και βγάζω τον χυμο από μέσα.Γεμιζω ένα ποτήρι.
«Τελευταία ήσουν 86 κιλά.Οταν έρθεις θα σε μετρήσω.Να ξέρεις»λέει.
«Αμάν βρε γιαγιά»της λέω γιατί αυτό είναι τραγικό.
«Έλα γρήγορα εντάξει;»
«Θα έρθω.»της απαντάω.
Ειδικά τώρα δεν με κρατάει τίποτα εδώ.Η αλήθεια είναι ότι αυτήν την φορά κάθομουν πιο πολύ για την Ελλη αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος.Πλεον το κατάλαβα.Αργησα αλλά το κατάλαβα.
«Έλα να σου πω τον καφέ.Τα κορίτσια βαρέθηκαν.»
«Αυτός ο καφές σου....»σχολιάζω.
«Ακόμα δεν με πιστεύεις;»
«Βλέπεις καμία δεσποινίς Γαρδενια;Γιατί εγώ δεν βλέπω τίποτα...»της λέω το αυτονόητο.
Σε όλους λέει τον καφέ.Απλα επειδή εμένα και τα κορίτσια μας έχει σπιτι,μας τον λέει δεκαπέντε φορές την έβδομαδα.Δεν αλλάζει και τίποτα βέβαια.Σχεδον τα ίδια πάντα λέει.
Ας πούμε για εμένα λέει για την δεσποινίς Γαρδενια.Για την Χαρά λέει ότι βλέπει λεφτά.Πολλα
Λεφτά.Και για την Αλεξάνδρα ότι βλέπει πόνο.Πονο
Για τον ερωτα.Δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό αλλά εγώ δεν το πιστεύω.Ειδικα η Αλεξάνδρα ποτέ δεν θα άφηνε κανέναν να την κάνει να κλάψει.
«Με στεναχωρείς τώρα...»
«Ενταξει σταματάω»λέω επειδή το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να την στεναχωρήσω.Εχει και την καρδιά της.
Ακούω την πόρτα από μέσα τώρα.
«Γιαγιά να σε κλείσω;Χτυπάνε»
«Καλά αγόρι μου.Ελπιζω να σε δω σύντομα επειδή μου έλειψες.»
«Και εμένα γιαγιά.Τα λέμε.Να προσεχείς.»λέω και
Το κλείνω και τρέχω να ανοίξω.
Θα ήμουν ανόητος αν έλεγα ότι ήθελα να είναι η Ελλη;
Θα ήμουν.
Ήρθε το μεσημέρι και με ρώτησε για την Δήμητρα.Αν κοιμήθηκα μαζί της.Πραγμα περίεργο επειδή αυτή με έδιωξε και είπε όλα αυτά τα άσχημα πράγματα.
Βλέπω τον Προκοπή με ένα μεγάλο χαμόγελο.
«Γεια σου Νικόλα!»λέει και μπαίνει μέσα μόνος του.
«Καλώς τον.»λέω.
Δεν έχει ξαναέρθει σε εμένα.
«Ελπίζω να μην ενοχλώ.Η Ελλη;Δεν είναι εδώ;»ρωτάει.
Όχι,επειδή την κουράζω από ότι φενεται.
«Γιατί να είναι εδώ;»
«Επειδή πάντα εδώ είναι.Υπεθεσα...»
«Να μην υποθέτεις.Η Ελλη είναι σπιτι της.»
«Καλά καλά...συγνώμη...»λέει.
«Θα πιεις κάτι;»τον ρωτάω.
Όχι ότι έχει και τίποτα.
«Όχι ευχαριστώ»λέει.
«Πως από εδώ;»λέω αφού αυτό είναι κάτι καινούργιο.
«Ήρθα να σε ευχαριστήσω..»λέει και καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας.
«Για χθες που σας πήγα σπιτι ασφαλής όλους αφού σταματήσαμε καμία δεκαριά φορές επειδή ο φίλος σου ξέρναγε;»ρωτάω.
«Και για αυτό φυσικά.Αλλα ήρθα για να σε ευχαριστήσω για τις συμβουλές σου.Ξερεις δεν έχω αδέρφια ούτε άλλους φίλους πέρα από τον Γερασιμο για να μου πουν τέτοια.Εσυ με βοήθησες πολύ.»λέει.
Τώρα τον λυπήθηκα κάπως.
«Μην το συζητάς.Δεν έκανα κάτι.»
«Έκανες.Σε όλα έπεσες μέσα.Ολα τα βρήκες.Και δεν ξέρω πως το έκανες αυτό αλλά μπράβο σου.»
Είχα τον καλύτερο δάσκαλο.
«Σε γουστάρει πάντως.Στανταρ.»του λέω.
«Αλήθεια;Το πιστεύεις αυτό;»λέει και μου πιάνει τα χέρια.Τα βγάζω γρήγορα.Παραγνωριστηκαμε νομίζω.
«Στανταρακι.Απλα και εσυ ρε φίλε μου...δεν βοηθάς πολύ την κατάσταση...»λέω με τρόπο για να μην παρεξηγηθεί.
«Τι να κάνω άλλο;»
«Ας πούμε χθες έπρεπε να την ρωτήσεις να χορέψετε.Αν ήθελες.»
«Πως δεν ήθελα...;!»αναστατώθηκε τώρα.
«Θα πρέπει να πάρεις πρωτοβουλίες.Ξερεις.Μην περιμένεις να τα κάνει όλα εκείνη.Εσυ είσαι ο άντρας.»
«Εγώ είμαι;»με ρωτάει.
Τον αγριοκοιτάζω.
«Α ναι.Εγω είμαι.Ειμαι.Ναι.»λέει.
Θεέ μου δηλαδή.
«Μην περιμένεις.Πιαστην εκεί και πνιξτην στα φιλια να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα...»λέω.
Αν και πρέπει να σταματήσω τις συμβουλές.
Από ότι κατάλαβα δεν βγαίνουν πάντα.
Δηλαδή σε εμένα σίγουρα.
«Βασικά για αυτό ηθελα να σου μιλήσω.Σημερα είναι η μεγάλη μέρα.Σημερα θα την φιλήσω.Και θα της πω ότι θα την παντρευτώ...!»λέει.
«Βασικά το δεύτερο καλύτερα μην το πεις.Απλα φίλα την.»
«Οκ.Και για αυτό θέλω να έρθεις μαζί μου.Να το κάνουμε μαζί.»λέει χαρούμενος.
Τι άλλο θα ακούσω εδώ πέρα;Τι άλλο;
«Ξεχνά το.Τριο και τέτοια δεν τα κάνω εγώ.Ειπαμε.Υπαρχει και ένα όριο.»λεω τώρα το έχει πάει σε άλλο λεβελ.
«Τι εννοείς τριο;Εγώ ήθελα απλά να είσαι εκεί για λίγη ψυχολογική στήριξη .Να μου ανεβάσεις το ηθικό.»
«Μια χαρά είναι το ηθικό σου...»
«Όχι δεν είναι.Θα πάμε κάπου και θα είσαι εκεί και μετά θα της ζητήσω να πάμε κάπου μόνοι μας και μετά θα φύγεις.Θα μου δώσεις λίγο θαρος και μετά φύγε.Απλα ξέρεις.Κωλωνω κάπως.Αλλα είναι μέχρι να πάρω μπρος.»
«Δεν έχεις τον Γερασιμο για αυτό;»
«Εσυ είσαι καλύτερος.Σε παρακαλώ.Θα κάνω ότι θες.»
«Έλεγα να ξεραθώ για ύπνο.Ειχα κάνει σχέδια.»λέω αφού το κρεβάτι μου μιλάει.
«Θα ξεραθείς μετά.Ελα.Για λίγο μόνο.Σε παρακαλώ.»λέει και ανοιγοκλείνει τα μάτια του πολλές φορές.
Τι άλλο θα κάνω για αυτόν πια.
«Καλά.»λέω και εκείνος πλησιάζει και με φιλάει στο μάγουλο.
«Είσαι ένα Άγγελος.Ενας ξανθός Άγγελος που ήρθε εδώ για να βοηθήσει.»
«Καλά καλά ας ηρημησουμε λίγο.»
Τον βλέπω με αυτό το πουκάμισο το κοντομάνικο,το καρό το τελείως χάλια.
«Έτσι θα την φιλήσεις;»ρωτάω.
«Αυτό είναι το καλό μου πουκάμισο.»
«Μάλιστα...»λέω.
Αφού είναι το καλό του τι να πω εγώ.
«Θα σαρεσει εκεί που θα πάμε.»
«Και που είναι αυτό ακριβώς;Μην μου πεις να αρμέξουμε αγελάδες...»λέω και γελάω μόνος μου σαν τον χαζό.
«Το έκανα το πρωί αυτό.»λέει σοβαρός και μου φεύγει το χαμόγελο.
«Θα πάμε στο διπλανό χωριό.Κανουν αγώνες με τα αμάξια»λέει.
Αχ Μέρσε μου...
***
Πρώτος προχωράει ο Προκοπής και μετά εγώ.
Είναι πολύ αργα και έχει πιο πολύ κόσμο από όσο περίμενα.Διαφορα αμάξια το ένα μετά το άλλο.Καποια παλιά,κάποια πιο παλιά.
Αν ήταν εδώ η Μέρσε μου θα είχε κλέψει την παράσταση.
«Τα παιδιά.Ελα.»λέει και βλέπω τον Γερασιμο με την Δήμητρα εκει.Οταν πλησιάσαμε η Δήμητρα ήρθε δίπλα μου.
«Γεια σου όμορφε»
«Γεια»λέω.
«Νόμιζα θα βγούμε.»
«Ήρθε ο Προκοπής σπιτι μου.Αλλωστε άλλαξα γνωμη.Δεν θα έβγαινα μαζί σου τελικά.»λέω.
«Γιατί;»
«Επειδή πας λες σε όλους ότι κοιμηθήκαμε μαζί.Και με εκνευρίζει κάπως αυτό.»της λέω σκληρά.
Δεν είναι ότι με νοιάζει τι νομίζει η Ελλη.Γιατι δεν με νοιάζει.Μετα από τα πρωινά ειδικά.Απλα δεν χρειάζεται να το λέει από εδώ και από εκεί.
«Κοιμηθήκατε μαζί;»ρωτάει ο Γεράσιμος.
«Κοιτά δεν ήθελα να το πω...απλά βγήκε...»προσπαθει να δικαιολογηθεί.
«Πως απλά βγήκε Δήμητρα;Πως βγαίνει κάτι τέτοιο;»
«Δεν θα ξαναγίνει.»λέει.
«Αυτό δεν το περίμενα...»σχολιάζει ο Προκοπής και ψάχνει γύρω γύρω τον ερωτα του.
«Που είναι η Βασιλική;Γιατί δεν είναι εδώ;»ρωτάει.
«Ηρέμησε εσυ.Μην κανείς έτσι.»του λέω.
Σηκώνει τον ώμο του.
«Είπαμε κάτι.Πιο χαλαρά.»του θυμίζω.
«Έχεις δίκιο.»λέει και τεντώνει τα δάχτυλα των χεριών του λες και θα παίξει ξύλο ας πούμε.
«Ήρθε και ο πρωταθλητής μην χάσω...»λέει ο
Γεράσιμος και γυρνάω να δω ποιον λέει.
Όντως ηρθε κάποιος μόλις τώρα.Ενας κάπου στην ηλικία μου.Ισως πιο μεγάλος.Ειχε μακριά μαλλιά και τα είχε πιασμένα πίσω και μόλις ήρθε πήγε σε μια παρέα πιο εκεί.
«Ποιος είναι αυτός;»ρωτάω.
«Ο Ζώης.»λέει ο Προκοπής.
Ζωής;Τι ονόματα δίνουν εδώ πια.Πρωτα Προκοπής και τώρα Ζώης;
«Μένει στην πόλη.Οδηγαει τέλεια.Παντα στους αγώνες κερδίζει.Και έχει και κάπως μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.»
«Φενεται»απαντάω αφού μόνο που τον βλέπεις καταλαβαίνεις ότι νομίζει ότι του ανήκει το μέρος.
«Εγώ δεν τον παω»λέει ο Γεράσιμος.
«Και δηλαδή τι;Κάνετε αγώνες με τα αμάξια;»
«Κάπως περνάει η ώρα σε αυτό το χωριό πιο γρήγορα έτσι...»λέει η Δήμητρα.
«Με λεφτά ή έτσι για πλάκα;»ρωτάω.
«Με λεφτά βέβαια.Δεν παίζει ο Ζώης χωρίς λεφτά.»λέει ο Γεράσιμος.
Κατάλαβα.Για τα λεφτά δηλαδή το κάνει.Και για την φημη.Οποια φήμη μπορείς να έχεις εδώ.
«Ήρθαν και τα κορίτσια....»λέει ο Γεράσιμος και δεν γύρισα.Προσπαθησα αρκετά και δεν γύρισα.
«Γεια παιδιά»ακούγεται η φωνή της Βασιλικής.
«Γεια»άκου την φωνή της Έλλης.
«Ελλη;Τι έπαθες;Τι είναι αυτό στον λαιμο σου;»ακούω μια ανησυχία στην φωνή του Γερασιμου και δεν κρατήθηκα άλλο.Ηθελα να δω.Ετσι γύρισα.
Να την λοιπόν.Μπροστα μου.
Μάλλον δεν μπορώ να την αποφύγω μέχρι να φύγω.
Το μάτι μου πάει στον λαιμο της.Ειχε κάτι σαν γρατζουνιές.Σαν νυχιές.Εντονες αρκετά.
«Τι έπαθες;»ρωτήσα αμέσως.
Εκεινη έβαλε τα χέρια της στον λαιμο.
«Τίποτα.Δεν είναι τίποτα»λέει σιγά.
Πως δεν είναι τίποτα;Σίγουρα κάτι είναι.
«Τι κάνετε εσείς;Για το μιλάτε;»ρωτάει η Βασιλική.
«Τίποτα...εδώ...χαλαρώνουμε...»λέει χαλαρά ο Προκοπής.
Καλά είπαμε.Οχι τόσο χαλαρά.
«Ελλη;Εσυ εδώ;»ακούμε και βλέπουμε αυτόν τον Ζώη να έχει πλησιάσει τώρα και να έχει πάει απέναντι της.
«Γεια Ζώη.»λέει αυτή.
«Δεν περίμενα να σε δω εδώ.Εχεις καιρό να έρθεις»λεει αυτός.
Άρα γνωρίζονται.
Μάλιστα.
«Τι κανείς;Πως είσαι;»την ρωτάει τώρα.Εντομεταξυ εμάς δεν μας έχει κοιτάξει.Μονο εκείνη βλέπει.
«Καλά.Εσυ;»λέει εκείνη αλλά δεν φενεται να τρελενεται να του μιλήσει και ολας.
«Ήμαστε και εμείς εδώ Ζώη....»λέει η Δήμητρα αλλά αυτός ούτε φλεφαρο δεν κουνάει.
«Θες να σε παω μια βόλτα με το αμάξι μου;»την ρωτάει εκείνος.
Εγώ την βλέπω και περιμένω τι θα πει.Εκεινη τον κοίταζε και μετά κοίταξε εμένα για λίγα δευτερόλεπτα λες και περιμενε κάτι να πω και μετά κοίταξε πάλι εκείνον.
«Όχι ευχαριστώ.Ειμαι με τα παιδιά τώρα.»λέει.
«Κριμα»απαντάει αυτός και της γελάει.
Τι μας το παίζει τώρα;Ωραίος και μοιραίος;
«Παω γιατι πρεπει να ετοιμαστώ για τον αγώνα.Μετα αν θες να σε κεράσω κάτι πες μου»λέει και της κλεινει το μάτι ενώ φεύγει.
Γενικά υπάρχει άντρας εδώ σε αυτό το κατσικοχωρι που να μην την έχει πέσει στην Ελλη;
Από ότι φενεται όχι.
«Παλιόψωνιο....»λέει σιγά ο Γεράσιμος.
«Ούτε γεια δεν μας είπε εμάς.»λέει η Βασιλική.
«Μακάρι να υπήρχε κάποιος να τον κέρδιζε για να έβλεπε μετά αυτός...που μας το παίζει ο καλύτερος του κόσμου...»λέει ο Προκοπής και κουνάγανε όλοι τα κεφάλια τους πάνω κάτω.
Και μετά λες και ήταν συνενοημενοι γυρνάνε όλοι να με κοιτάξουν.
Ούτε καν.
«Όχι.Οχι.Ξεχαστε το!»τους το κόβω από την αρχή.
«Έλα Νικόλα...αν κάποιος μπορεί να τον κερδίσει αυτός είσαι εσυ.»λέει ο Προκοπής.
«Ωραίο θα ήταν να τον κερδίζες»λέει η Δημήτρα.
«Όχι.Δεν τρέχω για λεφτά.Οχι.»
«Κανείς δεν τον έχει νικήσει.Θα ήταν ωραίο αν έχανε.»λέει ο Γεράσιμος.
«Ας χάσει από κάποιον άλλον.Εγω δεν τρέχω.»τους ξεκαθαρίζω.
Η Ελλη είναι η μόνη που δεν μίλησε.
«Έλα ρε!Ωραια θα είναι!Τι έχεις να χάσεις άλλωστε...»επιμένει ο Προκοπής.
«Παιδιά αφήστε τον.Δεν είναι καλή ιδέα.»είναι η πρώτη φορά που λέει κάτι σήμερα η Ελλη για μένα.
«Δεν τρέχω.Ας αλλάξουμε θέμα»λέω.
«Εγώ πιστεύω πρέπει πάντως να το κανείς.Για να πάρεις το αίμα μας πίσω.Ο τύπος το παίζει Μπραντ Πιτ!»λέει όλο παράπονο ο Προκοπής.
«Δεν μένω εδώ.Αν θέλετε να πάρετε το αίμα σας πίσω να το κάνετε εσείς.Εγω δεν ανακατεύομαι»λέω.
Δεν είχα άλλη όρεξη να πούμε.
***
Μπαίνω στο αμάξι του Προκοπή και βάζω ζώνη.Δεν το πιστεύω ότι το κάνω αυτό.
Έρχεται με το αμάξι του αυτός ο Ζώης και σταματάει ακριβώς δίπλα μου.
«Έτοιμος ξανθε;»με ρωτάει.
«Νικόλας είναι το όνομα του!»φωνάζει ο Προκοπής και αυτός γελάει.
Έλεος.
«Μην ανχωνεσαι οκ;Αν χάσεις σκέψου μόνο ότι θα γίνεις ρεζίλι»λείε ο Γεράσιμος και τον αγριοκοιτάζω.
«Θες να έρθω δίπλα σου για καλή τύχη;»ρωτάει η Δήμητρα.
«Όχι.Καλα είμαι»λέω.
«Πάμε πίσω οκ;Απλά νίκησε τον.Τιποτα άλλο»λέει ο Προκοπης και απομακρύνονται όλοι εκτός από την Ελλη.
Εγώ για ψυχολογική υποστήριξη ήρθα εδώ.Πως κατέληξα έτσι;
«Νικόλα;Νομίζω δεν είναι καλή ιδέα.Νομιζω δεν πρέπει να το κανείς»λέει ήρεμα η Ελλη.
«Νομίζω δεν χρειάζεται να μου λες τι να κάνω»της απαντάω.
Ίσως είμαι σκληρός.Ισως έτσι πρέπει.
«Ποσό;Για ποσο ποσό τρέχεις;»ρωτάει ο Ζώης τώρα που είχε κατεβασμένο το παράθυρο του αυτοκινήτου του.
«Δεν τρέχω για λεφτά»
«Πως γίνεται αυτό;»
«Έχω λεφτά.Δεν θέλω αλλά.Απλα τρέχω για πλάκα οκ;»λέω.
«Δεν το συνηθίζω αλλά οκ.Αντε.Επειδη είσαι καινούργιος»λέει με ένα χαμόγελο ειρωνικό.
Λες και που τρέχει ας πούμε.
Σε ένα χωριό.
«Ελλη;Αν νικήσω θα πάμε για ποτό;»της λέει τώρα ο γόης.
«Δεν είμαι τρόπαιο Ζώη!»λέει εκείνη ελαφρώς ελοχλημενη και κάπως το ευχαριστήθηκα.
«Θέλω ένα κίνητρο να τρέξω όμως;Πως θα γίνει;»απαντάει αυτός.
«Έλεος...»λέω σιγά με αυτά που ακούω.
«Όταν νικήσω,που θα νικήσω τότε θα σε παω μια βόλτα.Νομιζω το αξίζω.»λέει εκείνος.
Αυτή δεν απαντάει.Γιατί δεν απαντάει;
Μην μου πεις ότι θέλει να πάει μαζί του.
«Έτοιμοι;»φωνάζει κάποιος και βάζουμε μπρος και οι δυο.Η Ελλη πάει προς τα παιδιά και καθώς απομακρυνόταν ο Ζώης την κοίταζε.Μετα γύρισε προς τα εμένα.
«Ωραίος κωλος ε;»λέει και κλείνει το παράθυρο.
Δεν θα τα πάμε καλά.
Θέλει να την βγάλει όταν νικήσει;Τότε είναι απλά τα πράγματα.
Δεν θα νικήσει.