ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္နီးလာသည္ႏွင့္အမ်ွ အသစ္၊အသစ္ေသာပစၥည္းမ်ားအတြက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ေနရျခင္းျဖင့္ အလင္းေဝတစ္ေယာက္ မအားလပ္ေတာ့ေပ။
တခ်ိဳ႕ အဝတ္အစားေတြဆိုရင္ အသစ္ျဖစ္ေနတာေတာင္ အလင္းေဝက ပိုထြားလာေသာေၾကာင့္ ဝတ္လို႔မရေတာ့သျဖင့္ ထပ္ဝယ္ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္လံုး အသစ္ဝယ္ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေ႐ွာ့ပင္းစင္တာေတြကို ေျခတိုေအာင္ ပတ္ရျပန္သည္။ အလင္းေဝမွာ ဂ်ီးမ်ားတတ္သူျဖစ္၍ ေက်ာပိုးအိတ္အတြက္ အခ်ိန္ေပးရသည္ကပင္ တစ္ေန႔ကုန္ေလသည္။
ထို႕ေနာက္ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အလိုကတည္းက ဝယ္ထားၿပီးေသာပစၥည္းမ်ားအား ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ရင္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေလသည္။
ယခင္ႏွစ္ေတြနွင့္မတူဘဲ ေက်ာင္းတက္ရမည္ကို ထူးထူးျခားျခား စိတ္လႈပ္႐ွားေနမိသည္။ ဆယ္တန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္လား...။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႔ရမည့္ရက္ နီးကပ္လာ၍လား...ဆိုတာေတာ့..ေသခ်ာ မေျပာတတ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
ေငြ႐ိႈင္း...ငါေငြ႐ိႈင္းနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့မွာပဲ..ဟု ေတြးမိလ်ွင္ေတြးမိခ်င္း မိႈင္းေခါင္ေဝဦးက ကပ္ပါလာျပန္သည္။
ဒါေပမယ့္ သူ က်ြန္ေတာ္တို႔ကို ဘယ္လိုမွ မေႏွာင့္ယွက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး.. ။
ေက်ာင္းျမန္ျမန္ဖြင့္ပါေတာ့..ဟု မၾကာခဏ ေရရြတ္ေနမိျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဖိအားမ်ားလာေတာ့မည့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သတိမထားမိခဲ့ေပ။
ကိုးတန္းႏွစ္အထိ က်ဴ႐ွင္တက္စရာ မလိုခဲ့ေသာ္လည္း ဆယ္တန္းက အေရးႀကီးတယ္ဆိုေသာ ျကီးစန္း၏အၾကံျပဳခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို က်ဴ႐ွင္ထားေပးရန္ စစီစဥ္ၾကသည္။ အဓိကကေတာ့ စာက်က္ပ်င္းသည့္ ကြၽန္ေတာ္ကို ေက်ာင္းနဲ႔က်ဴ႐ွင္ ႏွစ္ဖက္ပိတ္ကာ ညႇပ္ထားျခင္းသာျဖစ္သည္။
တက္ဆိုေတာ့လည္း တက္တာေပါ့...ဆိုၿပီး လက္ခံလိုက္သည္နွင့္ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ ငါးရက္ခန္႔အလို က်မွ အားလပ္ေနေသာ ကြၽန္ေတာ့အခ်ိန္မ်ားကို အျပင္က်ဴ႐ွင္တြင္သာ ျဖဳန္းတီးေနရေတာ့သည္။
.
.
.
တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေသာ္လည္း ယခု မနက္ခင္းသည္ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလင္းေဝအား လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈအျပည့္ျဖင့္ ျပံဳးေစခဲ့သည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးသည္ႏွင့္ ႀကီးစန္းတစ္ေယာက္ ညကတည္းက မီးပူတိုက္ေပးထားေသာ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စံုကို ဖြဖြကေလးကိုင္၍ ကိုယ္ေပၚတြင္ တင္လိုက္သည္။ ဗီ႐ိုမွန္တြင္ တစ္ကိုယ္လံုး လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈၿပီးေနာက္ ဆံပင္မွာလည္း ႐ွည္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပဲမ်ားစရာ တစ္ခုထပ္တိုးလာသည္။
ကတံုးဆံပင္ေပါက္မွ ရာထူးတိုးသြားေသာ ဆံပင္မ်ားသည္ နဖူးထိပင္ အုပ္ဆိုင္းေနခဲ့ၿပီ။ ေငြ႐ိႈင္းရဲ႕ဆံပင္ပံုစံႏွင့္ ဆင္တူေနၿပီျဖစ္၍ နဖူးေပၚမွ ဆံပင္မ်ားကို အေနာက္ဘက္သို႔ လွန္မတင္ခ်င္ေသာ္လည္း အလင္းေဝမွာ ေခြၽးထြက္ သန္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆံပင္ကို ဦးေခါင္းထက္သို႔သာ လွန္တင္လိုက္ရင္း ဂ်ယ္ႏွင့္က်က်နန ပံုသြင္းယူလိုက္ရသည္။
ထို႔ေနာက္ ေကာ္လံ၊ အက်ႌလက္ဖ်ားနွင့္ ရင္ဘတ္တို႔တြင္ ေရေမႊးဆြတ္လိုက္သည္။ အလင္းေဝသည္ မွန္ေ႐ွ႕မွ မခြာႏိုင္ေသးဘဲ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္လွမ္းယူကာ သိုင္းလြယ္ၿပီး တစ္ပတ္လွည့္ၾကည့္ျပန္သည္။ ဤျမင္ကြင္းကို ျကီးစန္းသာျမင္လ်ွင္ေတာ့..." ေက်ာင္းသြားမွာလား...႐ုပ္႐ွင္သြား႐ိုက္မွာလား..."ဆိုၿပီး အေမးခံရမွာ က်ိန္းေသသည္။
မၾကာပါ...။ မနက္စာစားရန္ ေအာ္ေခၚေနေသာ ျကီးစန္းရဲ႕အသံသဲ့သဲ့အား ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ ေျပးဆင္းသြားလိုက္သည္။ ထမင္းစားပြဲတြင္ အိေႃႏၵရရႏွင့္ ဝင္ထိုင္ေနေသာ္လည္း
"ေရေမႊးေတြ ဆြတ္ထားတာလား...ကေလး..." ဟု ေမးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရယ္ျဖဲျဖဲႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရသည္။
"ႀကီးစန္းေမးပါဦးမယ္...သားငယ္ေက်ာင္းမွာ
ေကာင္မေလးေတြ ဘာေတြ႐ွိေနၿပီလား..."
ေသာက္လက္စ ေကာ္ဖီကို သီးမသြားေအာင္ မနည္းၿမိဳခ်လိုက္ရသည္။ထို႔ေနာက္ခပ္ဟဟရယ္ရင္း...
"ႀကီးစန္းကလည္း ေပါက္တတ္ကရ..." ဟု ေျဖမိခ်ိန္တြင္
ကြၽန္ေတာ့ ရင္ထဲ၌ခုန္ေနသည္။
ထို႔ေနာက္ ခ်ခဲ့မိျပန္ေသာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္။
"ေယာက်္ားေလးပဲေလ...႐ွိရင္လည္း႐ွိမွာေပါ့..ႀကီးစန္းက ဆူမလို႔မဟုတ္ပါဘူး...ဒီႏွစ္က ဆယ္တန္းဆိုေတာ့ အခ်စ္ေရးကို စိတ္ဝင္စားလြန္းျပီး စာဘက္ေလ်ာ့သြားမွာစိုးရိမ္လို႔ပါ ကေလးရယ္..."
"အဲ့တာေတာ့စိတ္မပူပါနဲ႔ ႀကီးစန္းရဲ႕
သားက အကန္႔ေတြ ခြဲထားၿပီးသား..."
"အမယ္...႐ွင္ေလးက ျငင္းလည္း မျငင္းဘူးေတာ့..."
"ဟာဗ်ာ..ႀကီးႀကီးကလည္း..."
ႀကီးစန္းတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာ့ တကယ္မလြယ္ပါ..။စကားကို အစ္ေအာက္ေမးႏိုင္စြမ္းမွာ အေဖ့ထက္ေတာင္ ဆိုးေလသည္။ ျပံဳးျပံဳးႀကီးစိုက္ၾကည့္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ အေနရခက္စြာႏွင့္ မုန္႔ေတြကိုသာ ငံု႔စားေနရသည္။
ထမင္းခ်ိဳင့္မယူျဖစ္ဘဲ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ေစာလြန္းေနေသာေၾကာင့္ အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ မ႐ွိၾကေသး။ ကိုးတန္းတုန္းက ထိုင္ခံုေနရာ အတိုင္းပင္ အတန္းသစ္တြင္ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးအတန္း၏ အေ႐ွ႕ခံုတြင္ျဖစ္သည္။
အခန္းပတ္ပတ္လည္ကို လွည့္လည္ၾကည့္႐ႈမိေသာအခါ ဤအခန္း၏ အေ႐ွ႕ဆံုးအတန္းတြင္ ထိုင္ေနက်ျဖစ္သူ တစ္ေယာက္ကို သတိရသြားသည္။
Angry birdအနီေကာင္က ဒီေက်ာင္းမွာ
မ႐ွိေတာ့တာေတာင္ က်ြန္ေတာ့စိတ္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တုန္းပဲ။
မေကာင္းေသာ လႊမ္းမိုးျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့...။
.
.
.
"ဟိတ္..."
စားပြဲခံုထုသံႏွင့္အၿပိဳင္ ေပၚထြက္လာေသာ အသံစူးစူးရယ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္က တုန္တက္သြားမိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေဘးနွစ္ဖက္မွ ျကားလိုက္ရေသာ ဟားတိုက္၍ရယ္သံ...။
ခ်ာလီႏွင့္ေဂၚလီတို႔ပင္....။
"အာ....ဒီေကာင္ေတြေတာ့..."
"ပထမဆံုးေန႔ကတည္းက တက္ႂကြေနပါလား...
ငါတို႔အလင္းေဝက..." ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အေနာက္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္ၾကသည္။
"ေစာေစာစီးစီး ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူးေနာ္ ေဟ့ေကာင္ေတြ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾက..."
"ငါတို႔က ႏႈတ္ဆက္တာေလ..မင္းက
ရန္စတယ္ပဲ ထင္ေနတာကိုး...ခ်ာလီရာ ေျပာလိုက္စမ္းပါဦး..."
"မေျပာခ်င္ပါဘူးကြာ..သူက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
လယ္ခလယ္နဲ႔ တြဲျမင္ေနက်ပဲကို..မထူးဆန္းေတာ့ဘူး..."
လာလာခ်ည္ေသးရဲ႕...ဇာတ္လိုက္ကို
ဗီလိန္ျပန္လုပ္ေနၾကတဲ့ အယုတ္တမာေတြကမ်ား...။
"ငါလည္းမင္းတို႔ကိုၾကည့္မရဘူး...
မင္းတို႔လည္း ငါ့ကိုၾကည့္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး...
ပါးစပ္ပါတယ္ဆိုတိုင္း ေသာက္ပိုေတြခ်ည္းေျပာမေနနဲ႔..."
ခ်ာလီႏွင့္ေဂၚလီတို႔ အံတႀကိတ္ႀကိတ္ျဖစ္ေနၾက၏။ ပံုမွန္ဆိုရင္ သူတို႔က ဒီလိုမ်ိဳးၿငိမ္ခံေနၾကမည့္သူေတြမဟုတ္။ ျပန္ဆဲခ်င္ရင္ဆဲမည္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ခလယ္ ေထာင္ျပၾကမည္။ ထူးဆန္းေနေသာေၾကာင့္ အေေ႐ွ႕ျပန္လွည့္မိခ်ိန္တြင္ ေငြ႐ိႈင္းကို ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
ေအာ္....သူတို႔ေၾကာက္ရမယ္႔ သူကိုေတြ႔သြားျကတာကိုး...။
ျပံဳးစိျပံဳးစိလုပ္ေနေသာ အလင္းေဝအနားတြင္ ေငြ႐ိႈင္းက ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ခံုအလြတ္ေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိေနေသးေသာ္လည္း အလင္းေဝ၏ ေဘးခံုတြင္မွ ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္ အလင္းေဝမွာ ေက်နပ္လို႔မဆံုးေတာ့ေပ။
"ေငြ႐ိႈင္း....ငါ့ကို ဒီေကာင္ေတြ အႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္..."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ အေနာက္လွည့္ကာ အႁမႊာ ႏွစ္ေယာက္ ျမင္သာေအာင္ မ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ေငြ႐ိႈင္းကေတာ့ အူတူတူမ်က္ႏွာေဘးႏွင့္ပင္ ႐ွိေနဆဲ...။
ခ်ာလီ၊ေဂၚလီတို႔က ေငြ႐ိႈင္းကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္မထိရဲသလဲဆို ဟိုတစ္ေယာက္က သူတို႔ကို ဘာမွမေျပာရေသးခင္ သူတို႔က ေျဖ႐ွင္းခ်က္ေပးျပီးေနၿပီျဖစ္သည္။
"ငါတို႔ သူ႕ကို ဘာမွမလုပ္ရေသးပါဘူး..
.ေဟ့ေကာင္ ေဂၚလီေျပာလိုက္ဦးေလ..."
"ဟင္...ေအး...ဟုတ္တယ္...
တကယ္ဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး.."
ဒီအႁမႊာႏွစ္ေယာက္ကို စခ်င္စိတ္
ေပၚလာေသာေၾကာင့္ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"မလုပ္ရေသးဘူးဆိုေတာ့...လုပ္ဖို႔ေတာ့ ၾကံစည္ထားတယ္လား..."
"အာ...မင္းလုပ္မွပဲ ျပႆနာက အႀကီးႀကီးျဖစ္ေတာ့မယ္...
စကားကို အထအန မေကာက္နဲ႔ေလ..အလင္းေဝရဲ႕..ငါတို႔က တစ္တန္းတည္းသားခ်င္းေတြမလား..ခင္လို႔မင္လို႔.
စေနာက္တာေလးပဲ ႐ွိတာပါ..."
ခ်ာလီမွာထိုသို႔ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ေငြ႐ိႈင္း၏မ်က္ကြယ္တြင္
ကြၽန္ေတာ့ကို လက္သီးပုန္းထုတ္ျပသည္။
"မင္းအခုေလးတင္ ငါ့ကိုလက္သီးျပေနတယ္ေလ..." ဟု ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေငြ႐ိႈင္းကလည္း အေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား အတန္းထဲမွ လစ္ထြက္သြားၾကေတာ့သည္။
တဟားဟားႏွင့္ေအာ္ရယ္ေနမိေသာ ကြၽန္ေတာ္ကို ေငြ႐ိႈင္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ျကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္
"ဘာေတြ အဲ့ေလာက္ သေဘာက်ေနတာလဲ..." ဟု ေမးေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း..အေျဖေပးရန္ အသင့္႐ွိေနသျဖင့္...
"မင္း... ငါ့ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေပးေနတာေလာက္ ဘယ္ဟာမ်ား ပိုၿပီး သေဘာက်စရာ ေကာင္းေနဦးမွာလဲ...
သူေဌးသားေလးရဲ႕.." ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ ညင္သာစြာ ျပံဳးေလေသာ သူ႕မ်က္ႏွာဟာ ကြၽန္ေတာ့ရင္ကို လိႈက္ဖိုသြားေစ၏။
>>>>>>>>>>>>>>
ေန႕လည္ဆယ့္နႇစ္နာရီအတိတြင္ ဘဲလ္တီးသံျမည္လာေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ကန္တင္းတို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေလ်ွာက္သြားလိုက္ၾကသည္။ အစားအေသာက္တန္းမွာ အတူတူတန္းစီရင္း ထမင္းကိုလည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားျဖစ္ၾကသည္။
"ေငြ႐ိႈင္း....ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ မင္းဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုတာ
ငါ့ကို မေျပာျပခ်င္ဘူးလား..."
"ေလကုန္တယ္...မေျပာခ်င္ဘူး..."
"ငါသိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေရာ..."
"မင္သိခ်င္တယ္ဆိုတိုင္း ငါက ေျပာျပရမွာလား..."
"မင္းေျပာေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီဆို..." ဟု ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ထမင္းငံု႔စားေနလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္တိုသြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ မေက်နပ္ပံုျပေနမိသည္။
အလင္းေဝ..အလင္းေဝ..မင္းတစ္ေယာက္တည္း ႐ုပ္႐ွင္႐ိုက္ေနျပန္ၿပီ....။ ဟု စိ္တ္ထဲမွ ေရရြတ္မိၿပီးသည္ႏွင့္မၾကာ ေငြ႐ိႈင္းက ကြၽန္ေတာ့ပန္းကန္ေ႐ွ႕႐ွိ ေနရာလြတ္ကို လက္ဖဝါးႏွင့္ ပုတ္လာသည္။
ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...
"ေျပာျပမယ္...နားေထာင္မွာလား...." ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"အင္း....စာအုပ္ေတြဖတ္ျဖစ္တယ္..ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းနဲ႔
အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းတက္ျဖစ္တယ္...ၿပီးေတာ့ ငါ့အစ္ကိုဆီမွာ ခါရာေတးသင္တယ္..."
စကားတေျပာေျပာနွင့္ ထမင္းတစ္လုတ္ခ်င္းစီအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝါးစားေနပံုကို ျကည့္ရျခင္းထက္ ပိုၾကည့္ေကာင္းေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးမ႐ွိဟု စိတ္၌မွတ္ယူမိသည္။
"ေကာင္းလိုက္တာ...ငါကေတာ့ အိပ္လိုက္၊
စားလိုက္၊tvၾကည့္လိုက္နဲ႔ အားတယ္လို႔ကို မ႐ွိဘူး...
သၾကၤန္တြင္းေရာ ေရေဆာ့ျဖစ္လား..."
"မင္းစပ္စုေနတာ ၿပီးဦးမွာလား..ေမာင္အလင္းေဝ..."
ေမာင္အလင္းေဝလို႔ ေခၚလိုက္ျခင္းကို ဘယ္လို သေဘာက်မိမွန္းမသိဘဲ ျပံဳးစိစိႀကီးျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထို႕ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ မ်က္ႏွာပိုးျပန္သတ္ရင္း
"စပ္စုေနတာမဟုတ္ပါဘူး...ငါက
မင္းအေၾကာင္းသိခ်င္တာပါ..." လို႔ အတည္အတံ႔ ေျပာကာ သူ႔ရဲ႕အမူအယာအေသးစိတ္ကို အကဲခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။
သူကြၽန္ေတာ္ကို စကၠန္႔ဝက္မ်ွအၾကာအထိ စိုက္ၾကည့္လာပံု၊ ထို႔ေနာက္ အၾကည့္လႊဲသြားကာ မ်က္ေတာင္ ခဏခဏခတ္ေနပံု၊ ထိုမွတဆင့္ ထမင္းတစ္လုတ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ ေကာက္ဝါးရင္း ခက္ခဲစြာ ျမိဳခ်လိုက္ရပံုတို႔အား မလြတ္တမ္းစိုက္ၾကည့္ေနမိရင္း ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးတစ္ခု ထားခဲ့လိုက္သည္။
မႀကိဳးစားၾကည့္ဘဲနဲ႔ေတာ့ ဘာေၾကာင့္၊ညာေၾကာင့္ဆိုၿပီး လက္မေလ်ွာ့ခ်င္ဘူးကြာ.... ဟူ၍ ။
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
AN/
အခ်စ္ကေလးတို႔ရဲ႕ feedback ေတြကို ကိုယ္အျမဲ ေမ်ွာ္ေနတယ္ေနာ္
Love you all😘
Han_Me
(15.9.2020)