22.
Κάτι σαν Σούπερμαν.
«Το έφτιαξα...»λέω και σκούπιζα τα χέρια μου με ένα πανί που βρήκα εκεί.
«Με κοροϊδεύεις έτσι;Και ολας;»κοιτά σοκαρισμένος.
«Ναι Σταύρο.Μην το κανείς θέμα.Μαλλον εσυ δεν είσαι πολύ καλός στην δουλειά σου.»του λέω.
«Απλά αργω λίγο να τα φτιάξω αλλά το κάνω.Θελω τον χρόνο μου.»λέει και σκύβει κάτω από ένα αμάξι να δει τι έχει μάλλον.
Ο Γκόλντεν έρχεται δίπλα μου τώρα και σκύβω να παίξω μαζί του.
«Τι ώραια που ήρθες»λέει κάτω από το αμάξι.
«Δεν ήρθα για σένα.Μην χαιρεσαι.Ηρθα επειδή βαριόμουν.»του λέω.
Η Ελλη μετά το πρωινό δεν την έχω ξαναδεί.Οι κουρτίνες στο δωμάτιο της είναι κλειστές,δεν ακούω μουσική να βγαίνει από εκεί ούτε τίποτα.Ηθελα να της εξηγήσω αλλά μετά τι να της εξηγήσω ακριβώς;
«Το ξέρω ότι δεν ήρθες για μένα.Χαρηκα που είσαι εδώ.Οποιος και να είναι ο λόγος.»λέει.
«Μην χαιρεσαι.Ετσι και αλλιώς σε λίγες μέρες φεύγω.»
«Το ξέρω.Το ξέρω.Και δεν θα ξαναέρθω στην Σαντα Ροζα.Μην ανχωνεσαι.Δεν θα με ξαναδείς.Ετσι και αλλιώς θα είναι καλύτερα για σένα έτσι...»λεει.
«Γιατί;Κατάλαβες ότι δεν αξίζεις να έχεις παιδί;»λέω.
Άργησε αλλά πάλι καλά που το κατάλαβε.
«Ίσως ναι.Δεν αξίζω.Και ίσως για αυτό με τιμωρεί ο θεός.»λέει.
«Τι θες να πεις;»ρωτάω αλλά ακούγεται μια κόρνα από έξω.
«Πήγαινε να δεις.Οταν κάποιος κορνάρει έξω είναι για δουλειά.Παρε το αμάξι δες τι θέλει και πες του από εβδομάδα επειδή έχω πολύ δουλειά αυτές τις μέρες.»λέει από κάτω.
Παραγνωριστήκαμε μου φενεται.
«Καντο εσυ.Δικο σου συνεργείο είναι.»
«Νικόλα σε ικετεύω.Πνιγομαι.Ειπες θα βοηθήσεις.Βοηθα.»λέει.
«Καλά...»λέω αφού έτσι θα σταματήσει να μιλαει.
Ο Γκόλντεν τρέχει πρώτος έξω και μετά από λίγο βγαίνω και εγώ.Δεν περίμενα την Ελλη εδώ.Ηταν κάτω και χάιδευε τον Γκόλντεν.Φτιαχνω τα μαλλιά μου λίγο με το χέρι και πλησιάζω.
«Ελλη;»λέω και σηκώνεται.Πεφτει το πιγούνι κάτω από το σοκ.Λες και είδε φάντασμα κάνει.
«Νικόλα;Τι κανείς εδώ εσυ;Εσυ δεν έρχεσαι εδώ;»λέει.
Οκ...
Άρα ήρθε με το σκέπτικο ότι δεν θα με δει.
Ωραία.
Είπα και εγώ.Για μένα ήρθε;
Που τέτοια τύχη.
«Ήρθα σήμερα.Τι κανείς εδώ;»
«Έφερα τον Μπενιτο.Μαλλον χάλασε το μπουζί.Φερεται περιεργα.Πιο περιεργα από ότι συνήθως δηλαδη..»εξηγεί.
«Οκ.Θα το αλλάξω και έλα αύριο να το πάρεις.»της λέω.
Μου δίνει το κλειδί και το παίρνω από τα χέρια της.
«Να φεύγω τότε..»λέει και πάει να φύγει.
«Ελλη περιμενε λίγο»λέω και τώρα παω εγώ μέχρι εκεί που έφτασε.
«Βιάζομαι Νικόλα.»ξεκινάει.
«Ένα λεπτό.Νιωθω ότι με αποφεύγεις και είναι λες και έχω κάνει κάτι κακό ενώ δεν έχω κάνει.»ξεκινάω.
Με πειράζει που ήμαστε έτσι.Ναι ξέρω.Τωρα την γνώρισα και τα λοιπά και τα λοιπά αλλά με πειράζει.Κατι δεν πάει καλά μέσα μου.
«Δεν έχεις κάνει τίποτα.»
«Τότε;Ποιο είναι το πρόβλημα;Θέλω να μιλήσουμε Ελλη.Να αφησω τα κλειδιά μέσα και πάμε μια βόλτα;»ρωτάω.
«Όχι.Καλυτερα όχι.»
«Σίγουρα κάτι έχεις Ελλη.Εσυ στην αρχή δεν ήσουν μαζί μου έτσι.»
«Εσυ με ρωτάς;Εσυ είσαι ο γιατρός εδώ πέρα με τις συμβουλές σου.Εσυ δεν τα ξέρεις όλα για τις γυναίκες;»λέει και μου γυρνάει την πλάτη και φεύγει.
Κάνει κάποια βήματα και όσο απομακρινοταν από εμένα βρήκα το θάρρος και το είπα.
«Ζηλεύεις»λέω και σταματάει εκει που ήταν.Δεν βλέπω το πρόσωπο της αλλά είναι λες και το βλέπω.
«Ζήλεψες την Δήμητρα.Ζηλεψες που με φίλησε.Ζηλεψες όταν είδες ότι με πήρε η Μαρία.Αυτο είναι.Το ξέρω ότι είναι αυτό.»επιτέλους της λέω και το έβγαλα από μέσα μου.
Δεν γύρισε να με δει.Ακομα ήταν με γυρισμένη την πλάτη.Ακινητη.
«Και δεν το καταλαβαίνω γιατί.Εννοω δεν ήμαστε μαζί ή κάτι τέτοιο.Ξερεις ότι θα φύγω σε λίγες μέρες.Το λες και το ξαναλές συνέχεια άλλωστε.Και δεν με αφήνεις να σε πλησιάσω αφού κάθε φορά που το πάνω κανείς δέκα βήματα πίσω.»
«Έχεις δίκιο.Δεν μου πέφτει λόγος άλλωστε.Δεν ήμαστε κάτι.»λέει και εξαφανίζεται γρήγορα από εκει.
Όχι εκεί που ήθελα να παω την συζήτηση ακριβώς...
Από τα νεύρα μου πέταξα τα κλειδιά της πάνω στον Μπενιτο και κάθομαι κάτω αφού δεν θέλω να παω μέσα σε αυτόν.
Πως έγιναν έτσι τα πράγματα;
Έχω τρελαθεί εδώ πέρα.Νιωθω ότι έχω τρελαθεί σε αυτό το ηλιθιο κατσικοχωρι που κανείς δεν ξέρει.
«Προβλήματα;»λέει ο Σταύρος τώρα που βγήκε.
«Παράτα μας και εσυ!».
Αυτός μου έλειπε τώρα.
«Άκουσα χωρίς να το θέλω.Υπαρχει έλξη ανάμεσα σας σωστά;»με ρωτάει.
Θεέ μου.
«Κανείς δεν λέει υπάρχει έλξη πια.Σε ποιον κόσμο ζεις;»
«Δεν το έχω με το φλερτ.»
«Προφανώς.Για να μένεις μόνος σου στα 40.»λέω.
«Άουτς.Αυτο πόνεσε κάπως.»λέει.
«Νομίζεις με νοιάζει τι σε πονάει και τι όχι;»λέω.
Όχι καλή ώρα να τα βάζεις μαζί μου Σταύρο...
Όχι καλή ώρα...
Τώρα έκατσε και αυτός στο πάτωμα απέναντι μου.
«Η Ελλη είναι σοβαρό κορίτσι...»ξεκινάει.
Γιατί νιώθω ότι θα ξεκινήσει μια συζήτηση που δεν χρειάζομαι;
«Είναι καλό και εχει περάσει πολλά.»
«Απλά μην μιλάς».
«Ξέρω ότι θα πεις ότι δεν μου πέφτει λόγος...»
«Δεν σου πέφτει»
«Δηλαδή δεν θες να μιλήσουμε;»
«Προτιμώ όχι.»λέω και σηκώνομαι.Ψαχνω τα κλειδιά που τα πέταξα και όταν τα βρίσκω παω μέσα να φέρω εργαλεία να δω τι ακριβώς είναι και να το φτιάξω.
«Πάντως...»ξεκινάει.
«Δεν συμβαίνει τίποτα με την Ελλη.Ενταξει;Κοφτω τώρα.»λέω αφού μαζί του δεν θέλω να συζητήσω τίποτα.
Σηκώνεται και αυτός.
«Δεν συμβαίνει τίποτα.Το βλέπω.Για αυτό φτιάχνεις το αυτοκίνητο της και ας έχεις νεύρα....»ψιθιριζει ενώ μπαίνει πάλι μέσα και εγώ ανοίγω τον Μπενιτο.
Ενα πράγμα σκεφτόμουν μόνο.
Οτι ζηλεύει όντως.
***
Άκουσα να έχει βήχα.Ημουν στο δωμάτιο βέβαια αλλά ακουγοταν καλά.Ηταν στο δωμάτιο του και έβηχε.Εβηχε ωρα.
Δεν ήθελα να παω αλλά δεν κρατήθηκα και ολας.
Ανοίγω την πόρτα και τον βλέπω να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού του με τα χέρια στο κεφάλι του.
«Όλα καλά;»ρωτάω.
«Μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό;»λέει με δυσκολία και παω στην κουζίνα,γεμίζω ένα και του παω.Το δίνω και το πινει το μισό με μιας.
Ο βήχας σταμάτησε.Καλα δεν μπορούσε να πάει να πιει ένα ποτηρι τόση ώρα;
Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια αυτό έχει ξαναγίνει.Εννοω βήχει συχνά.
«Ευχαριστώ Νικόλα»λέει και αφήνει το ποτήρι πάνω σε μια συρταριερα που είχε.
«Γιατί βήχεις συνέχεια;Τι έχεις;»ρωτάω.
«Τίποτα.Απλα έχω αλλεργίες πολλές.Για αυτό.»εξηγεί.
«Σε τι έχεις αλλεργίες;»
«Σε πολλά.Με πειράζουν σχεδόν όλα.»λέει.
«Περίεργος ακόμα και σε αυτό...»λέω και βγαίνω από το δωμάτιο του.
Βλέπω την ώρα.
22.00.
Είναι νωρίς ακόμα.Τι θα κάνω.
Παίρνω το κινητό να πάρω την μαμά αφού με είχε πάρει δυο φορές σήμερα και δεν το σήκωσα αλλά άνοιξε το φως της «γειτόνισσας» απέναντι και δεν μπορούσα να μην κοιτάξω.
Αν με έβλεπε κανείς θα έλεγε ότι παίρνω μάτι αλλά δεν παιρνω.
Τι ακριβώς κάνω.Τι.Κοιταω να δω ποτέ και αν εμφανιστεί η Ελλη όλη μέρα από ένα παράθυρο.Αυτο είναι τραγικό.Ποτέ εγινα έτσι;
Αυτή φταίει.Αυτη.Η Ελλη.
Ας μην μου μίλαγε πολύ όπως κάνει με όλους.Και εγώ τώρα θα μέτραγα τις ώρες ανάποδα να φύγω αλλά όχι.Επρεπε να μου μιλήσει...
Τώρα σκατα να φάω που λέει και ο Μαριος.
Δεν έβλεπα το πρόσωπο της αφού είχε γυρισμένη την πλάτη αλλά κάτι έκανε.Μαλλον βαφόταν ή ξεβαφόταν ή δεν ξέρω και εγώ τι αφού πείραζε το πρόσωπο της με τα χέρια.Μετα παίρνει από κάπου μια χαρτοπετσέτα και σκουπίστηκε.
Όχι...όχι.Δεν βάφεται ή κάτι τέτοιο.Κλαιει.Κλαιει και έτσι σκουπίζει τα δάκρυα της από το πρόσωπο.
Μα γιατί κλαίει τώρα;
Χτυπάω το τζαμί με τα δάχτυλα μου και μόλις με βλέπει γυρνάει από την άλλη και προσπαθει να σκουπιστεί.Καποια δεν θέλει να την βλέπουμε να κλαίει.
«Νικόλα..»λέει.
«Τι έχεις;Γιατί κλαις;»ρωτάω αμέσως μπαίνοντας στο ψητό.
«Τίποτα τίποτα...»λέει.
«Μην μου πεις.Ξερω.Κατι σου μπήκε στο μάτι μάλλον σωστά;»λέω και γελάω.
Εκείνη δεν το κάνει όμως.Μαλλον είναι σοβαρά τα πράγματα.
«Έγινε κάτι;»ρωτάω πάλι.
«Τίποτα.Παω να ξαπλώσω.Καληνυχτα.»λέει και κλείνει το παράθυρο και την κουρτίνα μετά.
Αυτή η Ελλη που με αποφεύγει και όλο φεύγει μακριά μου δεν την θέλω.Ας φέρει κάποιος την παλιά Ελλη πίσω.
«Ελλη;»ψιθιριζω για να μην ξυπνήσω του άλλους.
«Ελλη;»ξαναλέω αλλά τίποτα.Η κουρτίνα κλειστη αλλά το φως ανοιχτό.Σιγουρα δεν κοιμάται.
Και μετά μου ήρθε αυτή η εικόνα στο μυαλό μου.Η Ελλη στο κρεβάτι της ξαπλωμένη και κλαίει επι ώρες μέχρι το πρωί.Μονη.
Και μετά μου ήρθε.
Άνοιξα το παράθυρο τελείως και ετοιμάστηκα στην άκρη.
Αφού δεν πάει ο Μωαμεθ στο βουνό θα πάει το βουνό στο Μωαμεθ.
Θεέ μου κανε μην πέσω...
Ας μην γίνω ρεζίλι στα μάτια της...
Παίρνω μια ανάσα και πηδάω.Ευτυχως δεν επεσα.Δηλαδη ακόμα δεν επεσα αλλά έφτασα στο παράθυρο της και κρατιόμουν δεξιά και αριστερά από ότι έπιανα.
Στα μάτια μου έκανα ένα άλμα τεράστιο και ήμουν πολύ γενναίος αλλά ξέρω ότι τα παράθυρα είναι πολύ κοντά όπως και τα σπίτια.
Ωραία ήρθα μέχρι εδώ.Τωρα τι κάνω;
Χτυπάω με το χέρι μου το παράθυρο της και εκείνη ανοίγει την κουρτίνα και όταν με βλέπει ανοίγει και το παράθυρο.
«Νικόλα τι κανείς;Τρελάθηκες;»με ρωτάει ενώ πιάνει τα χέρια μου και αρχίζει να με τραβάει προς τα μέσα.Βαζω και εγώ λίγο δύναμη και τα καταφέρνω και μπαίνω στο δωμάτιο της.
«Δεν πας καλά.Τι κανείς;»ρωτάει τώρα ψιλόεκνευρισμένη.
Εγω κοιτάω γύρω το δωμάτιο της επειδή από απέναντι δεν φενονται πολλά και επειδή πρώτη φορά μπαίνω και ίσως και η τελευταία.
Περιποιημένο,καθαρό και όλα στην θέση τους.Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εκείνη.
«Νικόλα μπορείς να μου πεις γιατί το έκανες αυτό;Αν έπεφτες;»ρωτάει τώρα.
«Αν έπεφτα το κρίμα στο λαιμο σου.»την κάνω να νιώσει λίγο τύψεις.
«Δεν σου είπα να το κανείς.»έχει ένα δίκιο.
Τα μάτια της είναι πιο κόκκινα από πριν.Αρα σίγουρα έκλαιγε.
«Γιατί ήρθες;»ρωτάει.
«Γιατί κλαις;»απαντάω με ερώτηση.
Το βλέμμα της και ο τρόπος που με κοιτάει με κάνουν να ξεχάσω ακόμα και το όνομα μου.Ακομα και τον λόγο που είμαι εδώ.
Βασικά όχι.Τωρα το θυμήθηκα.
Ο λόγος που είμαι εδώ είναι επειδή δεν μπορώ να μείνω μακριά.
Μακρια της.