Zaw
{လြဲဖို႔ဆုံတာ}
ဆုံလဲ ဆုံလြန္းတယ္။
လြဲလဲ လြဲနိုင္လြန္းတယ္။
မဆုံေစခ်င္တာမ်ား
အစကတည္းက လြဲလည္းရတာကို
ကံၾကမၼာကလည္း တစ္မ်ိဳးရိုင္းတယ္ဗ်ာ။
ေရစက္တို႔ ဖူးစာတို႔ဆိုတာ
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ လြဲဖို႔သပ္သပ္
ျဖစ္တည္လာၾကတဲ့အရာ။
ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာဟာ
ကြၽန္ေတာ္နဲ႕မွ မဆိုင္တာ
ဈာန္ဧလြဏ္းျပည့္
ႏွိုင္းေစခန့္
ရတုကိုေတြ႕ခ်င္ေသာ္လဲ မိမိအျပစ္နဲ႕မိမိမို႔ သူ႕စကားသာ နားေထာင္လိုက္တယ္။*တကယ္တမ္းဆို သူ႕ကိုနာက်င္ေစလို႔ ကြၽန္ေတာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးရႈံးရမွာေၾကာက္လို႔ပါ ခုေတာ့ သူ႕ကိုကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တိုင္း သူ႕ရဲ႕ခ်စ္သူ စိုင္းနဲ႕သာေတြ႕ၿပီး ျပန္ေနခဲ့ရတာ ခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့လိုက္ပါၿပီ။ သူ႕ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္တယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခုဒီမွာမေနေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္အျပစ္နဲ႕မို႔ အေဝးကိုသာ ထြက္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ခတ္တာက ထြက္သြားဖို႔ကို ဝန္ေလးေနမိတယ္။ရပါတယ္ဗ်ာကြၽန္ေတာ္စိတ္ကိုကြၽန္ေတာ္နိုင္ေအာင္ပဲထိန္းရတာေပါ့*
"ကိုကို...လာေလ အခ်ိန္လဲနီးေနၿပီ"ထယ္ေယာင္း အသံၾကားလို႔ ေတြးလက္စအေတြးမ်ားအား ဖယ္ထုတ္ၿပီး သူ႕ဆီကိုသာ သြားခဲ့သည္။
*ကြၽန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ကမွန္ပါတယ္။ ခုကြၽန္ေတာ္ ထယ္ေယာင္းတို႔ဆီကို လိုက္သြားၿပီ ဟိုမွာပဲ အေျခခ်ၿပီး အလုပ္ေလးတစ္ခုကို လုပ္ေတာ့မယ္။ အခ်စ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မေတြးခ်င္ဘူးလို႔ေျပာရင္ လိမ္ရာက်မလား။ ခုကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခ်စ္ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မလြဲမဲ့အခ်စ္မ်ိဳးပဲ တမ္းတမိတယ္။*
______________________________
"ညီ....လာေလ ထမင္းစားရေအာင္ ေအာက္မွာ မႏွင္းေစာင့္ေနတယ္"
ရတုက လက္ထဲကဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးအား ေဘးသို႔ခ်ၿပီး ဝန္ရံတာရွိ ခုံေပၚကေန ထလာတယ္။
"ကိုကို....ညီေလ မနက္ျဖန္ေမေမနဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္။ လိုက္ပို႔ေပးပါေနာ္"
ဟုတ္တာေပ့ါ စိုင္း ဟိုကိစၥျဖစ္ၿပီးထဲက ရတုကို အိမ္မွာပဲေခၚထားၿပီး မ်က္စိေအာက္ကအေပ်ာက္မခံ ျဖစ္ေနတယ္။
ရတုေမေမကိုလဲ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ရတုကိုဒီမွာပဲေခၚထားတယ္။ ေနေကာင္းမွပဲ ျပန္လာပို႔ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ရတုကစစခ်င္းေတာ့ လက္မခံပင္မဲ့ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာေလးေျပာျပမွ လက္ခံသြားတယ္။
"အင္းပါ။ကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္ ခုေတာ့ ထမင္းသြားစားရေအာင္လာ"
ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာ စိုင္းႏွင့္ရတုအား
"လာၾကေတာ့....အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီ ရတုေလးႀကိဳက္တဲ့ ဟင္းေတြမႏွင္းခ်က္ထားတယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္အားနာလိုက္တာ မႏွင္းရယ္"
"ရပါတယ္ရွင္ လာေလ ထိုင္ၾက"
ရတုထမင္းပန္းကန္ထဲသို႔ ဟင္းေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုထည့္ေပးေနျပန္ေသာ စိုင္းအား ရတု အဲ့လိုမလုပ္ရန္အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေသာ္လဲ အားနည္းမွာဆိုးလို႔တဲ့ ဘယ္လိုမွေျပာလို႔မရတဲ့လူႀကီး
ထမင္းစားေသာက္ၿပီးလို႔ ဧည့္ခန္းထဲ သစ္သီးထိုင္စားေနရင္း ႏွင္းမွ
"စိုင္းေရ ခုမႏွင္းေျပာစရာရွိလို႔ ေနာက္အပတ္ေလာက္ထဲ မႏွင္း koreaသြားရမယ္။ ဒီကေနေ႐ြးထုတ္ေပးလိုက္တဲ့သူေတြ အေျခအေနသြားၾကည့္မလို႔ေလ။ အဲ့တာ ကုမၸဏီ ကိုထုံးစံအတိုင္း စိုင္းလက္ထဲပဲ အပ္ထားခဲ့မယ္။"
"ရပါတယ္။မႏွင္းသြားပါ စိတ္မပူနဲ႕ "
"ရတု အေပၚတတ္ေတာ့မလား။ "
"အင္းတတ္ေတာ့မယ္။ အေပၚတတ္ေတာ့မယ္ေနာ္မႏွင္း"
"ေအးေအး"
ရတုအားကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္ေနေသာ စိုင္းအား ႏွင္းၿပဳံး၍သာၾကည့္ေနမိသည္။
_______________________
"ကြၽန္ေတာ္ အရာရာအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သခင္မႀကီး ေဟာဒီက ႏွင္းကိုလဲ ေျမးအရင္းေလးတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေပးၿပီး ခ်စ္ေပးလို႔ တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
"ရပါတယ္ မလိုပါဘူးကြယ္။ ခုလိုမင္းဘက္က ငါတို႔ကိုခြင့္လႊတ္ေပးတာနဲ႕တင္ ငါကေက်းဇူးတင္ရမွာ......
အရာရာအားလုံး ငါသာ အတၱမႀကီးခဲ့ရင္ ခုလိုျဖစ္မွာေတာင္မဟုတ္ဖူး ၿငိမ္းခ်မ္းေနမွာ "
"အဲ့လိုေတာ့ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲဗ်ာ။ မိခင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ကိုယ့္သားကိုကိုယ္ အျမင့္ဆုံးမွာပဲ ထားခ်င္တာေလ သခင္မႀကီး ဆုံးျဖတ္တာမမွားပါဘူး။
ခုဆိုၾကည့္ပါလား ဟိုမိန္းမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႕ ခုသူ႕သားေတာင္သူ သတိရဖို႔ေနေနသာသာ ရွိမွန္းေတာင္ သတိေရာရရဲ႕လား"
"အဲ့မိန္းမက ေနာက္အိမ္ေထာင္နဲ႕ သူ႕ဘာသာေနတာ တစ္မ်ိဳးေတာ့ေကာင္းတယ္။ မဟုတ္ရင္ ငါ့ေျမးေလးဘက္လွည့္အလာၿပီး အေမြမတ္ေနမယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ ဒါနဲ႕ရတုကိစၥမွာ ႏွိုင္းမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ကြၽန္ေတာ္ ထင္တယ္ သခင္မႀကီး။"
"ေအးဟုတ္တယ္။ ဒါပင္မဲ့ခုကိစၥက ရတုကခြင့္လႊတ္ေနမွေတာ့ ငါလဲ ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး"
"ေၾသာ္....ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါဦး "
"ေအးး"
အရာရာသာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိခဲ့ရင္လဲ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဦးထိုက္က ဖြားဖြားစီကို ခုလိုရင္ဖြင့္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးႏြေးခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္လာေလ့ရွိသည္။
*ေျပာေသးတယ္ ခုလို သူ႕သမီးေလး ဒီလိုေနနိုင္တာနဲ႕တင္ေက်းဇူးတင္တယ္တဲ့ သိပ္ကို နားလည္နိုင္စြမ္း ခြင့္လႊတ္နိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ဦးထိုက္ဝင္းပါလား။ မင္းဒီလိုေျပာေလေလ ငါကလဲ မင္းအေပၚေက်းဇူးရွိေလေလပဲ*
_______________________
"ေမေမ....."ေဒၚထားဦး တစ္ေယာက္ အကၤ်ီၾကယ္သီးတပ္ေနရင္း သား၏ေခၚသံၾကားလို႔ အိမ္ေရွ႕လွမ္းအၾကည့္
"ဟယ္...သား....ေမေမ့သားေလး ေနေကာင္းသြားၿပီလား။ "
"ဟုတ္....သားေမေမ့ကိုလြမ္းေနတာ"
သားအမိႏွစ္ေယာက္ေပြ႕ဖက္ရင္း အလြမ္းသယ္ေနၾကတာကို စိုင္းမ်က္လုံးထဲမိမိခ်စ္ရေသာေကာင္ေလးသည္ ခြၽဲတတ္တာပဲလားဟုသိလိုက္သည္။
မိမိေရွ႕တြင္ေတာ့ ျပဳစုသမွ်ကို ခဏခဏမလုပ္ဖို႔ျငင္းလို႔ ဒီေကာင္ေလး အဲ့လိုေတြမႀကိဳက္ဖူးထင္ထားတာ ခုက်ျပန္ေတာ့လဲ သူမဟုတ္သလိုလို......
"လာ...ထိုင္ၾက.... ေမေမ့ကိုႀကိဳေျပာၾကတာ မဟုတ္ဖူး။
အဲ့တာဆို သားႀကိဳက္တာေလးေတြခ်က္ထားရေအာင္"
"ရပါတယ္ေမေမ။သားကေမေမ အံ့ၾသသြားေအာင္တမင္မေျပာတာ"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္...ဒါနဲ႕မနက္စာေကာစားၿပီးၿပီလား"
"ဟုတ္စားလာၿပီးၿပီ.... ဒါနဲ႕ေမေမတစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ ပ်င္းေနမွာေပါ့ေနာ္။ အလုပ္ေတြလဲ ရႈပ္ေနမွာေပါ့"
"သားေလးမရွိေတာ့ေမေမလဲပ်င္းေတာ့ပ်င္းတာေပါ့ ဒါပင္မဲ့ေမေမ့သမတ္ေလးက ေမေမ့အတြက္ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေခၚထားေပးေတာ့ ေမေမအားကိုးရပါတယ္။"
"ဘယ္လို!!!!ဘယ္ကသမတ္လဲ"
"ဟင္...ဟိုမွာေလ သားစိုင္းေပါ့ ေမေမ့သမတ္ေလးေလ။"
"ဟာ...ေမေမကလဲ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ သားတို႔က ဘာမွမဟုတ္ဘူး"
"အမေလးသားရယ္ ေမေမအားလုံးသိၿပီးၿပီ။ သားစိုင္းကလဲ ေမေမ့ဆီက ခြင့္ျပဳခြင့္ေတာင္းၿပီးၿပီ။ ေမေမနားလည္ပါတယ္သား။"
ေဒၚထားဦး စကားေၾကာက့္ရွက္ေသြးျဖာသြားေသာ ရတုအား ေရာက္ထဲက ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနေသာစိုင္းမွ
"ဟုတ္တယ္ ညီ ကိုကိုအားလုံးခြင့္ေတာင္းၿပီးၿပီ။"
"အက်င့္မေကာင္းၾကဘူး တစ္ေယာက္မွ ဘာမွလဲ မတိုက္ပင္ၾကဘူး ေတာ္ၿပီ စိတ္ဆိုးတယ္။"
ရတုႏႈတ္ခမ္းေလး ဆူၿပီး ေျခေဆာက့္ေဆာင့္ႏွင့္ အေပၚထပ္ မိမိအခန္းရွိရာသို႔ တပ္သြားၿပီး။
"သားစိုင္းလိုက္သြားေလ ေနလည္ထမင္းစားခါနီးက်မွ အန္တီလာေခၚမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ"
ေျခလွမ္းေလး သြက္သြယ္နဲ႕ရတုရွိရာစီသို႔ စိတ္ေကာက္သူေလးအားေခ်ာ့ရန္ စိတ္မ်ားအားလုံးျပင္ဆင္ထားၿပီး အခန္းဝ တံခါးေလး ကိုေခါက္ၾကည့္သည္။
အထဲကထူးသံလဲပန္မၾကားပင္မဲ့ ေနာက္ဆုံးခြင့္ေတာင္းၿပီးသာ ဝင္သြားလိုက္သည္။
ေတာ္ေသးတယ္ ကံၾကမၼာက ကို႔ဘက္ပါတယ္ပဲေျပာရမလား တံခါး lock မခ်ထားဘူးရယ္။
"ညီ ကိုကို႔ ဝင္လာၿပီေနာ္"
ကုတင္ေပၚရွိ ေစာင္ပုံထဲတြင္ လုံးေထြးၿပီး ေနေနေသာ ထိုလူသားေလးအား အသည္းယားတာေတြ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး
"ညီ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္။ ညီ့ကိုမေျပာတာကေလ တကယ္လို႔ အဆင္မေျပတာေတြရွိခဲ့ရင္ေလ ညီစိတ္ညစ္သြားမွာ ခံစားသြားရမွာကို ကိုကို မလိုလားဘူး။
ကိုကိုကေလ ညီ့ကို စိတ္ညစ္စရာေတြ တစ္စိုးတစ္စိေတာင္ မရွိေစခ်င္ဘူး ညီစိတ္ခ်မ္းသာတာပဲကိုကိုျမင္ခ်င္တယ္ေလ။"
စိုင္းက စကားေလးေျပာေျပာရင္း ေစာင္ပုံထဲက ရတုအား ဘယ္နည္းနဲ႕ ဆြဲထုတ္ရမည္ဆိုတာကို အစရွာေနရသည္။
အခ်ိန္နဲနဲၾကာၾကာ စကားသံမ်ားျပန္ထြက္မလာေသေၾကာင့္ စိုင္းမွ ေစာင္ပုံထဲလုံးေထြးေနေသာ မိမိခ်စ္ရသူေလး စိတ္ေကာင္ေျပဖို႔အတြက္အႀကံထုတ္ရျပန္သည္။
၅မိနစ္......တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အခန္းေလးထဲတြင္ နာရီလက္တံသြားသံေလးသာၾကားရေတာ့တယ္။
လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြျဖစ္လာေသာ ေစာင္ပုံထဲကရတုကေတာ့ သူက အေခ်ာ့ခံခ်င္လို႔ စိတ္ေလးေကာက္မိပါတယ္ တစ္ခါေလး ေခ်ာ့ၿပီး ဘာသံမွေတာင္မၾကားထြက္သြားေသာ သူအား ေျပာေျပာရင္းထုလိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားျဖစ္လာသည္။
ရတုမွာေစာင္ေလးကိုအသာေလး ဖယ္ၿပီးထထိုင္လိုက္တုန္း လွ်ပ္တစ္ပ်က္ေပၚလာေသာ စိုင္းမ်က္ႏွာသည္ရတုမ်က္ႏွာနားသို႔ တမ္းတမ္းမတ္မတ္ေရာက္လာသည္။
ျဖစ္လိုက္ခ်ိန္ေတြက အရမ္းျမန္လြမ္းလို႔ ရတုေရွာင္ခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ေပ။
__________________
Love all
Uni
{လွဲဖို့ဆုံတာ}
ဆုံလဲ ဆုံလွန်းတယ်။
လွဲလဲ လွဲနိုင်လွန်းတယ်။
မဆုံစေချင်တာများ
အစကတည်းက လွဲလည်းရတာကို
ကံကြမ္မာကလည်း တစ်မျိုးရိုင်းတယ်ဗျာ။
ရေစက်တို့ ဖူးစာတို့ဆိုတာ
ကျွန်တော့်အတွက် လွဲဖို့သပ်သပ်
ဖြစ်တည်လာကြတဲ့အရာ။
ချစ်ခြင်း မေတ္တာဟာ
ကျွန်တော်နဲ့မှ မဆိုင်တာ
ဈာန်ဧလွဏ်းပြည့်
နှိုင်းစေခန့်
ရတုကိုတွေ့ချင်သော်လဲ မိမိအပြစ်နဲ့မိမိမို့ သူ့စကားသာ နားထောင်လိုက်တယ်။*တကယ်တမ်းဆို သူ့ကိုနာကျင်စေလို့ ကျွန်တော်လုပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်တော်ဆုံးရှုံးရမှာကြောက်လို့ပါ ခုတော့ သူ့ကိုကျွန်တော်တွေ့ ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တိုင်း သူ့ရဲ့ချစ်သူ စိုင်းနဲ့သာတွေ့ပြီး ပြန်နေခဲ့ရတာ ခုတော့ ကျွန်တော်လက်လျှော့လိုက်ပါပြီ။ သူ့ကိုစိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ်လေ ကျွန်တော်လဲ ခုဒီမှာမနေတော့ဘူး ကျွန်တော်အပြစ်နဲ့မို့ အဝေးကိုသာ ထွက်သွားဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
ခတ်တာက ထွက်သွားဖို့ကို ဝန်လေးနေမိတယ်။ရပါတယ်ဗျာကျွန်တော်စိတ်ကိုကျွန်တော်နိုင်အောင်ပဲထိန်းရတာပေါ့*
"ကိုကို...လာလေ အချိန်လဲနီးနေပြီ"ထယ်ယောင်း အသံကြားလို့ တွေးလက်စအတွေးများအား ဖယ်ထုတ်ပြီး သူ့ဆီကိုသာ သွားခဲ့သည်။
*ကျွန်တော် ဆုံးဖြတ်ချက် ကမှန်ပါတယ်။ ခုကျွန်တော် ထယ်ယောင်းတို့ဆီကို လိုက်သွားပြီ ဟိုမှာပဲ အခြေချပြီး အလုပ်လေးတစ်ခုကို လုပ်တော့မယ်။ အချစ်ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော်မတွေးချင်ဘူးလို့ပြောရင် လိမ်ရာကျမလား။ ခုကျွန်တော်တွေ့ချင်တဲ့အချစ်ကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ မလွဲမဲ့အချစ်မျိုးပဲ တမ်းတမိတယ်။*
______________________________
"ညီ....လာလေ ထမင်းစားရအောင် အောက်မှာ မနှင်းစောင့်နေတယ်"
ရတုက လက်ထဲကဖတ်လက်စစာအုပ်လေးအား ဘေးသို့ချပြီး ဝန်ရံတာရှိ ခုံပေါ်ကနေ ထလာတယ်။
"ကိုကို....ညီလေ မနက်ဖြန်မေမေနဲ့တွေ့ချင်တယ်။ လိုက်ပို့ပေးပါနော်"
ဟုတ်တာပေ့ါ စိုင်း ဟိုကိစ္စဖြစ်ပြီးထဲက ရတုကို အိမ်မှာပဲခေါ်ထားပြီး မျက်စိအောက်ကအပျောက်မခံ ဖြစ်နေတယ်။
ရတုမေမေကိုလဲ ခွင့်တောင်းပြီး ရတုကိုဒီမှာပဲခေါ်ထားတယ်။ နေကောင်းမှပဲ ပြန်လာပို့ပေးပါ့မယ်ဆိုပြီး ရတုကစစချင်းတော့ လက်မခံပင်မဲ့နောက်တော့ သေသေချာချာလေးပြောပြမှ လက်ခံသွားတယ်။
"အင်းပါ။ကိုလိုက်ပို့ပေးမယ်နော် ခုတော့ ထမင်းသွားစားရအောင်လာ"
ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဝင်လာသော စိုင်းနှင့်ရတုအား
"လာကြတော့....အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီ ရတုလေးကြိုက်တဲ့ ဟင်းတွေမနှင်းချက်ထားတယ်။"
"ကျွန်တော်အားနာလိုက်တာ မနှင်းရယ်"
"ရပါတယ်ရှင် လာလေ ထိုင်ကြ"
ရတုထမင်းပန်းကန်ထဲသို့ ဟင်းတွေတစ်ခုပြီးတစ်ခုထည့်ပေးနေပြန်သော စိုင်းအား ရတု အဲ့လိုမလုပ်ရန်အကြိမ်ကြိမ်ပြောသော်လဲ အားနည်းမှာဆိုးလို့တဲ့ ဘယ်လိုမှပြောလို့မရတဲ့လူကြီး
ထမင်းစားသောက်ပြီးလို့ ဧည့်ခန်းထဲ သစ်သီးထိုင်စားနေရင်း နှင်းမှ
"စိုင်းရေ ခုမနှင်းပြောစရာရှိလို့ နောက်အပတ်လောက်ထဲ မနှင်း koreaသွားရမယ်။ ဒီကနေရွေးထုတ်ပေးလိုက်တဲ့သူတွေ အခြေအနေသွားကြည့်မလို့လေ။ အဲ့တာ ကုမ္ပဏီ ကိုထုံးစံအတိုင်း စိုင်းလက်ထဲပဲ အပ်ထားခဲ့မယ်။"
"ရပါတယ်။မနှင်းသွားပါ စိတ်မပူနဲ့ "
"ရတု အပေါ်တတ်တော့မလား။ "
"အင်းတတ်တော့မယ်။ အပေါ်တတ်တော့မယ်နော်မနှင်း"
"အေးအေး"
ရတုအားကလေးလေးတစ်ယောက်လို ဂရုစိုက်နေသော စိုင်းအား နှင်းပြုံး၍သာကြည့်နေမိသည်။
_______________________
"ကျွန်တော် အရာရာအတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ သခင်မကြီး ဟောဒီက နှင်းကိုလဲ မြေးအရင်းလေးတစ်ယောက်လို ဆက်ဆံပေးပြီး ချစ်ပေးလို့ တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
"ရပါတယ် မလိုပါဘူးကွယ်။ ခုလိုမင်းဘက်က ငါတို့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးတာနဲ့တင် ငါကကျေးဇူးတင်ရမှာ......
အရာရာအားလုံး ငါသာ အတ္တမကြီးခဲ့ရင် ခုလိုဖြစ်မှာတောင်မဟုတ်ဖူး ငြိမ်းချမ်းနေမှာ "
"အဲ့လိုတော့ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲဗျာ။ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ကိုယ့်သားကိုကိုယ် အမြင့်ဆုံးမှာပဲ ထားချင်တာလေ သခင်မကြီး ဆုံးဖြတ်တာမမှားပါဘူး။
ခုဆိုကြည့်ပါလား ဟိုမိန်းမက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ ခုသူ့သားတောင်သူ သတိရဖို့နေနေသာသာ ရှိမှန်းတောင် သတိရောရရဲ့လား"
"အဲ့မိန်းမက နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ သူ့ဘာသာနေတာ တစ်မျိုးတော့ကောင်းတယ်။ မဟုတ်ရင် ငါ့မြေးလေးဘက်လှည့်အလာပြီး အမွေမတ်နေမယ်"
"ဟုတ်ပါတယ်လေ။ ဒါနဲ့ရတုကိစ္စမှာ နှိုင်းမလုပ်သင့်ဘူးလို့ကျွန်တော် ထင်တယ် သခင်မကြီး။"
"အေးဟုတ်တယ်။ ဒါပင်မဲ့ခုကိစ္စက ရတုကခွင့်လွှတ်နေမှတော့ ငါလဲ ဘာမှမပြောချင်ဘူး"
"သြော်....ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါဦး "
"အေးး"
အရာရာသာ အေးအေးချမ်းချမ်း ရှိခဲ့ရင်လဲ သိပ်ကောင်းမှာပဲ ဦးထိုက်က ဖွားဖွားစီကို ခုလိုရင်ဖွင့်ချင်တာပဲဖြစ်ဖြစ် ဆွေးနွေးချင်တာပဲဖြစ်ဖြစ်လာလေ့ရှိသည်။
*ပြောသေးတယ် ခုလို သူ့သမီးလေး ဒီလိုနေနိုင်တာနဲ့တင်ကျေးဇူးတင်တယ်တဲ့ သိပ်ကို နားလည်နိုင်စွမ်း ခွင့်လွှတ်နိုင်စွမ်းရှိတဲ့ ဦးထိုက်ဝင်းပါလား။ မင်းဒီလိုပြောလေလေ ငါကလဲ မင်းအပေါ်ကျေးဇူးရှိလေလေပဲ*
_______________________
"မေမေ....."ဒေါ်ထားဦး တစ်ယောက် အင်္ကျီကြယ်သီးတပ်နေရင်း သား၏ခေါ်သံကြားလို့ အိမ်ရှေ့လှမ်းအကြည့်
"ဟယ်...သား....မေမေ့သားလေး နေကောင်းသွားပြီလား။ "
"ဟုတ်....သားမေမေ့ကိုလွမ်းနေတာ"
သားအမိနှစ်ယောက်ပွေ့ဖက်ရင်း အလွမ်းသယ်နေကြတာကို စိုင်းမျက်လုံးထဲမိမိချစ်ရသောကောင်လေးသည် ချွဲတတ်တာပဲလားဟုသိလိုက်သည်။
မိမိရှေ့တွင်တော့ ပြုစုသမျှကို ခဏခဏမလုပ်ဖို့ငြင်းလို့ ဒီကောင်လေး အဲ့လိုတွေမကြိုက်ဖူးထင်ထားတာ ခုကျပြန်တော့လဲ သူမဟုတ်သလိုလို......
"လာ...ထိုင်ကြ.... မေမေ့ကိုကြိုပြောကြတာ မဟုတ်ဖူး။
အဲ့တာဆို သားကြိုက်တာလေးတွေချက်ထားရအောင်"
"ရပါတယ်မေမေ။သားကမေမေ အံ့သြသွားအောင်တမင်မပြောတာ"
"ဟုတ်ပါပြီရှင်...ဒါနဲ့မနက်စာကောစားပြီးပြီလား"
"ဟုတ်စားလာပြီးပြီ.... ဒါနဲ့မေမေတစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ ပျင်းနေမှာပေါ့နော်။ အလုပ်တွေလဲ ရှုပ်နေမှာပေါ့"
"သားလေးမရှိတော့မေမေလဲပျင်းတော့ပျင်းတာပေါ့ ဒါပင်မဲ့မေမေ့သမတ်လေးက မေမေ့အတွက် အိမ်ဖော်ကောင်မလေးတစ်ယောက် ခေါ်ထားပေးတော့ မေမေအားကိုးရပါတယ်။"
"ဘယ်လို!!!!ဘယ်ကသမတ်လဲ"
"ဟင်...ဟိုမှာလေ သားစိုင်းပေါ့ မေမေ့သမတ်လေးလေ။"
"ဟာ...မေမေကလဲ ဘာတွေပြောနေတာလဲ သားတို့က ဘာမှမဟုတ်ဘူး"
"အမလေးသားရယ် မေမေအားလုံးသိပြီးပြီ။ သားစိုင်းကလဲ မေမေ့ဆီက ခွင့်ပြုခွင့်တောင်းပြီးပြီ။ မေမေနားလည်ပါတယ်သား။"
ဒေါ်ထားဦး စကားကြောက့်ရှက်သွေးဖြာသွားသော ရတုအား ရောက်ထဲက ပြုံးပြီးကြည့်နေသောစိုင်းမှ
"ဟုတ်တယ် ညီ ကိုကိုအားလုံးခွင့်တောင်းပြီးပြီ။"
"အကျင့်မကောင်းကြဘူး တစ်ယောက်မှ ဘာမှလဲ မတိုက်ပင်ကြဘူး တော်ပြီ စိတ်ဆိုးတယ်။"
ရတုနှုတ်ခမ်းလေး ဆူပြီး ခြေဆောက့်ဆောင့်နှင့် အပေါ်ထပ် မိမိအခန်းရှိရာသို့ တပ်သွားပြီး။
"သားစိုင်းလိုက်သွားလေ နေလည်ထမင်းစားခါနီးကျမှ အန်တီလာခေါ်မယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ အန်တီ"
ခြေလှမ်းလေး သွက်သွယ်နဲ့ရတုရှိရာစီသို့ စိတ်ကောက်သူလေးအားချော့ရန် စိတ်များအားလုံးပြင်ဆင်ထားပြီး အခန်းဝ တံခါးလေး ကိုခေါက်ကြည့်သည်။
အထဲကထူးသံလဲပန်မကြားပင်မဲ့ နောက်ဆုံးခွင့်တောင်းပြီးသာ ဝင်သွားလိုက်သည်။
တော်သေးတယ် ကံကြမ္မာက ကို့ဘက်ပါတယ်ပဲပြောရမလား တံခါး lock မချထားဘူးရယ်။
"ညီ ကိုကို့ ဝင်လာပြီနော်"
ကုတင်ပေါ်ရှိ စောင်ပုံထဲတွင် လုံးထွေးပြီး နေနေသော ထိုလူသားလေးအား အသည်းယားတာတွေ ထိန်းချုပ်ပြီး
"ညီ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်။ ညီ့ကိုမပြောတာကလေ တကယ်လို့ အဆင်မပြေတာတွေရှိခဲ့ရင်လေ ညီစိတ်ညစ်သွားမှာ ခံစားသွားရမှာကို ကိုကို မလိုလားဘူး။
ကိုကိုကလေ ညီ့ကို စိတ်ညစ်စရာတွေ တစ်စိုးတစ်စိတောင် မရှိစေချင်ဘူး ညီစိတ်ချမ်းသာတာပဲကိုကိုမြင်ချင်တယ်လေ။"
စိုင်းက စကားလေးပြောပြောရင်း စောင်ပုံထဲက ရတုအား ဘယ်နည်းနဲ့ ဆွဲထုတ်ရမည်ဆိုတာကို အစရှာနေရသည်။
အချိန်နဲနဲကြာကြာ စကားသံများပြန်ထွက်မလာသေကြောင့် စိုင်းမှ စောင်ပုံထဲလုံးထွေးနေသော မိမိချစ်ရသူလေး စိတ်ကောင်ပြေဖို့အတွက်အကြံထုတ်ရပြန်သည်။
၅မိနစ်......တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းလေးထဲတွင် နာရီလက်တံသွားသံလေးသာကြားရတော့တယ်။
လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာသော စောင်ပုံထဲကရတုကတော့ သူက အချော့ခံချင်လို့ စိတ်လေးကောက်မိပါတယ် တစ်ခါလေး ချော့ပြီး ဘာသံမှတောင်မကြားထွက်သွားသော သူအား ပြောပြောရင်းထုလိုက်ချင်စိတ်များဖြစ်လာသည်။
ရတုမှာစောင်လေးကိုအသာလေး ဖယ်ပြီးထထိုင်လိုက်တုန်း လျှပ်တစ်ပျက်ပေါ်လာသော စိုင်းမျက်နှာသည်ရတုမျက်နှာနားသို့ တမ်းတမ်းမတ်မတ်ရောက်လာသည်။
ဖြစ်လိုက်ချိန်တွေက အရမ်းမြန်လွမ်းလို့ ရတုရှောင်ချိန်တောင်မရလိုက်ပေ။
__________________
Love all