Sarah werd de volgende ochtend vroeg wakker. Het veldbedje waarop ze geslapen had lag niet comfortabel, dus had ze haar wekker niet nodig. Ze ging snel bij haar kleine merrieveulen kijken. Inyanga stond nog wat te dutten en Sarah besloot haar wat met rust te laten. Ze haalde een flesje water en een wafel uit haar rugzak.
Het was nog vroeg, maar er was al redelijk wat beweging in de brede gangen. Sarah stak haar flesje water weg en begon Cornflake, die in de box naast Inyanga stond, te borstelen. Als Joey er was zou ze met hem de baan nog eens op gaan. Zodra ze tevreden was met zijn vacht begon ze de mest uit zijn stal te scheppen.
Daarna ging ze terug bij Inyanga in de stal, ook de kleine merrie en haar box gaf ze een poetsbeurt. Dan haalde ze in het vroege ochtendschemeren Inyanga uit haar stal. Nu het nog redelijk rustig was, was het ideale moment om met de merrie te gaan grazen.
Na een half uurtje grazen leidde ze de merrie weer in haar box. Toen ze klaar was met het uitmesten van Chex’ stal, liep ze weer naar Cornflake. Ze keek op haar horloge en zag dat het bijna zes uur was. Joey zou er nu toch bijna moeten zijn. Ze begon Cornflake op te zadelen en net toen ze klaar was, stak Joey zijn hoofd om de hoek.
Joey had eerst de paarden, die Sarah gisteren in de weide had gezet, weer binnen gehaald. Hij had geweten dat Sarah niet veel slaap zou hebben aan de renbaan en op deze manier kon ze straks thuis komen en eerst wat slapen.
Hij tilde Sarah behendig op de grote hengst en liep met haar mee naar de renbaan. Daar liet hij Cornflake los. De jonge hengst had de renbaan niet zo rustig aanvaard als Inyanga, hij was hier geweldig nerveus. Zodra Joey hem losliet ging hij er een paar passen vandoor.
Pas toen hij zag dat Sarah het grote paard weer onder controle had keerde Joey terug naar de stallen. In de tribune ging Charlie, die met Joey was meegereden, met een chronometer in de hand zitten. De voorbije weken waren al zwaar geweest en hoewel hij razend enthousiast was over het merrieveulen, zou het een tol eisen van zijn lichaam.
Hij keek toe hoe zijn kleindochter de grote kastanjebruine hengst langs de buitenkant de renbaan opwarmde. Het paard liep merkelijk al veel beter in evenwicht.
“Ha, die Charlie!” klonk het plots achter hem. Zonder om te kijken antwoordde Charlie vermoeid: “Dag Timmy” De jongeman kwam naast hem zitten en knikte naar het grote paard op de baan.
“Is die ook van jou?” vroeg hij. Charlie knikte, zonder de jongen aan te kijken.
“Best een verschil met die pony van gisteren!” stelde Timmy vast. Charlie haalde, schijnbaar onaangeroerd, zijn schouders op.
“Hebben nochtans dezelfde vader.”
“Oh”, zei de jongen nu en hij bleef zwijgend naast Charlie zitten. Op de baan probeerde Sarah het grote paard rustig te laten draven, maar de hengst probeerde steeds zijn bit vast te nemen. Sarah liet hem niet los en spoorde hem aan iets sneller te lopen. Op de tribunes zag hij er bijna elegant uit. Ze liet hem galopperen en het jonge dier schudde krachtig met zijn hoofd.
“Hij heeft er zin in", merkte Timmy op, maar Charlie negeerde hem. Op de baan had Sarah hem nu omgedraaid. en Cornflake gooide zijn hoofd omhoog en vocht tegen het bit, maar Sarah hield hem nog even bij. Ze gooide een snelle blik naar de tribune zodat ze wist waar haar grootvader zat.
Ze liet Cornflake nu iets losser en soepel galopperen. Ze stond recht in haar beugels en keek naar haar grootvader, die zat met zijn hand omhoog in de tribune, zodra Charlie’s arm naar beneden kwam, liet Sarah zich zakken, ze gaf het paard vrije teugel en Cornflake stoof dankbaar vooruit.
Sarah dook zo diep mogelijk tegen het paard aan en ze voelde hem versnellen. Aan de tweede mijlpaal ging ze weer recht staan in haar beugels en nam ze haar teugels op Cornflake schudde zijn hoofd en Sarah moest even in het zadel gaan zitten om niet over zijn schouder getrokken te worden.
Ze trok haar teugel nog wat strakker en stond weer op. Dit keer liet Cornflake zich beter doen en hij viel terug naar een handgalop. In de tribunes had Timmy ook zijn chronometer er bij genomen.
“Niet slecht”, zei hij tegen Charlie en dan knikte hij weer naar de hengst. “Ben je niet bezorgd dat ze hem niet zal kunnen houden als hij tussen paarden uitkomt?” Voor het eerst draaide Charlie zich naar Timmy om. Zijn scherpe blik was duidelijk.
“Ik bedoel, ze heeft hem goed in de hand, Charlie, dat zeg ik niet. Maar het is veel paard en hij vindt die teugel duidelijk niet leuk”, verdedigde de jongen zich. Charlie bleef de jongen even scherp aankijken en besloot dan: “Het is door Sarah's geduld dat hij naar die teugel luistert. Je weet goed genoeg dat Warhead net zo was en dat hij zich niet liet rijden. Alle snelheid, maar hij liet zich nooit inhouden. Sarah is een veel betere jockey dan jullie schijnen te denken.”
Timmy knikte bedeesd.
“Als je wil vragen hoeveel hij kost is dat de vraag die je moet stellen, Timmy.” Timmy glimlachte nu wat nerveus, maar Charlie schonk er geen aandacht aan en stond op.
“Charlie, ik bedoel gewoon, hoe gaat ze die in het starthek krijgen?”
Charlie bromde wat terug voor hij de tribunes verliet. Hij was aangedaan van het lef dat iedereen gekregen had. Ze behandelden hem allemaal alsof hij hen nodig had.
Na de openingsrace van Inyanga zouden ze beter moeten weten. De biedingen die hij op haar had gehad, onder andere een van Timmy, hadden belachelijk laag geweest voor een veulen met haar potentieel.
Cornflake had zeker ook kwaliteiten en dat hadden verschillende mensen gezien. Als ze hem wouden hebben zouden ze ervoor moeten betalen, zoals dat vroeger het geval was geweest.
Sarah was intussen meer dan bekwaam genoeg om zo’n paarden uit te brengen, maar iedereen wist dat het haar gebrek aan ervaring was dat hen een tijdje van de baan had weggehouden.
In de stallen toegekomen stuurde hij Joey terug om Cornflake naar de stal te begeleiden.
"Hij wordt steeds beter", stelde Joey terwijl hij Cornflake's bit vast nam. Sarah snoof "Het blijft een lastpak. Ik ben bijna mijn armen kwijt!"
Cornflake drumde nog steeds ongedurig en nerveus tegen Chex op.
"Het belangrijkste is dat hij nu wilt rennen", antwoordde Joey en Sarah haalde haar pijnlijke schouders op: "Als jij het zegt."
Ze hadden de stal bereikt en Charlie nam de beide paarden bij het bit vast en keek Joey aan. “Vanmiddag komt die vriend van je langs, ben je er graag bij?” Joey keek even snel naar Sarah, maar voor die haar mond kon opendoen, ging Charlie verder.
“Anders laat ik hem naar hier komen in plaats van naar het huis. Dan komt hij tegen dat jullie van shift wisselen. Ja, dat vind ik een goed idee", besloot de oude man plots zelf.
Sarah liet zich van Cornflake glijden en Joey nam het paard van haar over. Sarah volgde haar grootvader vermoeid naar de auto. Nu zou ze thuis eerst wat slapen voor ze weer in de stallen dook.
Joey, die Inyanga net nog wat had laten stappen, grijnsde toen hij later die dag Tyler de stal zag binnen wandelen. Hij zwaaide en leidde de merrie in haar box. Tyler kwam naar hem toe.
“Is dat het grote kanon? Met die korte beentjes?” riep hij en Joey grijnsde terug.
“Zorg maar dat Charlie dat niet hoort!” Hij sloeg zijn arm om Tyler's schouders. “En zijn kleindochter nog veel minder”, voegde hij daar minder opgewerkt aan toe. Tyler lachte zijn perfecte tanden bloot.
“Ach dat meisje kan ik vast wel aan", antwoordde hij en hij knipoogde naar Joey. Deze schudde zijn hoofd en mompelde: “Dat meisje kan er voor zorgen dat je deze job niet krijgt.” Tyler haalde zijn schouders op.
“Zoals jij het zegt heeft zij mij meer nodig dan ik haar.”
Joey zuchtte: “Ik heb je gewaarschuwd. Hier komen ze al." Tyler draaide zich om. Sarah en haar grootvader kwamen net de gang binnen gewandeld.
“Oh, Joey, je bent vergeten zeggen dat ze ook nog eens een stuk is!” zei Tyler grijnzend en Joey grijnzde mee omdat hij wist hoe hij dat die eerste dag ook heel even gedacht had. Tyler stapte naar voor en schudde Charlie glimlachend de hand.
Dan nam hij die van Sarah vast, terwijl hij zijn blik over haar liet glijden. Sarah kneep haar ogen tot waarschuwende spleetjes en Tyler keek even naar de grond voor hij snel naar Joey keek.
Die keek hem van onder zijn donkere wenkbrauwen veelbetekenend aan. Charlie, die schijnbaar niks van deze spanning had opgemerkt, ging vrolijk verder.
“Zo je bent ruim op tijd. Dat is al mooi. Ik neem aan dat Joey de situatie al geschetst heeft?” vroeg hij en Tyler knikte beleefd. “Goed, want er komen later deze week twee jaarlingen toe thuis. Die twee trainen en op de renbaan zijn wordt wel moeilijk voor ons drieën.”
Tyler keek hem even onderzoekend aan, maar antwoordde gewoon: “Dat snap ik.” Hij wist best dat de oude man niet meer in staat was om veel zelf te doen, maar hij snapte ook waarom hij dat niet zomaar toegaf.
Toen Joey iets meer dan drie jaar geleden zijn hart gelucht had, had Tyler ontzet geweest dat deze man zo in de steek gelaten werd. “Het zou mijn eer zijn om voor de grote Charlie Hopkins te mogen werken, meneer.”
Nu keek Charlie de jongen even ingespannen aan. Iedereen wist dat Charlie al jaren niet echt nog paarden uitbracht. “Robbert, ik bedoel meneer Davies was altijd vol lof over u!”
“Robbert is een trouw man, jongen.” Tyler knikte meteen. “Waar woon je nu?” vroeg Charie nu.
“Oh, ik mag nog op Robbert's erf blijven tot ik een andere woning gevonden heb, maar als alles loopt zoals ik het wil kom ik dadelijk hier wonen, meneer”, antwoordde Tyler met een charmante glimlach. Charlie grinnikte, maar Sarah's ogen rolden bijna uit hun kassen.
“Tussendoor kan Tyler gerust bij mij in trekken”, zei Joey snel: “Ik heb toch een tweede slaapkamer.” Charlie nam de onbekende jongen even in zich op. Zijn zongebrande huid stond in contrast met zijn blonde haar.
Anders dan de meeste jongens droeg hij zijn blonde haar in een staartje. In zijn ene oor blonk een oorring en op zijn rechter bovenarm was een steigerend paard getatoeëerd.
De jongen leek een over-charmante rebel. Charlie kende Robbert Davies echter redelijk goed en wist dat die niet snel tevreden was. Zijn vertrouwen en dat van Joey was voor hem reden genoeg om de jongen aan te nemen. De oude man keek even van Tyler naar Joey. De jongens leken in de verte niet op elkaar.
Joey had kort donker haar met dikke wenkbrauwen en een stoppelbaard. toch was zijn huid lang niet zo bruin als die van Tyler. Joey was groot, Tyler was kleiner, maar geblokt. Het was naar Charlie’s idee een jongen die wel wat werk kon verzetten.
“Goed”, zei hij: “Wanneer begin je?”
“Opa!?” reageerde Sarah geschrokken. Tyler negeerde haar en schudde Charlie’s hand.
“Vandaag nog als je wilt. Al mijn spullen liggen in mijn truck” lachte hij vrolijk. Sarah keek woest naar Joey, die onschuldig zijn schouders ophaalde.
“Kom meid, laat die kleine donder nog eens rustig werken”, zei Charlie kalm, terwijl hij haar protesten negeerde. Hij ging op het krukje aan de stal zitten terwijl Joey en Tyler de merrie gingen klaarmaken.
“Neem je Chex ook mee, Joe? Ze mag zich vandaag niet overwerken!” riep Charlie en Joey ging de grote witte merrie ook opzadelen . En zo vergezelde Joey Sarah even later naar de renbaan. Al had hij op dit moment liever niet naast haar gereden.
“Wat bezielt je om die vrouwenloper aan opa voor te stellen?” snauwde ze hem toe eens ze op de baan draafde. Joey haalde zijn schouders op.
“Hij is graag charmant en hij flirt graag met mooie meisjes, maar hij werkt voor twee. Je moest hem niet zo op zijn uiterlijk beoordelen. Mensen die dat bij jou doen komen ook voor verrassingen te staan!”
Sarah proeste misnoegd, ook al had ze plots een tinteling in haar buik gekregen toen Joey ‘mooie meisjes’ zei. Ze was nog steeds boos.
“Wat heb jij plots een grote mond?” beet ze terug. “Ga je altijd zo zijn nu je met z’n tweeën bent?”
Joey hield weer gewoon zijn mond. Dat leek hem het verstandigste. Al had hij ook zijn twijfels of Tyler dat ooit voor haar zou doen.