"Het komt goed, je kan dit", zei Joey, terwijl hij Sarah bemoedigend in haar knie kneep. Hij had het altijd vreemd gevonden hoe Sarah op het moment van de race helemaal anders was.
Haar zenuwen en angsten leidden haar af van haar normale norsheid. Sarah knikte en slikte in een poging de knoop in haar keel kwijt te raken. Inyanga was slechts een week op de renbaan, maar ze was klaar voor haar eerste echte race.
Ook voor Sarah was het maanden geleden dat ze op de renbaan geweest was. Anders dan échte jockeys, die het hele jaar door reden. Inyanga, die scheen te weten wat er gebeurde danste nerveus onder haar.
"Ik haat dit deel", mompelde Sarah en Joey glimlachte: "Dat weet ik." Hij stapte op Chex om haar naar de renbaan te begeleiden, ookal had dit merrieveulen dat niet echt nodig. Hij overhandigde haar veilig aan de starter en voelde zijn eigen zenuwen nu ook toenemen.
Overal rond hen liepen mensen rond, grooms, starthulpen, baanhulpen, trainers en eigenaars. De spanning vlak voor een race, zelfs een onbelangrijke als deze, was altijd hoog. Sarah trok haar rode mouwen nog eens extra aan terwijl haar blik over de renbaan gleed. De starter en zijn hulpen stonden al klaar aan het starthek. Sarah was nog net niet te nerveus om de spanning op hun gezicht te lezen. Er zouden vandaag meerdere paarden voor de eerste keer starten.
Sarah keek naar de quarter paardjes van de baanbeveiliging. Deze paardjes waren snel op korte afstand en koel in het hoofd. Ze werden ingezet om paarden die ruiterloos verder rende van de baan te halen, zodat ze zich niet bezeerden. Sarah had de paardjes altijd de 'baanpony's' genoemd en ze wat grappig gevonden. Nu zat ze echter op een jong dier dat nauwelijks groter was dan de quarters.
"En met het nummer vijf zien we Inyanga. Dit veulen wordt gereden door Sarah Hopkins en komt uit voor Charlie Hopkins, die we allemaal kennen! Hele goede lijnen, maar zoals je kan zien mist ze wat schofthoogte. Tussen Shaft en Lillyrose Morning, onze nummer zes voor vandaag, lijkt ze hier een jaar te vroeg! ", grinnikte de commentator en Sarah besloot niet naar hem te luisteren.
In de schaars gevulde tribunes snoof Charlie luid.
"Seabiscuit was ook een pak kleiner dan War Admiral!"
"Kom nou, Charlie", antwoordde de man die naast hem stond. Hij was oprecht verbaasd en had zijn dunne wenkbrauwen hoog opgetrokken. Charlie kende hem als James Fergus, de eigenaar van nummer vier: Shaft, een jonge lenige hengst. "Ga je jouw merrie nu al vergelijken met Seabiscuit?"
Charlie haalde zijn schouders op. "Even relevant als wat die daar doet", antwoordde hij en hij knikte in de richting van de commentatorbox. Fergus deed zijn mond open, maar zijn vrouw, een mollige dame met dikke krullen, trok aan zijn arm om hem het zwijgen op te leggen. Charlie deed net alsof hij het niet gezien had en keek door zijn verrekijker naar zijn kleindochter.
Haar gezicht stond gespannen terwijl ze haar paard in het metalen starthek leidde. Inyanga stapte zonder twijfel en vol vertrouwen in het hek. De deur sloot achter haar en Sarah draaide de teugels rond haar handen.
"Ben je zeker dat die pony van jou hier op haar plaats is?" schreeuwde de jockey naast haar. Hij zat op een nerveuze hengst, die zo'n twintig centimeter hoger was dan haar eigen merrieveulen. Inyanga liet zich niet opjagen door haar buurman en Sarah grijnsde:
"Heel zeker."
Het laatste paard werd in zijn box gesloten en Sarah zette zich schrap. Haar paard kwam snel los van het hek, wist ze. Het plan was meteen naar de leiding te gaan en daar te blijven. Haar blik gleed over de lege renbaan, die lag hard en snel. De stilte voor de bel, maakte de jockey's nerveus en Sarah hoorde hen mee met hun paarden briesen.
De bel ging en de hekken sprongen open. Zoals verwacht katapulteerde Inyanga zichzelf uit haar box. Ze lag meteen een lengte voor op de hoge hengst naast haar. Sarah leunde ver over Inyanga's hals en het veulen versnelde.
Toen ze de anderen voor was leidde ze het merrietje dichter naar de witte reling, daar hield ze de teugel wat aan. Ze was perfect gepositioneerd en al halfweg de race. Sarah keek onder haar arm en zag Shafts grote hoeven naderen. Ze spoorde haar merrie licht aan en deze reageerde onmiddellijk.
Haar passen werden langer. Voor de laatste achtste mijl raakten haar hoeven nauwelijks de baan, zodat ze Shaft op drie lengtes achter liet. Sarah kwam breed grijnzend over de finish. Haar eerste race was een verpletterend succes en de kleine merrie werd luid toegejuicht. In de kreten van het publiek weerklonk een soort ongelovig enthousiasme.
Mensen hebben nu eenmaal een zwak voor de underdog. Breed grijnzend kwam Joey haar tegemoet gereden, maar Inyanga zorgde niet voor problemen. Het merrietje stapte rustig met Chex mee. Op de tribunes grijnsde Charlie naar zijn buurman.
"Wat zei je, James?"
James Fergus gromde een "Proficiat" en Charlie ging naar de winaarscirkel om zijn kleindochter te vertellen dat ze perfect gereden had. Daarna ging Joey Inyanga aan de hand uitstappen terwijl Sarah Chex afzadelde.
Twee journalisten, die nu al in haar merrie geïnteresseerd waren, kwamen de gang ingelopen om haar vragen te stellen. Sarah antwoordde kort en had liefst dat mensen niet te veel aandacht hadden voor de kleine merrie.
"Je kan toch wel meer zeggen dan dat ze het goed gedaan heeft! " jammerde de reporter en Sarah keek hem streng aan.
"Wil je zeggen dat het niet goed was?" vroeg ze scherp en ze keek de man in de ogen. Zijn kleine bril stond op het topje van zijn neus en hij duwde het gegeneerd weer omhoog.
"Nee natuurlijk niet!" zei hij vlug.
"Travis hier wilt alleen maar wat meer info over jouw merrie", zei zijn collega nu. Sarra liet haar blik van de een naar de ander glijden. De tweede man had kleine kraaloogjes en een veel te grote neus. Hij lachte haar vriendelijk toe en Sarah haalde haar schouders op.
"Ze doet altijd haar best", mompelde ze. Travis, die opgelucht leek knikte gretig, maar Sarah vertelde niet verder. De mannen wisselden een blik en besloten haar met rust te laten.
Joey waste het merrieveulen en vertelde haar zachtjes dat ze de ster van de dag was. Inyanga liet het niet aan haar hart komen en stond verlangend, maar rustig naar het gras te kijken. "Je weet het zelf ook wel", mompelde Joey grinnikend. Hij wreef haar droog en liet haar dan eventjes grazen. Tegen de tijd dat hij haar terug naar haar box bracht had Sarah net hooi klaar gelegd.
Charlie was intussen ook naar de stallen gekomen.
"Ik heb al twee goede boden op haar gehad!" verkondigde hij fier. Sarah gaf Inyanga nog een klopje op haar hals en Charlie staarde haar onderzoekend aan.
"Ben je niet blij?" vroeg hij en Sarah haalde haar schouders op.
"Misschien is het dom om haar te verkopen. Wat als ze ons meer geld opbrengt door te rennen? Door haar veulens?"
Eventjes staarde Charlie haar verbijsterd aan.
"Maar je haat.."
"Ja", onderbrak Sarah hem: "Maar met haar is het anders." Charlie grijnsde en knikte.
"Dan moet er wel ten allen tijde iemand bij haar zijn. Ze heeft potentie, zo moet ze ook behandeld worden!"
Sarah knikte bevestigend.
"Dat denk ik ook."
Andere stallen had een hoop grooms die dag en nacht bij hun beste paarden bleven. Daar hadden zij het geld niet voor.
"We schrijven haar meteen in een aantal races in, dan betaalt ze die groom vanzelf terug", besloot Charlie. "Jim kent vast nog ergens iemand die we kunnen gebruiken."
Sarah keek even snel naar Joey, maar die reageerde al.
"Een vriend van mij zoekt werk", zei hij snel. Verbaasd keek Charlie hem aan.
"Wat voor vriend?" Joey haalde zijn schouders nonchalant op.
"Tyler heeft bij mij in de klas gezeten. Hij is een goede gast, de enige met wie ik nog contact heb."
"Kent hij iets van paarden?" vroeg Charlie, wiens echte interesse nog zoek was. Joey knikte verwoed.
"Hij werkte voor meneer Davies." Charlie keek hem nu wel geïnteresseerd aan. Davies was een grote speler in het veld geweest, maar had enkele maanden geleden aangekondigd dat hij er mee stopte.
De man was oud en hij wilde met zijn vrouw gaan reizen. Als Charlie geld had gehad, zou hij zeker interesse gehad hebben in enkele van zijn paarden.
"De laatste paarden zijn deze week vertrokken. Dus zoekt Tyler nu ander werk."
"Ik hoorde dat de stalknechten al lang weg waren." Joey knikte.
"De meeste wel, meneer Davies heeft Tyler gevraagd om te blijven tot alle paarden weg waren. Dus deed hij dat. Verder wilt Tyler voor niemand werken die een slecht woord over meneer Davies zegt", besloot Joey en Charlie knikte.
"Bel hem maar. Tot zolang we niemand hebben zullen we moeten afwisselen, vrees ik. Nu ga ik onze kleine topper eerst inschrijven om volgend weekend weer te rennen."
Opgetogen verliet Charlie Hopkins de stallen. Joey staarde hem even na. De oude man zette grote en verende stappen. Deze vastberaden en lichte tred had Joey al lang niet meer gezien bij Charlie.
In zichzelf glimlachend, draaide Joey zijn hoofd weer om, klaar om Sarahs verwijten te incasseren. Sarah moest niks weten van 'buitenstaanders' en Joey rekende zichzelf daar na drie jaar nog steeds onder.
Hij keek Sarah aan, maar ze stond in Inyanga's box te kijken. Haar ogen stonden zacht, een uitdrukking die hij maar zelden gezien had lag in Sarahs gezicht. Liefdevol streelde ze het paard over haar neus.
"Ik zal de eerste shift nemen", stelde Joey voorzichtig voor en Sarah knikte bevestigend, zonder haar ogen van de merrie te halen.
"Ik kom vannacht." Joey fronste.
"Ben je daar zeker van?" vroeg hij, lichtjes ongerust. Sarah knikte.
"Opa heeft gelijk, ze mag niet meer alleen blijven. Wie weet wat mensen hier zouden doen." Joey was er niet van overtuigd dat mensen meteen een aanslag op het veulen zouden plegen nadat ze één goede race gelopen had, maar hij zweeg. Iedereen wist tenslotte dat hij en Sarah de enige hulp waren die Charlie had. Het zou best kunnen dat er iemand een dom idee kreeg.
Zwijgend bleef hij naast Sarah staan en een vreemd gevoel bekroop hem. Hoewel hij normaal steeds wenste dat Sarah gewoon zou zwijgen, werd hij plots zenuwachtig van haar stilte. Hij keek haar nog eens aan en zag diezelfde vreemde liefdevolle blik in haar gelaat. Voor het eerst zag hij een Sarah die niet ondergedompeld was in een wereld die ze verachtte. Ze zag er bijna gelukkig en tevreden uit.
"Tyler is echt een goede jongen", zei hij plots, verbaasd over zichzelf. Nu keek Sarah hem aan. Haar zachte uitdrukking werd iets harder. "Ik ken hem al vijftien jaar. Meneer Davies is altijd heel tevr..."
"Zou je hem dan niet meteen bellen, als hij toch zo goed is?" onderbrak ze hem nors. Joey grinnikte en ze trok verbaasd haar wenkbrauwen op. "Ja, ga ik doen", antwoordde Joey snel, die blij was dat sarah weer gewoon zichzelf was. Hij nam zijn telefoon om Tyler te bellen en nam zich voor om die te waarschuwen voor Sarah. Tyler had maar één tekortkoming en die had hij bewust verzwegen. Tyler was een vrouwenzot en Sarah was helemaal zijn type.