Pare-parehong napaawang ang mga bibig namin sa narinig. Hindi maproseso ng utak ko ang sinabi ni Helena.
Tama ba ang pagkakarinig ko?
Isang... Portugal si Helena?
Natauhan na lamang kami nang may sumabog sa dulong bahagi ng silid. Sunod-sunod na nagsipasok ang iba pang mga gifted mula sa Graven Guild at iilang gifted na naging kakampe ni Papa sa trabaho.
"S-Shit!" biglaang sambit ni Law.
Pare-pareho silang naging alerto nang sumugod sa amin ang mga gifteds.
"Hoy, Elroy! Kunin mo si Lemon! Yari ka talaga sa 'min pag hinayaan mong masaktan 'yan!" sumbat ni Zeldrick.
Mabilis na sumunod si Elroy sa sinabi niya at binuhat ang puting pusa. Naghanda na sila sa pag-atake ng kalaban ngunit nanatiling nasa batang babae ang mga mata ko.
Umaakyat siya entablado kung saan naghahandang tumakas sina Sir Cael at Papa.
Hindi ako makagalaw sa pwesto ko at nanatiling nakapako ang tingin ko kay Helena.
Nabigla ako nang parang bumagal ang oras at tanging si Helena lamang ang nakikita ko. Kinurap ko ang mga mata ko at nang muli ko itong minulat ay nagbago na ang tingin ko sa paligid.
Sumalubong sa akin ang palubog na araw. The sky is orange, blue, violet, red, and yellow. I felt the wind touching my skin. I'm in the middle of... a sunflower field.
Right in front of me... is a woman.
Isang pamilyar na babae—ang babaeng nasa panaginip ko.
Isa sa mga naunang Portugal na nakilala ni Helena.
Scarlet Portugal.
Napalingon siya sa akin, humampas muli ang hangin na sinabayan ng mahabang itim na buhok niya. Tumatama sa likuran niya ang sinag ng palubog na araw, dahilan kung bakit nangingibabaw siya sa gitna ng mga sunflowers dito.
Nakangiti siyang lumapit sa akin ngunit hindi mapagkakaila ang lungkot sa mga mata niya.
Hinawakan niya ang pisngi ko at deretsong tumingin sa mga mata ko.
"Tell her I'm sorry. Tell Helena, I'm sorry," sambit ng babaeng kaharap ko.
Natigilan ako sa sinabi niya at kumunot ang noo ko.
All this time...
Kay Helena siya humihingi ng tawad?
Pero bakit?-
Nawala ang tanong sa isip ko nang biglang tapikin ni Scarlet ang noo ko.
Parang sasabog ang utak ko sa sunod-sunod na pagpasok ng mga impormasyon at mga imahe.
Nakikita ko sila...
Ang iilang mga memorya ni Helena noong ilang dekada na ang lumipas. Ang mga nangyari sa kaniya noon.
Hindi isang batang babae si Helena dahil ginusto niya. Kung hindi dahil hindi na siya tumanda mula nang magamit niya ang gift niya.
Helena can control time—but her time itself had already stopped.
Kasabay nang paghinto ng oras ni Helena ay ang pagbura ng existence niya sa mundo. Tila nawala ang lahat ng alaala ng mga taong malalapit sa kaniya tungkol sa kaniya.
And one of them is Evan Portugal.
The husband of Scarlet Portugal.
Hindi ko mapigilang maiyak sa mga nakikita ko. Alam ko na kung bakit hindi ko mapigilang malungkot kapag nakikita ko ang painting nina Helena sa mansyon niya.
Helena didn't treated Evan Portugal as her adopted brother.
She loved him. A kind of love that lasted for a hundred years.
Nakikita ko ang iilang mga alaala ni Helena mula nang bata pa lamang siya. Ang alaala niya kasama si Evan Portugal.
Si Helena ang unang babaeng pinangakuan ni Evan ng kasal. Ang babaeng pinangakuan niyang makakasama niya habang buhay.
Ngunit nagbago 'yon nang mabura ang lahat ng alaala niya tungkol kay Helena... at nakilala niya si Scarlet Portugal.
Ngunit imbis na ipaalala ni Helena kay Evan ang mga pangako niya, nanatili lamang si Helena sa tabi niya kahit hindi na siya nito naalala.
Dahil alam ni Helena sa sarili niya na walang magbabago. Hindi na siya tatanda pa at mas pinili niyang palayain na lang ang nag-iisang lalaking minahal niya.
Pero hindi nawala ang nararamdaman ni Helena kahit ilang siglo na ang lumipas...
Mahal niya pa rin si Evan—mula noon, hanggang ngayon.
Sapat ng patunay ang katapatan ngayon ni Helena sa mga Portugal.
Hindi ko alam kung ano ang dahilan kung bakit siya naging Portugal at kung paano ito nangyari.
Ang alam ko lang ay iba ang pinagdaanan ni Helena sa loob ng ilang dekada. Hindi ko lubos maisip kung bakit niya pa nagagawang magpatuloy hanggang ngayon.
Muli akong natauhan nang maramdaman ko ang kamay ni Scarlet Portugal sa pisngi ko. Ramdam ko ang marahang paghawak ng malambot at mainit na palad niya.
"Tell her I'm sorry, okay? I'm sorry for taking the man she loves."
She plastered a bitter smile. Hindi ko nagawang makasagot sa kaniya nang bigla siyang nawala sa harapan ko.
Nang muli kong imulat ang mga mata ko ay bumalik ako sa pinanggalingan ko kanina. Sa gitna ng isang labanan.
Agad napunta ang tingin ko kay Helena na papalabas na ng silid upang sundan sina Sir Cael at Papa.
Hindi ko magawang makasunod dahil walang tigil ang pagsugod sa amin ng mga kalaban.
"B-Bwisit! Lugi tayo! Masyado silang marami at hindi pa tayo makagamit ng gift!" giit ni August habang pinipigilang makalapit ang isang kalaban.
"Kating-kati na 'kong pabagsakin ang mga kutong lupang 'yan!" dagdag ni Zeldrick.
Tanging pag-ismid ang nagawa ni Gin. Sa kabilang banda ay nakikipaglaban din sa kalaban si Elroy habang buhat-buhat si Lemon.
"Go, hood! Sundan mo si Helena! Kaya na namin 'to!" biglaang sambit ni Law.
Sumimangot ako sa sinabi niya. "Are you nuts?! Ako lang ang kayang gumamit ng gift sa atin tapos iiwan ko pa kayo?" giit ko.
Napaismid si Law sa sinagot ko at balak na dapat niyang magsalita nang bigla na lamang may sumulpot na itim na usok sa silid.
Pinalibutan nito ang mga kalaban na malapit sa amin at tinrap ito sa loob.
"Looks like you're having a hard time, Reapers?" Rinig naming sambit ng isang pamilyar na lalaki.
Pare-pareho kaming napatingin sa grupong bagong dating. Hindi ko masukat ang sayang naramdaman ko nang makita sina King at mga Deities dito. Kasama rin nila si Eslin at ilang Coders.
"Tsk. Who said we need help?" pagmamatigas ni Gin.
Tanging pagtawa ang sinagot sa kaniya ni King. Kasunod n'on ay ang paghagis sa amin ni Zail ng tag-iisang pills.
"Taliyah made them. Alam naming malakas kayo kahit walang gift pero siguradong kailangan niyo 'yan," walang ganang aniya.
Kumurba ang mga labi ng mga kasama ko at sabay-sabay na ininom ang gamot.
"Scarlet!" Rinig kong tawag sa akin sa kabilang bahagi ng silid.
Agad akong napalingon sa tumawag sa akin at naramdaman ko ang paggaan ng loob ko nang makita kung sino ang mga ito.
"L-Liev," halos maiyak na sambit ko.
Kasama ni Liev ang mga one digit codes. "Kasama ni Addi ang ibang mga codes! Huwag ka ng mag-alala sa kanila!" dagdag niya.
Napangiti ako sa narinig. Thank God they're safe.
"Hey, S03! Better kick Papa's ass for us!" nakasimangot na sambit ni Viola.
Kumurba ang labi ko sa sinabi niya at tumango. Tulad namin ay sinimulan na rin nilang atakihin ang mga kalaban.
"Oi, oi. Who's the guy?" biglaang sambit ni Law sa gilid ko.
Hindi ko namalayan na nakalapit na pala ito sa akin at na kay Liev ang mga tingin.
"Tsk. Looks like the jerk likes you," muling aniya.
Hindi ko mapigilang matawa sa sinabi niya. "He's just a friend," natatawang sagot ko.
"At isa pa, I already have someone I like."
Kumunot ang noo ni Law at agad siyang humarap sa akin. "Oi, oi. Who-"
Hindi na niyang nagawang makapagsalita nang takpan ko ang bibig niya.
"Shut up, Lunatic. Susundan ko na si Helena."
Napaismid si Law sa ginawa ko at inalis ang pagkakatakip ng kamay ko sa bibig niya. Napunta ang kamay niya sa likuran ko at mariin niyang 'kong inilapit sa kaniya.
Nabigla na lamang ako nang maglapit ang mga labi namin. Naramdaman ko ang pag-init ng pisngi ko sa ginawa nito at hindi kaagad ako nakapag-react.
Marahan siyang pumikit. Ramdam ko ang paggalaw ng dila niya sa loob ng labi ko, bago tuluyang alisin ang pagkakalapit ng mga labi namin.
Kumurba ang labi ni Law nang matapos niya 'kong halikan. Hindi nawawala ang mainit na tingin niya sa akin.
"I told you didn't I? I'm the wolf and you're my prey." Marahang humigpit ang pagkakahawak niya sa akin.
"You better come back, hood."
Napaismid ako sa sinabi niya na sinundan ng isang ngiti.
"Of course I will. Babawi pa 'ko sa ginawa mo, Lunatic."
After giving him a reasurring smile, I immediately left the battle field.
Tuluyan ko na silang iniwan sa silid upang sundan si Helena at sina Papa.
Tatapusin ko na ito. At walang importantengmawawala sa akin.