Tegen de middag had Sarah ook met Cornflake, de grote onhandige hengst, gewerkt. Zijn training verliep iets minder vlot dan die van de kleine merrie. Het jonge dier was nog steeds erg overbouwd en zijn snelle groei maakte hem onhandig.
Joey volgde Sarah in het landhuis, waar Charlie hen met gesmeerde boterhammen zat op te wachten.
"En?" vroeg hij. Sarah besefte dat hij door het raam had gevolgd en ze grijnsde.
"Inyanga wordt een echte topper! Niemand wou haar en ze zal hen allemaal ongelijk bewijzen."
"Ik hoop het!" antwoordde de oude man: "Dat is ons tot dusver nog niet gelukt."
"Omdat de beste veulens er altijd op de veiling tussenuit gehaald werden", verdedigde Sarah zich mopperend. "Nu hadden ze het allemaal mis!"
Charlie grinnikte. Dit was de eerste keer dat Sarah enthousiast was over het vooruitzicht om naar de renbaan te gaan. Charlie had altijd de anderen hun ongelijk willen bewijzen, maar Sarah was nooit echt klaar geweest voor de renbaan.
"Morgen gaan we ze naast Chex laten lopen", besloot Sarah. Chex was een gepensioneerd renpaard, ze was te koel om ooit succes gehad te hebben op de renbaan, maar als trainingsmaatje was ze perfect.
Andere stallen brachten hun veulens wel eens tegen elkaar uit, maar de verraden Charlie wou daar niks meer van weten.
Voor Chex was het nooit echt een eerlijke strijd want naast het feit dat ze nooit echt een gemotiveerde renner was geweest, bereed Joey haar. Joey had bijna het dubbele gewicht van een doorsnee jockey.
Sarah was al relatief zwaar voor een jockey doordat ze redelijk groot was, maar Joey was meer dan een kop groter en stevig gebouwd. De gepensioneerde merrie rende dus met een serieuze handicap.
Charlie knikte: "Nog een paar maanden en ze is klaar voor de renbaan", besloot hij en hij tuurde Sarah uit zijn ooghoeken even aan. Het was geen geheim dat Sarah de renbaan haatte.
Niet alleen liep het vol mensen die haar grootvader in de steek gelaten hadden, races rijden was niks voor haar. De spanning en het gevaar van de renbaan bezorgde haar niet gewoon zenuwen, maar angst.
Na een paar races werden de paarden meestal wel verkocht. Als bleek dat een paard niet geschikt was voor de renbaan, werd er een andere optie voor gezocht, zoals bij Chex.
Tot zijn genoegen knikte Sarah. "Deze gaat het echt doen, opa!" antwoordde Sarah enthousiast. Charlie keek even snel naar Joey, maar die leek net zo verbaasd als hijzelf. Hij herstelde snel en plaagde haar.
"Ik zou bijna denken dat je er zin in hebt." Sarah's gezicht betrok even en ze ving nog net een snelle blik van haar grootvader naar Joey op.
"Als Joey zo groot niet was kon hij ze rijden. Dat ging vast beter!" spuwde ze bitter. Ze nam haar laatste boterham mee naar buiten en liet de twee mannen verbijsterd achter.
"Ben je echt zeker dat ze familie van je is?" vroeg Joey met oprechte bezorgdheid, maar Charlie schoot in de lach.
"Ik ben oud, Joey. Ik heb geleerd dat trots niet altijd naar het beste pad leidt."
"Ze is niet enkel trots, ze is...."
"Ik weet het, mijn jongen. In haar hart is ze een goede meid, vergeet dat nooit."
"Dat maakt ze me soms wel moeilijk", mompelde Joey terug en de oude man glimlachte. Deze jongen was grotendeels door hem opgevoed. Dat zijn eigen kleindochter bij hem kwam inwonen was vreemd geweest.
Toen bleek dat Sarah een enorm kort lontje had, bleek het een grote uitdaging om met haar samen te werken. De eerste weken waren de twee jonge mensen omste beurt over elkaar komen klagen.
Gelukkig was Joey zo grootmoedig geweest om een stapje opzij te zetten. Nu moest hij zelfs toegeven dat Sarah het er best goed vanaf bracht in een wereld die compleet nieuw voor haar was. Door de jaren hadden de twee elkaar leren verdragen en met elkaar leren omgaan, maar Sarahs uitbarstingen stuitte Joey nog steeds erg tegen de borst.
"Stel je voor dat ze echt zin krijgt in racen door die kleine merrie", ging Charlie verder. "Dan moet ze haar mening herzien en een fout toegeven, dat is voor haar niet makkelijk." Joey snoof en haalde zijn schouders op.
"Ze heeft het nogal snel moeilijk", mopperde hij en Charlie fronste.
"Ooit al overwogen dat daar redenen voor zijn, Joey?" Joey's donkere en borstelige wenkbrauwen trokken naar beneden.
"Hoezo?"
Voordat Charlie daarop kon ingaan zwaaide Sarah de deur weer open.
"Opa, er is hier ene Jim Sawyer voor jou. Stuur ik hem weg?"
"Jim? Nee, laat hem maar binnen, meisje!" Sarah fronste even, maar wenkte dan naar de grote, kalende man die op de oprit stond te wachten. Joey keek voorzichtig naar Sarah, die meteen antwoordde: "Kom jij nog helpen of hoe zit het?" Waarop ze weer naar de stallen liep.
Joey schudde zuchtend zijn hoofd en Charlie grinnikte: "In haar hart, Joe!"
Joey glimlachte naar de oude man. Hoeveel last hij ook had met Sarah, deze man was als familie voor hem. De enige die hij had. Hij volgde Sarah en schudde eerst de hand met Jim Sawyer, die hij jaren geleden heel veel gezien had.
"Ah Joey, een flinke jongeman ben jij geworden!" zei de man met een hartelijke glimlach. "Kan je de meisjes wat weghouden, jongen?" Joey glimlachte met geveinsde verlegenheid.
"Ik doe mijn best, meneer."
Jim bulderde van het lachen.
"Dat geloof ik, mijn beste jongen!" Vervolgens draaide hij zich naar Charlie.
"Hopkins, mijn oude vriend, hoe gaat het er mee?!"
Joey, die blij was dat hij van Jim Sawyer af was, glipte snel buiten. Daar stond Sarah hem met de handen in de zij op te wachten. Haar arrogante blik veranderde naar een nieuwsgierige.
"Wie is dat?" vroeg ze scherp en Joey grinnikte. Af en toe moest ze dan toch toegeven dat hij hier nog steeds meer wist dan zij. Hij haalde nonchalant zijn schouders op.
"Jim Sawyer is al jaren bevriend met Charlie, van voor dat ik hier was. Ik heb hem nooit echt gemogen. Te vriendelijk." Sarah keek hem scherp aan terwijl ze probeerde te ontcijferen of die opmerking een dubbele betekenis had, maar Joey liep naar de stal.
Tijdens het avondeten discussieerde Sarah met haar grootvader over een koop, die Jim hem had aangeboden. Jim Sawyer had Charlie twee jaarlinghengsten aangeboden voor een lage prijs. Hij had Charlie ervan overtuigd dat ze prima dekhengsten zouden worden.
Slechts één van beiden had ook de bloedlijnen om dat te staven, maar volgens Jim was de andere een prachtig dier. Als Charlie de hengst met papieren wou moest hij de andere er bij nemen, het was de beiden of niks.
Sarah vond dat ze de jonge hengsten absoluut niet nodig hadden, maar Charlie had daar een andere mening over. "Ik weet het, Sarah", zei Charlie vermoeid. "Maar we hebben verder geen jaarlingen, dit is een goede kans."
"We hebben geen jaarlingen omdat we die allemaal op de veiling verkocht hebben!" bracht Sarah hiertegen in. "We brengen zo weinig mogelijk paarden uit. Dat is onze strategie"
"Ja meisje, maar onze Warhead is niet meer zo jong, we kunnen een nieuwe hengst best goed gebruiken!" bracht Charlie daar tegen in. Sarah haalde nonchalant haar schouders op.
"Je kan toch nog zien wat er van Cornflake komt?"
Charlie snoof: "Dat wordt nooit een goede fokhengst, zelfs niet als hij plots goed zou gaan lopen. Warhead en Mahu is gewoon geen goede combinatie geweest, zij heeft altijd betere veulens gehad met Yet...." Haar grootvader was plots stil en Sarah wist waarom.
Voordat Sarah hem was komen helpen had Charlie zijn favoriete hengst 'Yet' moeten verkopen. Dat was een zware klap geweest voor Charlie en meteen ook het moment geweest waarop hij zijn zoon had laten weten dat hij ziek was. Als hij toen al geleerd had om zijn trots op zij te zetten had hij Yet misschien kunnen houden.
Sarah haalde snel haar schouders op: "En dat weten we nu, haar veulen dit jaar ziet er veel beter uit. Die gaat vast veel geld opleveren op de veiling."
Charlie knikte een beetje spijtig en vervolgde dan: "Die twee jaarlingen komen, Sarah. Of je nu wilt of niet. Ik ken Jim Sawyer al meer dan dertig jaar als hij me een koopje aanbiedt sla ik dat niet af."
"Maar wat ben je met een hengst zonder bloedlijn?"
"De andere heeft een geweldige bloedlijn." Sarah keek hem even streng aan. "Misschien maakt hij zijn eigen naam wel groot", vervolgde Charlie hoopvol.
"Dan heeft ie er toch een nieuwe nodig!" mompelde Sarah terug. "Met 'Black Diamond' komt hij er vast niet." Haar grootvader grijnsde haar na terwijl ze naar buiten liep om de paarden op de weides te laten. Ze wist nog niet half hoeveel impact zijn keuze zou hebben.