Vroeg op een mooie zomerochtend daalden de schaarse dauwdruppels neer uit een dunne mist, het landschap lag nog even gehuld in een grijze schaduw. De zon begon net aan een strijd tegen de grijze nevel, waardoor het landschap al gauw in een rode gloed zou oplichten.
Midden in de licht glooiende velden lag een oude boerderij, omringd door de stilte. De hoeve was ooit een bruisend bedrijf geweest. Iedereen in de wijde omgeving had zich willen associëren met de bekende Charlie Hopkins, een befaamde fokker van renpaarden. Hopkins slaagde er generaties lang in om kampioenen af te leveren. Iedere trainer, jockey, fokker of potentiële koper kende Charlie Hopkins.
De bruisende fokkerij was inmiddels zijn grote glorie echter kwijt. De grote schuren waren ooit blinkend rood en wit gekleurd, de kleuren van Hopkins werden destijds goed onderhouden. Ieder jaar werd het hout herschilderd en beschadigingen of vuile plekken werden steeds meteen verwijderd.
Ondertussen was de verf op veel plaatsen afgebladderd, waardoor het ondergelegen en vergrijsde hout zichtbaar werd. De lange oprit, die ook zeer strak had gelegen en waar wekelijks de bermen gemaaid werden, telde nu vele bosjes wild groeiend gras en bloemen. Het grind was niet langer een strakke rijweg, maar een hobbelige en stoffige dreef.
De vergane glorie van de stal stond in schril contrast met zijn trots. Hoewel de wereld hem de rug had toegekeerd, hield de oude man zijn hoofd hoog.
De grote en beroemde Charlie Hopkins, geliefd en gevreesd op en rond de renbaan, was drie jaar geleden ziek geworden.
Toen de diagnose van kanker amper bekend gemaakt was, had zijn hele omgeving hem uitgespuwd. Alsof hij besmettelijk was, stroomden de mensen bij hem weg. Het leven op en rond de renbaan was altijd hard geweest. Mensen waren bij Charlie's slechte prognose angstig geworden over hun eigen toekomst. Als hij plots zou wegvallen, zou ook hun loon wegvallen. Zijn concurrenten maakte daar ook gretig gebruik van.
De man had wel geweten dat zijn gezondheid impact zou hebben op zijn bedrijf. Dat het zo snel en zo hard zou gaan had hem verbaasd en zelfs verbitterd.
Charlie Hopkins werd verlaten en verraden. Zijn jockeys en trainers gingen hun carrière elders zoeken, kopers plaatsten plots lagere biedingen op zijn paarden.
Hopkins was en bleef een trots man, maar zonder jockeys om zijn paarden uit te brengen of stalknechten om ze te verzorgen, raakte hij snel in de problemen. Ook zijn rekeningen van het ziekenhuis moesten betaald worden en al snel was hij genoodzaakt om zijn paarden te beginnen verkopen.
Toch was Charlie er nog en liepen er nog steeds paarden op zijn erf. Hij moest vechten om de eindjes aan elkaar te knopen, maar hij hield zich staande.
Na maandenlange wanhoop, was er uit onverwachte hoek plots hulp gekomen. Toen die hulp kwam, had Charlie alle verkoop stilgelegd en zich vol goede moed op zijn nieuwe kans gestort.
***
Een alarm klonk door het kleine huis op het erf. Sarah duwde vermoeid haar wekker af. Geeuwend kwam ze uit haar bed. Het werd overdag bloedheet in Californië, dus was ze genoodzaakt om in de zomer telkens vroeg te starten. Aan de warmte was ze ondertussen gewend, maar zo vroeg opstaan bleef haar lastig.
In de badkamer staarde ze uit het oude en gebarsten raam, naar de zonsopgang. Een zicht dat niemand ooit kon vervelen. Ze duwde haar blonde haren in een slordig staartje en ging naar beneden. In de keuken gaf Charlie Hopkins haar een bord aan. Ze glimlachte haar grootvader toe terwijl ze haar toast begon op te eten.
Ze wist dat haar grootvader niet meer sliep, drie jaar na zijn diagnose had de man veel pijn. Te veel pijn om te slapen, wist Sarah. Charlie was echter een trots man en deed alsof er niks aan de hand was. Hij leefde inmiddels langer dan dokters voorspeld hadden en dat was voor hem het bewijs dat dokters niks wisten. Charlie keek toe hoe Sarah haar toast op at.
Drie jaar geleden was Sarah, recht van school en met de wereld aan haar voeten, gearriveerd op zijn erf. Hij had haar eerst niet herkend, maar haar grijsblauwe ogen waren net de zijne. Na een ruzie met zijn zoon had hij Sarah in geen vijftien jaar gezien. Na zijn diagnose was Charlie er eerst niet toe in staat geweest zijn zoon te bellen.
Toen zijn 'trouwe' medewerkers hem één voor één lieten vallen had Charlie het mentaal echter heel moeilijk gekregen. Zijn paarden verkopen, voor te lage prijzen, hakte er serieus bij hem in. Zijn levenswerk werd hem afgepakt en in een moment van zwakte had hij zijn zoon gebeld om hem zijn diagnose mee te delen. Henry Hopkins had nogal koeltjes gereageerd aan de telefoon. Zijn dochter was echter van een heel andere mening.
Na een ruzie met haar eigen vader had ze haar boeltje bij elkaar geraapt en had ze een last-minute vlucht naar Californië geboekt.
"Joey is er", verkondigde Charlie en Sarah fronste. Haar ogen gleden naar het raam achter haar grootvader, waar ze een oude pickup over de oprit zag rijden. "Mijn ogen gaan achteruit, maar mijn oren worden enkel beter," verklaarde Charlie en Sarah snoof.
"Dat betwijfel ik."
Haar grootvader glimlachte.
"Het is vijf uur", zei hij, terwijl hij naar de klok achter Sarah wees. "En Joey is altijd stipt op tijd." Sarah grijnsde en dronk nog snel een slok koffie voor ze naar buiten rende.
"Hoi Joey!" riep ze naar de jongen die uit de pickup was gestapt. Joey, die net de hond begroette, keek op. Zijn donkere haar blonk in de ochtendzon. Zijn licht ongelijke, maar spierwitte tanden ontblootten zich terwijl hij naar Sarah lachte. Joey was de enige die Charlie niet in de steek gelaten had.
Twintig jaar eerder, toen Joey slechts acht jaar oud was, waren zijn ouders omgekomen in een auto-ongeluk. De jongen had geen verdere familie en aangezien zijn vader voor Charlie gewerkt had, voelde Charlie zich verantwoordelijk, hij nam de jongen in huis en had daar nog geen moment spijt van gehad.
Toen Joey twintig werd had hij een klein huisje in het dorp gekocht, waar hij nu woonde. Hij was dan wel uit Charlie's huis verhuisd, hij was nooit gestopt met werken bij Charlie.
"Klaar om aan de slag te gaan?" vroeg hij, waarop Sarah met haar ogen rolde. Joey gaf de hond een laatste aaitje en volgde Sarah naar de stal. Haar korte reactie verbaasde hem niet meer. Hoewel hij als kind bij Charlie gewoond had, had hij Sarah voor het eerst ontmoet toen ze drie jaar geleden naar Californië verhuisd was.
Toen Charlie hem verteld had dat zijn kleindochter hem ging komen helpen en het dus niet nodig was dat Joey terug bij hem kwam wonen, verwachtte Joey dat ze vooral voor Charlie zou zorgen. Toen Joey haar uit de taxi had zien stappen, op hoge hakken en met haar perfect gestylde kapsel, was hij daar verder van overtuigd geweest.
Niets bleek minder waar. Hoewel hij het eerste moment dat hij haar zag toekomen zijn ogen moeilijk van haar had kunnen afwenden, was dat snel gekeerd. Sarah had wilde plannen gehad om Charlie's stal om te bouwen naar een jumping stal. Ze had absoluut niks met renpaarden gehad, een eigen en sterke mening over alles en leek er op uit om zo weinig mogelijk vrienden te maken.
Enkel met Charlie was dat anders. Toch had ze meteen besloten hem te hulp te schieten. Haar vader had geprotesteerd en Sarah had hem verweten dat ze dankzij hem haar grootvader niet kende. Ze was nog steeds een koppig heethoofd, maar Charlie was net zo koppig. Vreemd genoeg had dit Sarah door de jaren heen rustiger gemaakt jegens haar grootvader.
Hierdoor was Joey haar beter beginnen verdragen. Zijn respect voor haar was gegroeid toen hij zag hoe ze zich toch begon aan te passen. Hoe ze, ondanks haar afkeer voor paardenrennen, haar stijgbeugels steeds korter begon te zetten. Ze volgde Charlie's advies en werd jockey, trainer en groom voor haar grootvader.
Joey volgde Sarah de stal in en vroeg haar wie ze vandaag ging rijden. "Inyanga en Cornflake", antwoordde Sarah met een karakteristieke vastberaden ondertoon in haar stem, die Joey lichtjes angst aanjoeg. Sarah mocht dan zijn respect gewonnen hebben, ze bleef een enorm speciale meid. Joey bracht de paarden die buiten stonden naar hun stal terwijl Sarah Inyanga begon te zadelen.
"Klaar?" vroeg Joey toen hij klaar was met paarden binnen zetten. Sarah had Inyanga inmiddels warm gereden en snoof.
"Ik? Natuurlijk, jij bent degene die traag is vandaag!" beet ze hem toe. Joey liep in stilte naar zijn vaste plekje aan de renbaan, hij had geleerd dat het beter was om Sarah gerust te laten als ze een slechte dag had. Hopelijk deed Inyanga het goed en werd de rest van de dag een beetje aangenamer.
"Oké!" riep hij en Sarah, die met Inyanga een eindje terug gedraafd was, keerde weer om. Vandaag was het de eerste keer dat ze een echte snelheidstraining zou doen en zowel Joey als Sarah waren razend benieuwd wat deze kleine merrie te bieden had.
Ieder jaar reden ze met hun veulens naar de veiling. Dat was nodig om geld binnen te krijgen. Alleen de veulens die niet verkocht werden op de veiling brachten ze zelf uit in de hoop dat ze van daaruit wel werden opgepikt. In het geval van Inyanga hadden ze haar net zo goed niet kunnen meenemen naar de veiling.
Het veulen was, zelfs voor een merrie, opmerkelijk klein. De kans dat ze een hoge snelheid zou halen was klein geweest. Toen het donkere veulen met de brede witte bles geboren werd, had Charlie afkeurend zijn hoofd geschud.
Cornflake, de andere tweejarige had een geweldig overbouwde voorhand gehad toen ze naar de veiling gingen. Het enige bod dat er kwam was zo laag geweest dat Charlie zich boos gemaakt had en zijn veulen van de veiling weggehaald had.
Inyanga had haar training tot hier toe echter goed doorstaan. Ze was telkens heel werkwillig gebleken en was al snel gegroeid tot Sarah's favoriete paardje. Alle tijden die ze had moeten halen had ze gehaald, vandaag wilde Sarah weten hoe snel het kleine ding kon zijn. Ze zette het paard in een handgalop aan en liet haar versnellen.
Ze passeerden de eerste paal op de trainingsbaan en Sarah spoorde het dier aan. Inyanga, die hierop klaarblijkelijk gewacht had, versnelde en bleef versnellen. Aan de kant viel Joey's mond open terwijl hij het jonge dier over de baan zag sprinten. Hij vroeg zich af of Sarah kon voelen hoe snel de kleine merrie ging.
Haar korte benen namen steeds grotere passen en Inyanga rekte zich zo ver mogelijk uit. Haar hoeven schenen het zand nauwelijks te raken. Joey's hart bonsde in diens keel terwijl hij het paard over de baan volgde. Inyanga vloog, haar hoeven raakten de bodem zo zacht dat Joey zich afvroeg waar ze de snelheid vandaan haalde.
Sarah haalde de halve mijl paal en Joey drukte zijn chronometer in. Terwijl Sarah Inyanga liet vertragen staarde Joey ongelovig naar de tijd die hij in zijn hand hield. Sarah zou snel een pak beter gezind zijn, wist hij. Al gauw zouden ze het jonge dier aan de starthekken laten wennen, hij voorzag hierin geen problemen.
Inyanga had met alles zo goed meegewerkt. Dit kleine paard zou al gauw de mensen gaan verbazen, dat wist hij wel zeker. Eindelijk zou het nog eens mee zitten voor Charlie Hopkins.