-Waiting for you, my friend-
Two years later....
Mabilis akong naghanda nang susuotin ko para hindi mahuli sa trabaho.
Nagsimula palang ang ber months last week kaya lalong lumamig dito. Kailangan ko nang makapal na jacket.
Tinuloy ko ang kurso ko dito sa US kaya pagkatapos kong mag-aral ay nagkaroon ako kaagad nang magandang trabaho.
Citizen na naman ako dito kaya hindi na mahirap para sa akin ang makahanap lalo na't sa kumpanya ako ni Tito Ben. Mataas ang posisyon na binigay niya sa akin gusto niya na CEO daw ako para ako muna ang sa lugar ni Kuya pero hindi na ako pumayag.
Titignan ko pa kung dito na talaga ako titira o babalik pa sa Pilipinas para sa mga pamana ni Papa.
"Manong, paki handa na po ang sasakyan"
Lumabas kaagad si Manong nang sabihin ko iyon. Sabi kasi ni Mommy/Lola na huwag akong umalis mag-isa dapat kasama ko ang driver ko.
Dahil ayaw kong nakikitang nag-aalala sila, pumayag na ako sa gusto nila.
"Ms. Lori, anong oras ang out niyo mamaya?"
"I'm not yet sure. But I will tell my secretary to tell you what time it is"
"Okay Ma'am"
Bago palang si Manong Fidel sa akin, mga nasa 40's palang naman ang edad niya.
"Goodmorning Ms. Davis" pagbati sa akin nang isang lalaki.
Oo, napalitan na ang apelyido ko. Ang galing hindi ba?
Eto na ang pangalan ko ngayon.
"Loureene Faustina P. Davis"
Isang taon na akong nagtatrabaho dito kaya naman kilala na ako nang lahat, sa totoo nga lang kahit baguhan palang ako mabuti na ang pakikitungo nila sa akin.
Pumasok ako sa opisina ko, kasabay naman si Manong Fidel dahil tinulungan niya akong buhatin ang mga papel na tinapos ko kagabi sa bahay.
"Ma'am, Amchard wants to talk to you" sambit ni Grace na nakasilip sa pintuan ko.
Tumango naman ako.
"Good morning, Misis ko" asar nito sa akin.
Maraming nagtangkang manligaw sa akin dito sa opisina pero sinasabi ko na mayroon na akong jowa. Si Amchard iyon.
"Ano na naman?"
Amchard Wilson is a friend from college. Same course kami kaya siya ang naging kaibigan ko, lalo na hindi ako mahilig makipag-usap sa mga babae at lalaki. Siya lang talaga ang mapilit.
Sinasabi nang mga tao na bagay na bagay raw kami, at bakit hindi pa raw ako ligawan ni Amchard.
Kung alam lang nila na ilang beses na niya akong niligawan at ilang beses ko na ring sinabi na hindi ako handa sa mga ganoon. Kaya napili nalang niya na manatili kami sa pagiging magkaibigan.
Tumunog ang telepono ko.
"Ma'am, may bisita po kayo" sambit nang aking sekretarya.
"Who's is it?"
Umupo muna si Amchard sa couch ko.
"She's your friend, she said"
"Ask her if I have an appointment with her"
"Wala, pakisabi nga na dalian na niya bago ko siya sabunutan" hindi ito boses nang sekretarya ko, impossible!
Binaba ko na ang telepono, agaran akong tumayo papunta sa bintana nang office ko, at tama nga ang hinala ko.
Nandito siya at mukhang galit na galit na sa akin.
"Come in" she surprisingly hugged me.
"Gaga ka! I miss you" I tapped her back, pinapasok ko na siya dahil ayokong makita nang mga empleyado ko ang kadramahan namin.
"Anong ginagawa mo dito? Hindi ka man lang nagsabi na uuwi ka?"
Well, even if I'm here in US WE'RE STILL TALKING ABOUT ALL THINGS. Including her lovelife. Alja and I did the same.
"Uhm yeah, mamaya na natin pag-usapan yun gusto kong kumain"
She walked towards the pantry, fortunately I had my own refrigerator.
"Do you really have this?" Iza faced me with her irritated face.
She took it with her and sat down in front of me. They are alcohol.
"I thought you were hungry?" I asked her curiously.
"I just prefer to drink these beers, so I can sleep and then the pain will go away. Ganoon naman hindi ba?"
Looks like she's going through something, is it about Caleb?
"Sino ito?" tanong niya nang makita si Amchard
Hindi niya alam ang mukha nito kaya ganito siya makapagsalita, pero alam naman niya na mayroon akong kaibigan.
"Hi, I'm Amchard. Call me Chard" inilahad ni Adam ang kamay niya kay Iza.
Mabilis naman niya itong tinanggap. "Oh? I'm Iza, her bestest friend" she answered.
Tumawa naman si Chard. "I know right, we talked about you a lot"
"Oh, edi ikaw yung manliligaw niya?" she asked.
"Nope! Matagal na iyon saka wala na akong nararamdaman sa kaniya" sagot nito na mayroon pang pandidiri.
"Sira ulo!" sagot ko.
"Well, glad to know"
"Yeah, I'm also protecting her from a bad guys around this city"
"Agree! Ang dami nang mga gago ngayon, hindi lang dito ah? Pati sa Pilipinas" sagot ulit ni Iza. May pinaghuhugutan ka 'te?
"Ano ba talaga ang dahilan mo kung bakit ka pumunta dito?" pag-iiba ko nang usapan.
She didn't bother to look at me. Basta binuksan niya ang mga lata nang alak.
Hinayaan ko na muna siyang uminom. Bumalik ako sa upuan ko dahil mayroon pa akong kailangang tapusin.
"Hindi mo ba ako dadamayan?"
"Paano kita dadamayan eh hindi mo naman sinasagot mga tanong ko. Bahala ka na muna diyan, I still have paperwork to finish" pagsususngit ko.
This is the only way that I can do for her to inform me of what's going on.
"Okay!"
Tinitignan ko siya kung ano pa ang sunod niyang gagawin. Hanggang sa lumabas siya. Pagkabalik niya may mga dala siyang pagkain.
Nagpaalam sandali si Amchard para bumalik sa opisina niya.
"Kauuwi ko pa lang tapos galit ka na agad sa akin" habang kinakain niya ang mga dala niya, lumapit siya sa akin para bigyan ako.
These are all junk foods. Ito ang hilig niya lalo na sanay kaming hindi kumakain nang kanin. Pero ako madalang lang naman kumain nito.
"Yeah, thanks"
"Fine! Sasabihin kona"
Pagkasabi niya nun ay tumayo na ako papunta sa sofa kung saan siya umiinom.
"Kasi may malaking problema" she started crying.
"Go on..."
"About family and Caleb's Family"
SUMABAY na ako sa pag-inom niya nang malaman ko ang dala niyang kwento sa akin. Hindi din daw niya alam kung bakit nagkaganoon.
Komplikado raw ang lahat nang bagay kaya napili nalang niyang umalis para makatakas kahit papaano sa sakit.
"Tama ba na iniwan ko sila? Tutal wala na naman kami"
"Sabi mo hindi siya pumayag? Pero hindi ko alam ang sasabihin ko sa mga nalaman ko ngayon" kaya pala ganoon nalang ang uhaw niya sa alak.
"Yeah, help me out"
"Alam na ba ni Alja ito? Baka magtampo siya dahil naiwan siya doon" noong ako palang nga yung umalis nagalit na siya.
"Oo, ito rin daw ang alam niyang makabubuti sa akin"
"Glad to know. Pero ilang buwan ka magbabakasyon dito?"
Sana nga bakasyonista lang, kasi mukhang matatagalan pa siya eh.
"Kapag umuwi ka doon nalang ako uuwi"
I knew it..
"Mayroon din kasi kaming kasosyo dito, kaso nga lang pinuntahan kona kanina. Hindi pumayag"
"Bakit daw?"
"Ewan ko dun. Pakiramdam niya ata importante siya, saka hindi naman talaga iyon ang pinunta ko"
Biglang kumatok si Chard na mayroong dala na maayos na pagkain. Binigyan niya rin si Iza, nang makita niyang maraming lata ang nakakalat, tinapon niya ang mga iyon.
"Gaga! Baka hindi na ako umuwi, pero dahil tatlong taon lang ang visa ko baka magbabakasyon muna ako doon"
Ngumiti ako kay Chard saka tinuloy ang sinasabi ko kay Iza.
"Ayun pala! Basta dito muna ako kaya bigyan mo na akong trabaho" pamimilit pa niya.
"Kahit huwag ka nang magtrabaho, ako nang bahala sa'yo! Isang taon ka lang naman dito"
"Galante ah?" asar pa niya.
Tinawanan ko siya. "As if namang magtatrabaho ka dito? Kahit ilang taon kang magbakasyon hindi ka mauubusan nang pera"
We laughed together, because she realized that I was right.
"Sainyo ako tutuloy ah?"
"Ikaw pa ba? You will probably stay with us there without hesitations, what else is new?" ang bahay ko, bahay na rin niya. That's the reality.
"Of course! I'm your sister...by heart"
"Kumain na ba kayo?" paninigurado nito.
"Oo pero hindi maayos na pagkain ang binili nito, kaya let's eat"
It's our daily routine, na sabay kami kumain nang lunch or dadalhan niya ako dito sa office ko.
"That's awesome! Mabuting kaibigan ah?" bulong ni Iza na batid kong narinig naman ni Chard.
"So, how old are you?" Iza suddenly spoke while we were eating.
"I'm 25, how about you?"
"I'm 24, we're the same age" sabi pa nito.
Tumango siya, alam kong nahihiya pa siya kay Iza kaya tinapakan ko ang paa ni Iza.
Naintindihan naman niya iyon kaya iniba niya ang usapan.
"Chard, nakapunta kana ba sa Pilipinas? I mean marunong kang magsalita nang Tagalog pero mukhang dito ka talaga nakatira" ayan ang interviewer na so Iza.
"Uhm yeah, but not so often"
"How many years did you live there?" ganyan din ang tanong ko kay Adam noon.
"I was born there, but when I was ten years old we moved here to the US"
Nagulat kasi ako nang kausapin niya noong College kami tapos nang kausapin siya nang Mama niya bigla siyang nagsalita nang Tagalog kaya napatanong ako sa kanya kung Pilipino siya.
He said, half Filipino half American
"Sumama ka kaya sa amin kapag umuwi kami sa Pilipinas" Iza suggested.
"Nice idea" tugon ko na ikinangiti ni Chard.
"That'll be great! It's been 15 years haha" he answered happily.
"Oh, it's 1pm let's go back to work" I said. Masyadong napasarap ang kwentuhan kaya hindi na namalayan ang oras.
Mabilis kong tinapos ang mga ginagawa ko para makauwi kaagad ako nang hapon.
"What snack do you want?" batid kong inip na inip na siya kaya naisipan nalang niyang kumain.
"Ice cream please" lumabas siya.
Akala ko sasabihin niya sa sekretarya ko ang gusto ko pero ang tagal niyang bumalik.
"Gosh, ang daming bumibili doon!" pawis na pawis siyang bumalik.
"Bakit kasi ikaw pa ang bumili? Pwede naman akong umutos diyan"
"Nope, naiinip nga ako eh kaya ako na lang"
"Yeah right! Tapos na ako dito kaya umuwi na tayo"
Tumayo siya, nagtaka ako na bakit wala siyang dalang gamit o bag man lang.
"Okay"
"Nasaan pala yung gamit mo? Ipalalagay ko na sa kotse"
"No need, nasa kwarto mo na yun kanina pa"
I just laughed at her. She never failed to impress me haha!
Dinaanan na muna namin si Amchard bago tuluyang umalis doon.
Habang nasa sasakyan kami, mayroong tumawag sa kaniya. Pero agad naman niyang pinatay ang phone niya.
Nanatili lang ang tingin ko. "Si Caleb"
"Bakit hindi mo sinagot?"
"Nagtext naman siya, sabi niya kausapin ko raw siya kapag hindi na mainit ulo ko"
Si Iza yung tipo nang tao na hangga't kaya niya hindi ka niya kauusapin. Hindi ko lang alam kung matitiis niya si Caleb.
( ͡° ͜ʖ ͡°)
"Anong mukha yan?" tanong niya sa akin.
"Sana nga maging ayos kayo. Kami kasi wala na talagang pag-asa" sambit ko.
Ilang taon na rin pala ang nakalipas simula nang umalis ako doon. Wala na akong balita sa kaniya, sinabi ko rin kina Alja at Iza na huwag na nilang babanggitin ang pangalan niya o ano mang ganap sa buhay niya.
"May kwento pala ako" sabi niya bigla. Mukhang alam ko na kung sino yung ikukwento niya.
"Kung tungkol lang sa kaniya, huwag mo nang ituloy" binuksan nang driver ko ang pinto para makalabas ako.
Hinabol ako ni Iza. "Gaga! Good news nga eh"
"Iza!"
"Oo nga, sabi ko nga mananahimik na ako" tinaas niya ang dalawang kamay niya.
"Beautiful ladies, come in" pagsalubong sa amin ni Mommy.
Nagmano kami sa mga ito bago kami umakyat papunta sa kwarto ko.
Naligo ako sandali tapos humiga na rin, nakahilata na si Iza sa kama ko.
"Grabe, dalawang taon din kitang hindi nakasama. Ang hirap palang magdiwang nang mga kaarawan ko na wala ka" she said while looking at the ceiling
"Me too, I had a hard time at first but I have to get used to it"
"You know the feeling that, I want to hug you and then I will pour all my tears on your shoulders. But you are not by my side because you are so far away from me" she was about to burst into tears at what she was saying.
I could not help but be hurt to know how she felt. I knew this would happen, pero umalis pa rin ako.
"Gosh! Sorry, Iza. I didn't know about it. Naging makasarili ako..."
She took my hand and said "You have not been selfish, sometimes you really have to prioritize yourself. Let's just say you did not leave, what will happen to you? You will be more destroyed and hurt"
She has a point there. "Pero ikaw naman ang nawasak?"
"Gaga! Hindi mo naman kasalanan yun. That's why I'm here now because I want to make sure if you're okay?" she stared into my eyes.
"Yes, I'm okay, not like before" I shrugged.
"I'm fine too"
"I bet you're not!"
"It is also one of the reasons why I am here because I want to be with you, because only you can understand me"
"Alja??" I asked, maybe because she hasn't mentioned this to Alja yet
"Of course! She also understands me but she is very busy with her work and family"
Sabagay.
"Hoy! Bukas lilibutin ko ulit itong US, ilang taon din akong nawala"tapik niya sa ako habang sinisindi ko ang lamp.
Uminom ako nang tubig. "Hindi kita masasamahan dahil marami akong pupuntahan na meeting" uminom din ako nang vitamins ko.
"Wala naman akong sinabi na samahan mo ako ah?" tinititigan naman niya ang mga kuko niya.
Binatukan ko nga. "Ah loka!"
"Just kidding! Gusto ko lang din namang mapag-isa"
"Swear, ganyan na ganyan ako noong una kong pagpunta dito"
"Yas!"
Hahayaan ko na muna siya sa gusto niyang gawin, as long as hindi ito nakakasama sa kaniya.
Binuksan ko ang laptop ko para tignan kung mayroon bang mga emails na hindi nabuksan nang sekretarya ko.
Pero iba ang natanggap ko.
Mensahe ni Caleb. "Hi Lori, kung kasama mo si Iza please tell her that I'm still waiting for her" binasa ko ito, nakita ko namang agad na lumapit si Iza para tignan kung totoo ang message na iyon.
"Ih, sabihin mo na natutulog ako. Saka kakausapin ko lang siya kapag ayos na ako, ayokong mapagbitawan pa siya nang masasakit na salita" habang sinasabi niya ang mga iyon, tina-type kona.
Halatang naghihintay si Caleb sa sagot ko kaya nagreply ito nang mabilis. Mabilis pa sa kabayo, LOL.
"Hihintayin ko ang araw na iyon. Pakisabi na mahal na mahal ko siya" pagbasa ko ulit.
This time hindi na tumingin si Iza doon pero mayroon siyang sinagot.
"Sabihin mo na mahal ko din siya....ay MALI! Sabihin mo na..."
"Ano? Kapag ako nainis isesend ko na ito" kainis kase eh!
"TEKA!"
"Ano na?"
"Sabihin mo nalang na 'see you soon'" aniya.
Natapos din ang usapan na iyon, sabi ni Iza na huwag ko na raw tignan ang susunod niyang sagot kaya sinara ko ang laptop.
Nagpasahan kami nang 'goodnights' saka na natulog. Totoong namiss ko ang babaeng ito.
This what I've been waiting for a long time, to be with my bestfriend again.
*******************************************
A/N: May Kaibigan ka ba na pinagkatiwalaan mo sa lahat? Kung mayroon, you are blessed! Celebrate the people in your life who are there because they love you for no other reason than because you are YOU. That they accept you for who you are.
Godbless and Love Y'all!