CHAPTER 46
BRIANNA
KINUHA NA ULIT sakin ni Dereck ang singsing niya. Diego left the country for his business... kung business nga ba talaga ‘yon.
Sa buong relasyon namin, madalas kaming magkasama pero bihira lang ang kaming dalawa. I mean, kahit nasa iisang lugar kami, hindi kami napag isa. Laging kasama si Spiro.
Tuwing kailangan ko ng companion for Spiro, he was always there. Seems like my son is his priority more than our relationship and I thank him for that.
I bit my lower lip.
Nasa kalagitnaan ako ng pagmamaneho nang biglang tumawag sakin si Dereck.
“Bakit?” Bungad ko.
[“Where are you?”] Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko.
“Papunta ako sa school ni Spiro. Fifteen minutes na lang kasi uwian niya na. Ikaw? Asan ka?” Casual kong tanong dito.
[“I'm on the way to your house. May kasama ako, ipapakilala kita.”]
“Oh, okay. Pakihintay na lang kami ni Spiro sa bahay.”
Napailing ako at pinuntahan na lang si Spiro. Nang pagdating ko ro'n ay sakto lang dahil lumalabas na silang lahat. Napangisi ako nang makita ko ang anak kong nakanguso.
Nang mag tama ang mga mata namin ay agad siyang nasiyahan at tumakbo papunta sakin.
“Mommy!” Binuhat ko siya kahit na nabibigatan ako. My baby is growing up so fast.
“How was your day, baby?” Kiniss ko ang pisngi niya at pinapasok siya sa backseat ng kotse.
“Boring. Where's addy?”
“Sa bahay.” Simple kong sagot. I'm sure sa bahay dederetsyo si Dereck.
Kinausap ko si Spiro buong byahe namin pauwi dahil maka mainip siya. Lagi niyang sinasabi na ang boring daw sa school.
Nakita ko ang kotse ni Dereck sa tapat ng bahay.
Hindi na ako hinintay ni Spiro na pagbuksan siya dahil ginawa niya na ito buhat ang bag niya. Napairap ako. Nagugutom siguro 'to.
“Addy!” Sinalubong niya ng yakap ang tatay niya na nakaupo sa sofa. Lumipat ang tingin ko sa babaeng kasama niya.
Biglang nanikip ang dibdib ko dahil ito ang babaeng kasama ni Dereck noon sa park noong nag-propose sakin si Diego at sure ako na siya rin ang kahalikan ni Dereck.
Umiwas ako ng tingin at humalukipkip habang pinagmamasdan ang anak ko na nakikipag usap kay Dereck. Bakit ba kasi wala si Jackson? Ang weird tuloy ng atmosphere.
Biglang tumikhim yung babae kaya nabaling sakanya ang atensyon namin maging ni Spiro.
“Who is she?” Tanong ni Spiro na medyo hindi maganda ang tono.
“Her name is Yumi. Your dad's friend.” Hindi ko kita ang mukha ni Spiro pero alam kong nakasimangot siya.
“I don't like her.” Nanlaki ang mga mata ko.
Sa lahat ng araw ngayon pa siya naging ma-attitude? Nakakahiya!
“Spiro,” Tawag ko sakanya. “Don't say that again. She's older than you. Say sorry.” Ngumuso at umiling si Spiro.
“Nah.” Nalaglag ang panga ko. Baka isipin nila hindi ko siya napalaking tama!
Umalis ito sa tabi ni Dereck at tumakbo papunta sa kwarto niya. Napahawak na lang ako sa temple ko dahil do'n. Gosh.
“Uhm... Sorry about that.” Ngumiwi ako. Biglang tumayo si Dereck at ang babaeng kasama niya na 'Yumi' daw pangalan.
“Brie, this is Yumi, my friend. Yumi, this is Brie, my—uhm—”
“His friend.” Pagpapatuloy ko. Matamis na ngumiti ang babae sakin at inabot ang kamay niya.
“Nice to meet you.” Pinilit kong 'wag ngumiwi at inabot ang kamay niya.
“Likewise,” Sabi ko at agad inabot ang kamay ko at tumikhim. “Uhm, you want anything?”
“Oh, no, thanks.” Ngumisi ako at tumango.
“What is it, Dereck?” Tanong ko dahil mukhang may sasabihin siya pero nagdadalawang isip siya.
“Uhm—” Biglang nag ring ang cellphone ko kaya naputol ang sasabihin niya.
“Excuse me,”
Tumalikod ako at sinagot ang tawag ni Diego. Bakit kaya ito tumatawag?
“Hello, babe?” Sagot ko. Alam kong nakikinig sila ngayon. Bahala sila r'yan.
[“I'm going home.”] Nanlaki ang mga mata ko.
“Really? Akala ko 2 weeks ka r'yan? Ngayon na ba ang uwi mo? Gusto mo sunduin kita? Sa airport ba?” Narinig ko siyang tumawa na ikinataas ng kilay ko. Mag-iisa at kalahating linggo pa lang siya doon ah.
[“Bukas pa ang dating ko. No need to fetch me. Pinaka-cancel kasi ng isang malaking kliyente ang meeting kaya napaaga ako.”] Napa 'O' ang bibig.
“Oh. Anong oras ba? Magluluto ako.”
[“No, thanks. Pumunta kayong Manila ni Spiro bukas. Hihintayin ko kayo sa airport. Mag-eroplano kayo.”] Tumaas ang kilay ko.
“What? Ano namang gagawin namin d'yan? May pasok si Spiro. At hello? Malapit na tayong ikasal bawal na yung ganyan.”
[“Hihingi na lang tayo ng handouts sa teacher ni Spiro. Please, babe? Let's be together dahil ilang araw na lang hindi na tayo mag-boyfriend and girlfriend.”] Ngumuso ako.
“Okay. Kakausapin ko yung teacher ni Spiro at kukuha na rin ako ng tickets.”
[“Nope. No need. Ako na ang bahala ro'n. I'll text you later kapag nakakuha na ako ng ticket.”] Kinagat ko ang labi at nagpaalam na.
Hinarap ko sila Dereck. Madilim ang mukha nito at walang pake ang kasama niya. Alanganin akong ngumisi.
“Ano ulit 'yon?”
“Bakit ka tinawagan ni Diego?” Tumaas ang kilay ko.
“Dereck, he's still my fiancé and uhm I'm sorry hindi tayong pwede mag dinner ngayon with uh... Yumi. Aalis kami ni Spiro bukas papuntang Manila.” Nakita kong gumalaw ang panga niya.
“And why?”
“That's personal question.” Sabay tingin ko sa babae niya. “Papababain ko si Spiro dito so you guys can bid your goodbyes. Pakisabi na lang kay Jackson. Excuse me again.”
Umakyat na ako sa kwarto ni Spiro. Naabutan ko siyang naglalaro ng eroplanong laruan niya nang makuha ko ang atensyon niya. Sumimangot siya.
“What's with your face?” Tanong ko at umupo sa tabi niya.
“Who's that girl, mommy? I don't like her.” Ngumiwi ako. Hindi ko din naman gusto yung babae pero hindi ko pinagkalat.
“She's your daddy's friend, anak. You should be nice to her.” Umasim ang mukha niya.
“I don't want to.” Hilaw ang ngisi ko. Hindi ko talaga mapipilit ang isang 'to. Nagkibit balikat na lang ako at kinuha ang bag niya. “Why, mommy?”
“Pupunta tayong Manila bukas. Your tito Diego is waiting for us there.” Kumuha ako ng mga damit niya at nilagay sa kama. “Help me?” Tumango siya at tinulungan naman ako.
“Are we going with addy?” Napalunok ako.
“I'm not sure, baby. Your tito Diego will be there. Doon na rin tayo titingin ng damit mo for our wedding.” Humaba ang nguso niya. Siguro may iniisip siya.
“Tito Diego isn't my addy, right? addy is my addy. Why don't you marry him instead? Sabi ni tacher ang mommy at addy daw dapat laging magkasama, married. So, why tito Diego? It should be addy.”
Putragis. Nagtatanong na siya about sa ganito. Natatakot akong mamali ng isasagot sakanya dahil lalo siyang maguguluhan pag gano'n.
“Because it's complicated, baby. May mga mommy at daddy na hindi naman magkasama at hindi kasal, like me and your daddy.”
“And why?”
“There's different reasons why, baby. Sometimes because they don't want to be together. Sometimes because they don't love each other or they love each other but it's too complicated.”
“Complicated? Like you and Addy?” Napakamot ako sa ulo sa tanong niya. “It means you love addy and addy loves you too? Complicated, right?” Ngumisi ako at tinap ang ulo niya.
“So brainy. Manang mana ka sakin, anak.”
“But, mommy? You and addy loves each other, right? Then what makes you complicated? Can't you just marry each other?”
“Nand'yan si tito Diego mo, anak. I can't just leave him. He's so important to me.”
“Do you love him?”
“Your tito Diego is important to me. Remember when mommy was a hard time in everything? He was always there for me. He's special to me and I love him.”
He nodded as if he understood everything I said. "How about addy?"
How about Dereck?
Nag ulap ang mga mata ko. "Hindi ko alam kung maiintindiha mo, anak, pero... oo. Mahal ko rin ang daddy mo. I love him not only because he's your father. I love him even before you or your tito Diego. I love him because... I love him."
Biglang lumitaw ang malawak niyang ngiti.
“I'm sure tito Diego will understand if we explain it to him—”
“Spiro, no. Ako na ang bahala, okay? I will try my best to lessen the pain once I told him. He was the only person who was there for me and I don't want to hurt him even though I know that it's impossible.” Ngumuso siya at natahimik. Inayos ko na ang bag niya at sinarado 'yon.
“Hurt? I think addy is hurting now because he loves you like tito Diego, right?”
“Y-yes.”
“You don't want Tito Diego to get hurt because he loves you, but how about addy? You would let him hurt so you could save tito Diego's heart?” Bigla akong napipilan. His face saddened.
Hindi ko na napansin ang paglabas ni Spiro sa kwarto niya. Masyado akong lutang dahil sa sinabi niyang 'yon. Siguro dahil natamaan ako sa sinabi niya.
Ayokong masaktan si Diego dahil nagmamahal lang naman siya pero si Dereck, nagmamahal lang din nanan siya. Sa madaling sabihin, mas pinili kong saktan si Dereck kaysa kay Diego. Bakit?
Dahil buong buhay ko walang pinakitang masama si Diego sakin. Si Dereck, meron pero hindi 'yon ang basehan ko. Hindi lang deserve ni Diego na masaktan.
Pero si Dereck deserve?
Tangina! Mababaliw na ako kakaisip!
Nagising lang ang diwa ko nang biglang tumunog ang cellphone ko. Hudyat na may text. Nang tignan ko 'yon ay text ni Diego about sa ticket namin. Ready na ang lahat.
Lumipat ako sa kwarto ko at nag-impake din ng pang isang linggong damit. Kung sosobra ng araw edi bibili na lang.
Manila. Makakabalik na rin ako. Kasama ang anak ko. Ipapakilala ko siya kila Mama.
Nang matapos akong mag-impake ay inayos ko na ang damit na susuotin ko bukas at ni Spiro. Lahat ng kailangan ayusin ay ginawa ko na. Bukas nandito na ulit si Diego.
“So, you're leaving.” Hindi ko na kailangan lumingon dahil alam ko na ang boses niya.
“Yeah. Pwede naman kayo ni Jackson dito habang wala kami. Huwag nga lang kayo magdadala ng babae dito dahil hindi ito motel. Si Yumi nga pala? Teka,” Nilingon ko siya. “Magkasama ba si Yumi at Spiro ngayon?”
Ngumisi siya at umiling. “Umuwi si Yumi sa hotel niya and Spiro is with Jackson now.” Tumango ako. Umupo rin siya sa kama ko. Muntik na akong mapaigtad nang hawakan niya ang kamay ko.
“B-bakit?”
“You will stay with Diego in one room?” Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at tumango. “Fuck. I'm jealous.” Bigla siyang yumakap sa t'yan ko.
“Dereck…”
“Hindi ko alam kung bakit hindi mo maiwan iwan ang lalaking 'yon kahit na ako naman ang mahal mo.” I combed his hair.
“Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sakanya nang hindi ko siya masasaktan. I'm sorry.”
“Brie, trust me. I know him better. He'll be better if you'll let him go. He'll get hurt, yes. But it's only because he'll lose Spiro. Brie, do you really think that he loves you?” Umayos siya ng upo pero hawak niya pa din ang kamay ko.
Napalunok ako. Alam kong mahal ako ni Diego. Naramdaman ko 'yon. Pero, ano nga bang klaseng pagmamahal ang naramdaman ko galing sakanya?
Romantically ba? O para sa isang kaibigan?
"Kahit anong klase pang pagmamahal ang meron siya sakin, gusto ko paring maging maayos ang paghihiwalay namin. Wala siyang ginawang masama sakin kahit kailan."
He bit his lower lip and looked down.
“Brie... If you're going to choose him over me. Please. Please not in front of me. Hindi ko kakayanin.”
I swallow hard. Hindi ko naman... gagawin 'yon.
“Choose me, my Brie. I won't make you cry anymore.” he caressed my cheek. “Masyado kitang mahal para saktan.”
LESSURSTORIES