Denisse Gonzales Juariz
Parang tumigil ang puso ko sa pagtibok nang itarak ni Shanice ang kutsilyo sa tiyan niya. Nakangiti pa ito sa akin habang ginagawa niya 'yon sa harapan niya. She smiled at me like she did something great.
"Look at me, Denisse! You and Jonas made me do this! Kayo ang may gawa nito sa akin!" Ang sigaw niya habang hawak-hawak ang kutsilyo na .
Nakita ko si Jonas sa 'di kalayuan, hawak niya ang mga bata sa magkabila niyang kamay. Nakangiti pa silang tatlo habang naglalakad papasok.
Doon na ako napatili ng malakas na bumagsak si Shanice sa harapan ko.
"JONAS! SI SHANICE!" Ang umiiyak ko nang tawag sa asawa ko. Patakbo itong lumapit sa akin habang nakasunod sa kanya ang mga bata.
Saglit pa silang tumitig tatlo sa madugong katawan ni Shanice. They were looking at her like they just saw something pathetic. Ni walang anong naglandas na emosyon sa mga mukha nila. All of them were emotionless; not even an ounce of fear could be seen in my children's eyes
"Jonas, ano ba! Help her! Mamamatay na siya!" Ang sigaw ko kay Jonas dahil mukhang wala yata itong balak na tulungan ang kawawang babae.
Pinapasok niya muna ang dalawa sa loob ng bahay bago yumuko para tingnan si Shanice. Nag-dial ito nang kung ano sa cellphone niya at nag-request ng ambulansya.
"God! I told her to die elsewhere. Tangina, tutuluyan ko talaga ang babaeng to kapag buhay pa siya pagdating sa ospital." Ang bulong niya na nakaabot pa rin sa pandinig ko.
"JONAS!" Ang malakas kong saway dito.
"I'm just kidding." He even rolled his eyes at me! Ano bang problema ng lalaking to? May nag-aagaw buhay. Lumapit ito sa akin at niyakap ako. "Wala kang ginawang masama, she did this to herself. And if ever she dies they can only blame her or me, not yourself. Naiintindihan mo?"
Tumango ako dito bilang sagot at yumakap pabalik. Bakit ang tagal ng ambulansya?
"Where should I throw her body?" He asked out of nowhere. Marahas akong lumayo sa kanya at hinampas ang kanyang braso.
"JONAS! This is not the time to joke! STOP STRESSING ME OUT!" Singhal ko dito dahil hindi na talaga ako natutuwa sa mga banat niya. Marahas kong pinunasan ang mga luhang naglandas sa mga pisnge ko.
Hindi nagtagal dumating na rin ang ambulansya para kunin ang katawan ni Shanice. Ayaw sanang sumama ni Jonas pero hindi ako pumayag. I urged Jonas to go with her para siguraduhing na sa mabuti siyang kalagayan. Kahit hanggang dumating lang ang kapatid niya.
"Fine! Babalik ako kaagad, okay? Take care of yourself and the kids." Ang paalam niya bago ako hinalikan sa labi at sa noo.
Hindi man kami ang gumawa n'on sa kanya pero kami ang rason kung bakit nagkagan'on siya. My relationship with Jonas pushed her to do that. Siguro para na rin ang guilt dito sa puso ko. I don't want people to die dahil lang sa relasyon namin ni Jonas.
Shanice is a beautiful girl and she deserves someone who will love her too. May masama man kaming nakaraan hindi ibig sabihin n'on hindu ko na hihilingin na sumaya siya. Everyone deserves a second chance. Hindi lahat kailangan mong idaan sa galit at paghihiganti. I think forgiveness is stronger than revenge.
It's just unfortunate that we fell in love with the same guy. Kung siya ang pinili ni Jonas, hindi naman ako magdadalawang isip na ibigay si Jonas sa kanya. But Jonas...Jonas chose me and our kids. I'm selfish when it comes to love and family.
Lahat naman kami may kasalanan sa isa't-isa. I couldn't point a finger to any of them dahil pareho lang kaming nagmahal at nasaktan.
Ngumite muna ako sa mail man bago ko maisara ang pintuan. Ito ang palaging naghahatid ng dyaryo, bills at sulat namin araw-araw kaya pamilyar na rin ako dito. Nagtaka ako nang hindi nito ibinaba ang suot na face mask kagaya ng ginagawa niya kapag nagkikita kami. He would always move his mask down para ngumite sa akin pabalik.
May kinuha ito mula sa bag niya. Akala ko ay sulat na naman pero muli akong nalula nang makitang baril iyon. I couldn't move an inch when he aimed his gun in my direction.
"Dada! Dad—"
"JANISSE! JAIDEN! DAPA!" Ang tanging naisigaw ko nalang habang naestatwa sa kinatatayuan ko.
Bakit hindi ko magawang gumalaw?! I need to move!
"Denisse!" Ang sigaw nang isang napaka-pamilyar na boses bago ako nito hinila padapa.
May ilang putok ng baril akong narinig ngunit walang mga bala ng baril ang napupunta dito sa direksyon namin.
"Let's go!" Hinila niya ako patayo at ang mga bata. Tumakbo kaming lahat papunta sa kusina at doon dumaan para makapunta sa emergency door ng bahay.
"Kuya Chad! Si Jonas. Hintayin natin siya, please." Ang umiiyak kong pakiusap sa kanya. Umiling ito sa akin at pinasakay ako sa loob ng sasakyan.
"Your safety is my priority, Denisse. Jonas can manage himself. You're no longer safe here, natuntun nila ang lokasyon mo dahil sa mga pisteng Tamayo na 'yan." Aniya habang pinaharurot ang sasakyan paalis doon. Nakita kong sinusundan din kami ng iba pang sasakyan.
"Kuya, m-may sasakyan.."
"That's your husband's men. I'm sorry, Denisse pero kailangan ko munang ilayo kayo sa kanya. He put you in a very dangerous situation for the second time today. Hindi ka niya dapat iniwan."
Hindi ko alam kung paano niya nagawang takasan ang mga lalaking yon dahil nakapikit at umiiyak lang ako sa buong durasyon ng byahe namin. Sila Janisse at Jaiden ay tahimik lang din na nakayakap sa akin. Nakita ko nalang ang sarili ko na papasakay sa isang barko.
"Dada, si daddy po!" Ang umiiyak na sabi ni Janisse nang makapasok kami sa loob. Muli itong yumakap sa akin ng mahigpit nang magsimula nang umandar ang barko. Sa tingin ko ay isa ito sa mga patrol boats ng isla.
Gusto kong tawagan si Jonas pero naiwan ang cellphone ko sa loob ng bahay.
"Ma, sino 'yon?" Ang kunot-noong tanong ni Jaiden sa akin. Hinihimas nito ang likuran ng kapatid.
"Chadwick, pinsan ko, nak." Ang sagot ko dito. Napahilot ako sa noo ko at pagod na sumandal sa upuan.
Sobrang bilis ng mga pangyayari. Hindi ako agad nakapag-handa. Madaming katanungan ang pumapasok sa isipan ko pero hindi ko magawang mag-salita. Sobrang lutang ng utak ko.
We're supposed to cook and eat dinner. Dapat sana ay matutulog kaming lahat ngayon sa kwarto ni Jonas. We're supposed to celebrate my pregnancy as a family. Gigising dapat ako bukas ng maaga para maghanda kasi magpapa-check up kami ni Jonas.
Maaayos na dapat namin itong pamilya at kasal namin. Why did it have to go this way? Hindi ba talaga kami pwede?
Okay na dapat kami eh. Okay na kami ni Jonas. Nakipag-usap pa siya sa akin tungkol sa pagpapakasal ulit. Pero bakit ganito? Bakit kami pinaglalayo?
Napahigit ako ng hininga ko pagdating namin sa loob ng isang simpleng bahay. Pagkatapos ng isang gabi sa loob ng barko at ilang oras sa sasakyan, dumating kami sa kasalukuyang tinutuluyan ni kuya.
Kahit ilang taon na kaming hindi nagkita hindi pa rin ito nagbabago. He still look beautiful and ethereal. he still had that welcoming and warm smile plastered on his face.
"Pa...papa!" Patakbo akong lumapit dito at yumakap. "Papa si Jonas!" Umiyak ako ng malakas sa mga bisig niya. Doon ko inilabas ang takot, lungkot at sakit na nararamdaman ko sa buong durasyon ng byahe. "Iniwan ko si Jonas, papa. I left him without saying goodbye."
Oh, God! I miss him so much. Miss na miss ko na ang papa ko. I miss his smell. I miss his warm hugs and kisses.
"I know, anak. I'm sorry if I have to ask Chadwick to take you away from him. Hindi...hindi ko na kasi kayang mawalan pa ng anak." Ang umiiyak niyang paumanhin habang nakayakap rin sa akin ng mahigpit.
I stopped crying at lumayo dito. "P-po?"
"Wala na sila Damon at Dowan anak. Wala na ang mga kapatid mo. They died protecting each other."
That's the last thing I heard from him before losing my consciousness.
Narcido Jonas Juariz
"Is she alive?" Ang tanong ko kay Montseratt paglabas niya ng emergency room.
"She's fucking alive. Akala ko ba nagpakamatay siya? Bakit may tama ng bala sa likuran niya? She didn't almost die because of the knife wound. Muntikan na siyang mamatay dahil sa tama ng baril."
"My men must have thought she's going to kill my husband kaya inunahan na nila ito." I answered before pulling my phone from my pocket.
I never received a call from Denisse until now. Napakunot ang noo ko nang makitang tumatawag ang isa sa dalawang tauhang iniwan ko para magbantay sa pamilya ko. I tapped the receive button before placing it beside my ear.
"Speak."
"Sir, an unidentified male kidnapped your husband and kid—"
"SOMEONE WHAT?! WAG NIYO AKONG GINAGAGO DAHIL KAYO TALAGA ANG MAPAPATAY KO! PUTA!" Dumagundong ang boses ko sa buong hallway ng hospital but I don't care. I don't fucking care if they heard me cursing.
Mabilis kong tinalikuran si Montseratt at patakbong lumabas ng hospital. I reached for my car like a lightning bolt at pinaharurot iyon papunta sa bahay namin.
No. They're not gone. They can't be gone.
Agad na nandilim ang paningin ko nang makita ang nagkalat na dugo sa harap ng bahay ko. There was blood splattered on my gate when I opened it. Pumasok ako sa loob ng bahay namin, expecting for my kids to welcome me with a jump.
Pero walang Janisse at Jaiden na sumalubong sa akin. Tumakbo ako sa sala at kusina para tingnan kung nandoon ba sila pero ni anino nila ay wala akong mahagilap. Umakyat ako sa taas ngunit wala rin sila doon. There were no giggles from my twins when I opened their room. Walang kahit anong ingay akong naririnig dito.
Pumunta ako sa control room at pinanood ang nangyari kanina. I saw Chadwick Gonzales on the screen. Running with my husband and kids.
"Axel, do something. My family is gone! Tinangay sila ng gagong Chadwick. Fuck!" Sigaw ko sa kabilang linya ng telepono. Nanggigil kong tinadyakan ang sofa na katabi ko.
"I know, calm down. I'm doing my best. Hindi pa siguro sila nakakalayo." Aniya bago pinatay ang tawag. It didn't take long before I heard helicopters moving above.
I just can't sit and wait for them kaya hindi ako tumigil sa paghahanap sa kanila. Pati ang mga kapitbahay ko hindi ko pinalampas, nagtanong- tanong rin ako dito. I drove my car around the island until midnight. Dumiretso ako sa base dito sa isla nang paubos na ang gas ko.
"Fuck you!" Wala akong sinayang na oras at pinadapo kaagad sa dalawang lalaki ang kamao ko. "FUCKING USELESS! TANGINA MGA WALANG SILBI! PAANO KAYO NAISAHAN NG GAGONG 'YON?!"
Ang sarap nilang pagbabarilin pero kahit katayin ko pa sila hindi nito maibabalik ang asawa at mga anak ko. Sa kanila ko inilabas lahat ng galit na nararamdaman ko. Hindi ko na alam kung ilang buto ang nabali sa kanila habang pinagtatadyakan ko ito.
Pagod akong naupo sa tabi at napasabunot sa sarili. "Ipapahatid ko lang sila sa ospital. Kung gusto mong matulog, handa na iyong kwarto mo."
I never felt so powerless and lost before. We're supposed to have a fun night. I was supposed to dance for my kids. I was supposed to make up for the days na sinira ni Shanice. I was supposed to spoil my pregnant husband. I'm supposed to spoil him because I never get to do that on his first pregnancy.
Pero lahat ng planong 'yon ay sinira ng gagong Shanice at Chadwick. And that motherfucking mail man.
I reached for my left hand and reached for my wedding ring. I played with it for a little while to calm myself down. I don't believe in God. My grandmother taught me about him, but I stopped believing when he didn't help her.
I stopped believing him pero sa mga oras na'to I couldn't helped but pray. I just want them safe.
"You're crying,"
After hearing Axel's comment, my fingers instantly went up to touch my cheeks.
I let out a bitter laugh. It's been a long time.
-----------------------------------------------------------
Update ko na po at baka makalimutan ko na hahahahaha. Psensya na po kung masyadong mabilis ang pangyayari hahaha. Pero it's time to exit na sa layf ni Jonas. Huehue. Ayon pow hahaha labyu ol! Stay healthy, Keep safe and God bless you always po. Mwuah mwuah! Ciao! 💕💖