Chapter40 Part II. Venice, Italy.
“Admiring the view?” Bulong ni Dylan sa’kin. He hugged me from behind. I rested my head on his chest.
Nakasakay kami sa vaporetto—a 230-passenger boat—habang nagtu-tour sa Grand Canal. Kasama namin ang buong cast and crew ng HBTM, yung movie nina Dylan.
Huminga ako ng malalim. “Yeah.. It’s beautiful. Pero hindi ko siguro maappreciate ‘to kung wala ka..” I nodded towards Lance’s direction. Nilalaro siya ng mga katrabaho ni Dylan. “At ‘yung prinsipe ko.”
He rested his chin at the top of my head.“Kaya nga dinala ko kayo dito di’ba?”
Humarap ako sa kanya.
He smiled at me.
How can I not love this man?
Yung mata niya..
Yung ilong niya..
And have I mentioned before na yung lips niya ang asset niya?
I never thought I could love this way—I mean, I love Dylan more than I loved Paulo. At pakiramdam ko parang sasabog na yung puso ko sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. Masama ba yun?
I’m not saying na attracted lang ako sa hitsura niya. Don’t be ridiculous!
I just can’t explain how and why I love him this much.
I just.. don’t know.
Parang walang saktong word na makakapag-explain e.
Basta nararamdaman ko na lang.
“Thank you.”
Medyo kumunot ang noo niya. “For bringing you here?”
I chuckled. “That. And for everything. For coming into my life. You gave me Lance. You accepted me for who and what I am. Hindi naman naging madali sa’yo na pakisamahan ako, pero hindi mo ako sinukuan.. Thank you. Thank you kasi hanggang ngayon nandito ka pa rin para sa’kin. I don’t even know if thank you’s enough.. Pero mahal kita. Mahal na mahal kita. I’m not very good with words Dylan, but I’d like you to know na I’ll be just right here, beside you.. As long as you want me to.”
He stared at me. Parang hindi siya makapaniwala sa narinig niya. Ganun na ba kababa ng credibility ko? =_____=
Shit.
Ano bang nangyayare sa’kin at basta-basta na lang ako nagsasalita ng kung anu-ano?
Siguro nawiwirduhan siya sa akin.
Hindi naman ako kasi ganito ka-vocal e.
“Don’t..” he said silently.
“H-huh?”
“Don’t ever leave. Stay with me. As long as we both shall live.”
Unti-unti siyang ngumit kaya nahawa ako.
I hugged him tight. “That’s exactly my plan.”
“Good. Because there’s a lot more to come.” He whispered.
“What do you mean?” Ewan ko ha. Pero parang may laman yung sinabi niya bukod sa talagang gusto niyang sabihin. >________<
He caressed my cheek using the back of his hand. “What I mean is--”
Basag ang moment! Nice. Note the sarcastic tone. =_________=
“NICE SHOT! Ang sweet..” I broke our hug at tiningnan ang pinanggalingan ng tili na iyon.
Si Mische hawak yung camera niya at mukhang kanina pa kami kinukunan ng picture. Pambihira.
“Wrong timing ka talaga palagi ano, Pata? Sinira mo yung moment nila.”
“E anong pakialam mo, eepal ka nanaman ha?!”
Tama po kayo.
Ang MINCE COUPLE ay nandito din.
Si Vince, dahil co-star siya ni Dylan sa movie. At si Mische?
Yun ang di ko alam.
Baka nagni-ninja moves. HAHA. Alam naaa!
Napailing na lang kami ni Dylan at sabay na tumawa.
“Sinong mag-aakala na mauuwi sila sa ganyan? They’re a good couple, nevertheless.” Bulong ko sa kanya.
“I agree. Bawasan lang ng hangin ni Madrigal..”
“At ng pagiging denial ni Mische.”
“Haha. Fair point well made, Miss.” <-- (a/n: Adapted line from Fifty Shades Trilogy. ^___^ Basahin niyo yun, gandaaa! Me nada-download sa 4shared kung ayaw niyo bumili ng book.XD)
“I’m awesome like that!”
“Aww.. Nasan ba hairstylist ko? Gumulo ata buhok ko sa biglang lakas ng hangin a..”
“Ganyanan na ngayon Mister?”
“Haha. Sabi ko kaya I love you, ano bang dinig mo?” natatawang tanong niya and once again, he enveloped me in his arms. Feels good.
“Kala ko kasi sabi mo ang ganda-ganda ko e..”
“Ok. Bagyo na ito! HAHAHAHAHA—ARAY! Joke lang. I love you, Chloe. And I want you to trust me, always. Understand?” He kissed the top of my head.
“I love you too, Dylan.. And I always do, trust you.”
--
Pagkatapos ng makesong pagsakay sa vaporetto, tumuloy kami sa Alaska Gelateria-Sorbetteria kasama ni Vince at Mische kung saan nakilala pa namin ang owner nito na si Carlo Pistacchi, the man’s really kind. He’s passionate about making ice-cream and experimenting with new flavours using only the freshest natural ingredients.
I sticked with the traditional flavors.. Vanilla, chocolate and hazelnut. Samatalang itong mga kasama ko..
They tried the exotic flavors.
Artichoke, Fennel, Asparagus and Ginger.
GROSS!
Hindi naman sa KJ ako, pero, duh! Asparagus! Ginger! ICE CREAM?! SERIOUSLY?!
“Try it Chloe. Masarap..” Inooffer niya sa’kin yung kanya. Yun yung Ginger.
“No, thanks. Hehe.” Mukha namang masarap talaga, pero ayokooooo!
Baka bumaliktad sikmura ko, ma-spoil pa yung tour namin. Haha.
--
Next stop, we went to Palazzo Pisani, this was were the shoot-out at the end of the 2006 James Bond film Casino Royale was taken.
Sabi nga nila, Walk in James Bond’s footsteps. Naks! Naalala ko tuloy yung Skyfall e. Mapanuod nga yun!XD
Tuwang-tuwa sa pagkuha ng picture si Mische at napapansin ko talaga na kami ang favorite subject niya. Haha.
We had lunch at Veneto, we ordered oca (goose cooked in its own fats). Lakas maka-cholesterol nuh?! Haha.
Inihatid muna namin si Andrea at Lance sa hotel para makapagpahinga si bagets bago kami dumiretso sa Gaggio wherein napakadaming fine fabrics, mamimili kang talaga sa dami ng klase. And in Attombri for sumptuous jewelry.
Halos mapanganga ako sa price ng mga bilihin dito!
Pero sabi sa’kin ng isa sa mga staff, “When seeking out the real thing, always bear in mind: if it's cheap, It's almost certainly not genuine.”
So siguro naman genuine lahat ng napamili ko di’ba?
Dahil sobraaang mahal talaga!
Ang aga namin mamili ng souvenir. Paano kasi, busy na kami sa mga susunod na araw. Photoshoot daw namin, tapos sina Dylan naman, paspasan na sa shooting.
Speaking of photoshoot, Aba! Nasaan na kaya ang magaling na si Prince Laxamana? Haven’t heard from him simula ng dumating ako dito a. Tsk. Baka nag-eenjoy na masyado sa scenery ng Venice. Haha.
Sumakay kami ni Dylan sa gondola. Err. Para siyang Bangka—well, Bangka talaga siya. Haha. Tapos may sariling bangkero.XD
I’m leaning contentedly at Dylan’s shoulder when I noticed Mische. Nagpi-picture nanamn mula dun sa taas.
“Hey’Dy. Anong trip ni Mische? Haha. Kelan pa siya naging official photographer natin? HAHA” I really find it weird. Feel na feel ni Mische maging photographer ngayon at kami ang favorite subject niya. Haha
“Ang mahal ng binabayad ko sa kanya para d’yan kaya dapat siguruhin niyang magaganda ang kuha niya. Haha”
“Siryoso?!” Kulang na lang tumayo ako sa gondola e, pero hinila ako ni Dylan.
“Ano ka ba?! Gusto mong mabasa ng wala sa oras?”
“Pero binabayaran mo nga si Mische?” Bakit naman niya gagawin yun?!
Tiningnan niya ako saglit bago tumingin sa ibang direksyon. “Hindi nuh. Wag ka ngang mag-isip d’yan. Tsk”
Pagkababa namin, sinalubong agad kami ni Mische na sobrang excited. Samantalang si Vince naman e nakasunod lang sa kanya. Haha
“I have great news for you guys!”
“Huh? Ano yun?” Tanong ko.
“Nagustuhan ng Marvs ang mga kuha ko senyo. BWAHAHAHAHA! Ang galing ko talaga!”
Asan ang good news samin dun? Haha. “Di’ba good news sa’yo yun?”
“Well, yeah. Sabi nila bagay na bagay daw kayo para sa theme ng Marvs bukas. Kuya, may photoshoot ka kasama ni Chloe bukas. Hoho. Kinukuha ka ng Marvs.”
Tiningnan ko si Dylan. Kalmado lang siya.
E bakit ako ata kinakabahan?!
Nakakahiya ata yun?
First time ko kaya makakatrabaho si Dylan!
“P-papayag ka ba?” Baling ko sa kanya.
“Ayaw mo ba?”
“Ha?! Ano.. Hindi naman.. Kaso di’ba.. Parang ano..”
“Mische, tell them I’ll do it.”
“What?!” Siryoso siya?!
“Akala ko ba ok lang sa’yo?”
Ok nga. Kaso nakakilang kayaaa!
“Sabi ng Marvs, tayo daw ang bagay para sa theme bukas.. So, we’ll do it. ^___~” Tapos hinila na nila ako.
--
It’s half past nine, at nandito kami sa Al Chioschetto, a water-side bar. Kasama namin yung ibang staff ng production nina Dylan pati na din sina Vince at Mische. Nakilala ko na din yung bagong-lumang manager ni Dylan, si Clein. Straight siya, ok? Nasa early thirties siguro. Gwapo. At makuliiiiiiiiiiiiiit! Sobraaaaa! Haha
Hindi ko nga alam kung bakit saktong andito din pala si Clein. May aattendan daw siyang event para bukas or something. He’s nice. Nagkwento pa siya sa akin kung gaano daw kawalangya ni Dylan nung teen pa lang ito. Pati na din ang mga kabanda niya. Muntik na nga daw masunog yung bahay nila dahil iniwan daw ni Dylan ang nilulutong noodles para makisali sa kulitan ng grupo sa kwarto nila. Haha. Ay nako.
“At alam mo ba, parang kambing kung kumain yang si Nathaniel! Kadiriii! Haha” Yahh. He’s calling Dylan by his first name. He’s known as “Niel” daw noon. Arte daw kasi nito kaya ginamit ang second name na agad namang itinanggi ni Dylan. Si Beth daw ang may pakana nun na nakasanayan na lang din ng lahat. Haha
“Isa pa Clein. Masyado mo na akong siraan sa fiancée ko a..”
“Mabuti nga yun Niel, at ng maaga pa lang e mauntog na itong si Chloe. BWAHAHAHAHA!”
At dahil dun, pabirong sinuntok ni Dylan si Clein sa braso. At nauwi kaming lahat sa pagtawa.
Nasa kalagitnaan ako ng pagtawa ng bigla akong hatakin ni Mische.
“Peram muna ke Chloe ha” Paalam niya.
“Mische. What are you doing?” Dylan asked seriously. Wow. Hot si Koya.
“Relax Kuya. Girls’ talk lang. Tapos uuwi na kami sa hotel. Promise. ^_____^”
They exchanged meaningful glances.
Wew.
“She has a big day tomorrow. Remember to--”
“I know. I know. Promise!” Mische cut him out.
“I’ll call you when I get home. ^__^” Paalam ko kay Dylan.
“Ingat kayo. Mische.” Warning niya sa kapatid but she only rolled her eyes on him. Haha
Hinampas muna ni Mische si Vince bago ako hinila palayo. How sweet. Haha
--
“Asan tayo Mische?”
“Campanile. This is the city’s tallest building.”
“I see.” Hindi ko alam kung ilang floors ba ito, pero nasa rooftop kami. =______= Halos mangalay ako sa elevator habang umaakyat kami dito.
In all fairness, maganda nga. Parang miniature lang yung mga nasa baba mula dito sa taas. Ang ganda pa ng mga ilaw. Nagko-contradict sa madilim na langit.
Wow. Napakalalim. =_____=
Tahimik lang si Mische habang nakatingin sa langit.
“Chloe, anong feeling nung nalaman mo na buntis ka?” Tiningnan ko si Mische. Nakangiti siya pero hindi siya nakatingin sa akin.
Naisip ko tuloy yung araw na nalaman ko na buntis ako kay Lance. “Hmm.. Halo-halo e. Takot. Kaba. Saya.. Natakot ako sa napakadaming bagay. Nung time na yun kasi, hindi kami ayos ng parents ko e. Mag-isa lang ako. Natakot ako na baka hindi ko kayanin. Na baka hindi ko alam yung dapat kong gawin. Kinabahan ako kase wala naman akong alam sa pagiging ina. Tapos wala pa akong makakasama sa pagbubuntis ko maliban kay Kate. At kay Vince.” Tiningnan ko ulit siya pero nakangiti pa din siya na nakikinig sa akin. “Pero ang saya-saya ko noon.. Si Lance na yung pinakamagandang nangyari sa buhay ko. Walang kapalit yung saya ng pagiging ina. Lalo na kapag naiisip ko yung time na ipinanganak ko siya. I thought I was going to die.. Napaka-helpless ko na noong naaksidente ako that night. But then again, dumating si Dylan..”
“I can imagine.. Haaaaaaaayy. Naiinggit ako sa inyo ni Kuya.”
“Bakit naman?”
“Simple lang naman ang pangarap ko e..” Tiningnan niya ako at ngumiti siya. But her smile didn’t reach her eyes. “Gusto kong ikasal. Dun sa taong mahal ko at alam ko na mahal ako.. Gusto kong maranasan yung naranasan ng lahat ng mga mommys sa mundo. Gusto kong magkaanak. Kahit isa lang. And I want to watch my kid grow. Gusto ko nasa tabi niya ako habang lumalaki siya. Yung parang kay Lance at sa’yo.. I don’t care about the money. Basta kasama ko lang ang mag-ama ko.”
“Pwede namang mangyari yan a.. You have Vince. I can tell that he loves you. At sigurado akong gusto niya ding mangyari yang pangarap mo. You can build your future together..”
“But I don’t have a bright future, Chloe. Alam mo yan.” She smiled bitterly then a tear rolled down her cheek.
Oh shit!
How could I forget?!
Damn Chloe! You’re so stupid.
“Ayokong matali sa’kin si Vince. Ayokong maging selfish. Kahit naman hindi ako ang perpektong babae para sa balasubas na yun, mahal na mahal ko yun. Naging selfish na ako sa pagpayag na maging girlfriend niya at hindi ko na kayang isipin pa ang sariling kaligayahan ko lang ulit. Hindi ko kaya na makita siyang nahihirapan habang unti-unti akong namamatay.”
“M-mische.. Don’t say that.” Hindi ko na din mapigilang umiyak.
Pambihira naman kasing buhay ‘to e. Kung sino pa yung mga mabubuting tao, sila pa yung nakakaranas ng ganito.
“Lolokohin ko pa ba ang sarili ko Chloe?” Tumingala siya sa langit at tuloy-tuloy ang pag-agos ng luha niya. “Ang sakit lang isipin na sa dinami-dami ng tao sa mundo, isa pa ako sa nagkameron ng sakit na ‘to. I have mitral valve stenosis at sa sobrang takot ko na mag-undergo ng operation, eto ako, parang araw-araw binibigyan na lang ng himala na gumigising pa sa umaga. But what can I do? Sabi ng doctor, hindi din naman daw sure kung magiging successful kapag pinaltan ang mitral valve ko.. Sayang naman yung time na dapat naeenjoy ko pa kasama kayo di’ba?”
Lumapit ako sa kanya at yinakap ko siya. “Mische..”
Lumakas yung pag-iyak niya. Natatakot naman ako na baka atakihin nanaman siya. “Natatakot ako Chloe.. Masyado kong mahal si Vince. I want him beside me.. but I don’t want to see him hurting.. Ayokong maawa siya sa akin.. Ayoko na kaya lang siya nananatili sa tabi ko ay dahil naaawa lang siya sa akin.. Kaya hindi ko magawang sabihin sa kanya ‘to.. Natatakot ako.. Ang daming what ifs.. hindi ko na alam kung anong gagawin ko..”
“Sshh.. Tahan na.” Wala akong ibang masabi. I can’t assure her that everything’s gonna be fine, ‘cause obviously, it’s not!
Umiyak lang siya for another 5 minutes while I’m praying really hard na sana hindi makasama sa kanya ‘tong ginagawa niya.
Maya-maya pa e ok na siya ulit.
Ang bilis magpalit ng mood.
She’s wearing her genuine smile. Eto. Eto yung Mische na kilala ko.
“Can you promise me one thing Chloe?”
“Anything, Mische.”
“Please take care of my Kuya and Lance, of course.”
“Hindi mo na kelangan pang hilingin saken yan.”
Tumingin nanaman siya sa langit at huminga ng malalim. “Kahit sa inyo lang ni Kuya, sana mabuo yung pamilya na pinapangarap ko. ^_____^”
--
Hindi ako makatulog that night.
Magkakasama kami sa hotel pero magkakaiba kami ng kwarto.
Chineck ko muna si Lance bago ako tuluyang humiga sa kama ko.
Tiningnan ko ang cellphone ko at may text si Dylan. Tinatanong kung nakauwi na ba daw kami, baka daw mamaya pa siya dahil nagdatingan daw ang dating bandmates niya at ayaw pa siyang pauwiin.
Nagfflashback sakin yung usapan namin ni Mische kanina at nagsimula nanaman akong umiyak.
Naaawa ako sa kanya. Sobra.
Pero at the same time, naisip ko na napakaswerte ko pala na nandyan si Dylan at si Lance.
Yung pinapangarap ni Mische, nasa’kin na, instant pa.
Tinawagan ko si Dylan.
Ewan ko. Parang biglang gusto ko lang madinig yung boses niya.
He answered on second ring.
Wow. Binabantayan ata nito ang phone niya a.
“Hey. Nasa hotel na kayo?”
Narinig ko na tinutukso siya ng bandmates niya siguro. Hindi ko pa sila personal na kilala but I’ve heard so much about them.
Tumulo nanaman yung luha ko.
Grabe.
Napakaemosyonal ko naman.
*sniff*
“Chloe. What’s wrong? What happened?” Nag-panic naman bigla. Para nag-sniff lang e. Kaasar kasing sipon ‘to.
“N-nothig’s wrong! Ano ka ba. Medyo malamig lang sa labas kaya sinipon ata ako?”
“Sabi ko na nga ba e. Uminom ka na ng gamut?”
“Uhh--”
“Gusto mo ba umuwi na ako?”
“No Dylan! Baliw to. Ok lang ako. Ngayon lang kayo ulit nagkita-kita tapos aalis ka na agad diyan? Ako ng bahala sa sarili ko.”
“Are you sure?”
“Yeah.”
*silence*
*silence*
*silence*
Wow. May dumaang anghel. =___=
“Dylan.”
“Hmm?”
“Mahal kita.”
“Sigurado ka bang ayaw mong pumunta na ako d’yan?”
“Gusto mo sapakin kita? Ang kulit mo ha.”
“HAHAHAHA! Brutal! Sandali ka lang nasolo ng kapatid ko, nahawa ka na sa kanya. Haha.”Pinakinggan ko lang siyang tumawa. Hanggang sa sumeryoso na siya ulit. “Mahal kita. Sobra.”
Narinig ko naman ang malakas na tuksuhan. Aba! Hindi man lang siya lumayo?! Haha//
“Thank you. Good night ‘Dy. Mag-ingat pag-uwi ha. I’ll see you tomorrow.”
“Sure. Get a good rest. You’ll need it for tomorrow.”
Hindi agad ako nakatulog.
Namalayan ko pa nga ng dumaan si Dylan dito sa kwarto ko.
He even touched my forehead to check ata kung may lagnat ako. Alam ko namang wala. He kissed me before he went out.
Hindi ko na pinaalam sa kanya na gising ako. Baka umiyak lang ako at mahabang explanation pa yun. Gusto ko lang magpahinga ngayon.
Nagising ako dahil ang daming footsteps na pabalik-balik sa loob ng kwarto ko.
Unti-unti kong minulat ang mata ko and there I saw, Mische, Micah—my handler, two gays na ngayon ko lang nakita, at si Kate?
What the!
Napaupo ako bigla. “A-anong ginagawa niyo dito?! Tska s-sino sila?! Kate?”
“Nakalimutan mo bang may photoshoot kayo ngayon? Ikaw na lang ang hinihintay dun. Grabe! Tulog mantika!” Si Kate yun. Kela pa siya naging aware sa sked ko?
“E bakit ka nandito?”
“Ang lagay ba e kayo lang ang pwedeng magbakasyon sa Venice? Duuh!” Impakta talaga ‘tong bestfriend ko. =_____=
“Maligo ka na Chloe, sila nga pala si Amber at Eula.” Micah said, pertaining to the two gays. “Sila mag-aayos sa’yo ngayon.”
“And we should emphasize na ikaw na lang ang hinihintay talaga sa photoshoot, so we better move it! NOW!” Sigaw ni Mische kaya napatalon ako sa kama at nagtatakbo sa CR para maligo. Hanep! Kelan pa ako natakot ke Mische? Grr.
“Ano bang theme ng photoshoot at ganito ang isusuot ko?!” E kasi naman! Bakit ganito?!! Ano ‘to?! Eeeee basta! Naman e! Ayoko magsuot ng ganito!
“Chloe ano ba? Alin sa IKAW NA LANG ANG HINIHINTAY ang hindi mo maintindihan?!”
“Kate, hindi ko isusuot yan! Tsaka ano ba ‘tong ayos ko?! Ok lang kayo?! Tska kayo..” Tiningnan ko ang tatlong babae, they are dressed themselves. Well, hindi naman kagaya nitong pinapasuot nila saken, but they really look dazzling today.
“Pwede isuot mo na lang?! Ang arte e!”
“Mische, you don’t understand.. Ayoko magsuot niyan.”
“Isusuot mo yan ng kusa o kelangan ka pa naming hawakan para sapilitang isuot sayo yan? And if we have to literally tie you just to get you into that beautiful dress, I swear we’ll do it, darling. So.. Pili ka na. ^__^”
I stared at them at mukhang desidido talaga sila.
Geez.
As if I have a choice! >__________<
Nakakahiya kay Dylan.
Baka kung anong isipin niya. T____________T
Habang naglalakad kami palabas ng hotel, pinagtitinginan kami.
Paano naman kasi, talagang agaw-eksena ‘tong itsura ko! Kaines!
Malapit na kami sa revolving door ng pigilan ako ni Mische. “Chloe, nakalimutan ko sabihin sa’yo na advertisement ‘tong gagawin niyo ngayon. Simula sa paglabas mo sa hotel, may mga cameras na. Simula na ng take yun. So you have to act .. err.. syempre kung ano ang dapat na nararamdaman mo ngayon. I mean you don’t have to act. Just feel the moment. ^_____^”
I rolled my eyes at her.
Bakit hindi man lang nila ako sinabihan agad?!
“Isipin mo na lang ikaw si Kate Middleton ngayon. Haha. Nandyan na sa labas ang iyong karwahe. Una na kami. Bye.”
“Good luck best. Mwa”
“See you later Princess. Don’t forget to smile! ^____^”
“What?! T-teka!”
Pero nakalabas na agad sila. =_________=
Eto na ata ang pinakanakakainis na shoot na gagawin ko! Wala man lang pasabi!
Ano pa bang magagawa ko? PSh.
I composed myself.
Ano bang mararamdaman ko kung totoo ‘to?
^__________________^
Ayan na yung sagot. Kaya napapangiti na lang din ako habang lumalabas ng hotel.
True to her words, may mga camera nga sa paligid.
Akala ko naman joke lang yung karwahe. Totoo pala! At feeling royalty nga ako dito a!
May ayos pa siya, ang daming red tulips.
Inalalayan ako ni Manong kutsero sa pagsakay.
Wow.
This is too good to be true. Kaya talagang hindi ‘to totoo. Haha
Aware ako na may mga nakasunod na camera habang tumatakbo na ang karwahe, wala siyang bubong kaya naman exposed na exposed talaga ako sa mga tao at nakakahiya mang sabihin e kinukunan nila ako ng picture. Akala siguro nila artista ako or something at nagfi-film kami ngayon. Wew.
It took us 15 minutes bago nakarating sa..
Casa di Giulietta?! (Juliet’s House)
Masyado naman atang pinagkagastusan ng Marvs ang photoshoot/commercial na ito!
This is Juliet’s house! The very same Juliet of William Shakespeare’s ROMEO and JULIET!
Inalalayan akong bumaba ni Manong kutsero na hindi nagsasalita sa labas ng gate.
Nakabukas ito ng maluwang at inayusan na nga din nila para sa theme ngayon.
There were rose petals na nakasabog sa red carpet.
The place—I mean the entrance looks so magical. Para akong pumasok sa ibang dimension ng mundo.
There were butterflies flying around. At take note: Dalawang kulay lang, White and Black.
Bigla kong naalala si Dylan at ang kanyang obsession sa Black.
Siguro sasabihin nun, “White and Black. Parang tayo nuh?”
Teka, nasan nga ba si Dylan?
Oh!
At ngayon ko lang naalala na umalis ako ng hindi man lang chinecheck ang anak ko.
Masyado kasing hapit ang mga taong yun e. Hindi ko tuloy maintindihan ang gagawin ko.
Naglakad ako papasok sa loob ng garden.
I fell in love with the place.
I made a mental note na itanong mamaya kung sino ang production designer nito. Gusto ko siya ang mag-conceptualize ng kasal namin ni Dylan. ^_____^
Pero bakit ganun?
Bawat hakbang ko, kinakabahan ako.
Wala kasing tao dito maliban sa akin at sa mga cameraman sa paligid ko with their cameras.
Hindi ko na nga maimagine kung anong hitsura ko e. Masyado na ata akong na-absorb ng lugar na’to.
Umikot ako sa pwesto ko para tingnan ang kabuuan ng entrance.
Ano ba kasing ginagawa ko dito?!
Pambihira. Para akong baliw mag-isa.
>_________<
“Woah! What’s with the face?”
That’s a very familiar male voice.
Lumingon ako.
“K-kuya?”
O__o
He’s wearing a white suit. At sobrang gwapo niya ha!
Lumapit siya sa akin at kinuha ang kamay ko. Hinook niya ito sa braso niya at inaya akong maglakad.
Pa-curve yung dinadaanan namin ni Kuya pero red carpet pa din. Imagine, mula sa may entrance hanggang dito, naka-red carpet! Kaso hindi ko makita yung pupuntahan namin kasi nga, blind curve e.
“Hindi ko na itatanong kung bakit nandito ka sa Venice, dahil alam ko na kasama ka ni Kate.. Pero Kuya, anong ginagawa mo dito? May photoshoot kami..”
At ang napakagaling ko na kapatid, pinagtawanan lang ako. Tiningnan ko lang siya. I even raised a brow. Nakakainis. Bakit siya tumatawa?
“Seriously, Chloe? Photoshoot? You’re so gullible! Kapatid ba talaga kita? Haha”
I smacked him lightly in the head. “Aray! Umayos ka nga. Ang ganda-ganda mo pa naman sa suot mo tapos ganyan ka kumilos.”
“Ano kasing nakakatawa? Hirap na hirap na nga akong maglakad dito tapos kung makatawa ka.”
“Sabi nila wag ko daw sasabihin sa’yo hanggat hindi tayo nakakarating sa courtyard e, pero dahil mahal kita, sasabihin ko na sa’yo, this is not a photoshoot or filming or whatsoever…”
Kung hindi ‘to para sa Marvs, ano ‘to?!
And before I could voice it out, my brother answered my unspoken question.
“This. Is. Your. Wedding.”
--
With love,
ALEXA (1:54pm; 11/17/12)