David hoorde Jenny's stem nog nagalmen terwijl hij Aida's hoofd binnendrong. Niet dat hij van plan was ernaar te luisteren. Dit was iets wat ze moesten doen. Zijn zicht vervaagde en al snel werd hij omringd door eindeloze duisternis. Aida's geest. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen. Niet veel later verschenen er overal stromen kleuren. Paarse stroompjes kronkelden als slangen langs zijn benen, over zijn hoofd en overal. Het waren Aida's emoties. Er waren meerdere kleuren, meer dan iemand ooit voor mogelijk had durven houden. Een paars stroompje kronkelde langs zijn hand en hij huiverde. Ze was bang. Paars was de kleur van angst en overheerste duidelijk. Het verbaasde hem niet veel. Uiteraard was ze bang. Maar hij mocht zich niet van de kaart laten brengen door Aida's emoties. Als hij haar herinneringen zou kunnen bovenhalen, zou er zeker nog een hele storm aan emoties losbarsten. Hoe meer herinneringen en hoe meer emoties hij zou losmaken, hoe moeilijker het zou worden om niet te verdrinken in haar geheugen.
Hij had Jenny de details willen besparen en dan vooral de gevaren van het volledig binnendringen in iemand anders' geest. Het was makkelijk om te verdwalen en jezelf te verliezen in hun gedachten. Dan zou zijn lichaam slechts zielloos achterblijven en zou hij misschien wel nooit meer een uitweg vinden. Niet dat hij daar op dit moment teveel bij wilde stilstaan. Hij had het nog enkele keren gedaan toen hij klein was. Iemands hoofd binnendringen. Een van zijn vaders sadistische experimenten. Het was in een lab geweest waar hij had vastgehangen aan verschillende slangen. Hij was misschien net twee jaar geweest toen hij het voor het eerst had moeten doen. Hij herinnerde zich de vreemde metalen kroon op zijn hoofd die met allerlei kabeltjes aan computers hadden vastgehangen. Hij herinnerde zich ook hoeveel pijn het had gedaan. Waarschijnlijk omdat ze hem toen geforceerd hadden om in iemands hoofd te kruipen. En doordat hij slechts een kind was die nog amper besefte wat zijn gaven konden. Het enige voordeel wat hij daar gehad had, was dat er altijd een soort van noodgreep was geweest zodat hij kon terugkomen als hij dreigde te verdrinken in iemands geest. Ook al was hij er toen zwaar voor gestraft geweest, had hij aan de noodgreep getrokken voor zijn missie geslaagd was.
Hij schudde de gedachte van zich af. Nu was er geen noodgreep, geen zijwieltjes en geen makkelijke weg terug. Hij zou hem zelf moeten vinden. Hij ademde eens diep in en liep door. Al snel werd hij omringd door verscheidene deuren. Deuren vol herinneringen. Ze verschenen steeds meer. Boven hem, naast hem, voor hem en zelfs onder hem. Groot klein, rond, vierkant. De deuren gingen door tot in het oneindige. Slechts enkele deuren stonden open. Anderen waren dicht. De open deuren waren alles wat Aida zich kon herinneren. Alles wat er gebeurd was na de Vlucht. De gesloten deuren was alles wat hij moest zien open te krijgen. Ergens was hij blij dat Jenny dit niet moest doen. De enormiteit was altijd gigantisch angstaanjagend in het begin, zeker als je niet wist waar te beginnen. Hoe iemands geest eruit zag, was volledig verschillend per persoon. David had het altijd gezien als een soort universum gevuld met deuren en verscheidene stromen emoties. Maar Jenny zou Aida's geest op een hele andere manier kunnen beleven.
Hij vloog voorzichtig langs een van de open deuren en keek naar binnen. Hij zag Aida, zichzelf, Tim en Sara. Ze stonden aan hun voordeur met nog een andere man in pak met een aktetas vol papieren. Hij herkende het scenario vrijwel meteen. Het was de dag dat ze bij hun pleegouders introkken. Sara en Tim hadden de papieren getekend en dezelfde dag nog hadden ze bij hen mogen intrekken. Sara hen toen al heel duidelijk gemaakt dat ze op langere termijn aan adoptie dacht als iedereen ermee akkoord zou gaan. Hij keek naar Aida. Ze glimlachte zo vrolijk en zo dankbaar naar Sara.
Hij trok een stijf gezicht. Het leek wel of er twee Aida's waren. Degene van vroeger die hij kende en de Aida van deze tijd. Het was een split die hij ook bij zichzelf voelde. Alsof er twee van hem waren. Het voelde vreemd. Hij hoopte dat het gevoel snel zou weggaan. Hij rukte zijn blik los van de open deur en onderdrukte zijn nieuwsgierigheid. Langs de ene kant wilde hij Aida's privacy niet nog meer schaden dan nodig was, maar langs de andere kant was het ook gevaarlijk om te lang in een herinnering te blijven hangen. Het was makkelijk jezelf erin te verliezen. Hij moest gefocust blijven en mocht zijn eigen gedachten en emoties niet naar buiten laten komen. Hij keek rond naar de oneindige deuren. Hij had een startzetje nodig.
"Aida." Zei hij. Zijn stem weergalmde door de ruimte. De kleurenstromen stokte even en kronkelden toen nog heviger door de ruimte.
"Aida, zusje." Hij zei het vriendelijk, liefdevol. In de hoop dat ergens, ze hem zou erkennen als haar broer. Tussen de vele paarse stromen zag hij een kleine lichtblauw stroompje voorbij schieten. Het was slechts een snelle flits en het schoot vrijwel meteen weer weg om plaats te maken voor de vele paarse stromen. Toch was dat wat hij moest hebben. Hij trok een mondhoek op en schoot erachter aan. Lichtblauw stond voor vertrouwen, kalmte. Ergens in haar onderbewuste herinnerde ze zich dat hij haar broer was. En niet alleen omdat dat was wat ze haar verteld hadden, maar omdat ze het voelde. En dat gevoel was wat hem naar de herinneringen zou leiden. Dat was zijn startzetje.
De blauwe stroom kronkelde hevig en hij moest moeite doen om het bij te houden. Het schoot bruut van de ene naar de andere kant en wisselde te pas en te onpas van richting. Al snel cirkelde het stroompje rond een van de deuren. Een gesloten deur. Uiteraard. Hij hijgde lichtjes na de achtervolging. Hij was hier totaal niet meer op getraind. En al die maanden dat zijn energie slapend had gelegen, hielpen ook helemaal niet. Hij greep de klink van de deur vast en rukte het vastberaden open. Daar zag hij zichzelf en Aida als kleuters. Hij zag zijn jongere zelf tegen de zetel zitten. Voor zich uit starend. Een kleine Aida zat naast hem op een speelmat omringd door allerlei speelgoed. Zodra hij de beelden zag, leek het in zijn hoofd ook een deur te openen. Zijn eigen herinneringen zaten ook nog niet allemaal op hun plaats, maar deze beelden brachten bij hem ook weer herinneringen naar boven.
Het was de eerste dag geweest dat Anja hem was gaan terug halen bij zijn vader. Hij had gespannen tegen de zetel gezeten, niet wetende wat hij had moeten doen, wat zijn opdracht was geweest. Het volgende moment zag hij de jongere Aida hem een speelbal overhandigen. Het was de eerste keer dat hij zijn jongere zelf haar zag aankijken. Aida's grote blauwe ogen keken hem zo vol vertrouwen aan. Haar brede glimlach over haar kleine gezichtje. Hij zag zichzelf aarzelend de bal aannemen. Ze sloeg een vrolijke kreet en haalde meteen nog meer speelgoed wat ze hem kon geven tot hij er helemaal onder bedolven lag.
Hij glimlachte dankbaar bij de herinnering. Het was de eerste keer geweest dat hij zich als een normaal kind had kunnen gedragen. En wat het had betekend om een klein zusje te hebben. En voor Aida duidelijk ook het moment dat ze had geweten hoe het was om een grote broer te hebben.
Plots verstoorde een sterke wind de herinnering. Hij voelde hoe hij achteruit werd geduwd en de deur voor zijn neus met een klap dichtviel. Hij staarde er geschokt naar. Dat was nog nooit gebeurd. Zelfs bij geheugenverlies, bleef de deur normaal altijd open eens ze open was. Hij vloekte. Zijn al moeilijke opdracht was net nog duizend keer moeilijker geworden. Hij sloot zijn ogen en zocht telepathisch contact met Jenny.
"We hebben een probleem." Zei hij. Jenny's stem galmde al snel in zijn hoofd.
"Wat?"
"Ik kan haar herinneringen niet vasthouden. Zodra ik ze loslaat, glippen ze zo weer weg. We moeten een manier vinden om ze vast te zetten."
"Hoe wil je dat doen?"
"Als ik dat wist, had ik het gedaan."
Het werd stil aan de andere kant. Hij wreef gefrustreerd over zijn gezicht terwijl hij nadacht. Ergens had hij wel kunnen raden dat het geen gewone amnesie was na de tijdshuttles, maar dit werd net iets te ingewikkeld. Het was dankzij energie dat de zeventig jaar in de toekomst hadden kunnen springen en als hij ondertussen iets geleerd had, was dat energie altijd onvoorspelbaar was.
"Wacht, ik weet misschien iets." Hoorde hij Jenny ineens roepen.
Hij keek op. "Wat?"
"Ik kan ze misschien vastzetten, als je mij zegt op welk moment."
"Oké."
Hij had geen idee waar ze het over had, maar het was het proberen waard. Hij rukte de deur van hun kindertijd opnieuw open.
"Nu!" riep hij. Een paarsblauw kruis verscheen voor zijn ogen in de lucht. Alsof een onzichtbare vinger het schreef. Het moest Jenny wel zijn. Hij liet de deur los en tot zijn opluchting bleef deze open.
"Het werkt!" riep hij. In de verte zag hij meerdere deuren openzwaaien. Het domino-effect. De kleurenstroompjes veranderden. Het paarse maakte plaats voor roze en blauw. Liefde en vertrouwen. Dat waren de deuren van hem en Aida als broer en zus. Zoals ervoor volgde hij de stroompjes terwijl er meerdere deuren openvlogen. Hij vloog ze voorbij en ving slechts glimpen op van de herinneringen. Sommigen welke hij herkende, anderen die in zijn eigen hoofd nog ver weg leken te zitten. Toch onderdrukte hij de neiging om te gaan kijken. Dit ging om Aida, niet om hem. Zelfs als ze klaar waren, was hij zeker dat er ook bij Aida nog een paar deuren gesloten zouden zijn. Hij kon ze niet allemaal opentrekken. Misschien met de tijd dat ze die zelf zou kunnen openen. Maar dat was iets voor later. Nu moest hij de belangrijkste zien open te krijgen. Die van hem en Jenny en de energiewezens. Maar dat zou nog een hele zoektocht worden.
De grootste roze stroom voerde hem uiteindelijk naar de volgende gesloten deur. Zijn adem stokte. Hij was vrij zeker welke herinnering er achter deze deur zou zitten. Hij bleef voor de deur staan en probeerde de moed te verzamelen om ze te openen. Na de herinneringen aan haar broer, volgde logischerwijze de herinnering aan hun moeder, Anja. Hij onderdrukte zijn eigen emoties en gedachten en deed voorzichtig de deur open.
Daar stond ze. Zijn moeder. Ze keek hem recht aan en glimlachte. Haar vertrouwde glimlach. Zijn emoties die hij zo goed had weten controleren, glipten door zijn vingers. Alles rondom hem vervaagde terwijl hij volledig opging in de herinnering. Ineens leek er niets meer belangrijk.
"Mam..." fluisterde hij zachtjes. Hij voelde zijn armen en benen slap worden toen hij besefte dat het de laatste keer zou zijn dat hij haar zou kunnen zien. Hij wilde niet weg.
"Kom hier," zei ze vriendelijk en spreidde haar armen open. Hij zette een stap in haar richting terwijl hij vocht tegen de tranen.
"Mam, ..." zei hij opnieuw, maar zijn stem stokte. Hij keek naar haar donkere ogen en bekende bruine krullen. Krullen die ze aan hem had doorgegeven. Hij vergat volledig waar hij mee bezig was en liep voorzichtig naar haar toe. Een felle wind rukte zijn aandacht los en hij viel terug in de realiteit. Hij werd achteruit geblazen en wist zich nog net aan de deurklink vast te grijpen. Hij schudde de emoties van zich af. Hij trok uit alle macht aan de deur om te open te houden.
"Jenny, nu!" Riep hij. Opnieuw verscheen er een kruis voor zijn ogen en de deur bleef open. Hij viel op de grond. Hij krabbelde hijgend recht en liep weer door de deur waar Anja nog steeds vriendelijk naar hem lachte. Hij stak zijn hand naar haar uit.
"Het spijt me, mam." Zei hij zachtjes. Een enkele traan ontsnapte hem. Het volgende moment zag hij een kleine Aida naar Anja toe rennen en in haar armen springen. Hij besefte weer dat hij in Aida's herinneringen zat. Anja was niet echt. Ze zag hem niet. Hij voelde een zware steek in zijn hart en rukte zich los van de herinnering.
Hij zette hijgend een paar stappen achteruit en vocht tegen zijn eigen emoties. Hij zette zich neer en sloot zijn ogen tot hij zichzelf weer onder controle had. Hij voelde zichzelf weer lichtjes duizelen terwijl de herinneringen in zijn hoofd ook opensprongen. Nog steeds niet alles zat op zijn plaats. Hij wist dat het roekeloos was om in zijn staat in iemands hoofd te dringen. Elke deur die bij zichzelf open ging, bracht een horde aan emoties mee. En het laatste wat hij nu kon gebruiken waren oncontroleerbare gevoelens. Hij moest geconcentreerd blijven. Hoe zwaar het was. Hij mocht zijn emoties niet de vrije loop laten.
In de verte zag hij opnieuw meerdere deuren openzwaaien. Het was een begin. Hij trok een zwakke grijns. Het werkte in elk geval en dat was het belangrijkste. Dit was het makkelijkste deel geweest om te openen. Hij zou de deur moeten vinden die leidde naar Jenny en hun krachten. Hij hoopte dat die deur de sleutel zou zijn naar al de andere. Maar hij moest ze vinden.
De roze en blauwe kleuren leken nu meer te overheersen. Hoewel de paarse stromen nog steeds duidelijk aanwezig waren. Hij zocht een lichtblauwe stroom die dezelfde richting opging als een paars stroompje. Ze was bang voor zijn krachten, maar ze herkende hem wel als haar broer. Hij hoopte dat een combinatie van de twee hem naar een herinnering zou leiden van zijn krachten. Hij schoot achter de stromingen aan. Vaak splitsen de twee dan toch weer af en moest hij een nieuwe stroming zoeken. Hij probeerde meerdere combinaties en stromen te volgen. Trok tussendoor verschillende deuren open. Maar geen enkele die ook maar een glimp van energie liet zien.
Het was een hele zoektocht, hij voelde hoe hij steeds vermoeider werd. Zijn energieniveau daalde gevaarlijk laag. Een aantal keren liet hij zich hijgend op de grond zakken en nam even de tijd om op adem te komen. De vele kleurenstromen maakte hem duizelig en de vele deuren begonnen hem nu ook te overweldigen. Hij zat al te lang in haar geest te wroeten, maar hij kon niet stoppen, niet nu.
Hij rukte de zoveelste deur open en zag Aida en Jenny samen op bed zitten in Aida's slaapkamer. Hij keek er even naar. Ze zaten vrolijk te kletsen en te giechelen terwijl de tv op de achtergrond zachtjes draaide. Hun giechelen veranderde in schaterlachen en ze rolden bijna van het bed. Hij beet op zijn lip. Het was geen vreemd zicht voor hem om Aida en Jenny zo openlijk te zien lachen zonder een zorg in de wereld. Maar nu vroeg hij zich af of hij dat ooit nog eens te zien zou krijgen. Tot zijn teleurstelling zag hij nergens een teken van energie. Toch riep hij opnieuw naar Jenny en verscheen het paarsblauwe kruis weer voor hem. Er vlogen nog een paar deuren open. Maar een groot deel bleef nog steeds dicht. En de paarse stromen bleven ook nog steeds hectisch rond zijn voeten kronkelen. Met een zucht vloog hij weer op en begon opnieuw de achtervolging van de stromen.
Eindelijk leidden de stromen hem naar de zoveelste gesloten deur. Zowel paars en blauw cirkelden rond de deur. Hij rukte ze open hopend dat dit dan eindelijk de juiste zou zijn.
Daar zag hij zichzelf, samen met Jenny en Aida, op hun volleybalpleintje. De zomerzon scheen fel aan de helderblauwe lucht en de struiken ritselden zachtjes op het ritme van de wind. Hij zag Aida naar de rand van het pleintje lopen met haar gsm in de hand terwijl hij Jenny's ogen zag oplichten. Niet veel later zag hij zichzelf hetzelfde doen.
Hij herkende dit scenario maar al te goed. Het was hun laatste potje volleybal geweest voor alles was fout gegaan. Hij slikte. Hij kreeg een brok in de keel en voelde tranen opkomen samen met nog meerdere emoties. De kleurenstromen dartelden rond hem en hij besefte dat het niet zijn eigen emoties waren. Zijn geest begon zicht te vermengen met die van Aida. Hij had niet veel tijd meer. Als hij nog veel langer zou blijven, zou hij zichzelf volledig verliezen.
Plots hoorde hij meerdere deuren snel achter elkaar openkletsen. Stromingen van emoties vlogen aan lichtsnelheid rond hem, paars, blauw, wit. Hij zag ze allemaal als een storm rond hem waaien. Hij drukte zijn handen op zijn slapen toen hij zelf ook alle emoties voelden binnenkomen. Zijn hoofd stond op barsten. De stromen emoties werden er steeds meer tot hij zich bijna voelde stikken. Een sterkte wind blies hem achteruit. Met alle kracht klemde hij zijn handen rond de deurklink en negeerde zijn bonzende hoofd. De stromen aan kleuren drongen zich rond hem op en probeerde hem van de deur los te rukken. Dit was niet alleen het geheugenverlies meer, dit was Aida zelf die uit alle macht probeerde de deuren weer te sluiten en daarmee onbewust hem in de diepte probeerde te trekken. Koppig klemde hij zijn handen steviger rond de klink.
"Jenny, nu!"
Hij wachtte vol verwachting op het paarsblauwe kruis, maar het kwam niet. De stromen rukten steeds harder aan hem. Hij zou het niet meer lang kunnen volhouden.
"Jenny, zet ze vast!"
"David, ik kan het niet... Aida..."
Hij hoorde de tranen door haar stem en vloekte in zichzelf. De kleurenstromen sloegen als een wervelwind rond hem en ontnamen zijn zicht. Hij schreeuwde van de pijn. Als hij de deur nu zou loslaten, zouden ze hem meesleuren door Aida's gedachten tot hij verdwaalde of verdronk. De emoties drongen zijn geest binnen en hij moest moeite doen zijn eigen gevoelens en gedachten te onderscheiden van die van Aida. De stromen rukten genadeloos aan hem. Hij voelde hoe de adem hem werd afgenomen terwijl hij overspoeld werd door golven aan emoties. Het enige wat hij nog zag was de wervelwind aan kleuren die hem uit alle macht probeerde te verstikken. Zijn grip rond de deurklink verslapte. Hij kreunde gefrustreerd.
"Jenny, doe het nu!"