Jason Vaughn's POV.
Umaga na pala, ready na ang gamit ko nang magising ako dahil inihanda na ito ni Nanny, ang katulong namin.
Umalis na kaagad ako nang matapos mag-almusal, ang mga kaibigan ko kasi ay nasa loob na nang campus.
Nagmamadali na ako nang may muntikan na akong masagasaan na babae. She's in the middle of my way! Nakita ko siyang natumba
Nag-alala ako na baka napuruhan ko siya.
Bumaba kaagad ako.
"Ah miss, ayos ka lang ba? Bakit kasi hindi ka tumitingin ka daanan?" medyo nainis ako dahil nakita ko ang dugo sa siko niya. Para bang wala man lang siyang nararamdaman.
"Ay sorry naman po! Oo kuya oki lang ako. Titingin na ako dadaan ko sa susunod" sabi nang babae. Hindi ko alam kung nagalit siya sa akin.
Nagmadali na siyang umalis. Nakita ko na hindi niya napulot ang ID niya. Pinulot ko ito, binasa ko ang pangalan niya.
'Loureene Faustina Philips'
Nice name.
"Teka miss, yung ano mo, ID mo!" sumigaw ako kahit na nakatalikod na siya, ngunit hindi na niya ako hinarap.
Tinawagan ko naman ang driver namin na bumili nang mga panggamot sa sugat. At dalhin sa room namin.
Agad naman akong nakapasok sa room nang makita kong mag nilulupungan ang mga boys kong kaklase.
I saw it! It was her, the girl in the road.
"Ah Miss Philips, dito ka nalang sa tabi namin" mayabang kong sambit dahil alam ko naman na hindi lalaban sa akin ang mga boys dito. They know me.
Hindi na ako nagulat nang umupo sila sa tabi namin. Malamang ay binawi nang mga lalaking iyon ang alok nilang upuan.
"Para saan to?" tanong ni Loureene nang iabot ko sakanya ang isang supot.
"Saan pa? edi dyan sa sugat mo!" naiirita kong bulong. Hindi pa ba halata? Geez.
Nagkahiwalay naman ang mga labi niya. Siguro takang-taka siya dahil puro isang balot ang mga ito, o kaya naman ay malalaki na bote nang betadine etc.
"Grabe naman to? Gasgas lang naman yung sugat ko, hindi ako naaksidente. Bakit ang dami pa nito?" she exclaimed.
Bakit parang hindi kapanipaniwala ang mga ginawa ko ngayon.
"Arte mo. Basta ilagay mo na lang or else ako ang gagamot dyan" pagbabanta ko
Inirapan naman niya ako. Siya pa ang choosy ah?
"Salamat nalang" buntong hininga niyang saad.
Hindi ko na siya tinignan.
Hanggang sa nahulog ang Earphones ko.
"Ah Von, sa iyo ata to" Loureene asked me.
Wtf? Von? It's Vaughn
It's Vown not Von
Agad ko nalang hinablot ito sabay tingin nang masama.
Nakinig nalang ako sa mga nagpapakilala sa harapan. Natapos na si Gab at Caleb na mga kaibigan ko. Kaya ako na ang sunod.
Bago ako magpakilala nakita ko si Loureene and her friend being noisy. Tumikhim ako kaya agad silang natinag.
Si Loureene naman ay matagal na tumitig sa akin. Binilisan ko ang pagsasalita. I hate it when people stare at me.
"I'm Jason Vaughn Borromeo, it's Vaughn not Von" si Loureene ang pinaringgan ko roon.
Papalapit na siya. Tapos na kasi akong nagpakilala.
"Don't stare too much, Loureene" I teased her with a lower voice.
Nakita ko siyang natigilan, pero hindi na siya nagpatinag. Siya na ang nagpakilala
"Hi. I'm Loureene Faustina Philips. Call me Fauz and Lori if we're close." diin niya na may panlilisik nang mata sa akin.
UWIAN NA.
Nagsabay-sabay kaming magkakaibigan na lumabas. May sari-sarili naman kaming sasakyan kaya hanggang sa parking lot kami nagkakasama.
Naisipan kong ibalik kay 'Fauz' kuno ang ID niya. Alam ko naman ang address niya dahil sa Village din namin siya, nakalagay sa ID niya.
Malapit na ako sa bahay nila nang makita ko siyang umiiyak, sinundan ko siya kung saan siya makararating at mabuti nalang sa playground lang. Kinuha ko ang jacket ko, lagi naman akong may dala.
Bumaba ako para siguraduhin kung ayos lang siya.
Nadatnan ko siyang nakatitig sa mga bituin. Naalala ko tuloy ang bestfriend namin nina Caleb at Gabby.
"I wish I was a star. Even in my darkest days, I still shine." dinig kong tugon niya saka umiyak ulit.
"Kasing ganda mo naman ang bituin eh" wala sa sarili kong sambit.
Hindi ko din alam kung bakit ko nasabi iyon. Siguro nadala lang ako kasi umiiyak siya para patahin ito.
Nabigla siya na naging epekto nun ay nahulog siya sa swing. Gusto kong matawa kasi baka magalit siya.
"Eto pala ang ID mo. Pinuntahan kita sa bahay ninyo kaso bigla kang tumakbo palabas kaya sinundan nalang kita" pagpipigil kong tumawa.
Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin sa akin.
Tinulungan ko siyang tumayo para maayos ang upo niya sa swing.
"Thanks" nahihiya niya akong tinignan
"Bakit ba kapag nakikita mo ako kundi ka natutumba, nahuhulog ka naman" natatawa kong sambit.
Tumawa siya sa biro ko. Para bang narealize na din iyon
Habang tumatawa ay napawi naman agad ito , sapagkat napalitan nang lungkot ang ngiti ay nawala. Napansin ko iyon kahit na ikaila niya pa.
"Dapat pala hindi ID ang ibinigay ko sayo." seryoso kong sabi habang paupo sa tabi niyang swing.
Nagkunot-noo naman siya "Bakit naman?"
Ramdam kong nakatingin siya akin, abala ako sa pagtitig sa mga bituin.
"Kasi mukhang malungkot ka" simpleng sagot ko.
"I don't have any handkerchief here but you can use this jacket. Malamig na din" pagpapatuloy ko, seryoso kong inabot sa kanya ang jacket ko.
"Ah hindi, ayos lang ako Vaughn. Baka lamigin ka pa." pagtanggi nya.
"Nope. Please just accept this" pagpupumilit ko. Kaya tinanggap na niya.
Sakto naman sakanya hindi ganoon kalaki. Napansin ko ang bandang siko niya.
"Okay na ba yang siko mo?" -ako.
Napalingon din sya sa siko niya na may band aid.
"Ah eto? Oo. Wala lang to, medyo mahapdi lang" tapang ah. Pero iyakin.
"Bakit 'wala lang to'?" panggagaya ko sa boses niya.
"Hindi na ako masyadong nasasaktan sa physical injuries. Wala lang naman iyon sa sakit nararamdaman ko ngayon"
Sa mga sinabi niyang iyon ay mas naawa ako sa kalagayan niya.
"I think you're having a hard time."
"Ay, hala sorry. Baka naiilang ka hehe"
KONTI lang naman. Hindi kasi ako sanay na may babaeng umiiyak sa harapan ko. Kahit na mga may gusto SA akin, hindi ko gustong iniiyakan ako.
"No, I'm not. Just be positive and everything will be alright"
"Thank you for cheering me up"
Binigyan ko nalang siya nang malawak na ngiti. Ganun din siya sa akin.
"Uhm, una na ako. Baka kasi hinahanap na ako ni Mama" pagmamadali niya.
"Oh sure. Take care"
"Salamat ulit"
"It's okay, and please don't c-cry. In front of me." pakiusap ko.
Alam kong nagtaka siya doon, pero tinanguan niya ako bago siyang tuluyang tumalikod.
Umuwi na ako sa bahay nun.
Nakahiga na ako sa kama ko nang maalala ang pangalan niya. I was just curious about her.
Hindi naman mahirap hanapin ang pangalan niya sa Facebook dahil ung First and Second name niya lang ang nakalagay.
I added her.
And then, I didn't bother to wait kung iaaccept niya ako. Natulog na ako.
Nagising ako sa ingay nang phone ko. Tumatawag si Gab.
"Hello bro? Grabe bro, inaccept ako ni crush!" nabingi ako sa sigaw ni Gab sa kabilang linya.
"Ang aga-aga Gab!" kamot ulo kong reklamo.
"Pare alas sais na, basta masaya ako dahil inaccept niya ako"
"Mabuti naman at ikaw ang nag-add sa sinasabi mong crush?"
Sikat kasi itong lalaki na to na playboy. Habulin. Well kaming tatlo naman ay habulin pero siya lang ang pumapatol, buti nga ay hindi niya jinojowa dahil kawawa sila.
"Syempre naman, bro. Alam ko naman na iaadd niya din ako pero ako na ang nag-add para hindi na siya mahirapan." pagmamayabang niya.
"Masuwerte pala siya kung ganon" halakhak ko.
"JV, dalian mo pala ah"
"Bakit naman?"
"Para hindi kana malate, gago!"
Pinatay ko na ang call. Umagang umaga nanggugulo. Sana ay seryosohin na niya yang crush niya. First time eh.
Maliligo na sana ako nang makita ko ang chat ni Fauz, tungkol sa pagbabalik niya nang jacket ko.. Nagreply naman kaagad ako.
Sinabi kong huwag na niyang ibalik kaso nga lang ay nangulit kaya hinayaan kona.
Naligo akong sandali saka umalis na. Hindi na nag-almusal dahil sa cafeteria nalang bago ako pumasok bibili nalang akong sandwich.
Wala namang masyadong ganap kanina sa school, puro discussion lang.
Dumating ako sa tagpuan namin nang mas maaga. Kaya naghintay nalang ako.
7:03 na wala pa rin siya. Kaya naisipan kong ichat siya. Sabi naman niya ay OTW na.
"He's my ex, he's a jerk, he cheated on me. That's why I broke up with him" diretsong sabi niya.
I asked her about Joaquin, my bestfriend before.
"Oh really? Ikaw nag nakipagbreak?" nagtataka kong tanong.
Wow! Siya pala ang nakipagbreak. Damn.
"Of course! Gago eh. Sa tagal nang pagsasama namin ay 2 years na pala niya akong niloloko" humina ang boses niya. Tinignan ko siya dahil narinig ko ang mga singot niya, lumuluha na siya
"Damn! You're crying again." I stood up. Hindi ko kayang makita siyang umiiyak.
Thank God, may dala akong panyo. Binalibag ko sa kanya iyon, nakatalikod kasi ako.
"Aray ko naman!"
That was a sign Number one.
"Please stop crying." I sighed."So you're Lori?" I curiously asked.
"Bakit ba kilala niyo ako?"
"Famous ba ako sa MU?"
"Not really. Pero usap-usapan ay ikaw lang ang sineryoso ni Joaquin. That's all"
"Paano nila nalaman yun? Ganoon na ba talaga sa MU maraming chismosa at chismoso?" nakatingin na ako sa kanya.
"Nope. Narinig ko lang naman iyon kanina. And I saw him chasing you."
I saw him before. She looks frustrated while talking to Joaquin.
"Just to clarify things, I don't love him anymore"
Feel niya may gusto ako sakanya? Nice.
"Who's asking?" I teased.
She rolled her eyes.
"Just kidding. Well good for you."
"Hirap kayang mag-move on, tapos kapag nakapag-move on kana, babalik siya. Ang gago diba?"
Yup, he's totally a jerk.
"I know right. That's Joaquin. His perspective in love was just for fun."
"Accurate" sang-ayon naman siya.
Sabay naman kaming tumawa.
"You're prettier when you're wearing that"
I told her while looking at her lips.
"What? This jacket?" curious niyang tanong.
"No. That smile, please always wear that"
Nakita kong namula ang pisngi niya. Cute.
"Ikaw naman, Vaughn. Baka may gusto Kang ibahagi sa akin"
Wala naman.
"Ano ba ang gusto mong malaman?" baka kasi curious siya sakin or maybe crush niya ako.
"Lovelife?"
Wews.
"I don't have a girlfriend" hindi ko siya tinignan
"Crush? Nililigawan?"
"Meron"
Crush lang....ata.
"Nililigawan???"
"Wala"
"Huh? Ang gulo mong kausap! Isang tanong isang sagot" ang cute niya kapag nagtatampo.
I held her arm.
"Sorry" I chuckled.
"I have a crush. Hindi ko alam kung crush lang, but I think I love her already." that's true. "She's my bestfriend"
"Niligawan mo?"
Ikaw kaya yung ligawan ko? JK.
"Kung ako siguro yun, baka ako pa nanligaw sayo." she said.
That was funny.
"You think so?" I asked while smirking.
"Alam ba nya na may feelings ka for her?"
daming tanong
"Wala siyang alam. I know a lot about her. But she doesn't even know a single thing about me.
She doesn't remember me at all.
"Ouch!" I exclaimed, binatukan pa naman ako.
"Yup. She was hit by a car, I was the one who was supposed to get hit but.. she saved me. That's why she got an amnesia. She forgot everything about our friendship. She doesn't remember us anymore." paliwanag ko.
"Aww, ang sad naman" sumimangot siya.
"We were just eight that time. When she completely forgot everything, my Mom decided for us to go back here in the Philippines. Nandito din kasi ang mga relatives namin and 3 years lang kami nagbakasyon sa States" pinakitaan ko siya nang ngiti na may bahid na lungkot.
"Ang sakit naman pala. Eh paano nyan? Nakita mo na ba sya or nasa ibang bansa pa din?" she's interested huh.
"I think I found her. Pero mukhang wala na talaga sya naaalala dahil it was 12 years ago." I sighed deeply.
"Last question" pagtataas niyang kamay.
"Hmm?"
"What if, her memories went back. And you have the chance to court her. What will you do?"
"IF her memories went back. Ayokong umasa" hindi ako tanga para umasa
"What if nga diba"
"I don't believe in 'what ifs'. Pero kung may pagkakataon na makausap ko sya, una kong gagawin ay magpapakilala and then ikukwento ko sa kanya yung masayang memories namin noong bata pa kami."
"Sana maalala kana nya." She tapped my shoulder.
"I have a childhood friends too. Pero hindi kona matandaan ang names nila basta sinabi ni Mama yun e...sino kasi .." pilit niyang inaalala.
"Sino?" agaran kong tanong.
"Nakalimutan kona sila. Matagal na kasi e tapos si Iza lang naman yung kasama ko simula noon"
Oops. That was a sign number two.
I will keep digging on it. HANGGANG sa malaman kung sino talaga siya.
"HALA SHIT!" she panicked.
"Hey, what's wrong?" pag-aalala ko.
"I'll go home now, it's already late and my Mom might scold me"
Mukhang nagmamadali siya, ihatid kona kaya.
"Okay, Let me bring you home"
Pumayag siya saka na sumakay sa kotse ko.
Bababa na sana siya nang magsalita ko.
"When you're with me, please, just- don't cry because I don't really know what to do." I whispered, sapat na iyon para marinig niya.
Napahinto siya dahil doon, pero natinag naman agad siya saka na bumaba.
Lumabas na siya, kumaway pa bago ako makaalis.
Hindi pa ako nakakalayo ay nakita ko si Joaquin na nakaluhod kay Faustina.
I saw her na nakaupo sa sahig. She was scared.
Sinuntok ko si Joaquin, naging dahilan iyon para makatulog siya.
Niyakap akong mahigpit ni Faustina.
"It's okay, I'm here! Don't worry." saad ko.
Inalalayanko siyang pumasok sa loob nang bahay nila.
"Ako na ang bahala kay Joaquin"
Iuuwi ko siya sa bahay nila. Lagot siya kina tita nito.
"Where's your phone?" iniabot naman niya agad sakin "I saved my number, call me if you need something or if something happens."
"Thank you dahil binalikan mo ako" mahina pero sincere ito.
"Just call me okay? I'm only one call away and I'll be there."
Aalis na sana ako kaya binuksan ko na ang pinto nila, baka kasi magising si Joaquin tapos ay balikan pa si Faustina.
Biglang iniluwa nito ang Isang magandang babae, may edad na siya. Namumutla ito na para bang minadali ang pagpunta rito.
Siguro ito na ang Mama ni Faustina.
"Hi po tita. Ako po yung nagtext sainyo. I'll get going na po dahil nandito na kayo" I texted her mom, gamit ang phone ni Fauz kanina.
"Salamat iho. Kung gusto mo dito Kana maghapunan?" mabait na pag-alok sa akin.
"Walang anuman ho" magalang kong sagot. "Salamat po, pero kailangan kona pong umalis, hinahanap na kasi ako ni Papa."
"Ganon ba? Basta minsan pumasyal ka rito para maipagluto kita. Mag-iingat ka iho."
Binigyan ko nalang siya nang ngiti.
I think I found her. I think it was you, Fauz.
I noticed two signs today.
******************************************
A/N: Si Faustina nga ba??? Hmm.