De zon wierp zijn warme licht over het volleybalpleintje. De struiken die het plein omringden, ritselden zachtjes door de streling van de wind. Jenny's lange, bruine haren dansten stilletjes mee op het ritme. Ze merkte het niet. Ook de tranen op haar wangen leek ze niet te voelen. Het enige wat ze voelde waren Davids vertrouwde armen rond haar. De tijd leek speciaal voor haar zijn adem in te houden. Al haar gedachten en zorgen leken ineens niets meer dan een kleine zucht ergens in haar achterhoofd. Als een verloren blaadje van een boom dat ongestoord en ongemerkt voorbij dwarrelde op de wind.
Haar tranen droogden stilaan op, maar haar glimlach versierde nog steeds haar gezicht. En hoe kon het ook anders. Hij was terug. Haar David was terug. Ze kon het niet geloven. Eindelijk was ze niet meer alleen. Pas na een hele tijd voelde ze zijn grip verslappen en liet ze hem los. Ze nam een stapje terug en keek naar zijn vertrouwde grijns onder zijn lichtgrijze ogen. Zijn donkerbruine krullen kwamen al tot net in zijn gezicht. Het leek wel of ze hem voor het eerst zag. Alsof al die maanden iemand anders voor haar had gestaan en David nu pas weer voor haar stond. Ze voelde ineens een druk op haar borst komen. De tijd leek ineens vooruit te schieten alsof het zijn schade van eerder wilde inhalen. De vredige stilte die ze zo even in haar hoofd had mogen voelen, werd ineens overdonderd door gedachten. De blijdschap die zo even had gevoeld leek ineens bruut aan de kant geschoven te worden door een waterval aan emoties. De afgelopen maanden van eenzaamheid leken ineens te vervagen. Nu ze zo voor hem stond, voelde het wetenschapscentrum als de dag van gisteren. Het gevecht, de Vlucht. Alle dagen dat ze zich in slaap huilde. De angst die ze overal met zich meedroeg. Elke dag de bekende gezichten van haar twee beste vrienden, David en zijn zus Aida, te moeten zien die haar niet eens meer herkenden. Haar handen balden zich onbewust tot vuisten. Alle emoties die ze al die maanden diep van binnen verborgen had gehouden, leken allemaal te exploderen in haar gedachten. Voor ze het zelf door had, voelde ze haar felle, goudgele energie door haar aderen stromen. Haar ogen lichtten felgeel op en ze sloeg ze hem achteruit met een golf van goudgele energie.
"Wat in hemelsnaam, David?!" Hoorde ze zichzelf roepen. Hij vloog een paar meter achteruit voor hij achterover viel. Hij keek haar stomverbaasd aan. "Waar was dat goed voor?"
"Waarvoor denk je?" Ze dwong haar energie met veel moeite naar beneden en haar ogen namen weer hun gewone donkerbruine kleur aan. Ze schrok zelf een beetje van haar extreme reactie, maar dat zou ze zeker niet laten merken. Haar lichaam trilde. Emoties vlogen door haar lichaam waardoor ze zelf niet eens meer wist wat ze voelde. Ze wilde weten waarom. Waarom hij alles had gedaan, waarom hij belangrijke dingen voor haar verborgen had gehouden. Ze wilde alles weten. Alles wat hij haar niet had durven zeggen.
Voor een van hen twee nog een opmerking konden geven, gleden hun blikken stilletjes naar het blonde meisje aan de rand van het pleintje. Davids zus en Jenny's beste vriendin, Aida, die samen met hen naar het volleybalpleintje was gekomen. Jenny viel met een harde klap terug in de realiteit. De harde realiteit. David was dan wel terug, maar de afgelopen maanden waren nog steeds gebeurd en alles was nog lang niet opgelost. Aida stond geschokt een paar meter verder met haar twee handen over haar mond en trilde over haar hele lijf. Haar blauwe ogen stonden wijd open van angst en staarden Jenny aan. Jenny beet op haar lip. Ze was roekeloos geweest. David had zijn geheugen dan wel terug, maar Aida duidelijk nog niet en nu had ze zo even David drie meter achteruit gegooid met een gele flits van energie.
"Aida..." Jenny wilde naar haar toe gaan, maar deze sprong met een kreet achteruit. Ze hield haar hand voor zich alsof dat haar zou kunnen beschermen. Haar blonde haren vielen half over haar gezicht. Het leek of ze deze niet eens durfde wegstrijken.
David gebaarde snel naar Jenny dat ze moest blijven staan. Ze gehoorzaamde tegen haar zin.
"Aida..." begon hij. "Rustig aan..."
Er kwam wat gepiep uit haar mond, maar Jenny kon er niet echt een woord uit opmaken. David sloop stilletjes dichterbij. Aida bleef met ogen groot van angst naar Jenny staren. Het voelde als een zware steek in haar hart. Ze was vaak aanzien geweest als monster, maar om Aida zo naar haar te zien kijken, was iets wat ze nooit voor mogelijk had gehouden. En dat brak haar hart. Jenny's overvloed van emoties kalmeerde toen ze besefte dat niets terug het oude was. Als het ooit al weer als vroeger zou worden. De donkere leegte die ze al maanden met zich meedroeg, wrong zijn weg weer naar het oppervlak en haar moed zakte tot in de schoenen.
Van de gelegenheid gebruik makend, schoot David naast Aida. Het was razendsnel, maar Jenny zag zijn bekende felblauwe gloed snel over zijn lichaam flitsen. Ze voelde zijn energie van hem afstromen. De leegte maakte opnieuw plaats voor warmte toen ze zijn bekende energie zag en voelde. Het voelde als een volle maan na een donkere, stormachtige nacht die de gebroken wereld verlichtte. De vrede na de storm. Het was een gevoel dat ze heel lang niet meer gehad had en ze wou dat ze er voor eeuwig aan kon vasthouden. David bewoog te snel om te kunnen zien voor Aida. Maar Jenny zag het perfect. Ze merkte meteen op hoe stijf en houterig hij zich voortbewoog. Niet vloeiend en moeiteloos zoals ze zich kon herinneren. Ze fronste lichtjes. Nog geen seconde was er voorbij toen hij naast Aida stond. Jenny zag nog net een lichtblauw vonkje uit zijn vinger schieten voor ze slap in zijn armen viel. Hij legde haar voorzichtig op grond. Jenny knipperde een paar keer verward met haar ogen en probeerde te vatten wat er net gebeurd was. Ze keek hem woest aan.
"Wat doe je nou?" Riep ze.
"Wel, beter dit dan dat ze gaat rondschreeuwen wat er net gebeurd is." antwoordde hij droog. Hij kreunde lichtjes en draaide ongemakkelijk met zijn schouder. Ze keek hem fronsend aan, maar hij negeerde haar. "Geef het een paar tellen, ze komt zo weer bij."
"En dan wat?" vroeg Jenny nog steeds geïrriteerd. Hun puinhoop leek gewoon groter te worden. Het laatste wat ze nu konden gebruiken was iemand die het van de daken zou schreeuwen dat ze energiewezens waren. Ook al was het Aida.
"Dan kunnen we haar hopelijk overtuigen dat ze een bal tegen haar hoofd heeft gehad en het gedroomd heeft." Antwoordde David rustig.
"Alsof dat gaat werken." Sneerde ze.
"Heb jij een beter idee? Trouwens een lichte schok in de hersenen kan wel eens voor korte termijn geheugenverlies zorgen."
"Schok in de hersenen? Ben je gek?!"
"Het was maar een kleintje."
Jenny stond ondertussen om te ontploffen. Dat ze Aida niet konden laten rondrennen roepend dat Jenny een gevaar was, was duidelijk. Maar dat wilde nog niet zeggen dat ze haar pijn wilde doen. Zijn grijze ogen keken haar recht aan en het leek wel of haar gedachten ineens stilvielen. Zijn ogen leken recht door haar heen te kijken. Net zoals hij altijd gedaan had. Ze slikte en onderdrukte de neiging om zich opnieuw in zijn armen te gooien. Ze wilde huilen, ze wilde hem vasthouden om zeker te zijn dat hij niet weer zou verdwijnen. Ze wilde alle pijn en eenzaamheid van de laatste maanden eruit huilen, hem vasthouden en alles vergeten wat er gebeurd was. En een ander deel van haar wilde tegen hem schreeuwen. Schreeuwen voor alles wat hij voor haar had geheim gehouden, voor alle maanden dat ze helemaal alleen was geweest. Voor hemzelf in gevaar te brengen voor haar. Ze beet op haar lip en slikte de emoties in. Ze moest rationeel blijven nu, ook al viel het haar zwaar.
"Misschien moeten we Tony erbij halen." Zei ze voorzichtig.
David kneep zijn ogen samen naar haar. "Tony?" vroeg hij verward.
Jenny fronste opnieuw. "Tony Bowes? Mijn adoptievader Tony? Brombeer Tony?"
David schudde geïrriteerd zijn hoofd. "Ja ja, ik weet wel wie je bedoelt." Hij drukte zijn hand tegen zijn slaap.
Ze staarde hem aan. Er was iets met hem. Hij deed vreemd. Had hij zijn geheugen toch nog niet helemaal terug?
"Wil jij aan Tony uitleggen wat er net gebeurd is?" vroeg hij sarcastisch. "Niet slecht bedoeld, Jenny, maar wat ga je zeggen?"
Ze beet op haar lip. Waarschijnlijk zou ze eerst een zware opdonder krijgen. Maar toch moesten ze een manier vinden om dit op te lossen.
"Hij kan helpen." Bracht ze uiteindelijk uit. Ze had moeite om tegen zijn blik in te gaan. Net zoals altijd. David deed zijn mond open om nog iets te zeggen, maar werd onderbroken door Aida die weer bijkwam. Jenny keek haar bezorgd aan. Deels dat David haar geen pijn had gedaan en deels of ze nog steeds bang zou zijn van haar.
"Auw," zei Aida, ze wreef over de achterkant van haar hoofd. Haar blik gleed naar Jenny.
"Gaat het?" Sprong David er snel tussen. "Je kreeg een bal tegen je hoofd, toen was je even weg."
"Oh..." Zei ze. Ze keek wat verward naar Jenny en David, alsof ze hen niet echt geloofde. Toen schudde ze haar hoofd.
"Ik heb een vreemde verbeelding." Mompelde ze. David hielp haar overeind. Hij knipoogde stiekem naar Jenny. Ze zette haar tanden op elkaar.
"Auw, mijn hoofd." Gromde Aida terwijl ze nog steeds over de achterkant wreef. "Ik denk dat we het best kunnen laten voor vandaag."
Jenny knikte. "Misschien wel," zei ze langzaam.
"Kom ga even zitten." David loodste haar naar het bankje net naast het pleintje. Jenny hoorde ineens zijn stem in haar hoofd weergalmen. Het voelde op een vreemde manier vertrouwd om weer telepathisch contact te hebben met hem.
Dus hoe gaan we dit oplossen? Heb je nog ideeën? Een ander dan Tony erbij te halen?
Ze zuchtte en beet op haar lip. Eigenlijk niet nee... Dit was het laatste wat ik kon verzinnen om jullie geheugen terug te krijgen.
Volleybal? Echt waar?
Ze knarste met haar tanden. Was hij al de rest vergeten dat ze de laatste maanden geprobeerd had? Ze heeft zelfs mijn energie gezien en het deed niets! Heb jij nog een beter idee?
Op dit moment niet nee.
Ze zag hem opnieuw lichtjes kreunen en geïrriteerd met zijn hoofd schudden. Ze fronste opnieuw. Wat was er met hem? Had ze hem pijn gedaan?
Met een zucht liet Aida zich op het bankje vallen en daarmee was de conversatie tussen David en Jenny ook ineens afgebroken.
"Ik denk dat het beter is als we zo dadelijk naar huis gaan." Zei David. "Dan kan Aida wat rusten."
Jenny keek wat teleurgesteld. Ze was een beetje bedaard ondertussen, maar ze had nog steeds zoveel vragen. Hij kwam er weer veel te makkelijk onderuit volgens haar. Daarbij had ze zich de afgelopen maanden zo eenzaam gevoeld. Ook al was ze nog steeds boos op hem, ze wilde niets liever dan tijd met hem doorbrengen. Hem alles vragen wat al zo lang door haar hoofd spookte.
Sms me later. Galmde zijn stem in haar hoofd. Jenny huiverde. Ze was het zo lang zo gewoon geweest dat hij in haar hoofd klonk. Nu voelde het vreemd voor een of andere reden. Ze knikte.
"Gaat het lukken om thuis te geraken?" Vroeg ze snel.
Aida knikte. "Het is niet zo ver," zei ze.
Juist, Jenny was al vergeten dat Aida en David nu aan de rand van de stad woonden. Het was niet zo heel lang stappen. Zij daarentegen moest nog steeds een heel stuk met de bus. Tony Bowes haatte het stadleven. De verst mogelijke uithoek op het platteland was meer zijn ding.
"Oké," zei ze dan maar. "Hopelijk ben je snel weer beter." Ze wierp een snelle blik op David. Hij zag er opnieuw normaal uit afgezien van zijn ogen die lichtjes samengeknepen waren. Hij zag haar kijken en trok een mondhoek op naar haar. Op een of andere manier stelde het haar gerust en kalmeerde het haar tegelijkertijd. Het drong nu pas echt tot haar door hoe vreselijk eenzaam ze geweest was. Zelfs sinds ze Aida en David had teruggevonden. En hoe vreselijk hard ze hen gemist had. Ze wierp nog een blik op Aida en bad in het vurigste van haar hart dat ze haar herinneringen konden terughalen. Ze kon zich niet voorstellen dat haar beste vriendin voor eeuwig weg was.
Aida knikte en liet zich door David recht trekken. Jenny zag hem nog snelle blik naar haar gooien. Het was duidelijk dat hij haar ook nog wilde spreken. Alleen had ze niet zoveel zin om dat later over sms te doen. Maar ze snapte ook wel dat hij Aida nu even niet alleen kon laten.
Met tegenzin draaide ze zich dan maar om en liep naar de bushalte. Haar hoofd tolde nog en haar handen trilden. Dit was niet zoals ze het zich had ingebeeld. Maar misschien had ze er ook een veel te mooi sprookje van gemaakt in haar hoofd. Het was kinderachtig, maar ergens had ze misschien gehoopt dat als David en Aida hun geheugen terug kregen, dat alles op een magische manier weer zou worden als vroeger. Alsof er helemaal niets gebeurd was. Natuurlijk, was ze opgelucht dat David zijn geheugen terug had, maar ergens werd ze bang dat Aida misschien wel nooit haar geheugen zou terugkrijgen. Ze had nu al zoveel geprobeerd. Ze dacht terug aan hoe Aida haar had aangekeken. Zelfs na alles wat ze samen hadden meegemaakt, had Aida haar nog nooit zo aangekeken. Als een monster. Ze had het ook nooit verwacht, Aida was haar beste vriendin. Maar hetgeen wat ze nog het minst verwacht had, was hoe verschrikkelijk pijnlijk dat geweest was.
Ze dacht terug aan hun tijd voor het wetenschapscentrum. Alle slaappartijtjes die ze samen gehad hadden, de vele gesprekken of de tijden dat ze niet konden ademen van het lachen. Ze dacht aan hun sneeuwbalgevecht wat nog steeds in haar geheugen zat als een van de beste dagen die ze ooit beleefd had. Hoe Aida zonder angst of twijfel op Davids rug was geklommen en kilometers mee had gevlogen tot aan de bergen. Hoe ze samen met Jenny David bekogeld had met sneeuwballen. Hoe het haar niet in het minst had kunnen schelen dat Jenny en David hun krachten gebruikten rond haar. Ze glimlachte bij de gedachte. De herinnering maakte haar zowel dankbaar als ontzettend verdrietig. Ze miste Aida. Háár Aida. Haar beste vriendin die er voor dik en dun altijd voor haar geweest was. Een traan rolde over haar gezicht terwijl ze uit het raam van de bus staarde.
Ze rechtte haar schouders en ademde eens diep in en uit. Maar David was er nu, hij zou wel mee een oplossing kunnen vinden. Ze zouden hun Aida wel weer terugkrijgen. Het kon niet anders. Het moest.
De busritten waren aanzienlijk korter dan ze gewend was en voor ze het wist was ze alweer thuis. Ze gooide haar schooltas tegen het huis en sloop achterom naar de garage. Hun nieuwe huis had een garage die twee keer zo groot was als vroeger en het stond afzonderlijk van het huis. Het beste daaraan vond ze dat ze niet langs Tony hoefde als ze geen zin had. En na alles van vandaag had ze eigenlijk geen zin om ergens over te praten. Hij zou woedend worden zodra hij erachter kwam wat ze gedaan had. Na alles wat ze hadden meegemaakt, was ze vreselijk roekeloos geweest met Aida. Terwijl ze Tony zo beloofd had op haar hoede te zijn. De opluchting van David terug te hebben had haar van haar stuk gebracht. Het was gebeurd voor ze het beseft had. Maar dat was uiteraard geen excuus. En zeker niet voor Tony.
Zodra ze voet in de garage zette, sprongen de lichten aan en werd al heel duidelijk dat het geen gewone garage was. De muren, het plafond en de vloer bestonden uit allemaal dezelfde zilverkleurige platen. Verder was er niets. De platen waren hier en daar wat kleiner of groter wat weggaf dat er machines achter zaten die ze kon gebruiken voor trainingen.
Ze boog door haar knieën en sloot haar ogen. Felgele energie verspreidde zich van haar borstkas naar alle aderen over haar lichaam. Een gele gloed bedekte haar. Ze deed haar ogen open welke nu felgeel brandde. Zonder nog een seconde te verliezen, begon ze de ene combinatie aanvallen na de andere. Gele lichtgolven vlogen door de ruimte. Zoals gewoonlijk trilden de muren een beetje van de kracht die achter haar aanvallen stond. Ze vloog op en begon aan de moeilijke oefeningen. Ze draaide, tolde, daalde, steeg weer op, sprong van de muren af terwijl ze zoveel mogelijk aanvallen bleef vuren. Het hielp haar gedachten tot rust te brengen. Of toch voor een groot deel. Een ander deel kon maar aan één ding denken: David en Aida. David die haar nog zoveel antwoorden verschuldigd was en Aida die nog steeds haar geheugen niet terug had. En de vraag wat ze in hemelsnaam nog kon proberen. Midden in een aanval voelde ze een scherpe steek in haar zij. Ze verloor haar concentratie en viel op de grond. Lichtgroene golven mengden zich met de gele gloed die van haar af stroomde. Het gebeurde de laatste tijd steeds vaker. De pijnscheut trok vrij snel weer weg, maar de groene schijn bleef door haar energie doorkomen. Ze kon het gevoel niet verklaren. Het voelde vreemd. Alsof het niet haar energie was. Ze wist ergens wel dat het ook niet zo was.
Ze legde voorzichtig haar hand over haar borstkas. Daar ergens diep vanbinnen, brandde een klein vonkje. Een aandenken aan de ergste dag uit haar leven, iets dat ze had meegekregen van het wetenschapscentrum op de dag van de Vlucht. Davids energie. Ook al had David er zelf geen idee van. In het begin was het netjes gescheiden gebleven van haar eigen energie en kon ze het gebruiken wanneer ze het nodig achtte. Echter de laatste tijd leek het zich steeds meer te mengen met haar eigen energie. Het was gegroeid, daar was ze zeker van. Maar ze leek er steeds minder controle over te krijgen. Het mengde zich met haar energie wanneer het zelf wilde, had ze de indruk. Op sommige dagen zoals vandaag haalde het haar met een pijnscheut naar beneden alsof het vlammetje eiste gevoeld te worden. Na de Vlucht was het haar meest kostbare bezit geweest. Het enige wat ze over had gehouden van David. Het was dan wel zijn energie, maar hoe groter en meer aanwezig het vonkje werd, hoe vaker ze zich begon af te vragen of het al dan niet gevaarlijk zou kunnen zijn