Two Years Later
"Doc? Doc?" nagulat ako at tumigil sa pag-iisip nang tawagin ako ni Mae.
"What did you just say?" halos pabulong kong tanong.
"Okay ka lang po ba, Doc? Kanina ka pa kasi tulala." nag-aalalang tanong ni Mae.
"I'm sorry. I'm okay. Anong sinasabi mo kanina?" tanong ko.
"Sabi ko po wala na po tayong patient na naka-appoint today. Magpahinga nalang po kayo. Ako na po ang bahala dito." sabi niya.
"It's okay, Mae. I'm fine. A lot of things occupied my mind these days. I'm sorry." sabi ko na ikinatango niya na lamang.
"Nga po pala Doc, may invitation po kayo galing po kay Sir Ricci." sabi niya at nilahad sa akin ang nakasobre. I smiled. Ito lang ata ang magandang balita na natanggap ko sa buong araw na ito. Wedding invitation ni Ricci at Blaire. Who would've thought na sila pala ang magkakatuluyan sa huli.
I called Blaire.
"Hello, Shar! Ba't ngayon ka lang tumawag?"
"I'm sorry. Busy lang talaga. Natanggap ko na pala ang invitation ninyo ni Ricci. Congrats sa inyo. "
"Thank you, Shar! You really should be there. Isa ka sa pinaka-importanteng bisita, Shar. Hope you will not disappoint us."
"Of course, Blaire. I should be there. Kailangan kong masaksihan ang pag-iisang dibdib ng dalawa kong kaibigan." napangiti ako sa sinabi ko.
She giggled. "I will tell Ricci about your call. I miss you na frienny!"
"I miss you too. Sana magkita tayo ngayon." malungkot na saad ko.
"Nasa Bohol ako eh. But I'll call you once I came back. Sabi kasi maghanap kana ng one true love mo eh. Hindi ka pa ba naka-move on sa pinsan kong gago?"
That caught me on guard. Hindi ako makasagot. Natigilan din si Blaire.
"Oh shit! I'm sorry. I'm sure Ricci will kill me with this."
I fake laughed. "Okay lang. I think I need to go back to work. I'll see you soon, Blaire. Ingat kayo diyan."
"Ingat ka din, Shar. I hope malalampasan mo na kung ano man iyan." malungkot na sabi niya bago namin pinatay ang tawag.
Napabuntong-hininga ako. It's been almost one year. Kamusta na kaya siya?
"Tita!" nagulat ako sa tili ni Sophia, tumatakbo papalapit sa akin while her arms are spreading.
"Hello, baby. I missed you!" sabi ko at yumuko para salubungin ang yakap niya.
"I missed you too po. We visited at Mommy's tomb today. It was her first anniversary po yesterday but Daddy was busy." sabi niya.
"I'm sorry to hear that baby! I'm sure your mommy was happy to see you again. Our baby is cute talaga" sabi ko sabay pisil sa pisngi niya.
"Tita! I'm not a baby anymore! Big girl na po ako." reklamo niya. I chuckled at binuhat ko siya. She hugged me from my neck.
"Yes. Big girl kana. Ang bigat mo na eh." I said as I carressed her hair. If my baby is still alive, siguro karga-karga ko din siya ngayon. I cried. Sophia looked at me worriedly.
"Tita, miss mo na din po ulit si Baby Chloe? Stop crying na po. I'm not crying nga po whenever I misses Mommy. I'm sure kasama na po ni Mommy si baby Chloe sa heaven. " she said and wiped my tears using her tiny hands.
"I'm sorry baby. I couldn't help it." sabi ko. It's been a year since she left the world. I couldn't even see her face not even touched her. I couldn't even kiss her and tell her how much I love her. I visited my daughter yesterday because it was her anniversary too. I almost lost my consciousness because of crying too hard.
"Tahan na po Tita ganda. You still have a daughter, me." sabi niya sabay pa-cute sa akin. I laughed.
Nung nawala sa akin si Chloe, I've been depressed for a long time until Sophia came. She makes me happy even just for a small things. Kapag naluluksa at namimiss ko si Chloe, she's always there to make me feel better after. Kaya laking pasasalamat ko kina Mika at Nash because they brought an angel to make me happy again.
Pagkatapos kong mahimasmasan, I put Sophia down.
"Sinong kasama mo?" tanong ko sa kanya.
"Daddy. He's outside." sabi niya. We went outside only to found her Daddy sitting comfortably at the waiting area.
"Hi, bro." bati ko at nakipagfist bump sa kanya.
"Kamusta ka na?" he asked.
"I'm fine." casual na sagot ko.
"Ang kulit ni Sophia. Gusto ka daw makita." sabi niya.
"Nagmana lang yan sayo." biro ko. He scoffed.
"What ever!" masungit na sabi niya.
I smiled! Sungit talaga! But I always thank him. He was always there when both of us were falling apart. Ginawa naming sandalan ang isa't-isa.Dalawa kaming nawalan ng mahal sa buhay.
Ang nangyari kasi, eight months pa lang akong buntis noon at maselan pa, Gabi na rin at nagpunta kami somewhere ni Mika to find out something very important. Siya ang nagda-drive noon. Dahil sa pagmamadali, hindi namin namalayan ng may truck kaming makakasalamuha, naaksidente kami. Si Mika mismo ang napuruhan dahil nasa kanya ang malakas ang impact. She was dead on arrival. Ako naman nag aagaw-bunay na nun. Pinapili si Donny ng Doktor kung sino ang bubuhayin, ako ba or ang baby. He was torn at first but he didn't have a choice but to let me live and let my daughter died.
Pagkatapos naming magkwentuhan saglit ni Nash ay naisipan na niyang umuwi na since magdidilim na rin. Binuhat niya si Sophia.
"Baby, let's say bye to your Tita Shar. Uuwi na tayo." malumanay na utos sa kanya. Umiling si Sophia bilang hindi pagsang-ayon.
"No! Tita will come to our house tonight. Please Tita. Let's have a dinner together. Daddy will cook." pagmamakaawa niya sa akin. Ano na namang trip nitong batang to? Napatawa nalang ako.
"But your tita is busy. She needs to do work." sabi naman sa kanya ni Nash. May binulong naman sa kanya si Sophia at di ko narinig iyon.
"Pinagchi-tsismisan mo na ako ngayon, Sophie?" sabi ko at nagkunwaring nasasaktan. She just shrugged her shoulders and giggled.
"Okay. I got it! Ano bro? Let's have a dinner, please? Pagbigyan nalang natin 'tong anak ko. Baka maglupasay pa yan dito." biglang pag-aya sa akin ni Nash.
"What did she tell you?" naiintrigang tanong ko.
"Wala naman. Let's go." aya niya then he held my hand and pull me outside. Narinig ko naman na humagikgik si Sophia.
"Wait! I'll talk to my secretary first." sabi ko.
"Fine. Nasa kotse lang kami." sabi niya.
Dali-dali naman akong pumasok sa loob para magpaalam sa sekretarya ko.
"Let's play to your room. Your Daddy will prepare our dinner." sabi ko kay Sophia nang makarating kami sa bahay nila.
"Did you miss your mom?" biglang tanong ko habang sinusuklay-suklay ang mahaba niyang buhok.
"Yes. I do." sagot niya. Nung namatay si Sophia, she's 3 years old that time. She was crying but after that, she became normal and fine. Siguro dahil bata pa siya at hindi niya pa naiintindihan iyon. Also, her dad was a big help too. Hindi niya pinapakita sa anak niya na apektado siya sa pagkawala ng asawa niya. He was always smiling kahit mahahalata mong pilit lang iyon para lang ipakita sa anak niya na he's fine and so she should.
"You need to change your clothes. Let's have a shower first." sabi ko at tumango naman siya.
Pinaliguan ko naman siya. Tinalsikan niya ako ng tubig kaya pati ako ay basa na rin. Sa halip na mainis, napatawa pa ako at nagustuhan ang paglalaro namin sa banyo nila. Nawala yung pagod at stress ko dahil doon.
"What to do, Tita? You're all wet na po." sabi niya habang binibihisan ko siya.
"I'm okay baby. I will just borrow your Dad's clothes." sabi ko.
Ilang minuto ang lumipas at narinig namin ang mahinang pagkatok mula sa labas ng kwarto.
Lumabas kaming dalawa ni Sophia. Kita ko ang gulat ni Nash nang makita ang kalagayan ko.
"Anong ginawa niyo at nabasa ka?" tanong niya.
"Nagswimming kami sa banyo niya. May maliit ka pa bang damit at shorts diyan? Yung hindi na kasya sayo. Pahiram muna." sabi ko.
"Meron ata. Teka titignan ko." sabi niya at pumasok sa kwarto niya. Bumalik siya nang may dala-dalang shorts at damit.
"Magbihis ka na. Baka magkasakit ka." utos niya at tumango lang ako. Pumasok na rin ako sa kwarto ni Sophia para magpalit ng damit.
Boses lang ni Sophia ang naririnig namin habang kumakain kami. Kwento siya nang kwento about sa movie na pinanood niya noon kasama ang Daddy niya. Habang kami naman ay ngingiti-ngiti lang. Hanggang sa natapos kaming kumain ay kwento nang kwento pa rin siya.
"Ako na ang maghuhugas." pagpresinta ko. Nasa living room ngayon si Sophia at nanonood ng palabas na cartoon. Habang kami naman ang nagliligpit ng mga pinagkainan namin.
"Hindi na. Okay lang. Bisita ka namin dito." sabi niya. Napabuntong-hininga nalang ako at dumiretso nalang kay Sophie.
Ilang minuto ang lumipas at nakatulog si Sophia sa akin. Ginawa niyang unan ang binti ko habang sinusuklay-suklay ko ng mahina ang buhok niya.
Tumingin ako sa relo ko. It's quarter to nine. I think I should go home. Nabigla ako ng konti nang umupo sa tabi ko si Nash.
"Tulog na siya?" mahinang tanong niya. Tumango ako.
"Well, ano bang binulong sayo kanina ni Sophia?" tanong ko.
"Umiyak ka daw kanina. She was worried. Okay ka lang ba talaga?" nag-aalang tanong niya.
"Naisip ko lang si Chloe. I just missed her. Ikaw? Okay kana ba ba?" tanong ko pabalik.
"I am. I know she's happy from where she is now." sabi niya na nakangiti.
Sandali munang katahimikan bago siya ulit nagsalita.
"I heard your ex...uhmm...uuwi na raw next month sa araw ng kasal ng kaibigan mo." pag-alilangang sabi niya.
"Alam ko." sabi ko bago huminga ng malalim.
"Are you ready to face him? Alam kong mahirap." tanong niya.
"I don't know, bro. Sana hindi muna kami magkita. Ayoko pa siyang makita ngayon." - ako.
He brushed my hair gently. Trying to console me.
"Alam kong naging mahirap yung pinagdaan mo sa kanya noon but you need to be strong. Nalagpasan mo nga noon kahit wala siya." sabi niya.
"Bahala na talaga, bro. Ipinapasa-Diyos ko na lang talaga." sabi ko.
"You're already 30, kailan ka na magkakaroon ulit?" pag-iiba niya.
"Ewan ko. Wala pa sa isip ko yan." sagot ko.
"Seriously, you need someone who can lean on. Lalo pa't ganyan yung sitwasyon mo." sabi niya.
"Haha! Funny!" sarkastik na sambit ko. "Kung ganyan lang naman, wag na. Marami akong kaibigan na masasandalan. I just need someone who can truly love me." sabi ko.
"Sige ka. Kung ayaw mo, ako nalang mangliligaw sayo. You deserves a love."- siya.
"Bakit naman liligawan mo ako eh hindi naman tayo talo? " biglang tanong ko na biro lang naman sana iyon.
"Because I've been in love with you. Nasabi ko na yan sayo noon pa ah." sagot niya na ikinatigil ko.
"Stop that! It's not funny." suway ko.
"I'm serious, Shar." sabi niya. "I'm sorry, okay? Just pretend that you heard nothing. It's getting late. You should go home or you can sleep here. Delikado na sa labas. Wala ka namang duty bukas, diba?" sabi niya.
"Yeah. Wala akong duty during weekends but..." - ako.
"So...dito kana matulog, please. Samahan mo muna si Sophie." sabi niya. I rolled my eyes.
"Okay fine!" I surrendered. Parehas talaga sila ng anak niya. Parehong makulit. I saw him smiling at tumayo muna.
"Oh! Matapos mo akong pilitin, iiwan mo din pala ako." masungit na sabi ko.
"Hindi ah. Kukuha lang ako ng beer. Let's have a drink." sabi niya.
"Uy! Gusto ko yan. Matagal-tagal na akong hindi nakainom niyan.
"Hinay-hinay lang sa pag-inom. Mahina pa naman ang tolerance mo sa alcoholic drinks." sabi niya habang nilalapag ang mga beer na dala niya.
Naka-tatlong bote pa lang ako, bigla na akong nahilo. I think I'm a little bit drunk. Siya naman naka lima na.
"Gosh! I don't think I could sleep with Sophie tonight. Baka maamoy niya ako." sabi ko. Itinungga niya nang diretso ang kalahating bote na natira sa beer niya at nagbukas pa ng panibago.
"Hinay-hinay lang. Baka masuka ka diyan. Sus!" reklamo ko.
"Shinong shushuka? Walang shushuka!" sabi niya.
"King ina! Wag kana uminom!" reklamo ko at kinuha ang bote na nakabukas na. I gently slap his face. Mukhang tulog na eh.
"Hoy gising! Doon ka matulog sa kwarto mo. I'll sleep here. Come on." sabi ko at tumayo. Halos matumba ako dahil sa hilo. He pulled me dahilan para mapaupo ako sa tabi niya.
"I love you." bulong niya nang nakapikit. Si Mika na naman siguro naiisip ng mokong na to.
"I still fcking love you, you know that? I tried so hard to forget you and my damn feelings for you but I failed. Ang hirap." sabi niya nang nakapikit pa rin.
"Shar..." bulong niya at unti-unting dumilat ang mga mata. He held my face. He looked at me intently as if he was examining me. Nagulat ako doon.
"How to forget my feelings with you? I want to stay friends with you but when you are this close, I want to hug you, I want hold you, I want to..." he whispered as he touched my lips using his fingers.
"N-Nash"
"I want to kiss you." sabi niya. He leaned closer to me and before I could say anything, he kissed me. I don't know but I responded to him. I kissed him back. I let his tongue slid inside my mouth. The intensity and that feelings are nowhere. Hindi ko mahanap ang hinahanap ko. Siguro dahil hindi siya iyong taong minahal ko.
Donato, how do I forget you? Why it's so hard to forget you?