ΣΤΕΛΙΟΣ...
Τριγυρνούσα στους δρόμους απελπισμένος δεν ήξερα τι να κάνω, πώς να συμπεριφερθώ και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Το σηκώνω.
«Παρακαλώ;» απάντησα
«Είστε ο κύριος Γεωργίου;»
«Μάλιστα ο ίδιος...ποιος είναι;»
«Σας τηλεφωνούμε από το νοσοκομείο. Είσαστε στο τηλέφωνο εκτατής ανάγκης της κυρίας Μυρτώς Αναγνωστοπούλου.»
«Τι έπαθε; Τι... τι συνέβη;»
«Είχε ένα ατύχημα και βρίσκετε στα επείγοντα στο νοσοκομείο Παπανικολάου.»
«Έρχομαι αμέσως»
Έκλεισα το τηλέφωνο πήρα το αμάξι μου και το πάτησα μέχρι το νοσοκομείο που ήταν περίπου 40 λεπτά δρόμος από το κέντρο. Φτάνοντας στην υποδοχή ζήτησα οδηγίες για το που βρίσκεται η γυναίκα μου. Την είχα χάσει ήδη μια φορά δεν θα άντεχα να την χάσω και δεύτερη. Μου είπαν σε ποιον όροφο θα πάω και με ποιον γιατρό θα μιλούσα.
Μόλις βγήκα από το ασανσέρ ρώτησα τις νοσοκόμες που βρίσκεται ο γιατρός και για καλή μου τύχη, εκείνη την ώρα έβγαινε από ένα θάλαμο.
Μου έδειξε που την έχουν βάλει.
«Είναι πολύ καλά στην υγειά της δεν την χτύπησε το αμάξι απλά λιποθύμησε από τον σοκ που έπαθε. Οπότε όλα καλά για αυτή και για το μωρό.»
Κάτσε μισό λεπτό...ποιο μωρό;
«Το ποιο; Θέλετε να μου πείτε ότι είναι έγκυος;»
«Μα καλά δεν το ξέρατε;» με ρώτησε τώρα παραξενευμένος ο γιατρός.
«Πρώτη φορά το μαθαίνω από σας.»
«Η σύντροφος σας είναι ήδη 2 μηνών έγκυος.»
«Είστε σίγουρος για αυτό;» κοίταξα το παράθυρο το δωμάτιο του ασθενούς για να δω μην τυχόν ο γιατρός μου έλεγε για λάθος άνθρωπο. Και ρωτάω τον γιατρό:
«Για αυτήν την γυναικά μιλάμε;»
«Μάλιστα κύριε.»
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. δεν το πίστευα ότι θα γίνω πατέρας. Γιατί δεν μου το είπε όμως; Τι περίμενε για να μου το πει; Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω ακόμα ότι θα γίνω πατέρας. Μου είπε ο γιατρός συμπληρωματικά ότι μπορώ να μείνω για όσο θέλω διπλά της και ότι δεν θα δημιουργήσω πρόβλημα. Την μετέφεραν σε δωμάτιο και αύριο θα μπορούσε να πάρει εξιτήριο.
Μπήκα όσο ποιο αθόρυβα μπορούσα για να μην την ξυπνήσω. Της έπιασα το χέρι έγειρα το μέτωπο μου προς το κρεβάτι και κοιμήθηκα εκεί. Πρώτη φορά μετρά από, δεν ξέρω πόσες μέρες κοιμόμουν.
Ανοίγω τα ματιά μου και νιώθω την Μυρτώ να έχει ήδη ξυπνήσει και να με χαϊδεύει στα μαλλιά σαν να ήμουν μικρό παιδί. Είχα γυρισμένο το πρόσωπο μου από την αντίθετη μεριά. Δεν την έβλεπα απλά την ένιωθα, ένιωσα το στοργικό της χάδι όπως την πρώτη μέρα που πρώτο φιληθήκαμε δεν θα το ξεχάσω ποτέ εκείνο το χάδι, ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα ότι είχα ζωή μετρά από πάρα πολύ καιρό. Ξανά έκλεισα τα ματιά μου και είδα στον ύπνο μου εκείνη την σκηνή από το πρώτο μας φιλί κάτω από τον Λευκό Πύργο. Ναι, ισχύει ότι το φιλί με ένα πρόσωπο το οποίο έλκεσαι σου δίνει επιπλέον δύναμη.. σε κάνει σχεδόν υπέρ ήρωα αλλά εκείνο όμως το φιλί δεν σε έκανε υπέρ ηρώα σε έκανε Θεό. Ένιωσα ότι είχα κατακτήσει όλο το σύμπαν. Πριν ακριβώς από 6 χρόνια μέσα σε όλα είχα ξεχάσει και την επέτειο μας πριν από 6 χρόνια δώσαμε εκείνο το πρώτο φιλί ένα φιλί το οποίο έμελλε να μας δέσει για πάντα. Ελπίζω να με συγχωρέσει. Ελπίζω να καταλάβει ότι δεν έκανα και ούτε πρόκειται να κάνω κάτι για να την πληγώσω εσκεμμένα.
Ξανά άνοιξα τα ματιά μου. Πρέπει να είχε πάει μεσημέρι. Άκουγα τους γιατρούς, τις συνομιλίες των ανθρώπων που είχαν με τους γιατρούς και με τους δικούς τους, όμως αυτό που δεν άλλαζε ήταν αυτό το στοργικό χάδι ποιο στοργικό και από αυτό που δίνει η μανά στο παιδί της. Ήξερα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να γυρίσω το κεφάλι μου προς το μέρος της. Ήξερα ότι κάποια στιγμή έπρεπε να την αντιμετωπίσω. Αλλά τη να της πω; Να της πω για άλλη μια φορά ότι δεν έκανα τίποτα; Ή να την ρωτήσω γιατί μου έκρυψε την εγκυμοσύνη της; Όλα είναι τόσο μπερδεμένα στο μυαλό μου. Και τελικά, σε μια παράτολμη κίνηση άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο. Γύρισα το κεφάλι μου, την κοίταξα. Είχα αποφασίσει να μην πω τίποτα απλά γύρισα το κεφάλι μου και την κοιτούσα. Δεν χαριστικέ να περιμένω για πολύ ώρα, μετά από δυο λεπτά σχεδόν πήρε τον λόγο σπάζοντας τον πάγο για τα λογία που δεν ειπώθηκαν.
«Από τι ώρα είσαι εδώ;» μου είπε σχεδόν ψυχρά με έναν κόμπο να υπάρχει στον λαιμό της.
«Από χτες το απόγευμα.»
«Γιατί είσαι εδώ;»
«Για σένα. Και για το παιδί μας.» Ανακάθισα προσπαθώντας να ξεπιαστώ από αυτή την στάση που ήμουν από την προηγούμενη μέρα.
«Το παιδί μου εννοείς. Γιατί αυτό το παιδί δεν έχει πατέρα.»
«Μυρτώ σε παρακαλώ... που πρέπει να σου ορκιστώ για να καταλάβεις ότι δεν έκανα απολύτως τίποτα. Ότι δεν είχα στο μυαλό μου να κάνω απολύτως τίποτα. Γιατί μόνο εσύ υπάρχεις στο μυαλό μου. Ποιο είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω;»
«Θα έπρεπε τουλάχιστον να ντρέπεσαι και που είσαι εδώ πέρα.»
«Αυτό μου έλεγε η καρδιά μου να κάνω και αυτό έκανα.»
«Και χτες; Πάλι ότι έλεγε η καρδιά σου έκανες;»
«Αστό χτες... δεν μιλούσε η καρδιά μου χτες ούτε καν το μυαλό μου.»
«Αυτό δεν θα το θεωρήσω δικαιολογία.»
«Ποτέ στην ζωή μου δεν έψαξα για δικαιολογίες. Για τίποτα. Ούτε τώρα θα το κάνω στο χέρι σου είναι να μπεις μέσα μου και να καταλάβεις τι πραγματικά έγινε και ποια είναι η αλήθεια.»
«Γιατί να το κάνω; Για να βγω ξανά πονεμένη;»
«Γιατί να ξανά βγεις πονεμένη; Μυρτώ Σ'αγαπάω μόνο εσένα σκέπτομαι.»
«Το Σ'αγαπάω μου το είπε άλλος ένας ο οποίος δεν με αγαπούσε.»
«Κοίταξε τα ματιά μου. Αυτά θα σου πουν όλη την αλήθεια και δες αν σε αγαπάνε η όχι. Αν δεν σε αγαπάνε, τότε δεν πειράζει. Θα είμαι εδώ για το παιδί μας.»
«Στέλιο φύγε. Η παρουσία σου μου προκαλεί αναστάτωση και αυτό στην κατάσταση μου δεν είναι καλό. Αν σκέφτεσαι το παιδί μας. Καλύτερα να φύγεις.»
«Μόνο να με κοιτάξεις στα ματιά θέλω. Και αν δε αισθάνεσαι απολύτως τίποτα θα φύγω.»
«Φύγε. Και μην ξανά έρθεις. Σύντομα θα φύγω και από δω.»
«Και που θα πας;»
«Κάπου μακριά.»
«Σε παρακαλώ μην το ξανά κάνεις αυτό θα πεθάνω.»
Την είδα και δεν έλεγε τίποτα μόλις μου είχε βάλει όλα τα μαχαιριά που θα μπορούσε να μου είχε βάλει ποτέ στην καρδιά. Έφυγα από το δωμάτιο αλλά όχι από το νοσοκομείο. Κάθισα λίγο ποιο διπλά και εκεί, έριξα το ποιο πολύ κλάμα που είχα ρίξει ποτέ στην ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι, η ζωή είναι ένας ατελείωτος πόνος και οποίος έχει ποτέ ισχυριστεί το αντίθετο, μάλλον δεν έχει ζήσει. Έβγαλα από μέσα μου όλο τον πόνο που είχα. Έβγαλα όλα μου τα δάκρυα. Έκλαιγα μέχρι το άλλο πρωί. Η Μυρτώ μου, η δική μου Μυρτώ η μονή γυναικά που αγάπησα πραγματικά μου ξεριζώνει την καρδιά για δεύτερη φορά με ένα μαχαίρι που της το έδωσα εγώ να μου το καρφώσει χωρίς να το ήθελα.
Το επόμενο πρωί φανερά εξουθενωμένος, είδα έναν γιατρό να μπαίνει στο δωμάτιο της πριν μπει όμως τον φώναξα και του είπα με σιγανή φωνή
«Την βλέπεις αυτήν;» δείχνοντας του από το παράθυρο την Μυρτώ.
«Ναι κύριε.»
«Θέλω να μου δίνεις πλήρης αναφορά για την κατάσταση της. Ξέρετε είμαι ο σύζυγος της. Αλλά δεν θέλω να την ενοχλήσω επειδή είναι ευαίσθητη η υγειά της έλεγα αν έχετε την ευγενή καλοσύνη να το κάνετε αυτό για μένα.»
«Μα κύριε δεν μου το επιτρέπει το ιατρικό απόρρητο.»
«Σας παρακαλώ. Εσείς δεν θα κάνατε τα πάντα για την γυναικά σας;»
Τότε είδα την νοσοκόμα να κάνει νόημα στον γιατρό να μπει μέσα στο δωμάτιο της Μυρτώς. Βιαστικά μου είπε
«Εντάξει θα το κάνω θα τα λεμέ στο πίσω μπαλκόνι του νοσοκομείου.»
«Χίλια ευχαριστώ γιατρέ για την βοήθεια σου.»
Μπήκε στο δωμάτιο. Βγήκε μετά από λίγο πάλι βιαστικά αλλά τρομαγμένος. Κάλεσε βοήθεια. Παραξενεύτηκα από την κινητικότητα των γιατρών αλλά δεν αντέδρασα.
«Γιατρέ τι έπαθε; Τι συμβαίνει;»
«Αν δεν την πάμε τώρα στην εντατική δεν ξέρουμε αν θα την προλάβουμε.»
«Μην μου λέτε τέτοια γιατρέ κάντε ότι χρειαστεί. Τα πάντα.»
«Θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε. Σε λίγο θα ξέρουμε.»
«Σας χρωστάω μεγάλη χάρη.»
Βγάλανε το κρεβάτι της Μυρτώς από το δωμάτιο και την είδα μισολιπόθυμη με αίματα γύρο της.
Οι επόμενες ώρες κύλισαν σαν να ήταν αιώνες μες το κλάμα και την αγωνιά που ήμουν, ενώ παράλληλα κανένας γιατρός δεν έβγαινε από την εντατική ούτε καν για ενημέρωση. Στο μεταξύ ήρθε η Γεωργία και τα παιδιά από το συγκρότημα και τους ενημέρωσα για την κατάσταση και για το τι είχε γίνει μεταξύ μας. Καθίσαμε να περιμένουμε με αγωνιά τις εξελίξεις. Δεν μπορούσα να αποφύγω τα σχολιανά που άκουσα από την Γεωργία για αυτό που έγινε
«Καλά δεν ντρέπεσαι; Τι καραγκιοζιλίκια ήταν αυτά;»
«Τουλάχιστον εσύ περίμενα να με πιστέψεις που με ξέρεις και πολλά χρόνια. Ξέρεις πολύ καλά τι πέρασα. Για αυτό το κορίτσι.»
«Το ξέρω Στέλιο. Αλλά δεν έπρεπε να την εγκαταλείψεις και να πας να απομονωθείς στο σπίτι του συγκροτήματος. Δεν λέω, σε όλους μας πόνεσε αυτό που έγινε, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε.»
«Κοίταξε, έφυγα από το σπίτι γιατί δεν ήθελα να στεναχωρώ την Μυρτώ. Προσπαθούσε να με συνεφέρει αλλά ήταν μάταιο. Και όσον αφορά το άλλο κομμάτι δεν το είχα καν προβλέψει.»
«Πόσες φορές σου είπα να μην κάνεις τίποτα με αυτήν; Πόσες;»
«Το ξέρω, και δεν έκανα. Μόνο ένα φιλί ανταλλάξαμε τότε και τώρα. Και αυτή την φορά δεν το ήθελα. Με άρπαξε από μονή της.»
«Φαντάζεσαι λοιπόν πως αισθάνθηκε η Μυρτώ μετά από όσα έχει περάσει και αυτή να σε πιστέψει κιόλας κι από πάνω;»
«Γιατί εγώ πέρασα λιγότερα. Το ξέρω ότι είναι φίλη σου αλλά μην την υπερασπίζεσαι κιόλας.»
«Την υπερασπίζομαι γιατί αυτή έφαγε ξύλο από έναν άντρα που με αυτό τον τρόπο έδειχνε την αγάπη του. Αν ήσουν γυναικά θα καταλάβαινες ποσό πονάει.»
«Σε παρακαλώ πάρα πολύ πρέπει να με πιστέψεις και μην μου μιλάς για ξύλο ούτε για συναισθηματική καταπίεση γιατί ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι και εγώ τα έχω περάσει αυτά. Μπορεί όχι από το κορίτσι μου αλλά από άλλες καταστάσεις.»
«Εγώ να σε πιστέψω. Να σε συγχωρέσω οκ. Η κοπελιά που χαροπαλεύει εκεί μέσα θα την κάνεις να σε πιστέψει;»
«Στο χέρι της είναι.»
«Όχι Στέλιο είναι και στο δικό σου το χέρι. Και αν τη αγαπάς όπως λες πάλεψε με νυχιά και με δόντια να την ξανά κερδίσεις.»
«Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα.»
«Αυτό είναι που παλεύεις μέχρι τέλος;»
«Και τι θες να κάνω;»
«Να συνεχίσεις την προσπάθεια»
«Πες μου τι πρέπει να κάνω. Εξηγούσε μου τι να κάνω και θα το κάνω.»
Ο διαπληκτισμός αναμεταξύ μας είχε δημιουργήσει αναστάτωση στο νοσοκομείο. Έπρεπε να επέμβει ο Γρηγόρης μπήκε στην μέση ώστε να επαναφέρει κάπως την τάξη.
«Δεν σταματάτε λέω εγώ; Η κοπέλα μέσα χαροπαλεύει και εσείς συζητάτε για το πώς θα της αλλάξετε την γνώμη;»
«Έχεις δίκιο αδερφέ.» αποκρίνομαι «Θα σταματήσουμε την συζήτηση εδώ. Και δεν θα την ξανά ανοίξουμε γιατί θα σεβαστώ την επιθυμία της και μόλις βεβαιωθώ ότι είναι καλά και αυτή και το παιδί θα φύγω από την ζωή της από την στιγμή που δεν με θέλει άλλο.» είπα αποφασίστηκα. Δεν γινόταν διαφορετικά.
«Ξέρεις κάτι Στέλιο; Το να τα παράτας τόσο εύκολα δεν βγάζει κάπου μπορεί αυτό κάποια στιγμή να αλλάξει. Μπορεί να αλλάξει γνώμη.» είπε εξουθενωμένη η Γεωργία.
«Και αν δεν αλλάξει;»
«Προχωράμε μπροστά.»
Μετά από λίγο ο γιατρός βγαίνει από το χειρουργείο και εγώ πετάγομαι σαν ελατήριο από την θέση μου και τρέχω κοντά του. το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιποι.
«Γιατρέ πείτε μου είναι καλά;»
«Αν δεν πηγαίναμε έγκαιρα στο χειρουργείο θα την χάναμε και αυτή και το παιδί. Αποκόλλησή πλακούντα.»
«Πως είναι;»
«Τώρα είναι καΐλα. Απλά θα έχει δύσκολη εγκυμοσύνη. Θέλει ξεκούραση φροντίδα και να είναι ξαπλωμένη και τους 7 μήνες που της απομένουν.»
«Δόξα το θεό! Είναι καλά τουλάχιστον.»
«Με θαύμα σώθηκε. Θα μείνει εντατική για σήμερα για προληπτικούς λογούς μην γίνει κάποια επιπλοκή και θα αύριο θα μεταφερθεί σε δωμάτιο οπού θα την παρακολουθούμε. Θα παίρνει και φαρμακευτική αγωγή.»
«Τουλάχιστον γλιτώναμε τα χειρότερα. Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ.»
«Αν θέλετε να την δείτε μπορείτε να πάτε. Αλλά για λίγο.»
«Καλύτερα όχι. Χειρότερο κακό θα της κάνω.»
«Γιατί να κάνετε κακό στη σύζυγο σας;»
«Είναι μεγάλη ιστορία...» ανέφερα με πόνο.
«Την ώρα του χειρουργείου ανέφερε το όνομα ενός άντρα που σίγουρα είναι το δικό σας. Στέλιος είπε. Που είναι ο Στέλιος μου... κάτι τέτοιο αλλά μετά την έπιασε η αναισθησία και βοηθητικέ στον ύπνο. Ίσως της κάνει καλό να πατέ διπλά της.»
«Δεν ξέρω γιατρέ καλύτερα να μη πάω τώρα. Ίσως αργότερα. Δεν αισθάνομαι ότι μπορώ να την βοηθήσω.»
«Τότε πρέπει να σας δώσω αυτό.»
Μου έδωσε ένα φάκελο με το υπερηχογράφημα του Μωρού μας. Και μέσα στο φάκελο είχε ένα χαρτάκι με γράμματα της Μυρτώς.
«Μου είπε να σας το δώσω πριν κάνει την η αναισθησία την πιάσει. Μάλλον ήθελε να σας το δώσει νωρίτερα.»
Είπε και απομακρύνθηκε από κοντά μας. 'Έκατσα σε ένα σημείο και απλά κοιτούσα αυτό που έβλεπα.
''Μπαμπά δεν είμαι πολύ όμορφο μωράκι;''
Έγραφε το γράμμα. Και απαντάω από μέσα μου σαν να ήταν μπροστά μου με δάκρυα στα μάτια.
''Ναι μωρό μου είσαι πολύ όμορφο μωράκι...''
Κράτησα το υπερηχογράφημα στα χεριά μου κάνοντας με ξεσπάσω πάλι σε κλάματα. Έκλεισα τα ματιά μου στην σκέψη ότι αυτό το μωρό είναι δικό μου αλλά δεν θα το πέρνα ποτέ στην αγκαλιά μου γιατί η Μυρτώ δεν ήθελε να με ξανά δει ποτέ.