Kiran Lin
I felt the heat of the sun as it touched my skin. Napamulat ako dahil sa init.
Ngunit nang buksan ko ang mata ko ay agad kong naalala ang napanag-inipan ko.
She's.. Not dead, right?
Tumulo ang mga luha ko dahil sa mga nanumbalik na alaala.
Naramdaman ko ang presensya ni Dad.
Lumapit siya sa akin at tinawag ang doktor.
Pumikit ako at hindi na pinilit na intindihin ang pinag-uusapan nila.
"Anak, kamusta ang pakiramdam mo?" tanong ni Dad nang matapos pagpapaliwanag nito.
Nagmulat ako at Tinignan siya sa mata. Naramdaman ko ang panginginig ng mga labi ko dahil sa pagpigil ng mga luha.
He held my hand.
"Tell me the truth, Dad. She's not dead, right? Mom is not dead." mahigpit ang hawak ko sa mga kamay niya. Nakita kong naluluha na rin siya.
Umiling-iling ako.
"I didn't neglect her, right?" tanong ko ulit. Napayuko lang si Dad at humagulhol na rin ito.
No.. It's not true...
"Dad.. Please, tell me the truth." pagsusumamo ko.
Huminga ng nalalim si Dad at inalis ang mga luha sa pisngi niya. He then looked at me with a pleading smile.
"Okay. Sasabihin ko sayo. But for now, please, magpahinga ka muna." sabi niya at tumayo. Nilagyan niya ng tubig ang baso saka inabot sa akin.
Ininom ko naman iyon.
"Sleep, then I will tell you everything. Alright?" ani Dad. Sinunod ko ang sinabi niya at natulog na.
Nagising ako dahil sa pagbukas ng pintuan.
Kumpara kanina ay mas kalmado na ang pakiramdam ko.
"Gising ka na pala. Nandito ang mga katrabaho mo sa Cafe." napatingin ako sa paanan ko at nakita ang mga staff ng cafe na nakaupo sa couch.
They look worried.
I smiled at them.
"Ok na ako. Paano ang cafe?" tanong ko.
Sumagot naman si Iza. "Sunday ngayon." napaisip ako sa sinabi niya. Nagsasara nga pala ang café tuwing sunday.
Nanatili sila ng ilang oras at nagkuwento tungkol sa mga pangyayari. Doon ko rin nalaman na si Yivie ang tumawag ng ambulansya.
"Mauuna na kami. Salamat ho sa oras." pamamaalam ni Iza kay Dad. Namaalam rin ang iba at lumabas na.
Palabas na sana si Yivie nang tawagin ko siya. "Thank you." mahina kong sabi ngunit narinig niya. Ngumiti lang siya at lumabas na.
Tinignan ko si Dad at pinaalala sa kaniya na may dapat siyang sabihin sa akin.
Nagsimula siyang magkwento.
"Naaalala mo siguro ang Mom mo na sinusugod sa hospital halos araw-araw dahil mahina ang katawan niya." he paused.
"That time, sinugod namin siya sa hospital because she told us. She tried calling you but you didn't answer." napahinto siya ulit at nag-aalalang tumingin sa akin. Ngumiti ako at sinenyasan siyang magpatuloy.
I know, masakit ang mga pangyayaring maririnig ko ngayon. But I'd rather be hurt than be completely clueless.
"After she called you, her heart stopped. The next call you recieved was from me. I called you to the hospital but when you were rushing here, you got hit by a car." he said. His breathing became heavy and he couldn't look at me in the eye. Even still, I can see that my Dad is still not okay.
"I'm sorry, it took me so long to tell you. Ayoko lang na pagkamuhian mo ang sarili mo dahil sa nangyari." ani Dad at nakita ko itong umiyak.
I called him, "Dad. Thank you. For holding it so long for me." He must've felt lonely- mourning over one person that we both love, with a son who couldn't even remember what happened.
Lumapit siya sa akin at niyakap ako. Hindi ko na pinigilan ang sarili ko at niyakap ko siya pabalik. My face is full of tears but I wouldn't dare to hold back.
Because now I know the truth.
I lost my mom at the same time that I lost my memories.