MGD 43 — Unending Sorrows
Trish
I was on the peak of crying, walang mapaglagyan ang mga luha ko na pruweba kung gaano ako nasira ngayon. I was holding their hands. My hands was entwined with Terrence as Tristan was on my chest, hindi ko alam kung paano ko matatanggap ang lahat. Nakasandal ako sa puno habang nasa pagitan ng hita ko si Tristan. Nasa tabi ko si Terrence habang hawak hawak ko ang kamay n'ya. It was still warm as Tristan. Hindi ko matanggap na iniwan na nila ako.
I was on my deep thoughts and I really don't know what to do. My brain was disfunctional at the moment. Parang hindi ako makapag-isip ng matino. "Both of you left me alone.." I whispered, hindi ko rin mapagilan ang sarili ko para hindi humikbi.
Seeing these two guys who were willing to sacrifice their lives for me makes me want to kill myself. I wasn't on my mind but I really want to kill myself at the moment.
I was the reason behind this.
If it's not because of me. They might be still alive and breathing..
I shook my head many times as I burst out crying again. Ang akala ko wala na akong mailalabas na luha ang mga mata ko. Halos tumabing na ang magulo kong buhok sa mukha ko. "Sorry, but I need to die to. Hindi kaya ng konsensya ko.." I apologized and a tear fall from my eyes.
My mind was pre-occupied with many thoughts. Of many what if's. Paano kung hindi ako iniligtas ni Terrence at Tristan? Edi sana ako na lang ang napahamak. I know that they said, na wala dapat na sisihin pero hindi ko mapigilang hindi sisihin ang sarili ko. Yeah, I was such a failure.
Kinuha ko ang baril na gamit ko kanina at itinutok ko sa sintido ko, "Until the end, I am such a failure.." malapit ko na s'yang iputok sa sintido ko noong may umagaw dito.
"I'm so sorry, P—papa..." I cried as he looked at me sympathetically, nabitiwan ko ang baril and my hands were shaking, suddenly he hugged me. It was so comforting at iyak lang ako ng iyak sa balikat n'ya. "Papa, Tristan died because of me. I really want to kill myself.." I said, sobbing.
Hinimas himas n'ya ang likod ko hanggang kumalma ako, "N-no, don't say that.." he said and gently squeezed my hand.
He diverted his gaze to those bodies beside me and he landed his gaze to his son, "Prince.." a tear fall from his eyes at hindi ko mapigilan na hindi maiyak. Hinawakan n'ya ang mukha ni Tristan habang nanginginig ang mga kamay n'ya, "Prince!!!" he summoned, niyakap n'ya si Tristan habang ako naman ay humagulgol lang. "Why did you leave us?!!!" he said as he cry harder. If it's not because of my brother, I wouldn't be here.
"I—I'm so s—sorry, Pa.." hindi ko mapagilan na hindi sisihin ang sarili ko sa pangyayari. Even though, Tristan said that no one's to be blame ay hindi ko pa rin magawang hindi sisihin ang sarili ko, "...Papa... I truly sorry.." napapikit lang s'ya sa sinabi ko at naglapitan na ang mga pulis at mga kaibigan ko. Niyakap n'ya ako ng mahigpit habang kalong kalong n'ya si Tristan.
"Nandito lang si Papa.." sabi n'ya sa akin habang umiiyak, "We have lost Tristan, but it doesn't mean it will end here.." ngumiti s'ya sa akin even though he is drowned with sadness, umiiyak s'ya habang yakap yakap kaming dalawa, "... pero hindi ako pwedeng magpakita ng kahinaan sa harap mo, magagalit 'yung kapatid mo sa akin at ang mama mo..." pagpapatuloy n'ya, "...smile, because tomorrow will be alright." minsan talaga, naiisip ko kung paano ang feeling ng isang magulang. "I lost a child kaya hindi ko na kakayanin kung mawawala ka rin, okay?" he said at umiyak lang ako.
Kanina pa sila nasa harap namin pero walang nagtatangkang lumapit. They gave space for my father who was enveloping Tristan on his arms.
"Carl.." I said as Carl runs toward us, hindi ko mapigilang hindi umiyak dahil feeling ko ako ang may kasalanan ng lahat. Lumapit sila sa akin, si Kurt at Dominique na mistulang naaawa sa kalagayan ko. "Sorry, master, kami dapat ang sisihihin dito. Hindi sana nangyari 'to kung mas nakarating kami ng maaga." he said, trying to convice and comfort me.
"No one's to be blame.." said Dominique na kasalukuyan akong inaalalayan ako para makatayo. Yumakap sila sa akin habang si Steph naman ay ganoon din.
"Hindi mo kasalanan, Trish.." she said as she comforted me, "You were also a victim.." she said as I shook my head.
"I'm the one to be blame.." I muttered, pumunta ang mga medic at nilagay nila si Tristan sa isang stretcher. Dumating rin ang isa pang stretcher at nilagay nila si Terrence.
Feeling ko ay magcocollapse ako dahil nagsisikip ang dibdib ko. Masyadong maraming nangyari ngayon at napasubsob na lang ako sa dibdib ni Dominique as the darkness invades my vision... I'm depressed and exhausted.
****
The dreams keep haunting me. They were like a fragments of yesterday. Hindi ko alam kung totoo ang lahat ng bagay ba iyon but seeing my bruises and scratch on my arms makes it real.
Tiningnan ko kung nasaan ako, the ambiance was not so comforting as I thought. The walls were white, the ceiling, even the bed and my dress I was wearing.
The wounds were still there and I couldn't help but to remember the worst night I've encountered in my entire life.
There was an oxygen mask on my face at sobrang sariwa pa sa alaala ko ang mga nangyari. Parang ayaw ko ng magsalita. Parang natatakot ako magtanong kung anong nangyari sa mga kasama ko. Bigla na naman akong napaiyak.. kailan kaya titigil ang mga luha na 'to?
I was crying silently at ayaw kong maistorbo silang lahat. Nandito si Dominique, si Steph at si Kurt pero wala 'yung mga taong gusto kong makita. They were all asleep. I glanced on the clock and it says, 4 AM. Sa ngayon, parang ayaw ko ng gumising.
I'm thirsty. I am really thirsty. Gusto ko ng tubig kaya naman tinanggal ko ang mask na nasa bibig ko. Dahan dahan kong hinubad ang dextrose ko at gumuhit sa kalamnan ko ang sakit nito. I don't want to bother them. Kaya ko naman gawin ang bagay na 'to. Ayaw ko silang maistorbo at ayaw kong maging pabigat.
Dahil sa pagiging pabigat ko napahamak ko ang dalawang lalaki na mahalaga sa buhay ko.
Why I didn't notice that my friends were doing something behind my back? Kung nalaman ko sana ng mas maaga ay hindi mangyayari ito.
Minsan nga naiisip ko na sana ako na lang ang namatay. Na sana walang nagsakripisyo ng kanilang bahay. I guess, nakokonsensya ako dahil sa katangahan ko.
Umupo ako sa kama ko at iaapak ko na sana ang paa ko noong nagising si Carl at tumakbo papunta sa kinaroonanan ko, the room was dark and cold, tanging lampshade lang ang nagbibigay ilaw sa buong kwarto. Inalalayan n'ya ako at saka mahinahong tinanong, "Anong gusto mo?" tanong n'ya sa akin at halatang puyat s'ya dahil nakikita ko ang pangingitim ng ilalim ng mata n'ya, "Ang kulit mo naman master! Bakit mo tinanggal 'yang dextrose mo?" napakamot s'ya sa kanyang ulo at halatang naiinis sa akin. "Sorry, napagtaasan kita ng boses." kasunod noon ang paghihikab n'ya.
"Nauuhaw ako." sabi ko sa kanya at pumunta s'ya sa maliit na refrigerator at kinuha ako ng tubig. Nagising na rin silang lahat at halatang gulat na gulat sila.
"Here.." abot n'ya sa akin habang inaabot ang bote ng tubig. Lumapit sa akin si Steph at tinulungan akong makainom.
"You're very thirsty.." she said noong malapit ko ng maubos 'yung isang maliit na bote. Napansin ni Kurt ang pula ko sa aking braso at nakita n'yang wala ng nakatusok na needle na nagkokonekta sa dextrose.
"We need assistance now." he said over the line. "Okay ka na ba?" tanong n'ya at inilibot ko sa paligid ko ang paningin ko.
"Nasaan si Papa?" tanong ko noong mapansin ko na wala s'ya. Napansin ko ang pag-iwas nila ng tingin at pag-iiba ng tanong.
"Kamusta ka na?" Carl asked at mas lalo sumalubong ang kilay ko.
"Nasaan ang Papa ko?" I reiterated. They look at me as if I was a fragile thing, parang ang hina hina ko sa paningin nila.
"Okay ka na ba, best?" tanong sa akin ni Steph at sumalubong ang kilay ko, "Nilalamig ka ba? Nagugutom? Gusto mong ipaghanda kita ng makakain?" dagdag n'ya pa at umiling ako.
"Nasaan si Papa?" pag-uulit ko at ginamit ko na ang pinakaseryosong boses ko.
"Tito was at the funeral wake." he answered at saglit na hindi nag-register sa utak ko ang sinabi n'ya.
Tumingin ako sa kanila ng may pagtataka, "Kaninong lamay?" tanong ko at parang naluluha sila. "Sinong namatay?" I asked and they didn't answer. My eyes get watery again because I have a suspicion who it was, "...sino?" I reiterated.
"Tristan..." said Stephanie at nailagay ko na lang ang kamay ko sa mukha ko. I was ashamed because of myself, parang hindi ko kayang tanggapin ang bagay na iyon. Sobrang sakit na hindi ko alam kung paano ko tatanggapin ang pagkawala n'ya.
"H—hindi totoo 'yan.." I said as they just hugged me, ibinaon ko na lang ang mukha ko sa dibdib ni Carl dahil nagsisimula na namang sumikip ang dibdib ko. "Buhay pa si Tristan.." I said, parang hindi ako makahinga ng maayos at walang pumapasok na hangin sa lungs ko... "Buhay pa si Trista...." sumisikip na naman ang dibdib ko at hindi ako makahinga, "Buhay pa si Tri.." nilagyan ako ng oxygen mask ng nurse at dahan dahan nila akong inihiga. Naramdaman ko ang paghapdi ng braso ko noong itinusok muli ang karayom doon.
"Trish naman.." malungkot na sabi ni Steph. Pinunasan n'ya ang luha sa mga mata ko at tiningnan ko lang s'ya habang naiiling. "Magpakagaling ka na.." she said at umiling ako. Blangko lang ang ekspresyon ng mukha ko habang lumuluha.. ni hindi ako kumukurap habang nagsasalita s'ya. "Parang awa mo na.. bukas na ang libing ni Tristan.." she said at nanatili lang akong tahimik.
"You've been five days asleep." Carl said at patuloy lang ako sa pag-iyak, "Hindi ko alam kung paano papalakasin ang loob mo pero hindi gan'yan ang Trish na kilala ko." he said, "Si Trish kasi ay matapang at palaban. Kaya dapat, maging matapang ka.." he added. "Marami pang reason para mabuhay.." he continued.
I am still alive but I am like dead. Ang haba ng itinulog ko dahil siguro sa gamot na itunuturok sa katawan ko at pinapainom. Everytime I wake up, lagi ko silang hinahanap at lagi akong nagwawala. Walang makausap sa akin ng matino dahil iyak lang ako ng iyak. And now, that I am ready parang hindi ko kakayanin.
Carl just hold my hand at patuloy s'ya sa pag-shh sa mga hikbi ko.
"Liam was on the hospital dahil lumalala na ang sakit n'ya." Dominique said, "He needs to get donor.." he added.
I thought, si Liam ang may kagagawan nito dahil sa mga weird actions n'ya pero feeling ko ang sama kong kaibigan dahil sa tagal ng pagkakaibigan namin ay pinaghihinalaan ko pa s'ya. And I realized something, how can a sick person can do that?
Wala ng luhang lumalabas sa mata ko. Marahil ubos na silang lahat. Medyo kumakalma ako dahil sa itinurok sa akin ng doktor.
"Terrence was in coma." said Kurt at napatingin ako sa kanya. "His family decided to bring him to States para mas malaki ang chance na mapagaling s'ya." nakahinga ako ng maluwag dahil sa nalaman ko but I am not sure kung nabawasan ang dalahin ko. "Be strong.." he said, comforting me.
Dahan dahan akong tumalikod sa kanilang lahat, at isinara ang mga mata ko, walang namatay at walang nacomatose. Buhay pa sila at niloloko lang nila ako.
The next day, I was diagnosed with... Aphasia, a communication disorder wherein I chose not to speak.