Chapter 30
Nailipat na sa isang private room si Ina. Nasa loob at binabantayan siya ng kaniyang mga kapatid at kaibigan. Habang ang ama niya at si Kaiser ay nasa labas at kausap ang doctor na nag-asikaso sa kaniya.
"Mr. Torrealba. You did a good job on checking her pulse first before you perform a Cardio Pulmonary resuscitation. Because if you didn't, then she'll be in grave danger."
Puri sa kaniya ng lalaking doctor. Ngunit wala doon ang isip niya. Hindi mapakali at ilang beses na niyang sinisilip ang pintuan ng kwartong kinalalagyan ng asawa.
"Is she alright now, Doc? Any problems or effects from the incident?" tanong ng ama ni Ina sa doctor nang mapansin na distracted si Kaiser.
"Luckily, her heartbeat now is normal and her breathing is stable. She'll be awoke probably tomorrow morning. At sa paggising niya, wag kayong magpanic kung sisigaw na lang siya bigla. It's a normal thing especially dahil agad niyang irerecall kung anong nangyari sa kaniya before she passed out. Call me as soon as she'll wake up."
Tumango sa kaniya ang ama ni Ina. Tumalikod ang lalaking doctor para umalis. Si Kaiser naman ay kaagad lumapit sa pintuan para pumapasok. Nang agad na humarap ang doctor at tinawag ang atensyon nila.
"Excuse me gentlemen. An Ob-gyne doctor will arrive later."
"Ob-gyne doctor? What do you mean doc.?"
Kaiser's expression grim.
"Nang makarating kayo kanina sa ER, dinugo ang pasyente. So I asked one of my Ob-gyne colleague to check on your wife. I think the result will be out any moment."
"I-is my wife... I-is she p-pregnant?"
Tanong ni Kaiser.
"I'm not sure Mr. It's just my suspicion, that's why I called my colleague."
"Damn!" Kaiser hissed then, slam the wall. His eyes lit up with anger and rage. And The doctor seem to notice his reaction, kaya nagpaalam na ito.
"Son.. I know what you're feeling right now. But, please don't let anger cloud your judgement. You're wife needs you now. Leave the case to the police."
Mahinahong paliwanag sa kaniya ng manugang niya.
Hindi siya nagsalita. His lips are pressed together. His face is blank. And he is gazing at the door intently. After a while, may dumating na isang babaeng doctor.
"Are you Mrs. Torrealba's guardian?" sabay silang lumingon sa bagong dating na doctora.
"I have a bad and good news for you gentlemen. I'll tell you first the good news. Your wife is 5 weeks pregnant Mr. Kaiser."
Hindi nakapagsalita ang dalawa sa narinig. Kaya't nagpatuloy ang doctora sa sasabihin.
"The bad news is, she almost lose your angel because of the incident. So, from now on, as much as possible. Ilayo niyo sa mga bagay na maaring mag-cause ng stress sa kaniya. Less work, less stress, less problems equals to a healthy baby. Kapag naulit panang ganitong pangyayari, there's a high risk na mawala ang baby. I'm telling you this beforehand, mahina ang kapit ng bata. So, she needs healthy foods. Any questions?"
"Thank you Doctora. We'll keep that in mind." ang ama ni Ina ang sumagot.
Naka-alis na ang doctora ngunit, hindi pa rin nagsasalita si Kaiser na ikinabahala ni Mr. Collin.
"Son.. What are you thinking?" may pangamba sa boses ni Mr. Collin.
"I'm sorry father. Pero hindi ko po mapapalampas ito."
Kaiser's hand clenched. Her jaw tightened. And his eyes glow with so much anger.
"Please take care of my wife for a while. Babalik din po ako kaagad." naglakad na siya paalis habang may idina-dial sa telepono.
"Son.. Come back here. What are you going to do?!" sigaw ni Mr. Collin, ngunit patuloy lang sa paglalakad si Kaiser. Lumabas naman si Cassian at Harsh dahil narinig nila ang pagsigaw ng ama.
"Dad.. What happened? Where's Mr. Kaiser?" tanong ni Cassian.
"He left." Mr. Collin sighed heavily. Balak sanang sundan ng magkapatid si Kaiser ngunit pinigilan sila ng ama. "Let him be son. He has to do something to vent his anger."
Pumasok sila sa loob ng silid at ipinaalam kina Alli, at Alex ang balita.
Nagda-drive si Kaiser ng mabilis. Mabuti na lamang at alas-11 na ng gabi at wala masyadong lumalargang sasakyan, ngunit wala na siyang pakialam kung habulin pa siya ng mga traffic enforcer. Galit siya. At hindi niya malaman ang gagawin sa galit na nararamdaman. Kaagad niyang kinuha ang telepono saka tinawagan ang kaibigang abugado. Nilagay niya sa loudspeaker ang phone.
"Bud.. Where are you?"
"I'm at the club. May dinaanan ako dito. Why?"
"Sisingilin sana kita ng utang mo." to other it may sound like a joke. But, not for them. Kaiser's voice is flat and serious. Kaagad naman itong nasense ng kausap.
"What do you want me to do. Bud?"
"Ano ang pinakamabigat na sentensya ang makukuha ng taong gumawa nito sa asawa ko?" puno ng galit na tanong ni Kaiser, kinuyon niya ang kamay na nakahhawak sa manubela saka ito sinuntok ng usang beses.
"We have to talk. Bud.. Pumunta ka rito sa Club. Wag ka munang pumunta sa presento, if you hurt her, baka bumaliktad pa ang kaso. Okay? I'll wait for you here."
Agad na nagU-turn si Kaiser, at pinaharurut ang kotse.
"You can press charges against her with using violence, obstruction of justice and attempted murder. Pwede siyang mahatulan ng 15-18 years. But, if the hotel management will file a case of tresspassing and damage to property, it will be more than 20 years in prison."
Masusing paliwanag ni Att. Nathan.
Inabot ni Kaiser ang isang bote ng alak saka sinalinan ng baso sa harapan niya.
"Can you do something to make it longer? I want her to spend the rest of her life in prison." Kaiser asked his friend in a menacing voice.
Ang Kaiser na kaharap ni Att. Nathan ay iba sa kaibigan na nakasanayan niyang kalmado at hindi padalos-dalos mag -decision.
Att. Nathan tapped his shoulder.
"You should calm down first Bud,.. You know , I can arrange everything for this case to be closed in a matter of time without going through the process. I can send her to jail and let her stay there forever. But, Bud.. Your wife once considered her as a sister and if you.. " pinigilan ni Kaiser ang anumamg sasabihin ng kaibigan. His mind is already clouded of anger.
"She almost killed my wife Nate! I almost lose my wife and my child. Because of that woman!" Kaiser hissed. Naibato niya ang hawak na baso dahil sa galit niya.
"You're wife's pregnant? Then, we can add that to Irene's case."
"God knows, how much I wanted to strangle her to death. But, the thought of leaving my wife and be sent to jail stopped me. Ang tanging magagawa ko na lang ngayon ay hayaan ang batas na panagutin siya." umupo si Kaiser saka sinuklay ang buhok ng kamay.
"She's been through a lot Nate.. My wife's been hurting because of them. And the whole time I spent watching her suffered in their hands slowly kills me. It fucki'n kills me!! At ngayon na nakuha ko na siya mula sa kanila, hindi ko pa nagawang protektahan ng maayos." Nilagok ni Kaiser ang bote ng alak. Bumigat ang bawat paghinga niya.
"Okay.. Tama na yan.. " inagaw ni Nathan ang bote ng alak sa kaniya. "Magpalamig ka muna dito, may tatawagan lang ako."
Tumayo si Nathan at lumabas para tumawag. Samantalang si Kaiser ay naiwang nakaupo na malalim na nagiisip.
"Come to my club. Kaiser need you." ulat ni Nathan sa kausap.
"Stop calling me asshole!" sigaw ng kausap sa telepono at ibinaba ang tawag. Bumalik sa loob si Nathan at umupo ulit sa kinaroroonan kanina. Nakita niyang lumalagok ulit ng alak si Kaiser, kaya inagaw niya ulit ito.
"Babalik ka ba sa asawa mo ng lasing?"
At dahil sa narinig, kaagad tumayo si Kaiser. "Where are you going?" tanong ni Nathan sa kaniya.
"I have to see my wife. Hindi na ako nakapasok sa kwarto niya kanina dahil dumeritso agad ako dito."
Tarantang pinulot ni Kaiser ang susi ng sasakyan.
"Bud.. Wait. You can't drive alone. You'll be violating the traffic law. "
"I can manage. I'm not drunk."
Bahagyang gumiwang ang paglakad ni Kaiser. Kaya nilingon ni Nathan ang alak ng bote at nakitang halos maubos na ang laman nito. It's a larger bottle of whiskey so it can be dangerous to drink in one sitting.
Hindi madaling malasing si Kaiser, ngunit hindi rin siya yung tipong mahilig uminom.
"What is this? Reunion?" sabi ng lalaking bagong dating, habang pinapaikot-ikot sa daliri ang susi ng kotse, Si Kaiser ay nakahawak sa isang stool, Si Nathan naman ay nakatayo at nakasandal sa counter.
"Welcome aboard. Bud!" nakangising bati ni Nathan rito. Ang dumating ay ang isa pang kaibigan ni Kaiser. Si Ryker.
"Thanks." sagot ng lalaki at dire-diretsong nilapitan si Nathan saka sinapak.
Si Kaiser ay nakatayo ng tuwid at tiningnan lang ang mga kasama.
"I told you. The moment you let me see your face, is the moment I'll get your payment." nakangising sabi ni Ryker.
"Don't worry. Maniningil din ako next time. But, for now. Ihatid mo yan." tukoy ni Nathan kay Kaiser. "I have some important thing to do first. Bawal magdrive yan dahil nakainom." tinapik ni Nathan ang balikat ni Ryker saka bumulong saka nilampasan. "Still haven't get in touch with her? That's interesting." misteryosong bulong ni Nathan saka pa nginitian si Ryker.
"I'll head out first Bud, aasikasuhin ko ang kaso. I'll give you an update tomorrow." saka na tuluyang lumabas ng club si Nathan na hinawakan ang panga.
Nang maihatid siya ni Ryker sa hospital, umalis na din kaagad ito at sinabing bibisita rin kinabukasan.
Ang nadatnan lamang niya sa silid ay si Alli at ang ama ng asawa. Dahil, nasa kabilang kwarto si Harsh at Alex dahil naroroon din si Harshini na na-admit dahil sa marahang pag-atake ng sakit niya. Si Cassian naman na kuya ni Ina ay inihatid sa hotel ang kanilang mama.
Pinauwi niya si Alex at Alli para makapagpahinga din ang mga ito. Samantalang, bumisita naman sa kabilang kwarto si Mr. Collin.
Umupo siya sa upuan na katabi ng kama na kinahihigaan ng asawa. Payapa itong nakatulog, hinaplos niya ang mukha ng asawa at hinalikan sa noo.
"I love you wife. I can't imagine my life without you. And now, we have a little angel." marahang bulong niya dito.
Bahagyang gumalaw ang kamay ni Ina na hawak niya kaya niluwagan niya ang pagkakahawak dito.
Kinabukasan, alas-8 na ngunit hindi pa rin nagigising ang asawa. 2 beses na silang nabalikan ng doctor, at maging ng Ob-gyne na sumuri sa asawa. Maging sina Alex, at Alli ay dumating na rin. Siya ay pinilit din ni Mr. Collin naagpahinga saglit ngunit, tumangi siya. Nais niyang masiguro ang paggising ng asawa. As if on cue, nakita nilang bahagyang gumalaw ang talukap ng mga mata ni Ina, saka dahan-dahang bumukas ang mga ito.
"Wife??"
"Mich?"
"Anak?"
Tawag nila rito dahil nakatingin lang ito sa kisame. Pagkaraan ng ilang segundo, napasinghap ng malakas si Ina.
"WAG!! IRENE!!" biglang sigaw nito. Kaagad siyang niyakap ni Kaiser saka hinaplos ang ulo ng asawa.
Tears shimmered in his wife's eyes. His heart sank at the sight of his wife who's crying in his shoulder. Sina Alli naman ay kaagad na tumawag ng nurse.
Ilang sandali pa, Ina calmed down. Binitawan ito ni Kaiser saka sinapo ang mukha niya. "Wife.. How are you feeling? May masakit ba sayo? Talk to me wife. Please." Kaiser asked her in a wheezy voice.
"L-love.. "
"Yes?? I'm here wife.."
"M-my.. Is o-our baby safe? A-anong sabi ng doctor?" tulirong sunod-sunod na tanong niya.
"Our baby's safe. Thank goodness.!"
Nang masuri siya ng doctor, binigyan lang sila ng ilang mga bagay na dapat tandaan para kay Ina. Saka sila pinayuhan na mag-stay ng 3 araw pa para mas masuri ang kalagayan niya. Gayundin si Harshini na pagkagising ay agad na nagpahatid sa silid ng nakakatandang kapatid.
Ikinuwento nila Alli sa kanya ang nangyari ng gabing iyon maging ang pagdakip ng mga pulis kay Irene.
At ganun na nga ang nangyari, 3 araw pa silang nanatili sa hospital. At salit-salitan sa pagbisita sa kaniya ang mga kaibigan ng asawa, kaibigan niya, at mga magulang ng asawa. At huling araw na nila rito. Inaayos ng asawa niya ang mga gamit nila habang siya ay nakaupo sa kama. Magmula kasi ng pagbawalan siya ng doctor niya na wag masyadong magki-kilos, ang asawa na niya ang gumagawa ng lahat ng bagay para sa kaniya kagaya ngayon.
"Love.." tawag niya rito. Nilingon naman siya agad Ni Kaiser at lumapit pa sa kaniya.
"Yes wife? Need anything?" tinapik niya ang tabi niya senyas na pinapaupo niya ito, kaagad namang umupo sa tabi niya ang asawa at iniyakap ang kamay sa bewang niya. Inihilig niya ang ulo sa balikat ng asawa.
"I heard from Att. Nathan about your plan to my sister.. I mean cousin."
"Tsk.. I told him not to tell you yet. What about it wife?"
Binangon niya ang ulo saka tumingin sa mga mata ng asawa.
"I was just thinking, gusto kong i-urong ang kaso."
Disbelief is visible on Kaiser's eyes. Kinabahan si Ina kaya kaagad siyang nagsalita.
"Love. Kasi ano... Alam kong may kasalanan naman siya and hindi makatarungan ang ginawa niya. Pero, ayokong maging sanhi rin ng pagkawasak ng isang tao at isang pamilya. Naiisip ko kasi na kung matuloy na habangbuhay siya sa kulungan, paano naman sina Aunt Kristina? Tumatanda na rin sila.. And ayokong mag-isa sila."
"But, what about you wife? What about the things she've done to you?"
"Alam ko.. At alam ko rin na unfair sa side mo. We almost lost our little angel. And you have every right in the world to be mad at her.. But, this time.. I'm asking you to let this go. Hmm? Please??!"
"Wife... Paano kung Ulitin niya yun? I can't risk your safety again. Not anymore." may pinalidad sa boses ni Kaiser saka marahang niyakap siya.
"Love.. I'll talk to her. Please. Pagbigyan mo na ako? I'm okay now." tumayo siya saka umikot sa harapan ng asawa. "See? I'm completely fine now." saka ngumiti sa asawa na nakakunot pa rin ang noo. Lumapit siya dito sa hinawakan ang noo at pilit na inaayos ito.
"Do you know that, everytime the picture of you drowning keeps on replaying in my head, it suffocate me? . That I've been having a nightmare this past days?" tiim-bagang na sagot sa kaniya ng asawa saka hinawakan ang magkabilang kamay niya.
Nakaupo sa kama si Kaiser at siya ay nakatayo habang hawak ng asawa ang magkabilang kamay niya.
"Yeah.. I know.. Pero hindi ko maatim na pabayaan na lang siya na makulong? Who knows what will happen to her inside? And Aunt Kristina? Paano na sila? Pag nagka-edad na sila, who will take care of them? Iisa na lang ang anak nila pero mawawala pa dahil sakin. Hindi ko kakayaning magpatuloy mabuhay habang iniiisip na may isang pamilya na magdurusa in order for me to be happy. Love.. I'm being selfish and I know it. It's not just about me anymore cause anjan ka pa. Pero... Gusto kong hilingin sayo, to give her another chance. People will choose to change for the better if you just show them what kindness is." Lintanya niya. Gusto niyang maintindihan siya ng asawa niya.
Si Kaiser ay huminga ng malalim. Actually, expected na niya ito sa asawa na hihingin nito na mapawalang-sala si Irene. Hindi lang niya inaasahan na mapapaaga.
"Okay.. But.. If something happens, which is I won't anymore, I'll be the one to put her in jail myself. Is that clear?"
Kaagad siyang napangiti, saka hinalikan si Kaiser.
Nang araw na din na iyon, dumiretso sila sa presinto. Nandun pa si Irene dahil ililipat din sa Jail paglipas ng 2 araw. Ang hinihintay na lamang ay ang statement ni Ina.
Nang makarating sila roon, Sinalubong sila ng isang lieutenant na nagngangalang Lars. Ang dumakip kay Irene sa scene.
Hindi nila inaasahang mag-asawa na makakasalubong roon ang mga magulang ni Irene.
"Ina.. Please can we talk for a second?" puno ng pagmamakaawa ang boses ng kaniyang kinalakihang ama. Halata ang pagod at lungkot sa mga mukha nila.
Humigpit ang pagkakayakap ni Kaiser sa bewang niya ng subukang lumapit ang mga ito.
"Love.. Pwede ko ba muna silang makausap sa cafe shop jan lang sa tapat? I have something to tell them too." Mahinahong paalam ni Ina sa asawa.
"I'll go with you." may pagtutol sa boses ni Kaiser.
"we won't harm her Iho, We promise you." agap naman ng aunt Kristina niya.
"Ina.. Nahihiya at nagsisisi ako sa nangyari. Ako na ang humihingi ng tawad sayo. In behalf of my daughter. It's my fault. Hindi ko siya napalaki ng maayos. She turned that way, full of jealousy and anger because i didn't raise her well." hinging tawad sa kaniya ng ginang.
"Malaki ang kasalanan namin sayo. We admit that Ina.. We became greedy for something. We became ambitious. And we've hurted you thousands of times before. But, please! Patawarin mo kami iha." maging ang nakasanayan niyang tawaging ama ay nagmamakaawa na rin.
Parang winawasak ang puso niya habang nakatingin sa mga ito. hindi niya lubos akalain na ganun kasakit ang mararamdaman niya habang nakikita ang mga ito na halos umiyak na sa harap niya. Wala siyang nagawa kundi hawakan sa magkabilang kamay ang mga ito.
"Naiintindihan ko po.. Noong una, sobrang dami kong katanungan kung bakit sobrang unfair niyo pagdating sakin. Kung bakit laging pabor sa inyo si Irene. Kung bakit kahit andami kong achievements, andami kong gawin na makabubuti sa inyo ay hindi niyo ma-appreciate. Sobrang sakit po na habang lumalaki ako, nakikita ko ang agwat ng tingin niyo samin ni Irene. And I understand it all. I accepted it all.. Tiniis ko.. Tiniis ko lahat yun.. Kasi.. Kasi mahal ko po kayo... Mahalaga kayo sakin kaya kahit na paulit-ulit niyo kong saktan, tinatanggap ko."
Her eyes flooded with tears as she slowly fire her words at them. Nakatungo ang mga ito habang hindi rin mapigilan ang mga luha na lumabas sa mga mata nila. Napahikbi siya. She's not cruel, and she can't stand the sight of them crying.
"But now, I finally found the answers to that." humikbi siya saka pinunasan ang mga luha. "Y-you raised me.. Out of hatred for my mother."
"I'm so sorry Ina. Kasalanan ko ang lahat. Naging sakim ako. Naging masama akong tao.. Patawad iha. Patawad.." patuloy na paghingi ng tawad ng kaniyang ante.
She leaned towards her a bit, saka pinunasan ang mga luha nito. Kaagad namang iniangat ng ginang ang ulo at tiningnan siya.
"Matagal ko na po kayong napatawad. magmula pa lamang ng malaman ko ang tungkol sa totoo kong magulang. Hindi ko po kayang magtanim ng sama ng loob sa inyo ehh. Kasi nga po mahal ko kayo. Parati kayong may puwang sa puso ko. At hindi yun magbabago."
"Ina.."
"Kahit na gaano pa man po kasakit ang nagawa niyo sakin.. I won't ever held it against you. Because I owe you half of my life. You raised me. Tinanggap niyo ko. Pinakilala sa lahat bilang anak niyo. Pinadala sakin ang apelyido niyo kahit hindi niyo ako kaano-ano. You could have sent me to an orphanage but, you choose to keep me by your side. And that alone made me indebted to you. Kaya kahit na gaano pa kalaki ang sakit na naitanim niyo sa puso ko. Walang halaga sa akin yun. Ang mahalaga, you let me live and because of that, I experienced great things. It made me a lot stronger, it made me stand on my own feet. Aminin man natin o hindi. I owe you my life."
Sunod-sunod ang pagpunas niya sa mga luha na patuloy sa pag-agos.
"patawarin mo kami iha.. Hindi ko alam kung papaano kang haharapin.. Lalo na ngayon sa ginawa ng anak ko." saad ng ama ni Irene.
"Wag po kayong mag-alala. Hindi po ako galit sa inyo. Like what I've said matagal ko na po kayong napatawad. Sana mapatawad niyo rin po ako sa mga nasabi konsa inyo na masasakit. Sana po pagkatapos ng nangyari na ito, hindi niyo po ako makalimutan. Wag po kayong mag-alala.. I'll do everything for Irene to be freed as soon as possible. Kabayaran na lang po sa pagpapalaki niyo sakin."
Tuluyan nang namalabis ang mga luha ng magulang ni Irene dahil sa narinig.
Nagtagal pa sila ng ilang sandali roon bago siya tuluyang bumalik sa presinto. Nagulat pa siya ng madatnan ang asawa sa labas ng cafe shop na hinihintay siya.
Nakaupo siya sa visitor's area nang dumating si Irene. Nakaposas ang mga kamay nito. Magulo ang buhok, gusot-gusot na damit at nakatsinelas lamang ito. Makikitang sariwa pa ang mga kalmot at pasa sa mukha at mga kamay nito na marahil ay nakuha nito sa pakikipagsabunutan kina Alli, Alex at Harshini.
Ngumisi sa kaniya si Irene at umupo sa upuan na nasa harapan niya.
"So, I can see you're still alive. Buti naman kasi mas madidismaya ako kung namatay ka agad."
"Until the end, nagmamatigas ka pa rin talaga Irene? Is it that hard to accept your mistakes?" hindi makapaniwalang tanong niya rito.
"Why? What do you want me to do? Beg for you to save me here? Kneel for a forgiveness? Hahaha.! Why would I?"walang makikitang bakas ng pagsisi sa mga mata nito.
"I really pity you Irene. Why can't you just live your life well? Bakit ba kasi anlaki ng galit mo sakin? Bakit hinahayaan mo na kainin ng galit ang puso mo?"
"Bakit?? Dahil sayo!!!! Kala mo ba ganun lang yun kasimple?? Palibhasa nakukuha mo ng madalian ang lahat.. Hindi ka nahihirapan dahil pinapaboran ka ng lahat!"
"Do you know why did I end up getting the good things?"tanong niya kay Irene. "Because for all the mean things you've done and told me. For all the hardships I've been through because of you. For all the pain you've given to me. I deserved an happy ending."
"Hindi ako nadaliang makuha ang mga bagay na meron ako ngayon. I sacrificed everything I had to be where am I now. And good things came to me because I earned it honestly. Kaya wag mong sabihin at irason na kasalanan ko kung bakit nasa ganitong sitwasyon ka!" Ina's voice trembled.
Napatahimik si Irene at tumungo. Ilang sandaling walang nakapagsalita sa kanila.
"Tell me Irene. San ba talaga magmula ang galit mo sakin? For once and for all, magpakatotoo ka naman dito."pagmammakaawa niya dahil napapagod na siyang intindihin ito.
"Remember Evan? Your first boyfriend? I met him first. Noong mga bata pa lang tayo, ako ang unang nakilala niya. He promised to be my friend but, he choosed you at the end. That's when I started to get angry to you. May Allison ka na nga pero kahit ung isang bata na kakaibiganin ko, ay ikaw parin ang pinili. Hinayaan ko yun.. Pero hindi mo lang alam marami kang mga bagay na inaagaw sakin ng hindi mo namamalayan. Like my favorite teacher. She met me first, complimented me first. Pero ng makilala ka niya unti-unting nawalan siya ng interes sakin. Because I'm not enough!!! May kulang pa daw sakin! That's when I started taking away things from you. At mas lalo pa akong ginanahan ng mapansin na laging favor sakin sila mommy. And then, nalaman ko na lang na kayo na ni Evan. It pained and angered me. Kaya binlackmail ko siya para iwan ka."
"Tapos.. Tapos ngayon.. Pati pinaghirapan nila mommy.. Pati ang pinaghirapan naming palaguing kumpanya.. Gusto mo pang kunin.. Kung hindi dahil sa kunting naipon nila mommy, baka pinulot na kami sa basura dahil pati ang bahay na nakapangalan samin, gustong bawiin ng kumpanya! So ano? Ngayon masaya ka na!?" asik sa kaniya ni Irene. Wala siyang nagawa kundi alalahanin ang nakaraan. And thinking way back, pakiramdam niya nagkasala din siya.
"I'm sorry.. I'm sorry.. Hindi ko alam na ganun pala ang nararamdaman mo dati. Buong akala ko, hindi mo ako tanggap kaya pinapahirapan mo ko. Hindi ko alam na nasasaktan na pala kita.. I'm sorry.." hinging Patawad ni Ina kay Irene.
Walang nagawa si Irene kundi ang umiyak din. Aminin man niya o hindi, yun lang naman ang hinihintay niya, ang malaman at marinig na mag-sorry sa kaniya si Ina.
Hinawakan ni Ina ang nakapatong na kamay ni Irene sa lamesa. "Sa lahat ng nagawa ko, sana mapatawad mo ko. Accidentally or not. I want to ask for forgiveness. Irene.. Sana sinabi mo.. Sana ipinaaalam mo sakin ang mga bagay na yuun.. Kasi kung sana ginawa mo yun.. Hindi tayo aabot dito.. Pero ganun pa man.. Humihingi ako ng tawad."
"No Ina... It's the other way around. I should be the one doing it, I should be the one asking for forgiveness. I'm deeply sorry. Patawarin mo ko.. Sa mga nagawa ko.. I'm sorry.. Napakasama ko." puno ng pagsising saad ni Irene saka itinakip ang mga kamay sa mukha.
Agad itong tinanggal ni Ina.
"I've forgotten about everything. And you should too. I'm forgiving you Irene with all my heart." saka niya niyakap ang minsang itinuring niyang kakambal. Na tinugon din nito.
Pagkatapos ng paguusap nila, sumunod din kaagad ang mga magulang ni Irene, na unang pagkakataon ay makabisita rin.
Nang makalabas siya, kinausap niya si Att. Nathan at lieutenant Lars tungkol sa kaso ni Irene. Nalaman niya na kung magdecide siyang i-urong ang kaso, maaring mabawasan ang sentensya ni Irene at mas lalong mababawasan din ito kung hindi rin mapa-file ang hotel against Irene. And att. Nathan summarize her the case.
Nalaman niyang bababa hangang 1-3 na tagal ng pagkakakulong si Irene. Hiningi ni Ina kay Att. Nathan, na gawin ang lahat para kaagad na makalaya si Irene. Sa una ayaw pumayag nito dahil, ayaw niyang hawakan ang kaso ni Irene ngunit ipinilit ito ni Ina bilang regalo na rin sa magiging anak nila ni Kaiser.
Magaan at may saya ang puso niyang umalis sa presinto. Nawala na ang hinanakit na mararamdaman niya. Pakiramdam niya malaking tulong na kinausap niya ang mga ito para sa mas magandang bagong yugto ng buhay niya.
Totoo nga talaga ang kasabihan.
-without forgiveness, life is governed by endless cycle of resentments and retaliation.
Mahatma Gandhi.
And now, choosing to free her self from the pain and forgiving the people who've hurted her once gave peace in her heart.
AN:
anong say niyo dun?? 😂😂
Pansin niyo ba? Ang ingay ko lagi sa author's note koo. 😂😂 hahaha..