#RTG40 Chapter 40
My forehead was creased when Sandro slid a ring in front of me.
"What's that?" I asked him.
"A ring, obviously. Please wear it."
"And why, if I may ask, your Highness?"
He rolled his eyes... Hindi ko alam kung saan nagmana 'tong batang 'to. "I'm so sick of telling the divorced dads in my school that you're not available," sabi niya habang naka-kunot ang noo. "So, please, wear that for my peace of mind."
Bahagya akong natawa. "Okay, you grumpy boy," sabi ko habang sinu-suot iyong singsing.
"But... are you dating anyone?" tanong niya.
"Do you think I have time to date?" natatawang tanong ko sa kanya.
10 years ago, my whole family moved to Texas. Then almost a year after, my father died... Shortly after, sumunod si Mama... I had to take care of my son and Irina. Hindi ako kinakausap ng kapatid ko. I knew that she's blaming me sa pagkamatay ng magulang namin. She didn't need to say it—ramdam na ramdam ko naman.
She passed her exams in MIT.
I offered to help her finance her studies. Hindi siya sumagot. Pagka-tapos ng libing ni Mama, nag-empake na siya at umalis. Basta nagpapa-dala ako ng pera sa kanya dati. Gusto ko nga ring umattend ng graduation niya, pero baka masira ko lang iyong araw niya. The last I heard, she's living in California and working in some research facility.
I planned on taking the BAR here in Seattle.
Pero hindi talaga lahat ng plano, nasusunod.
I had to work to support Irina and Sandro. I had to work for the mortgage. I had to work for a lot of things. I worked as a paralegal... malapit na rin sa law. Pwede na rin. I still get to read cases... That was enough for me.
"What do you want for your birthday?" I asked him.
"Let's just eat out," he replied.
Bata pa naman ang anak ko... pero bakit parang teenage na siya?
"Are you sure? Don't you want anything?"
"Nope. I'm good," sabi niya bago binuksan iyong bag niya at nagsimulang gumawa ng assignment.
I stared at Sandro.
When he was younger, lagi niyang tinatanong sa akin iyong tatay niya... He was so curious. May event kasi sa school nun. Marami siyang kaklase na nandun iyong buong pamilya. Marami din na isang magulang lang dahil divorced na. That was the first time he asked me about divorce. I had to take a deep breath to explain to him kung ano ang divorce.
"Are you and my dad divorced?" he asked.
"It's a long story."
"Well, I have time."
"Maybe when you're older."
"When is that?"
"Soon."
Lagi niya akong tinatanong kung ngayon na ba iyong soon na iyon... but after a while, he just stopped asking. Hindi ko alam kung dahil ba naka-limutan niya na o wala na siyang pakielam.
But I'd never lie to him about his father. Sasabihin ko naman kapag nagtanong siya... pero hindi na siya ulit nagtanong.
"Next time, I'm gonna be real mad," I told Sandro nang makita ko iyong invitation sa bag niya. Kung hindi ko pa binuksan, hindi ko pa malalaman na may event sa school niya.
"It's stupid."
"Well, that's for me to decide," sabi ko habang binabasa iyong details ng event. "I'm gonna leave work early for this."
He groaned. "Whatever."
Natawa na lang ako. Itong batang 'to talaga. Madalas pinapa-sakit niya talaga ang ulo ko, pero mahal na mahal ko talaga 'to. Ngayon ko naintindihan sila Mama... Kung paano sila lumuhod noon para lang hindi ako makulong... Kasi gagawin ko rin iyon kung si Sandro iyong nasa posisyon ko. Wala akong pakielam sa sarili ko basta ligtas iyong anak ko.
Namimiss ko sila Mama.
Kahit hindi kami masyadong nag-uusap nung huling mga araw nila... Iba pa rin kapag nandyan iyong mga magulang mo.
Pagdating ko sa trabaho, naggood morning lang ako sa mga tao. May nakita na naman akong kape sa lamesa ko. Nagpasalamat na lang ako sa nagbigay, pero wala na talaga akong balak magka-relasyon. Okay na ako kay Sandro. Sapat na iyong sakit sa ulo na binibigay niya sa 'kin.
"Atty..." pagtawag ko sa boss ko.
"Yes?" she answered.
Sa mga dating trabaho ko, lagi akong inaaway ng mga asawa ng nagiging boss ko... hanggang nagdesisyon na lang ako na sa babae magtrabaho. Masakit din masabihan ng kapatid mo na naninira lang daw talaga ako ng pamilya.
"My son's in a play... I was wondering if I can leave for work? I already finished the ones you gave me," sabi ko.
Tumango lang siya. Nagpasalamat ako. Medyo masungit siya, pero mabait naman. Divorced kasi siya kaya alam niya siguro iyong pakiramdam na isang magulang ka lang. Ikaw iyong nanay at tatay. Nakakapagod talaga... pero fulfilling naman. Lalo na at wala naman akong problema sa grades ni Sandro... Masakit lang talaga siya sa ulo minsan kasi ang sarcastic na bata.
Pagdating ko sa school ni Sandro, mabilis akong dumiretso sa auditorium. Halos magsisimula na pala iyong play kaya naman naupo na lang ako roon sa bakante. Napa-buntung-hininga ako nang makita ko na si Rob iyon—iyong isang divorced dad sa school ni Sandro na laging nangungulit sa akin.
Ngumiti lang ako sa kanya. Ayokong maging rude sa kanya dahil medyo bully iyong anak niya... Ayoko lang na pag-initan si Sandro sa school. Alam ko na ibang-iba iyong school sa Pilipinas at sa America... Iba iyong kultura dito. Minsan nagpapasalamat na rin ako na napaka-sarcastic ng anak ko. At least 'di siya papa-talo agad-agad.
Nang magsimula iyong play, agad na nilabas ko iyong cellphone ko at ni-record ko iyong play. Lahat ng ganap sa buhay ni Sandro, naka-record sa akin. Para kapag nagkita kami ni Sancho, ipapa-kita ko sa kanya lahat.
Sa tamang panahon.
Nang matapos iyong play, mabilis kong hinanap si Sandro. I never knew that that kid has a knack for acting! Akala ko pagiging pilosopo lang ang alam!
Kakaway sana ako nang makita ko siya, pero agad akong natigilan nang makita ko na bigla niyang tinulak iyong isang lalaki.
"Take back what you said!" sigaw niya sa lalaki.
"What? I'm not lying! Your mom's a slut! We all read that! You're a bastard!"
Mabilis na lumapit ako sa kanila para pigilan iyong away. I breathed hard and calmed myself down. No. Hindi ako papatol sa bata. Ayoko ng gulo. Gusto ko lang ng katahimikan dito.
"Sandro..." I called his name to calm him down. I could see how angry he was. He was shaking and his eyes looked murderous.
Nanlaki ang mga mata ko nang mabilis niyang itulak iyong bata bago tumakbo palabas ng school. I saw that the kid's parents were watching. I apologized for Sandro. Alam ko masama iyong sinabi ng bata... pero ayoko na ng gulo. Mas mabuting humingi ng tawad.
"Sandro!" pagtawag ko sa kanya. Nakita ko siyang naka-halukipkip habang naka-sandal sa labas ng sasakyan ko. "What was that?!"
"I don't wanna talk about it. Let's just go home."
"No."
"Please?"
Agad na lumambot ang puso ko. Pumasok na kaming dalawa sa sasakyan. Nang magsasalita ako ay mabilis niyang nilakasan iyong volume ng radio. Alam ko na pagdating namin sa bahay ay didiretso siya sa kwarto niya at hindi na ako kakausapin.
I pulled over on the side.
We needed to address this bago lumala.
"Sandro," I called his name again. "You're not a bastard, okay?"
"I know."
"Your dad—"
"Is Sanchez O. Cantavieja. I know."
Agad na umawang ang labi ko. Hindi agad ako nakapagsalita. Nakita ko na tumingin siya sa akin.
"I've known for a while..." he said like he was guilty.
"How?"
"That little bitch—"
"Your language, Sandro."
He groaned. "But he's so annoying! Just because you don't like his dad, he's being such a bitch!"
Oh, my god! Saan ba nagmana 'tong batang 'to?!
"I swear if I ever hear you say that word again, I'll ground you. Don't test me," sabi ko sa kanya. Kami na nga lang dalawa ang magkasama, tapos ganito pa ang maririnig ko na salita sa kanya?
"Fine," sabi niya habang naka-cross ang mga braso. "He googled you... And there's a case about you. Everyone in our class knows what happened to you before..."
Biglang bumilis ang tibok ng puso ko.
Nanlaki ang mga mata ko.
Nanlamig ang mga kamay ko.
"Ano'ng... kaso?"
"I don't know... The one where you got disbarred..."
Shit.
'Yung sa IBP. Akala ko iyong sa annulment ang nabasa niya. Kids these days... Bakit sila nagbabasa ng ganon?
"You were a lawyer?"
I sadly smiled. "That was... a long time ago."
Atty. Laurel.
It's been so long.
"Why didn't you tell me?"
"I don't wanna make you sad."
Napa-sandal ako sa headrest at ipinikit ang mga mata.
"I'm sorry I ruined your life..."
Agad na bumukas ang mga mata ko. "What? No!"
"Robbie said—"
"Don't believe what he says! You never ruined my life, okay?" I told him as I held his face with both my hands. "Mom's sometimes sad, but it's never because of you, okay? It'll never be because of you."
Masyado ba akong naging busy sa trabaho? Bakit hindi ko man lang napansin na alam na pala ni Sandro? Kaya ba hindi na siya nagtatanong pa tungkol sa tatay niya? Iniisip niya ba na sinira niya ang buhay ko?
God, this kid...
"Are you sure?" he asked.
"Completely sure," I replied as I pulled him into a hug. "I'm sorry you had to think about that... You're the best thing that ever happened to me, okay?"
I felt him hugging me, too.
He's really the best thing that ever happened to me.
Dumaan muna kami sa paborito niya resto. Tahimik lang si Sandro habang kumakain pero nakikita ko na patingin-tingin siya sa akin.
"Do you have any question?" I asked him.
"Nothing," simpleng sagot niya habang kina-kagat iyong garlic bread niya.
"About... your dad?"
"I already know his name."
"Aren't you curious?"
He shrugged. "I am... but..." sabi niya at saka ngumiti sa akin. "You're... okay."
Natawa ako. "I'm okay?"
"I mean, you nag me sometimes, but I'm already okay with you."
"Don't you wanna meet your dad?"
"Are we hiding, Mom?" he asked.
"What? No."
"Exactly. If he wants to meet me, he would've found a way. A long time ago. But he didn't... and I'm okay with that," he said with a smile before he proceeded to eat his lasagna.
I felt my heart breaking for him.
I didn't want him thinking that Sancho didn't want him... Sigurado akong gusto siya ni Sancho... Pero hindi ko rin alam kung bakit sa tagal ng panahon na lumipas, ni hindi siya nagparamdam sa amin...
"I'm full," sabi niya tapos ay tumingin sa akin. "Mom?"
"Do you... wanna go to the Philippines?" I asked him.
"Do you?" he asked back.
"Your father—"
"If he wants to meet me, he'll find a way himself," sabi niya bago tumayo at iniwan ako.