CHAPTER 5
KALIWA’T kanan ang tingin ni Belle sa paligid dahil sa binabalak niyang pagsakay sa truck lulan ang kahon-kahon na shabu. Ito lang ang naisip niyang paraan dahil kapag sinakay sila sa kabilang truck, siguradong hindi na siya makaktakas sa bagong warehouse kung saan sila itatapon..
“Isa, dalawa, ta—”
“Why are you still awake, Belle?”
Napasinghap si Belle at sinibukan na maging komportable ang itsura. Bago humarap. “Ah, naiihi ako.”
“Come inside my office.”
“Teka? Dito ka natutulog? Hindi ba’t umaalis ka at iniiwan lang kami sa mga alalay mo?”
Ngumisi ng kaunti si Henry at nagpamulsa. “Sa loob ng anim na buwan, pinagmamasdan mo pala ang kilos ko…” maamong sinabi ni Henry at doon umatras si Belle dahil papalapit ito sa kanya. “Are you interested to me, Belle? Are you falling for me?”
“Hindi.”
“Really?”
“Hindi ako magkakagusto sa lalaking walang respeto sa babae, illegal at pumapatay ng tao!”
Umiwas si Henry at tumawa. “I can’t believe this. Your brat attitude is consistent. Sa lahat ng babaeng binihag ko sa grupong ito, ikaw lang ang palaban.”
“Dahil iba ako sa kanila! Kung takot sila sa ‘yo, ako hindi!”
Akmang tatalikod si Belle pero hinablot siya ni Henry at tinutukan ng kutsilyo. Nanlaban naman si Belle at ginamit ang kanyang napag-aralan sa loob ng anim na buwan dito sa organisasyon.
Buong lakas na nagpumiglas si Belle at sinipa ang binti ni Henry pero hindi naman matinag ang lakas ng binata.. In the end, she was caught-off guard.
“Ah—mh…” mahinang daing ni Belle.
Hinapit ni Henry ang baywang niya ang humaplos paibaba hanggang sa kanyang binti.
“Come here, you need to pee.”
Hawak-hawak pa rin ni Henry ang leeg ni Belle hanggang sa makapasok sila ng opisina.
Tinulak siya ni papasok sa banyo at doon hinatak ang manipis na saplot pang katawan. Gusto man manlaban ni Belle, ngunit wala siyang magawa. Pilit niyang tinatanggap at nilulunok na bihag siya ng isang sindikato. Patuloy siyang tinitikman na parang ulam at pag nagsawa ay hahanap ng ibang babae si Henry.
"Ahh!" Sigaw ni Belle nang maramdaman ang malakas na paghampas sa puwitan niya.
Kapit-kapit lamang ang dalaga sa lababo habang nararamdaman ang patuloy na paglalapastangan sa kanyang pagkababae.
"Tatakas ako, lalayo at iiwan ang bangungot na ito."
Nang matapos at magsawa si Henry na angkinin si Belle sa iba't ibang parte ng opisina, naiwan na nakahiga ang dalaga sa lamesa habang nararamdaman ang galit na umaagos sa kanyang dugo.
“Makakalabas ako rito,” paulit-ulit niyang bulong at tumingin sa salamin.
All she can see is her sorrowful eyes. Napakapayat ng kanyang pisngi dahil hindi rin makakakin ng maayos ang dalaga. Sa loob ng anim na buwan na pamamlagi sa warehouse. Ni hindi na niya alam kung ilalabas pa ba sila dahil araw-araw na lang silang nag-aaral kung paano magnakaw. Nagsimula sa pagnanakaw ng mga bag, wallet, alahas at mga gadgets. Hanggang sa lumaki nang lumaki ang mga bagay na dapat nilang nakawin.
Palagi rin nanonood ng balita si Belle para sa panalangin na lumaban si Cassandra Cordova. Pero habang tumatagal na umaasa si Belle, lumalala ang kondisyon ni Cassandra ayon sa balita at napakaselan nitong pagbubuntis.
“Kung wala ng pag-asa. Sino ang taong pwedeng magligtas sa akin dito?”
Her mind and her body wants to rest. Araw-araw palagi silang tinuturuan na lumaban hanggang sa dumating ang kanyang hinihintay na pagkakataon.
“Tuluyan na kayong lalabas. Tandaan niyo ang sinabi namin, isang takas, tiyak na wala ka nang buhay. Kaya kung nagbabalak kang takasan ang KPB wala ka nang puwang sa mundong ito para mabuhay pa…”
Malaki ang ngiti na gumuhit sa labi ni Belle, ganoon din si Jaica na may halong kaba.
“Jaica, okay ka lang ba?” tanong ni ni Belle dahil namumutla ito at nanginginig ang mga kamay habang naglalakad sila papunta sa truck.”
“O-okay lang… kinakabahan lang ako sa pagtakas natin.”
“Magtiwala ka sa akin.”
“Belle, pagpalnuhan muna natin ng maayos. Huwag ngayong araw na ito. Baka imbis mabigyan tayo ng pag-asa na mabuhay at makatas, baka sa kabaong tayo dumiretso.”
Napa buntong-hininga si Belle at doon niya sinimulan na gumapang paakyat sa mataas na truck.
“S-sige. Pero kapag nakapagplano na tayo, wala ng tatanggi, okay?”
“Oo, promise.”
Siksikan ang mga bata sa truck at sinara ito na para silang mga hayup na kinulong. Tahimik ang mga bata at walang nagtatangkang sumigaw dahil sa mga katabing gwardya. Nakatutok ang baril sa kanila kaya isang pagkakamali lang. Lahat sila’y mauuwi sa kamatayan.
Tatlong oras ang nakalipas at doon tumigil ang truck. Ibinaba sila sa isang liblib na lugar at isa-isang pinababa.
“Tandaan niyo, kapag tumakas kayo. Lahat kayo ay dedo!” Nakakalokong sinabi ng gwardya pagkatapos ay humalakhak na parang demonyo.
Magkasama si Belle at Jaica na naglalakad sa kalsada. Parehong gusgusin ang kanilang mga itsura. Magulo at naninigas ang mga buhok. Marumi ang kuko, nanlilimahid ang kutis at hindi mabango katulad ng mga normal na bata. Tatlong araw silang hindi naligo at pinagbilad sa araw para magmukhang kalunos-lunos ang kanilang mga istura kaya naman heto at tunay na makakapanloko sila ng mga tao sa kalsada.
“Ay!” bulalas ng isang babae sa kalsada nang makabunggo niya si Jaica. Yumuko lang ito pagkatapos ay tumakbo para balikan si Belle.
“Ano, kumusta?” tanong ni Belle.
“Nakuha ko ang wallet niya,” saad ni Jaica kaya nagtawanan ang dalawang dalaga.
“Ang husay ha!”
“Naman! Well-trained tayo. Eh ikaw ba?”
“Gutom ako, kaya gusto ko sa grocery magnakaw ng pagkain.”
“Eh baka hindi tayo papasukin, o pambili natin ito?"
“Jaica, kailangan natin magpakintang gilas sa pagnanakaw kaya kailangan natin na husayan ang pagbibigay ng kita. Kaya huwag nating gagastusin. Tutal magaling naman tayo sa pagnanakaw. Edi i-push na natin,” malokong sinabi ni Belle kaya naman sumunod si Jaica sa kanyang kaibigan.
Patuloy sa paglalakad si Belle sa pagpuslit papasok sa isang bazaar. Maraming pagkain sa paligid at paunti-unting dumukot. Ginawa niya lahat ng tinuro sa loob ng warehouse. Kung paano ito ilalagay sa loob ng kanyang shorts hanggang sa bumigat na ang nakuhang pagkain ni Belle. Nagmamadali siya sa paglalakad bago pa mapansin ng mga nagtitinda.
Mabilis niya rin nabalikan si Jaica at inabot ang mga pagkain.
“Walangya, ang professional mo naman pa lang magnakaw, Belle. Parang kailan pa lang tayong tinuruan, napakaprofessional mo na!” Namangha na sinabi ni Jaica kaya naman humagalpak si Belle.
“Ganito ako sa sa simbahan.”
“Ha? Ano?”
“Dati akong nakatira sa ampunan. Tinataguan ako ng pagkain ng kapwa ko ulila. Kapag may pinagagawa sa amin sa loob ng kumbento, dadamihan nila ang gagawin ko para mahuli ako sa pagkain. Pagkatapos nun pagdating ko, tira-tira na lang halos ang kakainin ko,”seryosong pagkukwento ni Belle.
“Ha? Hindi ba kayo binabantayan ng mga Madre?”
“Hindi naman kasi palagi. Tsaka ayaw din nila sa akin dahil ako raw ang pasimuno ng away. Paano ba naman, nagugutom ako tapos ganoon pa ang aabutan ko. Kapag nagalit ako, sasabihin nila ako ang warfreak. Kaya madalas nagnanakaw na lang ako ng pagkain doon sa mga donasyon sa mga Pari. Hindi naman din totoo sa simbahan na iyon na ibinibigay sa mahihirap ang mga pera at pagkain eh?”
“Ha? Talaga? So ibig sabihin kinokotong din nila?”
“Sa Del Rosario Parish Church kung saan ako nanggaling. Pero hindi ko alam ang kalakaran sa ibang simbahan. Kaya nga kapag may naghahanap na aampunin sa simbahan ako ang ipinapain.”
“Talaga? Dahil gusto ka na nilang umalis doon?”
“Oo, kaso malas lang dahil napunta ako sa sindikato.”
“Ha? Iyon ba si Joseph?”
“Oo, inampon nila ako ni Marga. Ang sinabi sa simbahan saktong pamumuhay lang sila. Pero iyong bahay nila mansyon.”
“Kaya pala, kung makipag-usap ka kay Joseph, parang kilalang-kilala mo na.”
“Oo, kilala ko siya dahil tulad ng ginawa niya sa iyo. Ginawa niya rin iyon sa akin.”
Namuo ang luha sa mga mata ni Belle habang kumakain. Nanginginig ang kamay niya sa tuwing na aalala niya ang bangungot. Ganoon din si Jaica at pinunasan ang luha ni Belle.
“Hindi ba’t sinabi mo na huwag ng iyakin? Tang ina, tingnan mo ako? Namanhid na ako sa mga parusa nila sa akin. Kasi alam ko, may hangganan ito.”
“Eh ang pag-asa lang natin ang El Asesino o ang DLPA. Bigla silang nawala. Hindi ko alam kung saan tayo pupulutin.”
“Oh bakit ikaw ang umiiyak ngayon?”
Tinawanan ni Jaica si Belle kaya naman tumigil sa pag-iyak ang dalaga at hinampas ang braso ni Jaica.
“Oo na, hindi na ako iiyak. Hindi lang mawala sa sarili ko ang labis na takot dahil wala akong kaalam-alam na binaboy niya ako.”
“Tandaan mong hindi lang ikaw, dahil pati ako ay binaboy niya. Nilalakasan ko lang ang loob, Belle. Basta sabay tayong tatakas.”
Pinagplanuhan ni Belle at Jaica ang pagtakas nila sa sindikato kaya naman nagpapakitang gilas ang dalawang dalaga sa kanilang mga amo. Kinakailangan nilang makuha ang lubusang tiwala ni Henry at ni Joseph upang malaman nila kung anong tracker ang ginagamit ng mga ito kung sakaling makalaya na sila.
Payapang naglalakad si Belle sa isang park at nakaparada lahat ng mga magagarang sasakyan. Nagsimulang magkaroon ng interes si Belle at doon lumapit. Nakita niya ang malaking gusali.
“C-C-…” pautal-utal na nagbabasa si Belle hanggang sa…”Ah, Casinoueve? Casino? Okay? Hindi ba’t maraming pera rito?” bulong niya sa sarili at nagpatuloy sa paglalakad ang dalaga.
Natagpuan niya ang isang open space coffee shop. Napansin niya ang mayayaman na lalaki at mga babae. Dahil aral na aral si Belle sa ganitong bagay, alam niyang totoo at literal na dyamante ang mga nakasuot ng mga taong nandito. Even the bags, rings and shoes are all real.
Pasimpleng nagmanman si Belle hanggang sa mapanganga siya nang makita ang lalaking bumaba ng sasakyan. Nakasumbrero lang itong ito, nakasalamin na itim at balbas sarado.
“Napakaputi at napakatangos ng ilong,” bulong ni Belle dahil gustong-gusto niyang matanaw ang buong mukha nito.
Dahil patuloy na naglilibot ang mga mata ni Belle, nakita niya ang bitbit nitong leather bag. Pasimpleng lumapit si Belle at nagtago sa landscape grass. Sumilip ang dalaga at tumambad sa kanya ang pagsiwang ng bag.
“Oh my gosh!” Bulong niya sa sarili habang kagat-kagat ang ibabang labi, “Ilang libong piso kaya ito?”
Inilapit ni Belle ang sarili sa hanggang sa marinig niya ang pagsasalita ng lalaking minaman-manan.
“Keep this money. She can use this to finance her baby.”
Nagkamot ng ulo si Belle at muling sumilip. Mukhang tatalikod ang binata at ang kausap nito. Mukha rin hindi nagpapahalata sa kanilang bitbit kaya umakto silang walang pera na dala.
Napansin ito ni Belle dahil pati kilos ay kanilang inalam. Kinakabahan si Belle habang nakaantabay ang maliit niyang kamay upang hatakin ang bag.
“Oh, Mr. Hugo. You are here!”