Bu bölümü buradaki ilk arkadaşım olan @alyna54'e ithaf ediyorumm. Bölüm kısa oldu ama Keyifli okumalar :)
Medya- İlyas Yalçıntaş/Zor Gelir
8.Bölüm
-Efe'den-
Eylül! Hayallerimin kızı. Tek sevdiğim, nefes alma sebebim. Her şeyiyle artık bana ait olan kız. Odasının kapısında beni öpüp içeriye kaçtığı andan itibaren hiç konuşmamıştık. Çünkü beni gördüğü nedenini anlamadığım şekilde kaçıyordu. Bir şeyler söylesem cevap vermiyordu. Yüzüme bile bakmıyordu. Bu durum beni tamamen delirtmeye yetmişti. Tamam beni o küçük masum öpücüğüyle çok mutlu etmişti ama böyle davranacağına keşke öpmeseydi diyerek içimden geçiriyordum. Artık olanlara daha fazla dayanamadım ve odasına gittim. Her şeyi açıklığa kavuşturmam gerekiyordu. Daha fazla böyle devam edemezdik. Kapıyı açtığı zaman direk odasına girdim ve kapıyı kapattım. Daha sonrası ise açtım ağzımı yumdum gözümü. İçimden gelenleri söyledim. Neler istediğimi çekinmeden söyledim. Vereceği cevap ve tepkiden gerçekten çok fazla korkmuştum. Beni reddedeceğini sanmıştım. Ama onun tepkisi bana sarılıp kulağıma,
"Ben artık her şeyimle seninim." demesiydi. O anki mutluluğumu hiçbir şeye değişmezdim. Bir süre birbirimize sarılı kalmıştık. Daha sonra utanmaması için alnından öptüm ve konuşmadan odasından çıktım. Yatağa yattığım zaman aklımdaydı. Önümüzde bizi neler bekliyordu? Artık bana nasıl davranacaktı? Babası nasıl tepki verecekti? Ya da babasına söyleyecek miydi? Kafamda bu sorular vardı ama umursamıyordum ne olursa olsun Eylülüm artık benimdi!
Sabah hep beraber uyanıp dışarıya geçtik günlük toplanmamızı ve rutin şeyleri yaptık. Kahvaltıya geçecektik. Eylül görünürlerde yoktu. Kahvaltılarımızı alıp masalara geçtik. O sırada içeriye bir ışığın dolmasıyla gözlerim kala kaldı.Tamam ya şaka yaptım. Gözlerim zaten kapıdaydı .Bir anda onu kapıdan girerken görünce ona bakakalmıştım. Ama ona bakan başka gözleri fark edince yumruğumu sıktığım. Ona başkalarının bakmasına dayanamıyordum. Kıskançlıktı sanırım bu. Kıskançlıkta sevgiden kaynaklanmıyor muydu zaten? O gülümseyerek içeri girdi ve herkese günaydın diyerek selam verdi. Herkese karşı olan gülümsemesi, nazikliği onu özel gösteriyordu. Ne kadar benim sinirime dokunsa da bu durumdan mutlu olması karşılığında bir şey demiyordum.
"Günaydın." diyerek yanıma oturdu.
"Günaydın." dedim bende gülümseyerek. Yanakları kızarmıştı hemen.
"Günaydın voleybolcu kız." dedi Murat. Bu herif beni deli ediyordu.
"Günaydın ıskacı." dedi meleğim gülerek. Onun bu cevabına bazıları gülmüştü.
"Tamam ya özür dilerim" dedi Murat. Bu sırada Eylül'ün telefonu çalmıştı.
"Kusura bakmayın babam arıyor açmam lazım." Telefonu açmak için bile bizden izin istiyordu. Bir insan bu kadar nazik ve iyi niyetli olabilir miydi?
"Alo babacık günaydın."
-...
"Yok babacım sorun yok ben gayet iyiyim."
-....
"Yok baba uslu uslu duruyorlar." Gülerek bize bakmıştı. Bizi şikayette edecek hali yoktu herhalde. Yani öyle olmasını umuyordum.
-....
"Tamam baba kafana göre takıl."
-....
"O da mı yanında?" Kimdi acaba merakla sorduğu kişi?
-....
"Hayır hayır baba olmaz istemiyorum lütfen."
-...
"Ya tek beklediğim anlayış ya ne olur beni düşünseniz?" Sesi yalvarır gibi çıkmıştı . Acı çekiyordu sanki.
-....
"Tamam babacım ama şu anda olmaz lütfen." Ne olmazdı ki?
-....
"Tamam baba sende selam söyle ayrıca Kaan'ı ve teyzemleri çok öpüyorum." Dedi ve telefonunu kapattı.
"Size afiyet olsun." diyerek masadan kalktı. Gözlerinin dolduğunu fark etmiştim. Babasıyla ne konuşmuştu da ağlamaya başlamıştı? Sinirden ve merakımdan ölmek üzereydim onu ağlarken görmek çok kötüydü. Yalnız kalması gerektiğini düşündüm ve yanına gitmedim.
Kahvaltıdan sonra dayanamayıp Eylül'ün yanına gitmeye karar verdim. Odasına çıktım.
Kapıyı açınca odasına girdim. Direk bana sıkıca sarıldı. Sessiz iç çekmelerinden ağladığını anlamıştım. Saçlarını okşamaya başladım. Bir süre kaldıktan sonra ayrıldı benden.
"İyi ki geldin yanımdasın." dedi kısık sesle.
"Eylül güzelim ne oldu?" diye sordum meraklı ve hafif öfkeyle. Onu böyle ağlatanların canını fazlasıyla yakmak istiyordum.
"Babamla konuştum işte teyzem dayım falan yanındaymış onları çok özledim Efe. Ama yanlarına gidemiyorum onları yanımda istemiyorum. Çünkü korkuyorum Efe. Onları görmekten korkuyorum. Onları görünce bana bakıp üzgün gözlerini görmekten korkuyorum. Ben onları da kaybetmekten korkuyorum Efe." diyerek tekrar ağlamaya başlamıştı. Geçmişte yaşadıklarının onu fazlasıyla yıprattığı belliydi.
"Eylül güzelim bitanem üzülme, korkma her şey eskide kaldı. Kendini üzmekten vazgeç. Her şey eskisi gibi olacak korkma! Onlardan kaçma. Onlarla tekrar görüşmeye başla her şey eski haline dönecek göreceksin." dedim. Onu avutmaya çalışıyordum. Ne kadar başardığım konusunda bir şey diyemezdim. Bu konularda neredeyse hiç tecrübem yoktu çünkü. Ben genellikle insanları üzüp gidenlerdendim.
"Efe iyi ki yanımdasın." Sende güzelim diye geçirdim içimden. Beni değiştirdiği gerçekti. Ve bana iyi geliyordu.
"Hadi kalk şimdi dışarıya çıkalım hava alalım." diyerek onu yerinden kaldırdım.
"Tamam sen git ben yüzümü yıkayıp geliyorum." dediği zaman dışarıya çıktım. Ne konuştuğunu öğrenmek istiyordum.
-Eylül'den-
Babam geleli 3 gün olmuştu. Babam gelene kadar Efe babamla ne konuştuğumu öğrenmeye çalışıyordu ama söylememiştim. Onunla bu konu üzerinde konuşmama daha zaman vardı ve anlatamazdım.
Dışarıda hep beraber oturuyorduk. Efe babam konusunda endişeliydi ve korkuyordu. Bu beni ne kadar gülme krizine soksa da haklıydı. Ama babam konusunda endişelenmeye gerek yoktu. Babama söylesem anlayışla karşılardı. Hatta çok bile mutlu olurdu. Yakın zamanda da ona söylemeyi düşünüyordum. zaten.
"Merhaba çocuklar." Biz banklarda otururken babam yanımıza gelmişti. Herkes babama karşılık vermişti.
"Eylül voleybolu bırakmamışsın kızım çok sevindim ve sanırım burada herkese marifetlerini göstermişsin." dediği zaman babamın ne kadar mutlu olduğunu gördüm ve bende içimde mutluluğu hissettim. Babamı gerçekten fazlasıyla üzmüştüm ve şimdi onu mutlu etmek için elimden geleni yapıyordum. Voleybola babamın isteğiyle katılmıştım. Ve ilerledikçe ne kadar da doğru bir karar verdiğime inanmıştım. Şimdi de devam ediyordum. Eski hayatımdan devam ettirdiğim nadir şeylerden birisiydi işte.
"Evet baba öyle olmak zorundaydı." dediğim zaman güldü.
"Eski antrenörün Yılmaz ile görüştüm. Buraya geldiğini öğrenmiş. Seni tekrar kulübe bekliyor ve seninle çalışmak istiyormuş." Şu anda ne karar vereceğimi bilmiyordum. Daha ne yapacağım bile belli değilken, bunun için hemen karar veremezdim.
"Şu anda daha düşünmek için erken baba daha sonra karar versek?"
"Tamam kızım ama senden çok önemli bir şey rica etti. Burada her yaz şenlikler olur. Bu yılda var haftaya olacak. Askeriye her yıl özel olarak davet edilir. Bu sene şenliklerde voleybol maçları yapılacakmış. Daha çok eğlence gibi. Buranın Başkanı da Yılmaz Hoca ile iletişime geçmiş ve ondan bir tane profesyonel voleybol öğrencisi istemiş. O da senin burada olduğumu bildiği için bana haber verdi. Voleybol maçlarında senin temsil etmeni istiyor." Babamın sözleriyle düşünmeye başladım. Benim üzerimde çok emeği olan birisini reddedemezdim. Hem voleybol maçlarına katılmayı da çok özlemiştim. Seve seve o ortamda bulunacaktım.
"Tamam baba haftaya maçlardaki misafir voleybolcu olarak ben katılacağım." dediğim zaman babamın yüzünü kocaman bir gülümseme kaplamıştı. Ama bir sorun olacaktı sanırım. Efe sorunu! Şu anda kırmızı görmüş boğalar gibiydi ve sinirli olduğu zamanlardaki gibi yumruğunu sıkmıştı. Allah bana kolaylık versin o zaman! İkna yeteneğimi sonuna kadar kullanmalıydım.
♣️♣️♣️
Arkadaşlar düşüncelerinizi öğrenmek istiyorum.Sizin görüşlerinize göre hikayenin gidişatını belirmek istiyorum.Lütfen düşüncelerinizi belirtin tatlişkolarımm:)
İyi ki varsınız!