FREDERIK'S POV
"DADDY, saan po tayo pupunta?" tanong ni Daniel sa akin. On the way kami ngayon sa isang lugar kung saan napag-usapan naming magkita ng isang taong matagal ko nang pinapahanap.
"You will meet someone, young man..." I answered and smiled at him.
It's been a week, at unti-unti nang bumabalik ang lahat sa normal... sa tama, I mean.
Yesterday, I received a phone call from someone, at ngayon nga ay pupuntahan namin siya. And also, yesterday night, I received a text message from Leysa... saying, "I need to talk to you" ayun lang. Hindi ako nagreply kaagad but I called her, pero hindi niya na sinasagot ang mga tawag ko, and her phone was already off. Pero after this, pupuntahan ko siya. I also need to talk to her. Susundin ko naman ang kung ano ang nasa puso ko.Ilang oras pa ay narating din namin ang destinasyon namin, it's an old mansion, here in Rizal. Pero halatang namimintina ang kagandahan nito.Bumaba na kami ng sasakyan, akay-akay ko si Daniel.
"Whose house is this, Dad?"
"You'll see." And we entered the house. May isang katulong at hardinero ring sumalubong sa amin.
Happiness is visible on their faces because of seeing us, lalo na ang bata.
"Nasa kwarto po siya, Sir. Kanina niya pa po kayo hinihintay," sambit ng isang kasambahay, na halatang inaasahan na ang aming pagdating. Ngumiti lang ako at tinahak ang ikalawang palapag.Napansin ko naman ang pagmamasid ni Daniel sa paligid.
Nang marating ko ang unang pinto ng kwartong naroroon ay kumatok ako ng tatlong beses at unti-unting binuksan ito at pumasok. And I saw a man, naka-wheel chair ito at nakaharap sa tanawin sa labas ng kaniyang bintana.
"Hey." Pagtawag-pansin ko sa kaniya na ikinalingon naman nito.Ngumiti ito sa akin, a genuine smile, ngiti ng pagkakaibigan. At nadako naman ang tingin niya sa batang hawak-hawak ko. Unti-unti niyang ginalaw ang kaniyang wheel chair papunta sa direksyon ko.
"Daniel, right?" tanong nito sa bata, at ngumiti. Tumango lang ang bata bilang pagsang-ayon sa kaniya.
"Who is he, Dad?" tanong sa akin ni Daniel, napansin ko naman ang pagdaan ng hinanakit at kalungkutan sa mga mata ng taong nasa aming harapan.
"He is your real Dad, Daniel. He actually have the same name as yours." Mahinahon kong tugon, matalinong bata si Daniel kaya hindi siya mahirap paliwanagan.
At oo, andito kami ngayon sa bahay ni Daniel Apolonio, na dalawang linggo palang nang magising ito at maka-recover ng tuluyan. Kaya pala hindi ko siya mahanap at hindi siya nagpapakita ay dahil naaksidente ito. Nahulog ang sinasakyan niyang kotse sa isang bangin papuntang Baguio... 'yun ang araw na nagpaalam si Diana na may pupuntahan siyang conference, at ngayon ko lang din nalaman na ang conference na lagi niyang pinupuntahan ay ang time na nagkikita sila ni Daniel.
Oh well, iniimbistigahan na ang nangyaring aksidente dahil mukhang may foul play na naganap. Luckily, hindi ganun kalalim ang hinulugan ni Daniel, and he survived and recovered.
"Huh? So hindi ko po kayo totoong Daddy? How come?" Nalilitong tanong ng bata, na ipinaliwanag naman naming mabuti ni Dan sa kaniya, and we think kahit papaano ay nakaka-catch up naman ito ng bata.
At ngayon nga ay andirito kami sa veranda ng bahay niya, habang tinatanaw namin si Daniel na masayang nakikipaglaro sa mga kasambahay.
"Salamat," biglang sambit nito. Tinanguan ko lang siya bilang pagtugon.
"So kumusta ka na?" tanong ko naman.
"Heto, mabuti na lang at walang nasaging vital parts. Kaya mabilis ang pagkaka-recover ko. Alam mo ba, I really love Leysa," tugon niya kaya napatingin naman ako nang mabanggit niya si Leysa. Tumahimik lang ako, waiting for him to tell their story.
"Meeting Leysa Frank was the best part of my life. We met unexpectedly and fall in love. We are college sweethearts back then, freshman siya habang ako ay nasa huling taon ko na rin. And that time, hindi ko pa alam na ang mga Frank ang naka-ampon kay Diana, my puppy love. Diana and I are best of friends when we are in the orphanage sabay kasi kaming iniwan sa ampunan, kaya kinalakihan namin ang isa't-isa. She was adopted in the age of three. Pero hindi iyon naging dahilan para pabayaan niya ako, she always visiting me, giving me foods and clothes. Hindi siya nakalimot, kaya siya ang naging karamay ko at nagparamdam sa akin ng importansya, kaya minahal ko siya sa kamusmusan namin. But then, nagkalayo rin kami when I was adopted in the age of 7. Kaya nag-move on na lang ako at naging masaya sa naging takbo ng aming mga buhay. Ilang years ang lumipas, hindi nagbago ang nararamdaman ko para sa kaniya, I even promised myself to find her and have a happy life with her, someday. But things changed, when I met Leysa, nagbago ang point of view ko sa buhay. Nagising na lang ako isang araw, siya na ang gusto kong makasama sa pagtanda, siya na 'yung nai-imagine kong naglalakad sa aisle ng simbahan patungo sa akin. Kasi siya iyong klase ng babae na panghabang buhay." Tumingin naman sa akin si Dan habang sinasabi niya ang mga iyon, parang sinasabi niyang ang swerte ko...
"Pero wala eh, it's our 5th monthsary nang dinala ako at ipinakilala ni Leysa sa pamilya niya. And there, nagulo ang lahat. Nalaman ko na magkapatid sila ni Diana, at 'yun din ang simula ng panloloko ko kay Leysa. Diana seduced me, ginamit niya ang nakaraan namin para makuha niya ako. At aaminin ko sa tuwing may nangyayari sa amin, naaalala ko ulit ang araw na minahal ko siya. Kaya again and again, naitatak ko sa aking isipan na mahal ko siya, mahal ko siya. Umabot na rin ako sa puntong gusto ko ng hiwalayan si Leysa, I love her so much na ayoko na siyang lokohin pa. But then, Diana threaten me, na ipapadala niya kay Leysa ang kopya ng mga pagtatalik namin behind her back. And I don't want her to feel unworthy and unloved --yun ang pinakaayaw niyang maramdaman. Hindi niya kakayanin because I feel how much she loved me that time." Napatahimik siya muna saglit bago nagpatuloy sa pagkukwento.
"Kaya sobrang saya ko nang matigil ang relasyon namin ni Diana dahil sa totoo lang mahal na mahal ko naman talaga si Leysa. And that's the time na naka-focus na siya sayo, 'yun ang panahong nakilala ka niya at ikinasal kayo. Wala akong naramdamang selos noon, pero iniisip ni Diana na selos na selos ako. Pero hindi, I am actually happy for her na nakatagpo na siya ng taong para sa kaniya. But then iyong akala kong titigil na siya sa kahibangan niya --we did it again, again and again behind you and Leysa's back. Sobrang nilalamon na ako ng takot noon dahil hindi ko na rin kakayaning mawala si Leysa sa akin, na baka iwan niya ako once malaman niya ang katarantaduhan namin ng kapatid niya. Pero hindi nga ako nagkamali --she saw us, the night before our wedding day, 'yung araw na sana matagal ko ng inasam-asam. Alam kong andoon siya, that's why I talk shits na masasaktan siya."
Nagulat ako sa pahayag ni Daniel. He really loves her... that much na isinakripisyo niya ang kasiyahan niya para ilayo ang babaeng pinakamamahal niya sa lalaking katulad niya. He knew na masasaktan lang si Leysa kaya siya na mismo ang gumawa ng paraan para maging malaya ito.
"I pushed her away from me. Kaya hindi na ako nagulat noon na hindi niya ako siputin sa araw ng kasal namin. Masakit, dahil mahal ko eh... pero mas ayaw ko siyang makulong sa hawla na ginawa ni Diana. Pero hindi ko rin inaasahan ang pagbabalik niya with a revenge. Sobrang mabaliw ako noon, kakaisip kung pano na lang kung masaktan na naman siya sa mga pinanggagawa niya. I wanted to warn her from the start, gusto kong makipagkita sa kaniya and talk to her, pero wala akong lakas ng loob. Hangga't nangyari na nga ang kinatatakutan ko, 6 years ago. And then again she's hurt. Gago ka kasi," sambit nito at tumingin sa akin, what the fuck?
"Sana man lang nagawa mo siyang ipagtanggol at piliin ng panahon na iyon. Pero wala mas tanga ka pa kaysa sa akin. Kaya sana ngayon, piliin mo na siya, mahal ka nun and alam mo bang... ah nothing," mahabang kwento nito. Pero alam ko may gusto pa siyang sabihin sa akin.
"What is it?" tanong ko, urging him to continue what he is about to say. Ngunit umiling lang ito.
"Find it out for yourself. Mayaman ka, pero hindi mo ginagamit para malaman ang mga bagay na dapat mong malaman. I pity you, Frederik Wilford. Hindi mo alam kung paano gamitin ang kaperahan mo, hindi mo iyan maidadala sa kabilang buhay." He jokingly answered. Damn it.
Ano pa ba ang dapat kong malaman?
Fine. I will surely find it out, on my own. Pero masaya ako at nalaman ko ang side niya sa kwentong ito. He is not that bad at all. He just sacrificed his own happiness for the woman he loves the most.
Nagpaalam na ako kay Dan at Daniel, alam ko he will be a good father to him. Pero bago pa man ako makalabas ng veranda ay may sinabi pa ito.
"Mag-ingat kayo kay Diana. She is a total psychotic. Siya ang may gawa sa akin nito. She is the one responsible for my accident. Kaya pakiusap, keep THEM with you as much as possible, Fred."