Medya : Kuzey BOZOĞLU
Bu bölümü _Real_hayaller_ e ithaf ediyorum ❤️
En çok emoji ve randomsuz yorum atan bir sonraki bölümün ithafını alır🌺
"Baba ?"
Başka ne söyleyebilirdim , ne yapabilirdim hiç bilmiyordum .
Sadece iyi de olsa kötü de olsa ki bu zamana kadar benim hep kahramanım olmuştu . Yaptığı davranışları beni korumak amaçlı yaptığını da biliyordum .
Şu an aklımdan babamla yaşadığımız onca hatıra film şeridi gibi geçiyordu.
Beni omzuna alıp gezdirmesi , benimle evcilik oynaması , yaptığım onca hataya rağmen affedip sımsıkı sarılması . Bir babadan hep daha fazlası olmuştu benim için .
Biraz korumacıydı kabul ama bu onun ölmesini gerektirecek bir kusuru değildi . Bana bisiklet sürmesini öğreten , ata binmeyi , kötü birisi olmamayı annem ve en çok da babamdan öğrenmiştim ben .
Başkasına ne yapmışsa yapmış kötü bir şey biliyorum ama benim babam kahramanımdı. Düşünce dizim kanayinca hep o olurdu yanımda , her kız gibi ben de babasına aşık bir kız olarak büyümüştüm .
Benim karıncaları öldürmeyen babam nasıl olmuş da bu raddeye gelmişti anlayamamıştım .
Gözümün önünde yere düşen babamın koşarak yanına gittim ve hemen yere düşen başını dizlerimin üzerine koyup ağlamaya başladım.
Şu an sadece ağlamak istiyordum , ömrüm boyunca ... Ölene dek.
Biraz sonra omzuma dokunan bir el ile irkilip başımı yukarı kaldırdım ve Kutup kadar soğuk bakışlı Kuzey ile göz göze geldim .
Şu an her şeyi söyleyebilirdim ona sadece ağzından çıkacak bir tek kelimeye bakıyordu ve o kelime bir bombanın pimi niteliğindeydi.
"Saye... Çok uzg-" lafını bitirmesini bekleyemezdim. Çünkü ne kadar üzgün olduğunu söyleyecekti. Bir babayı öldürmek nasıl bir üzgünlük getirebilirdi ki ona.
O artık bir katildi ... Babamın katili .
"Kuzey artık bitti ." Diyebildimiştim sadece . O aşk dolu bakışları ile beni kendine çekmeye çalışsa da artık bitmişti.
~ 1 HAFTA SONRA ~
Babamı defnettikten sonra Kuzeyi ortalarda hiç görmemiştim . Sanki dünyadan silinip gitmişti .
Biraz sonra saatlerdir beklediğim hayatımı değiştirecek telefon çalmıştı hemen açıp konuşmaya başladım.
"Alo ... Tuğçe nasılsın , halledebildin mi işleri?"
Tuğçe derin bir nefes alıp vermiş konuşmaya başlamıştı.
"Saye hallettim halletmesine de sen emin misin ?"
"Tuğçe babamın katili ile aynı evde kalamam evli kalmak bile ağrıma gidiyorken bunu benden isteme ." Dedim sitem ederek .
"Peki tamam o halde , yarın akşam otobüse atla gel " dedi ve telefonu kapattı .
Telefonu cebime koyup odaya çıktım ve bavulumu toparlamaya başladım. Kuzeyi ne kadar düşünmek istemesem de aklım hep ondan yana oluyor ve onu dusunmemi sağlıyordu .
Üzerime birkaç parça giysi aldıktan sonra bavulumu kapatıp yavaşça sürüklemeye başladım . Tekerleklerin tıkırtısı evde yankılanırken birden cebimdeki telefon çalmaya başladı.
Arayan gizli numaraydı merakla açtım ve karşı taraftan gelecek sesi dinlemeye başladım.
" Saye ... Sana söylediklerimi hatırlıyorsun değil mi ? Ne zaman ihtiyacın olursa bir adım kadar uzağında olacağımı bilmelisin . Yaşadıkların kolay şeyler değil , sen hiçbirini hak etmedin. Annenin ne halde olduğunu az çok tahmin edebiliyorsundur yine alkol almaya başladı . Bence tüm bunlara tek bir kelimen son verebilir . Zamanla iyileşir tüm yaraların sararım hepsini ... Teker teker ina-" daha fazla dinleyemezdim . Sesine dahi tahammül edemiyordum Ozanın .
Usulca yeniden odama çıktım ve yatağın bir köşesine kıvrılıp yarın için neler yapacağımı düşünmeye başladım. Günlerdir doğru düzgün uyuyamıyordum . Gözlerimi ne zaman kapatsam babamı görüyor , korkuyordum .
***
Sabah alarmımın o boğucu sesiyle uyandım ve hemen aldığım biletin saatini geçirmemek için hazırlanmaya başladım.
Üzerimi giyinip alacağım son şeyleri de çantama koyduktan sonra odaya son bir kez bakıp gözümdeki ne zaman aktığını anlamadığım yaşı elimin tersi ile sildim ve kapıyı çekip merdivenlere doğru yöneldim.
Evin her bir yerinde kah mutlu olup kahkalara, kah ağlayıp hüzne boğulmuştum.
Kuzeyi aklımdan çıkaramıyor kalbimin ağrısıyla zor baş edebiliyordum .
Merdivenleri de yavaş yavaş indikten sonra elimde tuttuğum zarfi oturma odasındaki sehpanın üzerine koydum ve yanına da tektaşımı ve alyansımı da koyup kapıya doğru ilerlemeye başladım .
Evin her bir köşesi resmen ağlıyor gibi ölüm sessizliğine bürünmüştü . Yürürken gıcırdayan parkeler bile artık susmuş , benim gidişimi seyrediyorlardı.
Ev o kadar sessizdi ki kalbimin atışını duyabiliyordum . Her bir adımımda kalbimin parçalarını döküyordum ardıma.
Bavulumu elime alıp sıkıca kavradım ve kapıyı açıp o soğuk havanın tenimi delip geçişini hissetmeye başladım.
Biraz sonra tanıdık bir ayak sesi yanıma kadar gelip durmuş yavaş yavaş nefes alıp veriyordu .
Kokusu her bir zerreme uyuşturucu gibi gelse de ondan tarafa bakmamaya çalışıyordum .
Kafamı kaldırıp onun ilk günkü gibi koyu bakan gözlerinin ta içine baktım . Hüzün doluydu biraz da pişmanlık .
Bavulumu daha sıkı kavradım ve ondan uzaklaşan ilk adımımı attım . Sanki kalbim sökülürmüşcesine bir acı saplanmış her bir adımımda beni bitirecek gibi hissettiriyordu .
Yavaş yavaş uzaklaşırken geriye doğru dönüp baktığımda onun da derin derin nefesler alıp bana baktığını görmüştüm .
Ben iyiden iyiye ondan koparken o sadece bana bakıyordu .
Biraz sonra korumalardan birisi yanıma gelip ; " nereye gidecekseniz eğer ben bırakacağım patron öyle söyledi . " Dedi .
Kafamı olumlu bir şekilde sallayıp arabaya yavaşça bindiğimde onun da ağır ve çökmüş adımları ile eve girdiğini gördüm .
Araba hızla evden uzaklaşırken , bende telefonumu elime alıp saate baktığımda otobüsün hareket etmesine daha 2 saat vardı . Elimdeki çantamı sıkıca tutup camdan dışarıyı seyretmeye başladım.
Hayat bu kadar basitti işte , tek bir kurşun her iki aileyi de dağıtmaya yetmişti .
Kuzeye o gün son kez sarılacağım aklıma gelmezdi . Eğer öyle olacağını bilseydim ayaklarına kapanır beni dövse de o kapıdan çıkmasına izin vermezdim .
***
Sonunda otobüs terminaline varmıştık . Koruma yol boyunca her ne kadar gideceğim şehregötürmekte ısrar etse de kabul etmemiş onu otobüs terminaline getirmiştim .
Arabadan indikten sonra bavulumu da alıp doğruca gideceğim otobüsün bekleme salonuna doğru ilerlemeye başladım. Attığım her bir adımda içimden bir kelebek intihar ediyordu . Ve bunun tek bir sorumlusu vardı o da Kuzeydi...
Bekleme salonunda köşede boş bir koltuk bulup oturmuştum . Herkes sanki işi gücü bırakmış sadece beni izliyormuş gibi geliyordu.
Etrafa şöyle bir baktığımda herkes kendi derdi ile uğraşıyordu . Kimisi bir çuval almış onu taşımaya çalışıyor , kimisi çocuğu ile ilgileniyor bana bakan tek bir göz bile yoktu . Kuzeyin yanında kala kala iyice melankolik birisi olup çıkmıştım.
Saatin ne çabuk geçtiğini anlayamamıştım , bineceğim otobüsün anonsu yapılıyordu .
" Sayın yolcularımız , İstanbul-Ordu arası gidecek olan Yeni Turizm otobüsümüz kalkmak üzere lütfen yerlerinize geçiniz ."
Yerimden hızla kalktım ve bavulumu sıkıca tutup ardim sıra sürüklemeye başladım. Gözüm her ne kadar evde olduğunu bilmeme rağmen Kuzeyi arıyordu etrafta .
Bavulumu görevliye verdikten sonra otobüsteki koltuğuma usulca oturdum ve hareket etmesini beklemeye başladım. Biraz sonra şoför otobüsü çalıştırıp son yolcuları da aldıktan sonra hareket etti.
Yol hızla akıp giderken biraz sonra şoför otobüsü durdurdu ve homurdanmaya başladı .
Anlaşılan otobüs bozulmuş ya da geride yolcu bırakmıştı.
Çantamdan telefonumu çıkardım ve kulaklığımı da çıkarıp dinleyebilecegim müzik arayışına geçtim . Şu an hangi müzik iyi gelebilirdi bilemiyor ya da düşünemiyordum .
Ben tam müziği açıp kulaklığımı kulağıma takacaktim ki duyduğum ses olduğum yerde çakılı kalmama sebep olmuştu.
Kuzey içeri hızla girdi ve bana doğru yürümeye başladı. Herkes sinirli gözlerle bize bakarken ben Kuzeye bakmaya devam ediyordum .
Tam karşımda durdu ve ellerini bana uzatip gözlerimin içine bakmaya başladı.
"Gitme ... Benimle kal !"
Merhaba arkadaşlar bir bölümün daha sonuna geldiniz oy ve yorumlarınızı heyecanla bekliyor olacağım ♥️
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere ❤️
Sağlıcakla kalın...
Saye ve Kuzeyin resimlerini bir ve ikinci bölümde bulabilirsiniz merak edenlere duyrulur ❤️