სკოლის დამთავრების ცერემონიის დღე იყო, როცა ლუიმ გამოცდების შედეგები მიიღო ფოსტით. საუზმობდა, მაგრამ ძლივს ჭამდა, რადგან ძალიან ნერვიულობდა იმაზე, რაც სიტყვით გამოსვლისას უნდა ეთქვა.
მშობლებმა ტელეფონი დაუბრუნეს გამოსაშვების შემდეგ და პირობა დაადებინეს, რომ გამოცდებზე კონცენტრირდებოდა. ლუიც შეპირდა, მაგრამ როგორც კი ოთახში მარტო რჩებოდა, მაშინვე ჰარის სწერდა და რამდენიმე საათით მეცადინეობა საერთოდ ავიწყდებოდა.
ეს კარგი იყო, რადგან ჰარი ავიწყებდა სტრესის მომგვრელ რაღაცეებს, როცა ეს სჭირდებოდა. ჰარი მისი გამოსავალი იყო და ლუი გიჟდებოდა ამაზე. ლუი ჰარიზე გიჟდებოდა და ჰარი ლუიზე.
ესმერალდამ კარზე დაუკაკუნა, თან ხელში კონვერტი ეჭირა. ლუიმ გამოართვა, კარი ჩაკეტა და ჰარის დაურეკა ვიდეოთი, რადგან უნდოდა, რომ მათ ქულები ერთად ენახათ. თუ ჰარი 85-ს ან მეტს აიღებდა, შეეძლო ლონდონის უნივერსიტეტში ესწავლა მათი გეგმის თანახმად. ლუი კი ოქსფორდში ან კინგს კოლეჯში ისწავლიდა.
მშობლებს ოქსფორდი უნდოდათ, მაგრამ ლუი კინგს კოლეჯისკენ უფრო იხრებოდა, რადგან ჰარისთან ის უფრო ახლოს იყო. დამადასტურებელი წერილები ერთი კვირის წინ მიიღო და რომელიმესთვის უნდა დაედასტურებინა.
„ჰეიიიი." უპასუხა ჰარიმ ზარზე. ლუიმ თვალები მოჭუტა.
„ეგ კოსტუმი რაარი შენი კარადის კარზე?"
ჰარის გაეცინა. „ჩემი შეყვარებულის სკოლის დამთავრების ცერემონიისთვის ვემზადები."
„ღმერთო, ჩემო."
„ნერვიულობ?"
„ცოტა. სინამდვილეში, ძალიან." აღიარა ლუიმ და დაჯდა. „შენ ნერვიულობ?"
ორივეს სკოლის დამთავრების ცერემონია დღეს იყო, მაგრამ ჰარისი ორი საათით გვიან.
„მიიღე შედეგები?"
„ხო, ერთად გავხსნათ, ხო?"
„მჰმმ."
„კარგი, მაშინ. დაიწყე!"
ორივემ ერთად გახსნა კონვერტი კბილებით, რადგან ხელებში ტელეფონები ეჭირათ და არც ანაღვლებდათ, რომ იდიოტებს ჰგავდნენ.
„ჯერ შენ." უთხრა ჰარიმ.
„98 ავიღე."
„ღმერთო, ჩემო, რა მაგარია, ლუ!" წამოიძახა აღტაცებით ჰარიმ. ლუიმ გაიღიმა, ტუჩზე იკბინა და ჰარის სთხოვა, რომ თავისი ენახვებინა.
ჰარიმ თავისი ფურცელი შეაბრუნა და კამერასთან ახლოს მიიტანა.
„64 წერია თუ 84?"
„84!" წამოიყვირა ბედნიერად ჰარიმ. ლუიმ სიამაყით გაუღიმა.
„აუცილებლად მოხვდები! მაგრამ მაინც ხვალამდე უნდა დავიცადოთ. მე დღეს უნდა გავუგზავნო რომელიმეს დადასტურება."
ჰარიმ ტუჩის ღეჭვა დაიწყო. იცოდა, რომ ლუი რისკის შემცველ სიტუაციაში იყო. ერთი მხრივ, ლუი თუ ოქსფორდში მოეწყობოდა, ჰარისთან ხშირად ვერ იქნებოდა ხოლმე, რადგან ისინი ერთმანეთისგან ერთი საათის გზით იქნებოდნენ დაშორებულები. მეორე მხრივ, თუ ლუი კინგს კოლეჯში მოეწყობოდა, შანსი იყო იმის მაინც, რომ ჰარი ლონდონის უნივერსიტეტში ვერ მოხვედრილიყო. ეს იმას ნიშნავდა, რომ მაშინ დონკასტერის უნივერსიტეტში უნდა ესწავლა. ამ შემთხვევაში, ლუი ჰარის გამო ოქსფორდზე უარს ამბობდა და თან, ჰარისთანაც ვერ იქნებოდა.
„რომელში აპირებ გაგზავნას?"
„არ ვიცი ჯერ." მოატყუა ლუიმ.
„ვადა როდემდეა?"
„ხვალამდე."
ჰარიმ ამოიოხრა. „შენ გულს დაუჯერე, კარგი? მე არ გამითვალისწინო გადაწყვეტილების მიღებისას."
ლუიმ თავი დაუქნია. „კარგი."
ჰარი მართალი იყო. ლუის სწორი გადაწყვეტილება უნდა მიეღო და მომავალზე იფიქრა. ამის გაკეთებას აპირებდა, ამიტომ ერთ-ერთი წერილი აიღო და პასუხის წერა დაიწყო.
***
„ლუი! უნდა წავიდეთ!" ამოსძახა დედამ ქვემოდან, როცა ლუი მოსაცმელს იკრავდა. ერთ ხელში წარმოსათქმელი სიტყვა ეჭირა, მეორეში- მოსასხამი და ქუდი. ამას მანქანაში ჩაიცვამდა, რადგან არ უნდოდა, მის ოჯახს ფოტოების გადაღება სკოლაში მისვალმდე დაეწყო.
„მზად ხარ?" ჰკითხა ლოტიმ. ლუიმ თვალები აატრიალა და მშობლებს შორის დადგა ფოტოს გადასაღებად. ის კი არ იცოდა დაზუსტებით, ენდომებოდათ თუ არა მშობლებს ამ დღის დამახსოვრება რამდენიმე საათის შემდეგაც.
ოცი წუთის შემდეგ, პირველ რიგში იჯდა, ელეანორსა და ლიამს შორის და დეკანის სიტყვას უსმენდა. ამის შემდეგ, იძახებდნენ მოსწავლეებს და დიპლომებს აძლევდნენ. ლუი პირველი იყო.
მთელი ერთი საათი უნდა მოეცადა, სანამ სცენაზე გამოიძახეს გამოსათხოვარი სიტყვის სათქმელად.
„და ახლა, მინდა გაგაცნოთ ძალიან ნიჭიერი ახალგზარდა. გამოსათხოვარ სიტყვასაც სწორედ ის იტყვის. გთხოვთ შეხვდეთ, ლუი ტომლინსონი."
ამის დედაც ძლივს
ლუი ფეხზე ადგა, გაიღიმა და კიბეზე ავიდა. სცენაზე ადგილი დაიკავა და წინ ფურცელი დაიდო.
მარჯვნივ გაიხედა, საიდანაც მისი მშობლებუ უკვე უღებდნენ ამაყი ღიმილით, შემდეგ უკან გაიხედა, ნაცნობ სახეებს ეძებდა.
და ისინიც იქ იყვნენ, ხეს ეყუდებოდნენ: ნაილი, ზეინი და ჰარი, კოსტუმები ეცვათ. ჰარის ამჟამად სხვა კოსტუმი ეცვა. უღიმოდა, რამაც ლუის მუცელში პეპლები გამოიწვია. ორივემ იცოდა, რაც უნდა მომხდარიყო.
დაიწყო ლაპარაკი იმაზე, თუ როგორი წელი ჰქონდათ, ორი ხუმრობაც თქვა, იმაზე, რომ ახლა ყველა თავის გზით მიდიოდა და ასე. ეს ყველაფერი დაწერილი ჰქონდა. მშობლები დაეხმარნენ, რა თქმა უნდა.
რამდენიმე მომაბეზრებელი ხაზი ჰქონდა დარჩენილი, ჯიბეში კი ბეჭდიანი ყუთი ედო. ამიტომ გადაწყვიტა, რომ ფურცელი დაეჭმუჭნა და თავად ელაპარაკა. დაინახა, როგორ მოიღუშნენ მშობლები, მაგრამ არ ადარდებდა.
„იცით, რა? არ ვაპირებ აქ დგომას თქვენ წინაშე და იმის ლაპარაკს, რომ ინდივიდუალიზმია გამოსავალი წარმატებამდე, როცა ჩვენ აქ ყველას ზუსტად ერთი და იგივე გვაცვია. მე მორჩილი ბავშვი ვიყავი, მასწავლებლების საყვარელი მოსწავლე და იდეალური შვილის მაგალითი. ვიცი, ამის გამო, ბევრი ცდილობდა ჩემთვის მოებაძა და მაგრამ მეცოდებიან ისინი, რადგან სინამდვილეში მე სხვა ვინმე ვარ."
მშობლებს გადახედა, რომლებსაც კამერა უკვე შეენახათ და პირად ფოტოგრაფსაც უთხრეს, რომ გადაღება შეეწყვიტა.
„ვიცი, ეხლა მომავალზე უნდა მელაპარაკა და მართაც ამას ვაპირებ. განდიმ თქვა, რომ მომავალი იმაზეა დამოკიდებული, თუ რას ვაკეთებს დღეს. და მივხვდი, რომ ის მართალია. დარწმუნებული ვარ, ყველა ჩვენგანს დიდი გეგმები გვაქვს მომავლისთვის. ამიტომ, არ ვაპირებ აქ დგომას და იმ ადამიანად ყოფნად, ვინც რეალურად არ ვარ. მთელი ჩემი ცხოვრება ამას ვაკეთებდი. ყველა თქვენგანს გატყუებდით, მაგრამ ყველაზე მნიშვნელოვანი, ჩემ თავსაც ვატყუებდი. ახალი ცხოვრების დაწყება კი ტყუილით არ შემიძლია. ეს."
გაჩერდა, ჯიბიდან ყუთი ამოიღო და გახსნა. ყველამ წამოიყვირა, ელეანორმა პირზე ხელი აიფარა, რა თქმა უნდა, ფიქრობდა, რომ ეს ბეჭედი მალე მის თითზე იქნებოდა.
„ეს მე არ ვარ. ჩემი მშობლები ელიან, რომ ის უნდა მოვიყვანო ცოლად, ვისთან ერთადაც ბოლო ხუთი წელია ვარ. თქვენ ყველა იცნობთ ელეანორს, როგორც ჩემი ცხოვრების სიყვარულს." თქვა ლუიმ. ელეანორმა გაიღიმა, საოცრად ამაყი იყო საკუთარი თავის. უსმენდა მაინც ნეტა?
„მოდი, რაღაცას გეტყვით. ეს დიდი სისულელეა." განაგრძნო მან და ყუთი ელეანორს ფეხებთან დაუგდო. ხალხმა წამოიყვირა, ლუიმ თავი გააქნია.
„არ მჭირდება საქორწინო სახლიდან ქაღალდი, რომ ჩემი სიყვარული ვინმეს დავუმტკიცო." თქვა, რაზეც ელეანორს სახე გაუნათდა. „როცა ვინე გიყვარს, ეს უბრალოდ იცი. არ გჭირდება ამის ახსნა- ნუ, ვერც ახსნი. ამაშია საქმე. შეიძლება სცადო, რომ გაექცე და თავიდან აირიდო, მაგრამ, დამიჯერეთ, მე ასე მოვიქეცი. მე ეს ვცადე. მაგრამ ბოლოს, ეს ორი ადამიანი მაინც იპოვის გზას ერთმანეთისკენ, თუ ასე უნდა იყოს. ამ დროს იცი, რომ მართლა გიყვარს. პირადად მე, სამი კვირის წინ ყველაფრის მიუხედავად მასთან უკან დასაბრუნებელი გზა ვიპოვე."
ელეანორი დაბნეული ჩანდა, ალბათ თავში ითვლიდა რაღაცეებს.
„არ მოგაწყენთ თავს ბევრი ლაპარაკით,მაგრამ მინდა ბერნარდ ბარუხის ციტირება მოვახდინო,რომელმაც თქვა, რომ საკუთარი თავი უნდა იყოთ, რადგან, ვისაც ადარდებთ, ისინი არ წუხან, და ვინც წუხს, იმათ არ ადარდებთ."
მამამისმა გიჟური ქცევები დაიწყო, რომ გაეჩუმებინა ის. ლუის გაეღიმა.
„ბევრი ლაპარაკის გარეშე, მინდა, სკოლას მადლობა გადავუხადო, რომ საუკეთესო განათლება მომცეს და ჩემს მშოლებს, ვინც იხდიდა საფასურს. მაგრამ ასევე მინდა სხვა ვინმესაც გადავუხადო მადლობა."
ღრმად ჩაისუნთქა და ტუჩზე იკბინა, ხალხში თვალებით ჰარის ეძებდა. გაიღიმა, როცა დაინახა და გააგრძელა:
„მგონი...ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ, რაც გასულ 4 წელში ვისწავლე იყო ის რაც გასულ...9 თვეში ვისწავლე, მივხვდი, რომ ცხოვრებაში საუკეთესო რაცაა, უფასოა. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ ამ წინადადებას ოდესმე ვიტყოდი. მაგრამ თუ დაფიქრდებით, მართლა ასეა. მეგობრები, ჩახუტებები, სიყვარული და ყველაზე მნიშვნელოვანი, ბედნიერება, უფასოა. და მინდა, რომ ამისთვის მადლობა გადავუხადო ჩემს...ამ...ჩემს ბოიფრენდს."
დედამისმა ტირილი დაიწყო, მამამისი კი ასე გაბრაზებული არასდროს ყოფილა. ზოგმა წამოიყვირა, ელეანორი კი ენაჩავარდნილი იყო.
„რომ შევაჯამოთ...ერთხელ ვცოვრობთ და ან ვირჩევთ, რომ საკუთარი თავები ვიყოთ და სწორად ვიცხოვროთ, ან თავი მოვაჩვენოთ, რომ სხვა ვინმე ვართ. ეს ყველაფერი ჩვენზეა დამოკიდებული. შევეცი, ყველა რას ფიქრობს. ჯობია, ყველას ეზიზღებოდე იმის გამო, ვინც ხარ, ვიდრე უყვარდეთ იმის გამო, ვინც არ ხარ. სულ ეს იყო, მადლობა." დაამთავრა და გაიღიმა.
ნაბიჯის გადაგმა დააპირა უკან, მაგრამ რაღაც გაახსენდა და მიკროფონთან დაიხარა:
„ხო, და კიდევ, გეი ვარ. თუ აქამდე ვერ მიხვდით."
ზოგმა ტაში დაუკრა, ზოგი შეშინებული უყურებდა, მაგრამ ყველაზე დიდი ღიმილი თავად ლუის ჰქონდა. ელეანორი ტიროდა, მაგრამ ლუის საერთოდ არ აინტერესებდა, რადგან ბარბარა და ლიამი ულოცავდნენ.
დეკანმა ყველას მადლობა გადაუხადა მისვლისთვის და მიიპატიჟა ბუფეტში. მაგრამ ლუის არც ეს აინტერესებდა. არ დალოდებია მშობლებს ისე ადგა და გაემართა იმ ადგილისკენ, სადაც ჰარი, ნაილი და ზეინი ეგულებოდა. ლიამი და ბარბარაც გაჰყვნენ და მალევე ყველა წამოიშალა. მთელ ეზოში მიმოიფანტნენ, ფოტოებს იღებდნენ და ერთმანეთს ულოცავდნენ.
„დაინახე?" ჰკითხა ლუიმ ჰარის, როცა მიუახლოვდა. ჰარიმ თავი დაუქნია.
„შენით ვამაყობ, პატარავ." უთხრა მან. ლუიმ ხელები შემოხვია წელზე და ლოყა ჰარის მკერდზე გაუხახუნა.
„ღმერთო, საზიზღები ხართ." წამოიძახა ბარბარამ, მაგრამ ნაილმა მისწია საკოცნელად.
„ვერ წარმოიდგენთ, რა შეგრძნებაა, როცა ყველამ იცის." უთხრა ლუიმ ჰარის, მკერდზე ნიკაპი დაადო და ახედა.
„ხო?" ჰკითხა ჰარიმ და თმაზე ხელი გადაუსვა.
„მჰმ. შენი ცერემონია როდის იწყება?"
„ნახევარ საათში, მაგრამ ველოდებით, რომ ლიამმა ზეინთან ფოტო გადაიღოს. ოჯახს სჭირდება."
„ხო და მაგაზე. დედაჩემსაც უნდა ფოტო და მოდი წავიდეთ და გაგაცნობ ჩემებს." უთხრა ბარბარამ ნაილს.
„ერთად წელიწადნახევარია ხართ და მის მშობლებს ჯერ არ იცნობ?" ჰკითხა ლუიმ ნაილს. ნაილმა მხრები აიჩეჩა და ნაილს გაჰყვა.
„ჩემს მშობლებს ალბათ აღარადროს აღარ მოუნდებათ ჩემი ფოტო." თქვა ლუიმ. ჰარი მოიღუშა.
„მე მინდა შენთან ფოტო, მოდი ვინმეს ვთხოვოთ."
ამაზე ლუის გაეღიმა, ჰარის ტელეფონი მათთან ახლოს მდგომ ვიღაცას მიაწოდეს და ფოტო გადაიღეს, ლუი დარწმუნდა, რომ მისი დიპლომი კარგად ჩანდა.
„ღმერთო." ჩაიბუტბუტა ლუიმ, როცა დაინახა, როგორ მოდიოდა მისი ოჯახი მისკენ. ჰარის მოსასხამი უფრო ჩაბღუჯა, დარწმუნდა, რომ ის არსად წავიდოდა.
„რა ჯანდაბა მოხდა? რა ფანდი მოაწყე." დაისისინა მამამისმა.
„არ იყო ფანდი."
„მოშორდი მას! გირლფრენდი გყავს..."
„ბოიფრენდი მყავს."
„სიგიჟეა!" წამოიყვირა მამამისმა. ხალხი მათკენ შებრუნდა. „წადი და ელეანორს და მის ოჯახს ბოდიში მოუხადე ახლავე! ამას არ გააკეთებ!"
ლუიმ თვალები აატრიალა.
„18-ის ვარ . უფლება მაქვს, თავად მივიღო გადაწყვეტილებები."
„სულ გაგიჟდი!" უთხრა დედამაც.
'2 „სახლში მივდივართ, სალაპარაკო გვაქვს."
„მე ჯერ არ მოვდივარ."
მამამისმა ამოიოხრა, მიმოიხედა და დაინახა, რომ ყველა მათ უყურებდა.
„ეს მიუღებელია, ლუი უილიამ ტომლინსონ! სახლში მოდიხარ ეხლავე!"
„არა, არ მოვდივარ!" გააპროტესტა ლუიმ. „და შენ შეიძლია ის იყვირო, რაც გინდა, მაგრამ ეს ხალხი მხოლოდ შენ გიყურებს, რადგან ეს სცენა შენ დადგი."
დედამისს ზედაც არ შეუხედავს, ისე შებრუნდა და ქმარიც გაიყოლა.
„მე მაინც მიყვარხარ, ლუი." უთხრა ფიბიმ და ფეხებზე მიეხუტა.
„მეც!" დაამატა დეიზიმ და მანაც იგივე ქნა.
ლოტიმ და ფელისიტიმ გაიღიმეს და თავი დააქნიეს. „გადაუვლით."
სასაცილო იყო ის, თუ როგორი რეაქცია ჰქონდათ მშობლებს, მის პატარა დებს კი ამაზე პრობლემა არ ჰქონდათ.
„სახლში გნახავთ. ცოტა ხნით აქ ვიქნები." უთხრა ლუიმ მათ და ჰარი გააცნო.
„ანუ, შენი პატარა დები უფრო გიგებენ ვიდრე მშობლები." დაასკვნა ჰარიმ. ლუიმ მხრები აიჩეჩა, გაიღიმა, თითის წვერებზე აიწია და ჰარის აკოცა.
„აუჰ, ხალხში მკოცნი?" გაეცინა ჰარის.
„პრობლემა გაქვს?"
„საერთოდ არა." უთხრა ჰარიმ და მანაც აკოცა.
დიდხანს ლოდინი არ მოუწიათ, დანარჩენი ჯგუფი მალევე დაუბრუნდათ, ბედნიერები და ღიმილიანები.
ელეანორის მშობლებმა საშინელი მზერით გადახედეს, შემდეგ კი შერცხვენილ ქალიშვილთან ერთად უკანა ეზო დატოვეს. ლუიმ ჯერ თავი დაუქნია, შემდეგ კი შუა თითი უჩვენა, რამაც ელეანორის მამა კიდევ უფრო გააბრაზა და სასწრაფოდ დატოვეს იქაურობა.
„დაუჯერებლად იქცევი." ამოიოხრა ჰარიმ და მთელი ჯგუფი საჯარო სკოლისკენ გაემართა.
მათუ დამამათავრებელი მოსასხამები მუქი წითელი იყო და ჰარი ძალიან უცნაურად ჩანდა თავზე ქუდში, მაგრამ ლუიმ მაინც გადაუღო ფოტო და შემდეგ ტელეფნში ფონად დააყენა.
„დედაშენი მოვა?" ჰკითხა ლუიმ, როცა დეკანმა მოითხოვა, რომ ყველა დამჯდარიყო.
„ამ...დღეს ვუთხარი, მაგრამ არ მგონია." უპასუხა ჰარიმ და წინა რიგისკენ გაემართა, რომ დამჯდარიყო.
ლუიმ ადგილი უკან დაიკავა, ლიამთან ერთად, რომელიც, რა თქმა უნდა, შუა ხნის მამასავით ყველაფერს იღებდა.
დეკანის შუა სიტყვაში, ლუის მხარზე ვიღაცამ დაუკაკუნა. გაოცდა, როცა ჰარის დედა დაინახა.
„ეს ადგილი დაკავებულია?"
„აა, არა." უპასუხა ლუიმ და გაუღიმა.
„ლუი ხარ, ხო?" ჰკითხა ქალმა, როცა დაჯდა.
ლუიმ თავი დაუქნია. „და თქვენ ჰარის დედა უნდა იყოთ. ჰარი ჩემზე გელაპარაკათ?"
„კი, მელაპარაკა."
„იმედია, მხოლოდ კარგ რამეებს." გაიღიმა ლუიმ.
„რა თქმა უნდა. ალბათ იგივეს ვერ ვიტყვი ჩემზე."
„ნუ..."
ქალმა თავი გააქნია და რამდენიმე წამი ჩუმად იჯდა. შემდეგ ლუის შეხედა.
„მინდოდა, მადლობა გადამეხადა."
„რისთვის?"
„მან...მითხრა, რომ მამამისთან წაიყვანე და სახლი გააყიდინე."
„რა მადლობა, მისის სტაი-კოქს."
„ენი დამიძახე. და ამის გამო არ მინდოდა მადობის გადახდა. მე უბრალოდ... მას დიდი ხანია ჩემთან არ ულაპარაკია თავის შესახებ. სიმართლე გითხრა, წლებია. და ესეთი ბედნიერი არასდროს მინახავს, როგორიც ეს ბოლო ორი კვირა იყო. რაღაც პერიოდი ერთი თვის წინ, ძალიან მოწყენილი იყო, მაგრამ მანამდეც ძალიან ბედნიერი იყო. ახლა კი სკოლას ამთავრებს...და არ მეგონა, რომ ამას ოდესმე მოვესწრებოდი, მადლობა, რომ უკეთესობისკენ შეცვლაში დაეხმარე.
ლუიმ ბედნიერება იგრძნო.
„ამას სიამოვნებით ვაკეთებდი." უთხრა ღიმილით.
„და ჩაბარებას ლონდონის უნივერსიტეტში აპირებს. ეს საოცრად... დაუჯერებელია."
„ვიცი."
დეკანმა ბოლოს მოსწავლეების გამოძახება დაიწყო.
„ამ საღამოს წვეულებაა ჩემთან." დაიყვირა ნაილმა მიკროფონში, როცა დიპლომი აიღო. ყველას გაეცინა.
როცა ჰარი გამოიძახეს სცენაზე, ტაში უფრო ხმამაღალი იყო ვიდრე სხვა დროს. ლუიც უკრავდა, რომელსაც ბედნიერებისგან შეიძლებოდა ტირილი დაეწყო.
იმის შემდეგ, რაც ვიღაც გოგომ გამოსამშვიდებელი სიტყვა წარმოთვა, დეკანმა კიდევ რაღაც თქვა და ცერემონია დამთავრდა.
„არაჩვეულებრივი იყავი." წამოიყვირა ენიმ როგორც კი ჰარი მათთან მივიდა, იღიმოდა და ხელში დიპლომი ეჭირა.
„დედა." თქვა შერცხვენილმა, როცა ენიმ ლოყაზე აკოცა.
„კარგი, მიდი მეგობრებთან დადექი და ჯგუფურ ფოტოს გადავიღებ. შენც, ლუი."
ლუიმ გაიღიმა და ჰარისა და ზეინს შორის დადგა. ჰარიმ წელზე მოხვია ხელი, ზეინმა კი მხარზე.
„ამ საღამოს ნაილის წვეულებაზე მივდივართ, ხო?" ჰკითხა ჰარი, როცა ფოტოსესია დამთავრდა.
ლუიმ თავი დაუქნია. „მგონი კი. ანუ სახლიდან თუ გამოვაღწიე."
ჰარის გაეცინა და შუბლზე აკოცა.
როცა ლუი სახლში შევიდა ერთი საათის შემდეგ, მიხვდა, რომ ბრძოლის ველზე დადგა ფეხი, რადგან მშობლები მაშინვე დაეტაკნენ.
„გაგიჟდი!?" დაუყვირა მამამისმა. ლუიმ მოსასხამი გაიხადა და იატაკზე დააგდო ქუდთან ერთად. არ აპირებდა მის აღებას, სკოლა ძლივს დამთავრდა.
„არა."
„ელეანორს დაურეკავ ახლავე." განაგრძო მან, ამ დროს დერეფანში დედა გამოჩნდა.
„მე გულწრფელი მაინც ვარ ჩემ თავთან და ხალხთან, ვინც ჩემთვის ძვირფასია."
დედა მოიღუშა.
„რას გულისხმობ?"
„ის..."
„ჰკითხე მდივანზე. რას აკეთებს ხოლმე, როცა ამბობს, რომ ლონდონში საქმე აქვს."
„ქრისტიან?"
„არ იცის, რაზე ლაპარაკობს." დაიწყო მამამ, მაგრამ სულ ტყუილად.
„დაგინახე, როგორ კოცნიდი შენს მდივანს ლონდონის რესტორანში ორი თვის წინ, მაგრამ არაფერი ვთქვი. აჰა, დედა, შენი ქმარი ისეთივე შარიანია, როგორიც შენი შვილი."
და ამის შემდეგ მათ გაეცალა. არ აინტერესებდა, საერთოდ რას იზამდნენ მისი მშობლები. იცოდა, რომ ასე მოქცევა არასწორი იყო, მაგრამ ეს ყველაფერი უკვე ყელში ჰქონდა.
საწოლზე დაეცა და ინსტაგრამზე თავისი და ჰარის ფოტო დადო, შემდეგ აბაზანაში შევიდა, გადაივლო და წვეულებისთვის მოემზადა.
აბაზანიდან პირსახოცშემოხვეული გამოვიდა და ჰარის ფოტო გაუგზავნა. შემდეგ კარადასთან მივიდა და ტანსაცმლის ამორჩევა დაიწყო.
უბრალოდ თეთრ მაისურსა და მოტკეცილ ჯინსზე შეაჩერა არჩევანი, პლიუს თეთრი კონვერსი.
ჰარი: 5 წუთში მოვალ, მზად იყავი!!! xx
ლუი: მზად ვარ!!!!
სარკეში ჩაიხედ ადა თმა გაისწორა, შემდეგ ჟაკეტი აიღო და ქვემოთ ჩავიდა. მშობლებს ყვირილი შენ არ შეეწყვიტათ, დედამისი ახლა იმ მდივანთან რეკავდა და ჭკუის სწავლებას უპირებდა.
„შენი აზრით, სდ მიდიხარ?" ჰკითხა მამამისმა, როცა დაინახა, რომ გასაღები აიღო.
„წვეულებაზე. არ დამელოდოთ."
„არსად არ მიდიხარ!"
„18-ის ვარ, ამიტომ, მგონი მივდივარ."
შემდეგ გაუღიმა და სახლი დატოვა.
ჰარი გარეთ ელოდებოდა, ხელები ჯიბეებში ეწყო და ღიღინებდა.
„ჰეი." უთხრა ლუიმ და სანამ ჰარი უპასუხებდა, აკოცა.
„5000 ლაიქი აქვს ჩვენს ფოტოს ინსტაგრამზე." დაამატა ლუიმ.
„ყოჩაღ, პატარავ." უთხრა ჰარიმ.
„ნუ დასცინი ჩემს ფოლოუერებს." მოიღუშა ლუი და სცადა მუცელში პეპლები დაეიგნორებინა, როცა ჰარიმ ხელი მოჰკიდა.
„არ დავცინი."
„უი და დედაჩემს მამაჩემის ღალატზე ვუთხარი."
„რა რეაქცია ჰქონდა?"
„კიდევ ყვიროდა ეხლაც. ასე რომ, საშინელი ადამიანი ვარ."
„არა არ ხარ. ისაა საშინელი,რომ ცოლს უღალატა."
„მართალი ხარ." დაეთანხმა ლუი და ხელზე ხელი მოუჭირა. „ყოველთვის იცი, როგორ მაგრძნობინო თავი უკეთ. მადლობა."
როცა მივიდნენ, წვეულება უკვე დაწყებული იყო. ხალხი უკანა ეზოში იყო, ხმამაღლა ლაპარაკობდნენ, რომ მუსიკის ხმა გადაეფარათ და მანქანები იქ იყო გაჩერებული, სადაც არ შეიძლებოდა.
„ოი, ტომო და სტაილს!" დაიყვირა ნაილმა, როგორც კი სახლში შევიდნენ.
„ჰეი, ძმაო." უთხრა ჰარიმ და მხარზე ხელი დაადო.
დანარჩენები სასტუმრო ოთახში იპოვეს, ზოგი დივანზე იჯდა, ზოგი ცეკვავდა.
„სასმელი მინდა, შენ რა მოგიტანო?" ჰკითხა ჰარიმ.
„ლუდი."
ჰარიმ თავი დაუქნია და სამზარელოში შევიდა. ლუი დივანზე დაჯდა ლიამის გვერდით.
„აბა, რა ხდება?" ჰკითხა ლიამს.
ზეინი მოსაწევის გადახვევის პროცესში იყო. ლუის გაეღიმა.
„ოქსფორდში ვერ მოვეწყვე." უთხრა ლიამმა.
„უი, ვწუხვარ." უთხრა ლუიმ იმის მიუხედავად, რომ ლიამი მოწყენილი არ ჩანდა.
„არაუშავს. სამაგიეროდ კინგსტონში მოვეწყვე და კაია, რადგან ზეინი ლონდონის ხელოვნების უნივერსიტეტში იქნება."
„მაშინ მაგარია. მაგრამ ერთი საათის დაშორებით არ იქნებით?"
ლიამმა სევდიანად გაუღიმა. „ვიცი, შენზე რას მეტყვი?"
„მე ოქსფორდში და კინგს კოლეჯში შემიძლია."
„და გააგზავნე უკვე?"
„კი."
„რომელში?"
„კინგს კოლეჯში."
„ოქსფორდში არ გააგზავნე? რატომ?"
„იგივეა. თან თქვენ ყველა ლონდონში იქნებით."
„ჰარის გამო?"
„აა....არა."
ლიამმა ამოიოხრა, „და ლონდონში რომ ვერ მოეწყოს? მაშინ რა უნდა ქნა?"
„ვიცი, რომ მოეწყობა."
„რისკზე მიდიხარ, ლუი."
„ვიცი."
ჰარიმ გააწყვეტინათ, რომელიც ორი წითელი ჭიქით დაბრუნდა. ლუი ადგა, ჰარი დასვა და კალთაში ჩაუჯდა.
„სანამ მოწევას დაიწყებთ და კაიფში გახვალთ, მინდა სკოლის ბოლო წლის სადღეგრძელო დავლიო!" დაიყვირა ნაილმა და მაგიდაზე ავიდა.
ყველამ ასწია ჭიქა, დაეთანხმნენ და დაიყვირეს 'გაუმარჯოს.'
„მაგარია." თქვა ნაილმა, ჩამოვიდა და ბარბარას მიუჯდა გვერდით.
ლუიმ და ჰარიმ გადაწყვიტეს, რომ ერთი მოსაწევი გაეყოთ.
„პატარავ." უთხრა ლუიმ და თავი ჰარისკენ შეაბრუნა.
ჰარი მიხვდა, რა უნდოდა ლუის, ამიტომ ორივემ შეისუნთქა და ერთდროულად გამოუშვა ბოლი.
ლუი ვერ იჯერებდა, როგორ შეიცვალა ბოლო ცხრა თვეში. გაიხსენა, პირველი წვეულება, სადაც წამლები იყო და დაინახა, რომ ხალხი მას იკეთებდა.
როცა ჰარიმ ბოლი გამოუშვა, დრო არ დაკარგა და მაშინვე ლუის ტუჩებს დაეწაფა. ლიამმა ცხვირი აიბზუა, რადგან მათი ენები გამაღიზიანებელ ხმას გამოსცემდნენ.
„აბა, სად მოეწყვე?" ჰკითხა ლუიმ ბარბარას, როცა ჰარისგან გამოიწია.
ბარბარამ ჩაიხითხითა და ნაილისკენ გადაიწია.
„იმ მოდის კოლეჯში მოვხვდი, სადაც მინდოდა."
„იმავე უნივერსიტეტში, სადაც მე." თქვა ზეინმა. ბარბარამ თავი დააქნია.
„მე მეგონა, შენს მშობლებს ოქსფორდი უნდოდათ."
„კი, კიდევ უნდათ. მაგრამ მე დიზაინერი მინდა გამოვიდე და არა ბიზნესვუმენი. ამიტომ მათ გარეშე გავგზავნე დამადასტურებელი წერილი."
„მაგარია." უთხრა ლუიმ და გაიღიმა. მანაც კინგს კოლეჯში შეავსო, ისე რომ მშობლებმა არ იცოდნენ. როგორც მათ ეგონათ, ერთ თვეში ლუი ოქსფორდში სწავლას იწყებდა. ლუი ალბათ გამგზავრების დღემდე არ ეტყოდა სიმართლეს.
„მე ლონდონის ინსტიტუტში მოვეწყვე." დაიყვირა ნაილმა.
„და ძალიან გვიხარია." გაიცინა ბარბარამ და აკოცა.
იყო დრო, როცა ლუი ნატრობდა ისეთი სიყვარული ეგრძნო, როგორიც ნაილსა და ბარბარას ჰქონდათ. ახსოვს, ნატრობდა, რომ ვინმე ისე შეჰყვარებოდა, რომ მისი სახელის გაგონებაზეც კი გაეღიმა.
და ახლა ჰარისთან იყო ასე. საკმარისი იყო, უბრალოდ ჰარისთან დაკავშირებულ რამეზე ეფიქრა, რომ მის სახეზე მაშინვე ღიმილი გამოისახებოდა.
„რატომ იღიმი იდიოტივით?" ჰკითხა ლიამმა. ლუიმ თავი გააქნია და ლუდი მოსვა.
უცებ ის სიმღერა ჩაირთო, რომელიც ლუის ძალიან მოსწონდა. რაღაცნაირად უხამსიც იყო თან, ამიტომ ლუის ბრალი არ იყო, რომ ჰარის პენისზე ტრაკის თამაში დაიწყო.
„გინდა ვიცეკვოთ?" ჩაიღიმა ჰარიმ და თეძოებზე ხელი მოავლო.
„მინდა."
ამის თქმისთანავე ადგა და ჰარიც ააყენა. იქით წავიდნენ, სადაც ყველა ცეკვავდა.
ხუთიოდე სიმღერაზე იცეკვეს, როცა ჰარი უკვე მოულოდნელი გახდა და კისრის წოვა დაუწყო.
„აბაზანაში წავიდეთ?" ჩასჩურჩულა ჰარიმ. ლუიმ თავი დაუქნია და ჰარის გაყვა.
როცა იქ მივიდნენ, ნახეს, რომ დაკავებული იყო, ამიტომ ჰარიმ ლუი ზემოთ აიყვანა და სასტუმრო საძინებელში შევიდნენ, რომელიც, მათდა გასაკვირად, ცარიელი იყო. როგორც კი ჰარიმ კარი ჩაკეტა, მუხლებზე დაეცა ლუის წინ.
ლუიმ ტუჩზე იკბინა, როცა ჰარის დახედა, რომელიც უკვე შარვლებს ხდიდა ორივეს. ჰარი დიდი ხანია მის წინ მუხლებზე არ მდგარა და ძლივს.
ორი წუთის შემდეგ, ორივე შიშველი იყო. ჰარიმ ხელები ლუის პენისზე დაადო, ლუიმ კი თმებში აუხლართა.
„ღმერთო, ჩემო." ამოიკვნესა ლუიმ და ჰარის მიაწვა. უცნაური იყო, რადგან ზოგადად ლუი იყო ხოლმე, რომელიც ჰარის წოვდა.
ჰარიმ უზარმაზარი ხელები ლუის თეძოებზე დაადო. ლუიმ კი თმის მოქაჩვა დაუწყო, რომ ეცნობებინა, რომ უკვე ახლოს იყო. მუცელი ეჭიმებოდა, თან ჰარის პენისიც ყურებაც სიამოვნებდა.
„გინდა გაგჟიმო, თუ მინეტი გვეყოფა ამაღამ?" ჰკითხა ჰარიმ და ლუის ახედა.
„ძალიან დავიღალე." უთხრა ლუიმ. ჰარიმ თავი დაუქნია და თავისი პენისის ნძრევად დაიწყო.
„კარგი, მიდი. ჩემ პირში გაათავე."
ლუიმ თვალები დახუჭა და ტუჩზე იკბინა. როცა ჰარიმ კვერცხებზე მოუჭირა ხელი, ხმაურიანი კვნესით გაათავა, შიგ ჰარის პირში.
ჰარიმ შემდეგ თავად გაათავა ლუის კოჭებზე და თავით ფეხებზე მიესვენა.
„კარგი იყო?" გაიღიმა ლუიმ. ჰარიმ თავი დაუქნია, ადგა და ტუჩის კუთხეში აკოცა.
ლუიმ ფეხები გაიწმინდა და ორივე შიშველი, საწოლში შეწვა.
„ანუ ამაღამ შიშვლები ვეხუტებით ერთმანეთს." გაეღიმა ლუის. ჰარიმ თავი დაუქნია.
მალე გადასაფარებელიც გადააგდეს, რადგან ძალიან ცხელოდა. ამიტომ უბრალოდ ესე იწვნენ. ლუიმ ფეხი ჰარის ფეხებს შორის ჩაუდო, ჰარიმ კი მკლავი ზურგზე მოხვია და თავისთან ახლოს მიწია.
„ლონდონის უნივერსიტეტში რომ ვერ მოვეწყო?" ჰკითხა მოულოდნელად ჰარიმ.
„მოეწყობი."
„და რომ ვერ მოვეწყო?"
ლუის უნდოდა, ეყვირა, რომ ამაზე არ ეფიქრა, რომ არაჩვეულებრივი და იდეალური იყო.
„და რომ მოეწყო?" ჰკითხა ლუიმ.
„არც ეგ ვიცი."
„ლონდონში რომ ბინა გვქონდეს, არ გინდა?"
„გინდა, ერთად ვიცხოვროთ?"
„ეგ ერთ თვეში იქნება. იქნებ შენთვის ძალიან მალეა?"
„4 თვე გახდება რაც ერთად ვართ და..."
„ხო, მაგრამ ერთმანეთს თითქმის ერთი წელია ვიცნობ. და ესეთი დარწმუნებული ცხოვრებაში არასდროს ვყოფილვარ. ვიცი, არ გინდა, რომ ესე მალე ურთიერთობაზე იფიქრო, მაგრამ, ჩემი აზრით, გამოგვივა. ან შეიძლება ჯერ საერთო საცხოვრებელში იცხოვრე და მერე ვნახოთ..."
„და მე რატო უნდა ვიცხოვრო საერთო საცხოვრებელში?"
„ან, ჩემთან ერთად მოგიწევს ბინაში ცხოვრება, ან საერთო საცხოვრებელში იქნები. რადგან მე დარწმუნებული ვარ, რომ მანდ ვერ გავძლებ."
„მოიცა. ანუ კინგს კოლეჯი აირჩიე?"
ლუის გაეღიმა.
„ხო."
„გაგიჟდი? რომ..."
„შეწყვიტე ეს 'რომ'! შეწყვიტე პესიმისტობა ყველაფრის შესახებ! ერთხელ მაინც სცადე ბედნიერი იყო."
„ვარ....უბრალოდ არ მინდა, იმედგაცრუებული დარჩე, თუ არ გამოვა."
„არ დავრჩები. რადგან ბოლოს მაინც ყველაფერი გამოვა."
დაინახა, როგორ აატრიალა ჰარიმ თვალები, მაგრამ დაიკიდა. თუ ჰარი პესიმისტობას აპირებდა, ყოფილიყო. ასე უკეთესიც იყო, რადგან როცა რაღაც მართლა კარგად გამოვიდოდა, ჰარი ძალიან ბედნიერი იქნებოდა.
***
მეორე დილას, შუადღისით ყველამ დატოვა წვეულება. ლუის სახლში წასვლა არ უნდოდა. ჰარისთან, ბარბარასთან და ნაილთან ერთად სასაუზმოდ სტარბაქსში წავიდა, შემდეგ კი ჰარი მიაცილა სახლამდე.
„აი, წერილი." თქვა ჰარიმ, როცა კიბეზე ავიდნენ.
„რა?"
„წერილია. ლონდონის უნივერსიტეტის სახელი აწერია."
„ღმერთო, ღმერთო, გახსენი!" წამოიყვირა ლუიმ და ხელების ქნევა დაიწყო.
„დამშვიდდი." უთხრა ჰარიმ, მაგრამ ლუიმ იცოდა, როგორ ნერვიულობდა ჰარი.
ჰარიმ წერილი მიწიდან აიღო (ფოსტალიონმა წერილების ყუთშიც კი არ ჩადო??), გახია და ქაღალდი ამოიღო. პირველი რამდენიმე ხაზი წაიკითხა და ლუის შეხედა, რომელიც სუნთქვას იკავებდა.
„აბა?"
„ვერ ჩავაბარე."
ესე იგი, ესაა ბოლოს წინა თავი. Flightless Bird-ის ავტორმა ისევ უარი მითხრა, ამიტომ შევეშვი და სხვა რაღაც ვიპოვე. ძალიან მოლოდინები არ დაამყაროთ, ამისნაირი შედევრი და კლასიკა არაა. მაგრამ მგონია, რომ გასართობად მაინც წავა.