فصل اول (بخش دو : عشقِ پاییزی)
کنار شومینه نشسته بود و به بیرون نگاه می کرد، باز هم برف می اومد، احساس کرد دلش نمی خواد تنها باشه و دوست داشت تا کاری انجام بده ولی درست نمی دونست چه کاری .
از سرجا بلند شد و دور خودش چرخی زد که چشمش به میز و صندلی کنار پنجره افتاد و بی اختیار روزی رو که چان بی خبر به گالری برای دیدنش اومد، توی ذهنش نقش بست.
فکر کرد ...
* شاید یک مهمونِ سر زده بودن بد نباشه *
پس به طبقه ی پایین رفت تا آماده بشه ...
صدای موسیقی رو ملایم کرد و همون طور که با انگشت هاش هماهنگ با ریتم روی فرمون ضرب می گرفت، حدس زد بهتره تا برای جبران اون بی دست و پایی که توی مسافرتِ-شون مرتکب شد چیزی بخره ...
برای تشکر یا معذرت خواهی ؟! درست نمی دونست فقط میخواست تا بهانه ای برای حرف زدن داشته باشند . نگاهش به چتری که مدت ها پیش از کافه به امانت گرفته بود افتاد، راهنما زد و از سرعتش کم کرد، برف حالا بند اومده بود و بک بعد از ایستادن کنار خیابون با احتیاط از ماشین پیاده شد و به طرف مغازه ی مورد نظرش حرکت کرد .
*
*
نگاهی به در چوبی و قهوه ای که، بالای سرش شیروونیِ کوچیک و بی رنگ و رویی ای خود نمایی می کرد انداخت، جلو تر رفت و وقتی نزدیک شد، چشمش به پلاک طلایی رنگِ پَرچ شده به دیوار افتاد.
* کارگاه آموزشی کفش، پارک چانیول *
لحظه ای که خواست دستش رو بلند کنه و زنگ رو به صدا در بیاره، حسی توی سرش زمزمه کرد ...
* یعنی کار درستی می کنم؟ *
ولی تا خواست جواب سوالش رو بده، صدای زنگ توی گوشش پیچید و مدتی بعد، چان توی چارچوب در مقابل بک ایستاد.
پلیور شکلاتی رنگِ تنش که آستین هاش رو تا ساعد با لازده بود، باعث می شد تا دست های مردونه و خوش تراشش رو بهتر به نمایش بگذاره. اما اگه یک قدم به عقب بر می گشت و با فاصله نگاه می کرد، پسر بچه ای رو میدید که توی این بافتِ نرم و لَخت، با موهای مشکی مواج و خوش حالتی که روی پیشون-یش ریخته بود، می تونست لبخند رو به لب هاش بیاره.
شلوار جینِ-ش با نیم بوت های چرمِ خوش رنگ و دوختی که پوشیده بود، اون رو درست شبیه به مدل هایی می کرد که کالکشن زمستونی رو برای برندی خاص تبلیغ می کنند.
با دیدن بک چشم هاش کشیده شد و لبخند شیرین و گرمی درست به رنگ لباس تنش روی لبهاش نشست .
خواست تا متقابلا پاسخ استقبالش رو بده که متوجه شد انگار این لبخند از خیلی وقت پیش به روی لب هاش اومده بود ... از کِی ؟ شاید درست زمانی که چان در رو به روش باز کرد.
هر دو به هم سلام کردند و این بار صمیمیت و راحتی بیشتری توی کلامِ-شون حس می شد، انگار اون دیوار های غریبگی و احتیاط کم کم داشت جای خودش رو به یک احساس خوب می داد.
چان فورا از مقابلش کنار رفت و همون جورکه دستش رو به کناری می برد اون رو به داخل دعوت کرد.
پس در حالی قدم از جا برداشت که حسی عجیب توی دلش پیچ و تاب می خورد.
پاکتی رو که بک به همراه خودش آورده بود رو گرفت و پالتوش رو به جالباسی آویزون کرد. خودش کناری ایستاد و ازش خواست تا جلوتر راه بره.
از این که توی این مکان جدید پیش قدم شده، کمی معذب بود اما با این حال به راهش ادامه داد. چشم هاش آروم و کنجکاو تمام این کارگاه رو از نظر می گذروند و هر بار لبخندِ روی لب هاش گرم تر می شد.
بالاخره ب کارگاه اصلی رسید و با دیدن هنر جوهایی که مشغول طرح زدن بودند، قافل گیر شد. بی اختیار صداش رو پایین آورد و به طرفِ چان برگشت:
« نمی دونستم کلاس داری ! بی فکری کردم باید قبلش باهات تماس می گرفتم»
چان که سعی می کرد جو رو آروم کنه گفت :
« هیچ مشکلی نیست، اگه راحت نیستی میتونی بری تو اتاقِ من، یک ربع دیگه کلاس تموم میشه و اون وقت میتونی راحت باشی »
شاید بار اول فکر کرد که همین کار رو بکنه، اما میلی عجیب باعث می شد تا بخواد چان رو موقع آموزش دادن ببینه- پس همون طور که این احساس توی دلش پر رنگ تر می شد ازش پرسید:
« اشکالی نداره اگه همین جا بشینم و کلاست رو تماشا کنم ؟ میتونی این رو از هنر جوهات بپرسی ؟»
برای یک لحظه از این درخواست ناگهانی بک تعجب کرد اما براش شیرین بود، این پسر درست مثل آسمون بهاری، همیشه در حال تغییره، و هیچ وقت نمی تونست در لحظه اون رو حدس بزنه.
سرش رو به نشونه ی تایید تکون داد و رو به هنر جوهاش که هرکدوم به خَرَکی چوبی تکیه زده بودند و کفشی که مقابلشون بود رو طراحی میکردند، آروم و گرم در حالی که صدای بمش توی فضا طنین می انداخت گفت :
« بچه ها امروز مهمون عزیزی به دیدن من اومده، اون میخواد بدونه اشکالی نداره تا توی کلاس بشینه و شما هارو تماشا کنه ؟»
هنر جوها حالا تک تک نگاهشون رو از طرح مقابل می گرفتند و با دیدن بک به نشانه ی احترام سر هاشون رو خم می کردند.
بک که اشتیاق و خجالت هر دو توی دلش باهم قاطی شده بود، حدس زد گونه هاش باید کمی قرمز شده باشه- به درخواست چان قدمی جلو اومد و در حالی که رو به همه ی شاگرد ها کمی خم می شد گفت :
« سلام من بیون بکهیون هستم، از این که مزاحم کلاستون شدم معذرت میخوام »
چان زیر چشمی نگاهی به بک انداخت که با دیدن گونه های سرخ از خجالت و دست هایی که تقریبا زیر آستین پالتو گم شده بود- سعی می کرد با لخند شیرینی که به روی لب هاش هست خودش رو صمیمی نشون بده، درست همون موقع بود که صدایی از ذهنش گذشت * چطور میشه دوستش نداشت ؟*
با دیدن بک زمزمه های ریز و آرومی بین هنر جو ها شکل گرفت و این وسط یکی که اعتماد به نفس بیشتری داشت رو به چان گفت :
« سِم ... فکر نمی کردیم شما دوست معروف هم داشته باشین »
چان اظهار بی اطلاعی کرد اما خوب می دونست اون در باره ی چی صحبت می کنه، لبخندی زد و به نرمی ازشون خواست تا به کارشون برگردند. چارپایه ای رو از کنار سالن برداشت و اون رو جایی گذاشت که به همه ی کلاس اشراف داشت و از بک خواست تا روش بشینه، بعد به طرف آشپز خونه رفت تا پاکتی رو که تا اون لحظه توی دستش بود رو جای مناسبی بگذاره .
مدتی بود که برگشت و همون طور که با مداد طراحی توی دستش یک به یک از کنار شاگرد هاش رد می شد، گاهی با نزدیک شدن به شاسی هنرجو، با حرکت های نرم و آهسته ی دستش، ایرادات طراحیش رو برطرف می کرد . صداش آروم و گرم بود و وقتی سعی می کرد تا آهسته صحبت کنه بَم بودنش بیشتر به گوش می اومد . چیزی از فکر بک رد شد که احساسش با لبخندی روی صورتش نمود پیدا کرد.
* چرا دیدن اون حین انجام کار پیش چشمش انقدر دلنشین می اومد ؟! *
...........................................................................
حالا کلاس تموم شده بود و بک به درخواست چان به اتاق کارش رفت، کنار شومینه نشست و به شعله ای که آروم می رقصید و گرمارو به فضا می داد چشم دوخت.
مدتی بعد با سینی که توش دو تا ماگ از قهوه و ظرفی پر از شکلات بود پیش بک برگشت .
با دیدن شکلات های گیلیان، سر ذوق اومد و از این که چان از هدیَش استقبال کرده خوشحال شد، به میز نزدیک تر شد و از همون لحظه قبل از خوردن می تونست به راحتی بازی طعم ها رو توی دهنش احساس کنه.
چان مقابلش نشست و قهوه و شکلات رو به سمتش نزدیک تر کرد، پاش رو روی هم انداخت و همون طور که بک رو زیر نظر می گرفت، جرعه ای از قهوه نوشید.
از بین شکلات ها فورا اون رو که شبیه به اسب دریایی بود رو برداشت، با هیجان نگاهی به رنگ قهوه ای و کِرمی که به زیبایی توی هم محو شده بودند و مقابل چشم هاش برق می زدند انداخت ،با اشتیاق وصف ناشدنی اون رو داخل دهنش قرار داد و این جشن رو با طعم تلخ قهوه تکمیل کرد.
« گیلیان ... شکلات مورد علاقه ی من بود ... »
بک در حالی که گوشه ی لپش کمی بالا اومده بود، با شنیدن صدای چان بهش چشم دوخت و با زبونش شکلات رو به طرف دیگه ای قل داد و توی همون حال گفت :
« یعنی ... الان به این برند دیگه علاقه ای نداری ؟...»
این سوال رو در حالی پرسید، که می شد نگرانی خاصی رو ته دلش احساس کرد،
درواقع این برندِ محبوب بکهیون بود و دلش می خواست تا با خریدن این شکلات، حس شادیش رو با چان شریک بشه، ولی اگه انتخاب اشتباهی کرده بود مطمعنا حالش گرفته می شد.
صدای خنده ی گرمش توی فضا پیچید و دستش رو به طرف ظرف دراز کرد، بعد از این که یکی رو انتخاب کرد، اون رو مقابل بک گرفت و گفت :
« من از بچگی شکل این صدف رو خیلی دوست داشتم ... مادرم همیشه برای کریسمس از این شکلات ها می گرفت، اون خوب می دونست من چقدر بهشون علاقه دارم ... راستش ... میشه گفت کل اشتیاق من برای کریسمس، توی خوردن این شکلات های صدفی خلاصه می شد »
این رو گفت و شکلات رو توی دهنش گذاشت و بلافاصله از قهوه خورد.
آروم حرف می زد و به نظر می رسید از مرور خاطرات وحشت داره و این حس توی کلامش هم نمود کرد.
با این که مهر سکوت روی لب هایِ بک نشست اما حسی توی دلش در حال گرم شدن بود، آخه این اولین باری هست که چان درباره ی خودش حرف می زد ...
با لذت بیشتری ته مونده ی طعمِ شکلات رو توی دهنش مزه کرد و از انتخاب خوبش خوشحال شد.
« تو چی بک ؟ این شکلات رو ... دوست داری ؟»
بک با لبخندی به لب به صندلی نرمش تکیه زد، از مقابل چشم هاش می شد خاطرات گرم و شیرینی رو که رد می شدند دید، نگاهش روی آتیش آبی و قشنگ شومینه از حرکت ایستاد و در جواب چان با زمزمه ای شیرین تعریف کرد:
« راستش پدرم به این شکلات علاقه داشت، اون و مادرم وقتی هر دو به اردوی دانشجویی رفته بودند، همدیگه رو شناختند،
* لبخندش حس غم به خودش می گیره*
اسم مادر من به معنی دریاست، و پدرم همیشه براش شکلات گیلیان هدیه می گرفت، چون این شکلات های صدفی، مادرم رو به یادش می انداخت »
سکوت می کنه ...
توی همون حال حسی به چان میگه برق اشک توی چشم های بک خونه کرد، خواست تا حرفی بزنه اما اون نگاهش رو از آتیش مقابلش می گیره و رو به چان با لبخندی شیرین ادامه میده :
« راستش این شکلات یک جورایی به نشان خانوادگی ما تبدیل شده »
و به دنبالش یکی دیگه توی دهنش میگذاره، شاید برای این که جلوی احساسی رو که حالا توی چشم هاش شکل گرفته بود رو بگیره .
چان با دیدن این مرد بالغی که مقابلش نشسته- به وجد می اومد، مردی که وقتی کیک یا شیرینی می دید با اشتیاقی وصف ناشدنی اون ها رو مزه میکرد، مردی که وقتی پالتوی بلند می پوشید و آستین هاش، تا روی انگشت های باریکش می اومد مثل بچه ها خواستنی می شد، کسی که حالا وقتی حرف خاطرات خانوادش به میون میاد، چشم هاش اشکی میشه و خیلی معصوم خودش رو آروم میکنه ، مردی که میتونه با یک تابلو ساعت ها دست و پنجه نرم کنه و زمانی که کلافه میشه آهنگ مورد علاقش رو پلی کنه و باهاش نودل بخوره .
اون واقعا گرم و دوست داشتنیه، اشتیاق شناختن و کشف کردن بک حالا بیشتر از قبل توی قلب چان قدرت می گرفت و به سینش می کوبید .
از سر جاش بلند شد و دلش خواست تا با آهنگی لذت این دقایق رو جاودانه کنه همون طور که به دستگاه بخش نزدیک می شد ناخودآگاه قاب عکسی رو که روی میز کارش گذاشته بود نظرش رو جلب کرد، از این که بک به این عکس دید نداشت خوشحال شد.
آروم بدون این که نظرش رو جلب کنه اون رو داخل کشو گذاشت و توی همون حال گفت :
« انگار بین هنر جو های من خیلی محبوب هستی »
صدای تک خنده ی گرم و مردونه ی بک توی فضای اتاق می پیچه و نویدی میشه تا چان نفس راحتی بکشه .
« معروف؟ ! این حرف رو نزن ... اون بچه ها فقط خیلی کنجکاوند »
چانیول که حالا از فروتنی بک حس شیطنتش گل کرده بود، همون طور که یک لم روی میز کارش نشست و دستش رو توی هم گره می کرد ادامه داد :
« هی دست بردار ... باید بگم روزی رو که به کافه ی مادرم اومده بودی تقریبا همه مشتری ها با دیدنت برای یک لحظه قافل گیر شدند، و وقتی من از روی کنجکاوی بیرون اومدم و تو رو دیدم، علت این سکوت ناگهانی رو متوجه شدم »
باز هم از سر خجالت رنگ توی گونه های بک دوید و گیج مو های روی پیشونیش رو بهم ریخت .
« بس کن چانی ... تعجب اون ها بخاطر این بود که من درست مثل یک موش آب کشیده وارده کافه شدم نه چیز دیگه»
*چانی*
غمی توی قلبش پایین ریخت، و احساس کرد صدای بک توی پس زمینه ی ذهنش گم شد ، خاطره ای از تاریک ترین نقطه ی مغزش پیدا شد و آروم آروم داشت توی ذهنش شکل می گرفت و چان رو باخودش به روزی که خیلی وقت بود میخواست فراموش کنه برد ...
*چانی*
یک بعد از ظهر خنک تابستونی درست مقابل برکه ی همیشه گی، چان کلاه حصیریش رو با حرص توی سرش محکم می کرد، و کلافه قلاب رو به دنبال کرم سنگین و لزجی که مدام این طرف و اون طرف می رفت حرکت می داد، عصبانی دستش رو بالا برد و قلاب رو فشار داد اما ب جای کرم توی انگشت خودش فرو رفت.
فریاد گریش به هوا رفت و همون لحظه صدای مهربونی از دور به گوشش رسید
* هی با خودت چیکار کردی چانی؟ *
صدای بک وقتی که آهنگ اسم چان رو تغییر میداد دستی شد که صندوقچه ی خاطراتی رو که چان سعی کرده بود اون رو توی عمیق ترین جای ذهنش خاک کنه، باز پیدا بشه، چیزی توی سینش تکون خورد و غمگین و رنج کشیده خودش رو به دیواره ی قلبش کوبوند.
چان عمیقا غمگین شد ...
« هی ...چان مشکلی پیش اومده ؟»
این رو گفت و به طرفش حرکت کرد، خنده روی لب هاش حالا جاش رو به نگرانی توی چشم هاش داده بود، مدام توی مغزش مرور می کرد چه حرف نسنجیده ای به زبون آورده که این طور حال چان رو گرفت؟
وقتی به خودش اومده که بک حالا درست مقابلش ایستاده بود و با پریشونی آشکاری چهرش رو کندو کاو می کرد، اون میخواست تا آروم بشه اون هم توسط کسی که مقابلش ایستاده بود، دست بک رو گرفت و سرش رو روی قفسه ی سینش گذاشت
باصدایی غمگین و بم زمزمه کرد :
« چیزی نیست الان خوب می شم »
بک که کاملا غافل گیر شده بود، با چشم هایی خیره به دیوار روبه روش درحالی که از این حد نزدیکی به چان موذب می شد، سعی کرد تا با ضربه هایی آروم به روی کمرش چان رو آروم کنه درحالی که می شنید اون زیر لب تکرار می کرد خاطرات لعنتی ...
*
*
صدای بوق ممتدِ ماشین عقبی، بک رو از افکارش بیرون آورد، متوجه چراغ سبز شد و سریع حرکت کرد، مدام از اول تا آخر حرف هاشون رو مرور می کرد تا چیزی دستگیرش بشه اما همه ی تلاش هاش بی نتیجه بود ، کلافه پدال گاز رو فشار داد و زیر لب گفت :
« آخه تو یک دفعه چت شد ؟»
..................................................................
ماشین رو پارک کرد و پیاده شد، احساس خستگی توی بدنش موج می زد، جوری که انگار تمام روز رو بی وقفه کار کرده ، نمی دونست چرا! اما فکر چان برای یک لحظه از ذهنش بیرون نمی رفت ...
پالتوش رو روی تخت انداخت و حس کرد شاید دوش آب گرم بتونه حالش رو جا بیاره، پس به دنبالش واسه حمام کردن آماده شد.
با دست مو های خیسش رو که بخاطر آب مدام روی پیشونیش می ریخت کنار زد، سکوتِ حمام و صدای آب علتی شد تا بار دیگه فکر امروز بی صدا تو ذهنش بخزه.
میلی عجیب وادارش کرد تا همه چیز رو از اول مرور کنه، دلش میخواست با بیاد آوردن لحظه های گرمی که سپری شد، طعم شیرینش رو زیر زبون احساس کنه.
حالا همه ی اون اتفاق ها پشت سرهم جلوی چشم هاش شکل می گرفت و به خاطرش نقش می زد .
دیدن چان توی چار چوبِ در- و اون لبخند گرمش ...
یا زمانی که آروم و جذاب توی کلاس قدم می زد و گاهی همراه با ریتمِ موسیقی مدادش رو روی پاش می کوبید ...
توی فکر رفتن های ناگهانیش و یا خیره شدن های جذابش ...
تکرار دوباره ی این دقایق، بدنِ بک رو گرم کرد و برای یک لحظه با عث شد تا آب سرد رو بیشتر باز کنه، لحظه ای که به تصویر خودش توی آینه ی بخار گرفته نگاه کرد، چشم هاش به روی قفصه ی سینش از حرکت ایستاد و به راحتی می تونست همچنان سنگینی سر چان رو روش احساس کنه، حتی عطر موهاش هنوز هم توی سر بک پیچ و تاب می خورد، تمام این تصورات لبخندِ خجالت زده ای شد که روی لب هاش نشست، اما با یاد آوری صورت غم گرفته ی چان توی اون لحظه ی عجیب دوباره از صورتش پاک شد.
مدتی بعد از حمام بیرون اومد و همون طور که به طرف اتاقش می رفت، کمر بند حولش رو سفت تر کرد و با تکون دادن سرش آب موهاش رو گرفت، گوشیش رو برداشت و به سمت تختش راه افتاد و روی اون ولو شد، میلی برای چُرتی سبک و راحت توی بدنش شدت گرفت و در حالی که خودش رو زیر پتو جمع می کرد طولی نکشید که خوابش برد.
احساس کرد چیزی توی دست هاش در حال لرزیدن، وقتی چشم باز کرد متوجه ویبره ی گوشیش شد، نمی دونست چقدر زمان گذشته و بدنش از حس خواب سنگین بود ولی با این حال دستش رو بلند کرد و گوشی رو مقابل خودش گرفت و با دیدن اسم * یول ایور * متوجه شد کسی که داره بهش زنگ میزنه چانیوله
چیزی توی دلش پایین ریخت و بین دو حس متضاد تماس رو وصل کرد، صدای گرم و آرومش توی گوش بک پیچید،
« سلام بک »
« سلام ... »
« راستش زنگ زدم تا ... تو حالت خوبه ؟ »
بک توی همون حال به طرف دنده ی راست چرخید و موبایلش رو محکم تر به گوشش چسبود، نفسش رو بیرون داد و گفت :
« این سوالی بود که من میخواستم ازت بپرسم ... تو خوبی چان ؟»
صدای نفس های آروم و منظمش رو می تونست بشنوه و بعد از مکث کوتاهی در حالی که انگار از حالت عادی صمیمی تر به نظر می رسید زمزمه کرد :
« میشه ازت بخوام ... همیشه من و چانی صدا کنی ؟»
صدای بم و گیرای چان اون هم وقتی این طور آروم و گرم توی گوشش نواخته می شد، یا تک تک کلمه هایی که آهنگ صداش رو می گرفتند، درست مثل شربتی شیرین به عمیق ترین جای قلبش فرو می رفت.
کم کم داشت گیج می شد و از احساس خودش سر در نمی آورد، نمی دونست داره چ اتفاقی براش می افته و دقیقا چش شده ؟!!
« کار احمقانه ای بود که این موقع شب بهت زنگ زدم من ..»
« از این که بهم زنگ زدی خوشحالم ... چانی »
قلب چان توی سینش لرزید، و حس کرد این لرزش توی تمام بدنش خلاصه شد، شوقی توی دلش شروع به پای کوبی کرد و چیزی شبیه به ستاره، پرنور و عاشق توی چشم هاش برق زد، هیچ وقت فکر نمی کرد یک روزی باز هم بتونه با شنیدن اسمش این طوری از اشتیاق قلبش توی سینه بکوبه و درست مثل کسی که روی ابرها هست سبک و بی وزن بشه.
سکوت بینشون جریان داشت و هر دو ازش لذت می بردند، اون ها به این خاموشی شیرین علاقه داشتند ...
« می خوام ببینمت ... فردا ...»
بک پتو رو کنار زد و احساس کرد نیاز به هوای تازه داره، چطور می تونست اون رو این طوری دگر گون کنه ؟ گیج بود و نمی دونست چه خبر شده اما هر چی بود بک با علاقه ای لبریز شده از خجالت اجازه می داد تا این احساس بیشتر توی بدنش رسوخ کنه ...
« آدرسش رو برات میفرستم »
« خوبه »
« خوب بخوابی بک »
« شب بخیر »
* مکث *
« چانی »
*
*
حالا که به بنرِ رو به رو نگاه می کرد، مطمعن شد به یک نمایشگاه دعوت شده، مردم به نوبت پشت در صف کشیده بودند و این طور به نظر می رسید که حسابی منتظر هستند، این حجم از استقبال زنگی شد که توی ذهنش به صدا در اومد:
* باید هنرمندِ معروفی باشه *
جلو تر رفت و همون جور که به دنبال کُدِ کیو آرِ دعوتنامه داخل گوشیش می گشت نگاهش روی عنوان نمایشگاه از حرکت ایستاد.
{ عشقِ پاییزی، مارکوس بیکن }
از اسمش می شد حدس زد که آثار یک هنرمند خارجی باشه، توی دالان های خاک گرفته ی مغزش سعی می کرد تا این نام رو بخاطر بیاره اما هیچ چیز دست گیرش نشد، برای یک لحظه از خودش خجالت کشید و این حس وادارش کرد تا با سرچ کردن، درموردش اطلاعاتی به دست بیاره، این خیلی زشت بود که به عنوان نقاش اون رو نمی شناخت.
ناخود آگاه به پشت سرش نگاهی کرد و متوجه شد که توی این مدت کم، آدم های زیادی اون عقب ایستادند اما چان هنوز هم نیومده بود.
با دیدن این جمعیت مطمعن شد که باید هرچی زودتر دربارش اطلاعات کسب کنه. زمانی که خواست تا توی قسمت مورد نظر اسمش رو گوگل کنه با صدای مرد رو به روش به خود اومد:
« سلام بکهیون شی ... من رو به خاطر میارید ؟»
مردی میان سال با مو هایی که حالا میل بیشتری به سفید شدن داشت، لبخند گرمی زد و با چشم های نافذش بک رو مشتاقانه نگاه می کرد،
« او ... تانِد شی از دیدنتون خوشحالم »
از این که بک اون رو بخاطر آورد لبخندش بیشتر از قبل جون گرفت و همون طور که دستِ بک رو چندین بار تکون می داد، باز هم از ملاقاتش ابراز خوشحالی کرد، صف طولانی بود و باید هرچه سریع تر کارش رو انجام می داد برای همین از بک خواست تا گوشیش رو زیر اسکنر بگیره، و وقتی کدش تایید شد، تاند با همون لبخند مهربونش گفت :
« بفرمایین داخل بکهیون شی »
بالاخره وارد سالن نمایشگاه شد، نمی دونست زنگ زدن بهش کار درستی هست یا نه ولی با یاد آوری حرف چان که ازش خواسته بود وقتی رسید منتظر نمونه و وارد نمایشگاه بشه از این کارش منصرف شد.
به طرف میز کنار سالن رفت و از بین بروشور ها یکی رو انتخاب کرد، تا خواست مطالعش کنه صدایی توجهش رو جلب کرد :
« بکهیون شی ... »
به سمت صدا بر می گرده و حالا دختری رو می بینه که سعی داره با قفل کردن دست هاش توی هم دیگه استرسش رو پنهان کنه، دندون های سفیدش از پشت لبخندی که زده پیداست و گونش بخاطر خجالت گل انداخه.
« بکهیون شی ... میدونم که اصلا زمان مناسبی نیست، نمی خوام بی فکری کرده باشم، اما راستش نمی تونستم این موقعیت رو نادیده بگیرم »
* گیج می خنده *
بکهیون سعی میکنه با رویی باز به حرف هاش گوش بده و همون طور که آروم در جهت تایید، سرش رو تکون می داد تلاش کرد تا از اظترابش کم کنه.
دختر که این برخورد رو میبینه همون طورکه لرزش صداش روکنترل می کنه ادامه میده:
« من واقعا طرفدار سبک و آثار شما هستم، از اونجایی که خیلی کم توی مصاحبه ها شرکت می کنید و هیچ وقت توی افتتاحیه ی نمایشگاه هاتون حظور ندارید، دیدنتون اون هم انقدر تصادفی برای من مثل یک معجزه هست »
بکهیون دستش رو میون موهاش می بره و بعد همون طور که اون رو توی جیب شلوارِ جینش فرو میکنه، با همون لبخند گرم و جذابش، درجواب دختر مقابلش میگه:
« از این بابت من معذرت میخوام »
با این جواب دست پاچه تر میشه و توی ذهن، خودش رو ملامت میکنه ،تمام توانش رو برای گفتن جمله ای درست جمع کرد، تا توی انتخاب کلماتش دقت بیشتری به خرج بده، گوشیش رو بالا میاره و با نهایت خجالت از بک میخواد اگه براش مقدروه باهم عکس بگیرن، و اون به راحتی قبول میکنه .
با رفتن دختر، اون که دیگه از صرافت خوندن بوروشور در اومده بود، همون طور که به طرف سالن شماره ی یک می رفت تا به ترتیب از نمایشگاه دیدن کنه، ناخوداگاه تابلوی بزرگی میون سالن نظرش رو جلب کرد و چیزی که باعث شد تا اون برای دیدنش ترغیب بشه، چهره ی مدلِ توی نقاشی بود.
به قدم هاش سرعت میده و وقتی مقابلش متوقف میشه، تمام جزئیات تابلو رو با دقت از نظر می گذرونه .
اتاقی به سبک کلاسیک انگلیسی و مردی قد بلند در حالی که پتویی رو به دور بالا تنه ی لختش گرفته بود، روی کاناپه به خواب رفته، حالت بدنش درست مثل خط موربی تابلو رو به دو قسمت تقسیم می کرد، صورتش زیر نور شومینه زرد و غم گرفته بود و خوب که دقیق می شد می فهمید که درواقع اون به خواب نرفته بلکه با بستن چشم هاش سعی میکنه غمی رو توی قلبش دفن کنه.
توی دست راستش که از دسته ی صندلی آویزون شده، عکسی دیده می شد که انگار جزئیاتش برای نقاش خیلی مهم نبوده، و سمتی دیگه درست عمود به حالت مرد توی تصویر، شخصی سعی داره آروم و بی صدا چوبی رو داخل شومینه بگذاره، انگار که اون هم باورش شده این آدم خوابیده.
استفاده از خط ها و رنگ ها بی نهایت استادانه بود و چشم به راحتی توی این اتاق گرم می چرخید و روی چهره ی پژمرده ی اون مرد ثابت می شد.
آره کسی که روی کاناپه با عکسی به دست و چهره ای زرد و رنجور به خواب رفته چانیول بود.
درجا از تعجب خشکش زد، میلیون ها سوال توی مغزش دنبال جواب میگشتن که درست توی همون لحظه صدای چان از پشت سر، توی دلش پایین ریخت :
« فوق العادست »
بک بدون این که از تابلوی مقابلش رو بگیره در حالی که پشتش به چان بود گفت:
« آره همه چیز این اثر بی نقصه »
« ولی من منظورم تابلو نبود »
این حرفِ چان انگشتی شد که دو مینو ی قلب بک رو ویران کرد، شوقی توی دلش به رقص در اومد و بک همچنان بدون این که به پشت سرش نگاه کنه به اثر مقابلش خیره بود، انگار که انتظار می کشید کسی که توی تابلو هست چان نباشه.
این بار چان بهش نزدیک شد و همون طور که کنارش ایستاد به صورت بک نگاه کرد و گفت :
« نمی دونستم انقدر به تصویر من علاقه داری »
پس درست حدس می زد این چهره ی چان بود، اما آخه چطور ممکنه ؟ باز هم سیل سوال ها به سرش سرازیر شد، حسی که توی قلبش شکل گرفته بود رو درک نمی کرد چرا باید از این که چان مدل یک نقاش قرار گرفته، انقدر توی ذوقش بزنه؟ با این حال به طرف چان برگشت و در حالی که می خواست تا طبیعی باشه گفت:
« خب، پس جایی که دوست داشتی همدیگه رو ملاقات کنیم این نمایشگاه بود؟»
چشم هاش رو تنگ میکنه و جوری که می شد شیطنت رو توی صداش تشخیص داد در جواب میگه :
« جای دیگه ای رو دوست داشتی ؟ »
بک بی تفاوت نگاهش رو به آدم هایی که رد می شدند مشغول می کنه- کسایی که وقتی می شناختنش با تکون دادن سر بهش سلام می کردند و اون متقابلا بهشون لبخند می زد.
« راستش برای دعوتت به این نمایشگاه دلیل داشتم »
گوش های بک حالا با دقت بیشتری حرف های چان رو به خودش جذب می کرد، به صورتش خیره شد و منتظر شنیدن مابقی حرفش شد .
« این نمایشگاه درواقع ....»
« هی چان ....»
جمله ی چان در دم نیمه کاره رها شد و حالا هر دو به طرف صدا برگشتند.
پسری قد بلند با موهای بور که در عین آشفتگی خیلی قشنگ و زیبا توی صورتش ریخته بود، با بافت ظریفی به تن که به خوبی سینه ی مردونه و محکمش رو به نمایش می گذاشت و پوست سفید و روشنش باعث می شد تا در کنار دماغ استخونی و خط فکِ تند و تیزش، هارمونی زیبا و جذابی رو به نمایش بگذاره، همون طور که بهشون نزدیک تر می شد، لبخند روی صوتش شکفته تر و چشم های آبی و روشنش براق تر به نظر می رسید.
حالا درست روبه روی چان قرار گرفت و با دیدنش اون رو گرم بغل کرد ..
« دُ زُ. یُرُشی کو ....»
(خوشحالم میبینمت)
بک فکر می کرد اون یک انگلیسی باشه ولی حالا داشت ژاپنی صحبت می کرد و این موضوع براش به شدت غافل گیر کننده بود.
از این اتفاق چانیول لبخند عمیقی زد و همون طور که این حس توی کلامش هم آشکار می شد گرم پسر مقابل رو توی بغلش فشار داد و در جواب گفت :
« یُرُشی کو. اُنِگای شی ماس »
(من هم همین طور)
اون پسر واقعا جذاب بود و همه ی فاکتور های لازم رو برای خیره شدن داشت،همون طور که با دست محکم به شونه ی چان می زد این بار رو به بک چرخید و برخلاف بک که هیچ شناختی نسبت بهش نداشت، اون خوب می دونست بکهیون توی عالم هنر در کره واقعا محبوبه.
حتی خبر داشت که بین دوست داران این حرفه اون رو با عنوان ( دوست داشتنی مرموز )یاد می کردند چون درست مثل خیلی از هنر مندا توی حرفه ی کاریش رفتار های خاصی داشت.
با این حال به شدت در موردش کنجکاو بود .
« دُ زُ. یُرُشی کو. اُنِگای شی ماس، واتاشی . نُ . نامااِ . مارکوس دِس»
( از دیدنت خوشحالم من مارکوس هستم )
بک دستش رو به طرفش دراز کرد و قبل از این که چان بخواد حرفی بزنه، در کمال آرامش با خوشرویی پاسخ داد :
« هاجی مِماشی تِ . واتاشی وا . بکهیون تُ . مُ شی ماس »
( من هم همین طور بکهیون هستم )
چان غافل گیر شده بود و فکر نمی کرد بک بتونه ژاپنی صحبت کنه. اون که کاملا شُکه بود، بی اختیار در سکوت بهش خیره شد.
پایان بخش دوم ...